Ο Μάιος του Νίκου Νικολαϊδη

Σήμερα είναι μια ωραία μέρα -κι αν δεν είναι, θα την κάνουμε. Ίσως να έχεις προσέξει στην άκρη δεξιά την αφίσα με τον Νίκο Νικολαϊδη -λοιπόν αυτός ο μήνας του ανήκει, έτσι ρε παιδί μου -τσαμπουκαλίδικα. Σχετικά με το τι πρόκειται να γίνει θα τα πούμε αργότερα, για αρχή όμως θα σου βάλω ολίγα ορεκτικά.

Την φοβερή αφίσα (άνοιξέ τη να διαβάσεις για τις εκδηλώσεις):



Μια συνέντευξη της Μαρί Λουίζ Βαρθολομαίου (όποιος δεν την ξέρει ας πάει να δει τις ταινίες του Νικολαϊδη για να τη μάθει) η οποία αποδεικνύει οτι κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας "γυναίκες με προδιαγραφές θανάτου".

Και το κυρίως πιάτο. Αποσπάσματα από το δυνατότερο βιβλίο της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.

ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ -Νίκος Νικολαϊδης (χαλάλι του κι ο τίτλος από τους Pink Floyd τους οποίους απεχθάνομαι)

1. Μήπως τελικά είχε δίκιο ο Σταύρος ο Μιχαλάκης;

Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν όλα αυτά αξίζουν τον κόπο. Πουσάρισμα κόντρα στο πουσάρισμα, μετεωρισμοί μέσα στο χρόνο, αποδημίες σε τρία οικοδομικά τετράγωνα –κι αναβολές, άδικα πηδήματα, ελπίδες της δεκάρας κι υστερικά φλασαρίσματα, τριάντα χρονών και ξοφλημένος κι ανίκανος να καταντήσω οτιδήποτε. Στο φινάλε λέω όμως πως δεν πρέπει να παραπονιέμαι, γιατί δεν είμαι κι ο μοναδικός που ‘χει πέσει μέσα σ΄ αυτό το άγριο λούκι. Τώρα πώς τα καταφέρνουν μερικοί και καθαρίζουν, δεν ξέρω... Μήπως είχε δίκιο ο Σταύρος ο Μιχαλάκης, ένα καλό παιδί από την Καλλιθέα, όταν, την ημέρα μάλιστα που η αδελφή του αρραβωνιαζόταν ένα δευτεροετή της Φαρμακευτικής, έκανε τα εξής παράδοξα: Πήγε κρυφά στο διπλανό απ’ το γιορτινό δωμάτιο, έλυσε το κορδόνι του δεξιού παπουτσιού του, έβγαλε μετά την κάλτσα του, δάγκωσε τις μπούκες του δίκαννου όπλου του πατέρα του και πάτησε τις σκανδάλες με το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού του, αφήνοντας πίσω του έναν τοίχο πασαλειμμένο με μυαλά και άλλες ουσίες, ένα άσχημο γενικά λείψανο, μισό πακέτο Παλ Μαλ και ένα ορίτζιναλ 45άρι Γκλεν Μίλλερ, που μου το ‘χε μάλιστα κλέψει δώδεκα χρόνια πριν, όταν κάναμε παρέα στο Γυμνάσιο.

2. Ακόμα και οι μπάτσοι της κουλτούρας έχουν ανάγκες

Βρισκόμαστε στο δεύτερο ουίσκι, αυτή είχε βγάλει τα παπούτσια της, είχε μισογείρει πάνω σ΄ένα άβολο καναπεδάκι, είχε σκεπάσει τα πόδια της με μια μαύρη ζακέτα και προσπαθούσε, πολύ πατριωτικά, να με πείσει ότι το ροκ εν’ ρολ ήταν δημιούργημα των δισκογραφικών εταιρειών κι ενός παγκόσμιου κυκλώματος αποπροσανατολισμού. Χειριζόταν με πολλή άνεση τη γνωστή συλλογιστική των μπάτσων της κουλτούρας, που κρίνουν σαν επικίνδυνο ό,τι δεν υποκύπτει στην αντίληψη και τον έλεγχό τους, άλλα το χειρότερο, πλασάριζε μια καλά προπονημένη και κάλπικη αγωνία για την καταστροφή της κατά τ΄άλλα κούρελης εθνικής φυσιογνωμίας μας.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπεφτα σε επαγγελματίες ιδεολόγους, που ‘χαν μεταλλαχτεί σ΄εθνικόφρονες φασίστες, τέλεια όμως καμουφλαρισμένοι κάτω απ΄την ομίχλη των καιρών μας... Γι΄αυτό έκανα πως άκουγα προσεκτικά τις προοδευτικές κοινοτυπίες της, ενώ από την άλλη, πιο προσεκτικά, έψαχνα μια δικαιολογία για να το σκάσω από κει μέσα, όταν αυτή, τελείως αναπάντεχα, μου ‘δωσε την ευκαιρία που ζητούσα.
-Γιατί δε μένεις να κοιμηθείς εδώ, με ρώτησε.
Απ΄ό,τι είχα διαπιστώσει, το διαμέρισμά της δεν εστερείτο καθρέπτου, άρα κάπου θα ‘χε ανταμώσει και τη μάπα της και θα ‘ξερε τι σκατά φρόκαλο ήταν. Από που λοιπόν αντλούσε αυτό το θράσος; Εκτός κι αν φοβόταν τη νύχτα και βαριόταν τη μοναξιά της τόσο πολύ, που έφτανε στο σημείο να συμβιβαστεί και να μοιραστεί το κρεβάτι της κι ό,τι πολυτιμότερο είχε μ’ έναν τύπο που είχε κιόλας χαρακτηρίσει ύποπτο και αντιδραστικό... Κάτι δεν πήγαινε καλά και μια έκτη αίσθηση, που σε άλλη περίπτωση θα την αγνοούσα, ενισχυμένη κι απ’ τη φοβερή καλλονή της, με ειδοποιούσε οτι έπρεπε ν’ αποχωρήσω το δυνατό γρηγορότερο από κει μέσα.

3. Η γενιά που ερχόταν πάντα αργά.

-Εκτός των άλλων, συνέχισα, είχα την ατυχία ν’ ανήκω σ’ εκείνη την τραγική γενιά, που, όπως την ονομάζω «ερχόταν πάντα αργά». Μια γενιά δηλαδή που ήταν πολύ νέα για ν’ αρπαχτεί απ΄τους Κομήτες του Μπιλ Χάλεϋ, τον Λιτλ Ρίτσαρντ, τον Μπάντυ Χόλυ κι όλους τους άλλους κούρελους και κάπως μεσόκοπη πια για να πιάσει το νόημα του καλιφορνέζικου ονείρου, που κυρίευε τον κόσμο καβάλα στη βεγγαλική του ψυχεδέλεια. Όμορφα χρόνια δηλαδή κι εμείς μια ζωή απέξω.

4. Το πέος ως όργανο ταξικής εκδίκησης

Ξαφνικά αναρωτήθηκα τι διάολο γύρευα εκεί μέσα και γιατί μου κακοφαινόταν επειδή δεν μπορούσα να διασκεδάσω όπως όλος ο άλλος κόσμος. Τι σκατά ισορροπίες εφάρμοζαν όλα αυτά τα σχήματα με τα χαμογελαστά και ξαναμμένα πρόσωπα κι από πού ψώνισαν αυτό το αποβλακωμένο αυτοκόλλητο μειδίαμα, που το κυκλοφορούσαν με τόση σιγουριά και αυταρέσκεια...
Κάποτε πρόβαλλα σαν άλλοθι το επιχείρημα οτι επιζητούσα την παρουσία μου σε τέτοιoυς χώρους μόνο και μόνο για να επικυρώσω τις διαφορές μου απ΄όλα αυτά τα απολεπιδωμένα σαυροειδή και τις νεοπλουτίστικες αποβολές κι έτσι να ενισχύσω κάπως τη μεγάλη εκτίμηση που έτρεφα για το άτομό μου.
Δεν άργησα όμως να παραδεχτώ οτι ήμουνα ένα άτομο με μειωμένες αντιστάσεις και υποβαθμισμένη πνευματικότητα, που τη χωνόμουν συστηματικά μες σε παρέες από στέισον-βάγκον μαλάκες, μόνο και μόνο για να τους γαμώ τις γκόμενες –κι όλα τ΄άλλα ήταν παραμύθια...
Βέβαια δε γούσταρα καθόλου την ιδέα οτι η ταξική μου εκδίκηση εφαρμοζόταν μέσω κάποιου πέους που ‘χε χάσει πια τον μπούσουλα ανάμεσα στις μεγαλοαστικές του μνήμες και σε μια ανεξέλεγκτη και θυμωμένη λούμπεν συμπεριφορά... Αλλά τι να κάνεις; Ο καθένας στο δικό του πόλεμο. Εγώ πάντως την έβρισκα αφάνταστα με το να στήνω πισωκολλητό διάφορα σικ καυλοράπανα και την ώρα που τα πηδούσα, να τα βάζω να φωνάζουν με ρυθμό και ερεθισμένα, κάποια συνθήματα απ’ τα Ιουλιανά και τον Ανένδοτο, όπως «δε σε θέλει ο λαός, πάρ’ τη μάνα σου κι εμπρός» ή το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά». Δεν ισχυρίζομαι βέβαια οτι αυτού του είδους η διαφώτιση βοήθησε διάφορα αδέσποτα γκομενάκια να συνειδητοποιηθούνε πολιτικά και τέτοιες μπαρούφες, αλλά το καθήκον μου το έκανα κι αρκετές φορές πληρώθηκα καλά γι΄αυτό.

5. Η κίτρινη απειλή

Άνοιξα κι άπλωσα λίγο τα πόδια μου και σιγά σιγά άρχισα να κατουριέμαι απάνω μου κι ένα γλυκό συναίσθημα με τύλιξε, καθώς το ζεστό υγρό πήρε να γλιστράει μαλακά πάνω στην κοιλιά μου.
Παλιά, όταν το κάναμε παρέα με τον Σταύρο τον Μιχαλάκη μέσα στα τρόλεϊ και τα ζαχαροπλαστεία, νομίζαμε οτι τους τη βγαίναμε πάνω απ΄την αμμωνία. Μπορεί όμως να ήτανε και λάθος μας. Τώρα που το σκέφτομαι, η «κίτρινη απειλή» ήταν κάτι σαν πανοπλία. Κάτι ζεστό και ήσυχο, που ερχόταν να μας συναντήσει βαθιά από μέσα μας κι όλη αυτή η πρόκληση ήταν και η μόνη μας άμυνα. Τους λέγαμε οτι είμαστε μικρά παιδιά που λερώνονται απάνω τους και δεν μπορούν πια να μας κάνουν τίποτα. Και περιμέναμε έτσι να ‘ρθει κάποιος να μας μαλώσει κι ύστερα να μας βουτήξει στο μπάνιο να μας πλύνει κι ύστερα να μας φορέσει καθαρά ρούχα. Έφτανε να κυλήσει λίγο το ζεστό υγρό πάνω στην κοιλιά μας κι αμέσως η μοναξιά το ‘σκαγε μέσα απ’ τα παντελόνια και γινόμαστε πάλι τεσσάρων χρονών και κανένας δεν μπορούσε πια να μας πειράξει κι η μόνη υποχρέωση που είχαμε ήταν να τρώμε όλο μας το φαγητό, να κοιμόμαστε νωρίς περιμένοντας τις μέρες της γιορτής και τις διακοπές του καυτού καλοκαιρού, τότε που πέθαιναν άνυδρες οι σαύρες πάνω στα πεζούλια.

Posted in: Κολλήματα