"Να κεράσω ποτό;"

Μητέρα: «Και τώρα, Λάουρα πες μου... (Μου ‘χεις γαμήσει το χέρι...) τους δυο βασικούς νόμους της υπηρετικής».
Κόρη: «Πρώτον: Απαγορεύεται στον υπηρέτη να βλάψει τον Κύριο ή να επιτρέψει να πάθει κακό. Δεύτερον: ο υπηρέτης προστατεύει τον εαυτό του... χωρίς να παραβαίνει τον πρώτο νόμο».


Κόρη: «Παλιά, δεν είχαμε τέτοια προβλήματα. Τότε, τους υπηρέτες τους σκότωνε ο πατέρας. Εμείς, απλώς φυτεύαμε πάνω στους τάφους... πελαργκόνια, πανσέδες και......λουίζες... Ο πατέρας ήταν περήφανος για τον κήπο μας. Έλεγε ότι τα πτώματα είναι το καλύτερο λίπασμα».


Κόρη: «‘Τι κτηνωδία, πατέρα! Ο ουρανός θα μας τιμωρήσει!'... του φώναζα καθώς με είχε γονατιστή ...και μ’ έπαιρνε από πίσω. ‘Μικρή αγαπημένη’, μου είπε... ‘ο ουρανός είναι το τελευταίο πράγμα που μας ενδιαφέρει’. Όλοι νομίζουν ότι ο πατέρας έχει πεθάνει. Δεν είναι αλήθεια.. Μια μέρα θα γυρίσει.. και θα κάνει φοβερά πράματα που θα θυμούνται για πάντα!"



Μητέρα: «Η Λάουρα που ψάχνεις είναι μια οπτασία... Ένα πρόσωπο στο θολό φως της φαντασίας σου... Τα βήματα που πλησιάζουν...Το γέλιο που άκουσες μια καλοκαιρινή νύχτα...μα χάθηκε. Θα την δεις σ’ ένα τρένο που σε προσπερνάει... Και τα μάτια της τα τόσο γνώριμα και το πρώτο φιλί που σου χάρισε... Αυτή είναι η Λάουρα... ένα όνειρο... Γι’ αυτό ξέχασέ την Σίνγκαπουρ Σλινγκ».

Μητέρα: "Λέπια... παντού λέπια... Έχει γεμίσει ο τόπος απ’ τις βρωμιές του... Αρχίζουν απ’ τη σοφίτα και φτάνουν μέχρι εδώ. Αυτό σημαίνει ότι δεν με φοβάται πια... Και τα βράδια που κοιμάμαι... με τη βοήθεια της τσούλας της κόρης μου... γυρνάει ελεύθερος μέσα στο σπίτι κι αφήνει τα λέπια του παντού...»



Μητέρα: «Πριν από χρόνια δολοφονήθηκε μια κοπέλα (Σου είπα πως θα τον κάνω να μιλήσει) κι όλοι πίστεψαν ότι ήταν η Λάουρα. Αυτός ανέλαβε την υπόθεση... Και μόλις είδε το πορτρέτο της, την αγάπησε... Η Λάουρα όμως εμφανίστηκε ζωντανή. Έμεινε λίγο καιρό μαζί του... Και μετά έφυγε με κάποιον άλλο... Αυτός κατάντησε αλκοολικός κι έχασε τη δουλειά του. Αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να την ψάχνει. Κι όπως λέει και το τραγούδι... ‘Θα δεις τη Λάουρα σ’ ένα τρένο που σε προσπερνάει/ Τα μάτια της, τα τόσο γνώριμα/ Και το πρώτο φιλί που σου χάρισε/ Αλλά δεν είναι παρά ένα όνειρο’ Γι’ αυτό, ξέχασέ την, Σίνγκαπουρ Σλινγκ».


Κόρη: «Μόλις τελειώσαμε με τη μητέρα και τώρα μιλάω γι’ αυτήν... τον πατέρα και την παλιά μας ζωή... Ήταν πιο δύσκολο απ’ ό,τι φανταζόμουν γιατί της ανοίξαμε την κοιλιά τόσο αδέξια... που γέμισε όλο το σπίτι μ’ ένα σωρό σκατά. Καπνίζω τώρα. Γεμίσαμε την κοιλιά της με πέτρες και την πετάξαμε στον λάκκο... Δεν βρήκαμε πουθενά το χαμένο μαχαίρι... Παλιά, πριν χάσουμε τον πατέρα, δεν είχαμε τέτοια προβλήματα. Τότε σκότωνε αυτός... κι εμείς φυτεύαμε στους τάφους. Πελαργκόνια, πανσέδες και λουίζες. Πρώτη φορά που σκοτώσαμε ήταν πριν τρία χρόνια. Ήταν μια μικρή που είχαμε για γραμματέα... Την έλεγαν Λάουρα...
Η μαμά κι εγώ παίζαμε συχνά το παιχνίδι της Λάουρας...που αρχίζει πάντα όταν αυτή μπαίνει στο σπίτι μας.


Εμφανίζομαι σαν μικρή γραμματέας... κρατώντας μια βαλιτσούλα. Προχωράω στον σκοτεινό διάδρομο... Τα γόνατά μου τρέμουν... Θα με προσλάβουν άραγε; Φοβάμαι κάτι και ίσως μπορώ να κρυφτώ εδώ μέσα. Η κυρία με δέχεται στο σαλόνι... Κι όταν με ρωτάει τ' όνομά μου, εγώ της λέω Λάουρα. Λάουρα, αν δεν σας πειράζει. Και τώρα έρχεται η στιγμή που θα σηκώσει τη φούστα της...»


Σίνγκαπουρ Σλινγκ: «Ηταν αργά το βράδυ κι ακουμπισμένος στο πλάι ενός αυτοκινήτου είχα πιάσει κουβέντα με τα υπολείμματα μιας μπουκάλας...Ημουνα από εκείνους τους τύπους χωρίς λεφτά, ρούχα και φίλους που κυνηγάνε χαμένες υποθέσεις με γυναικεία ονόματα και μπλέκονται σε ιστορίες που δεν βγάζουν πουθενά...»


Μητέρα: «Έχεις είκοσι τέσσερις ώρες για ν’ αποτύχεις».

Υ.Γ.: Φυσικά πρόκειται για διαλόγους από το Singapore Sling του Νίκου Νικολαϊδη.

Posted in: Κολλήματα