Ηθική κάτω του κόστους λόγω ιδιόχρησης!

Ας μιλήσουμε για ανηθικότητα. Όπου ηθική (ήθος) είναι η συνέπεια σε μια στάση ζωής, έτσι παρουσίαζε τον ορισμό της ηθικής τα αρχαία χρόνια ο Όμηρος (πληροφορώντας μας οτι ο Αχιλλέας ήταν υπόδειγμα ήθους εφόσον βίαζε, σκότωνε, έκλεβε, έλεγε ψέματα, εξανδραπόδιζε –άλλα όλα αυτά τα έκανε υπηρετώντας ανώτερα ιδανικά σύμφωνα με τα οποία οι παραπάνω πράξεις δεν ήταν κατακριτέες). Μην πάει λοιπόν το μυαλό σου σε νηστεία και προσευχή –αυτό που εγώ εννοώ με τον όρο «ηθική» είναι η συνέπεια σε όσα (υποστηρίζεις οτι) πιστεύεις. Ας πούμε, για τον φασίστα, ηθικό είναι να σκοτώνει μαύρους και για τον αριστερό, ηθικό είναι να κλέβει από τους πλούσιους και να τα μοιράζει στους φτωχούς.

Εφόσον ισχύουν τα παραπάνω, ισχυρίζομαι οτι η ελληνική κοινωνία είναι βαθειά ανήθικη. Κι όταν λέω «ελληνική κοινωνία» εννοώ το «σύνολο των ατομικοτήτων μας» το οποίο φυσικά διαφέρει από το «άθροισμα των ατομικοτήτων μας». Αυτό σημαίνει οτι 8 κρεατοφάγοι και 2 χορτοφάγοι μάς δίνουν, σαν σύνολο, μια παρέα κρεατοφάγων ενώ σαν άθροισμα μάς δίνουν 8 κρεατοφάγους και 2 χορτοφάγους (εφόσον ανόμοια δεν προστίθενται).  Είμαι σαφής;

Θα μπορούσα να επικαλεστώ την τάση φιλήματος κατουρημένων ποδιών προκειμένου να επιτευχθεί διορισμός στον δημόσιο (από κάποια στιγμή και μετά και στον ιδιωτικό) τομέα ή τα κάθε είδους μπαξίσια (φακελάκια τα λένε οι λάτρεις της ελληνικότητας της γλώσσας) προκειμένου να κλέψει ο πολίτης τη σειρά του συμπολίτη του, ή προκειμένου να πειστεί ο δημόσιος λειτουργός να κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται. Θα μπορούσα να αναφέρω τη φοροδιαφυγή. Θα μπορούσα να αναφέρω την αισχροκέρδεια. Όλα αυτά όμως δεν θα είχαν καμιά αξία από ηθικής απόψεως αν δεν τα συνέδεα με την αντίληψη η οποία κυριαρχεί εδώ και κάτι χρόνια στην ελληνική κοινωνία: «Εγώ δεν έφαγα, δεν έκλεψα, δεν επωφελήθηκα  –εκείνοι που τα έκαναν όλα αυτά, να πληρώσουν!» Αν σε κάποιον από όσους πρεσβεύουν τη συγκεκριμένη αντίληψη αντιτάξεις κάτι σαν: «Μα καλά, εσύ δεν έπαιρνες πλαστές υπερωρίες στο δημόσιο στο οποίο είχες μπει με βύσμα βουλευτή;» ή «Μα καλά, εσύ δεν υπερκοστολογούσες;» ή «Εσύ δεν έπαιρνες φακελάκι;» θα σου απαντήσει οτι ακόμα κι έτσι αν είναι (που είναι δηλαδή!) αυτός έκλεψε λίγα –το πρόβλημα είναι όσοι έκλεψαν πολλά! Αμέσως λοιπόν το ηθικό αξίωμα αποκτά ποσοτική διάσταση –η ηθική μετατρέπεται σε «ολίγον έγκυο».

Θέλεις να μιλήσουμε για την ανηθικότητα (αμοραλισμό) των πολιτικών και των παρουσιαστών των δελτίων ειδήσεων; Εντάξει –αλλά βαριέμαι. Τη σήμερον ημέρα, μέχρι και τα κουφώματα αλουμινίου μπορούν να σου στήσουν ολόκληρη διάλεξη περί των ανήθικων κυβερνώντων και των πουλημένων ΜΜΕ. «Όπως τα θέλουν, τα λένε, όπως τους συμφέρει», λέει η μάνα μου ακούγοντας πολιτικούς ή τηλεπαρουσιαστές. Και μετά, ήσυχη που ξεσκέπασε την συνωμοσία, καταπίνει τα λεγόμενά τους αμάσητα. Έτσι είναι.

Πιστεύω λοιπόν οτι ο πολίτης έχει ευθύνη. Γνωρίζει και παρ΄όλα αυτά αποδέχεται-πιστεύει. Το κάνει, λες, από συμφέρον; Από απόγνωση, ψάχνοντας κάποια ελπίδα; Από βαρεμάρα; Δεν με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή –μού φτάνει το γεγονός οτι ο πολίτης, αυτός που κηρύττει μια άκαμπτη ηθική στάση ζωής, είναι ο ίδιος που διατίθεται να  μετατρέψει τις ηθικές του αντιλήψεις σε ελβετικό τυρί όταν φτάσει η ώρα της πρακτικής εφαρμογής.

Κι επειδή το συμπέρασμα δεν έχει πλάκα χωρίς τις παρατηρήσεις οι οποίες οδήγησαν σε αυτό…

Θυμήσου τους Κινέζους.

Θυμήσου τους αγώνες μας, ως λαού (μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων και likes βέβαια), προκειμένου να καταγγείλουμε το στυγνό κινεζικό καθεστώς! Φασίστες, δολοφόνοι –βάλε να πάνε, βάλε τώρα που γυρίζει… Ώσπου φτάνει η στιγμή της χρεοκοπίας και της τρόικας –όταν σταματάμε να αμφισβητούμε το γεγονός (γιατί στην αρχή δεν το δεχόμασταν ότι χρεοκόπησε το κράτος, νομίζαμε οτι επρόκειτο για συνωμοσία του Γιωργάκη!) κατηγορούμε την κυβέρνηση γιατί ζήτησε δάνειο από το ΔΝΤ! Στην ερώτηση «κι από ποιους να ζητάγαμε δάνειο;» η απάντηση είναι «από τους Ρώσους και τους Κινέζους!» Εντάξει, ας δεχτούμε οτι οι Ρώσοι είναι μονίμως αδέρφια μας –οι Κινέζοι; Οι στυγνοί, κομμουνιστές, δολοφόνοι; Που έχουν σκλάβους τους εργαζόμενους κι αυτό βεβαίως το καταγγέλλουμε! Δεν μας χαλάνε τα χρήματά τους δηλαδή όταν πρόκειται να τα κονομήσουμε για τις «δικές μας ανάγκες»;

Θυμήσου τις δημοπρασίες έντοκων κρατικών ομολόγων.

Όταν ήμασταν ακόμα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (με το ενάμιση πόδι μέσα) έβγαζε το κράτος κάτι ομόλογα, ας πούμε. Έλεγε, «θέλω να δανειστώ 1 δις για τα μικροέξοδά μου –τσιγάρα, τσικλέτες, καπότες, φημερίδα, ξέρεις τώρα –και θα τα επιστρέψω γρήγορα, με τι επιτόκιο με δανείζετε;» Κι έρχονταν οι άλλοι (οι αισχροί κερδοσκόποι –ας μην ξεχνάμε) κι έλεγαν: «αφού τα θέλεις για ένα τριμηνάκι ας πούμε κι αφού πρόκειται για ένα ταπεινό δις, θα σου αγοράσω το 3% κάτω από την τιμή του το ομόλογο» (άρα, επιτόκιο δανεισμού 3%). Επειδή όμως επρόκειτο περί δημοπρασίας, πολλοί (καιροσκόποι –μην το ξεχνάς) έρχονταν, άρα μαζευόντουσαν προσφορές, ας πούμε, 20 δις με επιτόκιο από 3 ως 3,5%.

Δεν θυμάμαι αν το ανέφερε πρώτος κάποιος πολιτικός φωστήρας ή κάποιος οικονομολόγος της τηλεόρασης, αλλά έγινε σύντομα κοινό κτήμα ως επιχείρημα: «Τι ανίκανη είναι η κυβέρνηση; Γιατί δεν πήρε και τα 20 δις που της δίνανε αφού βρήκε χαμηλό επιτόκιο;» Ας αφήσουμε στην άκρη την ηλιθιότητα της συγκεκριμένης αντίληψης (αφού παραβλέπει οτι ο σύντομος δανεισμός είναι τέτοιος ακριβώς –σύντομος –άρα σύντομα θα έπρεπε να τα επιστρέψουμε, καθώς και το οτι αν πας σήμερα, ζητήσεις 1 και πάρεις 20 επειδή τα βρήκες φτηνά, την επόμενη που θα ξαναπάς και θα ζητήσεις 1 θα σου βάλουν επιτόκιο για 20 γιατί θα σε έχουν ανθιστεί) κι ας δούμε την ηθική της πλευρά. Για ποιο λόγο κατηγορούμε τους διεθνείς χρηματιστηριακούς οίκους; Επειδή κερδοσκοπούν –κάνω λάθος; Και τι προτείνουμε να κάνει η κυβέρνηση που εκπροσωπεί τη χώρα; Να κερδοσκοπήσει επίσης! Με το επιχείρημα: «αφού το κάνουν αυτοί γιατί όχι κι εμείς;» Επειδή το θεωρείς καταδικαστέο ρε ιησουίτη μου –γι΄αυτό! Αν θέλεις να κερδοσκοπήσεις κι εσύ για ποιο λόγο κατηγορείς τους άλλους; Η διαφορά πλέον έγκειται στο «ποιος μπορεί» και όχι στο «αν πρέπει» -έτσι δεν πάει;

Θυμήσου τις σχέσεις μας με τους Γερμανούς.

Οι Γερμανοί είναι καθάρματα, ες-ες (όχι από τα καλά, του Χίτλερ, που λατρεύει η παρέα του Μιχαλολιάκου –από τα άλλα, τα ιμιτασιόν τα κινέζικα), είναι στυγνοί εκβιαστές που μας βρήκαν στην ανάγκη και μας πατάνε στο λαιμό. Εντάξει –ας το δεχτούμε σαν άποψη (παραβλέποντας για μια ακόμα φορά τα προφανή). Κι εμείς τι έπρεπε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τους Γερμανούς; Δυο πράγματα (τα εξής τρία):

-Να τους εκβιάσουμε πρώτοι (πριν προλάβουν να το κάνουν αυτοί!) οτι θα βγούμε από το ευρώ.

-Να θεωρήσουμε το μεγαλύτερο τμήμα του χρέους μας απεχθές (γιατί δεν πήγε για τις ανάγκες του λαού) και να αρνηθούμε να το πληρώσουμε.

-Να απαιτήσουμε από τους Γερμανούς την αποπληρωμή των κατοχικών δανείων επειδή αυτά τα χρέη τους δεν είναι απεχθή –πήγαν για τις ανάγκες του Γερμανικού λαού!

Βλέπεις κάποια αντίφαση εδώ πέρα, κάποια ηθική έκπτωση ή είναι απλώς η ιδέα μου;

Θυμήσου (τελικά) τη λίστα Λαγκάρντ.

Ή Φαλτσιανί ή όπως σκατά λέγεται… Περί τίνος πρόκειται; Απ΄ότι έχω καταλάβει, ένας τυπάκος ονόματι Φαλτσιανί έκλεψε στοιχεία καταθετών από την HSBC της Ελβετίας. Τα στοιχεία προσπάθησε να τα πουλήσει κι όταν τον πήραν είδηση πήγε στη Γαλλία και έκανε συμφωνία με τις Αρχές. Η συμφωνία προέβλεπε οτι θα τον συλλάμβαναν (έτσι θα απέφευγε την έκδοση στην Ελβετία που τον έψαχνε) και πάνω στην έρευνα που θα έκαναν, ουπς! θα έπεφταν πάνω στα στοιχεία τα οποία ο μάγκας θα είχε παρατήσει, και καλά, στον κομπιούτορά του. Άρα οι Γάλλοι θα γλίτωναν από την κατηγορία της συναλλαγής με εγκληματία (ιησουιτική ηθική) και θα μπορούσαν να ισχυριστούν οτι τα στοιχεία έπεσαν στα χέρια τους μετά από έρευνα! Πρόσεξε τώρα. Μπορεί να καθάρισαν μ΄αυτό το κόλπο οι Γάλλοι περί της συναλλαγής με εγκληματία αλλά το προϊόν της συναλλαγής παρέμενε παράνομο (ως προϊόν κλοπής). Το πήραν οι Γάλλοι, το έδωσαν στους εφοριακούς τους και (απ΄οτι λένε) πιάσανε κάμποσους φοροφυγάδες. Πώς τους πιάσανε; Λόγω της συμμετοχής τους στη λίστα; Όχι βέβαια! Πρώτον επειδή η αναφορά στη λίστα δεν θα έστεκε σε κανένα δικαστήριο (τι ήταν άλλωστε; ένα εξέλ που είχε φτιάξει ένας προγραμματιστής και ισχυριζόταν οτι το έκλεψε από τράπεζα –παπάρια μάντολες από απόψεως νομικής ισχύος) και δεύτερον επειδή η λίστα είχε παλιά στοιχεία. Απλώς η λίστα ήταν ο χαφιές: «τι λέει εδώ –μεσιέ Ουτιδανί, για ξεσκόνισέ τον φορολογικά και παρακολούθα τον –και στην πρώτη στραβή, μάγκωσέ τον». Με μια κουβέντα, η λίστα ήταν το κάρφωμα ενός υπόδικου –πώς πιάνουν οι μπάτσοι κάποιον (στις ταινίες) και του λένε: «θα κάνουμε συμφωνία, δώσε μας μερικά ονόματα να σωθείς»;  Αυτό.

Όσοι χειρίστηκαν τη λίστα στην Ευρώπη καλώς το έκαναν επειδή η ηθική τους είναι εντελώς προτεσταντική –ο απώτερος σκοπός είναι το κέρδος. Αλλά εμείς, εδώ, που σκίζουμε τα καλσόν μας περί «νόμιμου και ηθικού»; Θαύμασε απορίες ηθικών ανθρώπων!

-Γιατί την πήρε ο Παπακωνσταντίνου τη λίστα χέρι με χέρι και δεν την πρωτοκόλλησε; (Να πρωτοκολλήσει προϊόν εγκλήματος! Αν του έδινε καπάκι η Λαγκάρντ, ας πούμε, και δυο τσιγαριλίκια θα έπρεπε κι αυτά να τα περάσει πρωτόκολλο να υποθέσω!)

-Γιατί δεν έδωσε όλη τη λίστα στον προϊστάμενο του ΣΔΟΕ αλλά του έδωσε εντολή να ψάξει 10 άτομα; (καλή ερώτηση –πάμε στην παρακάτω).

-Γιατί έδωσε όλη τη λίστα στον προϊστάμενο του ΣΔΟΕ και δεν του έδωσε εντολή να ψάξει όλα τα άτομα; (καλή ερώτηση –πήγαινε στην από πάνω).

-Γιατί έχασε το σιντί ο Παπακωνσταντίνου; (Γιατί είναι βλάκας κι έχει βλάκες συνεργάτες θα υποθέσω –εκτός αν με πείσεις οτι το αρχικό σιντί είχε τα εξέλ κλειδωμένα αλλά παρ΄όλα αυτά μπορούσαν να αντιγραφούν σε άλλο σιντί, ή στικάκι, και να πειραχτούν, όμως ήταν αδύνατο να αντικαταστήσεις το αρχικό σιντί με ένα άλλο σιντί και να πεις οτι αυτό είναι το πραγματικό!)

-Γιατί κανένας δεν έκανε ελέγχους τελικά; (Γιατί δεν υπάρχουν οι υποδομές προκειμένου να ελέγξεις την οικονομική κατάσταση των ανθρώπων 10 χρόνια πίσω –δις ιζ Γκριζζζ μωρό μου).

-Πόσο τεράστιος ήταν ο Μπαξεβάνης πού τη δημοσίευσε; (Τεράστιος Μάκης βεβαίως! Παραπέρα, το να βγάζεις στον αέρα προσωπικά στοιχεία ανθρώπων χωρίς τη θέλησή τους είναι κάμποσο παράνομο απ΄ότι θυμάμαι και γι΄αυτό αν με τραβήξεις φωτογραφία την ώρα που βολτάρω στην Ομόνοια και τη δημοσιεύσεις μπορώ να σου κάνω μήνυση).

-Πόσα χρόνια πρέπει να πάει φυλακή ο Παπακωνσταντίνου που έσβησε τα ονόματα των συγγενών του; (Ας υποθέσουμε οτι αυτό θα αποδειχτεί –ποια είναι η κατηγορία; Παραποίηση δημοσίου εγγράφου –διάβασα στο κοινό αίτημα των κομμάτων για σύσταση εξεταστικής επιτροπής. Ρε, για μαλάκες ψάχνετε; Ποιο ήταν το δημόσιο έγγραφο; Το σιντί που δεν πρωτοκολλήθηκε; Από πού κι ως πού; Δημόσιο έγγραφο έγινε τώρα που το πήραν με σφραγίδες και βουλοκέρια και μπράβο τους που ξεφτιλίστηκαν δηλαδή! Να ρωτήσω κιόλας κάτι που το έχω απορία –ας πούμε οτι ο Παπακωνσταντίνου δεν σβήνει τους συγγενείς του, απλώς κάνει copy paste το εξέλ του σιντί σε άλλο εξέλ και το ονομάζει από λιστλαγκρέκ.εξελές σε θαπιωαίμα.εξελές –είναι παραποίηση ή δεν είναι;)

Κοντολογίς –για να μη σε κουράζω περισσότερο –η κοινή πεποίθηση περί χειρισμού της σχετικής λίστας ήταν να γράψουμε στ΄αρχίδια μας οποιαδήποτε έννοια νομιμότητας και να φτάσουμε ακόμα και στην νομιμοποίηση προϊόντος εγκλήματος προκειμένου να πιάσουμε κάποιους φοροφυγάδες. Παράνομο; Εντελώς! Ηθικό; Όσο ηθικό θα ήταν να σβήσει κάποιος συγγενείς του από τη λίστα άλλο τόσο ηθικό είναι να ονομάσουμε τη λίστα «νόμιμο έγγραφο». Για τον απλούστατο λόγο οτι η έννοια «προϊόν εγκλήματος» έχει θεσμοθετηθεί μετά από αγώνες προκειμένου να προστατεύονται οι αδύναμοι από το κράτος. Σε πιάνουν οι μπάτσοι, σε σαπίζουν στο ξύλο, σε εκβιάζουν, σε χαπακώνουν ξέρω ΄γω και ομολογείς μέχρι και την πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας. Πας στο δικαστήριο –«η κατάθεση ήταν προϊόν εγκλήματος και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί», λέει ο συνήγορός σου κι εφόσον το αποδείξει, σώζεσαι. Σου κλέβουν το αυτοκίνητο, κάποια στιγμή το βλέπεις να περνάει από μπροστά σου, βουτάς αυτόν που το οδηγεί. «Μα, το αγόρασα, δώσμου τα λεφτά μου πίσω και πάρτο», σου λέει. «Το αυτοκίνητο είναι προϊόν εγκλήματος άρα η πώληση δεν στέκεται νομικά», λέει ο δικαστής και παίρνεις το αμαξάκι σου.

Αν τώρα ζητάς να νομιμοποιήσεις ένα προϊόν εγκλήματος, τότε αυτομάτως νομιμοποιείς και τους καταθέτες της λίστας που φοροδιέφυγαν. Νομιμοποιείς τον Άκη που είναι στη φυλακή για βρώμικο χρήμα, νομιμοποιείς τον Παπακωνσταντίνου που, λες οτι, έσβησε τις ξαδέρφες του, νομιμοποιείς τα πάντα. Γιατί έτσι είναι η δικαιοσύνη η οποία πηγάζει από την ηθική –δεν έχει δεκαήμερα εκπτώσεων! Ή όλες οι παρανομίες είναι κολάσιμες και τα προϊόντα που παράγουν καταδικαστέα ή οι νόμοι ισχύουν κατά περίπτωση. Δηλαδή, εφόσον παρανομούμε για καλό –καλώς παρανομούμε!

Όμως τότε το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί κι ο Άκης (αν τελικά αποδειχτεί ένοχος)! Οτι αμάρτησε για την οικογένειά του! Θα διαφωνήσεις –το ξέρω –και θα υποστηρίξεις οτι στην περίπτωση του Άκη μιλάμε για ατομικό (άντε οικογενειακό) συμφέρον ενώ στην περίπτωση της λίστας αναφερόμαστε στο γενικό συμφέρον (το γενικό καλό). Αν αυτό ισχύει τότε έχω δίκιο όταν αναφέρομαι στη βαθειά ανηθικότητα της ελληνικής κοινωνίας –ας μην ξεχνάμε οτι κι ο Χίτλερ για το κοινό καλό φρόντιζε όταν έστελνε στα στρατόπεδα τους Εβραίους, για να έχουν έξτρα δουλειές οι καθαροί Γερμανοί.

Αλλά επειδή με τις εκπτώσεις ηθικής επέρχεται η έκπτωση της ηθικής θα ρωτήσω:

-Στα πόσα ονόματα φοροφυγάδων θα δικαιωθεί η πράξη μας να νομιμοποιήσουμε προϊόν εγκλήματος; Σε ποιο ποσό φοροδιαφυγής έστω;

-Σε τι ποσό δανεισμού αλλάζουν κατηγορία οι Γερμανοί κι από ες-ες γίνονται φίλοι μας;

-Με τι ύψος επιτοκίου οι Κινέζοι ξεπλένουν από πάνω τους τις κατηγορίες των δολοφονιών αντιφρονούντων και εργατών;

Οι ηθικοί κανόνες πηγάζουν από τον ηθικό κώδικα τον οποίο εσύ έχεις θέσει στη ζωή σου. Όσο είναι ζήτημα ηθικής για τον νομοταγή πολίτη η συνεργασία με την αστυνομία άλλο τόσο είναι ζήτημα ηθικής για τον συλληφθέντα παράνομο να μην προδώσει τους συνεργάτες του στους μπάτσους. Δεν υπάρχει λοιπόν μόνο μια ηθική –αλλά υπάρχει μια κάθε φορά, (κοινωνικά) κυρίαρχη ηθική. Το να αμφισβητείς την κυρίαρχη ηθική είναι αποδεκτό. Το να μην ακολουθείς τους κανόνες μιας ηθικής την οποία αμφισβητείς είναι αναμενόμενο. Αλλά το να σκίζεις τα καλσόν σου ως υπερασπιστής μιας συγκεκριμένης ηθικής στάσης την οποία εσύ ο ίδιος παραβαίνεις σε κάθε ευκαιρία –ε, αυτό φίλε μου είναι αισχρό!

Είναι σαν εκείνη τη βλακώδη τηλεοπτική σειρά, το Homeland, όπου ο πρωταγωνιστής είναι πράκτορας των «τρομοκρατών» ισλαμιστών και ταυτόχρονα μέλος του αμερικάνικου κογκρέσου! Σα να λέμε, δηλαδή, ο τύπος ονόματι Νίκολας Μπρόντι, είναι τόσο νούμερο που τον κάνανε σήριαλ –με αντιλαμβάνεσαι;

Εσύ –πόσο νούμερο είσαι;

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά