Nick Cave and the Bad Seeds: Push the sky away

Αυτό είναι ένα κείμενο που έγραψα για το Wild Thing:

Αυτό είναι το 20^ο άλμπουμ του Nick Cave με τα, κατά καιρούς, σχήματα που έχει δημιουργήσει (Boys Next Door, Birthday Party, Bad Seeds, Grinderman) και κάνει μπαμ από χιλιόμετρα οτι ο Αρχηγός (για μας, τους κολλημένους μαζί του) είναι ερωτευμένος. Μόνο που ο έρωτας εκφράζεται διαφορετικά με το πέρασμα των χρόνων. Εκεί που κάποτε ο Αρχηγός ούρλιαζε From her to Eternity ή αγχωνόταν περί Do you love me? σήμερα ρομαντσάρει με Wide lovely eyes και Mermaids. Μεγαλώνουμε και μαλακώνουμε, θα πεις…

Αγόρασα την Limited Edition όπου περιλαμβάνεται κι ένα dvd (εκτός του cd), την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να αποκτήσει αυτό το άλμπουμ. Γιατί στο dvd υπάρχουν δυο κλιπάκια τραγουδιών-ποιημάτων του Cave τα οποία είναι συγκλονιστικά. Το Needle boy, μια σύντομη απολογία για τον τρόπο ζωής που επέλεξε ο Αρχηγός (και για τον οποίο δεν έχει καθόλου μετανιώσει). «Στο γύρισμα του αιώνα έκανα πολλά πράγματα για να προστατεύσω τον εαυτό μου/ έγινα ένα Αγόρι της Βελόνας κι έκρυψα τον εαυτό μου στο ντουλάπι/ έγινα Άνθρωπος των Χρημάτων κι έκρυψα τον εαυτό μου κάτω από το στρώμα», έτσι αρχίζει αυτή η συνταρακτική εξομολόγηση και δεν συνεχίζω παρακάτω για να μην χαλάσω την έκπληξη. Δεύτερο κλιπάκι το Lightning Bolts, ένα κομμάτι αυτοκριτικής για την απουσία του καλλιτέχνη από το κοινωνικό γίγνεσθαι που κάνει ολόκληρο το «The Wall» και το Street Fighting Man να ακούγονται σαν φτηνές δικαιολογίες! «Δυο αστραπές παραδόθηκαν κατευθείαν στο δωμάτιό μου/ ήταν δώρα από το Δία/ τις φύλαξα σ΄ένα μπαούλο από πεύκο/ οι άνθρωποι ρωτάνε πώς είμαι/ λέω, είμαι εντάξει. Είμαι καλά./ … Στην Αθήνα όλοι οι νέοι κλαίνε από τα δακρυγόνα/ Εγώ είμαι δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου και κάνω ηλιοθεραπεία/ οι άνθρωποι έρχονται και με ρωτάνε ποιος είμαι/ λέω, αν δεν ξέρεις μη ρωτάς/ ο Δίας γελάει/ αλλά είναι από τα δακρυγόνα». Τα δυο αυτά κομμάτια έχουν μια λιτή μουσική επένδυση, όση ακριβώς χρειάζεται ο Αρχηγός για να απαγγείλει. Και για να αποδείξει οτι συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους ποιητές της ροκ, δίπλα στον Leonard Cohen, τον Bob Dylan και τον Peter Hammill.

Μαζεύω το σαγόνι μου από το πάτωμα, βάζω ν΄ακούσω το cd. Πρώτο κομμάτι το We no who u r, μια σαχλαμαρίτσα που επιβεβαιώνει τους φόβους μου οτι ο Αρχηγός ξανακύλησε στη βαρεμάρα του «Boatman’s Call». Απορώ γιατί διάλεξε αυτό το κομμάτι σαν πρώτη κυκλοφορία του άλμπουμ! Και επανέρχονται τα άγχη του κολλημένου οπαδού! Βλέπεις, πρώτη φορά ο Αρχηγός γυρίζει πίσω σε προηγούμενο μουσικό σχήμα, «εγκαταλείποντας» τους Grinderman για τους Bad Seeds! Κι όπως έχω δει στο τελευταίο άλμπουμ των Grinderman, η απουσία του Mick Harvey είναι καταλυτική! Άσε που ο συνεχώς αναβαθμιζόμενος ρόλος του Warren Ellis με προδιαθέτει για τα χειρότερα! Και σα να μην ήταν αυτά αρκετά, ανακαλύπτω οτι ηχογράφησαν το άλμπουμ στη Γαλλία κι ως γνωστόν, μόνο χλίδες προκύπτουν στη Γαλλία.  

Δεύτερο κομμάτι το Wide lovely eyes και οι φόβοι μου γίνονται εφιάλτες. Βρίσκομαι να μουρμουρίζω: εντάξει ρε Αρχηγέ κι εμείς αγαπήσαμε αλλά δε γίναμε τόσο σιροπάτοι!

Με τον ουρανίσκο ταγκιασμένο περιμένω το τρίτο κομμάτι, το Water’s Edge που φέρνει κάπως την καρδιά μου στη θέση της. Επιτέλους ο γνωστός Cave, με στίχους νυστέρια, τραγουδάει την μετεξέλιξη του Weeping Song, περιγράφοντας όμως μια πιο γήινη (παραθεριστική, ας όψεται η βρωμο-Γαλλία) κατάσταση.

Ακολουθεί το Jubillee Street και καταλαβαίνω γιατί επέλεξε ο Αρχηγός να το κυκλοφορήσει σαν δεύτερο σινγκλ. Επειδή αυτό το κομμάτι θα ξένιζε αν έβγαινε αμέσως μετά το ξαντέριασμα των Grinderman, του χρειαζόταν ένα «σκαλοπάτι», μια εισαγωγή για να αναδειχτεί η πραγματική του ωριμότητα. Μιλάει για ένα κορίτσι «που έχει ιστορία αλλά όχι παρελθόν» και είναι απλώς αριστουργηματικό από κάθε άποψη.

Πάνω που λες οτι ίσιωσε η βάρκα, έρχεται το Mermaids να σε γεμίσει απόνερα! Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλη σαχλαμάρα του άλμπουμ, ρε τι τραβάμε με τους γεροντοέρωτες του Αρχηγού!

Κι ενώ τρέχεις να πλύνεις τα δόντια σου για να φύγει το σιρόπι, ξεκινάει το We real cool και σε κοπανάει δυνατότερα από τον Μάικ Τάισον (στα νιάτα του). Ένας ελεγειακός αποχαιρετισμός στην πρώην, που φέρνει στο μυαλό το Alice του Peter Hammill. «Ποιος σου αγόραζε ρούχα και καινούργια παπούτσια/ κι έγραψε για σένα ένα βιβλίο που ποτέ δεν διάβασες;/ …ποιον έλεγες ‘καλό ποιμένα’/ όταν μάζευε τα παιδιά για να φάνε/ ποιος ήταν;/ Λοιπόν ξέρεις, είμαστε εντάξει/ κι ελπίζω να το ακούσεις αυτό». Το καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, κομμάτι του άλμπουμ, ένα ώριμο γρονθοκόπημα με στραβό χαμόγελο.

Το Finishing Jubilee Street που ακολουθεί, χαρακτηρίζεται από το ισοπεδωτικό μπάσο του τεράστιου Barry Adamson (μας είχε λείψει και μακάρι να ήρθε για να μείνει!)

Στη συνέχεια, ακόμα ένα στιχουργικό μεγαλούργημα, το Higgs boson blues (νάτο και το μποζόνιο του Higgs, μελετάει ο Αρχηγός όταν δεν κάνει κόρτε!) Ένα κομμάτι που παραπέμπει στο παλιότερο Till the End of the World, με τη διήγηση μιας περιπλάνησης στα όρια του ασυνείδητου. «Δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως/ μια γραμμή από φλεγόμενα δέντρα οι δρόμοι/ δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως/ αλλά οδηγούσα το αυτοκίνητό μου στο δρόμο για Γενεύη», κάπως έτσι αρχίζει η κατάδυση που περνάει μέσα από μοτέλ των Εθνικών οδών, κιθαρίστες που παίζουν μπλουζ και ανοιχτούς δέκτες τηλεοράσεων που παίζουν Hannah Montana (το έχω δει το επεισόδιο της συγκεκριμένης παιδικής σειράς στο οποίο αναφέρεται, ας είναι καλά η κόρη μου!)

Το άλμπουμ κλείνει με το Push the sky away, ένα απλό κομμάτι (με καταπληκτικό τίτλο) περί του ροκ εν ρολ και όχι μόνο. «Κι αν νιώθεις/ ότι έχεις όλα όσα ήθελες/ αν έχεις τα πάντα/ και δεν θέλεις τίποτα άλλο/ πρέπει απλά/ να συνεχίσεις να σπρώχνεις/ να κουνάς τον ουρανό». Δεν ξέρω αν ο Αρχηγός το κάνει επίτηδες, αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι μοιάζει να έρχεται σαν απάντηση στον κλασσικό στίχο του Jimi Hendrix « ‘scuse me while I kiss the sky», φαίνεται σαν ξεκάθαρη post punk απάντηση στη χίπικη αποστασιοποίηση. 

Αυτό το άλμπουμ είναι στην πραγματικότητα δίσκος, το βλέπεις από τη διάρκειά του και τον αριθμό κομματιών. Και, εντάξει, δεν είναι το καλύτερο του Nick Cave (ούτε καν μέσα στα 5 καλύτερα).

Οι ρομαντικές ψυχές θα το λατρέψουν, όσοι έμαθαν τον Αρχηγό από το «Boatman’s Call» θα ξανανιώσουν οικεία (ειδικά μετά την αλητεία των Grinderman). Ο Cave θα πουλήσει μπόλικα αντίτυπα και πολλοί αναπτήρες θα ανάψουν στις επόμενες συναυλίες του. Αλλά για μας που έχουμε ξεμείνει στα χρόνια της απόγνωσης και περιμένουμε να τον ξαναδούμε στη σκηνή σαν μετενσάρκωση του Ρόμπερτ Μίτσαμ από τη «Νύχτα του Κυνηγού» θα υπάρχει αυτό το ανικανοποίητο. Μαζί με την προτροπή που θα χαθεί με τον αέρα: «Αρχηγέ, διώξε το σαχλαμάρα τον Ellis, παρακάλα τον Harvey να επιστρέψει, πάρε κι έναν κιθαρίστα που να κόβει λαρύγγια σαν τον Ed Kuepper κι άσε πίσω τις γυναίκες. Είναι ώρα να ξαναφύγουμε».

Υ.Γ.: Το άλμπουμ κυκλοφορεί σε Super Deluxe Box Set το οποίο περιλαμβάνει, cd, dvd, βινύλιο, βιβλιαράκι 120 σελίδων, υπογεγραμμένο πιστοποιητικό αυθεντικότητας και σημειώσεις, όλα αυτά στην τιμή των 90 λιρών. Κυκλοφορεί επίσης και σε απλό cd αλλά και στη Limited Edition την οποία προανέφερα και προτείνω ανεπιφύλακτα.

Posted in: Wild thing