3. Ο σκλάβος της Κυριακής

Προηγουμένα:
1. Ο τελευταίος κροκόδειλος του πλανήτη
2. Τιλτ

Δυο ώρες τώρα, κολλημένος στο παράθυρο κοιτάζω τον απέναντι τοίχο –μασάω κι ένα καπάκι μπικ που βρέθηκε πρόχειρο. Η μετάφραση πάει κατά διόλου, η προκαταβολή να ‘ταν κι άλλη, η εξεταστική έφτασε κι εγώ είμαι μονίμως εκτός. Προθεσμίας.

Πάει ενάμισης μήνας που τραβάει η ιστορία με τη Νάντια σε στυλ βρισκόμαστε-πηδιόμαστε-εξαφανιζόμαστε. Ο Τάκης λέει «γαμώ τις φάσεις –βρήκες γκόμενα μόνο για πήδημα, άνευ λοιπών υποχρεώσεων». Ο Τάκης είναι έτσι φτιαγμένος. Να πωρώνεται με κάθε κατάσταση, να βρίσκει τα θετικά, να το διασκεδάζει. Ο Πέτρος λέει «συνέχισε μήπως κάτσει καμιά παρτούζα». Τη γουστάρει τη Νάντια και δεν απογοητεύεται –αν και δοκιμάσαμε να κάνουμε ιστορία, άδικος κόπος. Δεν τους έχω πει κουβέντα για την κατάθλιψη μετά το πήδημα. Δεν ξέρουν οτι μπαίνω στο σπίτι της κοιτάζοντας τριγύρω -«από πού την κοπανάμε τώρα;» Δεν με έχουν δει να φεύγω σαλιαρίζοντας φτηνές δικαιολογίες, να ανεβαίνω στη μηχανή σίγουρος ότι «ποτέ ξανά», μέχρι την επόμενη φορά.

Η Φανή εξαφανισμένη.

Συνεχίζω τη μετάφραση, η πριγκίπισσα πρέπει να μάθει την αλήθεια, ότι δηλαδή οι διαστημικοί πειρατές είναι στην πραγματικότητα λεγεώνες κατευθυνόμενες από τον κεντρικό διαπλανητικό εγκέφαλο ο οποίος, άκου τώρα, την έχει ερωτευτεί αλλά επειδή είναι σαν ανάποδο γαμώτο εμφανισιακά δεν τολμάει να σκάσει μύτη μπροστά της! Πρέπει να βγω έξω, ν΄αγοράσω τον καινούργιο δίσκο του Cave, πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζεται να βρω λεφτά πρώτα. Θα βρω –ψάχνω μέσα στο σπίτι ήδη, αναποδογυρίζω μαξιλάρια, πάω παρακάτω. Η γκόμενα του ξαδέρφου μου έχει παρατήσει την τσάντα της στο χωλ, ψάχνω, πετυχαίνω τρία χιλιάρικα, βουτάω το ένα. Αυτό δεν παίζει για συνέχεια, θα με καταλάβουν και τη βάψαμε τότε.

Γνώρισα τη Φανή από μαλακία μου. Κοίτα πως έγινε –είχα πάει στο βιβλιοπωλείο που δούλευε για να βουτήξω κάτι καινούργια βιβλία. Δεν ήταν η πρώτη φορά, ούτε το μοναδικό βιβλιοπωλείο. Όμως το πρόβλημα όταν πας να βουτήξεις κάτι, έχει να κάνει με την πλεονεξία. Θέλεις να πάρεις πέντε βιβλία; Έλα τρεις φορές ρε φίλε, μη ζητάς να τα σηκώσεις όλα με τη μία. Όμως είχε σκάσει εκείνη η πεντάτομη Ιστορία της Φιλοσοφίας, δοκίμαζα να την κρύψω στις μέσα τσέπες του μπουφάν και πίσω στην πλάτη μου –δε γινόταν με τίποτα. Μια κοπέλα με μακριά ράστα μαλλιά με κοίταζε, δεν ανησύχησα επειδή στον ώμο της κρεμόταν η κλασσική πάνινη τσάντα. Μου είχε έρθει η ιδέα, πλησίασα και της ζήτησα στα ίσα να βγάλει δυο τόμους έξω για μένα κι εγώ θα βόλευα τους υπόλοιπους τρεις. Είχε χαμογελάσει πολύ γλυκά.
«Καλή ιδέα, αλλά δεν γίνεται», είχε πει.
«Γιατί ρε; Μην κωλώνεις».
«Δεν κωλώνω. Απλά δουλεύω εδώ ξέρεις …»
Είχα κοκαλώσει. Μάγκα μου την πατήσαμε –τώρα θα φωνάξει τ΄αφεντικά!
Είχα ζητήσει συγνώμη γυρίζοντάς το σε άτακτη φυγή. Με είχε προλάβει στις σκάλες, πριν βγω έξω.
«Μην ψαρώνεις δεν πρόκειται να καρφώσω τίποτα».
«Εντάξει». Είχα πει, αλλά δεν το πίστευα.
«Πάρε τα δύο τώρα και θα τα βολέψουμε με τα υπόλοιπα», είχε προτείνει.
Αυτό το πίστεψα. Την επόμενη μέρα είχαμε δώσει ραντεβού στην πλατεία –έφερε τους υπόλοιπους τόμους, την κέρασα καφέ αν και ήμουνα ταπί. Αυτή μου είχε βρει τη δουλειά με τις μεταφράσεις –το βιβλιοπωλείο δούλευε και σαν εκδοτικός οίκος. Έτσι γνώρισα τη Φανή. Κάναμε έξη μήνες παρέα μέχρι να μου δείξει ότι γούσταρε κάτι παραπάνω. Άργησα να το καταλάβω καθότι κολλημένος με τα ηθικοπλαστικά μου. Εντάξει, δεν έφταιγα μόνο εγώ. Κάθε που βγαίνουμε, μου τα ΄πρηζε με το πόσο ερωτευμένη ήταν με τον γκόμενό της. Που να πάρω χαμπάρι ότι αυτά τα έλεγε επειδή ήθελε να κάνουμε κατάσταση, αλλά δεν γούσταρε κιόλας να την περάσω για εύκολη; Αυτά εν ολίγοις.

Άφησα τη μηχανή έξω από το Happening, χάζεψα τις αφίσες με τις συναυλίες. Gun Club στο ΡΟΔΟΝ! New Model Army στο ΡΟΔΟΝ! Μάγκα μου –κόντεψα να κατουρηθώ! Δεν ήταν μόνο το ότι θα σκότωνα για να δω αυτά τα συγκροτήματα, αλλά στο ΡΟΔΟΝ δούλευε ντιτζέι ο ξάδερφός μου! Τζάμπα είσοδος! Παρά λίγο να ξεχάσω γιατί είχα πάει στο δισκάδικο από τη χαρά μου, αλλά τελευταία στιγμή το ‘σωσα. Κανονικά έπρεπε να πάω γραμμή στο σπίτι για ν΄ακούσω τον καινούργιο δίσκο -κανονικά. Με τη σακούλα κρεμασμένη στον καρπό άνοιξα την πόρτα του βιβλιοπωλείου που δούλευε η Φανή. Ο πλήρης μαλάκας.
«Τι χαμπάρια; Που χάθηκες;» με ρώτησε ο Κώστας ρουφώντας το φραπέ του. Καλό παιδί ο Κώστας, ήταν στο τμήμα που πούλαγε λογοτεχνία αλλά δεν του άρεσε. Προτιμούσε ν΄ανακαλύπτει ταλέντα στην ελληνική μουσική, τις προάλλες με είχε πρήξει με κάποιο Δάντη, τραγουδιστή και συνθέτη να πούμε.
«Δε χάθηκα –εδώ είμαι», μουρμούρισα κοιτάζοντας τριγύρω.
Το ΄πιασε ο Κώστας, γέλασε φιλικά.
«Έχει ρεπό σήμερα», μου είπε.
«Ποιος;» πήγα να σώσω τα προσχήματα.
«Έλα ρε μαλάκα, για χάνους μας περνάς;»
«Δε σε πιάνω».
«Η Φανή έχει ρεπό».
«Μπράβο –χαίρομαι».
Κοίταξα μια στοίβα βιβλίων ανόρεχτα.
«Θες να της πω τίποτα;» έκανε ο Κώστας.
«Ποιας;»
Ξεκαρδίστηκε. Κατάλαβα ότι δε με έπαιρνε για άλλο αντικάρφωμα.
«Ρε μη γαμιέσαι! Πως την έχεις δει μ΄εμένα και τη Φανή δηλαδή; Θ’ ακούσει τίποτα ο δικός της και θα έχουμε δράματα», διαμαρτυρήθηκα.
Άναψε τσιγάρο.
«Για τόσο μαλάκα με έχεις;» αναρωτήθηκε.
«Όχι, αλλά δε θέλει πολύ να γίνει η στραβή».
«Θες να της πω τίποτα;»
«Τίποτα να μην της πεις. Έτσι κι αλλιώς πέρασα για να πάρω κάτι κείμενα».
«Ότι γουστάρεις».
Κωλοβάρεσα για λίγο χαζεύοντας τίτλους βιβλίων πριν αποφασίσω να ξεκουμπιστώ από εκεί πέρα. Τότε άνοιξε η πόρτα και μπήκε η Φανή. Την είδα, με είδε. Ο Κώστας πέρασε δίπλα μου με μια στοίβα βιβλίων.
«Τι κουφάλα που είσαι τέλος πάντων!» μου σφύριξε στο αυτί.
Δεν έδωσα σημασία. Ξεκίνησα για την έξοδο αμήχανος –γιατί ήρθα, τι έγινε τώρα, πως πρέπει να φερθώ; Η Φανή έτρεξε πίσω μου, γύρισα.
«Πως από ‘δω;» ρώτησε.
«Για κάτι κείμενα», είπα με ηλίθιο ύφος.
«Έλα έξω να σου δείξω κάτι».
Δυσανασχέτησα. Δήθεν. Την ακολούθησα όμως.

«Τι είναι αυτή η χαρχάλω;» κορόιδεψα, αλλά αμέσως το μετάνιωσα.
Η Φανή μούτρωσε, με κοίταξε με βλέμμα καρφιτσάτο.
«Τι είναι αυτό τέλος πάντων;» προσπάθησα να το διορθώσω απεγνωσμένα.
«Χάρλεϊ Ντάβιντσον Γκατζίβα», είπε σίγα.
Την κοίταξα σα χάνος.
«Κάποτε η Χάρλεϊ συνεργάστηκε με τη Γκατζίβα για ένα μόνο μοντέλο τελικά …» ξεκίνησε να λέει αλλά το έκοψε απότομα.
Γύρισα το κεφάλι προς το μέρος της. Έκλαιγε. Γάμησέ τα.
«Θέλω να μιλήσουμε», ψέλλισε.
«Εντάξει», είπα.
«Έχω κάτι δουλειές στο κέντρο», συνέχισε.
«Έχουμε γίνει θέαμα στο μαγαζί», της υπενθύμισα.
Έκοψε το κλάμα αυτόματα.
«Σε δυο ώρες, που θα είσαι;» ρώτησε.
«Σπίτι μου».
«Δεν θέλω εκεί».
«Καλά. Σε δυο ώρες στην πλατεία», πρότεινα.
Μετά καβάλησα τη μηχανή και έφυγα πριν κάνω καμιά άλλη χοντράδα. Δεν άντεχα τις γυναίκες που έκλαιγαν, ειδικά όταν έφταιγα εγώ γι΄αυτό κι ακόμα πιο ειδικά όταν δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αλλάξω. Τι διάολος τις είχε καβαλήσει όλες τους; Η Φανή βαριόταν με το Νίκο –δεκτό και κατανοητό. Άλλα εκείνος ήταν ο άντρας της ζωής της –μέσα, κι εγώ κουμπάρος. Τι γούσταρε τώρα με όλη αυτή τη μελούρα που άπλωνε στα πέριξ; Ερχόταν μαζί μου για να ξεδίνει, γιατί έπρεπε να μου πουλάει έρωτα και μαραμένες μαργαρίτες να πούμε; Επειδή έτσι φχαριστιόταν το παραμύθι της; Τι σκατά ευχαρίστηση ήταν αυτή; Και από την άλλη μεριά η Νάντια. Άνετη, ψύχραιμη, μονίμως στην τρίχα. Αυτό που το πας; Απροειδοποίητα έφτανα σπίτι της κι εκείνη ήταν πάντα ντυμένη ντρινκ μάι φορντ. Μπανιαρισμένη, παρφουμαρισμένη … «Γιατί δε μένεις να κοιμηθείς εδώ;» Επειδή δεν θα κοιμηθώ, γι΄αυτό –άντε γαμηθείτε όλες σας!

Έβαλα το δίσκο στο πικάπ. Μου πήρε τα μυαλά ο Αρχηγός, κεφάτο τον έβρισκα, μέσα στους θανατοποινίτες, τα διαβόλια και τα τριβόλια. «Η Κυριακή έχει ένα σκλάβο/ η Δευτέρα έχει έναν επίσης./ Τα βάσανά μας είναι αμέτρητα/ οι χαρές μας είναι σχεδόν ανύπαρκτες./ Πέρασα όλη τη μέρα σκάβοντας τον τάφο μου/ τώρα πήγαινε να μου φέρεις τον σκλάβο της Κυριακής./ Η καρδιά μου κατέρρευσε στις ράγες ενός περαστικού τρένου/ αρκεί να ψιθυρίσεις το όνομά του/ και έρχεται αμέσως ο σκλάβος της Κυριακής».
«Τι κάνεις εδώ μέσα ρε βλαμμένε; Αποφάσισες να κόψεις τις φλέβες σου;»
Πετάχτηκα, ξύπνησα. Ο ξάδερφός μου χωρίς τη γκόμενά του.
«Μουσική ακούω –τι γουστάρεις τώρα;» δικαιολογήθηκα.
«Άναψε κάνα φως γαμώτο».
Πήγα αυτόματα προς τον διακόπτη. Στη μέση φρέναρα. Τι ώρα ήταν; Έξω νύχτωνε κι εγώ είχα ένα ραντεβού. Πόση ώρα άκουγα τον ίδιο δίσκο; Πόσο μαλάκας ήμουν; Άνοιξα το παράθυρο να μπει αέρας, να ξεντουμανιάσει το δωμάτιο. Η Φανή θα πρέπει να είχε ήδη γυρίσει σπίτι της, υπολόγιζα ότι θα με περίμενε κάνα μισάωρο, όχι παραπάνω. Μετά, βαρέθηκα να υπολογίσω τις συνέπειες.
«Έρχονται γκρουπάρες στο ΡΟΔΟ», φώναξα στον ξάδερφό μου.
«Εσένα περίμενα να μου το πεις!» γέλασε.
«Πάμε για καμιά μπύρα;» τον ρώτησα.
«Τώρα μπήκα ρε άνθρωπε! Κάτσε να αράξω λιγάκι, από το πρωί τρέχω».
Έμεινα ρέστος. Την έπεσα λοιπόν κάτω από τις κουβέρτες με τα ρούχα –είπα να κοιμηθώ για να περάσει ο καιρός. Τι ζημιά μου είχε κάνει ο Αρχηγός πάλι ρε γαμώτο! Θα μου πεις, εντάξει, ένα δίσκο έβγαλε ο άνθρωπος –έπρεπε εσύ να κολλήσεις σα χασικλής τελειωμένος; Γύρισα πλευρό μπας και βολευτώ καλύτερα.

Όταν κοιμάσαι με τις κότες ξυπνάς με τα κοκόρια –γνωστό αυτό. Πετάχτηκα από το κρεβάτι ιδρωμένος και άρρωστος. Έξω από τις γρίλιες δεν έλεγε να φωτίσει, είπα να πλυθώ και να κάνω καμιά μετάφραση αλλά δεν γίνονται τέτοια θαύματα αξημέρωτα.

Μου πήρε λιγότερο από ένα τέταρτο για να φτάσω σπίτι της, η περιοχή τριγύρω βρώμαγε σκουπίδια και χαλασμένα φρούτα -άναψα τσιγάρο. Εντάξει μάγκα μου, ήρθαμε, τώρα τι κάνουμε; Χάζευα τα κουδούνια, ήξερα ποιο έπρεπε να χτυπήσω αλλά δεν είχα κουράγιο να το κάνω. Κάθισα στα σκαλιά μπας και πάθω κόψιμο από το κρύο μάρμαρο –αυτό θα ήταν μια κάποια λύση. Έμεναν πάνω από δυο ώρες μέχρι να ξεκινήσει για τη δουλειά της, μήπως θα ήταν καλύτερα να την περιμένω εδώ έξω; Απελπισμένος ρομαντισμός κι έτσι –πιάνουν αυτά στις γυναίκες. Σηκώθηκα και κόλλησα το δάχτυλό μου στο κουδούνι. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι αν τύχαινε να ήταν μαζί με το Νίκο την είχαμε και οι δυο μας πολύ άσχημα. Ετοιμάστηκα για δράματα. Έτσι κι αλλιώς.

Μου άνοιξε αφού της είπα ποιος είμαι στο θυροτηλέφωνο. Κατέβηκα τα σκαλιά μέχρι το σπίτι της και σκεφτόμουνα ότι ο πούστης ο Αρχηγός ήταν και πάλι δραματικά επίκαιρος με το Mercy Seat του. Βγάλανε τη ζωή μας σάουντρακ κι από πάνω ζητάνε να τους πληρώσουμε αντί να μας το χαρίζουν οι κερατάδες. Η πόρτα στο βάθος του διαδρόμου ήταν ορθάνοιχτη και έρημη.

Καθόταν σε μια καρέκλα της μικροσκοπικής κουζίνας, αναμαλλιασμένη από τον ύπνο. Πρησμένα μάτια, ελπίζω όχι από κλάμα.
«Τι θες;» ρώτησε.
«Να ζητήσω συγνώμη», είπα. Δεν σκέφτηκα τίποτα καλύτερο.
«Εντάξει, ανησύχησα γιατί δεν είχα συνηθίσει να με στήνεις, αλλά αφού είσαι καλά …», μουρμούρισε.
«Σκατά καλά», είπα. «Κερνάς καφέ;»
Μου έφτιαξε ένα νες νερόπλυμα και θρονιάστηκε απέναντί μου όσο έπινα αμίλητος. Δεν υπήρχε τίποτα να κάνω εδώ πέρα, βιάστηκα να τελειώνω τον καφέ για να φύγω.
«Τα χαλάσαμε με τον Νίκο», είπε απαλά.
«Τι;»
Η ιστορία είχε ως εξής: από τη μέρα που κοντέψαμε να κουτουλήσουμε στο λιμάνι, η Φανή ένιωθε κάπως. Κι ο Νίκος, μέγας ψυχογνώστης, το είχε καταλάβει. Την τριβέλιζε λοιπόν για να μάθει τι είχε (κατανοούσα πλήρως το σπαζαρχίδιασμα που είχε φάει ο άνθρωπος μέχρι να της πάρει κουβέντα) και στο τέλος η Φανή του είπε ότι ήθελε να μείνει λίγο μόνη για να σκεφτεί. Έτσι περίπου είχαν τα πράγματα και λέω περίπου, επειδή η Φανή δεν μου είχε πει όλη την ιστορία.
«Εντάξει», μουρμούρισα όταν τελείωσε. «Πως νιώθεις τώρα;»
«Περίεργα».
«Υποθέτω ότι δεν μπορούμε να το γυρίσουμε σε αγάπες και λουλούδια μεταξύ μας … Τουλάχιστον, όχι κατευθείαν …»
«Ναι, κάπως έτσι».
Σηκώθηκα.
«Να πηγαίνω», είπα.
Δεν έβγαλε άχνα, οπότε κοπάνησα την πόρτα πίσω μου και ξεκίνησα με κατεύθυνση άγνωστη. Χρειάστηκε να γυρίσω τον διακόπτη της μηχανής στη ρεζέρβα για να πάρω χαμπάρι ότι κόντευα να φτάσω Σούνιο. Αλλά, αφού ήμουν ξύπνιος τόσο νωρίς, σκέφτηκα να περάσω από τη σχολή –μπας και πιάσω καμιά επαφή για τις εξετάσεις. Κι αυτό ακριβώς έκανα. Δηλαδή, γύρισα πίσω για τη σχολή.

Ένας ψεύτικος ήλιος ζέσταινε τα μυαλά όσων επέμεναν να καθίσουν στα έξω τραπεζάκια του καφενείου, χώθηκα πίσω από μια εφημερίδα επειδή ήταν πολλοί όσοι δεν είχα όρεξη να συναντήσω. Κάτι Κνίτες σπαστικοί, από αυτούς που θέλουν να σου πιάσουν κουβέντα και, στην καλύτερη, καταλήγετε να τσακώνεστε. Κάτι Αγωνίτες φιλικοί με γκόμενες απλησίαστες. Και οι Αυτόνομοι τίγκα στα μπλεξίματα. Τι σκατά να έκανα με την Φανή από δω και πέρα;
«Έχει θέση;» άκουσα κι αναγκάστηκα να βγάλω τη μούρη από την εφημερίδα.
«Ρε Ανθή! Σαν τα χιόνια τον Αύγουστο», φώναξα.
Χαιρόμουν κιόλας. Καλό κορίτσι η Ανθή –γνωριστήκαμε από το πρώτο έτος, με τον χειρότερο τρόπο στο μεγάλο αμφιθέατρο, εγώ πέταγα σαΐτες κι εκείνη πάλευε να παρακολουθήσει την παράδοση. Μπορεί και να τη γούσταρα γκομενικώς, αυτή δεν ξέρω πως το έβλεπε –γεγονός είναι ότι πρώτα με έβρισε και μετά πιάσαμε κουβέντα. Σπαστικιά έμοιαζε, έκανε, λέει, μπαλέτο κι ετοιμαζόταν να παντρευτεί όταν ο δικός της τελείωνε το φαντάρικο. Κότα εκ πρώτης όψεως. Αλλά έδειχνε να με νοιάζεται κι εγώ της έλεγα να μην κάνει μαλακίες, να διασκεδάσει όσο ήταν φοιτήτρια, πάρτι, ξενύχτια, κανένα πήδημα στη ζούλα και ν΄αφήσει τους γάμους για μετά θάνατον.
«Εγώ εδώ είμαι βλάκα μου. Εσύ έχεις να πατήσεις σε παράδοση από του Αγίου …»
«Πούτσου;» την έκοψα γελώντας.
«Άντε μωρέ βρομόστομε!» γκρίνιαξε στην πλάκα.
Η Ανθή δεν έβριζε.
«Πως πάνε τα δικά σου;» ενδιαφέρθηκα. «Παντρεύτηκες ή ακόμα;»
«Κάτσε να βρει δουλειά πρώτα, δεν βιαζόμαστε …»
Γέλασα –δεν είχα όρεξη να το σχολιάσω.
«Εσύ τι γίνεσαι;» με ρώτησε.
Της τα είπα όλα, το είχα ανάγκη φαίνεται –αλλά δεν μπορούσα να ανοιχτώ στους υπόλοιπους της παρέας. Έρωτες, ευαισθησίες, σάλια … θα έπεφτε η καρπαζιά σύννεφο.
«Βρες καμιά άλλη», συμβούλεψε η Ανθή.
«Κάτι βρήκα», συμπλήρωσα και της είπα τα καθέκαστα με τη Νάντια.
«Καλά –εσύ πας γραμμή για το τρελάδικο!» ψευτοθαύμασε η Ανθή.
«Πες μας κάτι που δεν ξέρουμε», την προέτρεψα.
«Ρε παιδάκι μου, τόσο δύσκολο είναι να βρεις μια νορμάλ περίπτωση;»
«Όπου νορμάλ …»
«Μια κοπέλα, στην ηλικία σου, το τονίζω αυτό –ελεύθερη κι ωραία».
«Ελεύθερη κι ωραία;»
«Ναι μωρέ. Χωρίς άλλη σχέση, αλλά να μην είναι και βούρλο, να σου αρέσει κιόλας …»
«Άστο ρε Ανθή. Ακόμα τα πιστεύεις αυτά τα παραμύθια; Τέτοιες φάσεις είναι από άλλη ζωή, όχι από τη δικιά μας».
«Τι μας λες; Εγώ δηλαδή πως βρήκα;»
Δεν ήθελα να της πω την άποψή μου, ότι κορόιδευε δηλαδή τον εαυτό της εξακολουθώντας να τραβιέται με το μαλάκα που την πρωτοπήδηξε στο Λύκειο.
«Βρήκες; Τι βρήκες;» έκανα. «Βρήκες τέτοια κοπέλα που μου λες; Και τι έγινε; Τα φτιάξατε;»
Γέλασε νευρικά. Ήταν πολύ νευρική γενικώς η Ανθή. Νευρόσπαστο.
«Ανθούλα θα σου πω κάτι κι αν το βγάλεις παραέξω σου υπόσχομαι ότι θα σε βρουν φυτεμένη στα χωράφια. Λοιπόν, εγώ περιμένω. Κάποια μέρα θα σκάσει εκείνη η γυναίκα που δεν θα μοιάζει με τίποτα από αυτά που περπατάνε στη γη –έτσι στο τυχαίο θα σκάσει μύτη, με προσέχεις; Κι εγώ, για κάποιον ανεξήγητο λόγο θα έχω το θράσος να της μιλήσω. Άκου τώρα κάτι απίθανο –η γυναίκα αυτή θα γελάσει με τη σαχλαμάρα που θα της πω, θα γελάσει ζεστά κι εγώ θα γίνω επιτόπου χαλκομανία. Να μη στα πολυλογώ, δεν θα την αφήσω ποτέ αυτή τη γυναίκα, γιατί θα φοβάμαι ότι θα σπάσει από τον αέρα ή θα βρωμιστεί από το νερό. Και τότε τίποτα δεν θα μετράει πέρα από το γέλιο της –κατάλαβες;»
Με κοίταζε αμίλητη, έλεγα, τώρα θα φωνάξει να μου φορέσουν ζουρλομανδύα.
«Όμορφο ήταν αυτό που είπες …» μουρμούρισε στο τέλος.
«Ναι, όμορφο. Συμφωνώ –κι εμένα μ΄αρέσει. Κοίτα τώρα γύρω σου ρε Ανθούλα. Βλέπεις καθόλου ομορφιά στα πέριξ; Κακοχυμένοι άνθρωποι περιμένουν τη σειρά τους για να φάνε από τον σκουπιδοτενεκέ. Βιάζονται κιόλας. Από πού θα έρθει αυτή η καταπληκτική γυναίκα λοιπόν; Από πουθενά Ανθή. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κι όλα αυτά είναι σαχλαμάρες που ξέμειναν στα κεφάλια μας από την εποχή των Τριών Σωματοφυλάκων και του Ατρόμητου Καπετάνιου».
Άναψα τσιγάρο νευριασμένος.
«Γι΄αυτό σου λέω Ανθή. Ότι κάτσει, όπως κάτσει», κατέληξα.
«Και τότε γιατί τρώγεσαι ακόμα μ΄αυτή τη Φανή;» ρώτησε χαμογελώντας.
«Τι εννοείς;»
«Ότι κάτσει, όπως κάτσει –το κατάλαβα αυτό που είπες. Έκατσε η Νάντια, καλύφθηκες, έτσι δεν είναι; Αυτό έκατσε –η Φανή πού κολλάει; Εκτός αν δεν είσαι καλυμμένος και ψάχνεις …»
Έσβησα το τσιγάρο.
«Πρέπει να φύγω Ανθούλα. Έχω να παραδώσω κάτι μεταφράσεις, χάρηκα που τα είπαμε».
«Έλα ρε χαζέ στο μάθημα να πάρεις τίποτα σημειώσεις».
«Τις παίρνεις εσύ και μου τις δίνεις».
«Πώς να στις δώσω αν κάνεις κάνα χρόνο να ξαναπατήσεις;»
Κάποτε θα έβρισκα μια σταθερή δουλειά με σφιχτό ωράριο, θα χτύπαγα κάρτα και τέτοια. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποφύγεις τις ερωτήσεις –μπαίνεις τότε στο γκεζί και σταματάς να σκέφτεσαι. Γιατί αλλιώς κινδυνεύεις να σε κολλήσει στον τοίχο η πρώτη τυχούσα Ανθή κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό αν θέλεις να περνιέσαι για ψαγμένο άτομο. Τι να της έλεγα δηλαδή; Ότι κυνηγάμε τα όνειρά μας ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν;

Χρειαζόμουν ένα εισιτήριο για κάποιο γρήγορο τρένο, χρειαζόμουν να περάσω από τον καιρό, να τρέξω μπροστά τον χρόνο, να φτάσω στον προορισμό πριν καν ξεκινήσω. Γι΄αυτό σου λέω, κάνε μου τη χάρη και ψάξε προσεκτικότερα στις τσέπες σου.

Posted in: Μέρες κρασιού και τριαντάφυλλων,Στο ξέφωτο βαδίζοντας προς την κλειστή πόρτα