"Φάτε μιλούπα -κάνει καλό!"

Θα ρωτήσεις «γιατί ασχολείσαι;» και μάλλον θα έχεις δίκιο. Περί Φώντα Τρούσα ο λόγος (για μια ακόμα φορά) κι αν έχεις διαβάσει παλιότερα ποστ μου θα θυμάσαι την ιδέα που έχω για το συγκεκριμένο άτομο. Γιατί ασχολούμαι λοιπόν με το καινούργιο του πόνημα ονόματι «Εξάρχεια-Κυψέλη με διόδια στον Πανελλήνιο» όπου, για μια ακόμα φορά μάς πήζει στην εγκυρότητα μέσω της «έτσι είναι και δεν σηκώνω κουβέντα» επιχειρηματολογίας του; Μπορεί να είμαι μαλάκας, κολλημένος –αλλά τι να γίνει; Είμαι πολύ γέρος για ν’ αλλάξω.  Μπορεί κιόλας να με ξενίζει αυτή η, κατά καιρούς, σπουδή του μεγάλου μουσικολόγου Φώντα Τρούσα ο οποίος:

-Όταν έγινε η επανέκδοση της «Υπέρβασης» των Metro Decay είχε πεταχτεί από το πουθενά για να θάψει το συγκρότημα (στηριζόμενος, όχι στη μουσική τους αλλά σε κάποιες δηλώσεις του συγκροτήματος 30 χρόνια μετά!)

-Όταν έγινε η επανέκδοση των ταινιών του Νίκου Νικολαϊδη την είδε κυβερνητικός εκπρόσωπος του rock ‘n roll και βγήκε να κατακεραυνώσει τον σκηνοθέτη επειδή με «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» αμαύρωνε την ηθική υπόσταση του συγκεκριμένου μουσικού είδους συνδέοντάς το με φόνους και βιασμούς!

-Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος με τα παλιά κομμάτια των Stress μάς πληροφόρησε όλους εμάς τους αδαείς οτι το πρώτο πανκ τραγούδι που δισκογραφήθηκε ήταν το «Vana G. Vana» των Vavoura Band!

Μπορεί λοιπόν απλώς να απορώ περί του τι θέλει να μας πει ο ποιητής με όλα αυτά –ειδικά τώρα που επανέρχεται θάβοντας το άρθρο με τίτλο «Πώς ρόκαρε η Αθήνα στα ‘80» του Γιάννη Παναγόπουλου στην Athens Voice.

Κατά πρώτον, η άποψή μου για το άρθρο του Παναγόπουλου είναι οτι πρόκειται για μια ενδεικτική παρουσίαση του κλίματος της ανεξάρτητης σκηνής του ’80 στην Αθήνα –άλλωστε άρθρο γράφει ο άνθρωπος όχι μελέτη! Φιλοξενεί τις απόψεις δυο σημαντικότατων ατόμων της σκηνής (του Γιάννη Ντρενογιάννη και του Μπάμπη Δαλίδη) και βγάζει πολύ καλά το κλίμα του ΄80 για όποιον ενδιαφέρεται να το νιώσει ή να το ξαναθυμηθεί. Σαφώς και δεν περιλαμβάνει τα πάντα –ενδεικτικό είναι, το είπαμε –αλλά σαφέστατα δεν είναι μια ξεπέτα για να γεμίσουν οι σελίδες του περιοδικού όπως ισχυρίζεται ο Φώντας (ο οποίος απαξιεί να βάλει λινκ του άρθρου που σχολιάζει –το έχει κάνει και σε μένα παλιότερα –δείχνοντας έτσι τον σεβασμό τον οποίο τρέφει τόσο για αυτούς που σχολιάζει όσο και για τους αναγνώστες του). Περί ανακριβειών (για τις οποίες τόσο ενδιαφέρεται ο Τρούσας) υπάρχει μονάχα η λάθος αναφορά της συμμετοχής των Villa 21 στον δίσκο «Outsiders» (την οποία δεν εντόπισε ο λεπτολόγος, παντογνώστης Φώντας βεβαίως!) αλλά δεν τρέχει και τίποτα –λάθη γίνονται απ΄όλους και στην τελική δε νομίζω να θίχτηκε κανένας από το συγκεκριμένο λάθος!

Πάμε να δούμε τώρα την Τρουσιάδα:

«Εκείνο, το γενικό, που θέλω να πω είναι πως κάτι τέτοια άρθρα, που δημοσιεύονται καθαρή τη καρδία σε περιοδικά κι εφημερίδες, είναι καταδικασμένα στην αποτυχία. (Τι σημαίνει «αποτυχία»; Το να στέλνεις… τηλεγραφήματα και κάποιος νεαρότερος που τα παραλαμβάνει, αφού τα διαβάσει, να ξεχνά κι εκείνα που, ενδεχομένως, ξέρει).»

Η ετυμηγορία του Φώντα Τρούσα, από τον πρόλογο κιόλας του κειμένου του, σύμφωνα με την οποία, όποιος διαβάσει το άρθρο του Παναγόπουλου θα ξεχάσει κι αυτά που ξέρει! Εντάξει –αλλά γιατί θα το πάθει αυτό;

«Μία ολόκληρη μουσική δεκαετία (με πάμπολλα γεγονότα και υπογεγονότα) δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί μέσα σε 1500-2000 λέξεις, από γραφιάδες που, συχνά, κοιμούνται με τα τσαρούχια. Απαιτούνται βιβλία, που θα προσεγγίσουν το θέμα από πολλές και διαφορετικές μεριές και κυρίως με νηφάλιο και εμπεριστατωμένο τρόπο. Αυτός που ασχολείται οφείλει να είναι γνώστης όλων των παραμέτρων του αντικειμένου, να είναι σοβαρός, να αποφεύγει τους αφορισμούς και τις εξυπνάδες, και, βεβαίως, να μην λέει μπαρούφες.»

Εδώ μαθαίνουμε οτι ο Παναγόπουλος όχι μόνο διαθέτει τσαρούχια αλλά κοιμάται και μ΄αυτά (εμπεριστατωμένη άποψη –όχι «αφορισμοί και εξυπνάδες» έτσι;) επειδή για να περιγραφεί μια ολόκληρη μουσική δεκαετία απαιτούνται βιβλία! Πρόσεξε, «για να περιγραφεί»! Όχι για να αναλυθεί, να καταγραφεί ή να τεκμηριωθεί! Για την απλή περιγραφή, για να σχηματιστεί το περίγραμμα δηλαδή, μιας μουσικής δεκαετίας απαιτείται βιβλιογραφία και όχι αυτό που κάνει ο Παναγόπουλος, η δημοσίευση απόψεων κάποιων εμπλεκόμενων στα τότε πράγματα! Αφού σημειώσω  για μια ακόμα φορά οτι δεν περιγράφεται κάποια δεκαετία αλλά μια μουσική σκηνή, θα εκστασιαστώ με τη χρήση της γλώσσας από τον κύριο Τρούσα. Όντως, η άποψή του οτι για την περιγραφή ενός θέματος απαιτείται βιβλιογραφία είναι καινοτόμα! Από τώρα και στο εξής, θα σε παρακαλέσω λοιπόν, όταν επιστρέφεις από τις διακοπές σου και σου ζητάω να μου τις περιγράψεις να μη φέρνεις μόνο τις αναμνήσεις σου αλλά και όλη τη σχετική βιβλιογραφία αναφορικά με τον τόπο των διακοπών σου (ιστορικά κείμενα, γεωλογικές μελέτες, ανθρωπολογικές μελέτες κλπ) αλλιώς θα θεωρήσω οτι δεν είσαι γνώστης του αντικειμένου και απλώς λες μπαρούφες!

«Εδώ τι έχουμε; Κάποιον που γράφει και ξαναγράφει τον Fill Scars των Yell-O-Yell ως… Phil Scars. Μπορεί το λάθος να μην είναι σοβαρό (για κάποιους), δείχνει όμως τον (μικρό) βαθμό εξοικείωσης του αρθρογράφου με το θέμα.»

Εδώ τι έχουμε; Μια ακόμα Τρουσιά! Ένα ακόμα ψείρισμα μιας επουσιώδους (όπως παραδέχεται και ο ίδιος) λεπτομέρειας η οποία θα αναχθεί σε μέγα ζήτημα για τη δημιουργία εντυπώσεων. Το είχε ξανακάνει στη συνέντευξη των Metro Decay κολλώντας με το πώς είναι το σωστό όνομα του Ανδριόπουλου και πότε χρησιμοποίησε τα Carmina Burana ο Παπαντρέας! Λες και είχε σημασία! Εδώ βέβαια, το να γράφει ο Παναγόπουλος  «Phil» σημαίνει οτι έχει μικρή εξοικείωση με τη σκηνή που θέλει να περιγράψει (βάζει και κάτι Χέντριξ και τον απαραίτητο ολίγο από Χατζιδάκι ο Τρούσας για να αναγάγει το επουσιώδες σε ζήτημα ζωής και θανάτου!)

Λέω λοιπόν ότι, κατά πρώτον, δεν είναι απαραίτητος ο μέγιστος βαθμός εξοικείωσης του αρθρογράφου με το θέμα το οποίο περιγράφει –αν ήταν έτσι θα έπρεπε για την τρομοκρατία στην Ελλάδα να αρθρογραφεί μονάχα ο Κουφοντίνας!

Κατά δεύτερον, αν ο κύριος Τρούσας είχε κάποια εξοικείωση με την ανεξάρτητη αθηναϊκή σκηνή του ’80, θα έπρεπε να γνωρίζει οτι η επαφή των θιασωτών της συγκεκριμένης σκηνής ήταν πρώτιστα συναυλιακή και δευτερευόντως μέσω δίσκων. Με απλά λόγια, ήταν πολύ πιθανό να έχεις δει τον Φιλ σε καμιά δεκαριά συναυλίες αλλά με το ζόρι να έχεις αποκτήσει ένα δίσκο των Yell-o-Yell (τον οποίο με το πέρασμα των χρόνων κάλλιστα θα μπορούσες να έχεις χάσει). Τι θα σήμαινε όλο αυτό; Οτι επειδή, ας πούμε, είχες ακούσεις τους υπόλοιπους δίσκους του συγκροτήματος ρεφενέ (πράγμα πολύ συχνό το ΄80, λόγω αφραγκίας) ή επειδή δεν θυμάσαι 30 χρόνια μετά πώς γράφεται το όνομα του Φιλ στα αγγλικά είσαι μειωμένης εξοικείωσης με τη σκηνή με την οποία μεγάλωσες; Αυτά –μόνο ένας Φώντας μπορεί να τα συμπεράνει!

 «Κατ’ αρχάς θεωρώ γελοία την «προσπάθεια» να χωριστεί η Αθήνα σε μουσικές γειτονιές· κάτι σαν γκέτο. Ότι στα Εξάρχεια δηλαδή είχαν πέραση οι Last Drive, οι Human Grape (που τους θυμηθήκανε;) και οι Anti Troppau Council και στην Κυψέλη οι South of No North, οι Villa 21 και οι Metro Decay. Πως στα Εξάρχεια ορκίζονταν στην γκαραζοψυχεδέλεια και πως λίγα τετράγωνα παραπάνω –κι ενώ είχες περάσει από κάτι σαν το… Checkpoint Charlie– έμπαινες στην άλλη ζώνη, της «μαυρίλας» και της «νταρκίλας».»

Κατ΄αρχάς θα συμφωνήσω με τον Φώντα –είναι γελοία η «προσπάθεια» παρερμηνείας της φράσης:  «Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, η «ανεξάρτητη» ροκ Αθήνα ήταν χωρισμένη σε δύο γειτονιές. Η μία ήταν τα Εξάρχεια. Η άλλη τα Πατήσια και η Κυψέλη. Στην πρώτη άραζαν μπάντες σαν τους The Last Drive, τη Λευκή Συμφωνία, τους Human Grape, τους No Man’s Land, τους Anti Troppau Council. Στη δεύτερη μπάντες σαν τους South Of No North, τους Metro Decay, τους Villa 21, τους Yell-O- Yell» που αναφέρεται στο άρθρο του Παναγόπουλου και μετατροπής του όρου «γειτονιά» σε: «κάτι σαν γκέτο», σε «ορκισμένους τάδε ή δείνα» και σε «Checkpoint Charlie».

Κατά δεύτερον, θα σημειώσω οτι όντως παίζονταν διαφορετικά μουσικά είδη σε διαφορετικά στέκια-γειτονιές. Κι αυτό το θυμάται όποιος ζούσε εκείνη την εποχή και δεν είχε ακούσει ποτέ πανκ στον ΠΗΓΑΣΟ (το πανκ παιζόταν στις συνοικίες, στις σχολές και στις καταλήψεις κυρίως). Ο συνοικιακός διαχωρισμός ήταν υπαρκτός –πώς να το κάνουμε; «Θυμάμαι τη φορά που παίξαμε στον ΠΗΓΑΣΟ, κάναμε απόβαση κανονική με τους δικούς μας και νιώθαμε οτι μπαίναμε σε ξένη χώρα», μου έχει πει ο Γιώργος ο Κουλούρης των South of no North, αναφέρω την άποψή του ενδεικτικά. Τι να κάνουμε τώρα δηλαδή; Να βγάλουμε και τον Κουλούρη «χαμηλού βαθμού εξοικείωσης με το θέμα»; Ή να ξεχάσουμε την ύπαρξη των συγκροτημάτων του ΠΗΓΑΣΟΥ με τον συγκεκριμένο και διακριτό ήχο και την ύπαρξη των συγκροτημάτων της Creep με τον εξίσου διακριτό ήχο; Ε, οι πρώτοι έπαιζαν κυρίως στα Εξάρχεια και οι δεύτεροι κυρίως στην Κυψέλη –τι να γίνει; Αυτό δεν σήμαινε οτι υπήρχαν μπάρες μεταξύ των συνοικιών –απλώς, όταν ήθελες ν΄ακούσεις Anti Troppau Council πήγαινες ΠΗΓΑΣΟ κι όταν ήθελες ν΄ακούσεις South of no North πήγαινες Μουσική Αποθήκη! Μην τρελαθούμε και εντελώς τώρα με τις τερατολογίες του κάθε «επαΐοντα»!

«Ο αρθρογράφος δεν ξεκινάει καλά υποστηρίζοντας πως «στην Αθήνα τα 80s θα ήταν πληκτικά αν δεν υπήρχε το rock n’ roll». Εγώ νομίζω πως αν ήταν πληκτικά τα 80s, τούτο οφειλόταν σ’ ένα μεγάλο μέρος του και στο ελληνικό rock της εποχής, που είχε απολέσει το fun του ’60, βηματίζοντας μέσα στο μαράζι και την σκουντούφλα. Δηλαδή, αδελφάκι μου, θα πρέπει να ήταν κάποιος εντελώς… νεκροζώντανος για να γούσταρε ν’ ακούει από το πρωί ίσαμε το βράδυ τους Yell-O-Yell (κι εγώ τους άκουγα σε… μικροποσότητες, αλλά δεν άκουγα μόνον αυτούς και τους όμοιούς τους), και πολύ… προχωρημένος για να σιχαινόταν τη δροσιά και το χιούμορ της «Ευλαμπίας».»

Και φτάνουμε στο ζουμί! Πληκτικό λοιπόν το ροκ του ΄80 (όχι όλο βέβαια –μόνο η ποστ πανκ και νιου γουέιβ πλευρά του!) επειδή ήταν «μέσα στο μαράζι και την σκουντούφλα»! Και όσοι άκουγαν Yell-o-Yell ήταν «νεκροζώντανοι»! Διότι σιχαίνονταν (ή δεν ένιωθαν) «τη δροσιά και το χιούμορ της Ευλαμπίας»!!!

Να ξεκινήσω επισημαίνοντας τον «χαμηλό βαθμό εξοικείωσης» του κυρίου Τρούσα με τη νιου γουέιβ, ποστ πανκ σκηνή του ’80 –αυτό φαίνεται όταν μιλάει για «σκουντούφλα» -αφού δεν λαμβάνει υπόψη του συγκροτήματα όπως οι Headleaders, Sharp Ties, Art of Parties, Moist Device, συγκροτήματα δηλαδή αρκετά «αισιόδοξα», ας το πούμε έτσι. Επίσης να υπενθυμίσω οτι οι Ευλαμπίες, τα Τσικαμπούμ και οι Γυριστρούλες, μουσικά εξαντλούνταν σε φόρμες rock ‘n roll (ο θεός να τις κάνει!) πιο απαρχαιωμένες και κλισεδιάρικες κι από τα σκυλάδικα της Ρίτας Σακελαρίου. Δηλαδή, δεν άκουγε κανένας εκείνα τα κομμάτια σαν κάτι σύγχρονο το '80 –τα άκουγε σαν τυμβωρυχία, στην καλύτερη περίπτωση. Να πω επίσης ότι αν οι πνευματικές ανησυχίες του κυρίου Τρούσα εξαντλούνταν σε γκόμενες που πήγαιναν στο ΙΚΑ για οδοντίατρο, σε ηλίθιες που το παίζανε φανατικές του Ιονέσκο και σε γκόμενες-κουβαρίστρες δεν πάει να πει οτι όλος ο κόσμος θα έπρεπε να είναι εξίσου ελαφρόμυαλος!

Το ’80 ήταν μια εποχή απελπισίας για τα παιδιά της γενιάς μου, επειδή (πέρα απ΄όλα τα άλλα σκατά που ζούσαμε) κάτι αυτοδιόριστοι μπάτσοι της κουλτούρας σαν τον Τρούσα είχαν άποψη για το τι έπρεπε ΕΜΕΙΣ να ακούμε και πώς έπρεπε ΕΜΕΙΣ να ντυνόμαστε και να συμπεριφερόμαστε. Δεν πήγαμε ποτέ στο Αχ Μαρία να κριτικάρουμε τους πρώην κομματικούς και νυν μεγαλοροκάδες που έπαιζαν το, ελληνικής έμπνευσης, χαβαλέ-ροκ. Δεν μας ενδιέφερε το όλο θέμα. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν τι πρόβλημα υπάρχει αν εγώ, ας πούμε, προτιμούσα τότε να ακούω το «Drifters» (ένα κομμάτι γραμμένο για τον Καλτεζά που η δολοφονία του μάς είχε στοιχειώσει) αντί για το «Ρίτα Ριτάκι»! Ποια Ρίτα και ποιο Ριτάκι ρε παιδί μου –τότε μας πηδάγανε απ΄όλες τις πάντες, τι μας ένοιαζε ο γεροντοέρωτας του κάθε Κατσιμίχα;

«Όταν ο Παναγόπουλος γράφει πως «την ίδια εποχή που για τα mainstream ντόπια μίντια, ροκ ήταν η ‘Ευλαμπία’ του Γιάννη Γιοκαρίνη (και) η ‘Γυριστρούλα’ του Λάκη Παπαδόπουλου… μπάντες σαν τους Anti Troppau Council έγραφαν ιστορία ροκάροντας σ’ ένα κλαμπ στα Εξάρχεια, τον Πήγασο» θα πρέπει κάποιος να του πει πως όταν ο Γιοκαρίνης και ο Παπαδόπουλος ξεκίνησαν να παίζουν rock n’ roll (και καλό rock n' roll), τα μέλη των Anti Troppau έτρωγαν ακόμη μιλούπες.»

Άποψη τώρα και όχι αστεία! Να την επεκτείνω λίγο; Πρόσεξε: όταν ο Πρίσλεϊ και ο Τσακ Μπέρι ξεκίνησαν να παίζουν ροκ εν ρολ (και καλό ροκ εν ρολ), τα μέλη των Ρόλινγκ Στόουνς έτρωγαν μιλούπες!!! Ρεζουμέ: η σαχλαμάρα δεν γνωρίζει όρια στο γραπτό του Τρούσα.

Και επειδή αναφέρθηκε ο Λάκης ο Παπαδόπουλος, αυτός ο μέγας ροκ εν ρόλερ, θα πρέπει να σημειώσω οτι ο συγκεκριμένος κύριος είναι υπεύθυνος για ένα από τα πιο σιχαμένα κιτς τραγούδια του ελληνικού ρεπερτορίου –τον «Κουρσάρο». Αν καβάλαγες μηχανή το ’80, το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν κάτι περισσότερο από προσβλητικό –ήταν συκοφαντικό.

«Ορισμένοι, νεότεροι, έχουν την εντύπωση πως η σκηνή των 80s ήταν κάπως σαν το… Κρυφό Σχολειό. Ας τους πω λοιπόν (αν δεν το ξέρουν) πως για τη «σκηνή» έγραφε όλος ο μουσικός Τύπος της εποχής (Ποπ & Ροκ, Ήχος, Μουσική κ.λπ.) καλύπτοντας τις δραστηριότητες των συγκροτημάτων με κριτικές των δίσκων και των συναυλιών, με συνεντεύξεις, παρουσιάσεις και τα ρέστα.»

Ωραίος ο Φώντας! Καταπληκτική η άποψη οτι η «σκηνή» είχε προώθηση επειδή έγραφαν τα μουσικά έντυπα της εποχής! Μα, διάολε, μουσικά έντυπα ήταν –για τι θα έγραφαν; Για μπεκάτσες και ξόβεργες; Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια. Όντως –οι κυκλοφορίες των ανεξάρτητων εταιρειών παρουσιάζονταν και κριτικάρονταν από τα μουσικά έντυπα. Αλλά, συνήθως, οι κριτικές ήταν απαξιωτικές! Όντως οι συναυλίες παρουσιάζονταν επίσης, αλλά το θάψιμο που έπεφτε ήταν φοβερό! Όντως –υπήρξε εκείνο το αφιέρωμα στο Ποπ & Ροκ για την Creep, αλλά τότε η εταιρεία είχε αποκτήσει μια αυτοδύναμη και αξιοσέβαστη οντότητα –δεν περίμενε το Ποπ & Ροκ ο Δαλίδης «για να κάνει τη δουλειά» όπως ισχυρίζεται ο Φώντας! Απόδειξη ότι όταν έγινε το αφιέρωμα η εταιρεία είχε ήδη εκδώσει τον μεγαλύτερο αριθμό των τίτλων της.

Και βέβαια, πέρα από τα μουσικά έντυπα, υπήρχαν και τα μαγαζιά. Πόσα στέκια για λάιβ είχε η Αθήνα τότε και σε πόσα (και μετά από πόσο καιρό δραστηριοποίησης) μπορούσαν να παίξουν τα συγκροτήματα του πανκ ή του νιου γουέιβ; Πόσοι χώροι συναυλιών τους δίνονταν; Πόσες σχολές (ΑΕΙ, ΤΕΙ), τους επέτρεπαν να παίξουν; Όχι γενικά –αλλά συγκριτικά –σε σχέση με τον Λάκη, τον Βασιλάκη, τον Σάκη και τον Γιαννάκη, εντάξει; Αν είναι να τα λέμε –ας τα λέμε όλα!

«Ο Παναγόπουλος όταν γράφει πως «το Ρόδον που άνοιξε το 1987 και λειτούργησε ως τον Μάιο του 2005, εκτόνωσε το απωθημένο των Αθηναίων Ελλήνων να δουν τις μπάντες που ως εκείνη τη στιγμή άκουγαν στο πικάπ ζωντανά στην πόλη τους» είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ποιο Ρόδον ρε φίλε; Σιγά μην περιμέναμε το Ρόδον για να δούμε εμείς οι… Αθηναίοι Έλληνες τους Police, Tom Robinson, Birthday Party, Fall, New Order, Talking Heads, Bauhaus, Nina Hagen, Depeche Mode, Stranglers, Dream Syndicate, Graham Parker, Wipers, Green on Red και τόσους άλλους.»

Εκτός τόπου και χρόνου, στη συγκεκριμένη παράγραφο είναι ο Τρούσας. Ο οποίος μπερδεύει τα συγκροτήματα που ήρθαν στο θρυλικό «Τριήμερο Ανεξάρτητου Ροκ» στο Σπόρτιγκ το ’82 καθώς και όσους ήρθαν στο «Rock in Athens» το ’85 (βάζει και κάποια άλλα ονόματα που έπαιζαν αρχές του ΄80 κυρίως, όπως και ολίγους που έπαιξαν παραπλεύρως του ΡΟΔΟΝ) με την κυριαρχία του ΡΟΔΟΝ στη συναυλιακή ζωή της Αθήνας από το ’87 που ξεκίνησε μέχρι το κλείσιμό του. Δεν ξέρω λοιπόν γι΄αυτόν αλλά εμείς –ναι ρε φίλε –το ΡΟΔΟΝ περιμέναμε για να δούμε Cramps, Nick Cave & Bad Seeds (2 φορές), Godfathers, New Model Army, Ramones, Gun Club, 3 Johns, Pixies  και σταματημό δεν έχει ο κατάλογος (απλά έγραψα τους πρώτους που μου ήρθαν στο μυαλό). Δεν ισχυρίζεται πουθενά ο Παναγόπουλος οτι «πριν το ΡΟΔΟΝ το χάος» όπως άτσαλα διαστρεβλώνει ο Τρούσας –αλλά εκείνα τα χρόνια το ΡΟΔΟΝ ήταν συναυλιακός παράδεισος –πώς να το κάνουμε;

Στα σχόλια του άρθρου του Τρούσα υπάρχει κι αυτό εδώ, που μου έκανε εντύπωση:

«φωντα μην μασάς,πάνε να μας καπελώσουν νέο μύθο μουσικό και άλλες χαμενες γενιές,σε εισαγωγικά,αυτή του 80,με το ανυπόφορο νταρκ γουέηβ.»

Απορώ λοιπόν.

Μας έχουν φορέσει την κάθε χαζοχαρούμενη διασκευή του κάθε Μασχάλη και του οποιουδήποτε Δάκη σαν «ξεγνοιασιά και αθωότητα» την οποία άμα και δεν τη συμμερίζεσαι (αν δεν είσαι χαζοχαρούμενος δηλαδή)  τότε πρέπει καλά και σώνει να λογίζεσαι σαν καταθλιπτικός.

Μας έχουν γανώσει το κέρατο με τις φαφλατάδικες υπερπαραγωγές των μεγάλων Ελλήνων συνθετών (Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος και ύστερος Σαββόπουλος) οι οποίοι για να σου πουν το «λιγουρεύομαι ένα γκομενάκι» ή οτι «τη γαμήσαμε σύντροφοι» χρειάζονται 10 όμποε, 22 κρουστά και μια καραβιά έγχορδα!

Μας έχουν φλομώσει στους σκυλάδες που διαθέτουν «βυζαντινή χροιά» ή «αγνό πάθος» λες και όταν τραγουδάει ο Στράτος το «Πάρε ότι θέλεις ταξιτζή» έχουμε να κάνουμε με τον διάδοχο του Tim Buckley!

Μας έχουν ξεσκίσει με τους γιαλαντζί ροκάδες, πρώην τρόφιμους των φεστιβάλ της ΚΝΕ -τον Βασιλάκη, τον Κούτρα, τον Τσακνή…

Μας έχουν ζαλίσει με το παρωχημένο στυλάκι των «τροβαδούρων» της Ιταλικής σαλτσοβιομηχανίας του ’50 και του ’60 που ήρθε εδώ και αποθεώθηκε σαν «ω, μα πόσο ροκ!»

Μας έχουν ανασκολοπίσει με τις «μνήμες από τις χαμένες πατρίδες» (τις οποίες μάθαμε εκ των υστέρων γιατί πέρα από Δουργούτι δεν είχαμε πάει ως τότε).

Τι σκατά καπέλωμα (και από ποιον) πάει να γίνει με την ανεξάρτητη σκηνή του ’80; Γράφτηκε πουθενά οτι οι Metro Decay είναι το συγκρότημα το οποίο αν δεν το έχεις ακούσει δεν μετράς ως ροκάς; Είπε κανένας οτι οι Villa 21 έπρεπε να γράψουν τον εθνικό ύμνο της χώρας; Διάβασες πουθενά οτι το μόνο που μετράει από τα μουσικά πράγματα της Ελλάδας, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, είναι η σκηνή του ’80; Δε νομίζω! Άκουσες έστω να λέγεται οτι «το ’80 φιλαράκι περνάγαμε ζάχαρη, σκέτο Γουδστόκ –μην κοιτάς τώρα!» από κάποιον που έζησε ΕΚΕΙΝΗ τη σκηνή;

Δεν προσπάθησε λοιπόν κανένας να καπελώσει κανέναν, δεν προσπάθησε κανένας από τη σκηνή του ‘80 να απαξιώσει τίποτα ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ. Απλά, λέει το άρθρο του Παναγόπουλου (και συμφωνώ απολύτως), οτι το ’80 υπήρχαν κι αυτοί οι άνθρωποι που έκαναν ζόρικα πράγματα. Διαφωνείς; Άντε άκου Ευλαμπία και Δεν ξαναβόσκω άλλες βοβάλες. Δικαίωμά σου και μπράβο για το μουσικό σου γούστο –είσαι κι εύθυμο άτομο, θα σε έχω υπόψη όταν θέλω να γελάσω! Άσε με όμως κι εμένα να ακούω House of the Damned, Crow’s complaint, Behind the Eternal tree, 48 Σιωπές, Μαύρο Κύκνο, Contract with the Devil, Δικαίωμα στη ζωή –και ότι γουστάρω τελικά ρε φιλαράκο! Δε σε ενοχλώ, μη μου τη χώνεσαι! Αυτό ήταν το θέμα που είχαμε και το ΄80, πάλι τα ίδια τραβάμε 30 χρόνια μετά  –άντε παραδίπλα ρε φίτσουλες κι αφήστε μας στην ησυχία μας!

Άντε ντε!

Posted in: Κολλήματα