Τα παιδιά είναι μαλακισμένα

Λέω λοιπόν οτι θα φτιάξω μια ταινία. Της οποίας το σενάριο έχει ως εξής (θαύμασε άποψη):

Είναι μια οικογένεια με 2 παιδιά, αγοράκι-κοριτσάκι, η οποία για κάποιον λόγο DNA (μη το γελάς, γίνονται αυτά!) δεν μπορούσε να κάνει παιδιά κι ως εκ τούτου πήρε κατεψυγμένο σπέρμα για να βολευτεί. Έχει πιάσει λοιπόν τα σαρανταφεύγα το αντρόγυνο και τα παιδιά αποφασίζουν να βρουν τον φυσικό τους πατέρα. Ο οποίος φίζικαλ φάδερ είναι ωραίος τύπος αλλά γκέι. Ο γκέι φυσικός πατέρας δωρητής σπέρματος μπαίνει στη ζωή της οικογένειας, τα παιδιά τον γουστάρουν, όλα γραφικά. Μέχρι που ο φυσικός πατέρας πηδιέται με τον άλλο πατέρα, τον αφύσικο ξέρω ΄γω... Πηδιούνται και ξαναπηδιούνται κι ο γκέι πατέρας τον ερωτεύεται τον άλλο (τον άντρα του αντρόγυνου –με παρακολουθείς;). Ο άλλος βέβαια τον έχει κυριολεκτικά για τον πούτσο –όχι έρωτες και σαχλαμάρες...
Μια ωραία ημέρα η γυναίκα του αντρόγυνου (πάνω που πάει να συμπαθήσει τον γκέι) ανακαλύπτει οτι οι δυο άντρες πηδιόντασαν αναμετάξυ τους ας πούμε. Τι βρισίδι τού ρίχνει του άντρα της –δε λέγεται! Τι του λέει οτι την υποβαθμίζει σα γυναίκα η επιλογή του να πηδηχτεί με άντρα, τι για προδοσίες του ξηγιέται... Την συζήτηση κρυφακούν βεβαίως τα παιδιά. Τα οποία τη χώνονται μετά στον γκέι: «σα δε ντρέπεσαι πού μας έκανες τέτοιο πράγμα στην οικογένειά μας!» Ο έρμος ο γκέι προσπαθεί να εξηγήσει, αλλά τα παιδιά είναι ανένδοτα. Στο τέλος πάει μέχρι το σπίτι της οικογένειας, όπου η γυναίκα της σχέσης τον ξεχέζει κανονικά: «άμα θες να κάνεις οικογένεια, άντε κάνε δικιά σου που ήρθες να μου πάρεις τη δικιά μου!» Ο πηδίκουλας άντρας δακρύζει στην τραπεζαρία αλλά δεν παρεμβαίνει, τα παιδιά γυρίζουν την πλάτη στον γκέι φυσικό πατέρα δωρητή και η ιστορία τελειώνει με το μικρότερο παιδί να λέει στο ζευγάρι: «νομίζω οτι δεν πρέπει να χωρίσετε εσείς οι δύο επειδή είσαστε γέροι». Το ζευγάρι κρατιέται χέρι –χέρι, η τύχη του γκέι αγνοείται. Ζουμ στα χέρια, κατ, τίτλοι τέλους. Πώς σου φάνηκε το σενάριό μου;
Αλήθεια πες! Σκέφτομαι μάλιστα να το ονομάσω: «Τα παιδιά είναι ΟΚ» για να τονίσω οτι είναι απόλυτα σωστό τα παιδιά να ψάχνουν τις ρίζες τους και να θέλουν να τις εντάξουν στην οικογένειά τους, αλλά αν κάποιος επιβουλεύεται την οικογενειακή συνοχή πρέπει να τον πετάνε στην άκρη σαν την τρίχα από το γάλα. Επίσης είναι απολύτως φυσιολογικό τα παιδιά να παρεμβαίνουν στις πράξεις των γονέων για να μην τους αφήσουν να ρεζιλευτούν τους παλιόγερους.

Ειλικρινά τώρα πες μου –ποια η γνώμη σου για αυτό το σενάριο; Δεν θα το θεωρούσες κάργα φαλλοκρατικό; Να προσθέσω κιόλας οτι σε κάθε φάση πεσίματος θα φρόντιζα να τονίσω οτι τον κυρίαρχο ρόλο έχει ο άντρας –εντάξει; Δεν θα το θεωρούσες επίσης τρομερά συντηρητικό με όλο αυτό το ηθικό δίδαγμα περί «αγίας οικογένειας»; Και δεν θα εκνευριζόσουν; Αν η απάντησή σου είναι αρνητική στα παραπάνω, να πας να δεις το «The kids are allright». Αν αμφιταλαντεύεσαι –κάτσε να σου δώσω μερικές κριτικές έγκριτων κριτικών (πρόκειται για τη γνωστή κριτική διατροφή που συντελεί στη μακροζωία σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες):

«Απαλλαγμένη από τον ψυχαναγκασμό να αφηγηθεί μια ιστορία που να περιχαρακώνεται στην ετικέτα της «γκέι» ή «λεσβιακής», η Τσολοντένκο μπορεί να έχει κάθε λόγο να νιώθει περήφανη για την οικογένεια που σχηματίζουν οι ομοφυλόφιλες ηρωίδες της, αλλά το αναδεικνύει ως μια επικράτηση του απολύτως φυσικού και αυτονόητου. Το ζευγάρι, που με απόλυτη επιτυχία υποδύονται οι Τζούλιαν Μουρ και Ανετ Μπένινγκ, δεν περνά την ώρα του ανακυκλώνοντας κλισέ γύρω από τη σεξουαλική τους ταυτότητα, αλλά προσπαθεί με μικρή ή μεγάλη επιτυχία να λύσει μερικά προβλήματα για να ανακαλύψει άλλα.» (Κ. Θεοδοσόπουλος, ΣΙΝΕΜΑ).

«Η σκεπτόμενη κωμωδία της Lisa Cholodenko, έχοντας ήδη αποσπάσει θετικότατες κριτικές συνοδευόμενες από το μεγάλο βραβείο Teddy στο φεστιβάλ του Βερολίνου, αποτέλεσε μία επιτυχημένη επιλογή για την πρεμιέρα των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας. Τολμηρό και ώριμο στην προσέγγισή του, το «The Kids Are All Right» προβάλλει δίχως ταμπού και αγκυλώσεις την ιστορία μίας οικογένειας που αποδεικνύεται περισσότερο φυσιολογική από όσο τη θέλουν οι θεμελιωμένες κοινωνικές συμβάσεις» (Ν. Σακκάς –Cinema-News.gr)

«.... η επιτυχία της ταινίας είναι πως γρήγορα ο θεατής ξεχνάει πως βλέπει ένα δράμα με δυο παντρεμένες λεσβίες και επικεντρώνεται στους εύθραυστους δεσμούς της οικογένειας, την ψευδαίσθηση της συνθήκης που ονομάζεται συμβίωση, την ολισθηρότητα της εφηβείας και τη δυσκολία του ρόλου ενός γονιού.... Στο φιλμ Τα παιδιά είναι εντάξει, αντίστοιχα, η Τζουλιάν Μουρ είναι κανονική σύζυγος της Ανέτ Μπένινγκ, αλλά το ενδιαφέρον στρέφεται στον τρόπο που θα επαναφέρουν τη χαμένη εμπιστοσύνη, με δεδομένο πως τα δυο παιδιά τούς αμφισβητούν, όχι δυο ομοφυλόφιλες γυναίκες, αλλά τους γονιούς τους, ανεξαρτήτως φύλου.» (Θ. Κουτσογιαννόπουλος, Lifo).

Κοντολογίς, τι μας λένε οι ειδήμονες; Οτι αυτά είναι φυσιολογικά πράγματα, νορμάλ ρε παιδάκι μου, θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα κι έτσι πρέπει. Και η ταινία καταφέρνει να δείξει τα προβλήματα των σχέσεων ενός ζευγαριού, προβλήματα τα οποία δεν σχετίζονται με την ομοφυλοφιλία αλλά με τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων γενικότερα.

Θυμάσαι το σενάριο που σου έγραψα παραπάνω; Βάλε στη θέση του ετερόφυλου ζευγαριού ένα ομόφυλο (την Ανέτ Μπένινγκ και την Τζούλιαν Μουρ), βάλε στη θέση του γκέι άντρα έναν στρέιτ που πηδιέται με τη «γυναίκα» του ζευγαριού (τα εισαγωγικά μπήκαν για να δείξουν τον διαχωρισμό ρόλων στο λεσβιακό ζευγάρι, ο ποίος διαχωρισμός είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΡΑΣ –ΓΥΝΑΙΚΑ της δεκαετίας του ’60!) και έχεις ΑΚΡΙΒΩΣ την υπόθεση της ταινίας «Τα παιδιά είναι εντάξει». Το ρεζουμέ παραμένει: Κρίση της μέσης ηλικίας, παραμελημένη γυναίκα που ασχολείται με τα οικιακά και κάποια δουλειά απλώς για να περνάει την ώρα της, γκόμενος με μηχανή που συναρπάζει και γαμάει, φτύσιμο στο τέλος του μηχανάκια προκειμένου να παραμείνει ακέραια η οικογένεια. Αν μάλιστα αυτή η Τσολοτένγκο δεν δούλευε μπαλτά στο μοντάζ και φρόντιζε να έχει παρόμοιους φωτισμούς σε όλη την ταινία ώστε να μη φαίνονται όλα φυσιολογικά τη μια στιγμή και να μετατρέπονται σε υπερφωτισμένο μεξικάνικο σινερομάντζο την αμέσως επόμενη, θα μπορούσαμε να πούμε οτι μια «αντισυμβατική ταλαντούχα σκηνοθέτης» διασκεύασε το «Βότσαλο στη Λίμνη» του Αλέκου Σακελλάριου.

Εκεί είναι λοιπόν το θέμα;

Να επανέλθουμε σε αξίες των δεκαετιών ’50-’60 (προ χιπισμού) όπου ο τρίτος άνθρωπος ήταν παλιοκάθαρμα ή παλιοπουτάνα, ανάλογα με το φύλο;

Να ξαναθεωρήσουμε φυσιολογική την ενασχόληση με τα οικιακά;

Να επανέλθουμε στην άποψη: «κάνω θυσίες για την οικογένειά μου»; Κι αυτές οι θυσίες να είναι ας πούμε, κόβω το σεξ χωρίς υδραυλική και οπτικοακουστική υποβοήθηση, ανέχομαι τις προσβολές του εργαζόμενου εφόσον εγώ είμαι νοικοκυρούλα, αφήνω τον άντρα να καθαρίσει για όλη την οικογένεια, προτάσσω το καλό της οικογένειας πάνω από τις κάβλες μου κ.λ.π.

Αν όλη η υπερσυντηρητική αξιακή θεώρηση καθαγιάζεται εφόσον πρόκειται για λεσβίες τότε, συγνώμη, αλλά την πουτσίσαμε.

Αν το μοναδικό ριζοσπαστικό πράγμα που έμεινε από τις ομοφυλοφυλικές σχέσεις είναι οι δονητές και οι λιπαντικές κρέμες τότε κάτι πήγε πολύ στραβά.

Και δηλαδή, όταν ο Χ σκηνοθέτης βάζει στην ταινία του κάποια χαζογκόμενα την οποία χρησιμοποιούν μόνο για πήδημα είναι φαλλοκράτης, όταν όμως πρόκειται για γκόμενο που τον θέλουν μόνο για τον πούτσο του η σκηνοθέτης είναι ασυμβίβαστη και αγωνίστρια; Ή (ακόμα χειρότερα) προβάλλει τη φυσιολογική πλευρά των πραγμάτων απαλλαγμένη από τα πρόσημα των φύλων;

Το ένα από τα παιδιά του ζευγαριού, το αγόρι, είναι 15 χρονών και κάποια στιγμή οι μαμάδες υποψιάζονται οτι κάνει σεξ με τον κολλητό του. Ενθουσιάζονται, κάνουν πρόβες για το τι θα του πουν –γιορτή στο σπίτι! Ρωτάω εγώ, από πότε στις αμερικάνικες ταινίες έγινε αποδεκτό το σεξ των 15χρονων; Ή μήπως είναι απαγορευμένο μεταξύ ετερόφυλων αλλά επιτρέπεται μεταξύ ομόφυλων; Ρωτάω για να μαθαίνω.

Τελικά αναρωτιέμαι –η όλη υπόθεση πώς πάει; Να αναπαραχθούν τα κυριαρχικά πρότυπα προηγούμενων δεκαετιών, με τη διαφοροποίηση απλώς του κυρίαρχου φύλου; Ή ίσως της κυρίαρχης σεξουαλικής προτίμησης;

Αν ναι –συγνώμη αλλά δεν θα πάρω. Από μπάτσους έχω χορτάσει. Αν όχι –τότε ταινίες σαν το «The kids are allright» θα πρέπει να θεωρούνται σκέτη οπισθοδρόμηση και σαν τέτοιες να αντιμετωπίζονται.

Έχω άδικο;

Υ.Γ.: Βιντεάκι της ταινίας δεν ανεβάζω –όποιος θέλει ας ψάξει να το βρει.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά