365 γραμμάρια επανάσταση -να τ΄αφήσω;

Δεν χρειάζεται να είναι κανένας ειδικός επιστήμονας για να διαπιστώσει οτι παίζει πολύ αντιστασιακό κλίμα στην κοινωνία –σε σημείο μάλιστα να έχει αρχίσει ήδη η κυριαρχία της μοναδικής επαναστατικής αλήθειας, αν διατυπώσεις διαφορετική γνώμη κατατάσσεσαι με συνοπτικές διαδικασίες στους «άλλους» -τους κακούς.

Στα πλαίσια αυτής της επαναστατικότητας υλοποιούνται παντός είδους επαναστατικές δράσεις –πάρε για παράδειγμα την κατάληψη δημόσιων κτιρίων. Ωραίο ακούγεται –εμένα μου φέρνει στο νου τους Μπαρμπούδος του Κάστρο και τις μάχες στις στέγες της Σάντα Κλάρα για την κατάληψη της πόλης. Ή τις καταλήψεις των πανεπιστημίων –Μπέρκλεϊ, Πολυτεχνείο και τέτοια. Ηρωικές εποχές, κοντολογίς.Τις τελευταίες καταλήψεις που θυμάμαι ήταν το 2008 –όταν καταλάμβαναν δημαρχεία και βγαίνανε με φυλλάδια να ενημερώσουν τον κόσμο, σημαντικές κινήσεις επίσης.

Τώρα θέλουν να καταλάβουμε, λέει, τις δημόσιες υπηρεσίες στις οποίες δουλεύουμε –πώς όμως; Να μπαίνουμε, να χτυπάμε κάρτα και μετά να βγαίνουμε έξω στο δρόμο. Δεν ρώτησα αν θα χτυπάμε κάρτα και στην αποχώρηση κι έτσι δεν έμαθα αν, για παράδειγμα, η επιτροπή περιφρούρησης η οποία θα μείνει μέχρι το βράδυ, θα γράφει υπερωρίες. Άσε δηλαδή που, εντάξει, θα το καταλάβουμε το δημόσιο κτίριο αλλά από ποιους; Αν επιτρέπεται να μπαίνουμε και να χτυπάμε κάρτα, στον μόνο που θα απαγορεύσουμε την είσοδο θα είναι ο πολιτικός προϊστάμενος. Τουτέστιν, δεν θα είναι κατάληψη αυτό –εκδίωξη πολιτικού προϊσταμένου θα είναι –συγνώμη που επιμένω στους ορισμούς αλλά έχουν κι αυτοί τη σημασία τους. Κι εφόσον χτυπήσουμε τις κάρτες μας δεν θα έχουμε περικοπή ημερομισθίου, αλλά ταυτοχρόνως θα είμαστε έξω στον δρόμο αρνούμενοι να εργαστούμε –όμως το «πληρώνομαι και δεν δουλεύω» ονομάζεται «λευκή απεργία». Αυτή ακριβώς που ξόρκιζε πριν κάνα μήνα η ΑΔΕΔΥ –δεν τρέχει τίποτα, οι επαναστατικές τακτικές πρέπει να προσαρμόζονται αλλά ενημερώστε κι εμάς ρε σύντροφοι!

Πάμε παρακάτω –είδα κάποια παράξενα στις ειδήσεις αυτών των ημερών. Μια κοπέλα έριξε αυγά στον Όθωνα (όχι τον γνωστό, τον βασιλιά –κάποιον άλλο που δεν τον πολυξέρω). Έριξε λοιπόν τα αυγά της, ζήτησε συγνώμη κι από έναν κύριο που στεκόταν δίπλα και την έφαγε κατά λάθος και μετά ακολούθησαν τα δέοντα. Σύλληψη, μήνυση από τον Όττο (όχι τον Ρεχάγκελ, τον άλλο, τον ψιλοάγνωστο), αυτεπάγγελτη δίωξη κλπ. Επειδή η κοπέλα με τ΄αυγά είναι πολυγραφότατη, κάθισα και διάβασα τις απόψεις της με τις οποίες αιτιολογούσε την πράξη της και στη συνέχεια περιέγραφε τη δίκη της. Στο θέμα της αιτιολόγησης δεν έχω πολλά να πω: «διατάζεις εσύ τα ΜΑΤ να ρίχνουν δακρυγόνα και να βαράνε, σου ρίχνω εγώ αυγά», αυτό κατάλαβα. 

Δεν συνηθίζω να κρίνω τις αιτίες των πράξεων κάθε ανθρώπου κι ούτε τώρα πρόκειται να το κάνω. Στη συνέχεια όμως με παραξένεψε η άποψη της κοπέλας οτι ο Όθωνος (και Αμαλίας) θα έπρεπε να αποσύρει τη μήνυση που της έκανε! Δηλαδή πώς; Να φανεί υπεράνω ο Όθων; Μα αν ήταν υπεράνω κι ευαίσθητος άνθρωπος τότε γιατί του έριξε αυγά; Αν ο Όθωνας της έλεγε «κατανοώ την οργή σου –ρίξε μου κι άλλα, κοπάνα με στα πατώματα αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα», δεν θα έπρεπε η κοπέλα να παραδεχτεί οτι κακώς αυγούλωσε έναν τόσο ευαίσθητο πολιτικό; Κι από την άλλη –γιατί κάποιος θα πρέπει να δέχεται αδιαμαρτύρητα την διαπόμπευση; Επειδή είναι «προδότης, γερμανοτσολιάς και Τσολάκογλου» όπως υποστηρίζουν οι Ενωμένοι Διαπομπευτές Ελλάδος (ΕΔΕ); Μα, ακόμα κι ο αυθεντικός Τσολάκογλου υποστήριζε οτι «Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος : Ή ν' αφήσω να συνεχισθή ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα, ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατού ν' αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως... "Τολμήσας" δεν υπελόγισα ευθύνας... Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν.» 

Πώς περιμένεις από τους σημερινούς να κατανοήσουν τα σφάλματα που εσύ τους καταλογίζεις και να αποδεχτούν μια καταδίκη η οποία ακόμα δεν υπάρχει (και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα υπάρξει ποτέ); Δηλαδή (κι αυτό είναι το εντυπωσιακό) ζητάς από τους σημερινούς πολιτικούς να βγουν και να κάνουν την αυτοκριτική τους στην ολομέλεια, να ομολογήσουν τα σφάλματά τους μπροστά στο δήθεν λαϊκό (αλλά καθόλου δήθεν) σταλινικό δικαστήριο –πριν καν το στήσεις!

Διάβασα επίσης οτι ο δικηγόρος της κοπέλας που έριξε το αυγό ζήτησε να της επιβληθεί η μικρότερη εφέσιμη ποινή (για να κάνουν έφεση προφανώς) κι έτσι η κοπέλα έφαγε 5 μήνες με αναστολή. Καλά έκανε ο δικηγόρος –πηγαίνει για την αθώωση στο εφετείο. Το αναφέρω επειδή όλο και κάποιον περιμένω να φρίξει με την σκληρότητα του δικαστηρίου το οποίο καταδίκασε την κοπέλα σε 5 μήνες για ένα απλό αυγουλάκι.

Μετά γιαουρτώσανε τον Καστανίδη κάτι λεβέντες που φωνάζανε κνίτικα συνθήματα –δικαίωμά τους. Ούτε με τον Καστανίδη είμαι, ούτε με την ΚΝΕ –δεν ξέρω λοιπόν τι έχουν να χωρίσουν. Αλλά χρόνια τώρα πιστεύω πως ο τραμπουκισμός είναι χαρακτηριστικό του φασίστα. Κι όταν 20 άτομα την πέφτουν σε έναν, αυτό ονομάζεται τραμπουκισμός. Όταν 20 άτομα απαιτούν από κάποιον να αποχωρήσει από έναν κινηματογράφο, αυτό ονομάζεται τραμπουκισμός. Όταν (γιατί το είδα κι αυτό σε βιντεάκι παλιότερα) 5-6 άτομα την πέφτουν στην Πέμυ Ζούνη την ώρα που εκείνη τρώει, τη ρωτάνε απανωτά σαν κακιασμένοι μπάτσοι, δεν την αφήνουν να σταυρώσει λέξη και στο τέλος τη διώχνουν από το μαγαζί -εγώ αυτό το λέω τραμπουκισμό.

Κι επειδή δεν είμαι ο Δικαστής Ντρεντ, δεν έχω την ικανότητα να καταδικάζω ανθρώπους και να επιβάλλω ποινές στο όρθιο. Δεν μπορώ λοιπόν να αξιολογήσω πόσο τραμπουκισμό επιβάλλει η ψήφος στο Μνημόνιο, πόσον τραμπουκισμό ορίζει η σύνταξη νομοσχεδίου, πόσο τραμπουκισμό επιτρέπει η έκφραση αντίθετης άποψης σε τελική ανάλυση. Αυτοί που μπορούν –ας επιβάλλουν τις ποινές. Όσο το κάνουν εγώ θα τους θεωρώ εξίσου ολοκληρωτικούς με τα παλικάρια του Μπέρια.

Και για να ξεμπερδεύουμε με το καλαμπούρι –αναρωτιέμαι καιρό τώρα -προς τι όλα αυτά; Τι ακριβώς επιδιώκουμε; Να φύγει το Πασόκ και να έρθει η ΝΔ; Να γίνουν εκλογές για να μην πάμε να ψηφίσουμε; Να βγει ένας αντιμνημονιακός συνασπισμός κομμάτων και να πετάξουμε την τρόικα στη θάλασσα; Ειλικρινά –όλα αυτά δεν με ενδιαφέρουν καθόλου –όποιος τα θέλει ας τα κάνει.

Αν τώρα (αν, λέω) παρ΄ελπίδα θέλουμε κάτι διαφορετικό –κάτι.... πώς να το πούμε; Μια αλλαγή, ένα πέρασμα βρε παιδί μου σε διαφορετική μορφή κοινωνικής οργάνωσης –ε, τότε να το συζητήσουμε!

Να συζητήσουμε περί ανυπακοής σε κάθε είδους εξουσία. Να συζητήσουμε τη δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές οι οποίες θα αποφασίζουν για τις ενέργειες της κάθε γειτονιάς. Να συζητήσουμε για συντονισμό σε επίπεδο πόλης (ή και μεγαλύτερο) με σεβασμό στη διαφορετικότητα. Να συζητήσουμε για αυτάρκεια διαβίωσης –όσο μπορεί αυτή να επιτευχθεί. Να συζητήσουμε για «εργασία σύμφωνα με τις δυνατότητες καθενός και διανομή των αγαθών σύμφωνα με τις ανάγκες καθενός». Να συζητήσουμε για όλα αυτά τα ενδιαφέροντα πράγματα και να προσπαθήσουμε να τα προσεγγίσουμε –ίσως (γιατί όχι;) και να τα εφαρμόσουμε.

Όμως...

-Οι λαϊκές συνελεύσεις απαιτούν καθημερινή παρουσία και διάθεση συνεννόησης –είμαστε σίγουροι οτι θέλουμε να μπλέξουμε με κάτι τέτοιο; Στο πανεπιστήμιο την κάναμε τσίου κάθε φορά που γινόταν συνέλευση, στις εκλογές δεν πολυπάμε, στις συνελεύσεις πολυκατοικιών λουφάρουμε μη και μας βάλουν διαχειριστές, από τις συνδικαλιστικές μας ενώσεις δεν περνάμε ούτε απ΄έξω. Κι από την άλλη –έχω ξεχάσει την τελευταία φορά που άκουσα δυο ανθρώπους να μιλάνε με σκοπό να βγάλουν άκρη κι όχι να καπελώσουν ο ένας τον άλλο. Είμαστε σίγουροι λοιπόν;

-Ο συντονισμός σε δεύτερο (και πάνω) επίπεδο απαιτεί εκπροσώπους οι οποίοι απλώς μεταφέρουν τις αποφάσεις της συνέλευσης κι όχι υποψήφιους προέδρους. Είμαστε σίγουροι οτι θέλουμε να παίξουμε τέτοιον ρόλο; Είμαστε σίγουροι οτι μπορούμε να υποτάξουμε τη φιλοδοξία μας και να μην καβαλήσουμε το καλάμι του ρόλου; Ρωτάω γιατί «στην Ελλάδα άμα πετάξεις μια πέτρα –ή σκύλο, ή πρόεδρο θα χτυπήσεις». Και αναρωτιέμαι επειδή έχω δει δημόσιους υπάλληλους να το παίζουν Πάπες της Ρώμης, επιστήμονες να το παίζουν θεοί και μπάτσους (διαφόρων τύπων) να το παίζουν μπάτσοι. Από την άλλη, τα παραδείγματα ανθρώπων που υπηρέτησαν την κοινή βούληση σπανίζουν, για να μην πω τίποτα πιο βαρύ.

-Η αυτάρκεια διαβίωσης σημαίνει στέρηση υλικών αγαθών και πείνα. Είμαστε σίγουροι οτι θέλουμε να περάσουμε κάτι τέτοιο; Είμαστε σίγουροι οτι θέλουμε να μοιραστούμε το φαγητό για να πεινάμε όλοι λιγότερο αντί να το φάμε μόνοι μας και να χορτάσουμε όσο κάποιοι άλλοι θα πεθαίνουν της πείνας; Είμαστε σίγουροι οτι θέλουμε να παραιτηθούμε από την σπατάλη πηγών ενέργειας, να μη βλέπουμε τηλεόραση, να μην κυκλοφορούμε με αυτοκίνητα, να μην σπαταλάμε γενικότερα; Δεν έχω δει κάτι τέτοιο γι΄αυτό ρωτάω.

-Και τελικά, είμαστε σίγουροι οτι θέλουμε να καταργήσουμε τις ανταλλακτικές αξίες; Το χρήμα δηλαδή και τα παράγωγά του –είμαστε σίγουροι οτι δεν θέλουμε να υπάρχουν; Ρωτάω επειδή τότε θα πρέπει να δουλεύουμε όσο μπορούμε και  όπου μάς χρειάζονται και να μην στραβοκοιτάμε τον διπλανό σε στυλ «κάθεται ο πούστης και τρώει απ΄τα έτοιμα».

Αυτό που θέλω να πω είναι οτι ένα παγιωμένο κοινωνικό σύστημα έχει διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τους πολίτες οι οποίοι ζουν κάτω από αυτό. Η ανατροπή ενός συστήματος συνεπάγεται συνειδητοποίηση από την πλευρά των πολιτών. Αν αυτοί έχουν καταλάβει οτι το σύστημα τους εξοντώνει και θα πρέπει να το αλλάξουν –κάτι γίνεται. Επειδή τότε, γνωρίζοντας τι λειτουργεί εχθρικά προς αυτούς, επαγωγικά θα κατανοήσουν προς τα που πρέπει να κινηθούν για να το ανατρέψουν. Απλοϊκό παράδειγμα –ο θεσμός της αστυνομίας λειτουργεί εχθρικά (καταπιεστικά, εξουσιαστικά) προς το σύνολο της κοινωνίας. Άρα –καταργούμε την αστυνομία .Αν όμως καταργήσουμε την αστυνομία θα πρέπει να εξαλείψουμε και τον τυπικό λόγο ύπαρξής της ο οποίος είναι η προστασία της περιουσίας και της ζωής των πολιτών. Θα πρέπει δηλαδή να καταργήσουμε την περιουσία και να προστατεύουμε από μόνοι μας τις ζωές των συνανθρώπων μας –τέλος παραδείγματος.

Είμαστε διατεθειμένοι να προσπαθήσουμε; Έχουμε πειστεί οτι η εξουσία στηρίζεται στις φοβίες που η ίδια μάς έχει δημιουργήσει; Πιστεύουμε οτι μπορούμε να διαχειριστούμε τις ζωές μας χωρίς νταβατζήδες;

Αν ναι –τότε όλα θα γίνουν καλύτερα και σύντομα μάλιστα.

Αν όχι –τότε ας τραβηχτεί ο καθένας για την πάρτη του κι εμένα ας μη με υπολογίζετε. Σε αλλαξοκωλιές δεν συμμετέχω.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά