"Η Βέρα δεν υπάρχει τελικά"

Αυτή η συνέντευξη έφτασε στα χέρια μου (ευχαριστώ πολύ, για μια ακόμα φορά) χειρόγραφη. Δεν υπήρχε το όνομα του δημοσιογράφου -αν κάποιος το ξέρει, ας βοηθήσει -μονάχα η σημείωση οτι θα δημοσιευτεί στο ΣΙΝΕΜΑ, δίπλα σε μια ημερομηνία του 1990 και κάτι τοπικούς προσδιορισμούς (Πάτρα - Αθήνα - Πάτρα). Είναι μια συνέντευξη που μου έλειπε -είχα, βλέπεις, την υπόνοια οτι ο Νίκος Νικολαϊδης αναφέρεται αρκετές φορές στη γενιά μου, αλλά θεωρούσα οτι πρόκειται απλώς για μύχιους πόθους ενός φανατικού θαυμαστή. Ε, λοιπόν δεν ήταν έτσι τα πράγματα!

Δεν ήμουν ποτέ καλός στο μέτρημα το χρόνου, ξέρω όμως οτι σήμερα συμπληρώνονται 4 χρόνια από τότε που ο Νίκος Νικολαϊδης σήκωσε τους γιακάδες του μπουφάν του, κοιτάχτηκε στον ολόσωμο καθρέφτη δίπλα στην εξώπορτα, μουρμούρισε "τι ωραίος που είμαι ο πούστης!" και έφυγε. Η αίσθηση της απώλειας είναι ακριβώς ίδια, όλα αυτά τα χρόνια -ευτυχώς που βρίσκονται ακόμα πράγματα δικά του, έτσι, για να ξεγελιόμαστε...

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Πριν από μερικούς μήνες είδα ένα πολύ όμορφο όνειρο. Ονειρεύτηκα πως πέθαινα μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα, ενώ έβλεπα για πολλοστή φορά μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Θάνατος από υπερβολική δόση κινηματογράφου. Στην οθόνη έγραφε ΤΕΛΟΣ, τα φώτα άναβαν, οι θεατές σηκώνονταν να φύγουν. Ανακάλυπταν το πτώμα μου μετά από ώρες. Οι γιατροί αδυνατούσαν να διαγνώσουν την αιτία του θανάτου μου. Τους άφησα να με σκάβουν με μανία και ξύπνησα. Ότι ακολουθεί θα ήθελα να ληφθεί ως συνέχεια εκείνου του όμορφου ονείρου. Στο σαλόνι ενός πολύ πλούσιου σπιτιού δυο άνδρες συζητούν. Μιλάει πιο πολύ ο μεσόκοπος –όπως ο ίδιος πιστεύει –κύριος. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Κυρίες και κύριοι, μέσα στο σαλόνι των Κουρελιών είναι απόλυτα φυσιολογικό τον πρώτο λόγο να τον έχει ο ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ.

-Νίκο, πού και πότε γεννήθηκες;
Ν.Ν.: Λοιπόν... γεννήθηκα τέλη του ’39, εδώ στην Αθήνα σε μια κλινική της οδού Κυβέλης, σ΄ένα δρόμο δίπλα στο Μουσείο.

-Τι αναμνήσεις κουβαλάς από τα παιδικά σου χρόνια;
Ν.Ν.: Τα πρώτα μου χρόνια τα έχω περιγράψει στα «Παιδιά της οδού Κυβέλης», ένα ανέκδοτο μέχρι σήμερα κείμενο, που δεν ξέρω αν θα το εκδώσω ποτέ. Παραμονές Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το πατρικό μου ήταν στα Εξάρχεια, γωνία Καλλιδρομίου και Εμμ. Μπενάκη. Εφιαλτικά χρόνια. Πρωτοείδα το φως μέσα στα Δεκεμβριανά. Παιδί 4-5 χρονών είδα φόνους να γίνονται δίπλα μου, ανατινάξεις κτιρίων, σφαγές. Όλα αυτά κάτω από το παράθυρό μου. Συνήθιζα, βλέπεις, να βγαίνω στο παράθυρό μου, γύρω στις εννιά το πρωί κι έτσι έβλεπα διάφορα. Παρελάσεις, επιθέσεις, πολυβόλα Εγγλέζων να περνάνε, γερμανοτσολιάδες, ότι θέλεις. Δεν υπήρχε αυτό που λέμε αίσθηση κινδύνου, ήμασταν πιτσιρικάδες, τρέχαμε κάτω κι ανακατευόμασταν σ΄όλα αυτά τα πράγματα. Κάποιοι από μας στάθηκαν τυχεροί και επέζησαν.

Χάνει πολύ νωρίς τη μητέρα του. «Θυμάμαι, βέβαια, αρκετά τις μικρές ώρες που πέρασα μαζί της». Όπως θυμάται πολύ έντονα και τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Τον χαρακτηρίζει σαν «μια φοβερά εφιαλτική εικόνα μέσα σε μια έρημη, βομβαρδισμένη και ασθμαίνουσα Αθήνα. Μέσα από έρημους δρόμους που μύριζαν τελείως θάνατο, κάναμε κάτι διαδρομές για να την βρω. Θυμάμαι πάντως πως ήταν πολύ όμορφη». Ο πατέρας αναγκαστικά συμπληρώνει και τον ρόλο της μητέρας. Ανάμεσα στον πατέρα και στον γιο δημιουργούνται πολύ τρυφερές σχέσεις. Ο γιος χαρακτηρίζει τον πατέρα: «άνθρωπος πανέξυπνος, δεικτικός, είρων. Μπορώ να πω πως τον μίσησα λιγάκι για την υπερβολική του εξυπνάδα. Γίναμε από πολύ νωρίς φίλοι και του μετέδιδα όλα μου τα προβλήματα. Σίγουρα έκανε την αίσθηση της απουσίας της μητέρας μου λιγότερο οδυνηρή. Χρωστώ, νομίζω, μεγάλη χάρη στον πατέρα μου που με πήρε απ΄το χέρι και, σε ηλικία επτά ετών, με έβγαλε βόλτα στην ποίηση που αγαπούσαν εκείνη την εποχή. Έτσι γνωρίζω τον Καβάφη, τον Μαλακάση, τον Πορφύρα. Τον Καββαδία τον ανακαλύπτω αργότερα μόνος μου»...
Ακόμα και το οτι έγινε σκηνοθέτης το χρωστάει στον πατέρα του. «Θυμάμαι βρισκόμουν στη Ζυρίχη τότε προσπαθώντας να σπουδάσω χημικός ή πολιτικός μηχανικός, κάτι τέτοιο. Μια μέρα πήρα τη μεγάλη απόφαση. Του γράφω οτι εγκαταλείπω τις σπουδές μου και θέλω να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο. Δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα, αλλά ήθελα να κάνω κάτι που να έχει σχέση με τον κινηματογράφο». Στέλνει το γράμμα και περιμένει την πατρική έρκηξη.
Αντ΄αυτού λαμβάνει μια ολιγόλογη επιστολή: Παιδί μου είναι πάρα πολύ ευχαριστημένος που αποφάσισες την διασκέδασή σου να την κάνεις επάγγελμά σου. Ξεκίνα.
Επιστροφή στην Ελλάδα. Τα χρήματα δεν φθάνουν για σπουδές στο εξωτερικό. Αναγκαστικό ξεκίνημα στη μεγάλη του γένους σχολή (Σταυράκου).

-Αποφασίζεις να γίνεις σκηνοθέτης. Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στον χώρο του κινηματογράφου;
Ν.Ν.: Εκείνη την εποχή ήταν πάρα πολύ δύσκολο να στήσεις ταινία μικρού μήκους. Νομίζω πως οι σημερινοί νεαροί σκηνοθέτες είναι προνομιούχοι. Σήμερα υπάρχει ένα Κέντρο που σου δίνει χρήματα, κάποιοι που αντί ενός τυπικού ποσού σου νοικιάζουν μηχανήματα, κάποιος που σου κάνει το μοντάζ, όταν είσαι νέος. Τότε δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα. Κάποιος, λοιπόν, φίλος που ήταν μέσα στον ΦΙΝΟ κατάφερε κι έκλεψε τρία με τέσσερα κουτιά νεγκατίφ, ενώ ένα Σαββατοκύριακο διαρρήξαμε κάποιο γνωστό εργαστήρι και πήραμε μια μηχανή. Μπαταρία δεν είχαμε, πήραμε μια μπαταρία αυτοκινήτου. Κάτω απ΄αυτές τις συνθήκες κάνω την πρώτη μου δουλειά.

-Αναφέρεσαι στο LACRIMAE RERUM, την πρώτη σου μικρού μήκους ταινία.
Ν.Ν.: Ναι. Μια δουλειά που πιστεύω πώς, επειδή δεν είχε βγει κάτι ανάλογο στην εποχή της, τελικά υπερεκτιμήθηκε. Εκείνη την εποχή όταν λέγαμε ταινία μικρού μήκους, εννοούσαμε τα Σπήλαια της Μάνης, το Γιοφύρι της Άρτας, τέτοια πράγματα.

-Ενώ το LACRIMAE RERUM ήταν;
Ν.Ν.: Δεν είχα θέμα. Έτυχε να βρεθώ σ΄ένα παλιό Υδραίικο σπίτι με έντονα τα σημάδια της φθοράς και του θανάτου απ΄την μια και κάποιες χαμένες ευγένειες μιας αρχιτεκτονικής έντονα ζωντανής από την άλλη. Έχοντας την Ημιτελή του Σούμπερτ στο μυαλό μου, αφέθηκα να οδηγηθώ μέσα στον χώρο. Μια σχέση περίεργη κι ονειρική που κράτησε μια εβδομάδα. Έτσι βγήκε το LACRIMAE RERUM, ο τίτλος δανεισμένος από ποίημα του Πορφύρα. Η ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στις Κάννες και δημιούργησε κάποιες συζητήσεις. Επίσης έβγαλε τα χρήματά της, αν σκεφτείς πως πήρε ένα βραβείο 30 καταπληκτικών (γελάει...) χρυσών λιρών από το Υπουργείο Βιομηχανίας.



Εκτός από τη Σχολή Σταυράκου πηγαίνει στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο του Γιώργου και της Ελένης Βακαλό για να μάθει λίγο ζωγραφική, λίγο σκηνογραφία, λίγο συμπεριφορά χρωμάτων. Μένει στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο τρία χρόνια και οργανώνει μάλιστα την πρώτη και μοναδική απεργία στην ιστορία του Σπουδαστηρίου.

-Οι περισσότεροι σκηνοθέτες της γενιάς σου έμαθαν κινηματογράφο δουλεύοντας σαν βοηθοί στο εμπορικό κύκλωμα. Ποια ήταν η δική σου πορεία;
Ν.Ν.: Αν δεν εκμεταλλευόσουν αυτό το κύκλωμα η Σχολή από μόνη της δεν σε μάθαινε κινηματογράφο. Μετά το LACRIMAE RERUM δουλεύω σαν βοηθός σκηνοθέτη. Θεωρώ πως ο άνθρωπος που με έμπασε κάπως άγρια και με φοβερές ευθύνες στον κινηματογράφο ήταν ο Βασίλης Γεωργιάδης. Πολύ μεγάλος σκηνοθέτης για μένα. Δεν μπόρεσε λόγω εποχής να αποτυπώσει τις πραγματικές του αξίες πάνω στο φιλμ. Μαζί του δούλεψα στην ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ, χωρίς να έχω ιδέα τι σημαίνει κινηματογράφος. Έκανα script, έκανα τα ρούχα της ταινίας, έκανα σκηνικά, χτένισα, έχτισα σκηνές σεναρίου. Έκανα όλες τις δουλειές και τα θαλάσσωσα σ΄όλες. Υπήρξαν πλάνα που στη μια οι ηθοποιοί τρέχαν με ρούχα, κοβόταν το πλάνο και έμπαινε άλλο κάδρο που είχαν αλλάξει τα μαλλιά και τα ρούχα τους. Δεν καταλάβαινα τι σημαίνει script, ή το ένα ή το άλλο. Τελικά εκεί κατάλαβα. Στη συνέχεια δούλεψα και σε ταινίες β’ ή και γ΄ κατηγορίας, όπως ΜΑΡΑ Η ΤΣΙΓΓΑΝΑ, ΔΙΑΜΑΝΤΩ Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΤΣΕΛΙΓΚΟΠΟΥΛΑ. Εκεί οι εμπειρίες ήταν εκπληκτικές. Νομίζω πως αυτές οι λίγες ταινίες που σου ανέφερα ήταν, αν θέλεις, η εκπαίδευσή μου. Δεν δούλεψα σε περισσότερες γιατί δεν μπορούσα να έρθω σε επαφή με το σύστημα της αισχρής οργανωμένης παραγωγής. Ήμουν τελείως αντίθετος σ΄αυτό το σύστημα και το χρησιμοποίησα τόσο, όσο μου χρειαζόταν για να μάθω τα βασικά.

-Μετά απ΄αυτές τις ταινίες γύρισες άλλη μια μικρού μήκους, το ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ.
Ν.Ν.: Το ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ για την ακρίβεια είναι μια ταινία μεσαίου μήκους γύρω στα 40-45 λεπτά. Ήταν ένα ψάξιμο και δεν την θεωρώ ολοκληρωμένη ταινία. Ψάξιμο κυρίως πάνω στην αφήγηση, γιατί εκείνο που με απασχολούσε ήταν πως θα μπορέσεις να αφηγηθείς μια ιστορία με βάση ένα κακό σενάριο. Πιστεύω πως δεν τα έχω καταφέρει σαν σεναριογράφος. Μπορεί τα σενάριά μου σαν ιδέες να είναι πολύ καλά, δεν είναι όμως καλά σα σεναριακή έκφραση. Το πρόβλημα των σεναριογράφων στην Ελλάδα είναι γνωστό. Ας μην το θίξουμε τώρα.

Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία η ΕΥΡΙΔΙΚΗ ΒΑ 2037 (Α΄Βραβείο Σκηνοθεσίας Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1975). Κάποιος κριτικός κινηματογράφου θα τη συγκρίνει με την «Αποστροφή» του Ρομάν Πολάνσκι. Μάλλον δεν τον ενδιαφέρουν τέτοιες συγκρίσεις. «Όταν γύρισα τα Κουρέλια είπαν πως επηρεάστηκα από το ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ. Αυτή την ταινία δεν την έχω δει ποτέ. Όταν προβλήθηκε η ΠΡΩΪΝΗ ΠΕΡΙΠΟΛΟΣ μίλησαν για επιρροή από το STALKER του Ταρκόφσκι. Μετά το ΑΝΤΡΕΪ ΡΟΥΜΠΛΙΩΦ δεν ξαναείδα ταινία του Ταρκόφσκι. Νομίζω πως εκεί είχε ολοκληρωθεί ο σκηνοθέτης».

-Πιστεύεις πως σήμερα υπάρχουν Κουρέλια που τραγουδάνε;
Ν.Ν.: Κοίταξε. Όταν λέμε σήμερα... Εγώ μίλησα συγκεκριμένα, πολύ συγκεκριμένα για μια γενιά, που, όπως είχα αναφερθεί σε κάποιο εισαγωγικό μου σημείωμα, ήταν μια γενιά φιμωμένη. Της είχε απαγορευθεί να μιλήσει και δεν ήταν τυχαίο πως αυτή η γενιά δεν έχει δώσει δείγματα στο θέατρο, στην λογοτεχνία, στον κινηματογράφο. Ψήγματα μόνο υπάρχουν, εδώ κι εκεί. Ήταν μια γενιά που έκανε σημαντικές επαναστάσεις πολύ πριν εμφανισθούν στην Αμερική ή στην Ευρώπη. Την κατηγόρησαν, βέβαια, πως εισήγαγε επανάσταση. Καθόλου. Είναι ανιστόρητοι όσοι πιστεύουν κάτι τέτοιο. Αυτή η γενιά έπρεπε να σιωπήσει. Μίλησα για κείνη ακριβώς τη συγκεκριμένη γενιά, που τραγουδούσε και τραγουδάει ακόμα, όποτε τη συναντάω. Για τις μετέπειτα γενιές δεν ξέρω. Τα ΚΟΥΡΕΛΙΑ αγκαλιάστηκαν από ένα μεικτό κοινό. Άτομα της δικής μου γενιάς, 40-45 χρονών, και πολύ νεότεροι, ηλικίας 16-20 χρονών. Αυτό σημαίνει πως αυτές οι δυο γενιές πρέπει να συνδέονται από κάποιες ιδιαιτερότητες. Πιστεύω οτι ακόμα υπάρχουν Κουρέλια, πιστεύω οτι ακόμα τραγουδάνε. Το θέμα είναι ποιος θα βγει να μιλήσει και να επικοινωνήσει με τις μετέπειτα γενιές τις κουρελιασμένες.

-Πόσο πραγματικοί είναι οι ήρωες των ταινιών σου; Άραγε υπήρξαν ο Κώστας Μ., ο Γιώργος ο Σουίνγκ και η Βέρα;
Ν.Ν.: Σαν σεναριογράφος αδυνατώ να παίξω τον ρόλο του παραμυθά, να φτιάξω δηλαδή, ιστορίες από το μυαλό μου. Ότι έχω κάνει στο σινεμά είναι απόλυτα βιωμένο. Ο Γιώργος ο Σουίνγκ υπήρξε και πέθανε με τον τρόπο που αναφέρεται στα Κουρέλια. Το ίδιο και ο Κώστας Μ., που ήταν φίλος μου. Η Βέρα υπήρξε κάποτε. Γίνεται πρώτη φορά μνεία γι΄αυτή στην Ευριδίκη. Υπάρχει και στο Singapore Sling –μόνο που τώρα άλλαξε όνομα, για να μη σχηματοποιούμε, έστω και μ΄ένα όνομα, αυτή την γυναικεία μορφή. Ουσιαστικά η Βέρα είναι η Βέρα, που, όπως λέμε στα Κουρέλια, δεν έρχεται ποτέ. Αυτό το πρόσωπο που το βλέπεις να περνά μέσα από ένα τρένο την νύχτα και δεν προλαβαίνεις να δεις τα χαρακτηριστικά του (τραγούδι Λάουρα) ή ένα χαμόγελο, μια συνάντηση, μια ματιά, με μια κοπέλα που μέσα σε δευτερόλεπτα είπατε πολλά, πράγματα, αλλά χωρίσατε, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Η Βέρα είναι μια σχέση ιδανική, που ξέρεις πως κάπου υπάρχει, που αντιλήφθηκες και συ και αυτή. Ότι θα μπορούσε να γίνει αυτό που λέμε ιδανικό, αλλά δεν έγινε ποτέ. Μου φαίνεται πως όλοι την ψάχνουμε κι όλοι την περιμένουμε. Στο Singapore Sling η Βέρα σχεδιάζεται με έναν τρόπο διαφορετικό από εκείνον των Κουρελιών και της Ευριδίκης.

-Πόσο σε ταλαιπώρησε ο θάνατος του James Dean;
Ν.Ν.: Θα ήθελα να απομυθοποιήσουμε λίγο τα πράγματα. Ο θάνατος του James Dean ήταν εμπορικός γιατί πουλούσε. Ήταν όμως αρμονικός και δίκαιος θάνατος. Εμένα τουλάχιστον δεν με απασχόλησε πάρα πολύ, πέρα από το οτι εκείνο το βράδυ ήμουν λιγάκι λυπημένος και κατέβασα τέσσερα απανωτά ποτά. Δεν θεωρούσα τον James Dean κάτι ιδανικό. Ήταν κάποιος άνθρωπος που εν αγνοία του είχε επιφορτισθεί να μεταφέρει μέσα απ΄την οθόνη τις εξάρσεις και τις εκρήξεις μας και να τις κοινοποιεί στο φοβισμένο κοινό εκείνης της εποχής. Ο James Dean έπρεπε να τελειώσει εκεί. Αντίθετα, θα με ταλαιπωρήσει ιδιαίτερα ο θάνατος του Ρόμπερτ Μήτσαμ.

-Αυτό γιατί;
Ν.Ν. Είναι έναν ηθοποιός που τον παρακολουθώ από εκείνη την εποχή και έχει ενσαρκώσει κι εμπλουτίσει τον Μάρλοου που τον θεωρώ έναν φοβερά θετικό σημερινό ήρωα, ίσως τον πιο ιδανικό και όμορφο, τον πιο απόλυτο από όσους έχω διαβάσει και δει. Ο Ρόμπερτ Μήτσαμ φέρνει ώριμα στοιχεία ενός James Dean, μόνο που, στην περίπτωση του Dean παραμείνανε γιατί πέθανε τότε. Μην ξεχνάς πως ο Μήτσαμ ξεκίνησε σαν ποιητής –πράγμα που κανείς δεν το ξέρει –σαν ποιητής άρχισε να υπάρχει. Ήταν αλκοολικός, καυγατζής και ταυτόχρονα ευγενής. Πήρε στοιχεία από τον Μάρλοου αλλά ταυτόχρονα πλούτισε με την προσωπικότητά του τον ήρωα του Τσάντλερ. Πέρα από όλα αυτά είχε μια φοβερή εξωτερική ομοιότητα με τον πατέρα μου.

-Τόσο για τα Κουρέλια όσο και για τη Γλυκιά Συμμορία υπάρχουν έντονες κριτικές για τον τρόπο που ζουν οι ήρωές σου. Τι θα απαντούσες σε αυτές τις αρνητικές κριτικές;
Ν.Ν.: Να σου θυμίσω πως ο πρώην διευθυντής του Κέντρου εισηγήθηκε στην ΕΡΤ 1 να μην αγοράσει τη Γλυκιά Συμμορία (στην ουσία με εμπόδισε να ολοκληρώσω την ταινία), γιατί κατά τη γνώμη του η Γλυκιά Συμμορία ήταν ταινία που δεν έπρεπε να δει το ελληνικό κοινό και ειδικά η νεολαία. Το θέμα είναι από που προέρχονται οι ενστάσεις. Οι φιλολογικές ενστάσεις και οι ενστάσεις των καφενείων δεν έχουν καμιά σημασία. Αναγνωρίζω τις ενστάσεις που θα γίνουν από τα μέσα, από τους ανθρώπους των Κουρελιών και της Γλυκιάς Συμμορίας, και θα έχουν τη δύναμη να αποδείξουν αυτή την ένσταση με μια θέση ζωής, με μια στάση και δραστηριότητα πέρα από τις φιλολογικές συζητήσεις σε σαλονάκια. Θεαματοποιώ την προσωπική μου ζωή νιώθοντας την ανάγκη να επικοινωνήσω, να στηρίξω ανθρώπους και να στηριχθώ από αυτούς. Είναι λάθος να πιστεύει ο καθένας πως με 500 δρχ. εξαγοράζει την ταινία σου και μπορεί να μιλάει. Πιστεύω πως δεν μπορεί.



-Πόσο σε χαροποιεί το γεγονός πως πολλοί από το κοινό που φανατικά σε αγαπάει θα μπορούσαν να ήταν παιδιά σου;
Ν.Ν.: Αυτό το γεγονός μου δίνει μια δύναμη, γιατί μου αποδεικνύει πως εξακολουθώ να παραμένω νέος και μέσα στον βρασμό των γεγονότων. Αποδεικνύει οτι οι μάχες που έδωσα με τον εαυτό μου, αληθινές μάχες, κερδήθηκαν. Αν οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν κοντά, είναι γιατί κατάλαβαν πως τους μιλάω ειλικρινά. Βέβαια από μόνη της η ειλικρίνεια δεν φτάνει. Πρέπει να ξέρεις να κάνεις σινεμά κι αυτό είναι σπουδαίο. Από την άλλη ξέρω πως δεν φέρθηκα σωστά απέναντι σε αυτό το κοινό. Μετά τα Κουρέλια και την Γλυκιά Συμμορία, ενώ το κοινό αυτό πίστευε πως είχε βρει τον σκηνοθέτη του, αποφασίζω για προσωπικούς λόγους να κάνω στροφή. Δεν μου αρέσει και φοβάμαι να είμαι σκηνοθέτης κάποιου συγκεκριμένου κοινού. Για μένα το κεφάλαιο των Κουρελιών και της Συμμορίας έχει κλείσει. Νομίζω πως αφού ήρθα σε επαφή με αυτό το κοινό, θα πρέπει να αρχίσει να με ακολουθεί. Εγώ του έδωσα το στίγμα μου, ας αναλάβει κι αυτό τις ευθύνες του. Τη Γλυκιά Συμμορία δεν την έκανα μόνο για μένα, την έκανα και για αυτούς. Τα Κουρέλια τα έκανα μόνο για μένα. Την Ευριδίκη το ίδιο. Τη Συμμορία και την Περίπολο τις έκανα για όλους μας. Η Συμμορία πήγε, η Περίπολος όχι. Τώρα μοντάρω μια νέα ταινία, το SINGAPORE SLING. Πάλι την κάνω περισσότερο για μένα. Πιστεύω πως πάλι τους λέω κάποια σοβαρά πράγματα, με κάποιο άλλο σχήμα, λιγότερο αναγνωρίσιμο και οικείο από εκείνο της Γλυκιάς Συμμορίας. Να δω τι θα γίνει.

-Τι είναι το SINGAPORE SLING;
Ν.Ν.: Το SINGAPORE SLING είναι μια προσωπική έκρηξη, πολύ βίαια. Θα το χαρακτήριζα φιλμικό εμετό, τον οποίο κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να λουστεί. Μπορεί να είναι μαύρη κωμωδία με έντονο στοιχείο σεξ και σπλάττερ. Δεν κάνει καμιά υποχώρηση στην καθωσπρέπει αισθητική, οπτικά είναι οργισμένη ταινία και πιστεύω πως αντιπροσωπεύει την Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας. Απόλυτα. Εξωτερικά είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που χωρίς φίλους κι οικογένεια ψάχνει να βρει μια κοπέλα που έχασε, μετά από χρόνια. Από κάποιες πληροφορίες που έχει, πιστεύει πως η κοπέλα που ψάχνει βρίσκεται σε κάποιο σπίτι που ζουν δυο παλαβές. Αποφασίζει να μπει σ΄αυτό τον χώρο ξέροντας εκ των προτέρων πως η γυναίκα που ψάχνει είναι νεκρή. Πολλά εξωτερικά στοιχεία της ταινίας έλκουν την καταγωγή τους από την ταινία ΛΑΟΥΡΑ του Ότο Πρέμινγκερ. Ουσιαστικά πάντως η κοπέλα πάλι η Βέρα είναι.

-Πώς βλέπεις αυτόν τον ήρωα;
Ν.Ν.: Νομίζω πως αυτού του ήρωα περισσότερη τιμή του πρέπει, όπως θα έλεγε ο ποιητής. Ξέρει πως ψάχνει για ένα πράγμα που έχει πεθάνει, αλλά νοιώθει την υποχρέωση να συνεχίσει να ψάχνει. Γι΄αυτό και ο υπότιτλος της ταινίας είναι Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΕΝΑ ΠΤΩΜΑ. Σε αυτή την ταινία μέσα από τον ήρωα φθάνουμε στα σύνορα όπου συνειδητοποιούμε πως η Βέρα δεν υπάρχει τελικά. Αυτό δεν νομίζω πως είναι καμιά ήττα.

Με τον Νίκο Νικολαϊδη είπαμε πολύ περισσότερα από αυτά που θα βρουν τη θέση τους στις σελίδες του ΣΙΝΕΜΑ. Άλλωστε έτσι δεν γίνεται και με τις ταινίες; Στο τραπέζι του μοντάζ κόβεις υλικό που δεν είσαι απόλυτα σίγουρος πως έπρεπε να κοπεί. Για το SINGAPORE SLING σίγουρα θα επανέλθουμε.
ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΤΕ, όπου κι αν είστε, την αγάπη μου.

Πάτρα –Αθήνα –Πάτρα 26.3 -;-90

Posted in: Κολλήματα