"Ωραίος καιρός σήμερα!"

«Ω, οι ευτυχισμένες μέρες!» -ήρθαν. Όπως ακριβώς τις είχε προφητέψει ο Μπέκετ -στο ρόλο της μισοθαμμένης Γουίνι (πού όλο και βαθύτερα βουλιάζει) –ποιος άραγε;

Μου αρέσει να συνοψίζω, γι΄αυτό άλλωστε είμαι τόσο απεραντολόγος –θα κάνω μια τέτοια προσπάθεια εδώ πέρα. Ξεκινώντας από ένα τυχαίο σημείο το οποίο θα επιλέξω ως αρχή, αν έχεις αντίρρηση, το συζητάμε.

-Εκεί στο μακρινό 2009 κέρδισε τις εκλογές το Πασόκ με τον πρόεδρό του Γιώργο Παπανδρέου (τον επιλεγόμενο και Γιωργάκη, ΓΑΠ ή παιντί) να δηλώνει οτι «λεφτά υπάρχουν και θα τα βρούμε». Είχε πει και κάποια πράγματα περί διαφάνειας στην κρατική λειτουργία, περί δημοκρατικότητας, αντιεξουσιαστικότητας στην εξουσία κλπ –γνωστά αυτά.

-Στη συνέχεια η κυβέρνηση ανακάλυψε (συνειδητοποίησε, αποφάσισε) οτι όχι μόνο δεν μπορεί να βρει τα λεφτά που υποσχόταν αλλά δεν μπορούν να πληρωθούν ούτε τα πάγια έξοδα της χώρας –ως εκ τούτου μια ωραία μέρα πήγε ο πρωθυπουργός στο Καστελόριζο και κήρυξε πτώχευση. Μαζί με την πτώχευση ανακοίνωσε οτι θα ψάξει για δανεικά, τα οποία τελικά βρέθηκαν από την γνωστή, σατανική, τρόικα.

-Η κυβέρνηση με συνεχώς αναθεωρημένες συμβάσεις δεσμευόταν προς τους δανειστές για την υλοποίηση μέτρων τριών κατευθύνσεων: α) μείωσης των δαπανών του κράτους και αύξησης των εσόδων β) αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας και γ) αναδιαμόρφωσης του ιδιωτικού τομέα για την προσέλκυση νέων επενδύσεων.

-Με την πάροδο του χρόνου η κυβέρνηση κατάφερε μονάχα να ξεσκίσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, να μειώσει κάπως τα «έξοδα παραστάσεως» του κράτους και να ανασκολοπίσει τους μισθωτούς με συνεχόμενους έκτακτα τακτικούς φόρους. Με απλά λόγια, δεν υλοποίησε ούτε καν την πρώτη κατεύθυνση για την οποία είχε δεσμευτεί στους δανειστές.

-Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να θορυβηθούν οι πολίτες οι οποίοι καλούνταν να πληρώσουν φόρους όσο οι μισθοί τους μειώνονταν, βλέποντας παράλληλα οτι τα λεφτά πήγαιναν στο γάμο του Καραγκιόζη. Κι εδώ εμφανίζεται το πρώτο παράδοξο. Αντί οι πολίτες να απαιτήσουν τη μη περικοπή μισθών ή/και την κατάργηση των έκτακτων φόρων, αντικείμενο των διαμαρτυριών τους ήταν να μην ξεπουληθεί η πατρίδα (υποθετική β’ κατεύθυνση –στην οποία η κυβέρνηση δεν έχει κάνει τίποτα ως σήμερα), να μην πληρώσουμε, ως χώρα, τα χρέη μας και να φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου (κατά προτίμηση να κρεμαστεί ο Παπανδρέου με τον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών στο Σύνταγμα). Παράπλευρο αποτέλεσμα της συγκεκριμένης αντίδρασης ήταν η αποδοκιμασία ακόμα και νομοσχεδίων με θετικό περιεχόμενο (υποχρεωτική δωρεά οργάνων μετά θάνατο, αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών) στη λογική «αφού το λέει ο Γιωργάκης, κακό θα είναι»!.

-η πρώτη αντίδραση της κυβέρνησης στις διαμαρτυρίες των πολιτών ήταν ο ανασχηματισμός, κατά τον οποίο, το «περιβάλλον Γιωργάκη» που στελέχωνε τα υπουργεία έδωσε τη θέση του σε στελέχη του «βαθιού Πασόκ».  Επειδή αυτά δεν έχουν σημασία για την καθημερινότητά μας θα δώσω ένα πρακτικό παράδειγμα: Έφυγε ο «αμοραλιστής» Παπακωνσταντίνου για να έρθει ο «λαοπρόβλητος και θεοφίλητος» Βενιζέλος. Κι έτσι, η έκτακτη εισφορά που είχε ανακοινώσει ο «αμοράλ» και η οποία θα πήγαινε κάνα κατοσταρικάκι για ανθρώπους σαν τα μούτρα μου (εφόσον θα αφορούσε τα εισοδήματα πάνω από 12 χιλιάρικα) μετατράπηκε σε 500 περίπου ευρώ (γιατί φορολόγησε το σύνολο του εισοδήματος), συν ένα χτενισματάκι 400 περίπου ευρώ με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ κι όλα αυτά την εποχή που οι μισθοί (μας) είναι μειωμένοι κατά 50% περίπου λόγω αναδρομικών κρατήσεων! Να στο κάνω νούμερα; 900 ευρώ για έκτακτους φόρους συν 1.800 ευρώ για αναδρομικές κρατήσεις, το όλον 2.700 ευρώ έπρεπε να δώσει κάποιος μαλάκας σαν εμένα μέσα σ΄ ένα τρίμηνο, τη στιγμή που οι αποδοχές του (προ κρατήσεων) ήταν περίπου 4.500 ευρώ για το τρίμηνο! Ο άνθρωπος που το σκέφτηκε και το υλοποίησε αυτό ορίζει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, την έννοια της λέξεως κτήνος κι ο άνθρωπος αυτός έχει όνομα –κάνω λάθος;

-Ακόμα κι ένας ηλίθιος (ας πούμε ένας πολιτικός) θα έπρεπε να καταλαβαίνει οτι αν σκοπεύεις να εφαρμόσεις ένα πρόγραμμα το οποίο υπολογίζεις οτι θα φέρει, για παράδειγμα: Χ έσοδα από την κατεύθυνση α, 5Χ από την κατεύθυνση β και 10Χ (μακροπρόθεσμα) από την κατεύθυνση γ (σύνολο εσόδων 16Χ), εφόσον  έχεις πλακωθεί να μαζέψεις 2Χ (αντί για Χ) μονάχα από την κατεύθυνση α, ακόμα και να το καταφέρεις, πάλι χοντρά μέσα θα είσαι. Η κυβέρνηση του Πασόκ επέλεξε να αγνοήσει το προφανές για δικούς της λόγους αλλά το παράδοξο είναι οτι ο κόσμος επέλεξε να στρέψει την, όποια, αγωνιστικότητά του στην ακύρωση άλλου από αυτό που τον ζημιώνει άμεσα. Έτσι, ελάχιστες ήταν οι οργανωμένες αντιδράσεις στις πληρωμές των εκτάκτων φόρων, στις μειώσεις των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και στις απολύσεις εκατέρωθεν. Απεναντίας, οι αντιδράσεις για την υπογραφή της τελευταίας δανειακής σύμβασης και για το all time classic «ξεπούλημα της πατρίδας» έφτασαν μέχρι τα πρόθυρα του λιντσαρίσματος.

-Σε αυτά τα πλαίσια, ο πρωθυπουργός αφ΄εαυτού του (άντε και με το περιβάλλον του) αποφάσισε να προκηρύξει δημοψήφισμα. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος θα αφορούσε την υπογραφή ή μη της πρόσφατης δανειακής σύμβασης και φυσικά θα καθόριζε την παραμονή (ή όχι) της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Οι αντιδράσεις του λαού επιτέλους έπιασαν τόπο! Δημοψήφισμα για τη δανειακή σύμβαση ζητούσαν (υπενθυμίζω) οι Αγανακτισμένοι πολίτες, το Κίνημα Δεν Πληρώνω, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι πολλοί οι οποίοι μου διαφεύγουν. Εδώ λοιπόν αντικρίσαμε τον βασιλιά των παραδόξων – ένα παράδοξο τόσο παράδοξο που κάνει ακόμα και την ήττα του Αχιλλέα από τη χελώνα σε αγώνα δρόμου να μοιάζει με ανακοίνωση κυβερνητικού εκπροσώπου. Διότι όλοι όσοι ζητούσαν δημοψήφισμα, ασπάστηκαν πλήρως την άποψη των διεθνών τραπεζών, των αιμορουφηχτών δανειστών, των κατακτητικών κυβερνήσεων της Γερμανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, καθώς και της πλειοψηφίας των βουλευτών του Πασόκ και της ΝΔ (ξαναδιάβασε τον κατάλογο που μόλις παρέθεσα –σκέφτεσαι κάποιον καλύτερο προσδιορισμό για τον διάβολο;) και δήλωσαν εκνευρισμένοι οτι δεν θέλουν δημοψήφισμα! Η αιτιολόγηση της συγκεκριμένης δήλωσης ελάχιστα αλλάζει το γεγονός. Γιατί το να λες οτι «τώρα είναι αργά για δημοψήφισμα» όταν αυτό αφορά μια σύμβαση που θα σε δέσει για τα επόμενα 10 (τουλάχιστον) χρόνια είναι καθαρός κρετινισμός –για να μην πω τίποτα χειρότερο. Όπως το να λες οτι το δημοψήφισμα θα μας βγάλει από το ευρώ κι αυτό δεν το θέλεις, αλλά ταυτόχρονα να απαιτείς να μην πληρώσεις το «απεχθές χρέος» είναι τόσο ρεαλιστικό όσο το να πιστεύεις στην ύπαρξη του Άη Βασίλη. Ο πρωθυπουργός λοιπόν αναγκάστηκε να πάρει πίσω το δημοψήφισμα εφόσον οι βουλευτές του δήλωσαν οτι θα το καταψηφίσουν και οι αγορές ανάσαναν.

-Άκουσα στον μέγα πολιτικό αναλυτή Λάκη, την άποψη που κυκλοφορεί ευρέως, οτι δηλαδή το δημοψήφισμα ήταν ένα κόλπο για να κονομήσουν κάποιοι τρελά λεφτά στα διεθνή χρηματιστήρια. Στο κόλπο, προφανώς, συμμετείχε και ο πρωθυπουργός! Υπέροχη άποψη κι ευθέως δηλώνω οτι δεν διαθέτω τα μέσα ή τις γνώσεις για να τη διερευνήσω –όμως έχω μια απορία. Ας πούμε οτι έτσι έγινε –τι σάς νοιάζει εσάς ρε σύντροφοι; Τι σας νοιάζει αν ο μεγαλοεπενδυτής όμιλος Άρπαχτον-Μάδατον & σία έχασε λεφτά όσο ο αντίστοιχος όμιλος Λε Τσεπερί Κορπορέισον κονόμησε τα κέρατά του; Έχετε μετοχές σε κανέναν απ΄αυτούς τους ομίλους; Επειδή εγώ ούτε έχω, ούτε με νοιάζει και να σου πω κάτι ακόμα μιας και ήρθε η κουβέντα; Θεωρώ την απόκτηση μετοχών, από όσους ανήκουν στα μικροαστικά οικονομικά στρώματα της κοινωνίας, πράξη τρισμέγιστης ηλιθιότητας –εφάμιλλη, ας πούμε, του να προμηθεύεις με επιβραδυντικό λιπαντικό τον βιαστή σου για να σε πηδάει περισσότερη ώρα.

-Μετά από όλη αυτή την αναστάτωση ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε και δημιουργήθηκε εν μέσω (απ΄ότι φάνηκε) τρομακτικών πιέσεων μια κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο.

Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα.

Φτάσαμε στην εκπλήρωση της επιθυμίας πολλών φίλων και γνωστών μου: «να φύγει ο Παπανδρέου και μετά βλέπουμε». Τι βλέπουμε;

Κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων με εξωκομματικό πρωθυπουργό και περιορισμένα απεριόριστη θητεία.

Κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων: άρα θα πάρουν υπουργικές (ή υφυπουργικές) θέσεις και στελέχη του Λάος! Ζήτω η επανάσταση που έριξε τον δικτάτορα Παπανδρέου!

Εξωκομματικός πρωθυπουργός: άρα δεν θα έχει το παραμικρό πρόβλημα συνυπολογισμού του πολιτικού κόστους στα μέτρα που θα εφαρμόσει! Ζήτω τα κόμματα που βρήκανε τον τρόπο να περάσουν όλα τα παλούκια στον δικό μας κώλο χωρίς να κινδυνεύουν να χάσουν ψήφους!

Θητεία της κυβέρνησης: «μάνα μου όλα περνάνε και όλα έρχονται ξανά/ όμως τούτη η θητεία δεν τελειώνει πουθενά», Λάκης Χαλκιάς. Ζήτω στην μεταπολίτευση που νεκρανάστησε την κυβέρνηση των συνταγματαρχών αναπαράγοντας επακριβώς (μέχρι και για το θέμα της χρονικής διάρκειας) τα επιχειρήματά τους!

Εξηγούμαι επειδή παρεξηγούμαι:

Η κατάρα (ας το ονομάσουμε: σπουδές) τα ‘φερε έτσι ώστε να αποκτήσω άποψη για τον Λουκά Παπαδήμο. Μπορώ λοιπόν να ισχυριστώ (καθόσον διαθέτω την σχετική εμπειρία) οτι όποιος λέει πως ο Παπαδήμος πλαστογράφησε στοιχεία για να μπει η χώρα στην ΟΝΕ είναι, το λιγότερο, χαζοχαρούμενος.  Γιατί πάνω στην έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος (την οποία υπέγραφε ο, τότε διοικητής, Παπαδήμος) εγώ στήριξα τα συμπεράσματα της διπλωματικής μου τα οποία κατέληγαν στο οτι η Ελλάδα δεν έπιανε τις προϋποθέσεις για είσοδο στην ΟΝΕ ούτε με μπαζούκας! Η «πλαστογραφία» για την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ είχε να κάνει με το μετέπειτα αποκαλυφθέν δάνειο της τότε κυβέρνησης Σημίτη (το οποίο είχαν εμφανίσει σαν «λευκή τρύπα») και κάτι λογιστικές τακτοποιήσεις στον υπολογισμό των εξόδων τις οποίες υλοποίησε το, τότε, Υπουργείο Οικονομίας. Όλα αυτά φυσικά εν γνώσει της Ε.Ε., γι΄αυτό και τα εισαγωγικά παραπάνω στην «πλαστογραφία». Και ακόμα περισσότερο, αυτές οι μέθοδοι δεν ήταν πατέντα της Ελλάδας –τις εφάρμοσε και η Ιταλία (και η Ισπανία με την Πορτογαλία νομίζω). Όπως και να’χει η Τράπεζα της Ελλάδος με την είσοδό μας στην ΟΝΕ έχασε τον λόγο ύπαρξής της και την αυτοδυναμία της εξελισσόμενη σε υποκατάστημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας –γεγονός το οποίο ίσως να δικαιολογεί την (τότε) τόσο αιχμηρή έκθεση Παπαδήμου.

Πάντως, μετά από αυτό ο Παπαδήμος έφυγε (ο Παπαδήμος πάει) αφήνοντας διάχυτη την εντύπωση οτι επρόκειτο περί ατόμου περιορισμένων ικανοτήτων (έτσι γράφανε οι εφημερίδες της εποχής). Και τείνω να μη διαφωνήσω σ΄αυτό, επειδή έχω την εξής άποψη: η μοναδική κατηγορία που είναι χειρότερη ακόμα κι από τους ειδικούς στο μάνατζμεντ (όσον αφορά τις κοινωνικές επιστήμες) είναι η κατηγορία των γιαλαντζί οικονομολόγων –όσων δηλαδή ξεκίνησαν από θετικές επιστήμες και κατέληξαν ειδικοί στα οικονομικά. Ο Παπαδήμος είναι τέτοια περίπτωση –θες άλλη μία; Νίκος Χριστοδουλάκης. Για να κάνω πιο οικουμενικό το παράδειγμα, αυτή η κατηγορία ειδικών πάσχει από τόση μεγάλη ξερολίαση όσο οι φυσικοί –μαθηματικοί που φιγουράρουν ως σούπερ ντούπερ προγραμματιστές.

Αν μάλιστα θέλεις να σου δώσω λίγο κλίμα Τράπεζας της Ελλάδος -οικονομολόγων εποχής Παπαδήμου (επειδή ο επιβλέπων μου στη διπλωματική ήταν τέτοιο πράγμα) θα σου πω το αγαπημένο μου ξεκαρδιστικό παράδειγμα: Περιέγραφα στην παρουσίασή μου το φαινόμενο διχασμού που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία όπου η ευρωλατρεία μπερδεύεται με τον απομονωτικό εθνικισμό. Ο επιβλέπων με διέκοψε για να μου πει: «δεν ισχύει αυτό –εγώ δεν νιώθω καθόλου διχασμένος!» «Το συγκεκριμένο συμπέρασμα το στηρίζω σε στοιχεία ερευνών που παραθέτω», του είχα πει. «Δε με νοιάζουν τα στοιχεία –εγώ ξέρω τι νιώθω», μου είχε ξεκόψει! Αυτή είναι η αντίληψη του κοινωνικού γίγνεσθαι που πιστεύω οτι θα φάμε στη μάπα από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αντίληψη μπακάλικα οικονομίστικη (όπως μπακαλίστικη οικονομική θεωρία είναι τα επονομαζόμενα «οικονομικά»). Θα δώσω ακόμα ένα παράδειγμα για να μη σου μείνει αμφιβολία: συζητούσαμε με αυτόν τον καλό επιβλέποντα για την απεργία που κάνανε τότε οι εκπαιδευτικοί ζητώντας αύξηση αποδοχών. Μου λέει: «το πρόβλημα είναι οτι δουλεύουν λίγες ώρες κι έτσι έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο, πράγμα που τους δημιουργεί αυξημένες ανάγκες»!!! Άποψη οικονομικά σωστή –βεβαίως! Κι ακόμα πιο σωστό, οικονομικά, θα ήταν να κρατάνε τους εκπαιδευτικούς (αλλά και τους εργαζόμενους γενικότερα) σε κλουβιά, να τους ταΐζουν, να τους ποτίζουν, να τους ξαμολάνε για δουλειά και μετά να τους ξαναμαντρώνουν. Η απόλυτη μείωση του κόστους παραγωγής!

Κάνω πλάκα προφανώς –τερατολογώ προφανέστατα.

Αλλά η άποψή μου για τη λεγόμενη «τεχνοκρατική διαχείριση» των κοινών είναι αυτή ακριβώς –πρόκειται για κάθετη εφαρμογή των αρχών μάνατζμεντ οι οποίες έλκουν την καταγωγή τους από τις ρωμαϊκές γαλέρες. Γι΄αυτό άλλωστε, όταν κάποιοι λεβέντες, Αγανακτισμένοι, συζητούσαν την προοπτική ανάληψης της εξουσίας από «ειδικούς, σοφούς, αδέκαστους» θεωρούσα οτι απλώς ξερογλείφονται για την επερχόμενη επέλαση μιας δικτατορίας στα πρότυπα της αρχαίας τυραννίας. Ελπίζω να είναι κάπως ευχαριστημένοι τώρα που ο τύραννος θα έχει ονοματεπώνυμο!

Πρόσθεσε τώρα σ΄αυτού του είδους την αντιμετώπιση των κοινών, την καλόβολη διάθεση των κομμάτων να τα γαμήσουν όλα, ώστε να ξαναπροβάλλουν σαν σωτήρες στις επόμενες εκλογές...

Πρόσθεσε την πλειοψηφική διάθεση για διεξαγωγή εκλογών προκειμένου να μιλήσει ο λαός (που μέχρι τώρα απείχε)...

Πρόσθεσε την αυτιστική στάση της Αριστεράς η οποία ζητάει να επιτραπεί στον λαό να μιλήσει αλλά ήταν εναντίον του δημοψηφίσματος λες κι εκεί δεν θα μιλούσε ο λαός αλλά οι εξωγήινοι από το Δέλτα του Κενταύρου...

Πρόσθεσε την καθυστέρηση υλοποίησης των υπογεγραμμένων στις συμβάσεις η οποία λειτουργεί σαν ταξίμετρο αναφορικά με το πόσους έξτρα φόρους θα κληθούμε να πληρώσουμε.

Κι αφαίρεσε κάθε πιθανότητα συνειδητοποιημένης λαϊκής αντίδρασης.

Τι σου μένει; Τίποτα, εκτός από μια ολοκληρωτική απουσία –πάρε κι ένα σχετικό τραγουδάκι για να γλεντήσουμε τα χάλια μας παρέα:

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά