"Έξι χορδές που στάζουν αίμα"

Είναι από τις λίγες (ελάχιστες) φορές που γράφω για το παρελθόν και δεν αισθάνομαι παρωχημένος. Δεν αισθάνομαι ούτε καν παλιόγερος, πρέσβης απόψεων του τύπου: «στην εποχή μου οι τυρόπιτες είχαν τυρί και σκυλιά τα δέναμε με τα λουκάνικα». Κι αυτό επειδή οι 5 δίσκοι (συν ένα EP) στους οποίους θα αναφερθώ μπορεί να κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του ’80 αλλά αυτό μονάχα ιστορική σημασία έχει. Εναλλακτικά ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί για την πρόκληση θαυμασμού: «πότε είπες οτι βγήκε αυτό; το ‘80κάτι; τι λε ρε παιδί μου!»
Δεν αισθάνομαι παρωχημένος –το ξανάγραψα αυτό –κι ούτε θα νιώσω αρτηριοσκληρωτικός αν υποστηρίξω οτι τέτοιου επιπέδου δίσκοι δεν ξαναβγήκαν στην Ελλάδα. Ούτε πριν το ’80, ούτε μετά από αυτό. Για την ακρίβεια, οι συγκεκριμένοι δίσκοι ανήκουν βιοκλιματικά στο ρεπερτόριο της 4AD, της Rough Trades, της Factory και της Mute –απλώς έτυχε να ηχογραφηθούν στην Ελλάδα. Κακή τύχη για τα συγκροτήματα, καλή για μας.

Να πω κιόλας οτι οι συγκεκριμένοι δίσκοι είναι εξαντλημένοι κι όσες φορές να κυκλοφορήσουν θα συνεχίσουν να εξαντλούνται. Α ναι, είναι και σπάνιοι και πανάκριβοι όμως αυτό λίγη σημασία έχει. Κόπιες των τραγουδιών υπάρχουν στο ίντερνετ αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Αν δεν τους βάλεις στο πικάπ να τους ακούσεις μοιάζει σα να μαλακίζεσαι με τη φωτογραφία της Ναστάζια Κίνσκυ –ευχάριστο μεν αλλά καμιά σχέση με το να πηδηχτείς μαζί της.

Θα πάω τους δίσκους χρονολογικά επειδή δεν μπορώ εύκολα να τους κατατάξω άσε πού δεν θέλω κιόλας. Και θ΄αρχίσω με το EP! Για να βοηθήσω τους νεώτερους, LP για Long Play (10-12 τραγούδια), EP για Extended Play (3-4 τραγούδια) και Single για Single Play (2 τραγούδια).

YELL –O – YELL –SHOOT THE TRUTH (1982)

Ο Φιλ Σκαρς (καλά να περνάει εκεί πέρα, ή πάνω ή όπου βρίσκεται τέλος πάντων) πυροβολεί την αλήθεια, όπως ακριβώς δηλώνει, και εμείς οι κολλημένοι με Birthday Party αισθανόμαστε βασανιστικά υπέροχα. Σαξόφωνο μπουρδελιάρικο α λα Nick the Stripper, κιθάρα σερνάμενη, φωνή γδαρτική.
Κι αν κάποιος σκεφτεί: «ντάξει, σιγά το πράμα τώρα, να κοπιάρεις τους Birthday Party», θα του επισημάνω: «άμα μπορείς κάντο κι εσύ». Τουτέστιν, πάρε μια μπάλα, κάνε όσες προπονήσεις θες και πήγαινε μετά να γίνεις Ζουνίνιος Περνομπουκάνος που έβαζε τα φάουλ ακόμα και καθιστός από τη χέστρα του σπιτιού του. Μπορείς; Επειδή οι Birthday Party δεν ήταν τίποτα Ραμόνες να παίζουν «one, two, three, let’s go». Όσοι τους έχουν ακούσει θα θυμούνται την επιτηδευμένη κακοφωνία, το ηθελημένα κιτς γκροτέσκο τους κι όλο εκείνο το σκηνικό που κατέληγε στο να φας μια φρίκη κατ΄αποκλειστικότητα πριν τελειώσει το τραγούδι και καθιστούσε την ακρόαση των δίσκων τους απαγορευτική σε περιόδους τεχνητής παραίσθησης. Όποιος αμφιβάλει ας βρει τα βιντεάκια τους και θα σταματήσει.
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν οι Yell –o –Yell βγάζουν δίσκους που ονομάζουν ας πούμε Hello Hell και τραγουδάει ο Fill Scars (Ο Φιλώτας που Νιώθει τις Ουλές). Κιτς γκροτέσκο; Ναι –μπορεί. Άκου τώρα και τα τραγούδια τους εφόσον (δυστυχώς) δεν υπάρχει πιθανότητα να τους δεις. Ζωντανούς σα να λέμε...
Εκτός βέβαια από την απεριόριστη εκτίμηση των κολλημένων θα πρέπει να παραδεχτώ οτι το Crow's Complaint έδειχνε από τότε οτι οι μάγκες ήταν κάτι έτη φωτός μπροστά από τη μαλλιαρή αθηναϊκή ροκ σκηνή. Ο μύθος λέει οτι ο Μπάμπης ο Δαλίδης, ο ντράμερ τους, έστησε την θρυλική Creep για να κυκλοφορήσει αυτό ακριβώς το EP.
A πλευρά: Shoot The Truth B πλευρά: 1. Crow's Complaint, 2. Imitation Of The Real





VILLA 21 –A GHOST ON THE MOVE (1983)

Κάποτε υπήρχε ένα καταραμένο συγκρότημα που λεγόταν ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΙΣ. Έπαιζε πανκ ταυτόχρονα με τους Sex Pistols (δηλαδή το ’78-’79) κι αυτό σήμαινε οτι δεν υπήρχε κλαμπ να τους δεχτεί. Παίζανε λοιπόν σε συνοικιακούς σινεμάδες τα Κυριακάτικα πρωινά και σπάνια τελείωναν τις συναυλίες τους. Συνήθως ορμάγανε πάνω στη σκηνή μαλλιάδες παλιοροκάδες για να τους κατεβάσουν με τη γνωστή τους ευγένεια και ανεκτικότητα, μετά πλάκωνε η μπατσαρία κι όπου φύγει-φύγει. Η κατάρα του συγκεκριμένου συγκροτήματος ήταν τόσο βαριά πού μεταφέρθηκε στα μέλη του. Δε με πιστεύεις; Κιθάρα στο συγκρότημα έπαιζε ο Κώστας (Fever) Ποθουλάκης, μπάσο ο Γιώργος Μακρίδης! Κοντολογίς, οι μόνοι που ζουν μέχρι σήμερα είναι ο τραγουδιστής τους ο Τάκης ο Πολυχρονόπουλος κι ο ντράμερ τους ο Αλμπέρτος ο Λεβής.
Ο Ποθουλάκης μετά τη διάλυση των ΠΑΡΘΕΝΟΓΕΝΕΣΙΣ πήγε στους Reporter όπου πειραματίστηκε με πρώιμες φόρμες του New Wave και τελικά έκανε τους Villa 21. Τι εστί Villa 21; Καλή ερώτηση!
Το όνομα του συγκροτήματος προέρχεται από το γνωστό πείραμα του πατέρα της αντιψυχιατρικής Ντέιβιντ Κούπερ κι αυτό θα πρέπει να το έχεις κατά νου αν τύχει να βάλεις τον συγκεκριμένο δίσκο στο πλατό. Μια ανησυχητική φωνή σε καλωσορίζει στη Villa 21, κάτι άτομα του ίδιου φυράματος ξεκαρδίζονται στα γέλια και η κατάβαση του ακροατή στη Χώρα των Θαυμάτων αρχίζει. Με οδηγούς αυτούς που «κάθονται πέρα από τα σύνορα/ γυμνά κορμιά σε γυμνή σκηνή/ φοβούνται να κινηθούν, είναι σε βαθιά κατάψυξη». Σύντομα ανακαλύπτεις οτι ο Ποθουλάκης έχει εξαγνιστεί μέσα στον οδοστρωτήρα του πανκ, έχει μάθει τους δρόμους της νέας μουσικής και μπορεί πλέον να ψάξει ακομπλεξάριστα στα μουσικά του ακούσματα, να ανασύρει τους Hawkwind για παράδειγμα, και να εξελίξει το space rock σε insanity rock. Αυτός μάλλον είναι ο χαρακτηρισμός που πλησιάζει πιο κοντά στο είδος μουσικής που παίζουν οι Villa 21 –χωρίς βέβαια να την περιγράφει επακριβώς αλλά και χωρίς να τη νοθεύει. Θα σου δώσω το παράδειγμα του Annie’s animal: «Η Άννι πήρε ένα ζώο/ το κράτησε στη χούφτα της/ δεν έμοιαζε και πολύ συμπαθητικό ζώο/ αλλά μπορούσες να το εμπιστευτείς/ ή δεν μπορούσες να το εμπιστευτείς/ η άγρια φύση δεν απαρνιέται εύκολα/ το ζώο είναι τώρα ξύπνιο/ είναι έτοιμο να χυμήξει/ να γραπωθεί στον λαιμό σου/ να καταπιεί τη στεγνωμένη γλώσσα σου/ η άγρια φύση ένα ταξίδι έξω από το μυαλό σου/ η Άννυ είναι σ΄ένα θλιμμένο όνειρο/ οι ασταμάτητες κραυγές της/ ωδή στο μεδούλι/ το σπίτι του ζώου/ η άγρια φύση δεν απαρνιέται εύκολα/ η άγρια φύση ένα ταξίδι έξω από το μυαλό». Κατάλαβες;
Δε νομίζω οτι χρειάζεσαι περισσότερα. Άκου λοιπόν αυτόν τον δίσκο όπου οι κιθάρες επιτέλους ηχούν σαν δυσοίωνη ατμόσφαιρα, τα μπάσα χαράζουν τις φλέβες και τα συνθεσάιζερ πατάνε σε λεπτό πάγο. «A ghost on the move/ our eternal nightmare».

Welcome To The Villa 21, In The Darkened Night, Like The First Time, Annie's Animal, Too Much Nothing, Losing Control, Death Career





METRO DECAY –ΥΠΕΡΒΑΣΗ (1984)

Το θράσος της μεγαλοφυΐας, η ξεδιαντροπιά της διαφορετικότητας ή απλώς τρία κωλόπαιδα που δεν καταλαβαίνανε Χριστό; Το συγκρότημα ξεκίνησε έχοντας πλήρη άγνοια χειρισμού μουσικών οργάνων. Μετά από λίγες πρόβες το συγκρότημα βρέθηκε να ανοίγει τη συναυλία των Birthday Party στην Ελλάδα (την πρώτη πραγματικά μεγάλη συναυλία που έγινε μετά τη χούντα), δείχνοντας οτι είχε και πλήρη άγνοια κινδύνου.
Στα δυο χρόνια πάνω, βγάζουν ένα από τα πληρέστερα άλμπουμ της ευρωπαϊκής μουσικής σκηνής του ’80, με μια παραγωγή 20 χρόνια μπροστά από την εποχή της. Τι παίζουν εκεί μέσα; Δεν ξέρω, ούτε οι Metro νομίζω οτι ξέρουν –οπότε βρέστο και πάρτο. Ας μην ξεχνάμε οτι του δίσκου έχει προηγηθεί το σινγκλάκι «Σκιές/ Κειμήλια» με δυο από τα καλύτερα pop τραγούδια της εποχής.
Και σκάει η «Υπέρβαση» (στην κυριολεξία)! Όπου ανακαλύπτουμε οτι ωραία μεν τα τραγούδια, καταπληκτικοί οι στίχοι, αλλά τα ινστρουμένταλ κομμάτια του δίσκου έρχονται από άλλο γαλαξία! Άκου για παράδειγμα τα καταιγιστικά ντραμς στα «Παιχνίδια στην Επιφάνεια» και δες το πώς στήνονται τα υπόλοιπα όργανα πάνω τους. Άκου τον νησιώτικο παραδοσιακό ρυθμό που ξεσκίζουν στην «Εισαγωγή στην Κίνηση», θυμήσου οτι μιλάμε για 1984 και πες μου αν μπορείς να μετρήσεις πόσοι τους μιμήθηκαν μετά. Βρες, διάβασε, πρόσεξε τέλος πάντων τους στίχους τους –άντε να στο κάνω πιο εύκολο:
"Χρόνια και στίχοι μου μένουν στα κλαδιά/ Χαμένοι στόχοι τρομάζουν τα παιδιά/ Δρόμοι μ' ελπίδες μ' οδήγησαν στο χτες/ Στα άδεια τοπία χάνονται οι φωνές./ Βλέπω ναυάγια να κλείνουν τα σκαλιά/ Κλείνουν οι πόρτες, τρομάζουν τα παιδιά/ Τη βλέπουν να φτάνει, να δένει τις στιγμές/ τ' άδεια τοπία και τις φωνές./ Απειλή."
Και πες μου μετά ποιων το ύφος έχουν κοπιάρει τα Διάφανα Κρίνα, ο Παύλος ο Παυλίδης κι ο Αγγελάκας (σε στιγμές έμπνευσης). Κι όταν πλέον το ανακαλύψεις, ψάξε να βρεις αν οι παραπάνω κύριοι έχουν αναφερθεί έστω μια φορά στους Metro Decay παρόλο που, εμφανώς, έχουν λιώσει τους δίσκους τους στο παίξιμο.
Άκου τον δίσκο (στην αρχή πολλά θα σε ξενίσουν) άκουσέ τον ξανά την επόμενη μέρα και τότε θ΄αρχίσεις να ψυλλιάζεσαι οτι οι Metro Decay παίζουν αυτό στο οποίο θα έπρεπε να εξελιχθεί η pop μουσική αν δεν την ξεκοίλιαζαν οι εταιρείες με παλαιολιθικούς μαλλιάδες τύπου Gun and Roses, αγουροξυπνημένους κακόφωνους τύπου Cobain και αλλήθωρους θαυμαστές των Floyd τύπου Radiohead.
Α πλευρά: 1.Μαύρος Κύκνος 2.Ανάμεσα Σε Δυο Κρεσέντα 3.Το Ταξίδι 4. Εισαγωγή Στην Κίνηση 5.Απειλή Β πλευρά: 1.Παιχνίδια Στην Επιφάνεια 2. Το Πάγωμα Του Πάθους 3.Έβενος 4.Υπέρβαση 5.Λίμπιντο




ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΔΕΡΑΙΟ –ΧΟΡΟΣ ΓΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ (1985)

Το φοβερό με εκείνη τη γκρίζα εποχή δεν ήταν οτι βγαίνανε καταπληκτικοί δίσκοι –αλλά οτι βγαίνανε ΣΥΝΕΧΩΣ καταπληκτικοί δίσκοι! Οι Χωρίς Περιδέραιο ήταν, μάλλον, τρίο αλλά πλαισιώνονταν από γερά ονόματα του χώρου (π.χ. ο Γιάννης ο Ντρενογιάννης στις κιθάρες, ο Στέφανος ο Λαρεντζάκης στα ντραμς). Στις συναυλίες έτρωγαν κάποιο σχετικό κράξιμο λόγω των στίχων τους αλλά, απ΄όσο θυμάμαι, ο Νίκος ο Αγγελής δεν μάσαγε εύκολα. Ή ίσως και να μάσησε τελικά, επειδή, μετά από λίγες εμφανίσεις το συγκρότημα εξαφανίστηκε. Πρόλαβαν να αφήσουν πίσω τους ένα EP (την μεγαλειώδη «Άνωση») και μια δισκάρα πού εξαντλήθηκε πριν καν κυκλοφορήσει για τα καλά. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή (από τη «δερμίδα» πού λέει κι ο Αγγελής).
Εσώφυλλο ανάλογης ποιότητας με το εξώφυλλο του EP που είχε σχεδιάσει ο Δημήτρης Γέρος, τουτέστιν εσώφυλλο (του Σόλη Μπαρκή) για κορνίζα. Μπάσιμο με βαριά συνθετικά κρουστά, επίπονος αργός ρυθμός στην «Έγχρωμη Γρίππη», σε ξεβράσουν απροειδοποίητα (να κοπανιέσαι στην πίστα της Ριμπάουν) οι «48 Σιωπές», ή αλλιώς «48 σκεπές/ να χωθούμε από κάτω αν θες/ τέλος χρόνου». Κι έτσι πάει το πράγμα. Ιδρωμένο από την πίστα σε κατεβάζει στην απόγνωση –«θέλω να στο πω/ στο παιχνίδι δεν είδα κανέναν/ να χαράζει τις πλάκες που πατούσε». Και πριν κλείσει σε τσακίζει με τα μπιτ του «Κρότοι Κροταλίες»: «οι κάμποι της Αθήνας απεργούν/ τελικά βοή σημαίνει απραξία/ έχω ανάγκη από απεργοσπάστες/ απεργοσπάστες κρότους/ κροταλίες σε ροζ ανίες».
Ο Αγγελής και η παρέα του ήρθαν, έδειξαν σε κάθε επίδοξο μιμητή (βλέπε Στέρεο Νόβα) πώς «να τραγουδήσει ένα εξωγήινο τραγούδι» (όπως θα έλεγε ο σημαντικότερος front man που πέρασε από ελληνικό συγκρότημα), γιουχαΐστηκαν από τους ίδιους πάνκηδες που είχαν κάποτε κράξει μέχρι και τους Bauhaus (ακόμα θυμάμαι τα μοναδικά λόγια που μας είπε σε σπαστά ελληνικά ο Peter Murphy την ώρα που ο Daniel Ash ξεκινούσε να παίξει στην ακουστική τα ακόρντα του θεϊκού King Volcano: «σκάστε μαλάκες!») και αποχώρησαν μυστηριωδώς όπως ακριβώς είχαν εμφανιστεί.
A πλευρά: 1.Έγχρωμη Γρίππη 2.48 Σιωπές 3.Θέλω Να Στο Πώ 4.Ganuma De Linarus 5.Χορός Για Μουσική B πλευρά: 1.Το Αίμα Δε Γίνεται Νερό 2.Βότκα 3. Κρότοι Κροταλίες 4.Νορβηγία





UNDERWORLD SHAKEDOWN THE LAST DRIVE (1986)

Να σου πω τη μαύρη μου αλήθεια δεν είχα δει τους Last Drive ζωντανά πριν αγοράσω τον δίσκο τους. Δεν θυμάμαι αν είχα ακούσει κάτι σχετικό, κάποιο κομμάτι, ή αν απλά αγόρασα τον δίσκο επειδή κατάλαβα οτι είναι «δικά μας παιδιά» από την αφιέρωση στο οπισθόφυλλο: στον Τζέιμς Κάγκνεϊ. Και μετά η φράση –φετίχ –εφιάλτης: «Top of the world ma’» και ποιος δεν θυμάται τον Τζίμυ να το φωνάζει πριν πέσει αιμόφυρτος από την κορυφή της πλατφόρμας εξόρυξης πετρελαίου; Να σου πω ακόμα μια μαύρη αλήθεια –οι Last Drive μονίμως με κούραζαν στα λάιβ τους. Παίζανε άπειρες ώρες ρε παιδί μου κι άντε, στην αρχή πωρωνόσουν, άρχιζες το χορό, το σπρωξίδι –ωραία φάση. Μετά όμως κατέληγες μουσκίδι με τα παπούτσια στραπατσαρισμένα σε μια γωνιά του κλαμπ, έλεγες «καλά περάσαμε –να πηγαίνουμε» και αυτοί οι παλιοχαρακτήρες ατσαλάκωτοι πάνω στη σκηνή συνεχίζανε απτόητοι μέχρι θανάτου! Τους θυμάμαι στη Madd να ξεκινάνε δοκιμάζοντας τα μικρόφωνα: «ένα, δύο; δεν ακούγομαι; καλά –τσίμπα ένα δωδεκαμετράκι μέχρι να το διορθώσεις». Και ατάκα να ρίχνουν το Me ‘n my wings –πουτάνα επιτόπου το μαγαζί! Τους θυμάμαι ακόμα να παρατάνε τα όργανά τους και να τρέχουν έξω μαζί μου για να ξεμπλέξουμε κάτι άμυαλες γνωστές μου από δυο επίμονους Περιστεριώτες Καβασάκηδες –δεν πρόλαβα ποτέ να τους ευχαριστήσω γι΄αυτό.
Τέλος πάντων, υπάρχει κι ο δίσκος. Με την κάθε πλευρά του ν΄ανοίγει από φοβερά ινστρουμένταλ, με κλεισίματα των κομματιών βουτηγμένα στα γράσα του γκαράζ, με το Repulsion να μοιάζει με εγκεφαλογράφημα της Κατρίν Ντενέβ στην σκηνή ψύχωσης της ομώνυμης ταινίας... Και κάτι εξίσου σημαντικό: οι Last Drive βάζουν χέρι σ΄ένα αμερικανοποιημένο ρεμπέτικο, τη Μισιρλού (κλείνοντας πρόσκαιρα τον κύκλο του ταξιδιού που ξεκίνησε με τον Ρουμπάνη και νεκραναστήθηκε αργότερα από τον Ταραντίνο), ενώ εκτελούν με ευλάβεια νότιου μπεκροκανάτα το Blue Moon και το Every night. Τουτέστιν, τα παιδιά το κατέχουν το τόπι και αυτό βγαίνει μέσα από τ΄αυλάκια του δίσκου. Ή, αν το θέλεις διαφορετικά και χωρίς να ξέρω αν αυτό είναι τιμητικό ή προσβλητικό για τη μπάντα: οι Last Drive προδίδουν αμέσως την καταγωγή τους η οποία έχει τόση σχέση με Ελλάδα όση σχέση έχει ο redneck με τον τσέλιγκα κι ο cool cat με τον βαρύμαγκα. Καλό ή κακό είναι αυτό; Και ποιος ενδιαφέρεται στην τελική; Ρίχτε τα εκεί πέρα ρε άτομα κι αφήστε τη διανόηση για τους τεϊοπότες!
01. Me 'N My Wings, 02. Valley Of Death, 03. Poison, 04. Misirlou, 05. This Fire Inside, 06. Blue Moon, 07. Sidewalk Stroll, 08. The Shade Of Fever, 09. Every Night





NO WAY OUT –ANTITROPPAU COUNCIL (1986)

Τους είχα πρωτοδεί στον ΠΗΓΑΣΟ, ήταν νομίζω το συγκρότημα που ξεκίνησε τα λάιβ στο συγκεκριμένο, θρυλικό, κλαμπ. Αλλά ο ΠΗΓΑΣΟΣ τούς έπεφτε στενός. Κι αυτό το κατάλαβα αργότερα, όταν τους είδα στο υπόγειο της ΑΣΟΕΕ, ο Μαραγκός με τον Κανέλλο να έχουν χτίσει έναν ρυθμικό τοίχο αδιαπέραστο, ο Ντρενογιάννης (έχοντας παίξει σε όλους κι από λίγο μέχρι εκείνη τη στιγμή) να βρίσκει το συγκρότημα που μπορεί να βαστάξει στο δαιμονισμένο παίξιμο της κιθάρας του και δίπλα του ο Τζαβάρας, ένας σαμάνος σε έκσταση, η ζωντανή απόδειξη τού οτι οι θρυλικές εμφανίσεις του Τζιμ Μόρισον δεν ήταν γεγονός ανεπανάληπτο. Κοντολογίς, όσα χρόνια παρακολουθώ ελληνικά συγκροτήματα σε συναυλίες δεν έχω δει εκρηκτικότερο μείγμα πάνω στη σκηνή από τους ATC. Κι από τους ξένους δηλαδή, μη νομίζεις. Μέσα στην πρώτη μου πεντάδα των λάιβ είναι οι εμφανίσεις τους, δίπλα σε Cave, Iggy, Gun Club, Cramps.
Καταλαβαίνεις λοιπόν οτι ήμουνα από τους πρώτους που αγόρασα τον δίσκο τους, είχα σπάσει τα νεύρα του Ηλία του Ασλάνογλου στο Happening για το πότε θα βγει και πότε θα τον φέρουν...
Για τον συγκεκριμένο δίσκο, το No way out, οι πωλήσεις του οποίου ήταν τρελές για ανεξάρτητη παραγωγή, έχω να πω δυο πράγματα: 1. Όταν τον πρωτοάκουσα απογοητεύτηκα επειδή οι ATC ήταν κλάσεις ανώτεροι επί σκηνής. 2. Πρόκειται περί ανεπανάληπτου δίσκου. Από αυτά τα δυο πράγματα μπορείς να καταλάβεις πόσο μεγάλο συγκρότημα ήταν τελικά οι ATC. Κι αν όχι...
«Τόσα πολλά πράγματα να χάσω/ τις φορές που πρέπει να επιλέξω», ουρλιάζει ο Τζαβάρας στο The Last Poet On The Road κι άντε να τον πιάσεις μετά όταν βουτάει στο κιθαριστικό κρεσέντο του Ντρενογιάννη -τα παιδιά παίζουν garage, post punk και ψυχεδέλεια σε ένα κράμα! Και το κάνουν πολύ καλύτερα από τους Pearl Jam και τους Kula Shaker μαζί, ας πούμε.
Άκου τη φωνή του Τζαβάρα να σχοινοβατεί επικίνδυνα στο Insanity, άκου τον να παθιάζεται υμνώντας το ίνδαλμά του στο I Believe, θαύμασε το πεντακάθαρο χιτ του αδικημένου στην ηχογράφηση Contact With The Devil όπου η rhythm section γαργαλάει τις πατούσες, απόλαυσε την εμπειρία του Ντρενογιάννη στο Into The 7th Sky και ρεζουμάρισε την υπόθεση με το Scream A Song. Όταν βγάλεις τον δίσκο από το πλατό άρχισε να πακετάρεις τα υπάρχοντά σου επειδή (κι ας μην το ξέρεις ακόμα) οι γείτονες έχουν μαζέψει υπογραφές για να σε διώξουν από την πολυκατοικία.

A1 The Last Poet On The Road A2 The Diver A3 Insanity A4 In The City A5 A Way Out B1 I Believe B2 Contact With The Devil B3 Into The 7th Sky B4 Scream A Song B5 Cartoons B6 When The Saints Go Marching in




Τι άλλο μένει να πω μετά από αυτούς τους καταπληκτικούς δίσκους; Μερικές διευκρινήσεις...
Προσπάθησα να περιορίσω τον αριθμό των αγαπημένων μου δίσκων, πρώτα χρονολογικά (δεκαετία του '80) και μετά αριθμητικά. Στο πρώτο τα κατάφερα, στο δεύτερο μου βγήκαν 6 τα 5! Κι αναγκάστηκα να αφήσω απέξω δίσκους εξίσου υπέροχους, απλώς επειδή δεν ήταν τόσο δεμένοι με προσωπικές μου εμπειρίες. Έτσι, στη βάση των προσωπικών βιωμάτων επέλεξα τον συγκεκριμένο δίσκο των Villa 21 από το σύνολο της δισκογραφίας τους. Και με βάση αυτά τα βιώματα δεν έβαλα μέσα στην πεντάδα το φανταστικό Glory and Betrayal των Forward Music Quintet (το οποίο μου αρέσει σήμερα περισσότερο από τον δίσκο των Last Drive αλλά την εποχή που κυκλοφόρησε είχα διαφορετικά μυαλά) , ή το Never Ending Dream των Film Noir Ή τα Λευκά κελιά των Clown.
Δισκάρες! Τρομακτικές δισκάρες, φοβεροί τύποι, μουσικάρες!
Σε καλό μου -συγκινήθηκα ο πούστης...

Posted in: Κολλήματα