"Σκατά, μπαμ -θλίψη"

Με έπιασε μια βαρεμάρα –ολοκληρωτική. Βαρεμάρα με ζαμπόν, τυρί, ντομάτα και έξτρα παρμεζάνα –μιλάμε. Θυμήθηκα κι εκείνο το τραγούδι του Iggy που λέει «I am the chairman of the bored/ I am a lengthy monologue/ …I’ m free to bored my well-bought friends/ and spend my cash until the end coz/ I’ m bored». Τέτοια κατάσταση.

Ανταλλάσαμε από το πρωί mails με τον Godot και βαρέθηκα να μην είναι εδώ. Μερικές φορές χρειάζεσαι τους φίλους σου –έτσι; Γιατί όταν δεν τους έχεις –σκέφτεσαι διάφορα. Ενοχλητικά ενίοτε. Και αν είσαι σαν εμένα –που σκέφτομαι σπανίως και τότε συνειδητοποιώ κάποια πράγματα, οπότε νευριάζω –χρειάζονται οι κολλητοί. Να τους τα πεις, να σου πουν ένα «σιγά τώρα ρε μαλάκα» να πας κι εσύ πιο σιγά. Ο μαλάκας.

Σκέφτηκα λοιπόν γενικώς. «I was thinking about thinking/ but I found there’s not a reason to believe» που λέει ο Hammill και η Μανταλένα φυσικά. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν –αυτό σκέφτηκα. Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύεις πως οι άνθρωποι εννοούν αυτά που λένε. Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύεις πως όταν βρέχει είναι φυσιολογικό να προτείνεις άνοιγμα ομπρέλας. Γιατί; Μπορεί ο άλλος να θέλει να ανοίξει αλεξίπτωτο. Ή φύλλο για πίτα –ξέρω ‘γω; Τσαμπουκάς του θα γίνεις εσύ; Βρε δε γαμιέσαι κι εσύ κι ο γρύλος σου; Που λέει το ανέκδοτο, έτσι;

Και, από αυτό, σκέφτηκα πως δεν υπάρχουν προφανή. Το ήξερα δηλαδή, αλλά το είχα ξεχάσει τον τελευταίο καιρό. Ας πούμε –γίνεται ένας φόνος, ο δολοφόνος τεμαχίζει το πτώμα του ανήμπορου θύματος, τραβάει και μια μαλακία πάνω στα κομμάτια και στο τέλος τα τρώει με μαγιονέζα. Ακόμα χειρότερα, ο δολοφόνος έχει διαπράξει το έγκλημα μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων –αλλά επειδή τυγχάνει, λέμε τώρα, ευυπόληπτο μέλος της κοινωνίας και το θύμα ήταν ένα ανθρωπάκι ζητιάνος –δεν τιμωρείται. Ο δολοφόνος, όχι το θύμα. Λες τώρα εσύ –όχι ρε μάγκα, αυτό είναι καταφανώς κακό. Είναι αίσχος και ντροπή και βάλτε τον δολοφόνο φυλακή! Πιστεύεις μάλιστα πως όλος ο κόσμος συμφωνεί μαζί σου. Τόσο ηλίθος μπορείς να φανείς!

Και έρχεται ο άλλος που σου εξηγεί πως δεν έχεις δίκιο. Δηλαδή –δίκιο έχεις, αλλά δεν είναι σωστό να το φωνάζεις κιόλας. Είσαι, ας πούμε στη δουλειά –δεν επιτρέπεται να φωνάζεις τέτοια πράγματα. Είσαι στην ταβέρνα –δεν είναι σωστό να λες φρικιαστικές ιστορίες. Άσε που μπορεί να καπελώνεις και τους άλλους. Κάποιος μπορεί να είναι με τον δολοφόνο –το σκέφτηκες αυτό; Άλλωστε, εμείς είμαστε παρέα (στην ταβέρνα) –γιατί να ανακατευτούμε; Δουλειά μας είναι στο κάτω-κάτω; Άσε αυτούς που είναι υπεύθυνοι να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Έτσι πάει.

Μου το λέγανε και οι γέροι μου από παλιά «μη μπλέκεις εσύ παιδάκι μου, άσε τους άλλους να σκοτώνονται –εσύ κοίτα μη βρεις τον μπελά σου». Έτσι λέγανε οι γέροι μου. Δεν τους παρεξηγούσα. Είχανε περάσει εμφύλιο, δεξιά τρομοκρατία, χούντα … απ’ όλα. Αλλά δεν τους άκουγα κιόλας. Σιγά μωρέ –πάνε αυτά, περάσανε. Τώρα κανένας δεν φοβάται, δεν υπάρχουν χαφιέδες και ασφαλίτες να σου χτυπάνε την πόρτα πρωινιάτικα. Έτσι έλεγα. Αλλά είχα λάθος. Από όλες τις απόψεις. Γιατί και χαφιέδες γνώρισα στη ζωή μου και ασφαλίτες. Στη δουλειά, στη σχολή, στο δρόμο –παντού. Αλλά το χειρότερο ήταν όταν κατάλαβα πως όλοι κρύβουμε έναν ασφαλίτη μέσα μας. Μας τον έχουν εμφυτεύσει με προσοχή, φροντίδα, εκπαίδευση, τηλεόραση. Μας τον έχουν καρφώσει μέσα στο μυαλό και από εκεί κάνει κουμάντο. Πετάγεται, προειδοποιεί, απαγορεύει. Κι έτσι πορευόμαστε –παρέα.

Δεν βγάζεις άκρη έτσι; Ούτε εγώ, αλλά δεν τρέχει τίποτα. Blog είναι, παπαριές γράφω για να κάνω το κομμάτι μου. Κατά καιρούς το έπαιξα «έχω να καταγγείλω», που λέει και η mmg, έγραψα κοινότυπες ιστοριούλες που άρεσαν σε πολλούς από τύχη. Έβρισα ότι δεν γούσταρα και το είχα άχτι. Παπάδες, μπάτσους, πολιτικούς, τους Pink Floyd… Το χάρηκα -έκανα και τη φιγούρα μου. Άλλωστε είναι must, είναι in, μπορεί να είναι και cult να έχεις blog. Απλά –χρήσιμο δεν είναι. Δεν κάνεις τίποτα που να βοηθάει δυο ανθρώπους πέρα από την πάρτη σου, κατάλαβες; Δεν σε παίρνει –βαριέσαι. Έτσι κι εγώ –βαριέμαι, βαρέθηκα, βαριόμουνα (το αντίθετο του ελαφρόπουτσοι). Γιατί τελικά το blogging είναι σαν τη μαλακία –όταν σκουπιστείς, μένεις ακόμα με την απουσία.

Γι’ αυτό σου τα λέω αυτά κι αν κατάλαβες έχει καλώς. Αν όχι –δε γαμιέται; Και πάλι αύριο θα βγω με καμιά ιστοριούλα όπου το παλικαράκι θα τα κάνει σκατά (αλλά τουλάχιστον θα κάνει κάτι) ή θα πιάσω να υπερασπίζομαι τον Κάστρο, τον Λουμούμπα και τον Καστίγιο. Που ξέρεις –μπορεί να ποστάρω τίποτα πιασάρικο και δακρύβρεχτο για παιδάκια που πεθαίνουν κάτω από βόμβες και κακούς ανθρώπους που δίνουν διαταγές θανάτου. Αλλά μέχρι εκεί.

Δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ αρχίζω να βαριέμαι για περισσότερα. Και να απογοητεύομαι περισσότερο.

Posted in: Blog off