Για να τελειώνουμε μαζί του

Κάποιες κουβέντες έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν. Κάποιες αποφάσεις έπρεπε να παρθούν. Λογικό είναι –ο κόσμος έχει κι άλλες δουλειές, η ζωή υπάρχει (κυρίως) έξω από τα blogs και το bloghood. Αλλά, θέλω να ξεκαθαρίσω τη δική μου θέση, έστω τώρα και κυρίως εδώ –πριν το ρίξουμε στην ενδοσκόπηση και στη γενεολογία του όντος.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται πως ξεκίνησε το bloghood. Συμμετείχαμε όλοι στο blogs.gr και όταν η σελίδα βάρεσε μπιέλα, αποφασίσαμε πως δεν θέλαμε να χαθούμε. Ο Atron βρήκε το όνομα, ο Godot έφτιαξε το blog και είχαμε πάλι ένα μέρος να βρισκόμαστε. Ποιοι; Όλοι αυτοί που είχαμε γνωριστεί προσωπικά και αυτοί που γνωρίζαμε μόνο από τα κείμενά τους. Και επειδή σκεφτόμασταν πως σίγουρα υπήρχαν κι άλλοι που θα θέλαμε να τους διαβάσουμε και ίσως να βρεθούμε από κοντά –αφήσαμε ανοιχτό το δικαίωμα συμμετοχής σε όλους. Φυσικά, δεν βάλαμε κανόνες, δεν χρειάζονταν κανόνες –γιατί αυτό που σκεφτόμασταν έμοιαζε με παρέα. Από πότε υπάρχουν κανόνες στις παρέες;
Πολύ κουβέντα έχει γίνει για το πόσο παρέα ή σαλόνι είναι το bloghood. Να ξεκαθαρίσω την άποψή μου στο θέμα. Επειδή λινκάρουμε τα ποστ μας εδώ μέσα δεν πάει να πει πως είμαστε σαλόνι. Ο monitor είναι σαλόνι και το Mindblog είναι σαλόνι. Γι΄αυτό έχουν και όρους συμμετοχής. Το bloghood είναι κάποια άτομα που γνωρίζονταν προσωπικά, κάποιοι ακόμα που γνωρίστηκαν (προσωπικά πάντα) στη συνέχεια και κάποιοι άλλοι που δεν τους έχουμε συναντήσει –λόγω τεχνικών δυσκολιών (ή, μερικές φορές, λόγω προσωπικής τους επιθυμίας). Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είμαστε απρόσωποι. Και δεν μιλάω για δικτυακές περσόνες –αυτά τα αφήνω στα τσατάδικα και τα φορουμάδικα μαγαζιά. Για να το κάνω πιο λιανά, είμαι φίλος με τη mario την οποία έχω συναντήσει αρκετές φορές και είμαι φίλος με τον Έρωτα Στομάχη που δεν τον έχω συναντήσει ποτέ (είναι εκτός Ελλάδας) και είμαι φίλος με τη Μανταλένα που δεν θέλει να συναντηθεί με κανέναν λόγω άποψης. Και είμαι φίλος με τον DCD (που είναι μαλάκας-γείτονάς μου) και τον Godot που είναι στα καράβια. Αναφέρω μερικούς τυχαία –για να γίνει κατανοητή η θέση μου. Με άλλους είμαι κολλητός, με άλλους απλά φίλος. Δεν είναι θέμα έντασης είναι θέμα σχέσης. Και στην τελική ανάλυση, έχω ένα προσωπικό κριτήριο για το ποιους θέλω να βλέπω στο bloghood (δεν προσπαθώ να το επιβάλλω, απλά το λέω –εντάξει;). Και το κριτήριό μου είναι πως θα ήθελα να υπάρχουν εκεί μέσα άτομα με τα οποία δεν θα είχα πρόβλημα να πιω ένα κρασί σε μια ταβέρνα. Τόσο απλά.
Όταν ξεκίνησε το bloghood ήταν έτσι ακριβώς. Και συναντιόμασταν και περνούσαμε μια χαρά. Μετά άρχισε να έρχεται κόσμος.
Ήρθαν κάποιοι που τους άρεσε αυτό που γινόταν, καλέσαμε άλλους που μας άρεσαν αυτά που έγραφαν –όπως συμβαίνει στις παρέες των ανθρώπων. Και με αυτή τη λογική, η απουσία κανόνων ήταν επουσιώδης. Αφού όλοι βρίσκαμε κώδικες επικοινωνίας, αφού μπορούσαμε να περιχαρακώσουμε τον προσωπικό μας χώρο και να συμβιώσουμε –τι να τις κάνουμε τις νόρμες;
Αλλά μετά άρχισαν να έρχονται και διάφορα άτομα που είδαν πως το bloghood ήταν ένα μέσο για να βγάλουν περισσότερα κλικ στη σελίδα τους. Αυτό δεν ήταν μέσα στις αρχικές μας επιδιώξεις, δεν μας ενδιέφερε να γίνουμε διάσημοι μέσα από εκεί –μας ενδιέφερε να επικοινωνούμε πιο εύκολα με άλλα άτομα, σαν κι εμάς. Εκτιμήσαμε όμως, που δεν μας ενοχλούν οι κυνηγοί αναγνωστών και αδιαφορήσαμε. Σωστό ή λάθος –δεν έχει σημασία πια. Απλά, τα συγκεκριμένα άτομα δεν πληρούν το δικό μου κριτήριο –αλλά αυτό είναι προσωπικό μου θέμα.
Είδαμε λοιπόν πως το bloghood άρχισε να αυξάνεται ανεξέλεγκτα. Αυτό έχει ένα στοιχειώδες πρόβλημα –αν το bloghood κατέληγε να γίνει ένα καινούργιο monitor, όπου η προοπτική θα ήταν η μέγιστη συμμετοχή bloggers (για την, κατά το δυνατό, πιο πλήρη κάλυψη των τεκταινόμενων στη blogόσφαιρα) –θα έχανε την οποιαδήποτε χρηστικότητά του. Όσο εδώ βρίσκω αυτούς που με ενδιαφέρουν είναι όλα καλά και ωραία. Αν το bloghood γίνει αχανές χάνει τον λόγο ύπαρξής του, από τη στιγμή που υπάρχει το monitor, το mindblog κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Όχι ότι οι συγκεκριμένες σελίδες είναι αχανείς –απλά δεν υπάρχει λόγος να γίνουμε 1.500 συμμετέχοντες, από τη στιγμή που κάποιος άλλος καλύπτει αυτή την ανάγκη. Ούτε θεωρώ πως υπάρχει λόγος να ανταγωνιστούμε εκείνες τις σελίδες. Άρα, έχουμε αυτόματα ένα πρόβλημα καθορισμού των ορίων του bloghood.
Όταν ξεκινήσαμε την προσπάθεια, ορίστηκαν κάποιοι administrators. Δουλειά τους ήταν να βοηθάνε τους συμμετέχοντες, προκειμένου να ξεπεράσουν τεχνικά προβλήματα και να υποστηρίζουν τη λειτουργία της σελίδας. Γι΄αυτό και οι administrators ορίστηκαν με κριτήρια: τη δυνατότητά τους να παρακολουθούν τακτικά τη σελίδα και τις τεχνικές τους γνώσεις. Δεν χρειαζόμασταν κάτι άλλο. Δεν ήμασταν όμως και προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε προβλήματα μεταξύ των συμμετεχόντων. Γιατί; Γιατί πιστεύαμε πως λειτουργούμε με τα κριτήρια παρέας. Και, το ξαναλέω, αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπήκαμε ποτέ σε διαδικασίες κανονισμών και μοιράσματος αρμοδιοτήτων.
Τι γίνεται όμως όταν εμφανίζονται τα προβλήματα; Ας δούμε τι έγινε στην πραγματικότητα:
- Στην περίπτωση Γείτονα-Μανταλένας, μια λεκτική διαμάχη εξελίχθηκε σε προσωπικές απειλές, οι οποίες τρομοκράτησαν το ένα από τα δυο άτομα. Η άποψή μου, επαναλαμβάνω, η άποψή μου ήταν πως δεν μπορούμε να περιορίσουμε το βρισίδι. Δεν μπορούμε να βάλουμε όρια στις εκφράσεις των ανθρώπων. Αλλά το βρισίδι είναι διαφορετικό πράγμα από τις απειλές. Και δεν τις ξεχωρίζω σε δικτυακές και κανονικές. Για μένα μια απειλή είναι πάντα απειλή. Αυτός που απειλεί δεν έχει θέση σε μια παρέα. Με αυτή την άποψή μου συμφώνησε και ο, άμεσα εμπλεκόμενος, Γείτων –ο οποίος βέβαια δεν έφταιγε σε τίποτα, αφού κάποιος άλλος είχε χρησιμοποιήσει το id του για να απειλήσει και να δημιουργήσει καταστάσεις. Με την άποψή μου διαφώνησαν άλλοι που έβλεπαν από διαφορετική σκοπιά το όλο ζήτημα.
- Στην περίπτωση του R.N. είχαμε ένα άτομο που έκανε δυο αισχρά ποστ. Κάποιοι του είπαν τη γνώμη τους για τα ποστ του –όμορφα κι ωραία. Η απάντηση ήταν χλευασμός, ειρωνία, βρισίδι και απειλές. Για τους κάποιους που, τόλμησαν να, διαφωνήσουν και για το bloghood γενικότερα. Ζήτησα να διαγραφεί το συγκεκριμένο άτομο για όλα αυτά και γιατί, τελικά δεν γούσταρε να είναι στο bloghood αλλά δεν είχε καν την τσίπα να το παραδεχτεί. Μετά τη διαγραφή του ακολούθησαν αντίθετες γνώμες άλλων συμμετεχόντων –οι οποίοι θεωρούσαν τη συγκεκριμένη κίνηση λανθασμένη.
- Ένα υποκείμενο που ονομάζεται Αρμαγεδών και διατηρεί blog με ένα ποστ μόνο (και σε αυτό απλά χλευάζει κάποιον συμμετέχοντα στο bloghood) ζήτησε να μπει στον συγκεκριμένο χώρο. Επειδή η όλη πορεία του Αρμαγεδώνα στον χώρο του blogging εξαντλείται σε ένα υβριστικό ποστ και σε κάποια υβριστικά σχόλια (όλα αφορούν, μέχρι μονομανίας, το ίδιο άτομο –μέλος του bloghood), αποφάσισα (τότε ήμουν ακόμα administrator) να μην του στείλω πρόσκληση συμμετοχής.
- Ένας από τους συμμετέχοντες στο bloghood (ο Alkman) θεώρησε καλό να κάνει λινκ το προμοτάρισμα κάποιου κόμματος που ιδρύεται τώρα. Ενέργεια που θεωρώ απαράδεκτη –αφού εκμεταλλεύεται την, όποια, δημοτικότητα του site για να προωθήσει κομματικούς σκοπούς. Και επικίνδυνη φυσικά, γιατί θα πρέπει να δεχόμαστε εδώ μέσα τον κάθε κομματομαλάκα να διαφημίζει την πραμάτεια του –αλλιώς θα είμαστε μεροληπτικοί. Αλήθεια, αν ερχόταν κάποιος και λίνκαρε μια διαφήμιση, θα την δεχόμαστε κι αυτή με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν κανόνες που να το απαγορεύουν;

Είναι φανερό πως αυτό που ξεκίνησε σαν μια προσπάθεια παρέας έχει εξελιχθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Και αυτό το διαφορετικό δεν μου αρέσει, από τη στιγμή που έχασε το πνεύμα της παρέας και πάει να γίνει ένα απρόσωπο σαλόνι.
Τι θα μπορούσε να γίνει –κατά τη γνώμη μου; Κάτι πολύ απλό: να επιλεγούν administrators από τους συμμετέχοντες και να έχουν παραπάνω αρμοδιότητες αυτοί οι administrators. Και στην περίπτωση που κάποιος διαφωνεί με τον τρόπο εφαρμογής των αρμοδιοτήτων, να εκθέτει τη διαφωνία και (γιατί όχι;) να ζητάει την αντικατάσταση του/ή των administrators. Η μη ύπαρξη συγκεκριμένων κανόνων είναι απλά μια δικαιολογία –δεν οφείλει ένα «ιδιωτικό» site να έχει κανόνες. Και δεν υπάρχουν κανόνες που να δίνουν λύσεις για τα πάντα.
Όμως, στην παραπάνω περίπτωση –θα υπήρχε ένα πρόβλημα. Οι, συγκεκριμένου τύπου, administrators θα έπρεπε να λειτουργούν και σαν μπάτσοι. Σε στυλ Δικαστής Ντρεντ, βέβαια, αφού αυτοί θα έκριναν και αυτοί θα εφάρμοζαν. Δημοκρατικοί μπάτσοι βεβαίως, αφού θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με άλλους, ανά πάσα στιγμή –αλλά πάντως μπάτσοι. Κι εγώ τους μπάτσους δεν τους γουστάρω. Άρα δεν θεωρώ αυτή τη λύση στο πρόβλημα σαν την ενδεδειγμένη.
Κατά την προσωπική μου άποψη, η λύση έχει να κάνει με τον σκοπό του bloghood. Αν ο σκοπός του είναι να βρίσκονται, να «διαβάζονται», να επικοινωνούν τα μέλη μιας παρέας –τότε το όλο πράγμα ακολουθεί στραβή πορεία. Χρειάζεται σβήσιμο και ξεκίνημα πάλι από την αρχή. Με τη συμμετοχή μόνο αυτών που γουστάρουν να είναι στην ίδια παρέα. Απλά πράγματα και διαπροσωπικές σχέσεις. Εκεί όλα λύνονται ή κόβονται άμεσα και σε προσωπικό επίπεδο. Γιατί, μη μου πει κανείς πως θα ήθελε ποτέ στη ζωή του να κάνει παρέα με τους κυρίους που ανέφερα παραπάνω.
Αν όμως ο σκοπός του bloghood είναι να υπάρχει σαν σαλόνι με ελεύθερη είσοδο –εμένα δεν με ενδιαφέρει άλλο. Το είπα και πιο πριν –υπάρχουν σελίδες που κάνουν ήδη αυτή τη δουλειά, δεν βρίσκω το λόγο να ανακαλύψουμε πάλι τον τροχό.

Αυτά είχα να πω για να μην παρεξηγούμαστε τζάμπα. Και να με συγχωρείτε που σας αναστάτωσα –ειλικρινά δεν πρόκειται να ξανασυμβεί.

Posted in: Blog off