Δυο μέρες είναι αρκετές

«Ναι σου λέω και Clash και Stranglers και Cure…μέχρι οι Ταξιαρχίες θα παίξουν … όχι ρε μαλάκα όλοι την ίδια μέρα, τι;… Εντάξει μωρέ, ποια εισιτήρια τώρα, ντου θα κάνουμε… Στο Καλλιμάρμαρο, ναι…. Πότε θα λείπεις; …Να μην πας ρε …Καλά, γαμιέσαι … κλείσε να πάρω τους άλλους …κλείσε ρε σου λέω. Γεια».

Ο Σταύρος κοπάνησε το τηλέφωνο. Δηλαδή το ακουστικό στη συσκευή, αν και θα προτιμούσε να το ξηλώσει από την πρίζα και να το πετάξει στον απέναντι τοίχο. Τρίτο τηλεφώνημα και μια από τα ίδια. Τα κωλόπαιδα είχαν κανονίσει τις διακοπούλες τους και δεν μπορούσαν να τις αλλάξουν για το Rock in Athens. Εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτοί εκεί –μη χάσουν τα σκατονήσια του Αιγαίου. Άντε ρε φλώροι.

«Η πόλη των πεθαμένων»

Την άλλη μέρα είδε τις ουρές έξω από τα κιόσκια εισιτηρίων, πηγαίνοντας για τη δουλειά. Κόσμος αποβλακωμένος από το καλοκαιρινό λιοπύρι, σπρώξιμο και βρισίδι. Γιατί μπαίνεις μπροστά φιλαράκο; Εδώ ήμουν πάνω από μισή ώρα. Άντε ρε μαλακισμένο που το παίζεις κι έξυπνος από πάνω. Αφού σε είδα πως χώθηκες από το πλάι. Και μετά σπρωξίδι άγριο, μέχρι που η ουρά γίνεται έλικας, ποιος θα προλάβει να δώσει πρώτος το διχίλιαρο. Ο Σταύρος γέλασε καθώς έσβηνε το τσιγάρο και προχώρησε βιαστικός –είχε ήδη αργήσει.

Στο βιβλιοπωλείο είχαν σηκωθεί τα ρολά. «Μας καταδέχτηκες Σταυράκη;» ειρωνεύτηκε ο μονίμως κακόκεφος αφεντικός. Έδωσε τόπο στην οργή, αλλιώς θα έδινε καμιά μπουνιά στο φαλακρογιεγιέ και θα τον άφηνε στον τόπο. Στ’ αλήθεια έτσι; Καθότι γομάρι ο Σταύρος. Είχε καβατζάρει το 1.90 προ καιρού και τα 100 κιλά προσφάτως. Είχε δουλέψει και πόρτα στο «Αν», σε διαστήματα αφραγκίας. Αλλά αποφάσισε να ασχοληθεί με τη διανόηση, οπότε κατέληξε παπάκι σε βιβλιοπωλείο. Εξωτερικές εργασίες και εσωτερική κάλυψη των πόστων, στα κενά ανάμεσα στις βάρδιες. Καλά ήταν, βούταγε και όποιο βιβλίο του άρεσε, μια φορά έφερε την παρέα, έλειπαν τα σκυλιά του αφεντικού –το ξεσκόνισαν το μαγαζί οι κολλητοί.

Αλλά τώρα οι μαλάκες να πουλάνε για τη συναυλία; Και ακουγόταν πως θα ήταν η τελευταία των Clash –βάραγαν διάλυση τα παλικάρια, μην τους είδατε μετά το Rock in Athens 1985. Άρπαξε μια ντάνα βιβλία να γεμίσει τα ράφια. Βρε τους μαλάκες. Μια κυρία τον σκούντησε, έτσι όπως τρέκλιζε φορτωμένος βιβλία. «Συγνώμη, Κική Δημουλά που έχετε;» Στον κώλο σου, ετοιμάστηκε να πει. Προτίμησε το «αριστερά, εκεί που γράφει ποίηση». Η κυρία αγνάντεψε το χάος. «Θα με πάτε να μου δείξετε που ακριβώς;» Να δουλεύεις στο γαμω-βιλιοπωλείο. Να ξεσκίζεσαι κουβαλώντας κούτες με το παπί. Να έχεις τους μαλάκες που κάνουν τους δύσκολους για τη συναυλία. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, να έρχεται η κότα πρωί-πρωί, την ώρα που κουβαλάς, για να της δείξεις Δημουλά. Πόσο πιο σκατά δηλαδή μπορούν να γίνουν τα πράγματα;

«Σταύρο, σε θέλουν στο λογιστήριο –πρέπει να πας στην εφορεία για τον ΦΠΑ». Τόσο πιο σκατά.

Απόγευμα στην πλατεία.

Αποτοξίνωση από τη δουλειά και κόψιμο κίνησης.

Σκαρφαλωμένος στο παγκάκι σαν παπαγάλος.

Έχει μια ζέστη του κερατά και ο ήλιος γύρισε καταπάνω του, αλλά βαριέται να αλλάξει θέση. Οι αθλητικές κάλτσες θα πρέπει να ζυγίζουν ίσα με 100 κιλά μέσα στις Doc Martins αρβύλες του –αυτές οι αρβύλες, δυο μήνες έκανε το σκατό του παξιμάδι για να τις αγοράσει. Και τι έγινε δηλαδή που είναι καλοκαίρι; Πότε θα περίμενε να τις φορέσει; Αφού τον προηγούμενο χειμώνα ήταν άφραγκος. Ένα περιστέρι κουτσούλησε στα 20 εκατοστά δίπλα του. Κωλόπουλα. Μέχρι κι αυτά έχουν καταλάβει πως είμαστε για χέσιμο.

Ο ήλιος αποφάσισε να ξεκουμπιστεί, μπαφιασμένος από τα πολλά τσιγάρα. Κάποιες λάμπες θα άναβαν γύρω από το σιντριβάνι –αν δεν τις είχαν σπάσει οι τακτικοί της πλατείας. Μιας και αναφέρθηκαν οι τακτικοί, διακρίνεται ευκρινώς -στο απέναντι οργωμένο παρτέρι -ο Καβαντζάς. Καλό παιδί ο Καβάντζας. Και πολυάσχολο. Πότε βγήκε από τις αγροτικές της Τίρυνθας -3 μήνες, αντίσταση κατά της αρχής, πότε γύρισε από το μάζεμα πορτοκαλιών στην Κρήτη -40 μέρες, 150 δραχμές μεροκάματο, δραστήριος και πανταχού παρών ο Καβάντζας.

«Ρε βλάκα Καβάντζα, τι θα κάνουμε με τη συναυλία;» Ο Καβάντζας καλύπτει την απόσταση από το (κάποτε υπήρχε) γρασίδι μέχρι το παγκάκι –οπτικώς. Ξύνει τα γένια του, τινάζει πίσω το μαλλί, αγωνίζεται να πάρει τη μεγάλη απόφαση. Είναι 20 μέτρα απόσταση, όπως και να το δεις. Ψάχνει το τζην του, ανάβει τσιγάρο, είναι γεροδεμένο παιδί, εργαλείο ο Σταύρος, κάνει την καρδιά του πέτρα, επιστρατεύει όσες αντοχές έχει και σηκώνεται. Στο τρίλεπτο έχει καλύψει τα 20 μέτρα που τους χωρίζουν, οπότε μπορεί να χυθεί ανεμπόδιστα στο παγκάκι. Κατά την διάρκεια της προσπαγκάκωσης ανακατεύει καπνό από Sante άφιλτρα με τη μνημειώδη φράση «κοίτα βυζόμπαλα που έχει αυτή η κοντή στο περίπτερο». Και τα πάντα θωρών ο Καβάντζας.

Επιχειρησιακό Σχέδιο εισβολής, εκπονηθέν υπό του στρατάρχου Καβάντζα Ευάγγελου

Λοιπόν δικέ μου, στην αρχή παίζουν κάτι σκατόφλωροι, κάτι Γάλλοι σαλοτραπεζαριέν, Telephone κάπως έτσι. Επειδή όμως ο κόσμος είναι τσίπης, όσοι έχουν εισιτήρια θα στηθούν αξημέρωτα για να πιάσουν θέσεις. Εκείνες τις ώρες, εμείς κάνουμε τους Κινέζους. Βολτίτσα γύρω από τους σεκιουριτάδες, μήπως βρούμε κανέναν γνωστό, καμάκι σε γκομενάκια, μήπως περισσεύει κανένα εισιτήριο, τέτοια πράγματα. Καλό είναι να χωθούμε μέσα και να προλάβουμε τα σούργελα του Boy George, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Οι Stranglers θα βγουν τελευταίοι. Εκεί πρέπει να είμαστε. Αν δεν έχουμε κάνει κονέ με τους σεκιουριτάδες θα γίνει οργανωμένο ντου. Θα ΄μαστε καμιά πενηνταριά, το μόνο πρόβλημα είναι που θα πρέπει να την πέσουν μερικοί με μολότωφ στις κλούβες για να μην έρθουν γρήγορα οι μπάτσοι και μας κόψουν τον κώλο. Αλλά αυτοί που θα πάνε στις κλούβες, χάνουν τη συναυλία. Άρα και μάρα, τη μια μέρα θα δούμε τη συναυλία οι μισοί. Τη δεύτερη μέρα θα έχουν σφίξει οι κώλοι. Θα έχουν κάνει αλυσίδες οι μπάτσοι και άντε να πλησιάσεις χωρίς εισιτήριο. Οπότε θα μπούμε από τους λόφους. Σωστός;

Στράβωσε ο Σταύρος αλλά δεν το έδειξε. Μια ζωή μπάχαλο ήταν τα σχέδια της πλατείας. Και μέσα στην πρωτοτυπία –θα μαζευτούμε, θα συνταχθούμε και θα μπουκάρουμε. Άμα θέλανε οι μπάτσοι σε αφήνανε και πέρναγες, άμα κάποτε δεν γουστάρανε σε κάνανε ασήκωτο από το ξύλο. Το μόνο παρήγορο ήταν πως τα παιδιά θα τον στήνανε τον τσαμπουκά. Ίσως να κατάφερνε να χωθεί μέσα στο χαμό. Προοπτική κολοκυθοκεφτές δηλαδή.

Μέχρι το βράδυ είχε μετακομίσει σταδιακά στα Tsaf. 50 μέτρα σε 3 ώρες, ταχύτητα 0,0166666666666 χλμ/ώρα. Είχαν μαζευτεί όλοι οι παρεϊκοί, έστησαν και έναν γυάλινο πύργο από AMSTEL -ρεμάλια που ασκούνταν στην επαναστατική μπαρουφολογία μέχρι εξαντλήσεως. Δικής τους φυσικά.

Σε κάποια φάση έσκασαν μύτη και οι ΜΑΝΑ ΜΠΑΝΤΑ (πρώην MAMMA BAND). Όχι όλοι δηλαδή –ο ψηλός ο κιθαρίστας πρώτα και άλλοι δυο μετά . Κανένας δεν ήξερε πόσοι ήταν στην πραγματικότητα οι ΜΑΝΑ ΜΠΑΝΤΑ. Γιατί ποτέ δεν τους είχαν δει να παίζουν. Μόνο ένα τραγούδι κραύγαζαν σωρηδόν και χορηδόν και για την ακρίβεια, μόνο τους πρώτους στίχους, «μισώ το σαμπουάν σου, που λούζεις τα μαλλιά σου –νομίζεις πως αρέσεις;». Όποιος τους ρωτούσε τι έλεγε παρακάτω το τραγούδι, έπαιρνε διφορούμενες απαντήσεις, μεταξύ του «μιλάει για ένα τύπο που μισάει το σαμπουάν της γκόμενάς του» και του «είναι επαναστατικό τραγούδι –το πρώτο μεταπάνκ κομμάτι, γροθιά στο κατεστημένο φυσικάς». Και μετά αρχίζανε τις μαλακίες οι ΜΑΝΑ ΜΠΑΝΤΑ και χανόταν η μπάλα. Γιατί είχαν ένα κόλλημα με τις μανάδες οι τύποι. Έλεγε ας πούμε ο ένας στον άλλο: «πότε θα περάσεις να πάρεις τη μάνα σου από το σπίτι μου ρε; Μια βδομάδα την έχεις παρατήσει εκεί –βαρέθηκα να γαμάω». Και απαντούσε ο άλλος στον ένα: «ρε δεν αφήνεις τις μαλακίες; Και πες καμιά κουβέντα στη δικιά σου μάνα να μην αλλάζει κραγιόν κάθε τρεις και λίγο –μου ‘χει κάνει τον πούτσο σαν ουράνιο τόξο». Τέτοιοι ήταν οι ΜΑΝΑ ΜΠΑΝΤΑ. Μάλλον γι’ αυτό λέγονταν ΜΑΝΑ ΜΠΑΝΤΑ –αλλά κανείς δεν ήταν απολύτως σίγουρος.

Στην επιστροφή για το σπίτι σταμάτησε –να χαζέψει την αφίσα της συναυλίας. 26 Ιουλίου: Culture Club (εμετός), Depeche Mode (φλωρο-blitz), Stranglers (τεράστιοι), Μουσικές Ταξιαρχίες (αυτοί μάλλον πρώτοι θα έπαιζαν και θα τους έχανε). 27 Ιουλίου: Guest star (οι Clash που δεν δέχτηκαν να μπει το όνομά τους στην ίδια αφίσα με τον Boy George), Nina Hagen (θεά, θεά, θεά), The Cure (γαμάτοι), Talk Talk (είναι κανένας μέσα;), Telephone (Ελλάς –Γαλλία, συμμαχία). Δεν την έχανε τη συναυλία με καμιά Παναγία. Μέχρι που σκέφτηκε να αγοράσει εισιτήριο, αλλά, μάλλον έφταιγε το προχωρημένο της ώρας.

Την προηγούμενη της συναυλίας ξύρισε το κεφάλι του σε Μοϊκάνικο στυλ. Όπως είχε κάνει κι ο Joe Strummer από τους Clash. Που είχε γίνει Μοϊκανός για να μοιάζει στον De Niro από τον «Ταξιτζή». Που είχε ξυρίσει το κεφάλι του όπως οι πεζοναύτες. Οι οποίοι το είχαν πάρει από τους Ινδιάνους.

Κύκλος τα ξυρισμένα κεφάλια στην σύγχρονη ιστορία –ο Σταύρος πάντως, έβαλε μια φίλη του θεοπάλαβη, ντεθιάρα, να τον κάνει κουρούπα με μια μάλλινη γραμμή στη μέση. Κάπνιζε όλο το βράδυ, κλεισμένος στο δωμάτιό του, με το πικ απ να παίζει τέρμα «Sandinista» και χάζευε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Στα διαλείμματα, όταν πιανόταν ο σβέρκος του από το πολύ κοίταγμα, ξεκαβάλαγε την καρέκλα και ρούφαγε μερικές AMSTEL. Να κοιμηθεί, ούτε λόγος. Βόλταρε από το «Sandinista» στο «London Calling» μετ’ επιστροφής και από την καρέκλα στο ψυγείο, για ανεφοδιασμό. Οι δίσκοι έλιωναν κάτω από τη βελόνα –μόνο κατά το πρωί έπεσε λίγο το κεφάλι του ανάμεσα στους ώμους, αλλά τον ξύπνησε ο Strummer φτύνοντας για εκατοστή φορά το «Ring! ring! it’s 7:00 a.m.!/ Move y’self to go again/ Cold water in the face/ Brings you back to this awful place». Κρίμα να μην παίζουν σήμερα οι Clash ρε πούστη μου.

Στη δουλειά πέρασε χοντρό εξευτελισμό. «Τριχοφάγο έπαθες ρε;», ο προοδευτικός, παπάρας αφεντικός. «Βάλε καμιά περούκα, σα βούρτσα έγινες», ο βλάχος προϊστάμενος. «Σταυράκη, ποιος σε έκανε έτσι χρυσό μου;» η γκόμενα του βλάχου. «Ααααα, ωχχχχχχ, ωραίος έγινες, σου πάει», η λογίστρια. Εντάξει, αυτή η τελευταία κατάπιε το σοκ της γρήγορα και του είπε μια καλή κουβέντα –αλλά δεν μέτραγε. Από τότε που ήρθε στη δουλειά του την έπεφτε στα ίσα η λογίστρια. Και με χαυλιόδοντες να εμφανιζόταν, όμορφο θα τον έβρισκε.

Σε άλλη περίπτωση δεν θα συγκρατούσε τα νεύρα του ο Σταύρος. Στην πρωτο-δεύτερη μαλακία θόλωνε και ορμούσε με κατεβασμένο το κεφάλι. Τρεις τον κρατούσαν τις προάλλες και αυτός συνέχιζε να κλωτσάει έναν ταλαίπωρο που χόρευε απρόσεκτα και του είχε χύσει το ποτό στη Rainbow. Αλλά σήμερα είχε δώσει χάρη στους κρετίνους. Λόγω της ημέρας Αντωνάκη μου. Σήμερα και αύριο τίποτα δεν ήταν ικανό να του χαλάσει τη διάθεση. «Ρε Σταύρο, δε σκύβεις να μου καθαρίσεις τ’ αρχίδια με το βουρτσάκι σου;» ‘Η σχεδόν τίποτα.

«96 δάκρυα»

Έπαιρνε να βραδιάζει και ο κόσμος είχε αποκλείσει την Βασιλέως Κωνσταντίνου. Το Καλλιμάρμαρο άναβε φώτα, ο Εθνικός Κήπος απέναντι, μετατρεπόταν σε λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας. Όλα δούλευαν για τη συναυλία. Οι διοργανωτές που τέσταραν τα ηχεία. Οι μπάτσοι που τέσταραν τα γκλοπς στις ασπίδες. Οι σεκιουριτάδες που τέσταραν τις αντοχές του κιγκλιδώματος. Και ο κόσμος που τέσταρε τις αντοχές του γενικώς. Είναι κάποιες φάσεις που ο αέρας μυρίζει αστραπές και μεταλλικές χορδές. Σε αυτές τις φάσεις, το στομάχι έχει σφίξει, έτοιμο να καταπιεί ένταση. Έτσι ήταν.

Ο Σταύρος είχε ιδρώσει από τον ποδαρόδρομο. Φόραγε και το γαμήδι το δερμάτινο, το σταυροκούμπωτο (ένας μήνας δουλειά σε οικοδομή). Ίδρωνε ακόμα κι από τα αυτιά, ποδαρόδρομος, στρίμωγμα και άγχος μη λιώσει η οδοντόκρεμα από το μαλλί. Για να στρώσεις το κοκκόρι βάζεις λεμόνι, αλλά ο Σταύρος δεν το γούσταρε. Του έφερνε αναγούλα, άσε που θα μύριζε σαν κοντοσούβλι. Τώρα θα μου πεις –η οδοντόκρεμα είναι καλύτερη; Να μυρίζεις σαν το χαμόγελο της Colgate; Τέλος πάντων, αυτή βρήκε, αυτή έβαλε –αυτή ξέρεις, αυτή εμπιστεύεσαι, που λέει κι ο μαλάκας ο λόγος. Είχε τιγκάρει και τα πέτα του σταυροκούμπωτου με κονκάρδες –no future, punk’s not dead, give them enough rope, Sid Vicious was innocent, όλα μαζί 20 δραχμές από το Μοναστηράκι.

Οι Εξαρχειώτες ατένιζαν το υπερπέραν, αραχτοί στα πεζοδρόμια –σύμφωνα με το σχέδιο δράσης. Χαιρέτησε μερικούς, ο Καβάντζας εξαφανισμένος, κονόμησε και κάτι χάπια για τα ζόρια, πίσω από τα παρτέρια γινόταν Ντικοβίξ πάρτυ, τράβηξε μισό μπουκάλι με τη μία, έτσι για το «χρόνια πολλά». Οι κάτοχοι εισιτηρίων έμπαιναν κατά κύματα. Οι μπάτσοι το έπαιζαν πολιτισμός –η Αθήνα ήταν η πρώτη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, όλα τα μάτια πάνω μας, κάτσε να φύγουν οι κάμερες και σου λέω εγώ. Πήγε μέχρι το Ζάπειο για να βρει ανοιχτό περίπτερο, προμηθεύτηκε τσιγάρα και νερό, ήπιε τα χάπια στα παγκάκια (ή το ανάποδο) και ξεκίνησε να ιδρώνει στην επιστροφή.

Από μέσα ακούγονταν τα πρώτα τραγούδια, έξω έμαθε πως οι Ταξιαρχίες τελικά την είχαν πάει για τσάγια, δεν θα έπαιζαν στη συναυλία δι’ άγνωστον αιτίαν κι αφορμή. Σπάστηκε κάπως, ήταν καραγκιοζάκος ο Τζιμάκος, αλλά γούσταρε να τους ακούσει. Έστω κι απ’ έξω. Να δονείται το Καλλιμάρμαρο «κι εγώ σ’ αγαπώ –γαμώ το Χριστό μου» και να ανατριχιάζει η Ηρώδου του Αττικού. Δε βαριέσαι, τις είχε ξαναδεί τις Ταξιαρχίες, δεν ήταν λόγος να χαλαστεί που δεν θα έπαιζαν. Πήγε να πηδήσει κάτι κάγκελα και ήρθε δόντια-χώμα με το παρτέρι. Σηκώθηκε βλαστημώντας και ψάχνοντας μην τον είδε κανένας περαστικός. Ευτυχώς όλοι κοίταζαν προς την είσοδο.

Το ντου είχε ξεκινήσει. Προφανώς οι Εξαρχειώτες δεν τα βρήκαν με τους σεκιουριτάδες, γιατί είχαν κάνει μια μπάλα από μαλλιά και τζιν, η οποία κατρακυλούσε προς τις μπάρες. Ο Σταύρος τσακίστηκε να εκμεταλλευτεί τον χαμό. Η πόλις εάλω ρε πούστηδες, πέρασε πετώντας τα κάγκελα, ένας μαλάκας με λευκό μπλουζάκι Rock in Athens, ξέχειλο από κοιλιά, μπήκε μπροστά του. «Που πα ρε κωλόπαιδο;» Δεν έκοψε ούτε εκατοστό, απλά έσκυβε αρκετά και τον κουτούλησε στη μύτη τον χοντρομαλάκα. Άκουγε φωνές πίσω του και μολότωφ να σκάνε –οι άλλοι θα την είχαν πέσει ήδη στις κλούβες, γύρισε λίγο το κεφάλι, η περιφρούρηση άνοιγε σαν βεντάλια και οι Εξαρχειώτες ποδοπατούσαν λευκά μπλουζάκια.

Ανακατεύτηκε με τον κόσμο που κουνιόταν κάτω από τη σκηνή. Άρχισε κιόλας να σπρώχνει για να φτάσει μπροστά. Τα φώτα γύριζαν, μπερδεύοντας την κατάσταση και πάνω στη σκηνή βαράγανε 300 συνθεσάιζερ μαζί. Μετά από 7 «κάντε άκρη» και 70 αγκωνιές έφτασε στην πρώτη σειρά. Βρε τους γαμημένους! Αυτοί πρέπει να ήταν οι Depeche Mode, τι παπάρηδες ήταν ρε, ο πληκτράς φορούσε φούστα! Αμέσως έπιασε το δούλεμα της πρώτης σειράς. «Παλικαράκι, ντεπιές είναι αυτό ή μονοκόμματο;» «Μην κουνιέσαι καλέ, φαίνεται το βρακάκι σου» και άλλα τιμαλφή.

Άρχισε να ανακατεύεται από το πολύ συνθεσάιζερ, κάτι φλώροι χόρευαν φλώρικα, οι μαλλιάδες έβριζαν και κορόιδευαν, μια κατάσταση λεωφορείο χωρίς αιρ κοντίσιον ήταν οι πρώτες σειρές. Μέχρι που την είδε.

Έχεις παίξει ποτέ πυγμαχία; Έστω ξύλο στο δρόμο, με κάποιον δυνατότερό σου όμως. Την ώρα που σου ντρεσάρει τη μπουνιά στο ηλιακό πλέγμα και βλέπεις τον «Γυάλινο κόσμο» μονόπρακτο; Αυτό. Όχι ότι ο Σταύρος είχε δει τον «Γυάλινο κόσμο». Ούτε το «Λεωφορείον ο πόθος», ούτε την «Αγριόγατα» και το μόνο που ήξερε από Τεννεσσύ ήταν πως έβγαζε μάπα ουίσκυ. Αλλά τα είδε όλα μπροστά του όσο την χάζευε. Γιατί ξαφνικά μπήκε ένας σκατόφλωρος με φράντζα και του έκοψε το οπτικό πεδίο. «Κάνε ρε πιο κει», έσπρωξε απεγνωσμένα –εντάξει, έπιασε πάλι επαφή, αλλά σώριασε και τον μαλάκα πάνω της. Μύλος η κατάσταση, φράντζες και φούστες έγιναν ομελέτα.

«Είσαι τόσο ηλίθιος;» του φώναξε η κοπέλα καθώς σηκωνόταν.

«Μόνο τώρα που σε είδα», ψιθύρισε ο χαμογελαστός ηλίθιος.

«Τι είπες;» τα συνθεσάιζερ ευτυχώς κάλυψαν επιμελώς την λεκτική πατάτα.

Πέρασε πολύ ώρα χαζεύοντας την. Όμορφη. Λάθος –πολύ όμορφη. Σβήστο, εντυπωσιακή. Από αυτές που βλέπεις και ξέρεις πως ούτε να σε φτύσουν. Γιατί τις αφήνουν να κυκλοφορούν ρε γαμώτο; Άντε τώρα να δει συναυλία. Άρχισε να χώνεται για να την πλησιάσει. Όχι ότι περίμενε και τίποτα –απλά δεν γινόταν διαφορετικά. Κέρδιζε βήμα το βήμα, αδιάφορος, στρώνοντας τους γιακάδες του σε στυλ σιωπηλός εραστής. Την ακουμπούσε πλέον αλλά αυτή κολλημένη με το θέαμα στη σκηνή. Δεξιά της τίποτα, αριστερά της κενό. Μόνο το συγκρότημα υπήρχε και τα συνθεσάιζερ που νιαούριζαν. Τους μίσησε τους καριόληδες τους Depeche Mode ο Σταύρος.

Ευτυχώς που έφυγαν και ήρθε ο Boy George με τους Culture Club. Τα ζαρζαβάτια άρχισαν να ίπτανται με το «hello Athens». Που στο διάολο τα κρύβανε οι φρίκουλες; Ο Σταύρος απέφυγε μια ντομάτα που συνοδευόταν από φιλικό αυγό, αλλά δεν γλίτωσε το καρότο. «Ποιος μαλάκας πετάει καρότα;» γύρισε να ζητήσει το λόγο. Τότε ήταν που άκουσε το γέλιο. Σαγρέ γέλιο, παιδικό. Γύρισε πάλι. Αυτή γελούσε. Ορκίστηκε να ταριχεύσει το επόμενο καρότο που θα του ερχόταν και να το προσκυνάει δις ημερησίως.

Κοιτάχτηκαν. Χαμογέλασαν. Μοιράστηκαν αμηχανία. Έφαγαν δυο γιαούρτια (με τους κεσέδες) στα μαλλιά και την πλάτη. Αδιαφόρησαν.

Πέρασαν την υπόλοιπη συναυλία του Boy χαζολογώντας.

«Πως σε λένε;»

«Δεν ακούω»

«Καλά, γάμα το»

«Πως σε λένε;»

«Σταύρο»

«Πως σε λένε;»

«Γάμα το μωρέ»

«Τι;»

Τέτοια ρομαντικά. Στο μεταξύ είχαν μετατραπεί σε κέικ λαχανικών που ζητούσε απεγνωσμένα αλεύρι.

Ξεκίνησαν οι Stranglers. Κόλαση. Καπνοί, κιθάρες, κρότοι, μαύρα ρούχα που αλώνιζαν τη σκηνή. Δυο νότες από συνθεσάιζερ για την εισαγωγή του κομματιού και όλοι μαζί να χοροπηδάνε. Κόντεψε να την χάσει στον πανικό. Ούτε που κατάλαβε πως οι καπνοί δεν έλεγαν να διαλυθούν και άρχιζε το τσούξιμο στη μύτη. Μαλακία του. Ένοιωσε τον κόσμο να ανατινάζεται προς όλες τις κατευθύνσεις αλλά ήταν αργά. Οι μπάτσοι έριχναν δακρυγόνα αβέρτα. Ένα πανικόβλητο κύμα τους παρέσυρε. Σηκωνόταν κι έπεφτε, θάλασσα λεβεντοπνίχτρα, έψαχνε ένα χέρι, έβρισκε παπούτσια και κεφάλια δίπλα –δίπλα. Το ρεύμα τον πήγαινε προς την έξοδο. Κοίταξε πίσω του για να φάει ένα κουτάκι αναψυκτικού στο δεξί φρύδι.

Οι Stranglers οργίαζαν στο «Peaches» κι αυτός έχανε κάθε επαφή.

Strolling along minding my own business – κάποιος τον κλωτσούσε
There goes a girl and a half –φωνάζοντας «τρέξε μαλάκα»
She's got me going up and down –δεν μπορούσε να τη διακρίνει
Walking on the beaches looking at the peaches – πουθενά,
Well I got the notion girl that –τον είχαν σπρώξει μέχρι την έξοδο,
You got some sun tan lotion in that bottle of yours –ήθελε να γυρίσει πίσω,
Spread it all over my peeling skin baby –αδύνατο,
That feels real good –στην έξοδο περίμεναν τα ΜΑΤ
All this skirt –έδερναν ήδη τους πρώτους,
Lapping up the sun –πίσω γινόταν της πουτάνας,
Lap me up –δακρυγόνα, ουρλιαχτά, έκτακτη ανάγκη,
(Why don't you come on and) –κάποιος σκόνταψε,
Lap me up –κάποια έπεσε
Walking on the beaches looking at the peaches –κλάματα,
There goes another one –«γαμήστε τα μουνιά» φώναξε
Just lying down on the sand dunes –«θα φτύσετε αίμα», απάντησαν
Better go and take a swim –οι μπροστινοί μπάτσοι,
And see if I can cool down a little bit –αρπάχτηκε στην ασπίδα,
'Cos you and me woman –τον έσπρωξαν,
We got a lotta things on our minds –από πίσω,
(You know what I mean) –έφαγε μια στα μούτρα,
Walking on the beaches looking at the peaches –πλαστικό γκλοπ,
Will you take a look over there? –αίματα, τυφλός,
Where?- κλώτσησε στα τυφλά,
There –κάτι έσπασε,
Is she trying to get out of that clitoris –μάλλον αστράγαλο πέτυχε,
Liberation for women –κάποιος βόγκηξε,
That's what I preach –έπεσε,
Preacher man –όχι αυτός,
Walking on the beaches looking at the peaches –ο κάποιος έπεσε με θόρυβο,
Oh shit! There goes the charabang – πέρασε πάνω του,
Looks like I'm gonna be stuck here the whole summer –τυφλός ακόμα,
Well what a bummer –έτρεξε μέσα στο δάσος,
I can think of a lot worse places to be –από παλλόμενα γκλοπς,
Like down in the street –γλίτωσε,
Or down in the sewer –έτρεξε μαζί με τους άλλους
Or even on the end of a skewer –ξεγλίστρησαν καταρρακτωδώς,
Down on the beaches looking at the peaches –«πάρτε τ’ αρχίδια μας μαλάκες».

«Η ώρα του Αρμαγεδώνα»

Την επόμενη μέρα αποφάσισε να αγοράσει εισιτήριο. Κανονικά και με τον νόμο. Δεν υπήρχε περίπτωση να τη χάσει. Αξημέρωτα θα στηνόταν μπροστά στη σκηνή. Για εκείνη. Και για τους Clash βέβαια. Στη δουλειά δεν πήγε, ξόδεψε τη μέρα ανάμεσα σε ματζούνια για τη μούρη (με αμφίβολο αποτέλεσμα) και σε συγκομιδή πεταμένων δραχμών για την κάλυψη του ελλείμματος (με θετική κατάληξη). Κοιμήθηκε κιόλας. Στην αρχή όρθιος, δίπλα στην μπαλκονόπορτα, μετά πάνω στο τραπέζι, κατέληξε δίπλα στο κρεβάτι. Βρήκε κι ένα δεκάρικο. Όταν ξύπνησε, στήθηκε στην ουρά και αγόρασε εισιτήριο.

Οι ώρες πέρασαν σπρώχνοντας μέχρι να βρεθεί στο Καλλιμάρμαρο. Κύριος, στην ουρά για τον έλεγχο εισιτηρίων. Όσο περίμενε, έσκυψε να κοιταχτεί στον καθρέφτη ενός παπιού. Σαν τσουρέκι ήταν η φάτσα του. Είχε και το δεξί μάτι βουλωμένο. Τον Καβάντζα τον είχαν βουτήξει πάλι στις μαζικές προσαγωγές. Γενικά δηλαδή είχαν μαζέψει πολύ κόσμο. Ακόμα μια χαμένη μάχη για την πλατεία. Όποτε θέλουν σε αφήνουν να χορέψεις. Όποτε γουστάρουν σε μαντρώνουν. Και τα ρέστα, παγωτά.

Στριμώχτηκε πρώτη γραμμή και πέρασε δυο συγκροτήματα ψάχνοντάς την. Σβούρας, δεξιά, αριστερά, κέντρο και πάλι πίσω. Μοίρασε καρπαζιές σε κάποιους βλαμένους που αγανάκτησαν με το σουλατσάρισμά του, χύθηκε και μια μπύρα στην πλάτη του, τι να πεις –παίρνεις το μπουφάν, σκας –δεν το παίρνεις, κολλάς από τη χυμένη μπύρα. Πουθενά δεν την έβρισκε. Βγήκε η Nina Hagen. Τη χάζευε με μισό μάτι. Το άλλο ενάμιση έψαχνε. Τρελλιάρα η Nina. Χοροπήδαγε σαν παλαβή, τσίριζε για τον Herman Brood, σιγά μην την άκουγε –καλός γκόμενος, αλλά τελειωμένο πρεζάκι, βαρέθηκε η γυναίκα, ίδρωσε, χώθηκε πίσω από τα ηχεία για ν’ αλλάξει. Ακριβώς πάνω του ήταν. Ένας κωλόγερος την είχε βγάλει και την έπαιζε, κοιτάζοντάς την. Ακριβώς δίπλα του. Σιχάθηκε. Του κοπάνησε μια σφαλιάρα και άλλαξε μεριά.

Βγήκαν οι Cure. Γαμάτοι οι Cure. Με τους καπνούς τους, με τα λέιζέρ τους, με τα ντεθιάρικα τα μπάσα τους. Εντελώς μαλάκες οι Cure. Παίζανε ακίνητοι λες και είχαν καταπιεί ομπρέλες. Κουνηθείτε λίγο ρε –θα σκεβρώσετε. Κι αυτός ο Smith -600 κιλά αηδία. Αλλά γαμούσαν οι Cure. Κομματάρες. Εκεί κατά τη μέση ο κιθαρίστας άρχισε να κόβει βόλτες. Και δώστου καπνοί. Και βάλε έκο. Και να τα λέιζερ. Ρε τους μαλάκες τους Cure.

Διάλειμμα, αναμονή. Είχε κουραστεί να την ψάχνει. Φούντωνε κιόλας, έκανε ζέστη του σκοτωμού μέσα στο στρίμωγμα. Άναψε τσιγάρο και κοίταξε τ’ αστέρια. Έφαγε κατάμουτρα μια τσάντα με μεταλλικές αγκράφες. Βγήκαν οι Clash. Τσαμπουκαλεύτηκε, έτοιμος να ισοπεδώσει τον ηλίθιο με την τσάντα. Το άφησε γι’ αργότερα. «This is a public service announcement –WITH GUITARS», ούρλιαξε ο Strummer. Χάθηκε κάθε έλεος. Ο κόσμος στον αέρα. Οι Clash πιο ψηλά. Ιπτάμενοι. Ο Simonon να κόβει βόλτες. Ο Strummer να χορεύει pogo. Ξεκίνησε το pogo.

Έδεσε τα χέρια πίσω από την πλάτη. Πήρε φόρα, τινάχτηκε στον αέρα κι αυτός. Όπως όλοι δηλαδή. Ο κόσμος έσκαγε κύματα στη σκηνή. Η σκηνή πέταγε κοφτά riffs στον κόσμο. Της πουτάνας γινόταν. Η καλύτερη συναυλία που θα δει ποτέ. Το καταλάβαινε ο Σταύρος. Κι ο Θεός ο ίδιος να κατέβαινε για συναυλία, τέτοιο πράγμα δεν ξαναγινόταν. Τα παιδιά είχαν αφηνιάσει. Κλωτσούσαν τον αέρα, τίναζαν τα κεφάλια, συναντιόντουσαν ψηλά με τους ώμους και σωριάζονταν ανελέητα. Κανένας δεν είχε όρεξη για παρεξήγηση. Έφαγε ένα βυζί στο μάτι. Εντάξει, αυτό δεν ήταν και τόσο κακό.

Τους διέλυσαν οι Clash. Και τα διέλυσαν όλα. Η σκηνή είχε μετατραπεί σε σεισμόπληκτο. Δυο φορές ξαναβγήκαν οι μπαγάσες. Κι άλλη θα έβγαιναν αλλά ο κόσμος δεν είχε αντοχές. Αφού στο τέλος πετούσαν μπουκάλια με νερό από τη σκηνή. Θερμοπληξία ante portas. Αποκαμωμένα άτομα έσερναν διστακτικά βήματα αποχώρησης. Κανένας δεν πίστευε ότι τέλειωσε. Αμίλητοι, άψυχοι αποχωρούσαν. Κατά το μεγαλύτερο μέρος. Γιατί είχαν παρατήσει μια τσαλαπατημένη παιδικότητα, δίπλα σε άδεια πακέτα τσιγάρων, πλάι σε πλαστικά μπουκάλια νερού. Ομοίως τσαλαπατημένα.

Ο Σταύρος έμεινε. Δε γούσταρε τον συνωστισμό της μαζικής εξόδου, είχε και μια ελπίδα πως εκείνη θα τον περίμενε. Κέντρο της σκηνής και προς τα δεξιά. Δε γινόταν, δεν μπορούσε να μην είναι εκεί. Είχε δίκιο –εκεί ήταν. Πόσο μαλάκας θα πρέπει να ήσουν για να μην την πάρεις είδηση! Πρώτα είδε μια τσάντα, γεμάτη κονκάρδες και ακολούθησε αυτή. Μόνο που είχε προέκταση από δεξιά. Ένα χέρι πάνω στους ώμους της που συνεχιζόταν αποτρεπτικά μέχρι το σώμα κάποιου. Ποιος είναι αυτός ο κάποιος; Και γιατί είναι τόσο μαλάκας; Μα προφανώς γιατί χερουκώνει εκείνη. Και δευτερευόντως γιατί είναι μαλάκας από μόνος του. Με το σακάκι ανοιχτό και το μπλουζάκι White Riot (no more). Μέσα στη μόδα ο μαλάκας. Με γκρίζους κροτάφους και θεληματικό πηγούνι. Με διανοουμενίστικο ύφος και γυαλιά John Lennon. Με τζην 501 και Converse. Άνετος. Ψύχραιμος. Φιλικός. Ένα αρχίδι και μισό.

Ο Σταύρος τους είδε να πηγαίνουν προς την έξοδο. Τους άφησε να κάνουν 10 μέτρα και μετά έφυγε με όση φόρα διέθετε πρόχειρη. Πέρασε ανάμεσά τους σαν τον «Άσπρο Σίφουνα ΑΖΑΧ», τους ανατίναξε, αυτή έψαχνε την τσάντα της, ο άλλος έχασε τα γυαλιά του. Ήταν και στραβούλιακας ο φλώρος –αυτό που το πας;

Άκουσε τη φωνή της να αγανακτεί, «κοίτα το μαλακισμένο», άκουσε και την απάντησή του να αποκλιμακώνει την ένταση, «άστον μωρό μου, δεν υπάρχει λόγος να χαλαστούμε». Έκανε να γυρίσει πίσω –είχε μια όρεξη να του κάνει τα μούτρα κρέας. Το μετάνιωσε. Μπορεί εκείνη να τον θυμόταν. Και στην τελική που θα κατέληγε; Κάποια μέρα θα βαριόταν τον ψόφιο. Δεν μπορεί –μια δεύτερη ευκαιρία μαζί της θα την είχε. Κάπου, κάπως, κάποτε. Είδε μια ζόρικη γκομενίτσα, με δικτυωτό μπλουζάκι σε στυλ Siouxsie μπροστά και αριστερά του. Άνοιξε το βήμα του για να τη φτάσει.

«Γεια».

«Γειά σου».

«Με λένε Σταύρο».

«Και ποιος σε ρώτησε;»

Καργιόλες.

Posted in: Πριν πιούμε το κρασί πριν δαγκώσουμε τα τριαντάφυλλα