Ταξιδεύοντας με τη Θρυλάρα -Μια ιστορία του Βαρδάρη

Δίνω σήμερα σενάριο για ταινία. Δίνω επιτυχία εξασφαλισμένη και υποψηφιότητα στα Όσκαρ επίσης. Εξασφαλισμένη. Πρόσεξε να μαθαίνεις, μη μου λες μετά οτι δεν ήξερες...

Λαμβάνουμε κατ΄αρχάς έναν σκηνοθέτη μεσήλικα προς το γέρος. Μη ρωτήσεις γιατί ο σκηνοθέτης δεν είναι ομορφούλης και νεαρούλης σαν τον Λάνθιμο –εμείς γέρο τον θέλουμε για να είναι καταξιωμένος στην πνευματική ζωή του τόπου, να έχει βγάλει ας πούμε μια ταινία με Κούρκουλο, να έχει βγάλει έπη τιποτισμού και τζάμπα σαχλαμάρας με τίτλους «Ας περιμένουν οι γυναίκες», «Παρακαλώ, γυναίκες μην κλαίτε», «Οι γυναίκες και ο καπετάνιος πρώτοι» (όχι, λάθος, αυτό το είχε βγάλει ο Captain Sensible). Κοντολογίς έχουμε έναν αξιοσέβαστο σκηνοθέτη.

Ο αξιοσέβαστος σκηνοθέτης φτιάχνει ένα θεατρικό έργο (πάντα πουλάει σαν πλοκή ο βετεράνος που ασχολείται με διαφορετικό τομέα από την ειδίκευσή του –ειδίκευση, λέμε τώρα...) Το θεατρικό έργο ονομάζεται (κάτσε να σκεφτώ κάτι συνηθισμένο και τυχαίο) «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, υπότιτλος: «Μια ιστορία του Σταθμού Λαρίσης» πες το κι έτσι! Τώρα, το έργο πρέπει να έχει και μια υπόθεση, περίμενε να σκαρφιστώ κάτι...

Δυο κοπέλες Παοκτσούδες, έχουν κατέβει μαζί με τους υπόλοιπους Παοκτσήδες για να δουν το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, το 1999. Οι κοπέλες όμως δεν πάνε στο γήπεδο, μένουν στον σταθμό Λαρίσης επειδή η μια τους έχει στείλει γράμμα στον Σάκη Ρουβά να έρθει να τη συναντήσει! Οι δυο κοπέλες είναι 20 και 30 χρονών κι αν αναρωτηθείς τι σημαίνει αυτό για την πνευματική τους κατάσταση –δηλαδή, όχι μόνο να ακούνε Ρουβά ολόκληρες γαϊδάρες αλλά να πιστεύουν πως θα έρθει κιόλας να τις συναντήσει στον σταθμό Λαρίσης... τι να σου πω; Τίποτα δεν θα σου πω, θα προχωρήσω παρακάτω.

Ξεκινάει ο σκηνοθέτης να δίνει συνεντέξεις πριν παιχτεί το έργο:
«Θέλω να πεθάνω μια μέρα που θα ρίξουμε στον Ολυμπιακό 4-0». Αθεράπευτος ΠΑΟΚτζής, ο Σταύρος Τσιώλης έγραψε ένα θεατρικό έργο για την ομάδα του. «Ο ΠΑΟΚ είναι μια ιερή ομάδα. Του χρωστάω ευγνωμοσύνη», λέει.
Με τις παραπάνω δηλώσεις ο ήρωάς μας πουλάει Παοκιλίκι του κερατά βεβαίως. Και συνεχίζει:

Ολα ξεκίνησαν τυχαία. Από μία «συνάντηση» στον Σταθμό Λαρίσης, την ημέρα της «ιστορικής σιδηροδρομικής καθόδου» 2.500 οπαδών του ΠΑΟΚ στην Αθήνα για τον αγώνα της ομάδας τους με τον Ολυμπιακό. Στο ματς, που δόθηκε το 1999 στο «Καραϊσκάκη», ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε 2-1. «Με ψεύτικο πέναλτι», θυμίζει ο Σ. Τσιώλης.
«Ηταν αποφασιστικό το παιχνίδι. Ηξερα ότι θα γίνουν επεισόδια». Ετσι βρέθηκε «λίγο τυχαία, λίγο από ένστικτο» στον Σταθμό Λαρίσης. «Για να προστατέψω τους ΠΑΟΚτζήδες. Να μιλήσω στους Ολυμπιακούς, που περίμεναν με τούβλα και πέτρες».
Δηλαδή ΚΑΙ ψεύτικο το πέναλτι του Ολυμπιακού ΚΑΙ πήγε ο ήρωας να προστατεύσει του Παοκτσήδες από τους κανίβαλους γάβρους χούλιγκανς (εδώ υπαινισσόμαστε οτι ο σκηνοθέτης υπήρξε κράμα Κόναν και Βρώμικου Χάρι το 1999 και οι Παοκτσήδες είναι ξαδέλφια των Δανών Ρόλιγκανς).

Κι αν τελικά δεν διαβάζουν οι χουλιγκάνοι Ελευθεροτυπία; Που δε διαβάζουν δηλαδή... Τότε ο αγαπητός σκηνοθέτης φροντίζει να βάλει στο στόμα των πρωταγωνιστριών του ατάκες όπως:

«Πέφτουν συνέχεια µέσα στην περιοχή. ∆ύο φορές ο Καστίγιο, τέσσερις ο Κωνσταντίνου, τέσσερις ο Οκκάς. Οι κοκότες».
Τώρα, αν το 1999 ο Κωνσταντίνου έπαιζε στον Ηρακλή, ο Οκκάς στην Ανόρθωση και ο Καστίγιο στα τσικό του Ολυμπιακού αυτό δεν έχει καμία σημασία! Αφού μ΄αυτούς μπορούμε να κάνουμε ντόρο, αυτούς θα χρησιμοποιήσουμε! Απορώ κιόλας πώς δεν έβαλε τον Ζιοβάνι, τον Καρεμπέ, τον Γιούτσο και τον Μιραλάς! Ποιητική αδεία, καλλιτεχνική αλητεία και άλλα συναφή. Να υποθέσω φυσικά οτι αν ανέβει θεατρικό στη Θεσσαλονίκη που θα αποκαλεί τον Ζαγοράκη «κοκότα» οι θεατές θα χειροκροτήσουν διακριτικά και θα μειδιάσουν με το εύρημα.

Βάζει και τον καλλίφωνο Αργύρη Μπακιρτζή να κυκλοφορεί με κασκόλ του Ολυμπιακού αλλά να κρύβει στην τσάντα το κασκόλ της ΑΕΚ για να δείξει την Ολυμπιακή τρομοκρατία η οποία επικρατεί στην Αθήνα –ε; Πώς σου φαίνομαι;

Και καταλήγει ο συνεντευξιαζόμενος σκηνοθέτης:

Εχει ιδεολογία η μπάλα; «Υπάρχει μια ομορφιά όταν οι άνθρωποι ενώνονται στην ίδια ελπίδα, στο ίδιο όραμα. Όλοι στο γήπεδο είναι ίσοι. Το μόνο που με πικραίνει είναι που οι φίλαθλοι αποδέχονται να έχουν επικεφαλής παράγοντες οικονομικούς, δηλαδή αυτούς που μας κατάντησαν έτσι. Ο κ. Βαρδινογιάννης επηρέασε την ηθική του ποδοσφαίρου, το ίδιο και κ. Κόκκαλης. Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους. Αλλά είναι γεννημένοι νικητές, οπότε θέλουν το ίδιο και για τις ομάδες τους. Ο ΠΑΟΚ πάντα μένει με το όνειρο. Είναι άπειρα πιο έντιμη, πιο ονειρεμένη ομάδα. Δεν αγαπώ τα ψεύτικα πέναλτι!»
Δηλαδή –αν και μ΄αυτό δεν βγουν στο δρόμο οι γάβροι με τους βάζελους –ε, τι άλλο να κάνει δηλαδή; Να ονομάσει το έργο «Γαμιέται η Λεωφόρος και το Καραϊσκάκη»;

Πάει μετά από αυτές τις συνεντεύξεις ο σκηνοθέτης και ανεβάζει το παραπάνω εμπνευσμένο έργο στην Αθήνα, τουτέστιν σε μια πόλη όπου η πλειοψηφία των χουλιγκάνων απεχθάνεται τον ΠΑΟΚ. Και σκέφτεται ο σκηνοθέτης οτι σίγουρα κάποιοι θα τσιμπήσουν, κάποιοι θα τσαμπουκαλευτούν. Όλο και κάποιοι θα θυμούνται οτι οι Παοκτσήδες σπάνε μέχρι και τα αμάξια με αθηναϊκές πινακίδες στη Θεσσαλονίκη... Κι έτσι ακριβώς γίνεται –κάποιοι γάβροι (σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες) πάνε και σπάνε τη βιτρίνα του θεάτρου, τραυματίζουν και την ταμία. Τρελή διαφήμιση για το έργο, ξαναθυμούνται οι εφημερίδες τον ξεχασμένο σκηνοθέτη (είδες γιατί τον έβαλα γέρο;) σε λίγο θα κατέβουν και πούλμαν με Παοκτσήδες για να δουν το έργο, θα ξανακαεί η Αθήνα σε ένα ακόμα σικέ ντέρμπι. Σίγουρα;

Ξαναδίνει λοιπόν συνέντευξη μετά τα επεισόδια ο σκηνοθέτης στον γκουρού του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού ονόματι Γιάννη Ζουμπουλάκη -ακολουθούν αποσπάσματα:

«Σοκ στον κύκλους του θεάτρου προκάλεσε το επεισόδιο της περασμένης Παρασκευής όταν στην πρεμιέρα του θεατρικού έργου του Σταύρου Τσιώλη «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστορία του σταθμού Λαρίσης», το θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου δέχτηκε επίθεση από ομάδα ποδοσφαιρικών οπαδών που κατέστρεψαν το εσωτερικό του φωνάζοντας, σύμφωνα με την αστυνομία, συνθήματα υπέρ του Ολυμπιακού.»
Σοκαρίστηκε το Ζουμπούλι! Μα δεν λατρεύουν την Παογκάρα στην Αθήνα;

«Θέλω μόνον να πω στα παιδιά ότι σέβομαι την ομάδα τους, την Ιστορία της και τα εκατομμύρια των φιλάθλων της» συνέχισε ο συγγραφέας. «Στο “Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ” τα δυο κορίτσια βρίσκουν στην ομάδα τους την συντροφικότητα, την δύναμη α ονειρεύονται και να ελπίζουν. Την ίδια συντροφικότητα και το δικαίωμα στην ελπίδα που βρίσκουν στις χιλιάδες οπαδούς της δικής τους ομάδας και τα παιδιά που έκαναν τις καταστροφές.» λέει ο σκηνοθέτης.
Σέβεται την ομάδα και την ιστορία της –για τον Ολυμπιακό μιλάμε, έτσι; Αυτόν που πριν λίγες μέρες δήλωνε ο σκηνοθέτης πως κέρδισε με ψεύτικο πέναλτι, πως θέλει να πεθάνει μια μέρα που θα του ρίξουν 4 γκολ, αυτόν που έχει παίχτες «κοκότες», ανήθικο πρόεδρο και δεν είναι έντιμη ομάδα! Δηλαδή, φαντάσου και να μη σεβόταν τον Ολυμπιακό –θα τραγούδαγε το «γαμιούνται οι μανάδες σας στο λιμάνι» ο σκηνοθέτης!

Πάμε παρακάτω –για να δεις την ανατροπή του σεναρίου, εδώ κρύβεται το Όσκαρ που σου έλεγα στην αρχή:

Η ειρωνεία είναι ότι ο ίδιος ο Τσιώλης που παρακολουθεί ποδόσφαιρο δεν υποστηρίζει τον ΠΑΟΚ αλλά την ΑΕΚ. «Κι εγώ είμαι φίλαθλος. Oταν βρίσκομαι με τους 60.000 ανθρώπους που υποστηρίζουμε την ίδια ομάδα, νιώθω ότι μοιράζομαι μαζί τους την ίδια ελπίδα ότι θα πάμε καλύτερα. Αυτό δεν είναι το μυστικό του ποδοσφαίρου;» κατέληξε ο σκηνοθέτης
Τι, πώς, πού; Δεν είναι ο ΠΑΟΚ η ιερή ομάδα τελικά; Δεν θα πεθάνει ο σκηνοθέτης όταν ο ΠΑΟΚ ρίξει 4 στον Ολυμπιακό; Μήπως έχει ήδη πεθάνει στην προ τριετίας 4άρα που έριξε η ΑΕΚ στον Ολυμπιακό; Σχιζοφρενής, αριβίστας ή φάντασμα; Αυτό θα μείνει να πλανάται αδιευκρίνιστο στο τέλος του έργου (γάμησέ τα! από Άντονι Χόπκινς και πάνω χρειάζεται για να παίξει τον ρόλο του σκηνοθέτη!)

Και αν έχεις καμιά υποχρέωση στη διανομή μπορείς να βάλεις κι έναν ρόλο Ζουμπουλάκη (αμοραλιστή δημοσιογράφου) ο οποίος θα γράφει ομορφιές του τύπου:

«Οι ζημιές του θεάτρου ήταν απερίγραπτες αλλά παρότι αρχικώς ακούστηκε ότι οι παραστάσεις θα διακοπούν για πολλές ημέρες, αυτό τελικά αποφεύχθηκε. Το έργο παίζεται κανονικά από το Σάββατο 5 Φεβρουαρίου στον πληγέντα χώρο που το φιλοξενεί»
Απερίγραπτες λοιπόν οι ζημιές (δηλαδή, βαριέμαι να κάθομαι να περιγράφω) και ακούστηκε οτι θα διακοπούν για πολλές μέρες οι παραστάσεις. Αλλά όταν είδαν οτι υπήρχε ζήτηση, ζήτημα να διέκοψαν για τη μέρα των επεισοδίων –τόσες πολλές ζημιές, τόσο «αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας», που έλεγε τότε ο Ρουβάς (προτείνω και σαουντρακάκι όπως βλέπεις).

Τώρα, αν εσύ μου πεις οτι αυτά όλα είναι καραγκιοζιλίκια και τέτοια υπερβολικά σενάρια όχι Χόλιγουντ δεν πάνε αλλά ούτε Μεξικάνικες σαπουνόπερες δεν γίνονται... τι να σου απαντήσω κι εγώ; Οτι έχεις άδικο; Οτι αν ο Τσιώλης θεωρείται σοβαρός καλλιτεχνικός δημιουργός τότε ο Τάκης ο Τσουκαλάς είναι ισάξιος του Πουλαντζά κι ο Χατζηχρήστος πρωτοξάδερφος του Φουκώ;

Ένα πράγμα καταλαβαίνω. Πως με Τσιώληδες, Ζουμπουλάκηδες και άλλα φρούτα έχει φτάσει η κατάσταση εκεί έξω να κάνει ρεκόρ εισιτηρίων το «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» και τα πηθίκια να πανηγυρίζουν για το καινούργιο «κάψιμο». Θα μπορούσα όλο αυτό να στο κάνω αναγωγή σε κοινωνικές συνιστώσες αλλά μην το βαρύνουμε πολύ το σενάριο. Όχι τίποτα άλλο –θα χάσουμε και το Όσκαρ!

Πάρε και το βίντεο με τον Καστίγιο, τον Οκκά και τον Κωνσταντίνου να πέφτουν σαν «κοκότες» το 1999 για να κερδίσουν το «ψεύτικο πέναλτι».

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά