Blogging από αρχάριους

«Έρχομαι από πολύ μακριά. Και μπορώ να ξεχωρίσω ένα καλό πράγμα όταν το δω. Όταν το δω. Γι’ αυτό τον λόγο, κανένας, ποτέ, δεν γύρισε ένα τηλεσκόπιο προς τον ήλιο». Έτσι λέγανε οι Clash πριν από κάτι αιώνες –και εξακολουθώ να συμφωνώ μαζί τους. Τόσο απλά ήταν πάντα τα πράγματα για μένα αλλά ήρθε το blogging και μου έκανε το μυαλό, κουνουπίδι.

Δεν έχω χρόνια στο χώρο και γι’ αυτό έχω απορίες. Βλέπεις, δεν έχω προλάβει να διαβάσω τους μυθικούς bloggers και η παρέα που έκανα εδώ δεν έχει άποψη σχετικά με την παγκόσμια σημασία του φαινομένου και την κοσμοϊστορική επίδραση των blogs στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Γι’ αυτό και σκέφτηκα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα –μήπως και γλιτώσω από την συνεχή επανάληψη εξηγήσεων και διευκρινήσεων:

Για ν’ αρχίσεις μαζί του –τι είναι το blogging;

Εγώ ήξερα πως τα blogs είναι προσωπικές ιστοσελίδες που εκφράζουν δημόσια τις απόψεις αυτού που τις γράφει. Ισχύει; Ας το δεχτούμε. Τότε όμως, γιατί οι απόψεις του καθενός έχουν την τάση να κυκλοφορούν με τον αέρα της αυθεντίας; Λέω ότι ο γάιδαρος πετάει –δικαίωμά μου είναι. Και το λέω εγώ, που έχω αυτή την άποψη –δεν εκφράζω τους συμπαντικούς νόμους, δεν είμαι εκπρόσωπος κανενός θεού, δεν είμαι εξουσιοδοτημένος να μεταφέρω τη μοναδική αλήθεια. Αν αυτά ισχύουν, τότε δεν υπάρχει λόγος φανατισμού.

Ακόμα κι αν η άποψή μου στηρίζεται σε κάποιες πηγές και πάλι δεν είναι εκ προοιμίου η μοναδική σωστή. Πολλές φορές δεν είναι καν σωστή. Αν, για παράδειγμα, πάρω 2 άρθρα έγκριτων εφημερίδων και βγάλω κάποια συμπεράσματα, δεν έγινα αυτομάτως ο εγκυρότερος των αναλυτών. Γιατί δεν υπάρχει πουθενά η συνεπαγωγή: τυπωμένο=αληθινό. Το κάθε μέσο έχει τη δική του οπτική, μέσα από την οποία παρουσιάζει ένα γεγονός. Και όταν χρησιμοποιώ την πηγή για να παρουσιάσω το γεγονός κάνω αυτό ακριβώς: χρησιμοποιώ. Όπως μου γουστάρει εμένα.

Αυτό που έκανα παραπάνω, είναι μια προσπάθεια να δείξω το προσωπικό στοιχείο των blogs. Πάμε τώρα και στον δημόσιο χαρακτήρα της υπόθεσης.

Ότι γράφεις –δημοσιεύεται. Το βλέπουν κι άλλοι άνθρωποι, δημοσιοποιείται με άλλα λόγια. Και δεν φτάνει που δημοσιεύεται, αλλά το μέσο σου δίνει τη δυνατότητα να δεις τις αντιδράσεις των άλλων ανθρώπων σε αυτό που έγραψες. Τουτέστιν …

Για να εξοικειωθείς μαζί του –τι είναι τα σχόλια;

Οι αντιδράσεις αυτών που διάβασαν το κείμενό σου. Τις θέλεις; Τις θέλεις –γι’ αυτό γράφεις εδώ και όχι σε ένα word κάτω από την κατηγορία «My documents». Για μισό λεπτό –υπάρχουν και κάποιοι που δεν θέλουν σχόλια. Δεν θέλουν να βλέπουν τις αντιδράσεις των άλλων (θετικές ή αρνητικές). Κανένα πρόβλημα –είπαμε, ο χώρος είναι προσωπικός, εσύ που γράφεις, φτιάχνεις τους κανόνες του (όσο σε αφήνει το μέσο). Για να πω και την αλήθεια, εάν τα γραπτά σου έχουν προσωπικό χαρακτήρα –κατανοώ την πρόθεσή σου να μην δέχεσαι σχόλια. Γράφω, ας πούμε, για τον έρωτα της ζωής μου, για τα παιδιά μου, για το δόντι μου που πονάει. Δεν θέλω να ξενερώσω με την, τυχόν, εξυπνάδα που μπορεί να μου αφήσει ο οποιοσδήποτε. Απενεργοποιώ τα σχόλια και έχω την ησυχία μου.

Υπάρχει κάτι μεμπτό στην απενεργοποίηση των σχολίων; Όχι, όσο δεν αναφέρεσαι σε κοινωνικά θέματα, στα οποία υπάρχουν και άλλες απόψεις εκτός από τη δική σου και όσο δεν βρίζεις συγκεκριμένα άτομα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η απενεργοποίηση των σχολιών είναι ελεεινή ενέργεια, κομπλεξικού ατόμου. Αν έρθεις για να δηλώσεις πως ο Καραμανλής είναι γίγαντας (ή πως είναι μαλάκας) μιλάς για ένα θέμα στο οποίο έχουν άποψη και οι άλλοι. Αν έρθεις να μας πεις πως ο κομμουνισμός είναι η σωτηρία της ανθρώπινης φυλής (ή πως είναι η καταστροφή του ανθρώπινου είδους) μιλάς για ένα θέμα στο οποίο υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις. Αν έρθεις να υποστηρίξεις πως ο Ολυμπιακός θα γαμήσει και πάλι φέτος (ή πως θα πέσει κατηγορία) μιλάς για μια υπόθεση που κάποιοι άλλοι την βλέπουν διαφορετικά. Να το κάνω πιο απλό; Τα θέματα πολιτικής (με τη στενή και την ευρεία έννοια), ιδεολογίας (και θρησκείας –προσοχή, δεν αναφέρομαι στην πίστη) αλλά και τα αθλητικά θέματα αποτελούν αντικείμενα κοινωνικού διαλόγου (ξέρεις, είναι αυτό το πράγμα που γίνεται στα καφενεία, στη βουλή, στους δρόμους παρέα με μπάτσους κ.λ.π.). Αν εσύ βάζεις την άποψή σου για τέτοια θέματα και αδιαφορείς για την άποψη αυτών που σε διαβάζουν είσαι απλά κρετίνος. Έχεις αρπάξει την έννοια της δημοσιοποίησης από το λαιμό και αυνανίζεσαι με το κατόρθωμά σου. Εάν τώρα, βρίζεις συγκεκριμένα άτομα και δεν τους δίνεις τη δυνατότητα να απαντήσουν είσαι και χέστης αποπάνω. Διαδυκτιακός χέστης –πράγμα που σημαίνει χέστης στη νιοστή. Αυτή είναι η δική μου γνώμη.

Αφού ξεκαθάρισα την άποψή μου σχετικά με την απενεργοποίηση των σχολίων (γιατί κάποιοι λεβέντες δεν μου επιτρέπουν να την πω στα δικά τους ποστ) –έχω και μια θέση για τα σχόλια γενικότερα. Η προσωπική μου λοιπόν θέση εκφράζεται με το απλοϊκό: απαντάω σε όλα τα σχόλια. Έρχεσαι και μου λες τη δική σου θέση –θα τη δεχτώ ή θα διαφωνήσω, θα πω κάτι τέλος πάντων γιατί σέβομαι τον χρόνο που σπατάλησες για να τη γράψεις. Έτσι το καταλαβαίνω εγώ. Δεν έχει σημασία αν η άποψή σου έχει σχέση με το κείμενο. Αλλά θα πρέπει να δεχτείς τον δημόσιο χαρακτήρα του χώρου και το δικαίωμά μου να έχω άποψη. Αν μου πεις πως ο «Θρύλος γαμιέται», έχω δικαίωμα να απαντήσω ανάλογα. Αν μου πεις πως εγώ γαμιέμαι, έχω δικαίωμα να υποθέσω το ίδιο και για σένα. Προσπαθώ να απαντάω ακόμα κι αν ο διάλογος δεν βγάζει πουθενά –δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά προσπαθώ πάντα.

Γι’ αυτό και διαφωνώ με την διαγραφή σχολίων, αλλά και με τις μεθόδους ελέγχου των σχολίων (περιορισμός του δικαιώματος μόνο σε επώνυμους ή/και bloggers, έλεγχος του σχολίου από τον blogger πριν τη δημοσίευση). Κατανοώ τους λόγους που πολλοί επιλέγουν αυτές τις τακτικές, αλλά εξακολουθώ να διαφωνώ.

Και …

Για να τελειώσεις μαζί του – τι είναι το μεταblogging;

Δεν είμαι απολύτως σίγουρος. Νομίζω πως είναι η αντίδραση σε ποστ άλλων –με τη μορφή νέου ποστ. Συνήθως υβριστικού. Ίσως και εγκωμιαστικού. Εντάξει, τη δεύτερη περίπτωση την καταλαβαίνω –είδες κάτι που σου έκανε κλικ και θέλεις να το μοιραστείς με όσους θα μπουν στη σελίδα σου. Αλλά, ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί να κάνεις ένα ποστ που θα περιέχει μόνο βρισιές για κάποιο άλλο άτομο. Δεν μιλάμε για τον Μπους έτσι; Ούτε μιλάμε για το ποστ που τα χώνει σε κάποια θέση –όπως αυτή εκφράστηκε αλλού. Μιλάμε για ποστ που λένε πως ο τάδε blogger είναι έτσι κι αλλιώς. Γιατί; Για να αποκτήσεις επισκεψιμότητα την οποία θα τσιμπήσεις από τον άλλο, με τη χρήση του ονόματός του; Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο λόγο –ειλικρινά. Αν ξέρει κάποιος, ας μου τον πει κι εμένα, μήπως το καταλάβω.

Κλείνοντας, θα πρέπει να πω δυο-τρία γενικά πράγματα, για το blogging, όπως τα βλέπω εγώ:

· Ο καθένας ανοίγει ένα blog για να καλύψει προσωπικές του ανάγκες. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό –όσο οι προσωπικές του ανάγκες δεν με ενοχλούν. Τουτέστιν, δικαίωμά σου να ψάχνεις επισκεψιμότητες και αναγνωρισιμότητες. Μέχρι εκεί όμως που δεν θα περιορίζεις εμένα. Σαφές;

· Τα blogs δεν φαίνεται πως είναι ικανά να αλλάξουν τον κόσμο. Μπορεί να εξελιχθούν σε κάτι σημαντικό, μπορεί και όχι –για την ώρα πρόκειται για χώρους όπου ο καθένας κάνει το κέφι του. Τίποτα περισσότερο.

· Όλες σχεδόν οι δομές της κοινωνίας στην οποία ζούμε, έχουν περάσει στα blogs. Είναι τρομερά ενοχλητικό –αλλά ο μαλάκας ο διπλανός σου, που αφήνει τα σκουπίδια του έξω από την πόρτα σου είναι κι αυτός blogger.

· Έχω διαβάσει καταπληκτικά κείμενα μέσα σε blogs. Έχω γνωρίσει τρομερά ενδιαφέροντες bloggers. Αυτό και μόνο είναι λόγος για τον οποίο αξίζει η ενασχόληση με τον χώρο.

· Στα blogs αποθεώνεται η «τζάμπα μαγκιά». Κυκλοφορούν διάφοροι που λένε τα πάντα. Αν τους πιστέψεις, δικαιούσαι να θεωρήσεις πως ανακάλυψες τάγματα επίλεκτων μαχητών. Ελληναράδες που θα πάρουν την Πόλη πριν ξημερώσει η επόμενη μέρα, δημοκράτες που θα σουγιαδιάσουν όποιο δικτάτορα κυκλοφορεί στα πέριξ, επαναστάτες που θα αλλάξουν τον κόσμο στο άψε σβήσε. Μπούρδες. Τα καφενεία ωχριούν μπροστά σε αυτόν το χώρο. Αν περάσεις στην πρακτική –έχασες τα ¾ του μαγαζιού. Και δεν μιλάμε για τίποτα σπουδαίο –έτσι; Για δοκίμασε όμως να κάνεις την ερώτηση: αφού έτσι πιστεύεις, γιατί δεν ξεκουνιέσαι; Θα ανοίξεις καινούργιο κεφάλαιο στο λήμμα «Δηλώσεις που έμειναν για πάντα δηλώσεις».

Αυτά τα ολίγα, στην προσπάθειά μου να κάνω πάλι το κουνουπίδι, μυαλό. Δεν θέλησα να αναφέρω ονόματα γιατί τα άτομα δεν είναι το θέμα μου. Οι συμπεριφορές με κάνουν να σαλτάρω.

Posted in: Blog off