Το μπλουζ του εργατόπαιδου

Για ένα παπάκι και ένα στέρεο. Η δουλειά δεν είναι ντροπή (είναι μαλακία) -οπότε αν ήθελες να αγοράσεις ένα στέρεο, για να σταματήσεις να ακούς παράνομες κασέτες στο ξεχαρβαλωμένο κασετόφωνο, αναγκαζόσουν να δουλέψεις τα καλοκαίρια, στις διακοπές.

Τότε ήταν που η Βραζιλία κατέβηκε από άλλο πλανήτη, έφερε μαζί της κάτι εξωγήινους σαν τον Ζίκο (όχι τον μπακαλόγατο εντάξει;) και τον Φαλκάο, κουβάλησε και τον Τσε των γηπέδων, τον Σόκρατες (κι άσε το Μαραντόνα να χτυπάει τατουάζ -φιλαράκο, αν έχεις περάσει μια ζωή μέσα στην κόκα και τις πουτάνες, λογικό είναι στα γεράματά σου να το παίζεις μετανοημένος χριστιανός ή κομμουνιστής -αλλά μην τρελλαίνεσαι, τον σώζεις άλλη μέρα τον κόσμο). Και επειδή η ζωή στον πλανήτη γη ήταν ανέκαθεν περίεργη και οι Βραζιλιάνοι δεν ήταν από εδώ, αδυνατούσαν να καταλάβουν πως υπάρχει και η ισοπαλία στο παιχνίδι, που σου δίνει την πρόκριση. Φουλ επίθεση λοιπόν με τους Ιταλούς, γκολ πάνω στο γκολ, μέχρι που οι "πεθαμένοι" τους πέταξαν έξω τους Βραζιλιάνους κι έμεινα εγώ να κλαίω που θα έκανα 4 χρόνια να τους ξαναδώ να παίζουν.

Και επειδή η ζωή στη γη ήταν ανέκαθεν σκληρή, εγώ τότε δούλευα σερβιτόρος, για να πάρω το στέρεο, να μπορώ να ακούω εκείνο το φοβερό LP των Birthday Party (το Preyers on fire, εισαγωγής κιόλας) που όλοι έλεγαν πως ανατινάζει μυαλά (όχι όλοι, ο Μαλαθρώνας στο ΠΟΠ & ΡΟΚ το έλεγε-αλλά εγώ τον πίστευα). Και το άλλο καλοκαίρι έπρεπε πάλι να δουλέψω (σε εργοστάσιο), να πάρω παπάκι, για να μπορώ να πηγαίνω στη δουλειά μου (κουφάλα καπιταλισμέ, τα πάντα εν σοφία εποίησες!).

Έτσι μπήκα στον σκληρό κόσμο του μεροκάματου -πρώτα μαθητής, μετά φοιτητής, τέλος κανονικός άνθρωπος -χωρίς ελπίδα απόδρασης. Αλλά μπήκα με όνειρα εντάξει; Ήθελα να δουλέψω σε δισκάδικο και σε βιβλιοπωλείο (μικρότερος ήθελα να δουλέψω και σε ζαχαροπλαστείο -αλλά το ξεπέρασα). Τελικά έκανα τα όνειρά μου πραγματικότητα σε ποσοστό 50% -κατάφερα να δουλέψω σε βιβλιοπωλείο μόνο -αλλά δούλευα κι ένα φεγγάρι σε περιοδικό για μοτοσυκλέτες, κάτι που δεν τολμούσα ούτε να το ονειρευτώ όταν ξεκίνησα το εργασιακό σαφάρι. Ανακάλυψα λοιπόν οτι τα όνειρα εκπληρώνονται μόνο για να συνειδητοποιήσεις πως τελικά πρόκειται για εφιάλτες σε εορταστική συσκευασία.

Βρήκα την αγγελία στο βιβλιοπωλείο μια μέρα που είχα πάει να κλέψω κανένα βιβλίο (μας το είχε σφυρίξει τότε η Πάολα στην πλατεία πως το συγκεκριμένο μαγαζί κλέβεται εύκολα -έτσι έγινε διάσημο το βιβλιοπωλείο -τα αποβράσματα οι συνομήλικοί μου θα θυμούνται και πως το έλεγαν το μαγαζί -ακόμα υπάρχει και ευημερεί, αλλά έχει βάλει bar code στα βιβλία και άντε να κλέψεις). Φορούσα ένα 501 (μεταχειρισμένο, από αμερικάνικη αγορά) σκισμένο πάνω από το γόνατο, που αρνιόμουν ενσυνείδητα να μπαλώσω. Δεν ξέρω πως την είδαν αλλά με προσέλαβαν. Για να μάθω πως ότι φαίνεται παράδεισος απέξω είναι Νταχάου από μέσα. Την κοπάνησα από αυτούς λίγο πριν γίνει μια γερή απεργία και πετάξουν όλους τους γνωστούς μου έξω.

Εκεί γνώρισα κι ένα κορίτσι που οδηγούσε το ιστορικό Harley Davidson - Gagiva (κάποια συνεργασία έτσι;) που πολύ το ερωτεύτηκα -κι αυτή έδειχνε να νιώθει τα ίδια, αλλά είχε και γκόμενο, με σταθερή δουλειά και σπίτι, ενώ εγώ δεν είχα πάει ούτε φαντάρος -οπότε προτίμησε κάτι πιο σίγουρο και δεν πήγαμε παραπέρα από κάποιο κέρατο, πολλά δάκρυα και μερικές παθιασμένες κασέτες. Χαλάλι της, γιατί όταν την έβλεπα να τεντώνεται στο ταμείο μου θύμιζε αιλουροειδές κι εμένα αυτό πολύ μου άρεσε (κι ας προτιμάω τα σκυλιά από τις γάτες -μυστήρια πράγματα).

Αλλά εκεί έμαθα τι θα πει αφεντικό. Ήταν ένας τύπος, γλίτσας, με τα ίδια ρούχα για αιώνες, που ζούσε για να έρχεται στο μαγαζί και να μας γαμοσταυρίζει. Αφεντικό φίλε -εκεί που ο άνθρωπος συναντάει το κτήνος. Και ήταν κι από γνωστή οικογένεια, με άκρες στον πνευματικό κόσμο, άκου να δεις!

Ήδη την ατέλειωτη σειρά κιταρισμένων, πειραγμένων και τελικά κατεστραμμένων παπιών είχε ακολουθήσει το μνημειώδες DT 200 ιταλικής κατασκευής -με ένα τρομακτικό σκαλί στις 4.500 στροφές που εξαπέλυε άλογα στον ορίζοντα και λάδια από την εξάτμιση, τρελλαίνοντας τους νεο-εγκατασταθέντες μετρητές ρύπων στην Ακαδημίας και συμβάλλοντας στη συνειδητοποίηση του κοινού σχετικά με τους κινδύνους που εγκυμονεί η περιβαλλοντική μόλυνση σε αστικό περιβάλλον. Όμορφη μηχανή, μπλε-κίτρινη, κάποτε που ήμουν τύφλα μου είπαν οτι ανεβοκατέβαινα μαζί της τα σκαλοπάτια στην πλατεία Ν. Σμύρνης, μέχρι το γνωστό "παλούκι" (εγώ δεν το θυμάμαι). Ας είναι μαλακές οι βαλβολίνες που τη σκεπάζουν στον παράδεισο των ανταλλακτικών που βρίσκεται τώρα.

Τέλος πάντων, πήγα φαντάρος, το DT έγινε SRX 400 και μετά CB super four 400 και όταν βγήκα από το στρατόπεδο με το απολυτήριο, τη στολή και μια σκατοβροχή να φτιάχνει λάσπη στις λακούβες -κάποιος μου εξήγησε οτι τα χρόνια των μειωμένων απαιτήσεων είχαν παραμείνει στο ΚΨΜ για καφέ και σάντουιτς. Κάποιος πανικός έτσι; Η μόνιμη σχέση με περίμενε για το ταξιδιωτικό πακέτο "γάμος, αυτοκίνητο, μόνιμη δουλειά, παιδιά και πάλι πίσω -στη φανταστική τιμή των 26 χαμένων χρόνων (μόνο!)" και η μηχανή αρνιόταν να ξεκινήσει γιατί είχαν πάρει νερό τα αθάνατα NGK. Θυμήθηκα τότε τους Βραζιλιάνους και πως την είχαν πατήσει από τους βρωμο-Ιταλούς και αποφάσισα να λάβω υπόψη το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας -με άλλα λόγια άρχισα το κατενάτσιο. Απάντησα στην αγγελία για νέους συντάκτες του περιοδικού μοτοσυκλέτας που διάβαζα από πιτσιρικάς, τους έγραψα κι ένα δοκιμαστικό άρθρο που ανακάτευε το θρυλικό νησί Πάιτα (μόλις είχαν βγει τα "Γουρούνια στον άνεμο" του Νικολαϊδη -μεγάλο μου κόλλημα ο Νικολαϊδης γενικότερα), μια φυλή ιθαγενών που πίστευαν πως όλα έχουν ζωή, άρα και οι μηχανές, που είχαν χαρακτήρα και ιδοτροπίες και άλλες τέτοιες παπαριές -κοινωνική ανθρωπολογία του μπουζοκαλώδιου με λίγα λόγια. Τώρα, τι τους άρεσε στο όλο θέμα δεν ξέρω, αλλά με πήραν για τη δουλειά.

Εκεί γνώρισα ένα άλλο είδος αφεντικού -τον εμπνευσμένο, με ιδέες που φορούσε φόρμα μηχανικού πάνω από το κοστούμι του σύγχρονου μάναντζερ (βγαλμένο τσιφ από τις σελίδες εγχειριδίου του Αϊοκόκα). Και γνώρισα και τον προϊστάμενο που δεν μπορεί να είναι προϊστάμενος γιατί απλούστατα είναι ο καλύτερος εργαζόμενος που πέρασε ποτέ. Μπερδεμένο; Όταν κάποιος ξέρει να δουλεύει, είναι αποτελεσματικός, ακούραστος και οργανωτικός, συνήθως είναι ακατάλληλος για προϊστάμενος. Ο προϊστάμενος πρέπει να είναι τεμπέλης, για να μοιράζει τη δουλειά στους υφισταμένους και γεμάτος υπομονή, αφού ξέρει οτι στηρίζεται σε άλλους. Οι μοναχικοί λύκοι δεν γίνονται προϊστάμενοι -αξίωμα. Τώρα θα μου πεις γιατί να είναι έτσι και γιατί να αξιοποιούνται οι άχρηστοι και οι άξιοι να μένουν στην απέξω -αλλά, τα παράπονά σου στο Φώσκολο, εμείς απλά το ρόλο μας παίζουμε εντάξει;

Έμαθα λοιπόν οτι μερικές φορές είναι δυνατό, πολλοί, ενδιαφέροντες άνθρωποι (που θα σκότωνες για μια θέση δίπλα τους στο μπαρ) να κάνουν μια δουλειά μπάχαλο. Κι όπως βαριέμαι εύκολα, τους χαιρέτησα και πάλι φίλοι είμαστε. Και κατάλαβα οτι καλό το κατενάτσιο αλλά πρέπει κάποτε να παίξεις και μπάλα γιατί αρχίζει και το κράξιμο, βρήκα σταθερή δουλειά-νεκροταφείο, εξειδικεύτηκα κιόλας για να είμαι απαραίτητος, πήρα το τουριστικό πακέτο που λέγαμε παραπάνω, παντρεύτηκα, έκανα παιδί, χώρισα, ξαναπαντρεύτηκα, σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Κι όλα αυτά για ένα παπάκι κι ένα στέρεο. Που έγιναν XTR 660 και τηλεόραση 29'' και compact Hi-Fi και DVD player και να τα recorder, να τα pixel, τα adsl και τα ασύρματα. Αλλά τώρα δεν πάω εκείνες τις βόλτες που με πήγαινε το παπί, Βουλιαγμένης στη Βούτα και μετά πλατεία (όταν πλατεία ήταν ΜΟΝΟ τα Εξάρχεια -μαλάκα Λαζόπουλε) για "κόψιμο κίνησης" και Βούκου' να δούμε τις βιζιτούδες με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και Στρέφη για καμμιά ψιλή και μετά Βαρκιζα, να δούμε αν κουνιούνται οι βάρκες. Και στα Hi fidelity δεν υπάρχει τίποτα να ακούσω που να ανατινάζει μυαλά, άσε που δεν προλαβαίνω πια. Μόνο η δουλειά έμεινε -χέσε μέσα κολλητέ.

Posted in: Κινητήρες εσωτερικής καύσεως