King ink

Η κατάληψη του Λυκαβηττού είχε προετοιμαστεί σύμφωνα με τις κλασσικές μεθόδους του ανταρτοπολέμου. Μικρές ομάδες θα έπαιρναν θέση από νωρίς, ανακατεμένες με το υπόλοιπο πλήθος και θα χτυπούσαν ταυτόχρονα.
Η ομάδα του κομαντάντε Sigmund θα καταλάμβανε θέσεις μπροστά στη σκηνή πριν ακόμα προλάβουν να στήσουν τα όργανα οι roadies. Σε περίπτωση που συναντούσε δυσκολίες, θα ερχόταν επικουρικά η ομάδα της Marios. Το κυρίως σώμα θα εμφανιζόταν μετά τις 7:30, αποτελούμενο από τους: sorry girl, Shakespeare in Love, Epsilon, cherryfairy, tomboy, Reservoir Dogs κι εμένα. Ο σκοπός ιερός –εξασφάλιση θέσης στις πρώτες σειρές των καθισμάτων, για να μυρίζουμε την ιδρωτίλα των μουσικών. Όπως σε όλες τις σχετικές περιπτώσεις, το σχέδιο απέτυχε. Και αν δεν υπήρχε η αυταπάρνηση του μοναχικού marquee de mud θα βλέπαμε τη συναυλία με κυάλια. Πράγμα που με ωθεί να σκεφτώ σχετικά με όλα αυτά που έχω διαβάσει για τον ρόλο της προσωπικότητας στο ιστορικό γίγνεσθαι –αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το θέμα είναι πως η ώρα είχε πάει 8 και σκαρφαλώναμε στη λάθος πλευρά του λόφου –αυτή που πάει καρφί στα βράχια, με τη sorry girl να μην έχει βρει καν εισιτήριο. Συζητούσαμε κιόλας, στην πόση βροχή παίρνουμε τα λεφτά μας πίσω –ιδρωμένοι και ξεποδαριασμένοι. Πως έγινε και η πλήρης καταστροφή εξελίχθηκε σε πλήρη επιτυχία –ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω. Το μόνο που ξέρω είναι πως η sorry girl είναι το μοναδικό άτομο στον κόσμο που βρήκε εισιτήριο στη «μαύρη αγορά», σε τιμή φτηνότερη από την κανονική. Εκμεταλλεύτηκε την απελπισία ενός ανθρώπου που τον είχε στήσει η κοπέλα του και αγόρασε το χαρτί των 75 μόνο 65 ευρώ. Την κέρασαν και μια μπύρα στο καπάκι! Όλα αυτά τα καταγγέλλω σύντροφοι για να ξέρετε πως μέσα στους ευγενικότερους των αγώνων, επιβιώνουν πάντα οι παλιοχαρακτήρες.
Όταν μπήκαμε στο θέατρο, είδαμε πως ο marquee είχε μείνει με το σώβρακο στην προσπάθειά του να κρατήσει όσο περισσότερες θέσεις γινόταν. Αφού κάτι ευγενικοί συνάνθρωποι τον είχαν λυπηθεί και μας κρατούσαν μερικές ακόμα θέσεις με τις δικές τους ζακέτες και τα μπουφάν. Η προσωπικότητα που αλλάζει τον ρου της ιστορίας –που λέγαμε.
Το θέμα είναι ότι κατά τις 8:30 βγήκε ένας ξανθομπάμπουρας με κιθάρα και καταπληκτική φωνή για να πει μερικά τραγουδάκια, μέχρι να ξεκινήσει το κανονικό πρόγραμμα. Ωραίος (καλλιτεχνικά –όχι εμφανισιακά), ντροπαλός –κρίμα που δεν θυμάμαι το όνομά του. Αν το θυμάται κάποιος άλλος ας το πει –γιατί ο άνθρωπος είπε να πάμε στο site του για πληροφορίες σχετικά με τα τραγούδια του.
Μετά βγήκε ο Αρχηγός με τη μουστάκα του, το ανοιχτό πουκάμισο μέχρι τον αφαλό, τα χρυσαφικά στο λαιμό και την υπόλοιπη παρέα του τριγύρω. Είχε πέσει σύρμα από το κοινό πως ήταν τα γενέθλιά του και κάποιοι ήδη τραγουδούσαν το Happy Birthday. Ευτυχώς που δεν το άκουσε αμέσως.
Ο marquee που είχε ξαναδεί τη συναυλία στο Λονδίνο μου είχε γράψει σε σχόλιο παλιότερα πως με αυτό το σετ –ο Αρχηγός ξαναγύριζε στις άγριες μέρες, σε εποχές Birthday Party. Την κιθάρα που έλειπε από το γκρουπ την αντικαθιστούσε πλήρως ο σχιζοφρενής βιολιστής Warren Ellis (που έχει αφήσει κάτι μούσια μέχρι το γόνατο –ίδιος ο Ian Anderson των Jethro Tull έχει γίνει). Έτσι ήταν. Στα πρώτα δυο κομμάτια είχαμε χάσει το φως μας. Κοίταζα τον marquee με ύφος «είναι με τα καλά τους οι άνθρωποι;» και μου απαντούσε σε στυλ «δε στα ‘λεγα ρε μαλάκα;» Μου τα ‘λεγε αλλά δεν τον πίστευα.
Ο Cave είχε αποφασίσει να το παίξει διαφορετικά, σε έναν ακόμα τομέα. Γιατί όσες φορές τον είχα δει σε συναυλίες ήταν εμφανής η νευρικότητά του μπροστά στο κοινό. Αγοραφοβικός κάργα και με έντονη απέχθεια για τα παλιά του τραγούδια –αυτός ήταν ο Nick Cave που ήξερα. Ο τύπος πάνω στη σκηνή, όμως, έπαιζε ένα διαφορετικό παιχνίδι. Έχοντας ξεμπερδέψει με τις «παραγγελιές» του κοινού, αφού το σετ ήταν προαποφασισμένο και, λόγω του σχήματος, δεν μπορούσε να παίξει τα πάντα –αποφάσισε να ξεπεράσει την αγοραφοβία του. Πως; Απλούστατα –άφησε χώρο στο κοινό να εκφραστεί και να εκτεθεί. Κάπου μετά το δεύτερο τραγούδι είπε «δεν βλέπω τον κόσμο κάτω –μπορείτε σας παρακαλώ να ρίξετε τα φώτα πάνω τους;» Έτσι μετέτρεψε το «όλοι με βλέπουν» σε «κι εγώ σας βλέπω». Και έτσι έφαγε κατάμουτρα μπόλικα Happy Birthday.
Τα σιχαίνομαι τα γενέθλια και ο Nick Cave δεν θα ήταν ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης αν δεν τα σιχαινόταν κι αυτός. Στις πρώτες ευχές απάντησε με ένα τυπικό και ελληνικότατο «ευκαριστώ». Κι όταν ο Ellis έκανε μια κίνηση να παίζει το γνωστό γενεθλιάτικο τραγουδάκι στο βιολί –τον έκοψε απότομα με ένα ξερό «this ain’t even funny». Έπρεπε να το πάρουμε χαμπάρι –τέρμα τα «χρόνια πολλά». Κι έπρεπε να το ξέρουμε –κομμένες οι «παραγγελιές». Ένα πιάνο, ένα βιολί, μια ντραμς και ένα μπάσο μπορούν να παίξουν συγκεκριμένα πράγματα –του κερατά δηλαδή! Το φιλοθεάμον κοινό δεν πήρε χαμπάρι τίποτα από τα δύο. Ο Cave απαντούσε στον κόσμο κι ο κόσμος, συνήθως, έλεγε σαχλαμάρες. «Σ’ αγαπάμε» του έλεγαν –«κι εγώ σας αγαπώ πολύ» απαντούσε. «Nick –Do you love me» παράγγελνε το πλήθος -«I love you very much», κορόιδευε ευγενικά ο Nick. Και μας το ξεκαθάρισε κιόλας όταν είδε τις διαθέσεις του κόσμου –«Τhis is my show and you can get up, you can dance, you can do whatever you fuckin’ like». Είχε δίκιο. Δεν ήταν συναυλία από αυτές που κάθεσαι στην καρέκλα και παρακολουθείς.
«Θα παίξω ένα τραγούδι για μια κοπέλα που ήξερα στη Μελβούρνη και ήταν Ελληνίδα … τέλος πάντων … μπορεί και να ήταν Ελληνίδα» κι έπαιξε το Dianna.
«Θα παίξω ένα τραγούδι για όλους σας» κι έπαιξε το Ship song.
«Τώρα θα παίξω ένα τραγούδι για μένα … για τα γενέθλιά μου … το αφιερώνω σε μένα» κι έπαιξε το Rock of Gibraltar –ακούς Godot; Τι μυστήριο είναι αυτό πάλι; Πως το εξηγείς; Εσύ στο Γιβραλτάρ τη μέρα των γενεθλίων σου και να μιλάμε για το χαζοτράγουδο από το τηλέφωνο, να προσπαθώ χτες να το σηκώσω σε βίντεο και να στο αφιερώσω –κι ο Νικολάκης να το χαρίζει στον εαυτό του, για τα δικά του γενέθλια! Τι γίνεται ρε μαλάκα; Έχεις καμιά εξήγηση;
Τέλος πάντων, σε αυτό το τραγούδι ο Nick πήγε στην άκρη της σκηνής για να δεχτεί τις ευχές του κόσμου (έτσι ακριβώς όπως το λέω) και εμείς πήραμε χαμπάρι πως δεν υπήρχε περίπτωση να μείνουμε για πολύ ακόμα καθιστοί. Κάποιος του είχε δώσει ένα τριαντάφυλλο, από πριν –την ώρα που ο Αρχηγός χαιρετούσε τους αργοπορημένους. Στο επόμενο τραγούδι στριμωχνόμασταν μπροστά στη σκηνή –δηλαδή εγώ βρέθηκα εκεί χωρίς να το καταλάβω, είδα την Tomboy πίσω μου, την τράβηξα πιο κοντά (αυτό έλειπε!) και ανακάλυψα πως όλα μας τα πράγματα ήταν παρατημένα ακόμα πιο πίσω –στις καρέκλες. Δε βαριέσαι, σκέφτηκα, έχουν μείνει οι υπόλοιποι. Στα επόμενα 3 λεπτά, ανακάλυψα πως όλοι οι υπόλοιποι ήταν δίπλα μου –μπροστά στη σκηνή και όλοι είχαμε παρατήσει πορτοφόλια, κλειδιά, μέχρι και τσιγάρα –χύμα στις καρέκλες. Στ΄αρχίδια μας –σιγά μη γυρίζαμε να τα μαζέψουμε!
Η μπάντα έκανε τον κόσμο να χορεύει, οι μαλάκες εξακολουθούσαν να παραγγέλνουν τραγούδια κι εγώ μοίραζα τσιγάρα σε αγνώστους (με την ευγενική χορηγία της sorry girl- να το πούμε αυτό). Μια κοπέλα του πέταξε ένα δαχτυλίδι, ο Nick μάζεψε και το φόρεσε, η κοπέλα έπαθε το πρώτο εγκεφαλικό. Όταν συνήλθε, του φώναξε «Nick έχεις το δαχτυλίδι μου» κι αυτός απάντησε «εδώ το έχω –πάνω στο πιάνο», «θέλω να το κρατήσεις», τσίριξε η κοπέλα, «θα το κρατήσω για να το φάω αργότερα», είπε ο Nick και το έχωσε στο τσεπάκι του –η κοπέλα έπαθε το δεύτερο εγκεφαλικό. «Σε αυτή την γυναίκα που μου έδωσε το δαχτυλίδι, θα αφιερώσω το επόμενο τραγούδι», είπε ο Nick και η κοπέλα μεταφέρθηκε μακριά από τη σκηνή σε κωματώδη κατάσταση. Ποιο τραγούδι της αφιέρωσε ο Αρχηγός; Μα φυσικά το Jack the Ripper. Είπε κανείς πως ο Cave δεν έχει χιούμορ;
Κι ο κόσμος εξακολουθούσε να παραγγέλνει, οπότε ο Αρχηγός αποφάσισε να εξηγήσει ευγενικά τη θέση του. «Τι θέλετε ν΄ακούσετε;», ρώτησε. Χάβρα! Μόνο ένα παιδί ξεχώριζα που ούρλιαζε «παίξε ότι νάναι!». Έπαιξε το People just ain’t no good. Κατανοητό.
Το επόμενο θέμα αφορούσε τη συμμετοχή του κοινού στα φωνητικά. «Θέλω τη βοήθειά σας», είπε ο Nick. «Στο επόμενο τραγούδι θα λέτε Ooo mama. Αλλά προσοχή –θα το λέτε ΑΦΟΥ ΤΟ ΠΩ ΕΓΩ». Έπαιξε το Lyre of Orpheus. Στο τέλος τους πρώτου κουπλέ έκανε την αναγκαία παύση –ο κόσμος πετάχτηκε και άρχισε να τσιρίζει «οοοοου μάμα». Του πέσανε τούφες τα μαλλιά του Αρχηγού –πάμε πάλι από την αρχή. Με τα πολλά, ο κόσμος κατάφερε να κάνει το απλό πράγμα «πείτε όοοοοοοου μάμα –μετά από μένα». Και στο δεύτερο κουπλέ –με το που έγινε η παύση, πάμε πάλι ο κόσμος να φωνάζει «όοοοου μάμα» σε άσχετη φάση!
Α, ναι ο Cave έχασε κανά δυο φορές τα ακόρντα και έβαλε χοντρό χέρι στον Ellis, γιατί όταν έφευγαν από τη σκηνή –πριν το πρώτο ανκόρ –χασμουριόταν. «Είναι απαράδεκτο να το κάνεις αυτό μπροστά στο κοινό», του φώναζε. Ο οποίος Ellis, είναι κα-τα-πλη-κτι-κός, δεν θα μας φανεί πού η έλλειψη του Blixa. Αλλά χτες βράδυ ήταν χάλια. Δεν ξέρω τι έφταιγε –αλλά ήταν αλλού γι΄αλλού. Ο marquee μου είπε «κανα δυο χρόνια ζωή του δίνω αυτού». Και ο marquee ξέρει από αυτά τα πράγματα.
Στο δεύτερο ανκόρ, ο Αρχηγός τα πήρε κρανίο. «Where’s my fuckin lyrics?» μουρμούριζε κι έψαχνε πάνω στο πιάνο. Πανικός. Οι roadies τρέχανε και του φέρνανε τους στίχους κομμάτι-κομμάτι. Μέχρι κι ο marquee αγανάκτησε -«τι σκατά, από το ίντερνετ τα κατεβάζουν λίγα-λίγα;». Και επειδή στην Ελλάδα ο κόσμος χαλαρώνει (ζήσε τον μύθο σου με τη Μαρριέτα –που λέει και η Μανταλένα), ο Αρχηγός έπαιξε κι ένα κομμάτι απροβάριστο. Μόνο που δεν θυμάμαι ποιο ήταν –γαμάτο ήταν, αυτό το θυμάμαι πάντως.
Τελειώνοντας, θέλω να πω κάποια πράγματα θα μου μείνουν από χτες το βράδυ:
-Ο τύπος που γυάλιζε το πιάνο του Αρχηγού με μια πετσέτα –πριν βγει να παίξει.
-Η παρέα απλωμένη σε μιάμιση σειρά και η reservoir να χτυπιέται πάνω στην καρέκλα της.
-Ο Νικολάκης να απαντάει στον κόσμο τρεμοπαίζοντας τα βλέφαρα σα γκομενίτσα. Ο άνθρωπος είναι ντίβα και γουστάρω που είναι έτσι.
-Οι εκτελέσεις των τραγουδιών που πιστοποίησαν τη θεωρία «μια φορά ρεμάλι –για πάντα ρεμάλι». Ρε σεις, αυτός ο άνθρωπος αντί να σοβαρεύει με τα χρόνια, αγριεύει! Η χτεσινή συναυλία ήταν περισσότερο Birthday Party (το συγκρότημα έτσι;) και λιγότερο Bad Seeds.
-Τα γυάλινα μάτια του καθώς έπαιζε κιθάρα κοιτάζοντας τον κόσμο.
-Το συναίσθημα, το συναίσθημα, το συναίσθημα. «Βλέπω τον Cave με τους φίλους μου». Το συναίσθημα.
-Το αυτόματο ψάξιμο στις πίσω καρέκλες μόλις βγήκε ο Αρχηγός στη σκηνή -είναι όλοι εδώ; Που είναι ο Godot, που είναι ο Στομάχης, που είναι η Λίτσα, που είναι η Μανταλένα; Εδώ φυσικά. Αλλά που είναι;

Και, για να κλείσω –είχες δίκιο φυσικά marquee. Αυτή ήταν η καλύτερη εμφάνιση του Cave που έχω δει. Κι αυτό οφείλεται στον Cave και σε όλους εσάς. Όπου κι αν ήσασταν.

Posted in: Κολλήματα