"Μη μου μιλάς για τον καιρό"

Η επαφή μου με τους Redskins σχετίζεται, συμπτωματικά, με δυο καταπληκτικούς τύπους (και πολύ σημαντικούς  για την ανεξάρτητη σκηνή του ’80 στην Αθήνα). Η ιστορία έχει ως εξής:

Κάπου στα τέλη του ’86 κάνω τη γνωστή, άνευ λόγου και χρήματος, βόλτα μου από το Happening –για να χαζέψω δίσκους. Ανεβαίνω στο πατάρι όπου ο Ηλίας ο Ασλάνογλου έχει τη συνηθισμένη του παρέα και βάζουν δίσκους κατά ριπάς. Ακούω μια κομματάρα.

«Τι είναι αυτό;» τον ρωτάω.

«Redskins».

«Φοβεροί!»

«Και λίγα λες!»

Παίρνω στα χέρια μου το εξώφυλλο του δίσκου ονόματι «Neither Washington nor Moscow» με τη φωτογραφία να παραπέμπει σε Αϊζενστάιν, το χαζεύω, παρακαλάω τον Ηλία να βάλει κι άλλο κομμάτι –καταλήγουμε να έχουμε ακούσει το δίσκο πάνω από δυο φορές. Το βάζω σκοπό να βρω λεφτά και να τον αγοράσω –είναι και εισαγωγής, ακριβός... Βρίσκω λεφτά, ξαναπηγαίνω σε δυο μέρες, δεν έχει μείνει λέπι.

«Θα φέρεις άλλους;» ρωτάω τον Ηλία.

«Άμα βρω...»

Ποτέ δεν βρήκε κι ας του είχα γίνει τσιμπούρι.

Πέρασαν χρόνια μέχρι να καταφέρω να κατεβάσω τον συγκεκριμένο δίσκο σε mp3 –για να τον βρω κανονικό και να τον αγοράσω δεν υπήρχε περίπτωση!

 

Τις προάλλες χαζεύα (ως συνήθως) στο facebook -βλέπω οτι ο φίλος μου ο Γιάννης ο Χαραλαμπίδης έχει σηκώσει ένα βιντεάκι των Redskins! Πέφτουν τα σχετικά σχόλια, ξανακολλάω κι αρχίζω να ψάχνω για συνεντεύξεις τους. Πέφτω σε αυτή εδώ, τη μεταφράζω όπως μπορώ καλύτερα και την αναδημοσιεύω. Για δυο λόγους:

1. Επειδή οι τύποι αναφέρονται σε πράγματα που συζητάμε ακόμα και τώρα –ειδικά τώρα.
2. Επειδή καλό είναι να θυμόμαστε οτι το πανκ υπήρξε σαν αμφισβήτηση ακόμα και του ίδιου του τού εαυτού.

Πάμε παρακάτω:

Είναι τόσο παλιό... Η Eva Kowalski πήρε αυτή τη συνέντευξη στο Λονδίνο το ’86 για το περιοδικό Bloodred αλλά ποτέ δεν δημοσιεύτηκε. Η συνέντευξη ασχολείται κυρίως με τον ρόλο και τους περιορισμούς της πολιτικοποιημένης μουσικής –κάτι που ισχύει μέχρι τις μέρες μας.

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχουν γραφτεί τόσο πολλά για ένα συγκρότημα με τόσο λίγα μαλλιά. Οι Redskins ήταν ένα συγκρότημα τριών νεαρών ατόμων που συνέδεσαν το πανκ με την Tamla Motown παραμένοντας στρατευμένοι πολιτικά... ήταν σκληροί και γρήγοροι –το κοντινότερο πράγμα στον Παράδεισο από την εποχή που ο Έλβις κατατάχθηκε στο στρατό. Φιλοδοξούσαν να τραγουδήσουν σαν τις Supremes και να πορευτούν σαν τους Clash. Αυτό που τους διαχώριζε από τις υπόλοιπες ποπ μπάντες της σόουλ ήταν η αφοσίωσή τους στον επαναστατικό σοσιαλισμό. Δεν έγραφαν τραγούδια για έρωτες. Όταν ρωτήθηκαν αν είχαν γράψει ποτέ κανένα, ο Chris Dean είπε: «Όχι! Δεν θέλω να κάνω τους ανθρώπους να βαριούνται με τις προσωπικές μου σχέσεις». Γι΄αυτούς, εκείνο που όριζε την ευθύνη τους στον τομέα της μουσικής και την πολιτική τους ευαισθητοποίηση ήταν ότι συνέβαινε στην κοινωνία: «Αυτό που καθοδηγεί τους Redskins είναι η πολιτική κατάσταση.... Προσπαθούμε να τραγουδήσουμε για ότι αφορά τις κοινωνικές εξελίξεις κι αυτή τη στιγμή, το σημαντικότερο πράγμα είναι η σύγκρουση ανάμεσα στην κυβέρνηση και την εργατική τάξη. Δεν είμαστε ένα μικρό συγκρότημα που μιλάει για τον μικρό του κόσμο».   

Μπορείς να κριτικάρεις τους Redskins για πολλά πράγματα αλλά το ιστορικό τους επίτευγμα παραμένει οτι συνέθεσαν ένα εμπνευσμένο σάουντρακ για μια φάση κοινωνικής διαμάχης –την Απεργία των Ανθρακωρύχων του 1984-1985. Η συγκεκριμένη απεργία παραμένει μέχρι και σήμερα η μακροβιότερη στην Βρεττανική ιστορία. Επηρέασε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρακωρύχων και τις οικογένειές τους.  Αν και ήταν μια «αμυντική» απεργία ενάντια στο κλείσιμο ορυχείων, τις μειώσεις μισθών και τις περικοπές, είχε μεγάλη επίδραση σε πολλούς μουσικούς οι οποίοι στήριξαν τις κινητοποιήσεις. Ακόμα και συγκροτήματα σαν τους Wham!, τους Bronski Beat, τους Style Council και τον κύριο Bruce Springsteen δώρισαν χρήματα και έκαναν συναυλίες συμπαράστασης στον αγώνα των ανθρακωρύχων εναντίον της δεξιάς κυβέρνησης της Μάργκαρετ Θάτσερ. Τελικά η απεργία απέτυχε επειδή τα υπόλοιπα σωματεία της χώρας δεν σστάθηκαν αλληλέγγυα –οι Ειδικές Δυνάμεις Καταστολής έπνιξαν τις κινητοποιήσεις στα δακρυγόνα. Τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Κάποιες μικρότερες απεργίες και δυο τεράστιες πορείες ανθρακωρύχων και άλλων εργαζομένων στο Λονδίνο το 1992 έπεισαν την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τα σχέδιά της για κλείσιμο των ορυχείων. «Η επιστροφή της εργατικής τάξης» το ΄92, οδήγησε την κυβέρνηση των Τόρρυς σε εκλογική ήττα.

 

Πότε ξεκίνησαν οι Redskins;

Chris:  Ξεκίνησαν το 1981. Υπήρχε ένα συγκρότημα πριν, με μένα, τον Martin και τον Nick, που ήταν ο ντράμερ μας πριν έρθει ο Paul. Το συγκρότημα λεγόταν No Swastikas.

Το όνομά σας υποδηλώνει οτι ανήκετε στο ρεύμα των σκίνχεντ;

Chris: Όχι ακριβώς. Αν δεις το κοινό μας δεν θα βρεις πολλούς σκίνχεντς. Την εποχή της 2 Tone στα τέλη του ’70 υπήρχαν πολλοί σκίνχεντς. Αλλά τώρα λιγόστευσαν. Θα δεις λοιπόν κάποιους σκινχέντς, κάποιους πανκς, κάποιους οπαδούς της σόουλ –ξέρεις, άτομα που τους αρέσει η χορευτική μουσική. Έχουμε ανακατεμένο κοινό –και ηλικιακά. Όσο πιο διάσημος γίνεσαι τόσο κατεβαίνει ο ηλικιακός μέσος όρος του κοινού σου –δεν έχουμε πλέον μόνο νεαρά αγόρια που τους αρέσουν οι Clash, έχουμε και κάμποσα κορίτσια. 

  

Και τι γίνεται με τους δεξιούς σκινς, μπορείτε να τους αλλάξετε τις ιδέες;

Chris: Υπάρχει μια παρεξήγηση, οτι οι σκινς ήταν από πάντα δεξιοί –πράγμα που δεν ισχύει. Αν δεις το κοινό των Specials και των υπόλοιπων συγκροτημάτων της 2 Tone, των Madness ας πούμε, υπήρχαν εκεί μέσα πολλοί σκίνχεντς, αντιρατσιστές σκίνχεντς, αριστεροί, σοσιαλιστές σκίνχεντς. Το όνομα Redskins προέρχεται από μια ομάδα σκινς που ζούσαν στο Sheffield και ήταν γραμμένοι στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Οι πιο νεαροί αριστεροί εντάσσονται κυρίως σε Τροτσκιστικές οργανώσεις ή στο Εργατικό Κόμμα, γιατί οι Σταλινικές οργανώσεις είναι γεμάτες γέρους. Ήταν λοιπόν πολύ περίεργο που αυτοί οι σκινς στο Sheffield πήγαν στο Κ.Κ. Και βέβαια υπήρχαν όλον αυτόν τον καιρό αριστεροί σκινς. Οι περισσότεροι της εργατικής τάξης δεν έχουν ισχυρές ρατσιστικές ιδέες. Εννοώ –προφανώς σε ταϊζουν με τη δεξιά ιδεολογία συνεχώς και προφανώς αυτό το πράγμα επηρεάζει τα μυαλά των νέων... Μέσα σ΄αυτά τα χρόνια έχουμε συναντήσει διαφόρων ειδών σκίνχεντς και κάποιους τους επηρεάσαμε. Αλλά ήταν τόσο λίγοι –είναι πιο σημαντικό να έρχεσαι σε επαφή με παιδιά που τους αρέσει η σόουλ ή το ροκ εν ρολ και να προσπαθείς να τους επηρεάσεις –επειδή οι σκινς είναι πολύ λίγοι. Απ΄αυτούς τους λίγους, ναι, ξέρω κόσμο που μετακινήθηκε προς τα αριστερά. Αλλά δεν είχαμε καμιά επιρροή στα μέλη του Εθνικού Μετώπου ή στους φασίστες σκίνχεντς. Προφανώς οι ιδέες μας έρχονται σε μεγάλη σύγκρουση με τις δικές τους.

Paul: Το σημαντικό είναι οτι κλέψαμε τα σύμβολά τους, χρησιμοποιήσαμε τα σύμβολά τους, τα δυνατότερα σύμβολά τους –τον συμβολισμό οτι οι κοντοκουρεμένοι με τις αρβύλες είναι βίαιοι. Με το να είσαι σκίνχεντ συγκρότημα και να είσαι αριστερός δημιουργείς κάποια σύγχυση –τους χαλάς την εικόνα. Ακόμα κι αν δεν δημιουργήσαμε κάποιο σοβαρό ρήγμα στους σκίνχεντς του Εθνικού Μετώπου τουλάχιστον τους κλέψαμε τη δυναμική των συμβόλων τους. Το Εθνικό Μέτωπο προσπαθεί να στρατολογήσει φτωχά και αμόρφωτα νεαρά παιδιά. Αν μπορώ να χρησιμοποιήσω ένα ιστορικό γεγονός εδώ: Διάβασα το βιβλίο που λεγόταν The Classic Slum του Robert Roberts και είχε να κάνει με τις αναμνήσεις ενός ανθρώπου από την κακόφημη γειτονιά του Warrington στη Βόρεια Αγγλία, ανάμεσα στο 1895 και το 1910. Εκείνες ήταν πολύ δύσκολες εποχές για τους εργάτες. Δούλευες για δυο χρόνια και μετά σε διώχνανε από τη δουλειά για άλλα δυο χρόνια. Στο βιβλίο περιγράφονται οι ομάδες των νέων, οι άνεργοι, να κάνουν βόλτες στους δρόμους της γειτονιάς φορώντας τις αρβύλες της δουλειάς, τα παντελόνια της δουλειάς και να είναι όλοι κοντοκουρεμένοι, άντρες και γυναίκες και μιλάμε για το 1905! Ήταν σκίνχεντς το 1905. Γιατί στ΄ αλήθεια όλο αυτό συμβόλιζε τους απεγνωσμένους,  τους οργισμένους, στερημένους νέους και αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει αποκλειστικό προνόμιο των δεξιών! Οι σκίνχεντς ήταν ένα φαινόμενο, αλλά δεν ήταν καινούργιο φαινόμενο.

Chris: Πάντως κρατήθηκε κάποιος κόσμος μακριά τους.

 

Αλλά σας επιτέθηκαν σε συναυλίες;

Chris: Ναι, το έκαναν παλιότερα.Υπήρχαν πολλές απειλές. Ακουγόντουσαν κουβέντες του τύπου «αυτό θα πάθετε, το άλλο θα πάθετε» και τελικά έγινε 2 ή 3 φορές. Όταν παίζαμε σ΄ένα υπαίθριο φεστιβάλ με τους Smiths –το φεστιβάλ είχε οργανωθεί από το Μεγάλο Συμβούλιο του Λονδίνου –το Εθνικό Μέτωπο μπήκε μέσα και διέλυσε τη συναυλία και σε κάτι άλλες μικρότερες συναυλίες έρχονταν κάποιοι σκίνχεντς κι άρχιζαν τα «ζιγκ χάιλ» και τέτοια. Τους κανονίζαμε εμείς ή τους κανόνιζε το κοινό.

Martin: Όταν παίζαμε την τελευταία φορά στην Ολλανδία, στην Ουτρέχτη με τον Billy Bragg ήρθαν κάτι φασίστες Ολλανδοί σκίνχεντς κι έγινε φασαρία. Αλλά όσο πάει και μειώνονται τέτοιου είδους προκλήσεις.

Chris: Όμως πέρσι, που μας επιτέθηκαν στο φεστιβάλ του Μεγάλου Συμβουλίου του Λονδίνου η κατάσταση ήταν επικίνδυνη. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνουν ήταν να διαλύσουν 3-4 συναυλίες μας στη σειρά. Ακόμα κι αν δεν το κατάφεραν, ακόμα κι εφόσον κατορθώσαμε να αντισταθούμε κι ας μας επιτέθηκαν σε 5 συναυλίες, οι διοργανωτές άρχισαν να μη μας κλείνουν για συναυλίες. Μετά από εκείνο το φεστιβάλ οι διοργανωτές άρχισαν να λένε «οι Redskins είναι μπελάς, είναι μέσα στη βία, όπου παίζουν γίνονται φασαρίες». Θέλανε να μας τελειώσουν. Θα μπορούσαν να το είχαν καταφέρει πέρσι αλλά όχι τώρα πια. Γιατί δεν μας βλέπουν πλέον σαν ανταγωνιστές. Μας βλέπουν σαν ποπ συγκρότημα. Είμαστε πλέον ποπ συγκρότημα κι αυτό έχει τους περιορισμούς του, είναι τρομερά δύσκολο να είσαι επαναστάτης και μουσικός γιατί, με πολλούς τρόπους, τα δυο αυτά πράγματα είναι αλληλοσυγκρουόμενα. Κάτι που είχαμε πει σε μια συνέντευξή μας στον Socialist Worker (σ.μ. : η εφημερίδα του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος) παλιότερα είναι πως υπάρχουν τόσο ασφυκτικοί περιορισμοί, οι ρόλοι είναι τόσο αλληλοσυγκρουόμενοι που στο τέλος θα πρέπει να το παρατήσεις το θέμα. 

Αμφιβάλλετε λοιπόν για το οτι η μουσική μπορεί να αλλάξει το κόσμο;

Chris: Πολλοί άνθρωποι είχαν μεγάλες προσδοκίες από το πανκ. Οι άνθρωποι είχαν αυτή τη ρομαντική ιδέα οτι η μουσική μπορεί ν΄αλλάξει τον κόσμο και άλλες τέτοιου είδους γελοίες και απλοϊκές ιδέες, όπως το οτι η μουσική από μόνη της είναι παντοδύναμη –αλλά δεν ισχύει αυτό. Είναι γαμημένα αδύναμη. Μόνο όταν συνδέεται με κάποιο είδος κοινωνικής πάλης όπως έγινε κατά τη διάρκεια της απεργίας των ανθρακωρύχων, μόνο τότε το όλο πράγμα αρχίζει να σημαίνει κάτι. Εννοώ οτι τα συγκροτήματα, τα πολιτικοποιημένα συγκροτήματα, που έπαιξαν για την απεργία πέρσι ήταν πολύ λιγότερα από τα συγκροτήματα που τραγουδούσαν πολιτικοποιημένα τραγούδια το 1976-1977 κι όμως, το αποτέλεσμα ήταν σαφώς σημαντικότερο σε όρους κοινωνικής αλλαγής. Επειδή, στο τέλος το πανκ απλώς πουλούσε δίσκους και έφερνε χρήματα. Παρέπαιε γιατί δεν ήταν συνδεδεμένο με τίποτα. Δες ολόκληρη την περίοδο, εκτός από το 1976 με 1978, στη Βρετανία και θα δεις οτι το επίπεδο της πολιτικής πάλης ήταν μηδαμινό, το επίπεδο του αγώνα στα εργοστάσια ήταν μηδαμινό. Έτσι, είχες μόνο τη μουσική να δουλεύει σε ένα απόλυτο κενό.

Paul: Είχαμε μια δεξιά Εργατική κυβέρνηση. Πιστεύω οτι τίποτα δεν γινόταν επειδή νομίζαμε πως είχαμε τη σωστή κυβέρνηση για να ασχοληθεί με τα συμφέροντά μας σαν εργαζομένων. Όχι όλοι, αλλά οι άνθρωποι που έφεραν τους Εργατικούς στην κυβέρνηση το πίστευαν αυτό.

Πώς λοιπόν προσπαθείτε να συνδυάσετε την πολιτική με το συγκρότημα;

Chris: Στις συναυλίες μας αυτό εξαρτάται από τους ανθρώπους του κόμματος. Ας πούμε, όταν παίζαμε στο Μάντσεστερ το τοπικό παράρτημα του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος πουλούσε εφημερίδες απέξω. Εφόσον εμείς παίζαμε στη συναυλία δεν μπορούσαμε να στηθούμε απέξω και να πουλάμε εφημερίδες. Θα μπλοκαριζόταν το όλο πράγμα.  Οι άνθρωποι δεν θα αγόραζαν την εφημερίδα, απλά θα έπιαναν κουβέντα μαζί μας. Εγώ κι ο Martin, αν είμαστε στην πόλη και δεν ηχογραφούμε (πράγμα το οποίο κάναμε τους τελευταίους δυο μήνες) –για την ακρίβεια δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με το κόμμα τους τελευταίους δυο μήνες – πουλάμε την εφημερίδα έξω από ένα εργοστάσιο στο Wilsdon κάθε Παρασκευή πρωί ή κάθε Σάββατο απόγευμα, και πηγαίνουμε στις συναντήσεις του παραρτήματος, τα κάνουμε όλα αυτά. Στις συναυλίες μας εξαρτάται από τους ανθρώπους του τοπικού παραρτήματος το αν θα οργανωθούν σε σχέση με μας. 

Η περίοδος που συνέβαιναν τα περισσότερα πράγματα στις συναυλίες μας ήταν όταν γινόταν η απεργία των ανθρακωρύχων.... Όλη η ατμόσφαιρα ήταν τέτοια και η πολιτική παρέμβαση δεν φαινόταν σαν κάτι αταίριαστο. Αν πας να το κάνεις τώρα φαίνεται παράταιρο. Αν είχαμε ανθρώπους στις συναυλίες να προσπαθούν να στρατολογήσουν μέλη για το Σ.Ε.Κ. θα έμοιαζε απαίσιο, ο κόσμος θα έφευγε. Στην απεργία των ανθρακωρύχων μπορούσες να έχεις τόνους προπαγανδιστικού υλικού στις εισόδους, ήταν απολύτως σωστό και ταιριαστό. 

Ήταν όλα κομμάτια της διαμάχης που υπήρχε, οι συζητήσεις που γίνονταν, οι ανθρακωρύχοι που ανέβαιναν στη σκηνή και μιλούσαν. Υπάρχει πολύ μεγάλη προβολή όταν κάνεις ροκ εν ρολ. Οι άνθρωποι σε προσέχουν συνέχεια, έτσι κι εμείς είχαμε ανθρακωρύχους πάνω στη σκηνή επειδή όσα έλεγαν ήταν σημαντικότερα από τα τραγούδια μας. Είναι πιο σημαντικό να το ακούσεις από κάποιον που βγήκε από τα ορυχεία, παρά από μένα, οτι για παράδειγμα «αύριο πρέπει να βγείτε όλοι στους δρόμους κι έτσι πρέπει να το οργανώσετε». Αν το λέγαμε εμείς θα μας ρωτούσαν «ποιοι στον πούτσο νομίζετε οτι είσαστε», αλλά ήταν διαφορετικό όταν προερχόταν από έναν ανθρακωρύχο ή έναν βιομηχανικό εργάτη –κάποιον δηλαδή που απεργούσε και βρισκόταν ήδη στο δρόμο και θα ήταν εκεί και την επόμενη μέρα στη πορεία. Κάναμε συνέχεια εράνους, είχαμε απεργούς που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στον κόσμο με κουτιά για να μαζέψουν χρήματα. Η όλη ιδέα, το να δίνεις χρήματα για αλληλεγγύη δεν είχε να κάνει με ηθικούς λόγους, δεν ήταν δηλαδή οτι έδινες χρήματα σε κάποιον που υπέφερε. Οι άνθρωποι πάντα υποφέρουν. Το όλο θέμα ήταν αυτοί που μάζευαν τα χρήματα να μιλήσουν με τον κόσμο. Αν κυκλοφορείς με ένα κουτί θα πρέπει να εξηγήσεις γιατί θέλεις να σε στηρίξει ο κόσμος. Κι έτσι δεν ήταν τα χρήματα το σημαντικό κομμάτι. Ήταν το κίνημα στα εργοστάσια που ωθούσε το χέρι να δώσει χρήματα κι έτσι ο άλλος μπορούσε να επιστρέψει την επόμενη βδομάδα και να πει –κοίτα, εγώ σε στήριξα στην απεργία σου και στην πορεία σου, μπορείς να έρθεις και να με στηρίξεις κι εσύ τώρα;

Υπήρχαν κιόλας πολλά συγκροτήματα που δίνανε τα έσοδά τους από δίσκους για τους ανθρακωρύχους, άνθρωποι σαν τη  Sade έδωσαν σιωπηλά τα έσοδά τους ακόμα κι από χρυσούς δίσκους και ποτέ κανένας δεν το έμαθε. Νομίζω οτι αυτό πρέπει να το δημοσιεύσεις. Δεν είχε να κάνει καθόλου με επίδειξη. Έπρεπε να είσαι ξεκάθαρος όταν το έκανες. Υποστηρίζουμε τους ανθρακωρύχους γι΄αυτό δίνουμε τα χρήματά μας!

 

Αλλά στη σκηνή δε λέτε τίποτα για το Ε.Σ.Κ. για το γιατί είσαστε μέλη, γιατί υποστηρίζετε το συγκεκριμένο κόμμα;

Chris: Όχι κάτι τόσο συγκεκριμένο. Είναι θέμα του ν΄αποφασίσεις πότε ταιριάζει να πεις κάτι. Όπως ξαναείπα είναι θέμα χειρισμού. Κι αυτή είναι η συνήθης ερώτηση: Γιατί δεν βάζετε ένα σηματάκι στο πίσω μέρος των δίσκων σας που να λέει, "Γραφτείτε στο Σ.Ε.Κ"; Μπορώ να ξεχωρίσω, νομίζω, πότε είναι σωστό να κάνεις κάτι: Αν, για παράδειγμα, είσαι στο μέσον μιας απεργίας και κυκλοφορείς έναν δίσκο. Θα ήμασταν ανεύθυνοι αν δεν το κάναμε γιατί αυτό θα ήταν το καθήκον μας. 

Στη συγκεκριμένη περίοδο όμως, όταν είμαστε ένα εντελώς ποπ συγκρότημα –το πράγμα διαφέρει. Όταν έρχεται το Σ.Ε.Κ. και μας λέει «μπορείτε να ανακοινώσετε αυτή ή εκείνη τη συνάντηση». Την ανακοινώνουμε, τα πάντα, πορείες, διαδηλώσεις. Κάποιοι νομίζουν οτι θα μπορούσαμε να προωθήσουμε το κόμμα περισσότερο. Αλλά θα σπάγαμε τα νεύρα των ανθρώπων αν τους λέγαμε συνέχεια, ανάμεσα στα τραγούδια, να γραφτούν στο κόμμα. Παίρνουμε πράγματα από το κόμμα. Έχω πάρει τον Socialist Worker στη σκηνή και έχω διαβάσει πράγματα από εκεί. Όμως η ιδέα της μουσικής διασκευής μιας επαναστατικής εφημερίδας είναι εντελώς εκτός τόπου. Δεν θα υπήρχε τίποτα χειρότερο από το να κάνουμε ιδεολογική κατήχηση από σκηνής, θα ήταν βαρετό και ανούσιο. 

Αλλά παρ΄όλα αυτά θεωρώ ότι θα πρέπει να πουλιέται η εφημερίδα στις συναυλίες μας γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ίσως να ενδιαφερθούν για τις ιδέες μας. Βέβαια αυτό διαφέρει από το ν΄αρχίσεις την καθοδήγηση –θα έδιωχνες τον κόσμο έτσι. Είναι στιγμές που η προπαγάνδα μπορεί να γίνει πολύ συγκεκριμένη και στέρεη αλλά δεν αποφασίζουμε εμείς πότε θα έρθουν αυτές οι στιγμές, είναι θέμα του αγώνα της εργατικής τάξης. Αυτό τον καιρό, επειδή η εργατική τάξη δεν αγωνίζεται στην πραγματικότητα, οι Redskins είναι επιφανειακή προπαγάνδα. Μοιάζει σα να πυροβολείς στο σκοτάδι. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάτι που να προσεγγίζει τις εμπειρίες των άλλων ανθρώπων. Το σημαντικό είναι να καταλάβει ο άλλος πόσο είμαστε συνδεδεμένοι με όσα συμβαίνουν στον κόσμο και με τον αγώνα της εργατικής τάξης στην Αγγλία. 

Μπορούμε πλέον να πούμε τα πιο ακραία πράγματα στην τηλεόραση, μπορούμε να δώσουμε συνέντευξη σε μια εφημερίδα που πουλάει 250 χιλιάδες αντίτυπα. Μπορούμε να κάνουμε τα πιο ακραία πράγματα αλλά δεν έχει νόημα όσο δεν υπάρχει αυτό το πολύ απλό, που λένε κι οι Μαρξιστές, οτι πρέπει δηλαδή να είσαι σε επαφή με τους ανθρώπους και τον ιδεολογικό τους χώρο. Οι άνθρωποι ξέρουν ποια είναι η θέση μας. Όλοι ξέρουν οτι είμαστε σκίνχεντς του Σ.Ε.Κ., όλοι οι δημοσιογράφοι θέλουν να μάθουν σχετικά με το «ποιοι είναι αυτοί οι τρελαμένοι Μαρξιστές headbangers». Νομίζω οτι έχουμε ξεκαθαρίσει τη θέση μας.

Αν είστε τόσο εξαρτημένοι από το κίνημα τι θα κάνετε όταν το κίνημα πάρει την κάτω βόλτα;

Chris: Αυτή την εποχή έχει ήδη πάρει την κάτω βόλτα. Όλα μοιάζουν να εξαντλούνται σε ανούσιες λεπτομέρειες.. Πρέπει να επανεξετάσεις το γεγονός οτι η προπαγάνδα που κάνεις είναι επιφανειακή και πρέπει να σκεφτείς πολύ -πολύ πιο σοβαρά για το πώς θα ανακτήσεις τη σύνδεσή σου με τα πράγματα. Χρειάζεται να ξεκαθαρίσεις στον εαυτό σου αν πρέπει να δώσεις μια συνέντευξη, ας πούμε στο Smash Hits, το οποίο το διαβάζουν μικρά παιδιά. Αν πρόκειται να πλησιάσεις τα παιδιά αυτής της ηλικίας θα πρέπει να τους μιλήσεις για θέματα σχετικά με την ηλικία τους, όπως την παιδική εργασία ας πούμε. Να επικεντρωθείς στην ανεργία η οποία αναγκάζει τα παιδιά να μετέχουν σ΄αυτό που το λένε «μαθητεία».

Paul: Το οποίο είναι απλώς φτηνή εργασία. Δουλεύεις σ΄ένα μαγαζί για 20 pounds τη βδομάδα και δεν μαθαίνεις τίποτα.

Chris: Απλά σφουγγαρίζεις τα πατώματα. Σου λένε οτι θα μάθεις για τις πωλήσεις, οτι θα μάθεις για την εμπορική προώθηση των προϊόντων, θα αποκτήσεις εμπειρία και το μόνο που κάνεις είναι να σφουγγαρίζεις τα πατώματα για σκατένιους μισθούς. Πρέπει να τα βρούμε αυτά τα μικρά πράγματα όπου υπάρχουν και έτσι θα επικοινωνήσουμε με τους άλλους ανθρώπους. Το άλλο που συμβαίνει σε τέτοιες περιόδους είναι οτι επικεντρώνεσαι στη μουσική σου πολύ περισσότερο. Κατά τη διάρκεια των απεργιών δεν σταματάγαμε για να σκεφτούμε τι τραγούδια να γράψουμε. Στ΄αρχίδια μας δηλαδή –υπήρχαν τότε πολύ πιο σημαντικά γεγονότα που μας απασχολούσαν από τη δομή των τραγουδιών μας. Ήμασταν συνέχεια απασχολημένοι σε πολιτικό και οργανωτικό επίπεδο. Τώρα, όπως βλέπεις, περνάμε τον καιρό μας μέσα στη μουσική και στις μελωδίες.

Paul: Νομίζω οτι αυτό είναι το σωστό. Σημαίνει οτι είμαστε ακόμα μέσα στη δουλειά, για να είμαστε σίγουροι οτι οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να αγοράζουν τους δίσκους μας όταν ξεσπάσει η επόμενη εξέγερση.

Chris: Περάσαμε κι εμείς μια κρίση μετά την απεργία των ανθρακωρύχων καθώς βλέπαμε τους θεατές να μειώνονται. Χιλιάδες κατά τη διάρκεια της απεργίας, ενώ τώρα έχουμε 500 με 600. Είχαμε και κάποια ροκ εν ρολ προβλήματα με την εταιρεία που μας έβγαλε το δίσκο, με την προώθηση και τέτοια... Αλλά το μεγαλύτερο θέμα ήταν η λήξη της απεργίας. Όσο διαρκούσε η απεργία ποτέ δεν σκέφτηκα «τι κάνουμε εδώ πέρα». Ήταν προφανές -τώρα όλα είναι αλλιώτικα. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν η κουλτούρα διαχωρίζεται από τον αγώνα, για φυσικούς λόγους ή λόγω ήττας –οι ζωγράφοι, οι συγγραφείς, όπως εκείνος ο γερμανός συγγραφέας ο Bertolt Brecht που διώχθηκε από τον Χίτλερ, όλοι έχουν να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα. 

Αυτό ήταν και το πρόβλημα που είχαν οι Clash. Οι Clash ειλικρινά πίστευαν ότι θα κάνουν τόσα πολλά πράγματα από μόνοι τους. Ήταν εντελώς τυφλοί απέναντι στην πραγματικότητα, απέναντι σε όσα συνέβαιναν το 1977. Αν ρωτήσεις τους ανθρώπους τι συνέβη το 1977 κανένας δε θα θυμηθεί τίποτα άλλο πέρα από το πανκ, αυτό είναι το μόνο που θυμάμαι κι εγώ, αυτό είναι το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό. Ενώ το 1979 θυμάμαι τη μεγάλη απεργία των εργατών χαλυβουργίας, πολλές απεργίες των μηχανικών, απεργίες στην αυτοκινητοβιομηχανία. Το 1984 ήταν η απεργία των ανθρακωρύχων, τα λιμάνια, οι σιδηρόδρομοι, διάφορα είδη πάλης. Το 1977 τίποτα δε γινόταν κι όμως η μουσική που κάνανε οι  Clash σε έκανε να νομίζεις οτι βρισκόμαστε στη μέση μιας γαμημένης επανάστασης! Ήταν καταπληκτική μουσική, τρομερή μουσική, ακουγόταν σαν κανονική επανάσταση, αλλά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα γαμημένο μηδενικό. Στο τέλος οι πανκς απλώς φορούσαν παραμάνες. Πολλοί προσπάθησαν, σαν τον Mark Perry, τους Buzzcocks, τους Gang Of Four. Δεν το κάνανε για πλάκα αλλά στο τέλος κατέληξαν σε μια ακόμα αποτυχία. Δεν είχε καμιά σύνδεση με κανενός είδους αγώνα όλο αυτό και τελικά οι άνθρωποι παρασύρθηκαν. Πολλοί φίλοι μου πίστευαν τότε οτι είχε έρθει το τέλος της μουσικής βιομηχανίας...

 

Θέλετε να γίνετε ροκ σταρς; Ξέρω οτι είναι χαζή ερώτηση αλλά...

Chris: Όχι δεν είναι. Μοιάζει για απλή ερώτηση αλλά δεν είναι τέτοια. Μπορείς να πεις όχι, καθαρά για την αίσθηση που σου προκαλεί η ιδέα.

Paul: Νομίζω πως ο καθένας θέλει να γίνει σταρ, όπως και να ‘χει. Όλοι θέλουν να είναι αναγνωρίσιμοι και είναι προφανής ο λόγος για τον οποίο το θέλουν και οι Redskins

Chris: Θέλουμε να γίνουμε δημοφιλείς. Δεν έχουμε την επιθυμία να ταξιδεύουμε σε λιμουζίνες, δεν έχουμε την επιθυμία να μας αναγνωρίζουν στο δρόμο, αλλά θέλουμε να είμαστε δημοφιλείς. Είναι το ίδιο πράγμα με την τέχνη η οποία θα πρέπει να είναι δημοφιλής αλλά θα πρέπει κιόλας να σχετίζεται με τους ανθρώπους που είναι επιθετικοί, τολμηροί και σε εγρήγορση για να αλλάξουν τις ζωές τους, με τους ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν την ιστορία. 

Πρέπει να βλέπεις την επιθετική διάσταση της λέξης «δημοφιλής». Στο μεγαλύτερο μέρος της ποπ μουσικής διακρίνουμε μια τάση για παθητική δημοφιλία σαν ελάχιστο κοινό παρανομαστή. Μερικές φορές όλο αυτό είναι εύκολα αποδεκτό με την έννοια οτι δεν είναι μεν τίποτα σπουδαίο σαν επιδίωξη αλλά δεν είναι κιόλας απαράδεκτο. Δεν ενοχλεί, απλώς εμφανίζεται. Αλλά το θέμα δεν είναι να εμφανίζεται κάτι, το θέμα είναι «για ποιον λόγο εμφανίζεται» και «πώς εμφανίζεται». Και τελικά πώς εμφανίζεσαι εσύ και τι αποτέλεσμα θα έχει όλο αυτό. Αν παίζεις σε στάδια μπροστά σε εκατομμύρια ανθρώπων και οι άνθρωποι έχουν έρθει εκεί γιατί εκτιμούν τον θόρυβο που κάνεις, είσαι μια μαλακισμένη αποτυχία. Αν παίξουμε μπροστά σε 2.000 ανθρώπους και μετά αυτοί θελήσουν να μιλήσουν για την πολιτική κατάσταση, τότε είναι πολύ καλύτερα. Μπορείς να κάνεις κάποιο κόλπο για να γίνεις περισσότερο δημοφιλής αλλά η σκληρή αλήθεια είναι οτι όλες σου οι ιδέες θα είναι μεν εκεί, όμως ο κόσμος θα έχει έρθει κοροϊδεμένος από το κόλπο που έκανες. Δεν νομίζω οτι θέλουμε να γίνουμε σταρς αλλά θέλουμε να είμαστε επιτυχημένοι. Κι αυτό το προσεγγίζουμε επιθετικά, έτσι πρέπει να το κάνουμε.

Paul: Συνέχισε να κάνεις οτι κάνεις κι αν καταφέρεις να φέρεις περισσότερους ανθρώπους μαζί σου θα στηριχτείς, επειδή γι΄αυτούς τους ανθρώπους είσαι κάτι που αξίζει τον κόπο.Chris: Έρχονται άνθρωποι στις συναυλίες μας και μάς λένε πόσο πολύ τους έχουμε επηρεάσει. Αυτό μάς σπρώχνει να συνεχίσουμε. Αλλά μην έχεις αυταπάτες, ακόμα και σ΄αυτό υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί. Σε ένα καθαρά γενικό επίπεδο μπορείς να επηρεάσεις ανθρώπους ακόμα και προωθώντας προϊόντα.

Paul: Αλλά όταν λες στους ανθρώπους οτι προωθείς ένα συγκεκριμένο επαναστατικό κίνημα είναι κάπως διαφορετικό το θέμα.

Chris: Αυτό είναι ένα πνευματικό άλμα. Χρειάζεται να γίνει πολλή δουλειά για να το καταφέρεις: να πουλάς την εφημερίδα κάθε βδομάδα, να οργανώνεις τον αγώνα. Είναι ένα μεγάλο πνευματικό άλμα κόντρα στο ρεύμα. Έχει να κάνει με το να ξεσηκώνεις τους ανθρώπους κι όχι με το να τους αλλάζεις. Γιατί τελικά, είναι ευκολότερο για κάποιον να πάει σε μια συναυλία των Redskins παρά να αγοράσει τον Socialist Worker

Posted in: Κολλήματα