... και ότι λείπει, λείπει

Υπάρχουν δυο λόγοι για τους οποίους ήθελα να κάνω αυτό το ποστ. Ο ένας είναι ο τίτλος του. Από τότε που διάβασα εκείνο το βιβλίο του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ και του υποδιοικητή Μάρκος, είχε μείνει κολλημένος στο κεφάλι μου, αλλά μόνο εκεί. Τώρα, ευτυχώς για τον τίτλο και δυστυχώς για μένα, κολλάει και σε αυτό το ποστ.
Ο άλλος λόγος που χρειάζομαι το συγκεκριμένο ποστ είναι για να θυμάμαι το bloghood. Όχι τόσο το πώς στήθηκε, τι είπαμε, τι ήπιαμε … αλλά εκείνο το blog, που, όπως φαίνεται, έπαψε να υπάρχει.
Ένας πρώην φίλος, μου έλεγε πως έβλεπα πολύ συναισθηματικά το θέμα bloghood και γι’ αυτό αντιδρούσα ακραία. Είχε δίκιο κι ακόμα έχει. Το bloghood για μένα δεν ήταν πείραμα, γιατί είχε να κάνει με ανθρώπινα συναισθήματα. Κι αν κάποιος το έβλεπε έτσι –λυπάμαι. Το bloghood ήταν για κάποιους ανθρώπους (μη ζητήσεις αριθμό –δεν έχει σημασία) ένας τρόπος να ξεκολλάνε λίγο από τα σκατά της καθημερινότητας. Κι αυτό είναι καλό πράγμα –αν μπορείς να βοηθήσεις τον κόσμο να ξεσκάσει, γιατί να μην το κάνεις; Το bloghood ήταν και κάποιες συναντήσεις, αποχαιρετισμοί, ταβέρνες, ξενύχτια με φίλους –αλλά αυτά δεν έχουν σημασία. Γιατί όταν γνωρίζεις κάποιον, μπορείς να τον πάρεις κι ένα τηλέφωνο. Για μισό λεπτό –μήπως έχουν σημασία; Υπάρχουν κάποια άτομα που δεν θέλω να κάθονται στο τραπέζι μου. Έτσι είμαι εγώ –μαλάκας. Και όπως λέει μια φίλη μου «στις παρέες δεν ισχύει η δημοκρατία –στις παρέες υπάρχει αριστοκρατία» (σωστά το είπα φιλενάδα;) Τέλος πάντων, αυτό ισχύει για μένα. Και επειδή αυτό ισχύει, δεν θα μου άρεσε να βγάζω μια ανακοίνωση μέσα στο bloghood που θα έγραφε «καλούνται οι κάτωθι για ούζα –όλοι οι υπόλοιποι εξαιρούνται». Ούτε θα μου άρεσε να τηλεφωνώ σε κάποιους και να προειδοποιώ «μην το πεις φωναχτά ρε, γιατί θα παρεξηγηθούν οι υπόλοιποι που δεν τους καλούμε».
Τελικά, μάλλον μπέρδεψα τις ανθρώπινες παρέες με το internet –αλλά δεν το μετανιώνω. Γιατί για μένα υπάρχουν μόνο ανθρώπινες παρέες. Και μην ακούσω την άποψη «είναι κατάντια να γνωρίζεις κόσμο από το internet και είναι ανησυχητικό να είναι αυτοί, η κυρίως παρέα σου». Αν το πιστεύεις –συγχαρητήρια. Τα ίδια ακριβώς λέει κι ο Χαρδαβδέλλας.
Τώρα που ξεμπερδέψαμε με το bloghood έχω και μια φιλοσοφική απορία: Κάποιοι με είπαν φασίστα, χουντικό, κάποιοι μου είπαν πως θέλω να κατευθύνω τους ανθρώπους, να τους μανιπιουλάρω, κάποιοι μου φόρτωσαν νοοτροπία «πάλιουρα» που τρέχει τους «νέους» και τους ειρωνεύεται. Αυτά θυμάμαι και δεν έχει σημασία να πω τι πιστεύω γι’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Ούτε περιμένω να μου ζητήσει κανείς συγνώμη, όπως έλεγε και ο πρώην φίλος μου «η συγνώμη κάνει αυτόν που τη λέει να αισθάνεται καλύτερα» (δίκιο είχες και σ’ αυτό). Απλά, έμεινα με την απορία –αφού για τέτοιον με βλέπατε κι αφού μου προτείνατε να σηκωθώ να φύγω από το bloghood (και καλά κάνατε –τέτοια άτομα πρέπει να τα ξεφορτώνεστε κι εγώ αν έτσι έβλεπα κάποιον θα τον κυνηγούσα χειρότερα από εσάς), αφού όμως ξεκουμπίστηκα, εσείς ρε παιδιά γιατί φύγατε; Θυμάμαι εκείνη την ταινία με τον Κωνσταντάρα, στο ρόλο του Μαυρογιαλούρου, που μπλέκει σε έναν καυγά και ξαφνικά του την πέφτει κάποιος και τον αρχίζει στις μπουνιές. Κι έχει μετά για κανένα δεκάλεπτο την απορία, ο Κωνσταντάρας, και τον ρωτάει «καλά ρε χριστιανέ μου εσύ γιατί με έδερνες; με ξέρεις; έχεις κάτι μαζί μου;» Έτσι έχω μείνει κι εγώ μαλάκας –γιατί φύγατε; Δεν με βρίζατε που πάω να χαλάσω το bloghood; Δεν νοιαζόσασταν για το bloghood; Στ’ αρχίδια σας; Ε, τότε γιατί με βρίζατε; Και γιατί πήγατε σε ένα καινούργιο bloghood, όπως το θέλατε και δεν καθόσασταν στο παλιό; Ποιος σας ενοχλούσε –να το κάνετε, ή να το κρατήσετε όπως ακριβώς θέλατε; «Ειλικρινά … δεν καταλαβαίνω» που λέει και ο βλάκας ο Μανώλης Καψής.
Δεν τρελαίνομαι να μάθω την απάντηση, εντάξει; Δεν έχει σημασία στην τελική, όπως τίποτα δεν είχε σημασία, απ΄ότι φάνηκε.
Κι αφού μου έμειναν κάποιοι φίλοι και περνάω ακόμα καλά μαζί τους και κάποιες αναμνήσεις που με κάνουν να γελάω ή να νευριάζω –η όλη ιστορία άξιζε τον κόπο. Και ο συναισθηματισμός άξιζε τον κόπο και τα χαμένα Σαββατοκύριακα που ανακάλυπτα πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Κι αν όλα ξεκινούσαν σήμερα, ίδια ακριβώς θα τα έκανα και πάλι τα μούτρα μου θα έσπαγα –δε γαμιέται στην τελική;
Η μόνη μαλακία της υπόθεσης είναι που έχω μια παλιο-φωτογραφία από τότε που ήμασταν στην Κούβα και είχαμε γράψει τη διεύθυνση του bloghood στον τοίχο του μπαρ που έπαιζαν οι Buena Vista, πριν γίνουν γνωστοί. Θα την ποστάρω από κάτω να τη θυμάμαι και μετά, μάλλον θα πρέπει να την σκίσω. Δε γαμιέται; Γαμιέται. Γαμήθηκε και ψόφησε.

Posted in: Blog off