"Αρχίζω να χάνω -την υπομονή μου"

Εγώ λοιπόν ενοχλούμαι. Και εκνευρίζομαι. Κι ο λόγος της ενόχλησης και του εκνευρισμού έχει να κάνει, τις περισσότερες φορές, με τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά αξιολόγησης και το υπόγειο θάψιμο. Δηλαδή, όταν ο έτσι κάνει το άλφα είναι ωραίος, όταν όμως το άλφα το κάνει ο γιουβέτι είναι φτυστέος. Κι ακόμα περισσότερο μου τη δίνουν κάτι κριτικές/παρουσιάσεις (όπως θέλεις πέστο) που ξεκινάνε με το απόφθεγμα: «οι τάδε είναι καταπληκτικοί» και συνεχίζουν με τόσα «ναι μεν, αλλά» θαψίματα ώστε στο τέλος μένεις με 2 απορίες: α) καλά –αν έχουν όλα αυτά τα κουσούρια, τι σόι καταπληκτικοί είναι; β) αν δηλαδή ο γράφων δεν τους θεωρούσε καταπληκτικούς τι θα έγραφε; οτι πρέπει να ανασκολοπιστούν στην πλατεία Συντάγματος;

Ενοχλούμαι λοιπόν γιατί, σαν απλοϊκός άνθρωπος που έτυχε να μπλέξει με την κοινωνιολογία έχω την τάση να βάζω τα πάντα σε φόρμες –εδώ ο έτσι, εκεί ο γιουβέτσι, παραδίπλα ο κοτέτσι και να δούμε που θα χώσουμε τον κοκορέτσι…

Τώρα, ο Άρης Καραμπεάζης τυγχάνει (κατά δήλωσή του) δικηγόρος. Έχουμε και παρόμοια κολλήματα, απ΄ότι έχω καταλάβει, επειδή κι εκείνος διατηρούσε μια στήλη στο Popaganda την οποία ονόμασε «Λευκός Θόρυβος», όπως ονομάζω κι εγώ αυτό το μπλογκ.

Η αρχική μου «γνωριμία» (μέσω των γραπτών του βέβαια, εξ ου και τα εισαγωγικά) συνέβη μέσω ενός σχολίου του στο e-tetradio όπου έμπλεκε τους Χαοτική Διάσταση με τους Χωρίς Περιδέραιο (κράτα το αυτό για παρακάτω) και κάποια εκπομπή της Δήμητρας Γαλάνη στην κρατική τηλεόραση καταλήγοντας οτι μπορεί η Γαλάνη να τσίμπαγε ένα εβδομηντάρι αλλά «δαύτοι οι πάνκηδες δεν αγαπάνε το χρήμα»!!!! Εντελώς ακατανόητο σχόλιο βεβαίως αλλά δικαίωμά του. Εκεί που είχα ένσταση ήταν στο χαρακτηρισμό «πάνκηδες» για τους Χωρίς Περιδέραιο (κράτα το κι αυτό).

Εμείς τώρα που κάνουμε αυτό το ντοκυμαντέρ για την ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Αθήνας του ’80, το «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο», μιλήσαμε με κάποια από τα συγκροτήματα του ντοκυμαντέρ και διοργανώσαμε (μαζί με το Gagarin 205) μια συναυλία οικονομικής ενίσχυσης και όχι μόνο –περισσότερα για το θέμα εδώ.

Σε αυτή τη συναυλία ήρθε ο Άρης Καραμπεάζης και την παρουσιάζει (λέμε τώρα) στο mic. Το οποίο είναι επίσης δικαίωμά του, όπως είναι βέβαια και δικό μου δικαίωμα να ενοχλούμαι. Όχι επειδή ο άνθρωπος θάβει κάμποσα από τα συγκροτήματα της συναυλίας (γούστα είναι αυτά), όχι επειδή ως επαγγελματίας δημοσιογράφος όφειλε να καθίσει μέχρι το τέλος της συναυλίας –εφόσον ήθελε να την παρουσιάσει –αλλά δεν το έπραξε (ποιος τον έχασε τον επαγγελματισμό για να τον βρουν οι δημοσιογράφοι!). Ενοχλούμαι επειδή παρουσιάζει ένα δικολαβίστικο κείμενο για ένα θέμα το οποίο, καταφανώς δεν γνωρίζει και κανένας δεν βγαίνει να του πει: «αφού σε χαλάει ρε αγόρι μου –τι ασχολείσαι;»

Κι όμως ασχολείται:

«Κατά καιρούς, παρότι επόμενης γενιάς, αισθάνομαι την ανάγκη σε διάφορα forum, blog κλπ να υπερασπιστώ μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος μου (λέμε τώρα), όσους αρχίζουν τα "μας πρήξατε με το ελληνικό πανκ και το new wave και τα 80s" κλπ, αλλά λόγω επαγγέλματος έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εκτός δικαστηρίων καλό είναι να υπερασπίζεται ο καθένας την πάρτη του και μόνο (εντός πάλι όχι, και δεν το λέω για να μη μείνουμε από δουλειά- μόνο)».

Εντάξει –ξεπέρνα το παραληρηματικό της συγκεκριμένης παραγράφου και κάνε μια προσπάθεια να βγάλεις κάποιο νόημα. Ας υποθέσουμε λοιπόν (γιατί σίγουροι δεν μπορούμε να είμαστε) οτι εδώ ο Καραμπεάζης θεωρεί ότι κάποιοι τα έχουν πρήξει σε κάποιους άλλους με το ελληνικό πανκ και το  νιού γουέιβ του ’80 (αν καταλαβαίνω καλά). Ερώτημα: ποιοι είναι οι πρήχτες; Τα συγκροτήματα έχουν δώσει συνεντεύξεις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού τα τελευταία 2-3 χρόνια, τα άρθρα που έχουν γραφτεί για αυτή τη σκηνή δεν είναι πάνω από 5-6… Άρα, δεν είναι αυτοί που «τους» τα έχουν πρήξει.

Μήπως τους τα πρήξαμε εμείς που κάναμε κάποιες συνεντεύξεις εν όψει της συναυλίας στο Gagarin; Όμως αυτή είναι η πάγια πολιτική του συγκεκριμένου χώρου –δηλαδή ΚΑΘΕ ΣΥΝΑΥΛΙΑ που γίνεται εκεί την προωθεί με συνεντεύξεις, παρουσιάσεις κλπ. Τα ίδια έκανε για την επετειακή συναυλία του Πουλικάκου, τα ίδια έκανε για τη συναυλία του Νικήτα Κλιντ ή τους Nightstalker, τα ίδια έκανε για τους Fall, τα ίδια έκανε και για τον Ρακιντζή. Μόνο εμείς (και μόνο η ανεξάρτητη σκηνή του ΄80) είμαστε οι πρήχτες;  Ή να υποχρεώσουμε το Gagarin να κρατάει κρυφές τις συναυλίες του; Όλες τις συναυλίες; Ή μόνο κάποιες;

Μήπως τελικά οι πρήχτες είναι ο κόσμος που ασχολείται με αυτά τα συγκροτήματα; Οι πιτσιρικάδες που γέμισαν το Gagarin μαζί με τους μεσήλικες τους συνομηλίκους μου; «…αλλά λόγω επαγγέλματος έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εκτός δικαστηρίων καλό είναι να υπερασπίζεται ο καθένας την πάρτη του και μόνο» -τι καταλαβαίνεις εσύ από αυτό;

Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται –γι΄αυτό κι ο Καραμπεάζης ξανανοίγει, εφ΄όλης της ύλης, το θέμα Metro Decay –έχει και ψωμί βλέπεις…

«Θυμάμαι την προ δύο ετών συνέντευξη του Κώστα Μάστορη και τις έντονες αντεγκλήσεις που προκάλεσε όταν σχολιάστηκε στο Δισκορυχείον του Φώντα Τρούσα. Αντεγκλήσεις που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τους Metro Decay σχεδόν απαγορεύεται να τους αγγίζουμε, πολλώ δε μάλλον να τους αμφισβητούμε, ακόμη και αν ορθά- κοφτά πιστεύουμε κάποιοι από εμάς, που τολμήσαμε να εκφέρουμε άποψη, ότι έχουν ηχογραφήσει τον καλύτερο δίσκο της ελληνικής σκηνής, από χτίσεως κόσμου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν αλάνθαστοι βέβαια».

Ο ορισμός της στρεψοδικίας περιέχεται τόσο περιεκτικά σ΄αυτή την παράγραφο! Γιατί βέβαια ΚΑΝΕΝΑΣ, ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ (και το γράφω επειδή συμμετείχα σε εκείνον τον καυγά) δεν ισχυρίστηκε οτι απαγορεύεται να αγγίζονται οι Metro Decay. Δικαίωμα του κάθε Τρούσα, Καραμπεάζη –δικαίωμα του καθενός μας με δυο λόγια –να έχει την οποιαδήποτε άποψη και να τη δημοσιοποιεί. Αλλά εξίσου δικαίωμα του καθενός μας να διαφωνεί με μια δημοσιοποιημένη άποψη και να εκφράζει τη διαφωνία του! Χαρακτηρίζοντας αυτή την έκφραση διαφωνίας ως απαίτηση «να μην αγγίζεται» ένα θέμα ο Καραμπεάζης κάνει αυτό ακριβώς που κατακρίνει –απαιτεί οι δημοσιευμένες απόψεις κάποιων (και βέβαια όχι των Metro Decay) να μην αμφισβητούνται!

Και για να αποδείξει οτι «κάποιες απόψεις είναι πιο ίσες από τις άλλες», ο Καραμπεάζης διαστρεβλώνει μια άποψη του Κώστα του Μάστορη:

«Σε πρόσφατο κείμενο του Κώστα Μάστορη υπό τον ωραίο τίτλο "Κανονικά εμείς είμαστε οι γηπεδούχοι" (που κρύβει από πίσω του μια ακόμη πιο ωραία ιστορία) ανασύρονται ρήσεις του Μαρκ Τουαίην περί κριτικών που δεν πηδάνε και περί ευνούχων που δεν παίζουν μουσική (ή κάπως έτσι) και η τελική φράση προς όσους τολμήσουν να σχολιάσουν κάποια από τα ελαττώματα των Metro Decay είναι το (αμίμητο για μένα) "παιδιά ήταν βρε ζώα".»

Τι έγραφε ο Μάστορης;

«Αυτο που δεν αλλαξε ποτε ηταν το πως μας αντιμετωπιζουν οι συνομηλικοι, οι ιδιοι αυτοι που εκραζαν στο Σπορτινγκ τον Σεπτεμβρη του 82. Τι κριμα που εκεινη τη μερα πηγαμε στη συναυλια με τα ποδια... Επρεπε να ειχαμε ερθει απο καποια επαρχιακη πολη της Ουαλιας, ετσι τα φαλτσα μας θα ερμηνευονταν σαν πρωτοπορια και οι τεχνικες μας ατελειες σαν πειραματικη διαθεση. Αντ´αυτου εχω να ανεχθω επιπλεον και αυτους που 30 χρονια μετα σταζουν φαρμακι για μια παρεα παιδιων που γουσταρε να δημιουργησει τη δικη της μουσικη ιστορια. Παιδια ηταν βρε ζωα! Σημερα θα παιζανε στο schoolwave και θα χειροκροτουσαν οι συμμαθητες τους..»

Έγραφε (από όσο μπορώ να καταλάβω ο πτωχός) οτι ΑΥΤΟΙ που έκραζαν τους τέσσερεις πιτσιρικάδες ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΑΝ ΤΟΥΣ BIRTHDAY PARTY ΣΤΟ ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ, ανέχονταν τη φαλτσαδούρα του κάθε ξένου απλώς και μόνο επειδή τύγχανε να είναι ξένος! Και τόσα χρόνια συνεχίζουν το ίδιο τροπάρι ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ οτι επρόκειτο για πιτσιρικάδες σαν αυτούς που σήμερα παίζουν στο schoolwave κι όχι για συγκροτήματα έμπειρα.

Να στο πάω και λίγο παραδίπλα, αν θέλεις καλά και σώνει να κάνεις συγκρίσεις; Πάρε την «Υπέρβαση» των Metro Decay –τον πρώτο τους δίσκο δηλαδή. Και βάλτον δίπλα στον πρώτο δίσκο των Rolling Stones (ναι, τον ομώνυμο με τις διασκευές). Πάρε το σινγκλάκι τους το «Κειμήλια/ Σκιές» και βάλτο δίπλα «I’m the face» των High Numbers (ξέρουμε όλοι ποιοι είναι αυτοί –έτσι;) Και πες μου ποιος συνεχίζει μετά από τόσα χρόνια και στάζει φαρμάκι για τους Στόουνς ή τους Χου επειδή τότε έβγαλαν εκείνους τους δίσκους! Πες μου ποιος βγαίνει να πει: «με τέτοιο πρώτο δίσκο που έβγαλαν οι Μέτρο, αν συνέχιζαν θα έκοβαν κώλους»!

Και ας περάσουμε στο κυρίως μενού του πιάτου Metro Decay:

«…και όπως έδειξε και η εμφάνιση των (Not) Metro Decay, μέσα από τις ορθές και επιμελείς επιλογές σε ήχο και σκηνική παρουσία, το μεγάλο ατού και η αειθαλής γοητεία των (Yes) Metro Decay ήταν, είναι και θα είναι (και για εκείνους ισχύει αυτό) τα ελαττώματα, οι ατέλειες και η όποια αμέλεια τους, τα οποία δεν είναι κακό να τα επισημαίνει κανείς. Είτε είναι ζώον εκείνης της εποχής, είτε μιας κατοπινής, όπως ο υπογράφων.»

Λέει λοιπόν εδώ ο Καραμπεάζης οτι το ατού του συγκεκριμένου συγκροτήματος ήταν οτι δεν έπαιζαν σωστά! Κι αυτό το ατού το έκαψαν στη συναυλία επειδή έπαιξαν σωστά! πάμε παρακάτω…

«Η πληροφορία ήταν μάλλον περιττή, καθότι όσοι άκουσαν και είδαν, εύκολα κατάλαβαν ότι δεν επρόκειτο για τους Metro Decay. O Ξαγάς κάτι κακίες έλεγε στο αυτί μου για τους Doors του Ian Astbury και εγώ ανοήτως υπερθεμάτισα για τους Queen του Paul Rodgers, αλλά τελικά κανείς από τους δύο δεν είχε δίκιο. Σε εκείνες τις περιπτώσεις οι Doors ακούστηκαν σαν Doors και οι Queen σαν Queen (δυστυχώς για όλους). Στην προκειμένη περίπτωση, οι Metro Decay ακούστηκαν σαν ένα όψιμα καλοκουρδισμένο ψηφιακό ροκ συγκρότημα του δεύτερου μισού των 80s, και όχι σαν την new wave μπάντα σε σύγχυση και απόγνωση, που παίρνει τα μυαλά και τις ψυχές, όσων ασχολούνται με το μοναδικό της άλμπουμ εδώ και δεκαετίες. Περίπου σαν Alan Parsons Project, αλλά με καλά τραγούδια, κάτι τέτοιο, τα μπερδεύω κι όλα αυτά άλλωστε. Σε κάποια φάση πίστεψα ότι θα τα drums θα αποδίδουν όλο το βράδυ φόρο τιμής στις 'πατέντες' του Phil Collins, εποχής In The Air Tonight και πέρα, αλλά ευτυχώς διαψεύστηκα.»

Όπου λοιπόν ο Αντώνης ο Μανιάτης για τον οποίο ο Τρούσας έγραφε παλιότερα (και δεν ήταν ο μόνος): «Αφού, το γκρουπ ήταν τόσο συνειδητοποιημένο όσον αφορά στη χρήση του ελληνικού στίχου στα τραγούδια του, τότε γιατί τραγουδούσε στην ελληνική με ξενική προφορά; Προσωπικώς, αυτό το θεωρώ χαζό (το θεωρούσα από τότε). Για να μην πω γελοίο. Δεν ξέρω γιατί το έκαναν.» -αυτός λοιπόν ο Αντώνης Μανιάτης αντιμετωπίζεται πλέον ως Τζιμ Μόρισον ή Φρέντι Μέρκιουρι! Το οποίο πέρα από βλακώδες είναι και μακάβριο γιατί ο άνθρωπος δεν έχει πεθάνει ρε γαμώτο!

Αμ οι Metro; Πού δεν φαλτσάρανε πλέον κι ακούστηκαν σαν «ψηφιακό ροκ συγκρότημα» (παλιά τι ήταν; αναλογικοί;) κι όχι σαν «new wave μπάντα σε σύγχυση και απόγνωση» και μοιάζανε και με τους Άλαν Πάρσονς Πρότζεκτ κι ο ντράμερ τους έπαιζε σαν το Φιλ Κόλινς –για όνομα του θεού –σε ποια συναυλία πήγε ο Καραμπεάζης και τον κορόιδεψαν οτι είχε έρθει σε αυτή του «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο»;

«Στη θέση του τραγουδιστή έγινε ένα λάθος, καθότι ανατέθηκαν τα φωνητικά στον ιδανικό-μίμηση πράξεως αντικαταστάτη του Θάνου Ανεστόπουλου, σε ένα ενδεχόμενο reunion των Κρίνων, στο οποίο τυχόν δεν θα θέλει να συμμετάσχει ο τελευταίος. Ο Ζαφείρης Μαράνος (των Grains απ' ότι διαβάζω κι εγώ) είχε το look και το attitude των ημερών εκείνων, αλλά μη έχοντας εκείνες τις ημέρες και εκείνες τις εικόνες στις πλάτες του, (παρ)έμεινε τελικά κάποια βήματα πίσω από τα τραγούδια που ανέλαβε να ερμηνεύσει. Είτε αρκετά βήματα πίσω (Κειμήλια-Σκιές) , είτε απλώς ένα-δύο (Απειλή-Ταξίδι), αλλά πάντως πίσω.»

Δυο βλακείες στη σειρά δεν μας κάνουν (δυστυχώς) μια εξυπνάδα –μας κάνουν μονάχα δυο βλακείες! Το λοιπόν, όποιος έχει ακούσει και Μέτρο και Διάφανα Κρίνα ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ οτι οι δεύτεροι είναι σαφώς επηρεασμένοι από τους πρώτους! Κι αν δεν το έχει παρατηρήσει μπορεί να πάει στη σελίδα των Κρίνων (ή στις συνεντεύξεις τους) και να το διαβάσει! Άρα, όταν λέμε οτι ο Μαράνος θα ήταν καλός για τα Κρίνα, συνεπάγεται οτι θα ήταν καλός και για τους Μέτρο!

Και επίσης –τι μέρες και εικόνες πρέπει να έχει στις πλάτες του κάποιος για να τραγουδήσει τα κομμάτια των Μέτρο; Πόσο ήταν ο Αντώνης Μανιάτης όταν τα τραγούδαγε -120 χρονών και κουβάλαγε τις εμπειρίες μιας ζωής; Ή ο Μαράνος δεν καταλαβαίνει την απόγνωση των στίχων των Μέτρο επειδή ζει σε μια παραδεισένια εποχή; Κι αν τελικά ο Μαράνος ήταν «λίγος» για να αποδώσει τα κομμάτια αυτά, δεν θα το έβλεπε ο Μάστορης με το Μαστρόκαλο; Τον Καραμπεάζη θα περίμεναν; Τόσο ηλίθιοι θα ήταν ώστε να βγουν μετά από τόσα χρόνια και να υποβαθμίσουν τη δουλειά των Μέτρο;

Αφου εξαντλήσαμε το κλασικό ρεπερτόριο –ας πάμε και στα άλλα θέματα της συναυλίας κατά Καραμπεάζη (κι ας μην δώσουμε μεγάλη σημασία στην εντελώς αντιδεοντολογική αντιμετώπισή της με ένα άρθρο για όλα τα συγκροτήματα κι ένα μονάχα για τους Χωρίς Πιεριδέραιο –ποιος έχασε τη δεοντολογία κλπ….):

«Έφτασα στο Gagarin 205 ένα-δυο τραγούδια πριν κατέβουν από την σκηνή οι Not 2 Without 3, οι οποίοι ομοίως αυθαίρετα χαρακτηρίζονται θρυλικοί εδώ κι εκεί, χωρίς όμως ούτε οι περιορισμένη δισκογραφική τους παρουσία, ούτε πολύ περισσότερο η απόδοση τους σήμερα (μιλάω για αυτή τη λίγη που είδα εγώ) να δικαιολογεί κάποιο είδους θρύλο. Η υπερ-χρήση της έννοιας του 'θρύλου' στην περίπτωση των ημεδαπών new wave/punk σχημάτων πιθανολογώ ότι αναφέρεται στο γεγονός ότι τα περισσότερα σχήματα (ακόμη και οι προπάτορες Παρθενογέννεσις) για δεκαετίες όχι απλά έμειναν στην αφάνεια, αλλά κατά κυριολεξία οι περισσότεροι δεν είχαν ακούσει καν για αυτά….»

Πέραν του γεγονότος οτι κρίνει ο Καραμπεάζης την εμφάνιση των Not 2 Without 3 από ένα ή δύο κομμάτια (να το κάνουμε 1,5 να συμφωνήσουμε;) και δεν έχει κανένα πρόβλημα να εκφέρει άποψη (επαγγελματίας!) έχουμε το εξής καταπληκτικό: ενώ εξηγεί το πώς κάποιος γίνεται θρύλος (δηλαδή περιγράφεται με θρυλούμενα και όχι με γεγονότα) κι ενώ οι Not 2 Without 3 (σύμφωνα με τον Καραμπεάζη) πληρούν τον όρο «θρυλικοί», αυτός δεν μπορεί να καταλάβει γιατί χαρακτηρίζονται ως τέτοιοι! Μη χειρότερα!

Επειδή με απασχόλησε λίγο αυτό με τους θρύλους, το έψαξα και στο κείμενο του Καραμπεάζη για τους Χωρίς Περιδέραιο:

«Συνηθίζουμε να μιλάμε για θρύλους, για μοναδικές και ανεπανάληπτες περιπτώσεις στην ιστορία της μουσικής, του ροκ, του πανκ και της ελεκτρόνικα.... για τύπους που με μισό τραγούδι στιγμάτισαν πέντε-δέκα γενιές μαζί και άλλα τέτοια καθημερινά πράγματα. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι πραγματικοί θρύλοι είναι λίγοι. Διορθώνω. Οι πραγματικοί θρύλοι είναι ελάχιστοι και σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν καν και αυτοί οι ελάχιστοι, γιατί σιγά- σιγά -ειδικά στη μουσική- χάνονται οι συνθήκες εκείνες που δημιουργούσαν θρύλους.»

Εδώ λοιπόν ο ποιητής δίνει ΑΛΛΟ ΟΡΙΣΜΟ ΠΕΡΙ ΘΡΥΛΩΝ τον οποίο από μόνος του υποβαθμίζει και τελικά μένει με το θρύλο στο χέρι! Να και τα χειρότερα που λέγαμε!

Πάμε σε άλλο συγκρότημα:

«Οι Ανυπόφοροι. Εκπρόσωποι μίας παντελώς αφελούς garage punk άποψης, τόσο μουσικά, όσο και κυρίως στιχουργικά. Οι ίδιοι πάντως (αλλά και αρκετοί από το κοινό) έδειξαν ότι το διασκεδάζουν και ότι πραγματικά αγγίζει την ψυχή τους τόσο αυτό που έκαναν στο παρελθόν, όσο και αυτό το οποίο βρέθηκαν να κάνουν σήμερα, εν είδη βίαιης στήριξης ενός απροσδιόριστα σημαντικού παρελθόντος. Και αυτό είναι που έχει τη σημασία του τελικά, όχι απόλυτη βέβαια, αν τυχόν θέλετε την άποψη μου. Και σίγουρα όχι καταλυτική, στην περίπτωση των Ανυπόφορων, όπου ο ψυχισμός δεν επαρκούσε για να καλύψει το τυπικά αδιάφορο. Αντιλαμβανόμενοι και οι ίδιοι το όχι και τόσο τυχαίο του ονόματος που διάλεξαν για το συγκρότημα τους, οι Ανυπόφοροι αποχαιρέτησαν τη σκηνή αγκαλιασμένοι και τραγουδώντας όλοι μαζί (και κακόηχα) το τελευταίο τους τραγούδι για απόψε. Και το βλέμμα τους ήταν απολύτως καθαρό (σε αντίθεση με τον ήχο τους).»

Άλλ΄αντ΄άλλα –της Παρασκευής το γάλα! Γκαράζ πανκ αφελές μουσικά (διότι άμα δε ρίξεις 7 σύνθια και 15 σόλα συν 32 πνευστά στο γκαράζ πανκ, πού θα τα ρίξεις;) και στιχουργικά (διότι άμα δεν ερμηνεύσει 7 Μποντλέρ ο πάνκης, ποιος θα τους ερμηνεύσει;) –αλλά παρ΄όλα αυτά «έδειχναν να το διασκεδάζουν» (δηλαδή ήταν και ηλιθιοι από πάνω!)

Βρέθηκαν, λέει στη σκηνή, «εν είδη βίαιης στήριξης ενός απροσδιόριστα σημαντικού παρελθόντος» -καλά, όταν ο Γλυνέλης έλεγε οτι βρέθηκαν εκεί για να πουν ένα αντίο που άργησε 30 χρόνια «γιατί κάποτε πρέπει να λέγεται και το αντίο», ο Καραμπεάζης είχε πάει για τσίσα του;

Συνεχίζουμε:

«Οι CptΝέφος.  Δεν γνωρίζω αν είχαν ποτέ φανατικούς οπαδούς και αν προκάλεσαν πάθη και "κολλήματα" ανάλογα με αυτά των Last Drive ή ακόμη και τα (αναδρομικά- οπισθοδρομικά) των Metro Decay. Ό,τι άφησαν πίσω τους πάντως δισκογραφικά κινείται πάντοτε στα όρια του "για ελληνικό καλό είναι", το οποίο για χρόνια ακολουθούσε την ελληνική σκηνή και καλό είναι να λέμε -τουλάχιστον τώρα- ότι την ακολουθούσε για συγκεκριμένους λόγους και για συγκεκριμένα συγκροτήματα και όχι έτσι γενικώς και αορίστως.»

Για τους Νέφος δεν γνωρίζει ο άνθρωπος αλλά επιμένει να γράψει την αποψάρα του: «για ελληνικό –καλό είναι»! Δηλαδή αυτό κατάλαβε από τα κομμάτια που παίχτηκαν επί σκηνής; Οτι παίχτηκαν μόνο κομμάτια των Κάπτεν Νέφος; Εντάξει «για δημοσιογράφος, ενημερωμένος είναι»!

Εδώ τα καλά –εδώ τα όμορφα:

«Τα Αρνάκια ήταν επιλογή της (σχεδόν) τελευταίας στιγμής και όλοι ξέραμε ότι είχαν μεταξύ άλλων και το πρώτο σύνθημα της βραδιάς. Τους θυμάμαι από τη δεκαετία του '90 κυρίως και δεν τους είχα συνδυάσει με τα εγχώρια 'νεοπανκοκυματικά' 80s, παρότι βέβαια το βιογραφικό τους ξεκινάει από το συμβολικό 1984 και δύο χρόνια μετά συμμετέχουν στη συλλογή ΣΥΝΤΑΓΗ ΑΝΤΙ ΘΑΝΑΤΟΥ (που επανακυκλοφόρησε πρόσφατα, όπως και η πρώτη ΔΙΑΤΑΡΑΞΗ)….

'Σκότωσε το μπάτσο που έχεις μέσα σου πριν είναι αργά', σόλο από εδώ, σόλο από εκεί, σόλο και παραπέρα και τελικά το ατόφιο ροκ μάλλον γερνάει καλύτερα από εκείνο που κάποτε επεδίωξε να το αμφισβητήσει, ακόμη και στις συνειδήσεις των αμφισβητιών. Οι περισσότεροι στίχοι των τραγουδιών έφταναν από σκηνής στα αυτιά μας πεντακάθαροι, αλλά και υπερβολικά απλοϊκοί. Αφελείς μες στην αλήθεια τους, θα έλεγε κάποιος υπερβολικά καλοπροαίρετος, αλλά από τις συνθέσεις των Αρνάκια μέσα στα 20 και 25 χρόνια που έχουν περάσει ξεπηδούν κυρίως αδυναμίες, παρά σημεία συναισθηματικής, πολλώ δε μάλλον ουσιαστικής σημασίας, αναφοράς».

Ας το πάρουμε από την αρχή… Δεν ξέρω τι εννοεί με το «επιλογή της (σχεδόν) τελευταίας στιγμής» για τα Αρνάκια, αλλά επειδή συμμετείχα στην επιλογή των συγκροτημάτων θα πω οτι από την αρχή σκεφτόμασταν η συναυλία να έχει: Stress, Cpt. Neφος, Χωρίς Περιδέραιο, Αρνάκια, Ανυπόφορους, Metro Decay και This Fluid. Η επιλογή είχε να κάνει με τις ανάγκες κινηματογράφισης του ντοκυκαντέρ –κατά πρώτο λόγο. Είχαμε μιλήσει και με τους Not 2 without 3 αλλά είχαμε πρόβλημα χρόνου γιατί με τόσες μπάντες δεν θα ξεμπερδεύαμε ούτε το επόμενο μεσημέρι! Έτυχε κάποιο πρόβλημα στους This Fluid κι έτσι ήμασταν πιο άνετοι –αν λοιπόν κάποιος θέλει να βρει καλά και σώνει την επιλογή της τελευταίας στιγμής θα πρέπει να βάλει εκεί τους Not 2 without 3 –κι αυτό με πολύ κόπο (γιατί έτσι κι αλλιώς ψάχναμε πώς θα παίξουν στη συναυλία) και χωρίς να σημαίνει οτι η συγκεκριμένη μπάντα ήταν «δευτεράντζα» (απλώς, επικοινώνησε μαζί μας όταν είχε βγει το line up).

Προφανώς ο Καραμπεάζης δεν γνωρίζει την πορεία που είχαν τα Αρνάκια τη δεκαετία του ’80 –ούτε το γεγονός οτι ήταν ένα από τα βασικά συγκροτήματα του Πήγασου. Αυτός, έτυχε ν΄ακούσει το δίσκο που έβγαλαν στη δεύτερη φάση τους ως συγκρότημα κι έμεινε εκεί –«κουκιά τρώει, κουκιά μολογάει» που έλεγε κι η γιαγιά μου.

Καλά η άποψη περί «ατόφιου ροκ» το οποίο αποδέχτηκαν τελικά οι αμφισβητίες του (τα Αρνάκια δηλαδή) ας μείνει ασχολίαστη!

Αλλά αυτό το κόλλημα με τους «αφελείς στίχους» -έλεος ρε Καραμπεάζη! Ποιοι είναι οι μη αφελείς στίχοι δηλαδή; Ψάχνω να βρω –βρίσκω ένα άρθρο του για τον Morrissey και βλέπω τον ανυπόκριτο θαυμασμό του για στίχους όπως: «Νύχτα ή μέρα δεν κάνει διαφορά/ θα χρειάζεσαι κάποιον στο πλευρό σου». Βάζω από δίπλα το: «θα πάρω το περίστροφο και θα πυροβολήσω/ το ηλιοβασίλεμα» από τα Αρνάκια. Ε, να ψάξω τώρα για το ποιος είναι περισσότερο αφελής;

«Το All Star Game τελείωμα της βραδιάς δεν έμεινα να το δω/ακούσω ποτέ, συνεπώς θεωρώ άστοχο να μεταφέρω εδώ αυτά που γράφονται αλλού και από άλλους….

εγώ από την πλευρά μου περιμένω ακόμη περισσότερες βινυλιακές επανεκδόσεις από την εποχή εκείνη και ακόμη λιγότερα reunion και συναυλίες, εκτός αν είναι σαν και αυτό για το οποίο θα διαβάσετε στην άλλη σελίδα που λέγαμε (ή ακόμη και των Stress, λίγες ημέρες αργότερα, κατά πώς μαθαίνω μόνο, καθότι κάθε που εμφανίζονται προσφάτως εγώ είμαι στη λάθος πόλη).»

Αυτό θα πει δημοσιογράφος! Να πηγαίνεις στη συναυλία τού «Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο», να μην αντιλαμβάνεσαι οτι ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ REUNION (αλλά για πάρτυ και ταυτόχρονα καταγραφή μιας μουσικής σκηνής για τις ανάγκες ενός ντοκυμαντέρ), να υποστηρίζεις οτι τα μόνα reunion που αξίζουν τον κόπο είναι σαν αυτό των Stress (κι όχι σαν τις σαχλαμάρες που έγιναν στη συγκεκριμένη συναυλία) και να φεύγεις ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΟΙ STRESS!!! Και μετά να παραπονιέσαι που ήσουν σε λάθος πόλη όταν έκαναν τη συναυλία τους!!!! Ρε Καραμπεάζη άλλαξες πίστα αγόρι μου!

Ας κλείσουμε με την ευχάριστη νότα του Καραμπεάζη –δηλαδή τους Χωρίς Περιδέραιο, οι οποίοι του άρεσαν τόσο πολύ ώστε έκανε ξεχωριστό άρθρο γι΄αυτούς:

«Λέει λοιπόν ο Αγγελής μεταξύ άλλων "εγώ μπορεί να έγραφα τους στίχους και να είχα στο μυαλό μου το πώς θα είναι το τραγούδι, αλλά από μουσική είμαι άσχετος" και παρακάτω "Διάβαζα πολύ υπερρεαλιστές τότε, αν και όχι φανατικά, αν και ασχολούμουν αρκετά με την ποίηση". Αμέσως κλίκαρε στο μυαλό μου ότι ακριβώς αυτό είναι η μουσική των ΧΠ. Μία θεμιτά επιφανειακή προσέγγιση της υπόθεσης μουσική και ποίηση, τραγούδια και φευγάτοι στίχοι, ασυνείδητη πρωτοπορία, χωρίς το ιδεολογικό (παρά)φόρτωμα του Do It Yourself. Χωρίς φανατισμό και σοβαροφάνεια, για κάτι σώνει και καλά σπουδαίο.

Τα τραγούδια των Χωρίς Περιδέραιο είναι μια υπόθεση που όσο μένει ξεχασμένη σε ένα συρτάρι ή σε μία έγκαιρα χαμένη κασέτα, τόσο εξαργυρώνει το ατού της αφέλειας της, το βασικό της προτέρημα, το ότι έγινε από παιδιά που δεν είχαν πλήρη συνείδηση (αλλά είχαν πλήρη διαύγεια, καθότι ο Αγγελής παρακάτω λέει ότι δεν έπαιρνε ναρκωτικά»

Ας δούμε πρώτα τι ΟΝΤΩΣ λέει ο Αγγελής στη συγκεκριμένη συνέντευξη:

«Εγώ μπορεί να έγραφα τους στίχους και να είχα στο μυαλό μου το πώς θα έπρεπε να είναι το τραγούδι, αλλά με τη μουσική είμαι άσχετος. Έχω κάνει κάποια χρόνια κιθάρα και synthesizer, αλλά είμαι κυρίως αυτοδίδακτος. Όμως είχα την τύχη να ανταποκριθούν στην αγγελία μου ο Κώστας ο Κόλλιας και ο Παντελής Πετρονικολός που ήταν κι οι δυο τους πολύ καλοί μουσικοί».

Το «με τη μουσική» γίνεται «από μουσική» στον Καραμπεάζη! Εκεί λοιπόν που ο Αγγελής εννοεί την ενορχήστρωση κομματιών στην οποία δηλώνει άσχετος, ο Καραμπεάζης ανακαλύπτει έναν τσουρουκά που δε σκαμπάζει από μουσική! Άσχετα αν ο άνθρωπος λέει οτι έχει κάνει χρόνια κιθάρα και συνθεσάιζερ κι έχει ασχοληθεί και μόνος του! Άσχετα αν λέει οτι τελικά βρήκε καλούς μουσικούς και έστησε το συγκρότημά του! Τι μένει στον Καραμπεάζη; Οτι ο Αγγελής δηλώνει «άσχετος»!

Στη συνέχεια, η δήλωση του Αγγελή οτι είχε διαβάσει πολύ υπερρεαλιστές αλλά δεν ήταν φανατικός τους –διάβαζε κι άλλα πράγματα στην ποίηση ερμηνεύεται από τον Καραμπεάζη ως: «Αμέσως κλίκαρε στο μυαλό μου ότι ακριβώς αυτό είναι η μουσική των ΧΠ. Μία θεμιτά επιφανειακή προσέγγιση της υπόθεσης μουσική και ποίηση, τραγούδια και φευγάτοι στίχοι, ασυνείδητη πρωτοπορία, χωρίς το ιδεολογικό (παρά)φόρτωμα του Do It Yourself.» Αν μπορέσει κανένας να μου πει πώς από το ένα καταλήγει στο άλλο ο Καραμπεάζης αναλαμβάνω να τον κεράσω ένα γεύμα στου Ινδού (είμαι και φτωχός άνθρωπος) γιατί το δικό του το μυαλό δεν μπορεί να δει τη σύνδεση! Κι αυτή η «ασυνείδητη πρωτοπορία» με τσακίζει –δηλαδή τι νόμιζε ο Αγγελής όταν έβγαινε το ’80, οτι έπαιζε το «Μπανάκι-μανάκι»;

Ας κλείσω με το:

«Ακούστηκαν περίπου σαν Fad Gadget που πρόλαβαν και έκαναν ένα-δύο εμπορικά βήματα, προτού εγκλωβιστούν στην πρωτοπορία»

Κι αναρωτιέμαι –αν τα γράφεις όλα αυτά για το συγκρότημα που σου άρεσε από όλη τη συναυλία, τότε τι σκατά σού άρεσε από το συγκεκριμένο συγκρότημα;

Καλά –για το τι θα έγραφε ο Καραμπεάζης για όσους δεν του άρεσαν δεν αναρωτιέμαι –το είδα παραπάνω!

Αυτά και συγνώμη που μακρηγόρησα –ας δούμε αυτό το ποστ σαν μια ευκαιρία να μπουν κάποια βίντεο από τη συναυλία για να γίνει κιόλας φανερό πόσο εύστοχος υπήρξε στο άρθρο του ο Καραμπεάζης! Τέρας! Ευστοχίας!

Posted in: Εδώ δεν υπάρχει άσυλο,Κολλήματα