Το όνομα του παιχνιδιού είναι...

Υπάρχει ένα παιχνίδι. Και το όνομα του παιχνιδιού είναι: «έτσι μ΄αρέσει». Έχει να κάνει με την ηδονή που σου προκαλούν λέξεις όπως «πειθαρχία», «καθήκον», «πατρίδα», «φυλετικό μεγαλείο» κι έχει να κάνει με το φόβο σου να παραδεχτείς οτι πάντα θαύμαζες τους άντρες με τις καλοσιδερωμένες στολές. Έχει να κάνει με την ανάγκη σου να συμμετάσχεις, να είσαι μέρος ενός συνόλου και την ανικανότητά σου να σταθείς στα δικά σου πόδια, να φορέσεις τα δικά σου παπούτσια. Έχει να κάνει με το πήδημα που τρως καθημερινά στη δουλειά, την απόρριψη που τρως από την οικογένειά σου, τη στυγνή εκμετάλλευση που υφίστασαι από το κράτος κι έχει να κάνει τελικά με το ειρωνικό χαμόγελο που εισπράττεις από τη γκόμενα την οποία μέτραγες για σιγουράκι. Ποιος; Εσύ! Η μεγαλύτερη αλήτρα της πιάτσας, ο γαμάτος τύπος, ο άνθρωπος που «όλα τα έκανε κι όλα τα δοκίμασε». Κάποτε! Παλιά!

Αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι οτι ανακαλύπτεις τις μεγάλες πανανθρώπινες αξίες: «ελεύθερη έκφραση», «δημοκρατία», «αξιοκρατία», «τιμιότητα», «νομιμότητα». Κι αυτό που συμβαίνει είναι οτι μπορείς πλέον να διακρίνεις τις πραγματικές διαστάσεις των γεγονότων. Ένα αστείο είναι ένα αστείο, ένας καταχραστής είναι ένας υποψήφιος για εκτέλεση, ένας καλοχτενισμένος, καλοπλυμένος και καλοντυμένος άνθρωπος είναι άξιος εμπιστοσύνης. Οι αξίες και οι πραγματικές διαστάσεις!

Αυτό που επίσης συμβαίνει είναι οτι τώρα έχεις φωνή. Στα social media, στις πλατείες με τους «αχρωμάτιστους πολίτες» -στο καφενείο δηλαδή, εκεί που πάντα είχες δικαίωμα λόγου. Διαβάζεις ότι έγραψες και το γραπτό παίρνει δική του ζωή –σου μοιάζει με κουβέντα σπουδαίου ανθρώπου –ένα ποστ ακόμα, ένα τουίτ, μια ανακοίνωση στο φόρουμ και θα πέσουν τα τείχη της Ιεριχούς –εσύ, μόνος σου θα το κάνεις.

Αυτό που τελικά συμβαίνει είναι πώς δεν παίρνεις χαμπάρι τη μαλακία που σε δέρνει.

Βγαίνεις λοιπόν στη γύρα και δίνεις των υπέρ πάντων αγώνα για να υπερασπιστείς την όποια Παπαχρήστου –μια αθλήτρια η οποία επιδεικνύει την ηλιθιότητά της στο τουίτερ και φυσικά, σαν σωστή ηλίθια υποστηρίζει αναφανδόν τη Χρυσή Αυγή. Απορώ βέβαια, αφού ειδικεύεσαι στο αντικείμενο πώς αμέλησες να ανοίξεις σελίδα υποστήριξης και για τη Σίσσυ Χρηστίδου η οποία βρίσκει «γλυκούλη τον Καιάδα» (και την πεθάνανε στην καζούρα την κοπέλα!) Αναρωτιέμαι ακόμα γιατί δεν σε είδα να λες τίποτα για την Όλγα την Οικονομίδου (ποια είναι αυτή –ε;) που την έχουν τσακίσει στις απομονώσεις στις φυλακές επειδή αρνήθηκε να την εξευτελίζουν υποβάλλοντάς την συνεχώς σε σωματικό έλεγχο (τι είναι αυτό –ε;) Κατά πώς φαίνεται σε καίει περισσότερο η ξανθιά που πηδάει στο σκάμμα –σε ενοχλεί περισσότερο η αυθαιρεσία της εξουσίας της ΕΟΕ από την εξαθλίωση ανθρώπων στις φυλακές –άλλωστε, όποιος είναι φυλακή κάτι έχει κάνει, δεν είναι αμόλυντος σαν μια αθλήτρια Ολυμπιακών Αγώνων! Και φυσικά η Οικονομίδου δεν φοράει καλοσιδερωμένη στολή, απ΄αυτές που τόσο θαυμάζεις, δεν φοράει καυτό σορτσάκι και ούτε σε ηδονίζει με λέξεις όπως: «πειθαρχία», «καθήκον», «πατρίδα», «φυλετικό μεγαλείο».... Καλά να πάθει λοιπόν –της πρέπουν τα χειρότερα!

Υπάρχει ένα παιχνίδι. Και το όνομα του παιχνιδιού είναι: «Έτσι! Μού αρέσει!» Έχει να κάνει με τον φόβο σου, μην τύχει και αλλάξει το καθεστώς –μην γίνει καμιά στραβή και έρθει κάποιος περίεργος απ΄αυτούς που θέλουν να φορολογήσουν τις καταθέσεις και τη μεγάλη ακίνητη περιουσία. Ξέρεις –κάνας καργιόλης από εκείνους που θέλουν να μην πληρώνουμε παπάδες από τους φόρους μας, να παίρνει ο μπάτσος κι ο στρατιωτικός όσα και οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι, να έχει δικαίωμα απόφασης το κράτος στις τράπεζες τις οποίες χρυσοπληρώνει... Άσε ρε φίλε! Τους ξέρουμε κι αυτούς τι είναι! Τι είναι;

Αυτό που συμβαίνει είναι οτι ψάχνεις για θεωρητικούς που θα αναγάγουν την ονείρωξη του ΕΒΓΑτζή ο οποίος αισθάνεται ιδιοκτήτης αλυσίδας σούπερ μάρκετ σε επαναστατική στάση!

Κι αυτό που συμβαίνει είναι οτι αγαλλιάζεις διαβάζοντας ουρανομήκεις παπαριές σαν αυτή εδώ, κάποιου Κούρκουλου – ο γάτος αυτός ανακάλυψε τις σκοτεινές μεθόδους της αριστεράς στην Ελλάδα!  Ποιες είναι; Δώσε βάση: η ελληνική αριστερά, προσπαθώντας να μείνει πιστή στη μαρξιστική θεωρία (την οποία ο κύριος Κούρκουλος μάλλον έχει διαβάσει σε κόμιξ) αντικατέστησε το «βιομηχανικό προλεταριάτο» με τη «δημοσιοϋπαλληλία» στο ρόλο της «κινητήριας δύναμης της ιστορίας» (δηλαδή της επαναστατικής τάξης)! Αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι άκρως συντηρητικοί, όπως έχει πει ο Μαρξ, άρα και η ελληνική αριστερά:

«Γιατί η ‘αριστερά’ – του Περισσού και τηςΚουμουνδούρου, για να εξηγούμαστε – δεν είναι αριστερά. Εκπροσωπεί μαζί με τηναζιστική και τη λαϊκή ακροδεξιά, ό, τι πιο αντιδραστικό μπορεί να αναδυθεί σεμία χώρα της καθ’ ημάς ανατολής.»

Γι΄αυτό:

«Έχει δίκιο λοιπόν ο Γ. Μεϊμάρογλου, ότανγράφει πως ‘…στη μεγάλη σύγκρουση που ήδη ξεκίνησε ανάμεσα στην πρόοδο και τησυντήρηση, η επόμενη -κυρίως- γενιά, δεν θα έχει την αριστερά μαζί της...’»

Άσε που η κουφάλα η αριστερά:

«Είναι προφανές πως η ύπαρξη και ελάχιστωνβιομηχανικών εργατών, τους χαλάει τον ύπνο. Χαρακτηριστική περίπτωση η«Χαλυβουργική», όπου με όρους κοινωνικής δολιοφθοράς, επιδιώκουν το κλείσιμότης. Και αυτό, όχι για να καταστρέψουν και τις ελάχιστες έστω επιχειρήσεις πουαπέμειναν, όπως κάποιοι, ίσως και οι ίδιοι, νομίζουν. Αλλά για να εξαλειφθούνακόμη και τα ίχνη βιομηχανικών εργατών από τη χώρα, ώστε να μην παρεμβάλλονταιστη σχέση τους με την κρατική γραφειοκρατία. Αυτό όμως ανοίγει μεγάλησυζήτηση.»

Τα διαβάζεις όλα αυτά και χαίρεσαι επειδή ο μικροαστισμός σου, το κρύψιμο χρημάτων κάτω από το στρώμα, το αυθαιρετάκι στο καταπατημένο κι όλα τα σχετικά είναι πλέον επαναστατικές πράξεις!

Αυτό που συμβαίνει είναι οτι ζεις σε έναν δικό σου κόσμο κι έχεις εφεύρει έναν δικό σου (βολικό) Μαρξ–όμοιο μ΄αυτόν που εφευρίσκει η ασχετοσύνη του Κούρκουλου. Επειδή ο έρημος ο Μαρξ όταν μιλούσε για «βιομηχανικό προλεταριάτο» δεν εννοούσε τους βιομηχανικούς εργάτες που παίρνανε έναν (οριακά έστω) αξιοπρεπή μισθό και ζούσαν κάπως ανθρώπινα. Αυτούς, ίσα-ίσα τους ενέτασσε στις «νόθες τάξεις» (τους ταξικούς σχηματισμούς που δημιουργούνταν μεταξύ των τάξεων) όπως και τους δημόσιους υπάλληλους (και υποστήριζε οτι η θέση τους στην επαναστατική διαδικασία δεν μπορεί εκ των προτέρων να υπολογιστεί ). Για τον Μαρξ η κινητήρια δύναμη της ιστορίας ήταν «αυτοί που δεν είχαν τίποτα να χάσουν». Αν μιλάμε με σημερινά δεδομένα, σαν τέτοιους θα πρέπει να θεωρήσουμε τους μετανάστες, τους άνεργους, τους υπαλλήλους στον τριτογενή που δουλεύουν 12 ώρες τη μέρα για 300 ευρώ... Κι αυτούς, έχω την εντύπωση οτι, τους υποστηρίζει (έστω –με τον τρόπο της) η αριστερά –και δεν δείχνει καμιά διάθεση να τους εξαφανίσει.

Αυτό λοιπόν που συμβαίνει είναι οτι ονειρεύεσαι καθιστός και περνάς τις ονειρώξεις σου για πραγματικότητα.

Υπάρχει ένα παιχνίδι. Και το όνομα του παιχνιδιού είναι: «μ΄αρέσει έτσι». Έχει να κάνει με την προσκόλλησή σου στην παιδική ηλικία –τότε που ο μπαμπάς (μπαμπούλας) έπαιρνε τις αποφάσεις για σένα, τότε που φταίγανε οι διαβόλοι, οι τριβόλοι και άλλες παραφυσικές δυνάμεις για το οτι δεν είχες καλό ποδήλατο, ή για το ότι δεν έπαιζες καλή μπάλα και σε δουλεύανε στο σχολείο. Ψάχνεις λοιπόν απεγνωσμένα το μπαμπά σου –ψάχνεις αυτόν που θα ρυθμίζει τη ζωή σου όσο εσύ κρυμμένος κάτω από τις κουβέρτες θα κλαις ανήμπορος.

Αυτό που συμβαίνει είναι οτι τον μπαμπά σου τον λέγανε πάντα «Δεξιά». Κι όταν σκούρυναν τα πράγματα, αγρίεψε ο μπαμπάς και τον είπαν «χούντα». Αλλά ντρέπεσαι, ολόκληρο γομάρι, να λες οτι έχεις ανάγκη τον μπαμπά σου –γι΄αυτό το παίζεις άνετος και μπλαζέ, αποστασιοποιημένος κι έξυπνος, δεν πιάνεσαι εύκολα κορόιδο εσύ! Τους ξέρεις όλους, τα ξέρεις όλα!

Κι αυτό που τελικά συμβαίνει είναι πως κάνεις οτι μπορείς για να έχει ο μπαμπάς την εξουσία –νιώθεις ήσυχος μετά –ο μπαμπάς δεν θα σε αφήσει έτσι, όλο και κάτι θα σου δώσει! Γι΄αυτό και δεν τον βρίζεις, αρκείσαι στο «έτσι είναι οι μπαμπάδες –τι να γίνει;»

Αλλά ο μπαμπάς κοιτάζει την πάρτη του και σου βουτάει το χαρτζιλίκι από τον κουμπαρά για ν΄αγοράσει καινούργιο αμάξι –τι κάνεις τότε;

Μα, βρίσκεις κάποιον άλλο να βρίσεις –θέλεις ένα παράδειγμα; Πριν κάτι μήνες κατέβασε το αφορολόγητο ο Μπενίτο κάτω από το επίπεδο αναπνοής (όποιος αναπνέει –πληρώνει φόρο). Ήρθε τώρα ο Αντώνης ο Σαχλαμαράς και εισπράττει τους φόρους κοροϊδεύοντάς σε οτι δήθεν θα σου βάλει δόσεις (λες και είναι σκατά τα λεφτά κι αν σ΄αφήσει να χέζεις περισσότερους μήνες θα τον γεμίζεις πιο εύκολα το βόθρο!) Ποιον βρίζεις εσύ για όλα αυτά; Τον κυρ Φώτη τον Κουβέλη! Δηλαδή, σου τράβηξε ένα κλωτσίδι ο θείος, σου έσκασε κι ένα χαστούκι ο μπαμπάς και εσύ βρίζεις έναν μακρινό ξάδερφο της μαμάς γιατί κάθεται μαζί μ΄αυτούς τους δύο στο καφενείο, αντί να σηκωθεί και να τους δείρει για λογαριασμό σου! Πόσο γελοίος; Πολύ γελοίος!

Υπάρχει ένα παιχνίδι. Και το όνομά του είναι...

Προπαγάνδα.

Καθοδήγηση.

Κατασκευή υπηκόων.

Ποδηγέτηση.

Και αυτό που συμβαίνει είναι πως όταν το βλέπεις το αποδίδεις σε συνωμοσίες, σκοτεινές δυνάμεις, εξωθεσμικά κέντρα, Αμερικάνους, Γερμανούς, εξωγήινους...

Αλλά αυτό που συμβαίνει είναι οτι το παιχνίδι είσαι εσύ και πλέον δεν χρειάζεται κάποιος κρυμμένος καραγκιοζοπαίχτης στο παρασκήνιο να σου κουνάει τα σκοινιά –έμαθες και το κάνεις μόνος σου καλύτερα κι από μαριονέτα.

Γιατί τελικά, αυτό που συμβαίνει είναι οτι: «Σ’ έφεραν στο σημείο να τους παρακολουθείς εσύ και όχι αυτοί εσένα -αυτή είναι η παγίδα τους!» όπως έλεγε πριν κάμποσα χρόνια ο Νίκος Νικολαϊδης.

Να τους παρακολουθείς και να τους μαϊμουδίζεις –θα προσθέσω.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά