Μην αγγίξεις τον αέρα

Ήταν κάτι τρομακτικοί τύποι που σπάγανε τις κλειδαριές πανηγυρίζοντας. Κάτι φρικαλέοι, όσο να πεις –από αυτούς που τρομάζουν τις νοικοκυρές στη λαϊκή. Με μαλλιά βαμμένα πορτοκαλί, μπλε ελεκτρίκ και κόκκινα. Μούρες γεμάτες κρίκους και γκόμενες με κοντοκουρεμένα κεφάλια. Άγριες κι αυτές, χειρότερες από συγκρουσιακές λεσβίες. Μπορεί να ήταν και λεσβίες, κανένας δεν ρίσκαρε να το ψάξει. Γιατί ακουγόταν πως κουβαλάγανε σουγιάδες, ξυράφια και σιδερογροθιές.

Όλοι αυτοί που λες, την πέσανε στο νεοκλασικό και το κατέλαβαν. Παρατημένο το νεοκλασικό, φήμες ήθελαν να ανήκει στην εκκλησία, στην Αρχιεπισκοπή συγκεκριμένα. Θα γινότανε ένα μπαρ το νεοκλασικό –δίπατο, διαμπερές και σε γωνία, αλλά κανείς δεν το νοίκαζε. Ήθελε τρελές επισκευές, παράθυρα που κρέμονταν, οι εξωτερικοί σοβάδες είχαν αποχαιρετήσει προ πολλού, τα υποστηρίγματα στα μπαλκόνια ξεκολλημένα –που να βρεθούν τόσα λεφτά για να το ξανακάνεις κατοικήσιμο; Άσε που έπρεπε να μπλέκεις με παπάδες και πολεδομίες, γιατί ήταν χαρακτηρισμένο, σαν παλιά πουτάνα, το νεοκλασικό –ιστορικό μνημείο της προπολεμικής Αθήνας. Λέγανε πως είχε χτιστεί στις αρχές του 19^ου αιώνα, αλλά δεν ήταν και να τους πιστεύεις. Μπορεί να ήταν παλιότερο, μπορεί και νεότερο το κτίσμα, στην τελική δεν είχε σημασία.

Κρεμάσανε τα πανώ τους στην πρόσοψη οι βάρβαροι -ξέρεις, αυτά τα ασπρόμαυρα με τον κεραυνό στον κύκλο, κατεβάσανε και κάτι απείθαρχα τζάμια που ήταν φρακαρισμένα για δεκαετίες και μπήκαν μέσα. Μέχρι να πάρει είδηση η γειτονιά είχαν στήσει ήδη τα εξωτερικά ηχεία. Ανακοινώσεις με σφήνες hardocore μουσικής που θα κατέληγαν σε σφήνες ανακοινώσεων παρασυρμένες από ποταμούς καθαρόαιμης punk, με το πέρασμα των ημερών. Τότε πήραν γραμμή οι γείτονες, ποιοι γείτονες δηλαδή –κάτι τρομοκρατημένοι μετανάστες, στοιβαγμένοι σε υπόγεια, μερικά γραφεία ανυπόληπτων εταιρειών, λίγοι γέροι απέθαντοι και ένα μπουρδέλο.

Η κατάληψη μέτραγε 7 μέρες όταν μπήκε ο Γιωργάκης ο Πουλής. Δεν ήταν Πουλής το επώνυμο του παιδιού –κοροϊδευτικά τον λέγανε γιατί είχε την ατυχία να είναι Μοϊκάνος με σγουρό μαλλί. Τι τα ήθελε τα περίεργα κουρέματα βρε παιδί μου; Αφού ήτανε γνωστό, άμα είχες μαλλί αφάνα, το άφηνες να φουντώσει και δήλωνες afro funk εξ ανάγκης. Όχι ο Γιωργάκης, κάθε βράδυ να ξυρίζει το κεφάλι, κάθε πρωί να βάζει ζελέδες στο λοφίο που μετά τους 3 πόντους κατσάρωνε και γινόταν σαν το λειρί του κόκορα. Εξ ου και Πουλής.

Τρίτη Λυκείου πήγαινε εκείνη την εποχή ο Γιωργάκης, κι όταν λέω «εποχή» εννοώ την τελευταία διετία. Το Γυμνάσιο το έβγαλε σφαίρα, σταθερά μέτριος ο Γιωργάκης, αλλά στο Λύκειο κάηκε από την υπερπροσπάθεια. Δυο χρόνια στην Δευτέρα, μετεξεταστέος και με σπρώξιμο έφτασε στην Τρίτη –την τριετία την είχε σίγουρη από τις απουσίες και μόνο. Του χώθηκαν άγρια οι γέροι, έπαιζε και μια αποβολή (δυναμιτάκια στην έδρα, σε ώρα μαθήματος) που θα τον άφηνε στον τόπο (η τριετία που λέγαμε), είχε και το δούλεμα από τη σνομπαρία, λόγω αντιτουριστικής εμφάνισης –τους φασκέλωσε σταυρωτά ο Πουλής και αποφάσισε να κλειστεί στην κατάληψη μέχρι να δει τι θα κάνει.

Τον δέχτηκαν με την κλασική καχυποψία οι καταληψίες. Στην αρχή δεν έπαιρναν τα μάτια τους από πάνω του, στη μέση αποφάσισαν πως ήταν χαφιές, τελικά αναγκάστηκαν να παραδεχτούν, με λύπη, πως ήταν απλά ηλίθιος. Και πάνω που ετοιμάζονταν για ομαδικό ξύλο, φρέναραν. Τι κρίμα και φαινόταν πρώτης τάξεως υλικό, έτσι όπως ήταν κακομούτσουνος και μπουνταλάς. Αλλά, είχαν κοινωνικές ευαισθησίες οι άγριοι –μάζεψαν λοιπόν τα καδρόνια τους και αδιαφόρησαν πλήρως για τον Πουλή. Αφού τον έριξε εδώ μέσα η κατάρα, άστον να αναπνέει τον ίδιο αέρα. Αφού υπάρχει, κάνε σα να μην υπάρχει.

Η μοιρασιά στα δωμάτια είχε γίνει πριν εμφανιστεί ο Γιωργάκης. Οι χώροι του ισογείου είχαν μετατραπεί σε γραφεία της συντονιστικής. Υπήρχε, σα να λέμε, ένα ετοιμόρροπο τραπέζι, κάτι βρωμερές μαξιλάρες, 2 κουτσές καρέκλες και ατέλειωτα μπουκάλια μπύρας. Άδεια μεν από μπύρα, σε κοινή πρόσβαση δε, για την προετοιμασία μολότωφ. Υπήρχαν και κάτι ντουλάπες τίγκα στον εξοπλισμό –ρόπαλα, καδρόνια, αλυσίδες, τέτοια πράγματα. Τα παιδιά έμεναν στους πάνω ορόφους. Δυο με τέσσερεις σε κάθε δωμάτιο, τρεις στις περιπτώσεις που είχε κάτσει παρτούζα με επακόλουθα σχέσης. Ότι πόρτες χτύπαγε ο Πουλής του απαντούσαν «κατειλημμένο». Νευρίασε, «μα όλα κατειλημμένα ρε πούστη μου;» Και οι χαρωπές πόρτες απαντούσαν «ρε μάγκα, σε κατάληψη ήρθες –τι περίμενες;»

Στο τέλος βρήκε ένα δωματιάκι, απομονωμένο, στο τέρμα του διαδρόμου, να βολευτεί ο Πουλής. Μια χαρά δωμάτιο δηλαδή –απλά ήταν στο δεύτερο πάτωμα και δίπλα στις τουαλέτες που έζεχναν. Του έλειπε και ο μισός τοίχος, ξάπλωνες κοινή θέα –να σε χαζεύει όλος ο ακάλυπτος. Κατά τα άλλα, μια χαρά. Έστρωσε το σλίπινγκ μπαγκ του ο Γιωργάκης, βρήκε και κάτι που πριν ανασκολοπιστεί ήταν (μάλλον) μαξιλάρι –την έπεσε που λες γιατί ήταν ψόφιος. Απέναντι θέα αστέρια (λίγα), μπουγάδες (πολλές) και κάτι γατιά που έσερναν. Γενικώς και ποικιλοτρόπως. Ο Γιωργάκης κοιμόταν με τα μούτρα στο μαξιλάρι, για να μη χαλάσει το λοφίο –το χαλασμένο, αλλά λέμε τώρα. Οπότε, πριν τον πάρει ο ύπνος, μάλλον άκουσε κάποιον να ξερνάει Νιαγάρες στις τουαλέτες. Μπορεί και όχι –δεν επηρεάζει άλλωστε.

Ξημέρωνε όταν είδε τη γριά στο απέναντι μπαλκόνι. Τον κοίταζε ακίνητη, μάλλον δεν τον έβλεπε καν. Ήτανε και οχτακοσίων χρονών, σκελετός με λίγο δέρμα (το απαραίτητο) και μαύρα ρούχα (τα αναγκαία). Ο Πουλής ανακάλυψε ότι κοιμόταν ανάσκελα και τσαντίστηκε. Είδε και τη γριά, φόρτωσε ακόμα περισσότερο. Κάτι της φώναξε για το σόι της, πέταξε κι ένα τενεκεδάκι από μπύρα, που προσγειώθηκε στον ακάλυπτο, αυτή τίποτα. Ακίνητη. Ξανακοιμήθηκε ο Πουλής, ανάσκελα σα μαλάκας –και είδε τη γριά στον ύπνο του. Κάτι του έδινε, λέει, με το κοκαλιάρικο χέρι της κι αυτός σιχαινόταν και πισωπατούσε. Γλίστρησε στο τέλος και έπεσε. Στον ύπνο του. Στα κανονικά ροχάλιζε ή μουρμούριζε.

Η κατάληψη συνεχιζόταν κανονικά. Κάποια περιπολικά σκέφτηκαν να περάσουν για κόψιμο κίνησης, αλλά έφαγαν κάτι καρέκλες σε δόσεις και εξαφανίστηκαν ουρλιάζοντας. Οι άγριοι καταληψίες ήθελαν χρόνο μέχρι τη συναυλία. Αν προλάβαιναν να κάνουν ντόρο θα ήταν δυσκολότερο να τους τσουβαλιάσουν οι μπάτσοι. Όλο και κάποια εφημερίδα θα ασχολιόταν, μπορεί να εμφανίζονταν και τίποτα εξωκοινοβουλευτικοί αριστεροί, από εκείνους που σκίζονται για τις φώκιες και τους μετανάστες. Όσο περισσότεροι σε ξέρουν, τόσο δυσκολότερα εξαφανίζεσαι.

Τη μέρα της συναυλίας γινόταν λαϊκό προσκύνημα. Οι καταληψίες είχαν ξεκωλωθεί στη δουλειά, μέχρι και ο Γιωργάκης είχε στήσει ηχεία, σύρει μπαλαντέζες, καρφώσει χαρτιά και βιδώσει φώτα. Τώρα καθόταν ήρεμος, πρόσκαιρα αποδεκτός από τους υπόλοιπους, με τη μπύρα στη μασχάλη. Τι άλλο ήθελε ο Γιωργάκης! Αφού μέχρι μια ζόρικη γκόμενα του χαμογέλασε και τον φίλησε στο λοφίο –μάλλον, μετά έκανε αντιτετανικό, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία. Το γεγονός είναι πως ο Γιωργάκης ο Πουλής ανήκε κάπου, επιτέλους. Ήταν ενεργό μέλος κατάληψης, διοργανωτής συναυλίας –αν τον έβαζαν και περιφρούρηση …

Οι γενικότεροι καταληψίες ήταν στη φάση «ανοίξαμε και σας περιμένουμε», αραχτός στα σκαλοπάτια της εισόδου κι ο Γιωργάκης, κατέβαζε μπύρες και σημάδευε με τα άδεια μπουκάλια την απέναντι κολώνα. Τρομάζανε οι περαστικοί, τουτέστιν, ένα ζεύγος Ινδοί, ένας παππούς συνταξιούχος, μια χοντρή αγνώστων λοιπών στοιχείων και η πουτάνα που πήγαινε να πιάσει δουλειά. Γύριζαν αλλού τα μούτρα τους για να μη συναντήσουν το άγριο βλέμμα του Γιωργάκη του τρομερού πανκιού. Όλα πρίμα στη Λίμα, μέχρι που η πουτάνα βαρέθηκε να τρομάζει και του πέταξε ένα «πέρνα από το σπίτι αγοράκι μου να σου καθαρίσω τα γρέζια, μπας και ηρεμήσεις», σκέφτηκε βλέπεις η γυναίκα πως θα τρομάζανε οι πελάτες να περάσουν –κοκκίνησε ο Πουλής και χώθηκε βιαστικά στο σπίτι.

Στο δρόμο για τις σκάλες κονόμησε ένα περιφερόμενο μπουκάλι κρασί και μισό τρυπάκι απαρηγόρητο. Χώθηκε που λες, στο δωμάτιό του, μέσα στα νεύρα. Δυο δάχτυλα πριν τον πάτο του μπουκαλιού, το τρυπάκι είχε λιώσει κάτω από τη γλώσσα. Ένιωθε καλύτερα ο Γιωργάκης. Μια ύπουλη θολούρα στα μάτια, ακριβώς πάνω από την προειδοποιητική ταχυπαλμία –άναψε κι ένα τσιγάρο. Είχε κατά νου να νευριάσει με την πουτάνα, σκόπευε να της σπάσει τα τζάμια -που θα του πει εκείνου να…-αλλά πέρασε μια ζαλάδα και του έκλεψε κάθε πρόθεση.

Τότε είδε τη σκιά. Στην τρύπα του τοίχου που έχασκε, πέρασε η σκιά, λες και δεν πάταγε πουθενά. Ο Γιωργάκης θα κατέβαζε ευχαρίστως λίγο κρασί ακόμα, αλλά που να βρεθεί το γαμημένο όταν το χρειάζεσαι. Σκέφτηκε να αδιαφορήσει για τη σκιά, σιγά τώρα, όλα τα πετούμενα έχουν σκιά, μπορεί να έφταιγε και το τριπάκι, αλλά σίγουρα πέρασε μια σκιά. Μέχρι που σηκώθηκε, με τον απαραίτητο βαθμό δυσκολίας, ο Πουλής και πλησίασε την τρύπα. Ακούμπησε τους σοβάδες που έχασκαν, έτριψε λίγο τις ξεραμένες μπογιές –τίποτα. Σχεδόν τίποτα δηλαδή. Γιατί ένας αέρας ερχόταν από την τρύπα. Όχι απ’ έξω. Από την τρύπα. Από τα πλαϊνά, σα να λέμε. Ρε την πουτάνα την τρύπα –και μύριζε κιόλας, μια υγρασία ανακατεμένη με νυχτολούλουδο.

Ο Γιωργάκης ο Πουλής δεν ήταν τεμπέλης. Δηλαδή τεμπέλης ήταν, αλλά δούλευε κιόλας. Τα αναγκαία, μη νομίσεις ότι σκοτωνόταν το παιδί –μεροκάματα σε οικοδομές όταν ήθελε να βγάλει κανένα φράγκο και τώρα που είχε φύγει από το σπίτι, για τα τσιγάρα του δηλαδή. Ήξερε το λοιπόν, ότι οι τοίχοι είναι στεγανοί. Μασίφ. Λάσπη και τούβλα. Τώρα θα μου πεις, τα τούβλα έχουν τρύπες -και θα έχεις και δίκιο. Φυσάει λιγάκι, μπαίνει από τη μια τρύπα, βγαίνει από την άλλη. Μπενάκης και βγενάκης. Αλλά αυτό το σκατόσπιτο ήταν παλιό και πέτρινο. Και οι πέτρες δεν έχουν τρύπες, έτσι; Μέχρι εκεί έφτανε η θρυψαλιασμένη σκέψη του Πουλή –έτοιμος ήταν να προχωρήσει στην κρίσιμη ερώτηση «τότε, από πού φύσαγε;» όταν είδε πάλι τη γριά. Σταθερή, στο απέναντι μπαλκόνι, να τον κοιτάζει. Από πού ξεφύτρωσε; Αει γαμήσου παλιόγρια! Της πέταξε το άδειο μπουκάλι. Δεν το περίμενε, αλλά έφτασε μέχρι τα πόδια της. Μετά το μπουκάλι έσπασε, η γριά στρίγγλισε (ή γέλασε -που κάνει το ίδιο) και ο Πουλής το έβαλε στα πόδια, χεσμένος στη θέα ενός ερειπωμένου στόματος.

Κάτω η συναυλία είχε ανάψει για τα καλά. Κόσμος χόρευε, ζευγάρια χαμουρεύονταν, συγκροτήματα έφτυναν, κανονικό πάρτυ. Ο Γιωργάκης βολεύτηκε σε μια γωνιά, είχε βλέπεις ανάγκη την ανθρώπινη επαφή –από πάντα. Δίπλα του κάποιοι φώναζαν ή μπορεί και να γελούσαν. Προσπάθησε να τους παρακολουθήσει, μάταια. Κάτι μισόλογα έπιανε, για «μπλουζάκια που δεν τα φοράς, αλλά τα ακούς και γι’ αυτό είσαι μαλάκας» –άντε βγάλε νόημα. Ζαλιζόταν κάπως, έκλεισε τα μάτια, έφαγε ένα σκούντημα που τον έριξε στο πάτωμα. «Ρε βλαμένε, αφού νυστάζεις, δεν πας να την πέσεις πάνω; Έχεις γεμίσει τον τόπο σάλια». Σηκώθηκε. Μπορεί και να δάκρυσε από την ξεφτίλα.

Φρέναρε στις σκάλες. Στο δωμάτιο δεν ξανάμπαινε, πάει και τελείωσε. Πήρε το μάτι του μια κοπέλα να βογκάει δίπλα στη μισάνοιχτη πόρτα, αριστερά. Το αγόρι δεν το έβλεπε. Έφυγε. Δεν είχε καμιά όρεξη να τον δει αυτόν το αγόρι. Έφτασε έξω από την πόρτα του. Σταμάτησε. Γιατί να μη μπει; Πονούσε το κεφάλι του, νύσταζε. Το τριπάκι είχε βγάλει κούραση. Και παραισθήσεις, τι σκατά. Αυτό μάλλον ήταν.

Πήγε προς την τρύπα. Του τοίχου. Γριά απέναντι γιόκ. Αιρ κοντίσιον επιτοίχιο γιοκ. Όλα καλά. Γύρισε προς το σλίπινγκ μπαγκ –ήθελε ύπνο όσο τίποτα άλλο.

Πάνω στο σλίπινγκ μπαγκ καθόταν. Για την ακρίβεια δεν καθόταν –ήταν. Ένας άσπρος όγκος, ημιδιαφανής και αέρινος. Αέρινος, εννοούμε ότι βρισκόταν στον αέρα, σα βιομηχανικός καπνός. Αλλά ήταν εκεί –μαλακίες να μη λέμε τώρα. Το σαγόνι του Πουλή ακούμπησε στα γόνατα. Βασικά είχε ανάγκη να βάλει τις φωνές. Αλλά φοβόταν. Όχι ότι θα τον τρελάνουν στο δούλεμα οι αποκάτω. Φοβόταν να φωνάξει μην σπάσει τίποτα. Περίεργη ιδέα. Ο Γιωργάκης ο Πουλής είχε την αίσθηση του εύθραυστου, για πρώτη φορά στη ζωή του.

Ο άσπρος όγκος χαμογελούσε. Τα μαλλιά κουνήθηκαν πάνω στους ώμους της και χαμογελούσε. Θα πρέπει να το παραδεχτούμε –ο Πουλής πάντως δεν είχε καμιά αμφιβολία. Ήταν γυναίκα, σχεδόν γυναίκα δηλαδή, ο άσπρος όγκος ήταν γυναίκα. Ξυπόλητη -τα μάτια του ξεκίνησαν από πάτωμα μεριά, για να έχουν ένα σταθερό σημείο. Είχε δυο καχεκτικά πόδια με εξογκωμένους αστραγάλους, κάτι αδύνατες γάμπες, παραπάνω ξεκινούσε κάτι άσπρο, γυαλιστερό –σαν φόρεμα. Ο Πουλής μάζεψε τις αντοχές του και την κοίταξε στο πρόσωπο. Γλυκιά. Δεν έβλεπε και καλά, έφταιγε η μαστούρα. Ποιόν κοροϊδεύεις ρε μαλάκα; Δεν βλέπεις γιατί δεν υπάρχει. Πηχτός αέρας, μόνο αυτό. Πηχτός αέρας μαζεμένος πάνω από το σλίπινγκ μπαγκ. Σαν καπνός φουγάρου. Λευκός και σκούρος. Δεν υπάρχει σου λέω.

Ο Γιωργάκης ο Πουλής θα έπρεπε να είναι τρομοκρατημένος. Αλλά δεν ήταν. Για κάποιο ηλίθιο λόγο ένιωθε ήρεμος. Μπορεί να έφταιγε ο πολύς φόβος. Όταν χεστείς πάνω σου, δεν έχει παραπέρα. Και αυτό (αυτή;) χαμογελούσε. Είχαν να χαμογελάσουν στον Πουλή από την πρώτη μέρα του νηπιαγωγείου. Όταν γύρισε, ένα σκατουλάκι τόσο δα με μια τσάντα τεράστια και η μάνα του χαμογελούσε –καλώς τον κανακάρη μου. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που χαμογελούσαν κοιτάζοντάς τον. Και όχι κοροϊδευτικά.

Ο Γιωργάκης βαρέθηκε να στέκεται σαν τον χάχα και πλησίασε. Επειδή βαρέθηκε να στέκεται. Κάθησε κοντά της σιγά, ήρεμες κινήσεις -ο Πουλής, είπαμε, είχε μάθει τι θα πει «εύθραυστο». Εκείνη (ή μήπως εκείνο;) είχε μάτια. Μαύρα, βαθιά, δεν ξεχώριζες την ίριδα. Αλλά ήταν ωραίο να τα κοιτάζεις. Του Πουλή τουλάχιστον, του άρεσε. Ήταν σαν να πίνει κόκα κόλα διψασμένος. Χωρίς το ρέψιμο.

Εκείνη, κολύμπησε λίγο το χέρι της στον αέρα και τον άγγιξε. Ο Γιωργάκης ο Πουλής κάηκε. Για την ακρίβεια, ένιωσε παγοκολώνες να τρυπάνε το μπράτσο του, ένα τσούξιμο, βελονιαστό και καυστικό. Και μετά ήρθε η σιχασιά. Το δάχτυλο που τον άγγιξε ήταν γλιστερό σαν γλώσσα και άμορφο –βεντούζωνε πάνω του, κολλούσε, ξεκολλούσε, έρεε. Κύλισε πίσω ο Πουλής, έπιασε το μπράτσο του, είχε και ένα σημάδι κατακόκκινο, σα ρούφηγμα. Ο φόβος ξαναγύρισε παρέα με τα ξαδέρφια του –τον τρόμο και τη φρίκη. Κόντεψε να πέσει έξω από την τρύπα, έτσι που βρόντηξε στον τοίχο ο Πουλής. Υπήρχε και μια βρώμα πηχτή (σάπια λουλούδια σε βάζο) κάτω από τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου που μπλόκαρε τα ρουθούνια του. Παρ’ όλα αυτά, ο Γιωργάκης ο Πουλής ξαναγύρισε κοντά της. Ήταν μάλλον εκείνο το χαμόγελο και τα βαθιά μάτια. Ήταν και η έλλειψη ανθρώπινης επαφής, το τριπάκι που ξεθύμαινε στο μυαλό του –ο Πουλής πάντως ξαναγύρισε.

Η κατάληψη δεν πήγαινε καλά, μετά τη συναυλία. Περίεργοι τύποι έρχονταν για να μείνουν. Κουβαλούσαν διάφορα, που τα μοίραζαν σε σκονισμένες γωνιές. Ήρθαν και κάτι ξενέρωτοι δημοσιογράφοι, πήρε το θέμα διαστάσεις. «ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΙ ΝΕΑΡΟΙ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ» αλλά και «ΛΕΣΒΙΑΚΑ ΟΡΓΙΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΗΨΗ». Τελικά, δεν χρειάστηκε να ρωτήσει κανείς –πολλές από τις κοπέλες ήταν όντως λεσβίες, το έλεγε και η εφημερίδα. Πήραν γραμμή και οι παπάδες, άρχισαν να ρωτάνε φωναχτά τι κάνει το κράτος για την προστασία της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Και οι περίεργοι τύποι έγιναν απαιτητικοί. Είχαν κάτι στιλέτα που στα μοστράριζαν για πλάκα, έτσι και είχες αντιρρήσεις στο λογαριασμό. Ο Πουλής τους φοβόταν γιατί τους χρώσταγε.

Πήγαινε πάνω από βδομάδα από τότε που την είδε για πρώτη φορά. Τώρα, αν τον ρωτούσες –ήταν σίγουρος. Την είδε και όχι το είδε.

Δεν σιχαινόταν πια. Τι να σιχαθείς άλλωστε, όταν κοιμάσαι δίπλα σε τουαλέτα με γκρεμισμένη πόρτα και σπασμένη λεκάνη; Είχε συνηθίσει τη μυρωδιά της, όποτε τον άγγιζε –γιατί τον άγγιζε –έτσουζε, όλο και λιγότερο, εντάξει, αντεχόταν. Ένα βράδυ μάλιστα, είχε ξαπλώσει δίπλα του, μέσα από το σλίπινγκ μπαγκ -ένιωθε έναν παγωμένο βάλτο να ρουφάει το δέρμα του ο Πουλής, έτρεμε όλη νύχτα αλλά του άρεσε. Μπορεί και να του σηκώθηκε, ποιος ξέρει;

Τα προβλήματα όμως ήταν αλλού. Ο Πουλής ήταν προληπτικός. Χαζά προληπτικός, γιατί ήταν χαζός γενικώς. Παλιά, ας πούμε, όταν έβλεπε μπάλα και τύχαινε να κερδίσει η ομάδα του, αφιονιζόταν. Αν τύχαινε να είναι αξύριστος την ημέρα της νίκης, έμενε αξύριστος κάθε φορά που έπαιζε η ομάδα. Αν ήταν άπλυτος, δεν πλησίαζε την μπανιέρα. Αν είχε πάει για χέσιμο πριν τον αγώνα, το ίδιο προσπαθούσε να κάνει κάθε φορά. Κόντεψε να πάθει αιμορροΐδες μέχρι να τελειώσει το πρωτάθλημα.

Έτσι και τώρα. Τριπαρισμένος την πρωτοείδε; Σαν παλαβός κυνηγούσε τον κάθε περίεργο για να μην ξεμείνει από τριπάκια. Είχε και την υποψία πως αυτή δεν υπήρχε, πως ζούσε ένα τριπ που δεν ήθελε να τελειώσει. Κοντρολάριζε και καλύτερα το φόβο του όταν ήταν φτιαγμένος. Όχι ότι την φοβόταν πια. Απλά, είχε τύχει να είναι μαζί της κάποιες φορές και όταν κοίταζε πάνω από τον ώμο της (όχι –μέσα από τον ώμο της) διασταυρωνόταν με τα μάτια της σκατόγριας. Συνέχεια στο απέναντι μπαλκόνι, μαυροντυμένη, σκελετωμένη, κατάμαυρα μάτια, δεν ξεχώριζε την ίριδα από τόση απόσταση. Αλλά τη φοβόταν τη γριά.

Μακάρι να μιλούσε μ’ εκείνη. Να της εξηγήσει, να κάνει κάτι, να χαθεί η κωλόγρια. Αλλά εκείνη δεν μιλούσε. Απλά τον άγγιζε και χαμογελούσε ήρεμα. Αυτός δεν άγγιζε. Ρουφούσε μόνο την κόκα κόλα των ματιών της και όσο έπινε τόσο διψούσε. Και, αν μια μέρα δεν εμφανιζόταν, όλα του έφταιγαν του Πουλή. Και δώστου τριπάκια να την ξαναφέρει πίσω.

Το άλλο πρόβλημα ήταν οι κάβλες. Ντρεπόταν να παραδεχτεί πως του σηκωνόταν όσο την έβλεπε, αλλά έτσι ήταν. Τον ακουμπούσε και αναστατωνόταν. Και τι να κάνει δηλαδή; Να το ρίξει στη μαλακία μπροστά της; Κώλωνε. Άσε που, και να έλειπε εκείνη, πάλι δεν μπορούσε να το κάνει. Γιατί την περίμενε κι εκείνη δεν χτυπούσε πόρτες.

Έτσι αποφάσισε να πάει στο κοντινό μπουρδέλο. Εκείνη έλειπε πάλι. Αν μπορείς να πεις βέβαια πως λείπει ο αέρας ο κρύος. Το γεγονός ήταν πως δεν την έβλεπε πουθενά γύρω του. Είχε πάει απόγευμα και ήταν πιο μόνος και από την δυστυχία. Τις τελευταίες μέρες δεν ένιωθε το αριστερό του χέρι. Και τα πόδια του, στα γόνατα παρέλυαν. Μια δούλευαν, δυο αγανακτούσαν, όταν έκανε προσπάθεια να σηκωθεί. Έσπρωξε τον τοίχο με το δεξί χέρι, το καλό, ακούστηκαν κάτι τριξίματα σαν πόρτα αλάδωτη, από τις κλειδώσεις του –σηκώθηκε με τα χίλια ζόρια. Είχε κάτι ψιλά στην τσέπη, τα τελευταία –που να πάει για μεροκάματο, τίγκα στις κράμπες και τη μαστούρα. Σύρθηκε στη σκάλα, απέφυγε έναν περίεργο βαποράκη ανεπιτυχώς, έφαγε ένα κόλλημα στην κουπαστή κι ένα στιλέτο στην κοιλιά. Γλίτωσε απλώς με προειδοποίηση -«φέρε τα λεφτά που μου χρωστάς μη σου απλώσω τ’ άντερα μπουγάδα». Τέλος πάντων, κατάφερε να βγει από το σπίτι.

Το μπουρδέλο βρώμαγε. Μούχλα, σπέρμα και κακό αποσμητικό. Η πουτάνα ήταν για λύπηση, αλλά «κωλώνει το ιππικό;» Μετά τα τυπικά διαπραγματευτικά, ξάπλωσε γυμνός σε ένα ξεχαρβαλωμένο ντιβάνι. Μετά την τυπική αιωνιότητα ήρθε και η πουτάνα. Τον πλησίασε με χαμόγελο που πάγωσε ακαριαία. «Παναγιά μου, τι έχεις πάθει εσύ; Σήκω φύγε μη μου μαγαρίσεις το στρώμα!» Και δώστου να ουρλιάζει, μέχρι η περούκα της έφυγε –μια αξιολύπητη γριά, με κρεμασμένο σώμα που τσίριζε στριφογυρίζοντας. Ο Πουλής βρέθηκε στο δωμάτιό του αστραπιαία, χάνοντας το ενδιάμεσο διάστημα ντυσίματος-τρεξίματος.

Έκλαιγε όταν ήρθε εκείνη. Δεν ήξερε αν ήταν από τα νεύρα ή από την ταραχή, αλλά δεν είχε και καμιά σημασία. Εκείνη του ρούφηξε τα δάκρυα με τα δάχτυλά της. Και όλα ήταν ήρεμα πάλι. Η κωλόγρια είχε πάρει άδεια γι’ απόψε και ο Γιωργάκης ο Πουλής βυθίστηκε σε έναν γλυκερά λασπωμένο ύπνο.

Το επόμενο πρωί τον βρήκαν δίπλα στην πόρτα της τουαλέτας. Με το σλίπινγκ μπαγκ κλειστό ως τη μύτη, αναίσθητα κοιμισμένο. Τον βρήκαν οι μπάτσοι που έσπασαν, ξημερώματα, την κατάληψη. Τα παιδιά αντιστάθηκαν στην αρχή, οι γκόμενες ήταν οι πιο δύσκολες γιατί, αλήθεια, έκρυβαν ξυράφια και στιλέτα στα εσώρουχά τους. Όσο να πεις, βοήθησαν και οι περίεργοι βαποράκηδες που είχαν θρονιαστεί στα ενδότερα –πάνω στα ζόρια, βρέθηκαν περικυκλωμένα τα παιδιά.

Απέξω, μαζί με τις κλούβες περίμενε ο διοικητής του τοπικού αστυνομικού τμήματος, δυο παπάδες και μια σκελετωμένη σκατόγρια, ντυμένη στα μαύρα. Ήτανε, λέει, η προηγούμενη ιδιοκτήτρια, ωραία γυναίκα στα νιάτα της, που της είχε μείνει το σπίτι, γονική κληρονομιά. Και καθώς δεν είχε άλλους συγγενείς, μια αδερφή δίδυμη μόνο που πέθανε πάνω στη γέννα (πνίγηκε, λέγανε, από τον ομφάλιο λώρο) –τη διπλάρωσε η εκκλησία πριν από κάτι χρόνια. Γριά ήταν και τότε, της υποσχέθηκαν ρετιρέ στον Παράδεισο οι παπάδες, τους έγραψε το οίκημα και ακολούθως την τσουβάλιασαν στο εκκλησιαστικό γηροκομείο να ψοφήσει με την ησυχία της. Την είχαν ξεθάψει εσπευσμένα μόλις έμαθαν πως θα γινόταν εκκένωση από την αστυνομία, μην τύχαινε και εμφανιζόταν καμιά κάμερα –να τη στήσουν πρώτη μούρη, όλο το πανελλήνιο θα καταδίκαζε τα ανθρωπόμορφα τέρατα που στερούσαν το σπιτάκι από τη γιαγιούλα. Ευτυχώς που δεν ήρθε κανένας, γιατί έτσι ξεδοντιάρα και φρικαλέα που ήταν η γριά –δεν θα πούλαγε ούτε μονόστηλο.

Αφού τους μαζέψανε, άρχισαν την επιθεώρηση του κτιρίου. Να καταγράψουν τι ζημιές έκαναν οι κανίβαλοι στο ερείπιο –έτσι έπεσαν πάνω στον Πουλή. Χαμπάρι ο δικός σου από το σαματά, είχε πλημμυρίσει και η τουαλέτα –κοιμόταν μακάριος ο Πουλής μέσα στα λασπόνερα. Πήγαν να τον σηκώσουν δυο νταβραντισμένοι ΕΚΑΜήτες αλλά τον βρόντηξαν πάλι κάτω, αηδιασμένοι. «Ρε μαλάκα, αυτός σάπισε».

Εκεί, κολλητά στον τοίχο με το ξεχαρβαλωμένο παράθυρο, έξω από την τουαλέτα, περιμάζεψαν οι νοσοκόμοι τον Πουλή. Δωμάτιο δεν υπήρχε κοντά –στα 20 μέτρα άρχιζαν κάτι ετοιμόρροπες πόρτες, γι’ αυτό ο παπάς αναγκάστηκε, σε αυτό το σιχαμερό περιβάλλον, να του διαβάσει την ευχή –νομίζοντάς τον πεθαμένο.

Ο Γιωργάκης ο Πουλής πέθανε, αλλά όχι τότε. Άντεξε εφτά μέρες ακόμα στο νοσοκομείο –ολική παράλυση διέγνωσαν οι γιατροί, ένα μικρόβιο, σου λέει, που νεκρώνει όλους τους μύες, ζήτημα χρόνου ήταν να σταματήσει και την καρδιά.

Οι γονείς του ποτέ δεν έμαθαν που χάθηκε το παιδί. Όχι ότι τους έκαιγε κιόλας –τελειωμένο τον είχαν από τότε που έμπλεξε με τους αληταράδες και κουρεύτηκε σαν κόκορας. Και μέχρι να πεθάνει, δεν συνήλθε ποτέ ο Γιωργάκης ο Πουλής, μόνο κάτι σαλιάρικες ασυναρτησίες παράτησε δίπλα στα λερωμένα σεντόνια του θαλάμου.

Τον έκαψαν σε κλίβανο όταν πέθανε, γιατί είχε φτάσει σε προϊούσα σήψη ο Γιωργάκης ο Πουλής. Για την κοπέλα με τα άσπρα δεν έγινε καθόλου κουβέντα.

Posted in: Πριν πιούμε το κρασί πριν δαγκώσουμε τα τριαντάφυλλα