Εδώ δεν υπάρχει άσυλο

Είναι κάτι μέρες που χρειάζεσαι από κάπου να κρατηθείς, ή να πιαστείς για να ξανασταθείς όρθιος –το ίδιο κάνει. Είναι αυτές οι μέρες που όλα πάνε ακριβώς όπως δεν έπρεπε. Και τότε, άλλος περιμένει να κατέβει ο θεός και να τον σώσει, άλλος καταναλώνει κάμποση προκάτ παραίσθηση –ο καθένας έχει τον τρόπο του –εγώ πάλι, βάζω να ξανακούσω παλιές κασέτες.

Όχι για να νοσταλγήσω τις «ευτυχισμένες μέρες» -πού τέτοια τύχη! Δεν υπήρξαν ποτέ ευτυχισμένες μέρες άρα δεν υπάρχει και λόγος νοσταλγίας, όμως κοιτάζοντας προς τα πίσω εμφανίζεται η πιθανότητα να ξαναπιάσεις το δρόμο από εκεί που τον άφησες. Να ξαναδείς τα λάθη σου και να τα ξανακάνεις, να ξαναθυμηθείς ποιος ήσουν –όταν ήσουν...

Φιλοσοφία της πυρκαγιάς ή μήπως δικαιολογίες του κώλου; Πάρτο όπως θέλεις.

Το γεγονός είναι οτι πριν κάνα χρόνο καρφώθηκε σε μερικούς ανθρώπους η ιδέα να φτιαχτεί ένα ντοκυμαντέρ για την ανεξάρτητη μουσική σκηνή του ’80 στην Αθήνα -είχα την τύχη να βρεθώ ανάμεσά τους. Και μιλάμε για τρομερή τύχη, επειδή βρέθηκα να γνωρίζω από κοντά τα άτομα που θαύμαζα επί σκηνής, αυτά τα άτομα ήτανε το ίδιο θρυλικά και εκτός σκηνής, για τέτοια τύχη μιλάμε! Βρέθηκα λοιπόν να ψάχνω, να ρωτάω, να κανονίζω, να πίνω μπύρες μαζί τους –πολλές μπύρες... Κυρίως μπύρες.

Και πριν το καταλάβω βρέθηκα με υποχρεώσεις –βλέπεις, αυτό το ντοκυμαντέρ δεν αφορά «την κουρά των αμνών» (και δεν υπονοώ τίποτα για τα πρόβατα ή τα κομμωτήρια), εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιους από τους σημαντικότερους μουσικούς που ατύχησαν να γεννηθούν σ΄αυτή την κωλοχώρα. Εδώ λοιπόν δε χωράνε ερασιτεχνισμοί και μπαλαφάρες του τύπου «ω μα τι όμορφο το παρεϊστικο κλίμα που αναδύει το φιλμ» -αυτά τα συγκροτήματα του ’80 έπαιξαν εμπνευσμένη μουσική, διαφορετική μουσική, δυνατή μουσική, έπαιξαν στην κόντρα κι έχασαν με στυλ –ήταν, αυτό που ονομάζω εγώ «επαγγελματίες». Ήξεραν όλοι τους, απ΄όταν ξεκίνησαν, οτι σ΄αυτή την πόλη δεν υπήρχε άσυλο, γι΄αυτό τα δώσανε όλα με την πλάτη στον τοίχο κι όποιος τους θυμάται, ξέρει οτι δεν υπερβάλλω.

Κι αυτό θυμάμαι εγώ από τη δεκαετία του ’80, πουθενά δεν υπήρχε άσυλο για πολλούς από εμάς. Στις πλατείες δεν μας αφήνανε να μιλήσουμε, συναυλίες δεν μας αφήνανε να δούμε γιατί κατέβαζαν τα συγκροτήματα με το ζόρι από τη σκηνή, να ντυθούμε όπως θέλουμε, να φερθούμε όπως γουστάρουμε δεν μας άφηναν –ήταν η εποχή του Αντρέα του καραμπουζουκλή, η εποχή του «σοσιαλισμού» και της «λευτεριάς» κι αν τόλμαγες να έχεις αντίρρηση σε έτρωγε η μαρμάγκα. Πάντα «σοσιαλιστικά και ελεύθερα» βεβαίως –δεν σε μπουζουριάζανε πλέον στην ΕΑΤ-ΕΣΑ, απλώς σου την πέφτανε οι «αγανακτισμένοι πολίτες» ή τα ΚΝΑΤ και σε συνετίζανε, «δεν είναι σωστά αυτά που σκέφτεσαι σύντροφε», «τώρα έχουμε ελευθερία», «ενεργείς προβοκατόρικα», «δεν είσαι σοβαρός», «στερείσαι ιδεολογίας», «είσαι αλήτης και κωλοπαιδαράς», «έπρεπε να σε έχω στη χούντα να σου πω εγώ», «έπρεπε να σε έχω στην κατοχή να σου πω εγώ» και δώστου να σε σπρώχνουν και να σε κοπανάνε μπας και μαλακώσεις.

Κάποιοι μαλακώσαμε –κάποιοι άλλοι όχι.

Το θέμα είναι οτι βρέθηκα με μια πολύ καλή παρέα κι αυτή η παρέα είναι το αντικείμενο του ντοκυμαντέρ. Το θέμα επίσης είναι οτι αποφασίσαμε να υπάρχει κάποια μυθοπλασία, μια ιστορία που θα εξελίσσεται παράλληλα με τα όσα θα λένε τα παιδιά της δεκαετίας του ’80 και τότε σκέφτηκα οτι θα ήθελα 2-3 ηθοποιούς για να βγάλουν τους σχετικούς ρόλους, οι πρώτες (και οι μοναδικές) μου επιλογές δέχτηκαν ασυζητητί! Το θέμα, τέλος, είναι πως έχω κάποιους ιδιαίτερα ταλαντούχους φίλους οι οποίοι «είδαν» το ντοκυμαντέρ μαζί μου και δέχτηκαν να ονομαστούμε «συνεργείο» και να το γυρίσουμε. 

Το θέμα, με λίγα λόγια, έχει να κάνει με την κωλοφαρδία μου. Καθώς και με οτι όταν έρχονται εκείνες οι γαμημένες μέρες που το έδαφος φεύγει κάτω από τα πόδια σου εγώ έχω κάπου να πιαστώ. Κάποιους...

«Εδώ δεν υπάρχειάσυλο» λοιπόν και κανένας μας δεν νοιάζεται επειδή ποτέ δεν μας προστάτεψε κανένα άσυλο. Ξεκινάμε και σίγουρα κάπου θα φτάσουμε αρκεί να περπατήσουμε όπως ξέρουμε, όπως μάθαμε...

Κι αν όλα αυτά σου κίνησαν την περιέργεια, φρόντισε να περνάς από εδώ, για να μαθαίνεις νέα μας. Επειδή όπως λέγαμε τότε: «αυτό που βλέπεις, αυτό θα πάρεις»

Posted in: Εδώ δεν υπάρχει άσυλο