Λευκή εξέγερση (όχι πια!)

Για όλα φταίει ο Κάιν. Όσοι κυκλοφορούσαν στην πλατεία, στα Εξάρχεια το 80κάτι θα τον θυμούνται -με τα μακρυά, ράστα, μαλλιά και το λευκό μικρό ποντίκι του -έβγαζε την εφημερίδα που μοίραζε μόνος του (λίγοι τυχεροί είχαν πετύχει και το λευκό μικρό ποντίκι να μοιράζει), έφτιαχνε αφίσες, κυκλοφορούσε.

Ναι, και για εμάς από την Πάντειο φταίει κι ο Μαρκήσιος. Εκείνη η φιγούρα που έφερνε επικίνδυνα στον Morrison και ήταν απλησίαστος για τους τότε πιτσιρικάδες (κι εγώ ήμουν μέσα σ' αυτούς, πρωτοετής, δευτεροετής) -και ευτυχώς, γιατί έτσι έμεινε ο θρύλος του.

Κι ο φιλαράκος ο Θοδωρής ο Παπαδόπουλος που βγήκε μετά το πρώτο μάθημα στο Αμφιθέατρο μετά τον αρχι-κνίτη ο οποίος μας είχε ζαλίσει στη μαζική συμμετοχή και την κινητοποίηση και είπε τότε ο Θοδωρής "εγώ θέλω να έρθετε, να τα πούμε, όχι μαζικά, σαν τα βόδια, αλλά ατομικά -παρέα με τις διαφορετικότητές σας". Ε, αν μπλέξεις με τέτοια ρεμάλια -θα έχεις κακά ξεμπερδέματα -αυτό είναι γνωστό.

Αυτόνομοι στην Πάντειο, μέχρι να μας καπελώσουν κάτι διαγραμμένοι της ΠΑΣΠ, αυτόνομοι σε συνελεύσεις στο Πολυτεχνείο -μια χάβρα από διαφορετικότητες που συμφωνούσαν μόνο σε επείγουσες περιστάσεις -δηλαδή όταν τα ΜΑΤ ήταν στο μισό μέτρο. Και η γαμημένη γενιά του Πολυτεχνείου να μας φερμάρει από παντού. Από τα κυβερνητικά πόστα, το ΠΑΣΟΚ είχε έρθει για να αγιοποιήσει ότι άρχιζε από σοσιάλ και να το σαβανώσει σε μουσεία και τηλεοπτικές εκπομπές. Εντάξει, στην αρχή το φάγαμε το τυράκι.

Είχαμε βλέπεις έρθει από δύσκολα χρόνια. Είχαμε μεγαλώσει την εποχή που η Ελλάδα νόμιζε πως έδιωξε τη χούντα αλλά, στις διαδηλώσεις σκοτώθηκε ο Κουμής και η Κανελλοπούλου. Και λίγο πριν (ήμουνα δημοτικό τότε -αλλά μου τα είπαν στο Γυμνάσιο), οι μπράβοι είχανε φάει τον Παναγούλη. Και οι βολεμένοι επί Δικτατορίας παρέμεναν βολεμένοι και επί μεταπολίτευσης -άντε να έτρωγε κανα-δυο πολυδιαφημισμένους η 17Ν.

Και με όλα αυτά στην πλάτη, με αποβολές από το Γυμνάσιο γιατί πήγαμε στην πορεία, στις 17 Νοέμβρη, αποβολές για μαλλιά και κάπνισμα, αποβολές γενικώς .... Και ήρθε ο Αντρέας, έκανε τη μέρα του Πολυτεχνείου ημιαργία, έβαλε και τον Λαλιώτη μέσα, έβαλε τον Παπαχρήστου στο Νέας Γενιάς, το ξεδόντιασε το (όποιο, ισχνό) αγωνιστικό πνεύμα είχε απομείνει. Αλλά τι να πεις που τώρα ήταν οι "καλοί" στα πράγματα;

Κι αν πήγαινες να κοντράρεις σου την πέφτανε, από τη μια τα ΚΝΑΤ στις σχολές (γιατί ήσουν αντιδραστικός και προβοκάτορας) και από την άλλη οι "αγανακτισμένοι πολίτες" (τα νέα Τάγματα Ασφαλείας του ΠΑΣΟΚ). Και ξέμενες στα Εξάρχεια, κυκλωμένος από τα ΜΑΤ, με 10 φίλους αμήχανους και τα παιδιά της πλατείας φρικαρισμένα από τις αμφεταμίνες -α ναι, και τον επικεφαλής της διμοιρίας να σου φωνάζει από την ντουντούκα "διαλυθείτε ησύχως διότι η πλατεία δεν παρέχει φοιτητικό άσυλο". Και αν έκανες να την κοπανήσεις από τα στενά έβλεπες πως ο μόνος ανοιχτός δρόμος ήταν αυτός που οδηγούσε στη Νομική ή το Χημείο -που ήταν και άσυλα. Εντάξει ρε καριόληδες, φώναζες κι έμπαινες μέσα.

Το βλέπαμε ότι μας έσπρωχναν, βήμα-βήμα στις καταλήψεις, να μας έχουν μαντρωμένους -συνήθως αυτό γινόταν Παρασκευή απόγευμα -να μην παραλύσει και η εμπορική κίνηση στη Σόλωνος έτσι; Και από Δευτέρα ξημερώματα βρισκόταν κανένας Σταθόπουλος (ποιός τον θυμάται τον κύριο Υπουργό Δικαιοσύνης όταν ήταν "πρύτανης των ΜΑΤ";) να δώσει το ελεύθερο στα γουρούνια να ξεχαρμανιάσουν, διαλύοντας την κατάληψη. Ή πάλι, αν δεν μας πετύχαιναν στις σχολές κι αν κάποιοι από εμάς κρυβόμασταν στα "αριστερίστικα" στέκια, πάλι βρισκόταν κανένας συνειδητοποιημένος ηγέτης τύπου Καραμπελιά (αυτός που τώρα έχει γίνει μαϊντανός των τηλεοπτικών παραθύρων), να φυγαδεύσει τους δικούς του, από τη ΡΗΞΗ, και να μας αφήσει στα στοργικά χεράκια των ΜΑΤατζήδων.

Ωραία περνάγαμε, παράπονο δεν είχαμε, απλά ο κόσμος μας κοιτούσε σαν βλαμμένους. Κακομαθημένα κωλόπαιδα, τι ζητάνε τώρα, όλα τα έχουν, που να δουν τις δικές μας εποχές όταν δεν τολμούσες ούτε να κοιτάξεις, αμέσως σε σβέρκωνε ο χωροφύλακας και μέσα. Επαναστάτες είστε εσείς ρε; Εμείς αγωνιστήκαμε για τη Δημοκρατία, εσείς τι κάνατε; Μα πως να κάνουμε κύριοι; Με το υπεροπτικό βλέμμα σας και το υφάκι "άντε παίξε με τα κουβαδάκια σου παιδάκι" και τις καταθλίψεις και τα υπαρξιακά σας να μας φορτώνουν ενοχές. Ήρωες που βολεύτηκαν αλλά αρνήθηκαν να το παραδεχτούν και κρεμαστήκατε στη γενιά μου για να πηδήξετε και να κάνετε φιγούρα.

Κι έτσι καταλήξαμε σε έναν ατέλειωτο χαβαλέ. Με "Επιχείρηση Αρετής" στην πλατεία και ξύλο στα στενά, μας κόψανε τα μπαράκια και τα live, με το ξεφτιλισμένο το DT να μην ξεκινάει και οι διμοιρίες να παίρνουν θέση μάχης, με κυνήγι στην Ακαδημίας και με εκείνους τους άγιους ανθρώπους στα γραφεία της ΕΔΑ που μας έκρυψαν για όλο το βράδυ -κι εγώ να χαζεύω από το μπαλκόνι τους τα ΜΑΤ να σπάνε τζαμαρίες μαγαζιών που αύριο θα καταγράφονταν σαν "ζημιές που προκάλεσαν οι γνωστοί-άγνωστοι" και με εκείνη την κοπελίτσα που κρύφτηκε μαζί μας στην ΕΔΑ και, κατά το ξημέρωμα, παραδέχτηκε ντροπιασμένη πως είχε κατουρήσει το βρακί της όταν μας είχαν στριμώξει τα ΜΑΤ και δεν είχε που να αλλάξει -της κάναμε πλάτες θυμάμαι και το πέταξε στο στέγαστρο της ΕΛΛΗΣ -και κάπνιζα το τελευταίο μου Camel στη γύρα με κάτι παιδιά παντελώς άγνωστα και αναρωτιόμασταν αν ήταν πράγματι πολύ διεγερτικό αυτό με την κοπελίτσα ή μας είχε αποστραβώσει η αγαμία (στο συγκεκριμένο ερώτημα ακόμα δεν έχει δωθεί απάντηση).

Και μετά ήρθε η καινούργια Βάρκιζα, το ΚΚΕ να συνεργάζεται με τη Ν. Δημοκρατία και να στήνουν Ειδικά Δικαστήρια -τα καθάρματα σφάζονταν μεταξύ τους, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών σε στυλ "συμμορίες της Μαφίας" και εμείς κάναμε πάρτυ.

Και η πλατεία γέμισε παραμύθα και βγήκαν σωστά τα παλιά πρεζάκια που υποστήριζαν ότι κάθε φορά που έρχετε η Ν.Δ. στα πράγματα σκάνε οι καλύτερες παρτίδες. Μόνο που έσκασε τότε και πολύ καθαρή και μπόλικοι πήγανε από o.d. γιατί συνηθισμένοι να σουτάρουν τσιμεντόσκονη τα ξεφτίλιζαν τα grains. Η γενιά μου δεν σακατεύτηκε από τα ναρκωτικά -δεν είχαμε ούτε καν την τύχη των χίπηδων που έφυγαν μέσα σε σύννεφα παραισθήσεων ή άδειασαν τη ζωή τους από σπασμένες φλέβες. Σε μας τα πρεζάκια ήταν λίγα και αφερέγγυα. Συνήθιζα να περνάω πίσω από τις διμοιρίες των ΜΑΤ και να χαζεύω πρεζόνια ξαπλωμένα σε σκαλιά πολυκατοικιών και βαποράκια να στήνουν λαϊκή αγορά δίπλα στις ασπίδες. Και από την άλλη, αν ήθελες να αλλάξεις επίπλωση στο διαμέρισμά σου φιλοξενούσες ένα 'ζάκι για να μην πληρώνεις και μεταφορείς. Έτσι ήταν.

Αλλά οι δικοί μας νεκροί έφυγαν συκοφαντημένοι ή αφανείς. Σας τον Καλτεζά, τον αιμοσταγή δολοφόνο, ετών 16, που έσπασε μια μολότωφ στο σιδερόφραχτο παραθυράκι της κλούβας -εγκληματίας, πάρε 2 σφαίρες στην πλάτη. Σαν τον άλλο τον πιτσιρίκο, που τον σκότωσαν στο ξύλο τα ΜΑΤ στη Ναυαρίνου, αλλά το έκαναν γαργάρα -όλοι τον είδαμε πως του χτυπούσαν το κεφάλι στο πεζοδρόμιο και πήγαμε να βοηθήσουμε και μας βούτηξαν και το μάθαμε μέσα στο κρατητήριο οτι πέθανε στον Ευαγγελισμό, αλλά όταν βγήκαμε έξω δεν υπήρχε γραμμή γι' αυτό στις εφημερίδες. Ή σαν το φίλο μου το Νίκο, παλιότερα αυτό, που είδε τη γυναίκα της ζωής του να φιλιέται με άλλον στη χοροεσπερίδα της Γ' Λυκείου και φούνταρε με τη βέσπα του από τον Κρεμαστό Λαγό.

Τέτοιοι είμασταν, σαν κι αυτούς, μαλάκες που ξοδευτήκαμε, αλλά δεν το μετανιώσαμε και η στάση μας παράδειγμα για κανένα δε θέλουμε να γίνει. Και ο Κάιν εξαφανίστηκε τόσο ξαφνικά όσο εμφανίστηκε και ο Μαρκήσιος πάχυνε -για γέλια το παιδικό μας ίνδαλμα κι έτσι μας αρέσει -να γελάμε κατεβαίνοντας, γιατί η κορυφή είναι για τους ισχυρούς κι εμείς γουστάρουμε μόνο τους χαμένους.

Posted in: Κινητήρες εσωτερικής καύσεως