"Η Πέγκι Σού παντρεύτηκε"

Σκέφτομαι (το παθαίνω συχνά τώρα τελευταία) πού στράβωσε το πράγμα και ξεφτιλιστήκαμε έτσι. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς βρεθήκαμε από το «όταν ο τελευταίος μπάτσος κρεμαστεί στα άντερα του τελευταίου παπά ο κόσμος θα γίνει καλύτερος» στο «πατρίς, θρησκεία, ομογένεια». Πώς γίναμε δηλαδή πιο συντηρητικοί κι από τους μούχλες θείους μας πού ήταν αστυνομικοί ή συμβολαιογράφοι ή καραβανάδες και είχαν τη σίγουρη συνταγή στρωσίματος: «δώστον μου εμένα για δυο βδομάδες να τον κουρέψω γουλί και να δεις πώς θα στον κάνω άνθρωπο». Ήταν η εποχή που οι γέροι μάς πήγαιναν στα σχολεία και μάς άφηναν στους δασκάλους ξεκαθαρίζοντας: «το κρέας δικό σου, τα κοκάλα δικά μου». Κι αυτή την εποχή την περάσαμε –πώς γίνεται να την ξεχάσαμε και να ψάχνουμε να την αναβιώσουμε τερατογεννημένη;

Στο στρατό με στείλανε να γίνω δόκιμος (θα υπενθυμίσω στην κουφαλίτσα που ετοιμάζεται να πει την εξυπνάδα της, οτι με είχαν καλέσει στο υγειονομικό, τουτέστιν νοσοκόμος, εκεί που το να σε στείλουν για δόκιμο ήταν το αμέσως χειρότερο μετά το πειθαρχείο). Θυμάμαι την πρώτη μέρα που μπήκαμε στην κωλοσχολή (στρατόπεδο) εκπαίδευσης υποψηφίων δοκίμων, εγώ και δυο τρεις ψάρακες. Μας υποδέχτηκε στην πύλη ένας λοχίας της προηγούμενης σειράς και μας είπε: «θα με ακολουθήσετε τρέχοντας, ότι κι αν ακούσετε στη διαδρομή δεν θα γυρίσετε να κοιτάξετε». Αυτό κάναμε και την επόμενη στιγμή νόμισα οτι βρεθήκαμε σε φτηνό εφιάλτη του Δαλιανίδη, εκεί όπου οι φωνές γίνονται άναρθρες κραυγές και τα πρόσωπα θολώνουν μακραίνοντας. Περάσαμε δυο μήνες νομίζω, αφημένοι στις ορέξεις των κτηνάνθρωπων και μετά ήρθε η ώρα μας να γίνουμε «διοικούσα σειρά». Να ασκήσουμε δηλαδή την κτηνωδία μας στους καινούργιους υποψήφιους δόκιμους. Τότε η σειρά μου χωρίστηκε σε τρεις ομάδες:

-Αυτούς που ήθελαν να περάσουν το διάστημα της (περιορισμένης πάντως) εξουσίας τους σε ένα κρεβάτι ροχαλίζοντας ή σε ένα παρτέρι διαβάζοντας και μασουλώντας κρουασάν.
-Αυτούς που ήθελαν να διασφαλίσουν οτι οι «νέοι» δεν θα περνούσαν όσα είχαμε τραβήξει εμείς από τους προηγούμενους.
-Αυτούς που ήθελαν να ρεφάρουν τα καψώνια που είχαν υποστεί, κάνοντας τα ίδια και χειρότερα στους «νέους».

Τι θέλω να πω μ΄αυτή την ιστορία; Οτι η αναμενόμενη συμπεριφορά όσων παλιώσουν στο κουρμπέτι και ανέβουν στο αμέσως ψηλότερο σκαλοπάτι της κλίμακας εξουσίας-καταπίεσης εντάσσεται συνήθως σε μια από τις παραπάνω κατηγορίες. Οι αναμνήσεις της καταπίεσης συνήθως προκαλούν μια από τις δύο αντιδράσεις: απέχθεια για τις καταπιεστικές μεθόδους ή υποσυνείδητη (μαζοχιστική) λατρεία της καταπίεσης και προσπάθεια απρόσκοπτης συνέχισής της. Αν θέλεις να στο δώσω και με παραδείγματα εξεγέρσεων είμαι εύκαιρος: «Όσοι μας κατηγορούν για δήθεν βασανιστήρια θα έπρεπε να θυμούνται οτι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υπάρξει θύματα βασανιστηρίων και γι΄αυτό μας είναι αδύνατο να κάνουμε τα ίδια», δήλωνε κάποτε ο Κάστρο. «Έφτασε πλέον ο καιρός οι άπιστοι να πληρωθούν με το ίδιο νόμισμα», δήλωνε αργότερα ο Αγιατολάχ Χομεϊνί. (Αυτό θα μπορούσε να μας δείξει κάτι στον τομέα της σύγκρισης μιας επαναστατικής ιδεολογίας με μια θρησκευτική δοξασία αλλά δεν είναι της ώρας, άρα το αφήνουμε στην άκρη).

Διάβαζα τις προάλλες τη σελίδα ενός συνομήλικου μου, ο οποίος διετέλεσε πάνκης τη δεκαετία του ’80. Έγραφε ο άνθρωπος «δεν μπορούμε να πάμε τα παιδιά μας στην παιδική χαρά της περιοχής μας με τόσους ξένους –έχει αρχίσει ένας ιδιότυπος ανάποδος ρατσισμός». Το διάβαζα και αναρωτιόμουν –δεν ήταν αυτός και η παρέα του πού χαλάγανε κάποτε τον κόσμο διαμαρτυρόμενοι ότι δεν τους αφήνουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι στο δρόμο; Δεν ήταν αυτοί που αναστάτωναν (συνειδητά και σχεδιασμένα) τους νοικοκυραίους και τους φλώρους; Δεν ήταν αυτοί που έπαιζαν ξύλο για το παραμικρό; Απαντάω για να μην το πολυκουράζουμε: ναι, αυτοί ήταν και καλά κάνανε κι εγώ ήμουνα μαζί τους και τους υποστήριζα. Τι σκατά λοιπόν διαμαρτύρεται ο φιλαράκος, νυν οικογενειάρχης και πρώην πάνκης; Ξέχασε πώς ήταν όταν αυτός καταπιεζόταν;

Θυμάμαι οτι κάποτε, σαν πιτσιρικάδες, κρεμόμασταν στα κάγκελα κόντρα στους γερο-ξούρες που υποστήριζαν τη διατήρηση της σχολικής ποδιάς στα κορίτσια. Γιατί το κάναμε; Για να βλέπουμε κάνα μπουτάκι βεβαίως και οι κοπέλες γούσταραν να δείχνουν το σχετικό μπούτι, αλλά είχαμε άδικο; Πέρα από το μπανιστήρι και την ωραιοπάθεια, είχαμε άδικο όταν φωνάζαμε οτι η ποδιά είναι ψυχαναγκαστικός θεσμός; Αν μας ρωτούσατε τότε θα ήμασταν απόλυτοι -αν μας ρωτούσατε σήμερα; Τι;
Μήπως σήμερα θα το ξανασκεφτόμασταν; Καθότι γονείς κοριτσιών και πρόθυμοι να ορκιστούμε οτι η φαρμακομύτα της γειτονιάς κυκλοφορεί ακόμα διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη κι ας έχουν περάσει τρεις –τέσσερις δεκαετίες.

Θυμάμαι οτι όσοι αράζαμε στην πλατεία εκείνη την εποχή ήμασταν έτοιμοι να παίξουμε ξύλο αν πείραζε κανένας την Πάολα ή αν την έπεφταν τίποτα ασφαλίτες στον Κάιν. Σήμερα; Καυτηριάζουμε την κυριαρχία των γκέι στα μήντια κι ο Κάιν είναι ξεπουλημένος ή γραφικός ή οτιδήποτε παρόμοιο βολεύει τον ζαμανφουτισμό μας.

Θυμάμαι οτι απεχθανόμασταν τους εκπρόσωπους της κοιλαράδικης ψευτομπουρζουαζίας, τους Πασόκους τύπου Μπουγιουκλάκη, τους «αγανακτισμένους πολίτες», τους μαγαζάτορες, τους νοικοκυραίους. Τους απεχθανόμασταν όσο ακριβώς κι εκείνοι –ρίχναμε ροχάλες στις βιτρίνες των μαγαζιών τους, γιαούρτια στα αμάξια τους και ότι άλλο ήταν εύκαιρο. Σήμερα τους βλέπουμε να γεμίζουν τα παράθυρα των τηλεοράσεων, ταλαιπωρούμαστε από τα «δίκαια αιτήματά τους», από την αγωνία τους δηλαδή μη χάσουν κάνα σέντσι από τίποτα φορολογίες ή απελευθερώσεις επαγγελμάτων και είμαστε αλληλέγγυοι. Δεν έχει σημασία αν το σέντσι που γλιτώνουν οι κοιλαράδες το πληρώνουμε εμείς έξτρα φόρο –εμείς δηλώνουμε αντικρατιστές, άρα αλληλέγγυοι. Κι αν αύριο γίνει καμιά κόντρα μεταξύ μεγαλοεφοπλιστή και δημοσίου, εμείς θα πάμε με τον εφοπλιστή –κάτω το κράτος δικέ μου! Ίσως πάλι να έχουμε καταντήσει οι κοιλαράδες που κάποτε απεχθανόμασταν, γι΄αυτό είμαστε αλληλέγγυοι –τι λες κι εσύ;

Πότε όμως άρχισαν όλα αυτά;

Όταν κοντράραμε την άποψη των ΚΚέδων: «το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού», από καθαρή αντίδραση και πηγαίναμε στα γήπεδα για να χουλιγκανίσουμε;

Όταν αργότερα θάψαμε την καταπληκτική εναλλακτική μουσική που έβγαζαν τα συγκροτήματα του ’80 προκειμένου να νεκραναστήσουμε Άσιμους και Σιδηρόπουλους και να πανηγυρίσουμε με τις κλεμμένες κονσέρβες που παίζανε οι Τρύπες, με το ροκ του ’70 που παίζανε τα Σπαθιά και με το νταλκαδιάρικο βλαχορόκ του Βασιλάκη;

Όταν χάσαμε την ικανότητα να ξεχωρίζουμε ανάμεσα στον σκηνοθέτη που κατέχει το αντικείμενό του σε βαθμό αποδόμισής του (Λαρς Φον Τρίερ) και στον Άσχετο Ασχετόπουλο (σκέτος τηλεφωνικός κατάλογος τα ονόματα) που δεν μπορεί ούτε να κρατήσει ίσια την κάμερα;

Όταν τελικά χάσαμε κάθε αίσθηση προσωπικού γούστου αντικαθιστώντας τον «ένα δίσκο το μήνα», τη «μια ταινία τη βδομάδα», το «ένα βιβλίο το μήνα» με ατέλειωτα κατεβασμένα mp3 , με ανάλογο βομβαρδισμό ταινιών στην οθόνη του υπολογιστή μας και με την επισταμένη ανάγνωση μπλογκ και φόρα που οδηγούσαν αναπόφευκτα στο «παρτίδα»;

Ίσως πιο πριν, ίσως πιο μετά...

Το γεγονός είναι οτι στο χάσιμο μάς ακολούθησε και η Αριστερά.

Το τιμημένο ΚΚΕ έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του με την κατάρρευση του ανύπαρκτου-υπαρκτού. Και τι έκανε τότε; Πιάστηκε αγκαζέ με τους Δεξιούς («τα δυο μεγάλα τζάκια του τόπου, οι νοικοκυραίοι», που έλεγε κι ο Νιόνιος) και κυβερνήσανε! Δηλαδή, μη φανταστείς... Ο Μητσοτάκης κυβερνούσε, το ΚΚΕ αγκαλιασμένο με το Εσωτερικό του βολόδερνε όσο οι σχολές περνούσαν, σε μια νύχτα (με 108), από τα χέρια της Πανσπουδαστικής στα χέρια της ΔΑΠ.

Το Εσωτερικό, η ΕΑΡ, ο ΣΥΝ, ο ΣΥΡΙΖΑ (κι αν ξεχνάω κάτι να με συγχωρεί η χάρη τους) διατήρησε την συνέπειά του στην προσέλκυση γκομενών στα παραταξιακά πάρτι και την αγωνιστικότητά του στην ασυναρτησία. Θυμάμαι σαν φοιτητής ν΄ακούω τους Ρηγάδες να εκθειάζουν τον ευρωκομμουνισμό του Μπερλιγκουέρ, σήμερα πλέον ο Τσίπρας κόπτεται για τα έξτρα δικαιώματα των συμβασιούχων και των ιδιοκτητών φορτηγών –«ουγκάγκα μπουμ μπουμ χι γκάπα γκουμ μπιρλί γκαγκά», που έλεγε κι ο Χάρρυ.

Οι εξωκοινοβουλευτικοί που πασχίζουν μονίμως να μπουν συνεταιρισμένοι στο κοινοβούλιο χάσανε το λαϊκό τους έρεισμα. Πάει να πει, η γκόμενα του Βαγγέλα του μαλλιά τον παράτησε και έχει να πατήσει σε μάζωξη 5 χρόνια τώρα, ο Βαγγέλας έκανε καράφλα και δεν πολυβγαίνει από το σπίτι-γραφείο, πέθανε κι ο Μπάμπης ο χονδρός (από έμφραγμα), οι καθοδηγητές στις σχολές έχουν πιτυρίδα και όλοι τους αποφεύγουν.... Πάει το έρεισμα μόνο οι Αποφάσεις Πρωτοδικείου μένουν να φιγουράρουν στις κορνίζες.

Οι σημερινοί αναρχικοί μελέτησαν τον Νετσάγιεφ και ξέχασαν να διαβάσουν Μπακούνιν -φταίει μάλλον το οτι ο Νετσάγιεφ κυκλοφορεί σε μπλουζάκια και τοίχους. Μετά οι αναρχικοί μελέτησαν τον Γκάι Φωκς -τους μένουν ακόμα ο Κάπτεν Αμέρικα, οι 4 Φανταστικοί και ο Θωρ με το Σφυρί του για να αποφοιτήσουν. Οι παλιοί αναρχικοί εξακολουθούν να υπάρχουν (χωρίς απαραίτητα να ζουν) αλλά, στα πλαίσια της επερχόμενης επανάστασης, τους έχει απαγορευτεί η έκφραση απόψεων. «Είμαστε με το πλιάτσικο αν το αποφασίσει η συνέλευση», γράφει ένας φίλος μου. «Το κίνημα δεν κάνει ποτέ λάθη –μόνο τα άτομα κάνουν λάθη», έλεγε ο Αντρέας Μπάαντερ. «Μέσα μανίτσα, αφού τα βρήκαμε σε όλα, εδώ θα τα χαλάσουμε;» που θα έλεγε ο Χάρρυ αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με την αναρχία; Ότι σχέση έχει το ιντυμήντια με την ελευθερία της έκφρασης υποθέτω.

Γκρίνιες, μιζέρια, επανάληψη... Γκρινιάζω;

Εντάξει γκρινιάζω –και λοιπόν; «Είναι το πάρτι μου/ και θα κλάψω αν θέλω», που έλεγε κάποτε η Λέσλι Γκορ (πότε το έλεγε; τη χρονιά που γεννήθηκα –κοίτα κάτι πράγματα!)

Το θέμα είναι οτι τελικά δεν καταφέραμε να πηδήξουμε την Πέγκι Σου πριν παντρευτεί και τώρα είναι αργά, όσες φορές κι αν επιστρέψει στο παρελθόν πάντα το μαλάκα θα διαλέγει, πάντα μ’ αυτόν θα παντρεύεται και πάντα αυτός στο τέλος θα της τα φοράει με κάποια χαζοβιόλα. Επειδή πάντα θα είναι τόσο ανίκανος να ξεχωρίσει τις γυναίκες από τις τσιχλόφουσκες όσο ανίκανος ήταν να ξεχωρίσει την επιτυχία του «She loves you, yeah, yeah, yeah» από την κλισεδούρα του «She loves you, do be do».

Κι αφού έτσι είναι τα πράγματα, αφού δεν καταφέραμε ούτε καν να αποτύχουμε εντυπωσιακά, θα προτιμούσαμε να ξεχαστούμε ήσυχα. Τι ωφελεί να κυκλοφορεί αυτή η φήμη οτι κάποιοι, κάποτε.... Και ποιους ωφελεί να διαστρεβλώνεται η φήμη; Τι ωφελεί να προβάλλεται στο παρελθόν μας η κακογουστιά του παρόντος σας;

Είπαμε –δεν καταφέραμε να πηδήξουμε την Πέγκι Σου όσο ήταν καιρός, φτάνουν πια τα ταξίδια στον χρόνο. Μηδέν από μηδέν, μηδέν –πάμε παρακάτω.

Posted in: Κινητήρες εσωτερικής καύσεως,Συμβαίνουν κι αυτά