Ποντικοπαγίδα

Στην αρχή ήταν το Σπόρτιγκ. Κι εμείς, πιτσιρικάδες με κάτι μάτια να -σαν πιατάκια του καφέ να χαζεύουμε τους εξωτικούς, επι σκηνής.

Και στην αρχή ήταν οι Police αλλά πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Μετά ήρθαν οι Boomtown Rats, όπου κάτι έγινε. Για μένα έτσι; Για τους άλλους δεν έτρεχε και τίποτα. Μάλιστα κάτι πανκς στις πρώτες σειρές φτύνανε ανελέητα με αποτέλεσμα ο Geldof να τσαμπουκαλευτεί. Βέβαια, δεν ήταν Άγιος ακόμα εντάξει; Και αμφιβάλλω αν περνούσε από το μυαλό του ότι χρόνια αργότερα θα έκανε την Band Aid και θα μοίραζε καραμέλες σε φτωχά παιδάκια. Και οι πανκς εκεί, να φτύνουν γιατί οι Rats δεν τα έχωναν χοντρά και γιατί ήταν Ιρλανδοί οι σκατιάρηδες αλλά δεν λέγανε τίποτα για τη Bloody Sunday.

Στην αρχή ήταν και οι μπάτσοι. Να φτιάχνουν διπλούς κλοιούς από τον σταθμό μέχρι το γήπεδο και να ελέγχουν τους πιτσιρικάδες. "Χωρίς εισητήριο δεν περνάς". Αυτό μου έμεινε. Και τα παιδιά που έβαφαν τα μάτια τους δίπλα στην είσοδο. Και ένας μεθυσμένος Άγγλος που καθόταν πίσω μου γυρεύοντας φασαρίες. Στην αρχή ήταν το Σπόρτιγκ λοιπόν και οι Police και οι Rats. Αλλά αυτοί έφυγαν. Μόνο οι μπάτσοι έμειναν -να μας ψάχνουν για εισητήριο.

Μετά ήρθαν κι άλλοι. Κάποιοι πέρασαν για να φύγουν (άστους αυτούς -κοντεύουμε να τους ξεχάσουμε, άντε ρε, πότε ήρθαν οι Wipers;) κάποιοι ήρθαν για να ξανάρθουν (τόσο, που αν δεν δούμε μια χρονιά τον Nick Cave νιώθουμε σα να μην έχουμε κάνει Πρωτοχρονιά), άλλοι ήταν εδώ (σαν τον Παυλάκη το Σιδηρόπουλο, το μεγάλο κωλόπαιδο, τη ντίβα αλλά -χαλάλι του - είχε φωνάρα και στίχους αιματερούς, μόνο που σιχτιρίζαμε κάθε φορά που τελείωνε το πρόγραμμα στο Rodeo και την έπεφτε στη disco απέναντι να χτυπήσει κανένα γκομενάκι ή όταν τον βλέπαμε να κυκλοφορεί στην κατάληψη της Νομικής με την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ παραμάσχαλα και να λέει παπαριές για τη θεία του την Έλλη Αλεξίου και για το Ζορμπά -και πέθανε κι αυτός, είχαμε κανονίσει να πάμε να τον δούμε αλλά το καθυστερούσαμε -ρίσκο ήταν οι εμφανίσεις του -αν ήταν λιώμα έκλαιγες τα λεφτά σου, το καθυστερούσαμε μέχρι που ... πάει ο Παύλος και το ακούσαμε σε μια ταβέρνα στα Εξάρχεια και χύσαμε κρασί στο πάτωμα για πάρτη του -για καλό ταξίδι και κάναμε το χρέος μας αλλά πάλι άδειοι μείναμε) και άλλοι έμεναν δίπλα μας αλλά δεν τους είχαμε πάρει χαμπάρι (σαν τους Socrates που μας μάθαιναν τα τραγούδια των Stones και ήταν καλά παιδιά, αθόρυβα, αλλά με το κόλλημα της διεθνούς καρριέρας -εντάξει μωρέ και ο Σπάθας να δακρύζει στο solo του Mountains και ο Πούλικας να τους κάθεται στο σβέρκο στις βραδιές R'n'B στο ΚΥΤΑΡΡΟ, τι να πεις, φωνάρα ο παππούς αλλά παλιοτόμαρο -και οι άλλοι καλά παιδιά, μέχρι που βαρέθηκαν, έκοψαν και τα μαλλιά, πήγαν στην Αγγλία, έγιναν Plaza και σπάσανε τα μούτρα τους για μια ακόμα φορά).

Και υπήρχαν οι γραφικοί των Εξαρχείων που πουλούσαν τρέλα για να ξορκίσουν τα Λαρισαϊκά κόμπλεξ τους (αν τον θυμάστε -έχει καλώς) και αυτοκτόνησαν και έγιναν ήρωες (ως συνήθως) ή έπαιζαν διασκευές σαν το "I pay the eyes that I love" στα παγκάκια της πλατείας για να κάνουν μικρές καρριέρες βασισμένοι σε soft πρεζοτράγουδα ή τέλος έβγαζαν μεροκάματο στον ΚΑΒΟΥΡΑ πριν εκτοξεύσουν την καρριέρα τους με "Διαμάντια και ρουμπίνια" και "Καραμελένιες" (εντάξει το κόβω γιατί μου βγαίνει προς εμετό).

Και, αφού λέμε για εμετό μην ξεχαστούν οι ΑΓΝΟΙ, οι ΓΝΗΣΙΟΙ, οι ΑΤΟΦΙΟΙ, ΟΙ ΡΟΚΑΔΕΣ, που ήρθαν και μας καβάλησαν -σαν το Βασιλάκη τον Παπακωνσταντίνου που τραγουδούσε στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ την εποχή που ο Θεοδωράκης κατακεραύνωνε το ξενόφερτο, αλλοτριωτικό ροκ και έλεγε τα ξένα συγκροτήματα γενίτσαρους. Σαν τον Λαυρέντη το Μαχαιρίτσα που τραγουδούσε χριστιανικό ροκ στους PLJ Band (δεν είναι ανέκδοτο!). Και τώρα βγαίνουν να διεκδικήσουν τη θέση τους στο ελληνικό ροκ πάνθεο -οι κύριοι "όπου φυσάει ο άνεμος" με τα "ροκ βιώματα" και η πιτσιρικαρία να τους αποθεώνει και οι συλλογές ελληνικού ροκ να τους έχουν πρώτες μούρες. Γιατί όταν οι παραπάνω παίζανε φίσκα στα μοντέρνα σκυλομάγαζα, οι Last Drive, οι Antitrop. Council και όλοι οι υπόλοιποι ξεσκίζονταν στον ΠΗΓΑΣΟ με το Α.Τ. Εξαρχείων να κάνει ντου κάθε τρεις και λίγο. Όμορφα;

Posted in: Κινητήρες εσωτερικής καύσεως