Η αδρανής βεβαιότητα

Είχα πάντα ένα πρόβλημα με τις βεβαιότητες –με ξένιζαν ρε παιδί, μη σου πω οτι με ενοχλούσαν κιόλας. Δηλαδή, όταν ακούω κάποιον να αποφαίνεται στολίζοντας την άποψή του με 10 κιλά βεβαιότητας είμαι σίγουρος οτι αυτός ο «κάποιος» λέει μαλακίες. Ή, για να το θέσω ποιο ευγενικά, κάνει λάθος. Σ΄αυτή μου την αρνητική προδιάθεση για τις βεβαιότητες συντέλεσαν δυο πράγματα: α) οτι σπούδασα κοινωνικές επιστήμες (τομέας στον οποίο η βεβαιότητα απαγορεύεται μετά βεβαιότητας!) και β) οτι ακούω αθλητικούς σταθμούς στο ραδιόφωνο. Όταν ακούω, για παράδειγμα, απόψεις του τύπου: «Τότεναμ-Τσέλσι ξερό διπλό γιατί η Τσέλσι καίγεται για βαθμούς και είναι σε καλή αγωνιστική  κατάσταση» καταλαβαίνω οτι το παιχνίδι θα έρθει από άσσο μέχρι χι. Εκτός αν ο φωστήρας καταφέρει να μου αιτιολογήσει την άποψη του, να με πείσει δηλαδή οτι η Τότεναμ δεν θέλει να παίρνει βαθμούς από τα παιχνίδια που δίνει κι απλώς συμμετέχει στο πρωτάθλημα για τη χαρά του «ευ αγωνίζεσθε» ή αν με ενημερώσει οτι η Τότεναμ θα κατεβάσει στο πρωτάθλημα κάποια μπυραρία υπερηλίκων κι όχι την κανονική ποδοσφαιρική της ομάδα. Εννοώ οτι αν δεν αιτιολογήσεις την άποψή σου, αλλά παρ΄όλα αυτά την προβάλεις σαν βεβαιότητα, το πιο πιθανό είναι να πέσεις έξω. Επειδή, αν το έψαχνες λίγο το ζήτημα, στην προσπάθεια να αιτιολογήσεις, θα κατανοούσες οτι τίποτα δεν είναι βέβαιο.

Διάβαζα, για παράδειγμα κάποιον σχολιαστή κάτω από το ποστ ενός φίλου, ο οποίος (σχολιαστής) το είχε σίγουρο οτι μπορούμε να μην πάρουμε το δάνειο της τρόικας γιατί θα μας δανείσουν οι Κινέζοι και οι Ρώσοι. Απόρησα με τη βεβαιότητά του και τον ρώτησα από που την αντλεί. «Θα μας δανείσουν γιατί έτσι κάνανε και στην Αργεντινή και στη Βραζιλία», μου απάντησε. Σα να λέμε δηλαδή: «στα σίγουρα θα πηδήξω την Αντζελίνα Τζολί αν χωρίσω με τη γυναίκα μου». Από πού αντλώ τη σιγουριά μου; Μα, από το γεγονός οτι κι ο Μπραντ Πιτ όταν χώρισε τη γυναίκα του, αμέσως μετά πήδηξε την Τζολί! Είπες κάτι; Άστο –μην πεις τίποτα...

Οι βεβαιότητες πηγάζουν συνήθως από τη στρεβλή οπτική την οποία έχουμε για τα πράγματα. Έχουμε, για παράδειγμα, μπροστά μας ένα τριαξονικό και εμείς το περνάμε για αυτοκινητάκι της matchbox οπότε είμαστε σίγουροι ότι αν πάμε καταπάνω του δεν θα πάθουμε τίποτα –το πολύ να το πατήσουμε και να το σπάσουμε. Το ερώτημα είναι –τι γίνεται στη συνέχεια; Ο άνθρωπος ο οποίος θα διέθετε μια αξιοπρεπή στρεβλή οπτική (τύπου: το ανάποδο απ΄αυτό που βλέπουν τα άλογα) θα πήγαινε ντουγρού στο τριαξονικό και θα έτρωγε αξιοπρεπώς την κεφάλα του. Συμβαίνει αυτό; Σπανίως. Άρα;

Υπάρχει η πιθανότητα, αυτή η στρεβλή οπτική μας να είναι απλώς η δικαιολογία –να βλέπουμε δηλαδή το τριαξονικό αλλά να υποστηρίζουμε οτι πρόκειται περί αυτοκινητάκι matchbox προκειμένου να πείσουμε (ποιους άραγε;) περί του δυναμισμού μας. Βέβαια, επειδή τελικά μαλάκες μπορεί να είμαστε αλλά όχι και τόσο –θα την αποφύγουμε τη σύγκρουση βρίσκοντας μια δικαιολογία. Οτι, ας πούμε, θα το διαλύαμε  το αυτοκινητάκι αλλά έχε χάρη που είμαστε φιλεύσπλαχνοι. Ή, το ακόμα καλύτερο –θα το κάναμε αν κάποιος δεν μας εμπόδιζε, κάποιος απέξω, από πάνω, από αλλού –ο Χατζηπετρής, ας πούμε...

Τα σκέφτομαι όλα αυτά επειδή ακούω τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και μ΄έχει ενοχλήσει ιδιαίτερα το οτι δεν βρίσκω σ΄αυτά κανένα, πλέον, ενδιαφέρον. Νοσταλγώ τους παλιούς καιρούς, όταν οι ειδήσεις έλεγαν ιστορίες επιστημονικής φαντασίας κι όταν ο επαναστατημένος πλήθος έκανε κάθε μέρα κι από μια επανάσταση. Τώρα όλα κύλησαν στο επίπεδο της παπαρολογίας και της βεβαιότητας. Τι εννοώ;

Οτι θεωρώ παπαρολόγους αυτούς τους τύπους που σήμερα φωνάζουν για τον Παπαδήμο και ζητάνε εκλογές για να εκφράσουν τη βούλησή τους όταν παλιότερα δεν πήγαιναν καν να ψηφίσουν κι όταν προηγουμένως ήταν κάργα αντίθετοι με το δημοψήφισμα Παπανδρέου. Λέγανε τότε οτι το δημοψήφισμα ήταν μια απάτη γιατί όλα είχαν ήδη κριθεί. Εντάξει –αν είναι έτσι, για ποιο λόγο φωνάζουν τώρα; Δεν κρίθηκαν όλα τελικά; Ας παραδεχτούν τουλάχιστον οτι έκαναν λάθος –δεν είναι τόσο τρομερό πια! Κι αν δεν ήθελαν τότε το δημοψήφισμα στο οποίο θα είχαν (έστω θεωρητικά) τη δυνατότητα, καταψηφίζοντας, να οδηγήσουν την κατάσταση σε εκλογές –τι ακριβώς ζητάνε τώρα; Να προκηρύξει εκλογές το Πασόκ από μόνο του; Γιατί να το κάνει εφόσον βλέπει οτι θα πάει άπατο; Κι άντε, πες οτι γίνονται εκλογές (πόσο γελάω με διάφορους που μέχρι χτες αρνούνταν να ψηφίσουν με το αξίωμα του «τίποτα δεν αλλάζει, όλοι είναι ίδιοι» και σήμερα ποστάρουν στο φέισμπουκ αποσπάσματα ΦΕΚ για να αποδείξουν οτι τα λευκά και τα άκυρα δε μετράνε !) Γίνονται λοιπόν εκλογές –τι θα ψηφίσεις πουλάκι μου; Αριστερά; Μα αυτοί, αν δουν οτι πας να τους ψηφίσεις μπορεί και να αποχωρήσουν, από τον φόβο τους μην και χρειαστεί να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση! Λάος; Ν.Δ.; Μα, μέχρι χτες ήταν στην κυβέρνηση! Πασόκ; Δε νομίζω! Καινούργιο κόμμα; Κι αν ναι –ποιο; Οικολόγους; Άρμα Δημαρά; ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Χρυσή Αυγή; Δηλαδή όλο το τζέρτζελο για να μπει ο Μιχαλολιάκος, ο Χρυσόγελος κι ο Κωνσταντίνου στην Βουλή; Εγώ να ξεχάσω οτι σε κάποιους από αυτούς τους απαγορεύατε να μιλήσουν στις «αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις» της πλατείας –αλλά σοβαρά τώρα, πιστεύει κανείς οτι οι συγκεκριμένοι τύποι έχουν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο από παπαρολογίες και υστερικές κορώνες; Άντε –για χάρη της κουβέντας, ας υποθέσω οτι όντως οι φασίστες θα είναι χρήσιμοι σε τίποτα ψηφοφορίες νομοσχεδίων περί υποχρεωτικού ραψίματος αστεριού στα ρούχα των μεταναστών ή οτι οι Οικολόγοι θα ψηφίζουν «ναι» στην αύξηση των προστίμων για τα αυτοκίνητα που ρυπαίνουν και οι ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα στηρίξουν τίποτα νόμους περί κατάργησης των θρησκευτικών συμβόλων από τα σχολεία. Εκεί είναι το θέμα μας;

Επειδή είμαι της άποψης «μάζευε κι ας είν΄και ρόγες» θα πω οτι όλα έχουν τη σημασία τους –οτιδήποτε θεωρούμε θετικό για τη ζωή μας, καλό είναι να το υπερασπιζόμαστε. Αυτό άλλωστε είναι ο λόγος που έχω πάει κι έχω ψηφίσει σε κάποιες εκλογές. Τώρα, εσύ, πώς τη βλέπεις αυτή την άποψη; Συμφωνείς ας πούμε; Γιατί αν συμφωνείς αλλά έκραξες τους, 2-3 θετικούς νόμους που πήγε να περάσει το Πασόκ (απέχοντας κιόλας από τις προηγούμενες εκλογές), τότε φίλε μου είσαι μέγας μαλάκας και χάρηκα που τα είπαμε –να μου στείλεις μια φωτογραφία σου να μη σε ξεχάσω.

Ας υποθέσω όμως οτι δεν είσαι τέτοιος τύπος –δεν θέλεις εκλογές και άλλα συμβιβαστικά τερτίπια της μπουρζουαζίας. Είσαι, ας πούμε, ο τύπος ο οποίος θέλει επανάσταση, κρεμάλες, ελικόπτερα –είσαι τύπος: «μα εγώ είμαι γεννημένος για καταστροφές –για να κοπανάω πιάνα και να σπάω χορδές», που έλεγε κι ο Καρβέλας.  Και σαν τέτοιος τύπος, κατέβηκες την Κυριακή για να αγωνιστείς. Γιατί βρε μανούλα τότε δεν μπήκες στη Βουλή να τους κάψεις; 25 χιλιάδες λένε οτι ήταν ο κόσμος τα «καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης» -500 χιλιάδες ακούω να κυκλοφορεί στα πέριξ. Οι μπάτσοι πόσοι ήταν; 6, 8 χιλιάδες το πολύ; Από μόνη της η αστυνομία έδωσε τον αριθμό –υπήρχαν, λέει, γύρω στις 2,5 χιλιάδες αντιεξουσιαστές (ή όπως αλλιώς θες να τους πεις) που είχαν σχέδιο να καταλάβουν τη Βουλή. Γι΄αυτό και οι μπάτσοι τούς άφησαν να καίνε μαγαζιά, γιατί δεν μάσησαν τον αντιπερισπασμό –έτσι λένε. Και η Νομική από δίπλα –για στήριγμα! Γιατί ρε παιδί μου δεν πήγες κι εσύ με τους αντιεξουσιαστές να μπείτε επιτέλους στη Βουλή, να ησυχάσουμε; Να έρθει αυτή η γαμημένη η επόμενη μέρα με την οποία μου έχετε τσακίσει το νευρικό σύστημα –έχω βαρεθεί να διαβάζω «ερχόμαστε», «ήρθε η ώρα σας», «φύγετε όσο είναι καιρός» και άλλα τέτοια χορευτικά!

Αλήθεια –γιατί δεν πήγες; Πώς υποστηρίζεις από τη μια οτι έχουμε κατοχή, χούντα, τυραννία κι από την άλλη περιμένεις να αλλάξεις την κατάσταση με ειρηνικές διαδηλώσεις; Σου έχει πει κανείς οτι οι πολιτικοί έχουν τσίπα κι όταν δουν μαζεμένο το λαό να τους βρίζει, ντρέπονται και παραιτούνται; Το έχεις δει πουθενά στην παγκόσμια ιστορία να πέσει κυβέρνηση με ειρηνικές διαδηλώσεις; Ακόμα κι ο Γκάντι που ήταν υπέρ της μη βίας έκανε μια απεργία πείνας βρε αδερφέ! Πώς; Έτσι;

Από την άλλη βέβαια διακρίνω μια κουβέντα μονίμως πρόθυμη να ασχοληθεί με τις πατάτες και απρόθυμη να μπει στο ψητό. Την επόμενη μέρα της διαδήλωσης δεν είδα πουθενά να γράφεται οτι τελικά ήταν μια ακόμα μερικώς επιτυχημένη (για να μην πω αποτυχημένη) κίνηση, εφόσον το καινούργιο μνημόνιο ψηφίστηκε! Είδα όμως πολλούς να μοιρολογάνε το καμένο ΑΤΤΙΚΟΝ (που τελικά δεν κάηκε!) Και άλλους να κατηγορούν αυτούς που στεναχωρήθηκαν για την καταστροφή των κινηματογράφων –λες και η στεναχώρια του καθενός θα πρέπει να υφίσταται μόνο κατόπιν «επαναστατικής αδείας». Έχω να πω οτι κι εγώ στεναχωρήθηκα όταν είδα στην τηλεόραση τα πλάνα της φωτιάς –επειδή στον συγκεκριμένο κινηματογράφο έχω παρακολουθήσει σημαδιακές ταινίες. Όμως, το ίδιο και περισσότερο θα στεναχωριόμουν αν καιγόταν η ΕΛΛΗ ή η ΟΠΕΡΑ, ας πούμε. Το ίδιο θα στεναχωριόμουν αν καιγόταν το παγκάκι δίπλα στο παλιό μου σχολείο όπου άραζα με τους μαθητικούς μου έρωτες. Τι να γίνει δηλαδή; Να κηρύξουμε και το παγκάκι διατηρητέο; Ή θα με στήσεις στα 3 μέτρα που στεναχωριέμαι όταν χάνονται μέρη στα οποία έχω αναμνήσεις;

Ακούω καιρό τώρα όλη αυτή την υστερία περί «ξεπουλήματος της πατρίδας μας» και περί «γκαουλάιτερ που θέλουν να μας επιβάλουν», τα βρίσκω κάπως γελοία όλα αυτά. Επειδή ποτέ δεν ήταν δικό μας τίποτα σ΄αυτή τη χώρα κι επειδή από τη μια διαμαρτυρόμαστε για την ξένη επιτροπεία κι από την άλλη θέλουμε να κρεμάσουμε τους εγχώριους πολιτικούς. Δηλαδή, το πρόβλημα εντοπίζεται ΚΑΙ στην αλλαγή των θεσμικών εκπροσώπων εξουσίας ΚΑΙ στα πρόσωπα που ασκούν την εξουσία. Θέλουμε λοιπόν να πάρει την εξουσία στα χέρια του ο λαός; Αν ναι –δεν βλέπω πώς προσπαθούμε να το πετύχουμε. Θέλουμε μήπως να φύγουν αυτοί οι 300 και να έρθουν κάποιοι άλλοι; Αν ναι –δεν βλέπω γιατί οι άλλοι θα είναι καλύτεροι, με απλά λόγια δεν μπορώ να διακρίνω γιατί ο Καζάκης για παράδειγμα θα είναι καλύτερος από τον Τζαβάρα ή τον Χυτήρη ξέρω ‘γω...

Εδώ βέβαια, έχουμε να κάνουμε με τον φασισμό της καθημερινότητας –ο οποίος δείχνει να δυναμώνει όσο πιο στριμόκωλες γίνονται οι κοινωνικές συνθήκες. Άνθρωποι που μέχρι πρότινος είχαν ξεχειλώσει το δικαίωμα του ελεύθερου λόγου μέχρι το σημείο να χάνεται στο τέλος ο λόγος και να απομένει μόνο ο θόρυβος πλέον δεν ανέχονται να εκφράζεται άλλη άποψη πέρα από τη δική τους –τη σωστή! Άνθρωποι που μέχρι χτες υπερασπίζονταν μέχρι υστερίας το δικαίωμα του μαλάκα στην έκφραση της παράνοιάς του (κλασσικό παράδειγμα οι καυγάδες στα φόρα περί του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης ακόμα και απροκάλυπτα φασιστικών απόψεων), σήμερα θα σε πουν προδότη αν τολμήσεις να υποστηρίξεις οτι είσαι κατά της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας. Βέβαια, οι ίδιοι άνθρωποι έτρεξαν (πριν ή μετά τη διαδήλωση της Κυριακής –δεν γνωρίζω) να ξετινάξουν τα ΑΤΜ μπας και στραβώσει το θέμα και ξεμείνουν οι τράπεζες από χρήμα. Κι αυτός ο φασισμός της καθημερινότητας πάει σετάκι με τις βεβαιότητες –δεν ανεχόμαστε άλλη άποψη γιατί εμείς κατέχουμε τη μοναδική σωστή.

Δεν θα με ενοχλούσε το όλο θέμα αν αυτή η περίφημη, μοναδική σωστή, άποψη είχε κάποια πρακτική χρηστικότητα. Αν δηλαδή η άποψη «ας χρεοκοπήσουμε» συνοδευόταν από κάποια γενικευμένη στάση πληρωμών προς το κράτος, ή προς τις τράπεζες για παράδειγμα... Αν η άποψη «κρεμάλα στους προδότες» συνοδευόταν από κάποιους κρεμασμένους. Αν το κάψιμο «του μπουρδέλου της Βουλής» γινόταν πραγματικότητα. Αλλά το να αρνούμαστε να αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι την χρεοκοπία και να βρίζουμε τους πολιτικούς που δεν το κάνουν για μας, μου μοιάζει λίγο υποκριτικό. Και οι κρεμάλες και τα καψίματα, όταν, ταυτόχρονα, βρίζουμε τους μπαχαλάκηδες που χαλάνε τις ειρηνικές μας διαδηλώσεις μού μοιάζουν για συμπτώματα σχιζοφρένειας.

Και δεν θα με ενοχλούσε ούτε η σύμπνοια στην εξαθλίωση που υφιστάμεθα (η οποία φοριέται πολύ τώρα τελευταία) αν δεν έβλεπα από δίπλα κάτι μερακλαντάν προσφορές για ρομαντικά δείπνα στην εξευτελιστική τιμή των 30 ευρώ το άτομο, κάτι ανακοινώσεις συναυλιών των διεθνούς φήμης τραβαγιέρηδων της Ισλανδίας στην καλλιεργημένη τιμή των 45 ευρώ ανά Μέγαρο, άσε που, όπου να ‘ναι, θα σκάσουν και οι προσφορές για τα μαγευτικά τριήμερα στο γραφικό Τσεπέλοβο! Καπάκι βλέπω και τις τζιπάρες να κυκλοφορούν ανέμελες, τα ιν μπαράκια να είναι τίγκα και τα ακριβά μαγαζιά να έχουν ουρές. Κι όλα αυτά με ψυλλιάζουν οτι δεν φτωχύναμε όλοι ρε παιδί μου, δεν υπάρχουμε μονάχα εμείς που μας πετσόκοψαν (ή μας έκοψαν εντελώς) τους μισθούς και οι πλουτοκράτες της Εκάλης. Υπάρχει κι ένα ενδιάμεσο στρώμα που εξασκεί το σπορ της επιδεικτικής κατανάλωσης –φοροκλέβοντας, εμποροκλέβοντας και κρατώντας τα λεφτά του σε τράπεζες του εξωτερικού!

Και δεν με ενοχλεί που αυτοί τρώνε κι εγώ τρώγομαι –έτσι λειτουργούσε πάντα η φτιάξη σ΄αυτή τη χώρα. Με ενοχλεί που αυτοί διαδηλώνουν λάβροι κατά των προδοτών και μέσα στους προδότες βάζουν κι εμένα ρε παιδί μου!  Αναρωτιέμαι –πόσο κοστίζει το να μην είμαι πια προδότης; Γιατί είμαι πρόθυμος να επαναστατήσω, αλλά δεν έχω λεφτά για ν΄αγοράσω το καινούργιο i-phone –καταλαβαίνεις; Ούτε Μετρό έχω κοντά στο σπίτι μου για να κατέβω με κερί στο ΑΤΤΙΚΟΝ και στις διαδηλώσεις δεν πηγαίνω αν δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο διαδηλώνουμε –θα πρέπει να αποδεχτώ οτι είμαι τελικά αντεπαναστάτης, είναι κι αυτό μια βεβαιότητα...

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά