"Θα με περιμένεις στο σταθμό και θα βρέχει"

Πάνε 5 χρόνια που έφυγε από τα μέρη μας ο Νίκος Νικολαϊδης κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να γράψω κάτι γι΄αυτό. Πώς να γράψεις κάτι που δεν θα μοιάζει κλαψoμούνικο ή υπερβολικά εγκωμιαστικό, αναφερόμενος σε αυτόν που έβαλε τις πινακίδες σήμανσης στη ζωή σου;

Το απόγευμα που έμαθα οτι έφυγε ήταν, θυμάμαι, προεκλογική περίοδος. Διάβασα την είδηση στο μπλογκ μιας φίλης –οι ειδησεογραφικές σελίδες είχαν σημαντικότερα θέματα ν΄ασχοληθούν. Θυμάμαι τα πάντα από εκείνη τη μέρα. Θυμάμαι πως ένιωθα από το πρωί σαν κάτι να μου λείπει... Δεν ήξερα... Υπέθετα οτι  έφταιγε η κουβέντα που είχα πριν κάποιες μέρες με τον Πέρυ για τον μυθικό Mick Ronson, αυτό σκεφτόμουν. Είχα κάνει λοιπόν ένα ποστ για τον, χρόνια φευγάτο, Mick Ronson και για όλους εκείνους που έφυγαν νωρίτερα από όσο θα ήθελα κι ο τίτλος του ποστ ήταν: «Λοιπόν, είπα ‘γειά σου’κι αυτός είπε ‘αντίο’». Μυστήρια πράγματα... Στα σχόλια εκείνου του ποστ συνειδητοποίησα οτι είχε φύγει ο Νίκος Νικολαϊδης. Το βράδυ παίξανε τη «Γλυκιά Συμμορία» στην ΝΕΤ –την ώρα που όλα τα άλλα κανάλια δείχνανε το ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών.

Η «Γλυκιά Συμμορία» ήταν η πρώτη, δικιά του, ταινία που είχα δει. Βράδυ του ’83 κι εγώ πρωτοετής στην Πάντειο –βγήκα από τη ΝΑΝΑ, άναψα τσιγάρο περιμένοντας το λεωφορείο και προσπαθώντας να συνηθίσω τα καινούργια μάτια που μου είχε φτιάξει η ταινία. Τότε έτυχε να περνάει από εκεί μια κοπέλα, συμφοιτήτριά μου –χαιρετηθήκαμε, ανταλλάξαμε δυο κουβέντες –με τη συγκεκριμένη κοπέλα πέρασα 15 χρόνια από τη ζωή μου. Το σκέφτομαι τώρα και λέω οτι αν δεν ήταν η «Γλυκιά Συμμορία» μπορεί αυτό να μην είχε συμβεί. Αλλά συνέβη –μυστήρια πράγματα...

5 Σεπτεμβρίου 2007 –η μέρα που έφυγε ο Νίκος Νικολαϊδης –αλλά όχι μόνο. Εκείνη τη μέρα ήταν η επέτειος του δεύτερου γάμου μου, πριν κάτι χρόνια είχα επιτέλους συναντήσει τη γυναίκα της ζωής μου και είχα σπεύσει να την παντρευτώ πριν αλλάξει γνώμη. Μια τέτοια, επετειακή, μέρα διάλεξε να φύγει ο δικός μου –μυστήρια πράγματα...

5 Σεπτεμβρίου 2012 σήμερα, η πρώτη μέρα της κόρης μου στο Γυμνάσιο. Μυστήρια πράγματα...

Το πιο μυστήριο απ΄όλα είναι οτι ο Νίκος Νικολαϊδης προετοιμαζόταν. Μπορεί να έφυγε απροσδόκητα, από ιατρικό λάθος, αλλά είχε φροντίσει να κλείσει τους λογαριασμούς του –είχε ήδη κάνει την τελευταία του ταινία δηλώνοντας οτι δεν θα ξανασχοληθεί με τον κινηματογράφο, είχε ολοκληρώσει το τελευταίο του βιβλίο –κοίτα:

Το «Zero years» είναι μια ταινία-παρακαταθήκη. Μια ταινία προχωρημένης «κοινωνικής φαντασίας» για τον εφιάλτη που, δυστυχώς, είναι εδώ αλλά δεν μπορούμε εύκολα να τον διακρίνουμε. Η ιδέα της «αντίστροφης παρακολούθησης» («Πρέπει να πάψεις πια να ασχολείσαι με αυτούς εκεί κάτω. Όσο τους δίνεις σημασία τόσο πιο πολύ μπαίνουν στη ζωή σου και στη ζωή μας και στο τέλος, δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, αλλά τρως όλη σου τη ζωή με αυτούς. Σ’ έφεραν στο σημείο να τους παρακολουθείς εσύ και όχι αυτοί εσένα -αυτή είναι η παγίδα τους!») οι κάμερες που δεν υπάρχει πλέον λόγος να λειτουργούν, η στειρότητα, η απελευθέρωση που οδηγεί στην εκούσια επιστροφή στην φυλακή εφόσον «έξω δεν υπάρχει τίποτα» –όταν μας τα πρωτοέδειξε το 2005 ήταν ακόμα πολύ νωπά για να τα πάρουμε χαμπάρι, σήμερα έχουν αρχίσει να αχνοφαίνονται και σε 5-6 χρόνια θα τα βλέπουμε 3D, αν είμαστε ακόμα ζωντανοί κι αν έχουμε ακόμα μάτια.

Εκτός από αυτό όμως, το «Zero years» ήταν και μια ταινία που χρώσταγε στον εαυτό του ο Νίκος Νικολαϊδης. Ήταν η «ταινία του πρωτάρη» που ποτέ δεν είχε γυρίσει. Επειδή, τόσο  το «Lacrimae Rerum» όσο και η «Ευριδίκη ΒΑ 2037» ξεχείλιζαν επαγγελματισμό και τελειομανία. Ο Νικολαϊδης λοιπόν ξεκίνησε την κινηματογραφική διαδρομή του με την άνεση φτασμένου σκηνοθέτη και την ολοκλήρωσε με την ορμή του πρωτόβγαλτου –δύσκολα πράγματα, ακατόρθωτα, θα πεις... Για σένα και για μένα μπορεί –για εκείνον, όχι.

Το «Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα» κυκλοφόρησε αφού μας είχε εγκαταλείψει –σκέψου τώρα... Ο Νικολαϊδης είχε φτιάξει έναν ολόκληρο μύθο αναφορικά με την παρέα του Γκριν Παρκ. Πρώτη φορά ακούσαμε γι΄αυτούς στα «Κουρέλια», μετά τους ξαναβρήκαμε στις αρχές της παρακμής τους στα «Γουρούνια στον Άνεμο» -κατέληξαν να γίνουν προσωπικοί μας ήρωες ο Μπογκομόλετς, ο Βιθέντε κι ο Χλωμός Εραστής (με τα 1.000 ονόματα), ο Κώστας και ο Γιώργος ο Σουινγκ... Ποτέ όμως, μέχρι τον «Μοντεζούμα», δεν τους είχαμε δει σε δράση –τις μέρες της ακμής τους. Γι΄αυτό ίσως ο Νίκος Νικολαϊδης, ένας άνθρωπος που του έπαιρνε χρόνια (κατά πώς έλεγε) για να ολοκληρώσει το γράψιμο ενός βιβλίου, τελείωσε τον «Μοντεζούμα» μέσα σε λίγους μήνες –βιαζόταν.

Ήξερε –λέω εγώ. Είχε καταλάβει. Κι αυτό φίλε μου είναι ασήκωτο –να έχεις δει το εισιτήριο αλλά να μην καλοξεχωρίζεις την ημερομηνία που γράφει πάνω του. Λίγοι μπορούν να το αντέξουν και δεν ξέρω πόσοι απ΄αυτούς θα έκλειναν ψύχραιμα τους λογαριασμούς τους σαν εκείνον.

Όσο ήταν ακόμα εδώ είχε τύχει να βρω το τηλέφωνό του –καθόμουν, που λες, ώρες ολόκληρες κοιτάζοντας το γραμμένο χαρτί, με το ακουστικό στον αέρα αλλά δεν έπαιρνα απόφαση να σχηματίσω το νούμερο. Τι να του έλεγα; Και τι θα μου απάνταγε; Τον θυμόμουν και κάπως αγριεμένο από τη μοναδική φορά που βρεθήκαμε στην ίδια αίθουσα –ήταν στην πρώτη προβολή του «Singapore Sling» και δε χάριζε κάστανα.... Κώλωνα, με μια κουβέντα.

Αλλά είναι περίεργο πώς έρχονται τα πράγματα –όταν εκείνος έφυγε γνώρισα κάποιους δικούς του ανθρώπους, μπόρεσα να δω από κοντά, να μυρίσω, να νιώσω... Έτσι η απουσία μετριάστηκε αλλά και αμβλύνθηκε, έγινε δυσβάστακτη -η απουσία ακονίστηκε, έτσι νομίζω. Μυστήρια πράγματα...

Και τώρα έχουν περάσει 5 χρόνια –«μόλις τώρα μάθαμε τα νέα/ είχαμε μόνο 5 χρόνια για να κλάψουμε», όπως έλεγε κι ο Bowie. Ισχύει. Για διάφορους λόγους που δεν θέλω να τους αναφέρω –αλλά ισχύει.

Το έργο του Νίκου Νικολαϊδη έχει αυτονομηθεί και περπατάει ολοζώντανο –εδώ μπροστά μας -και τέλειωσε ο καιρός της απώλειας, συνηθίσαμε να ζούμε με αυτήν. Έφτασε η εποχή της παρουσίας, το μέλλον είναι τώρα. Η Ευριδίκη αρνήθηκε να μετακομίσει στον Πάνω Κόσμο και σκότωσε τον Σωτήρα της με τα ίδια της τα χέρια. Η Πρωινή Περίπολος σουλατσάρει έξω από τις πόρτες μας, διψασμένη για αίμα ανθρώπων που αγωνίζονται απελπισμένα να φτάσουν στη θάλασσα. Η Βίκυ επέστρεψε για να σκοτώσει τις ελπίδες μας –«δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω». Ο Συμεών Αστράς κατέβηκε στον Άδη, «δυο μολυβένιοι στρατιώτες τού έκλεισαν  το δρόμο –τους είπε ένα παραμύθι και τον άφησαν να περάσει». Το «καλοκαίρι που πέθαιναν άνυδρες οι σαύρες στις στέρνες» έχει μπει για τα καλά και δε λέει να τελειώσει. Οι «Τυμβωρύχοι» ονόμασαν αυτάρεσκα αυτή την κόλαση που ζούμε: «De civitate Dei». Αλήθεια –θυμάσαι «Πώς έγινε και πουλήσαμε τον σκαραβαίο μας»;

Εκείνος είναι πάνω στα συρματοπλέγματα και ηλεκτρίζεται ακόμη. -Τον γνώρισα απ' τα γυαλιά του.
Τον Σκαραβαίο να τονε πουλήσεις.
Συγχωρέστε με,
Μάννα μου
κι εσύ αδερφή μου, έλα να με χαϊδέψεις προδότη τώρα πάνω στα συρματοπλέγματα.

Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια γι΄αυτό σου λέω. Όχι πια «αντίο» μα «γειά σου» και «καλώς ήρθες».

 

Posted in: Κολλήματα