«Πλησιάζοντας επέτειος –με πιάνει πονοκέφαλος/ ποιος τάχα να ‘ναι υπεύθυνος;/ ποιος άραγε ο αίτιος;/ Άνευ ουσίας –άνευ σημασίας» υποστήριζε ο θείος Νώντας (κατά κόσμον, Δημήτρης Πουλικάκος). Και μάλλον είχε δίκιο.
Ο δικός μου πονοκέφαλος, κάθε φορά που φτάνει επετειακός εορτασμός των εθνικών μας θριάμβων, έχει να κάνει κυρίως με παιδικά ψυχολογικά. Ογδόντα φορές έχω δει τον «Παπα(μιχαήλ)φλέσσα». Σαράντα φορές έχω δει τους «Σουλιώτες». Εξήντα φορές έχω φάει στη μάπα το «Οχυρό Ρούπελ», το «Όχι» και το «Κονσέρτο για πολυβόλα». Βλέπω στον ύπνο μου τον Κώστα Καζάκο -να του ξηλώνουν χρυσά κουμπιά και μετά να μιλάει στην Καρέζη πίσω από το θολό τζάμι –εμείς τον διακρίνουμε μια χαρά στην οθόνη, αλλά η Τζενούλα έχει πάθει μερική αποβλάκωση και δεν τον ξεχωρίζει στα πέντε εκατοστά. Γι’ αυτό αποφεύγω να ασχολούμαι με εθνικές επετείους –αλλά, φαγώθηκε ο numb να γράψουμε κάτι –λόγω της ημέρας (Αντωνάκη μου). Φίλος είναι –δεν μου πάει να του χαλάσω χατίρι.
Γι’ αυτό λοιπόν –θέλω να πω τη γνώμη μου για την 28η Οκτωβρίου –όχι βασιζόμενος σε επιστημονικά στοιχεία (δεν είμαι ιστορικός άλλωστε), αλλά στηριζόμενος σε αναμνήσεις και λοιπές προσωπικές απόψεις με τις οποίες μπορείτε άνετα να διαφωνήσετε ή να τις αγνοήσετε σε τελική ανάλυση.
Για ν’ αρχίσω μαζί της –υπενθυμίζω πως το σωτήριο έτος 1940, στην Ελλάδα είχαμε φασιστικό καθεστώς. Όπως και στην Ισπανία άλλωστε, μετά την επικράτηση του Φράνκο, όπως στην Ιταλία με τον Μουσολίνι –αλλά όχι όπως στη Γερμανία. Εκεί επικράτησε (μέσα από εκλογές) ο Εθνικοσοσιαλισμός (τον λένε και ναζισμό).
Ο Έλληνας φασίστας Ιωάννης Μεταξάς είχε γεμίσει τα νησιωτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης με κομμουνιστές, ρεμπέτες, ναρκομανείς και ομοφυλόφιλους. Στους δρόμους παρέλαυναν οι νεολαίοι της ΕΟΝ και οι μελανοχίτωνες. Μέχρι και εκστρατευτικό σώμα είχε στείλει ο κοντός φασίστας, για να βοηθήσει τον ομοϊδεάτη του τον Φράνκο, προκειμένου να εξολοθρευτούν οι Ισπανοί επαναστάτες.
Τι ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση ο Ιταλός πρόξενος την ιστορική εκείνη μέρα; Να επιτραπεί η προέλαση των ιταλικών στρατευμάτων διαμέσου της χώρας. Και γιατί αρνήθηκε η κυβέρνηση Μεταξά, ειδικά αφού επρόκειτο για στρατό ομοϊδεατών;
Εδώ αρχίζει μια ιστορία ξεπουλήματος ιδεολογιών που σηματοδότησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και διαμόρφωσε το αποτέλεσμά του. Γιατί, καλός ήταν ο φασισμός –αλλά η ελληνική κυβέρνηση, σε σύμπνοια με τον Βασιλιά Γεώργιο τον Β΄ θεώρησε πως θα είχε μεγαλύτερα οφέλη αν επέλεγε την συνεργασία με τις «Συμμαχικές δυνάμεις» -παρά με τις «Δυνάμεις του Άξονα». Αυτό, είχε να κάνει μάλλον, με το γεγονός πως οι «Δυνάμεις του Άξονα» είχαν προσεταιριστεί ήδη, κάποιες βαλκανικές χώρες (βλέπε Αλβανία και Βουλγαρία), από τις οποίες είχε εδαφικές διεκδικήσεις η Ελλάδα.
Άρα, το παραμύθι των «καλών Ελλήνων που προέταξαν τα στήθη τους ενάντια στον φασισμό» δεν στέκει. Ήταν θέμα πολιτικής και ισορροπιών.
Και ο λαός; Εντάξει, η φασιστική κυβέρνηση και το παλάτι έπαιζαν το παιχνίδι τους –αλλά ο ελληνικός λαός; Αδυνατώ να πιστέψω πως ο ελληνικός λαός κατάπινε αμάσητο, για τόσα χρόνια, το φασιστικό καθεστώς της χώρας του, χωρίς δυναμικές αντιδράσεις –αλλά τα πήρε στο κρανίο όταν διέκρινε την προοπτική εισβολής, μιας άλλης φασιστικής χώρας. Κυρίως γιατί δεν επρόκειτο για εισβολή αλλά για προέλαση. Κάτι σαν τις μετέπειτα βάσεις που έστησαν οι Αμερικάνοι στη χώρα μας, με απλά λόγια.
Θα μου πεις όμως ότι, εντάξει –δεν γίνεται να μην υπήρχαν άνθρωποι που αντιστέκονταν, αριστεροί, αγωνιστές, δημοκράτες σα να λέμε. Και θα σου απαντήσω ότι βεβαίως υπήρχαν. Ποιοι όμως; Αυτοί πάνω κάτω:
-Οι υποστηρικτές των, πρώην, δημοκρατικών κομμάτων. Διαλυμένοι, τρομαγμένοι και κρυμμένοι στα σπίτια τους –σε γενικές γραμμές.
-Τα μέλη του, παράνομου, ΚΚΕ. Κρυμμένοι ή εξόριστοι, με την ηγεσία τους εκτός Ελλάδας. Και με θέση που άλλαζε ανάλογα με τη γραμμή του καργιόλη του Στάλιν. Όταν η ΕΣΔΔ υπέγραψε Σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία, το ΚΚΕ υποστήριξε την αρχή της ουδετερότητας. Πασπαλίζοντάς την με τη σχετική ιδεολογική αιτιολόγηση. «Τι μας νοιάζει εμάς αν σφάζονται τα αφεντικά μεταξύ τους; Το δίκιο των προλεταρίων βρίσκεται στην εξέγερση απέναντι στους δυνάστες και αυτοί είναι ίδιοι μέσα και έξω από τη χώρα. Στρατιώτες αρνηθείτε να πολεμήσετε για τα συμφέροντα των αφεντικών σας». Αυτή, σε απλουστευτικές γραμμές, ήταν η θέση τους και πρέπει να παραδεχτώ πως ήταν μια χαρά θέση. Συνεπής με την αριστερή ιδεολογία, τολμηρή και σύμφωνη με τους αγώνες των εργαζομένων. Όταν όμως τσάκισε η συμφωνία Χίτλερ-Στάλιν, άλλαξε και η θέση του ΚΚΕ. Παράτησαν τον διεθνισμό και το έριξαν στον πατριωτισμό –και πάλι υπακούοντας στην εξόριστη ηγεσία τους.
-Οι υπόλοιπες αριστερές τάσεις (τροτσκιστές, αναρχικοί κ.λ.π.). Αυτοί δεν άλλαξαν θέση –έμειναν πιστοί στον διεθνισμό τους. Αλλά, παράλληλα –παρέμειναν εκτοπισμένοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και (όπως αναφέρει ο Α. Στίνας) με την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, προδόθηκαν από τους πρώην συντρόφους τους, του ΚΚΕ. Οι οποίοι την κοπάνησαν μαζικά με τη βοήθεια των δεσμοφυλάκων και παράτησαν τους υπόλοιπους μέσα –για να βρουν κάτι να εκτελέσουν οι νέοι κατακτητές.
Έτσι λοιπόν, δεν μπορώ να διακρίνω τον λόγο για τον οποίο χρειαζόταν να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι και να καταστραφεί ολόκληρη η χώρα. Άδικοι θάνατοι, άδικες καταστροφές. Ναι, αλλά αυτές οι θυσίες απέτρεψαν την επικράτηση του ναζισμού στην τελική ανάλυση. Σωστά; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να απαντήσω σε υποθετικά ερωτήματα γιατί η ιστορία γράφεται με γεγονότα.
Αλλά, αν παραδεχτώ πως η αντίσταση των Ελλήνων εμπόδισε την ναζιστική εξάπλωση –μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει σε τι βοήθησε; Ας υποθέσουμε πως ήμασταν ο σημαντικότερος παράγοντας στην ήττα των Δυνάμεων του Άξονα (που δεν ήμασταν δηλαδή –αλλά λέμε τώρα). Τι κερδίσαμε; Η «μισητή» Γερμανία ανοικοδομήθηκε από τους νικητές Συμμάχους. Η ουδέτερη Τουρκία εξελίχθηκε σε παράγοντα σταθερότητας στα σύνορα Ανατολής-Δύσης. Εμείς; Τι πήραμε εκτός από επαίνους αξιότιμων καθαρμάτων σαν τον Στάλιν, τον Ρούζβελτ, τον Τσώρτσιλ και τους στρατηγούς τους; Μήπως αυξήσαμε την εδαφική μας επικράτεια λόγω της συμμετοχής μας στον πόλεμο; Δε νομίζω. Απλά –πήραμε μαζικά, βίζες για να στείλουμε δουλοπάροικους στις ευρωπαϊκές χώρες. Α, ναι –φάγαμε και την εισβολή των Άγγλων για να κατατροπωθεί ο στρατός του ΕΛΑΣ. Αλλά γι’ αυτή την εισβολή (και όχι προέλαση) δεν θυμάμαι να διαμαρτυρηθήκαμε ποτέ.
Το συμπέρασμα είναι προφανές. Όπως σε κάθε πόλεμο, αθώοι άνθρωποι σκοτώθηκαν και μια ολόκληρη χώρα καταστράφηκε για ξένα και άσχετα (από το κοινό καλό) συμφέροντα. Κι αντί η 28η Οκτωβρίου να είναι μέρα θλίψης, γιατί για μια ακόμα φορά, οι άνθρωποι εξαπατήθηκαν –είναι μέρα γιορτής. Για να τιμηθεί το «αδάμαστο πνεύμα» όσων αγωνίστηκαν για να υπερασπίσουν τη μαλακία που κουβάλαγε το κεφάλι των κυβερνώντων.
Υ.Γ.: Το ποστ αυτό δεν είναι μόνο για τον numb τελικά. Το ποστ αυτό είναι κυρίως για τον αδελφό της γιαγιάς μου –που τον σκότωσαν την Κατοχή οι τσολιάδες (ναι – αυτοί οι λεβέντες τσολιάδες που πέταξαν τους Ιταλούς στη θάλασσα). Τον έπιασαν να γράφει συνθήματα στους τοίχους, τον τράβηξαν σε ένα ξέφωτο και τον ανάγκασαν να σκάψει τον τάφο του. Μετά, τον εκτέλεσαν και τον πέταξαν μέσα. Ήταν 16 χρονών όταν σκοτώθηκε ο αδερφός της γιαγιάς μου.
Έμφυλη βία
-
*Λίλια Τσούβα, Γοβάκια από Πάγο, εκδ. Κουκίδα, 2024*
Μια στρίγγλα, κακομίλητη και κυριαρχική – μια κανονική μέγαιρα. Είναι η
εικόνα που κάθε φορά ανα...
Πριν από 2 εβδομάδες
37 γκολ αυτοί, σέντρα εμείς.:
Καταρχάς μπράβο που καταπιάνεσαι με το θέμα. Είναι πάρα πολύ περίπλοκο όμως για να αναλυθεί εξολοκλήρου από ΄δω μέσα, άλλωστε μόνος σου το λες. Ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία με τον αδελφό της γιαγιάς σου. Είμαι και 'γω φορτισμένος συναισθηματικά λόγω παππού...
ΥΓ. πότε έγινε ο numb Αντωνάκης;;;
Καλά δεν σκόπευα να το καλύψω βρε αδερφέ. Αυτά τα αφήνω για τους επιστήμονες -εγώ ότι ακούω, λέω.
("Λόγω της ημέρας Αντωνάκη μου, λόγω της ημέρας" -στο Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα -απαίδευτος είσαι ρε από ελληνικές ταινίες;)
α όλα κι όλα, εγώ είμαι φαν μόνο του Φώς-κωλου, του Δαλιανίδη και των παιδιών του (Σταμάτης, Στάθης, Πάνος κτλ.), του Ευταξία και του Καραγιάννης και Σία έτσι;
Η γνωστή-άγνωστη ιστορία που βρίσκεται συνήθως πίσω από πολέμους και επαναστάσεις. (και το 21 μία από τα ίδια δεν είχαμε, με το παπαδαριό να ευλογεί υπο την απειλή όπλων και τώρα βγαίνουν να καρπωθούν?)
Δεν γνωρίζω πως ακριβώς έχουν τα πράγματα που διαδραματίστικαν το 40 μια και ακόμα αποτελούν απαγορευμένες γνώσεις της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, δεν τις διδάσκεται κανείς πουθενά.
Και το χειρότερο είναι ότι εξακολουθούμε να κουβαλάμε σύνδρομα από τότε. Και είναι απόλυτα λογικό αφού εξακολουθούν να αποτελούν ταμπού ακόμη και σήμερα. (Δεν θα ξεχάσω την αντίδραση "δεξιού" όταν είχα αναφερθεί στον εμφύλιο που με ..διόρθωσε (!) λέγοντας ότι δεν ήταν εμφύλιος αλλά αντάρτικο!)
Αλλά σε γενικές γραμμές όλα τα παραπάνω μικρή σημασία έχουν. Σημασία έχει να καταλάβουμε ότι παίζονται τεράστια παιχνίδια στις πλάτες μας, τα οποία πασάρονται σαν ιδεολογίες, εθνικιστιλίκια, θείες εντολές, ιστορικά καθήκοντα και κουραφέξαλα.
ΥΓ. Το παράδειγμα με τους αμερικάνους και την προέλαση το θεωρώ σχετικά ατυχές γιατί νομίζω ότι η προέλαση εμπίπτει μέσα στη συμμαχία που υποτείθεται ότι συμμετέχουμε. Με τους ιταλούς δεν είχαμε κάτι τέτοιο επίσημο, από όσο γνωρίζω τουλάχιστον.
Για μένα η 28η και η 25η ήταν μέρες βαρεμάρας και αναγκαστικής παρέλασης. Αναγκαστικής, γιατί ήμασταν λίγα παιδιά στο σχολείο και έπρεπε να τιμήσουμε τους προγόνους με το βηματισμό 1-2,1-2.Λες και ζούσαν οι πρόγονοί μας για να μας δουν και να μας καμαρώσουν. Μαλακίες!Και μάλιστα συμβολικές!
Το κακό συνεχίστηκε όταν βρισκόμουν στην αγκαλιά της μαμάς-πατρίδας, όπου λόγω ύψους ήμουν αναγκαστικά στην πρώτη γραμμή, στη δεξιά θέση. Προσπαθούσα να πάρω εκδίκηση με το να δίνω λάθος βηματισμό και εν μέρει προκαλούσα χάος. Βέβαια το τίμημα ήταν οι πολλές βρισιές. Πάντα ήλπιζα να με βγάλουν έξω από τους παρελαύνοντες αλλά ποτέ δεν γινόταν αυτό.Αποτύγχανα πάντα αλλά τους έκανα τη ζωή δύσκολη. Όσο μπορούσα τουλάχιστον...
Σκεφτόμουν σήμερα να βάλω ως τίτλο ποστ το "False flags", επηρεασμένος από ένα τραγούδι των massive attack, και από κάτω τη φωτογραφία της ελληνικής σημαίας αλλά λέω δε βαριέσαι, δε γαμιέται...Το διαδίκτυο είναι πονηρό και δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με εθνικοπαράφρονες, βαριέμαι!
Μboy θενκς, θα ήθελα να γράψω πολλά για τη νοηματοδότηση των εθνικών επετείων, αλλά είμαι χωμένος, όπως σου είπα, στην υβριδικότητα και στο διεθνισμό και δεν έχω καθόλου χρόνο. Ίσως γράψω κάτι μέσα στο γουηκέντ. Αν και χλωμό, γιατί ήρθαν όλοι οι συνήθεις ύποπτοι εδώ πάνω και κάποιους από αυτούς θέλω να τους δω.
Σχετικά με οσα γράφεις δεν έχω να πω πολλά. Πολλοί ιστορικοί που ασχολούνται επισταμένα με το θέμα της προκατοχικής και μετακατοχικής περιόδου θα συμφωνούσαν με όλα αυτά. Είναι περίπλοκο το θέμα όντως. Να φανταστείς ότι ακόμα και σήμερα πολλά θέματα δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς, απ' όσο γνωρίζω.Υπάρχουν γκρίζες ζώνες σε αρκετά θέματα. Και θα γραφτούν και πολλά βιβλία στο μέλλον. Οι ιστορικοί που θα ασχοληθούν κυρίως με την κοινωνική δομή της Ελλάδας εκείνης της περιόδου θα μας ανοίξουν τα μάτια. Και τότε θα καταρριφθούν πολλά εθνοκεντρικά και δεξιόστροφα στερεότυπα.
Το περιστατικό με τον αδερφό της γιαγιάς σου είναι σοκαριστικό.
Αξιόλογα βιβλία, που διαβάζονται ευχάριστα όχι μόνο από ιστορικούς για την περίοδο 1936-1949 έχουν γράψει ο Μαζάουερ και ο Βόγλης, όπως και πολλοί άλλοι που ίσως σου πω αύριο, αν ενδιαφέρεσαι
Αυτά και τα λέμε
Ωραίος ο ΜΒ..ευτυχώς με λίγο χιούμορ τα αντιμετωπίζουμε καλύτερα τα θέματα-λόγω της ημέρας Αντωνάκη..(κορυφαία ατάκα)
Κι ευτυχώς που με τις καταλήψεις, όλα τα μίντια ασχολήθηκαν με το αν τα παιδιά θα κατέβουν με μαύρες σημαίες στην Πανεπιστημίου κι όχι με το αν θα σηκώσει τη σημαία ο αριστούχος γιος του οικονομικού μετανάστη..
Στομάχη, καλές οι γνώσεις της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου -αλλά χρειάζονται και οι γνώσεις της νεώτερης ιστορίας. Δες και κανένα ασπρόμαυρο ρε ρεμάλι.
Μπούρδες κάνουμε όταν παίζουμε με τις λέξεις. Φυσικά και η εγκατάσταση βάσεων (προέλαση) των Αμερικάνων εμπίπτει (εν πολλοίς -γιατί οι Αμερικάνοι χρησιμοποίησαν τις βάσεις τους και για επιθέσεις σε άλλες χώρες -πράγμα το οποίο δεν προβλεπόταν) στα πλαίσια της συμμαχίας. Τέτοιου είδους συμμαχία ζήτησαν να κάνουν και οι Ιταλοί όταν οι δικοί μας φασίστες είπαν το ιστορικό "όχι". Οπότε το παράδειγμα είναι, μάλλον, γάντι. Κατά τα λοιπά -μπορείς ελεύθερα να γράψεις πως λιακοπουλίζω και χριστοδουλίζω. Το συνηθίζεις άλλωστε στους μεταξύ μας διαλόγους.
Ampot, ο φετινός εορτασμός ήταν ο μοναδικός (από όσα χρόνια θυμάμαι) που είχε λόγο ύπαρξης. Γιατί ελπίζω να έγινε το πάρτυ των απεργών και των καταληψιών. Και δεν υπάρχει καλύτερη εικόνα από τη φάτσα των υπουργών και των στρατιωτικών όταν κοιτάζουν απορημένοι τα ιπτάμενα αυγά και τα γιαούρτια. Κι όσο σκέφτομαι τους στρατιωτικούς να μουρμουρίζουν "μωρέ, άσε μου εμένα το ελεύθερο και σε 10 λεπτά θα τους έχω μαντρώσει τους αληταράδες" τόσο περισσότερο μου αρέσει η εικόνα.
numb -καλά έκανα λοιπόν και έβαλα τα στιχάκια του Πουλίκα στην αρχή.
ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο που απομυθοποιεί πολλά για την ελληνική ιστορία είναι τα Καπάκια του Κωστή Παπαγιώργη. Μιλάει μεν για την επανάσταση του 21, αλλά φέρνει στον αφρό πολλά ζητήματα που μας ταλανίζουν μέχρι σήμερα.
ακόμα πάντως κι αν έχουν περάσει 66 χρόνια από τον πόλεμο, εκείνη η εποχή παραμένει σύνθετη: οι κομμουνιστές βίασαν ομαδικά και σκότωσαν την αδερφή του πατέρα μου όταν ήταν ακόμα παιδί. ήταν το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της οικογένειάς μας που το έμαθα πρόσφατα (όχι από τον πατέρα μου) και πραγματικά με συγκλόνισε.
η μέρα αυτή δεν έχω ξακαθαρίσει ακόμα μέσα μου τι σημαίνει.Όσο για τον πόλεμο και τα βιώματα-η γιαγιά μου με ένα μωρό στην αγκαλιά και ένα στην κοιλιά που ποτέ δεν έφυγε απ'το χωριό της περίμενε τον παππού μόνη και φοβισμένη τον παππού που πήγε στο μέτωπο,γύρισε εξαντλημένος και φοβισμένος-έβλεπε εφιάλτες μέχρι το τέλος της ζωής του.Κάθε μέρα περίμενε να μάθει αν ήταν ζωντανός ή νεκρός.Και για μένα ήταν ηρωίδα η γιαγιά,γιατί κράτησε το κεφάλι ψηλά αν και τρομοκρατημένη και έκανε ότι καλύτερο για τα παιδιά της.Ο άλλος μου παππούς στις Σέρρες σκοτώθηκε από τους Βούλγαρους όταν ο πατέρας μου ήταν 3.
Όσο για τους αριστερούς,για μένα είναι μια άλλη,μεγάλη ιστορία για μας που δεν είναι του παρόντος.
Συμφωνώ και με τις δυο σας και αυτό ακριβώς λέω. Ο πόλεμος είναι άθλιο φαινόμενο και συνήθως τα οφέλη του καρπώνονται άλλοι από αυτούς που πολεμούν. Απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δώσαμε πάρα πολλά σαν χώρα και στο τέλος βρεθήκαμε να χρωστάμε κιόλας. Κι αντί να μας προβληαμτίζει το γεγονός -πανηγυρίζουμε κιόλας.
ΜΒ,σε καταλαβαίνω,και όλα αυτά που λες έχουν βάση και είναι λογικά.
βέβαια,όλοι μας έχουμε επηρρεαστεί από βιώματα.Δεν είμαι υπέρ του πανηγυρισμού,αλοίμονο,σιχαίνομαι όλες τις φαμφάρες και τα πανηγύρια για οποιοδήποτε γεγονός,αλλά πιστεύω ακράδαντα πως το παρελθόν μας πρέπει με κάποιο τρόπο να το σεβόμαστε και να το τιμάμε.Γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται,γιατί θα πέσει να μας πλακώσει.
Μα για αυτό το λόγο έβαλα το "σχετικά" μπροστά από τη λέξη ατυχές. Επειδή ακριβώς οι Ιταλοί θέλανε να κάνουνε συμμαχία ενώ οι Αμερικανοι την είχαν ήδη κάνει.
Προφανώς και δεν κατάλαβες (ή δεν κατάλαβα αντίστοιχα στο πόστ σου) μιλούσα για την προέλαση των στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας και όχι την αρχική των βάσεων.
Το θέμα ήταν να μην βάλουν τις βάσεις μέσα. Αφού τις εγκαταστήσανε ήταν νομίζω θέμα χρόνου να τις χρησιμοποιήσουν κιόλας. Θεωρητικά μπορούσαμε να μην τους αφήσουμε, πρακτικά δεν ξέρω κατά πόσο είχαμε περιθώριο (κατά το γνωστό "όπως στρώσαμε ας κοιμηθούμε").
Τελειώνοντας, ευχαριστώ για την ελευθερία έκφρασης που μου αφήνεις. Όχι δεν θα επαναφέρω φαντάσματα του παρελθόντος που σε στοιχειώνουν ακόμα. Αν ήξερα ότι θα το πάρεις τόσο βαριά δεν θα το είχα πει. Και είναι περίεργο γιατί στα είχα ξαναπεί παλιότερα και δεν είχες παρεξηγηθεί. Τέσπα, έχεις πιστεύω ωραίο θέμα εδώ για να ασχοληθούμε με θέματα του τύπου "μου πήρε το γλυφιτζούρι μου", "με είπε αυτιά" κλπ.
cherry, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου -κι αυτό που λες το εκφράζει πολύ καλά το τελευταίο ποστ του summertime. Αλλά πολύ καλά όμως.
Atron, εντάξει -υπήρξε σύγχιση. Μιλούσες για την επόμενη φάση κι εγώ μιλούσα για την αρχική. Οι Ιταλοί και οι Αμερικάνοι ζήτησαν (βάλε και εισαγωγικά) το ίδιο πράγμα. Οι μεν το πήραν με τη βία και τη βοήθεια των Γερμανών, οι δε το πήραν μέσα από υπογραφή συμφωνίας.
Οι χαρακτηρισμοί -όντως δεν με ενοχλούσαν στην αρχή, αλλά από τη στιγμή που επαναλαμβάνονταν έπαψαν να είναι αστείο. Τέλος πάντων -λήξαν το θέμα. (Ε, όχι και αυτιάς! -αυτός είναι πρωινατζής!)
Για το θέμα του ποστ -οι ευχαριστίες στον numb -εγώ έχω μια φυσική απέχθεια στη σχετική θεματολογία γιατί οι απόψεις μου είναι πολύ φανατικές και, άρα, ελάχιστα αντικειμενικές.
ωραίο και περιεκτικό το κείμενό σου. αν και έχω ορισμένες αντιρρήσεις δεν πειράζει γιατί είναι προς την κατεύθυνση που βλέπω και εγώ τα πράγματα.
εμένα οι μνήμες μου δεν είναι και τόσο Ελλαδικές, ελληνικές μεν, αλλά μια άλλης Ελλάδας, αυτής που ζει και υπάρχει παράλληλα. Όχι επειδή τώρα είμαι έξω...Αλλά γιατί ήμουν και κάπου αλλού πολύ πριν, σαν παιδί από τα 5 εως και τα 19 μου...Πάνω από τη μισή μου ζωή, έξω είμαι.
Αυτά για "μνήμες".
πάντως γενικά αποφεύγω να μιλώ για εθνικές επετείους γιατί η γενική διαστρέβλωση είναι τόση που μου προκαλεί ναυτία. Ο οργανισμός μου λοιπόν αποφάσισε να συνεχίζει τις ασχολίες του σαν να μην υπάρχουν.
και καλά κάνει.
έπεσα καταλαθος στην σελιδα, ηταν γυρω στις δυο το μεσημερι και επινα ακομη πρωινο καφε. εχει παει δεκα και ακομη τριγυριζω εδω μεσα.
εδω θα μεινω ρε, εδω...
Ροϊδη -απολύτως σύμφωνος στο γενικό πλαίσιο. Κι εγώ αποφεύγω.
savon να τα προσέχεις αυτά τα λάθη παιδί μου. Από το μεσημέρι μέχρι τις 10; Α, πα, πα.
οι επέτειοι ως τέτοιες είναι χάλια, σκατά εντελώς
αλλά εγώ είμαι εντελώς με cherry σε αυτό εδώ το θέμα
όποιος δεν θυμάται τους νεκρούς του (μπαμπάδες, παππούδες, ό,τι), όπως κι αν έφυγαν, έχει θέμα, εγώ έτσι νιώθω
όχι για την Ελλάδα, ή την κάθε χώρα που κάνει φανφάρες, αλλά για το νεκρό τον ίδιο
επίσης υπάρχουν τόσες καθημερινές απάτες, ψέματα, οργανωμένα από το κράτος, που μας τα πετάνε στη μούρη, μας τα ταϊζουν χρόοοονια τώρα, που πραγματικά εμένα δε με αφορά τόσο πια το ξεκαθάρισμα του τι έγινε τότε (τα ίδια αυτά που λες εσύ -και τα οποία σε γενικές γραμμές ασπάζομαι- κάποιος άλλος θα τα πει διαφορετικά, και ο τρίτος πάλι αλλιώτικα, και κανείς μας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως κατέχει την αλήθεια, γιατί κι αυτά από κάπου τα διάβασε...)
εγώ προσωπικά δεν νιώθω ΚΑΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΙΑ εθνική περηφάνεια (ζορίζομαι και να ψάξω να βρω λόγους), αλλά δεν με ενοχλεί η εθνική ελληνική εορτή περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη (στην Ολλανδία είναι τα γενέθλια της βασίλισσας... γουάτ δε φακ!)
το θέμα μου πάντα αυτές τις μέρες είναι ο παππούς (πέθανε σαν σήμερα 29, και η γιαγιά (πέθανε σαν χθες, 28)...
και τέλος, ο λόγος που δεν τις γουστάρω τις εθνικές γιορτές είναι γιατί είναι μέρες που δίνουν πάτημα σε ανεγκέφαλα φασιστοειδή να μιλάνε, πολύ!
καλημέρα δεν είπα, ε;;
καλημέρα σας!
αν και φέτος φαίνεται να γλυτώσαμε από τα φασιστοειδή γιατί υπάρχει το θέμα των καταλήψεων οπότε τα εν λόγω φασιστοειδή τα έχουν βάλει με τους μαθητές τώρα, μετατοπίστηκε το ενδιαφέρον τους (άμα τελειώσουν οι καταλήψεις θα ξαναπιάσουν τον αετό)
:)))
Όλοι το ίδιο λέμε σε γενικές γραμμές. Φυσικά, οι αναμνήσεις διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας -αν δεν έχεις δεν είσαι. Η οπτική των ιστορικών γεγονότων (σαν το συγκεκριμένο) διαφέρει φυσικά μεταξύ των ανθρώπων -αλλά αποτελεί κινητήριο μοχλό ή κατευθυντήριο άξονα σκέψεων, προθέσεων και (ίσως) πράξεων. Που θα πει (με απλά λόγια) αν εγώ πανηγυρίζω γιατί τότε πετάξαμε τους Ιταλούς στη θάλασσα, είμαι πιο δεκτικός στο παραμύθι της "αδούλωτης ελληνικής ψυχής". Αν σκέφτομαι πως η συγκεκριμένη ιστορία ήταν μια (εν πολλοίς) άσκοπη θυσία -αντιμετωπίζω διαφορετικά την κυρίαρχη (δυστυχώς) αλυτρωτική, "ανάδελφη" και βάλε ότι άλλο θέλεις, κυριάρχη άποψη.
Αυτό ήθελα να δείξω με το ποστ μου.
Συμφωνώ εν μέρει μ'αυτά που γράφεις, θέλω μόνο να διευκρινίσω ότι η Αλβανία κατελήφθη (και δεν προσεταιρίστηκε) από τους Ιταλούς το 1939, ενώ η Ελλάδα μετά το τέλος του πολέμου, και ενώ διεξαγόταν ο Εμφύλιος, απέκτησε τα Δωδεκάνησα το 1947 από την Ιταλία.
vick έχεις δίκιο για την Αλβανία. Τα Δωδεκάνησα ήρθαν στην Ελλάδα από παλιότερη συμφωνία που δεν είχε εφαρμοστεί προηγουμένως (απ΄οτι θυμάμαι -αλλά μπορεί και να κάνω λάθος). Πάντως, το γεγονός παραμένει πως το ισοζύγιο κερδών/ζημιών από τη συγκεκριμένη εμπλοκή για την Ελλάδα ήταν μακράν αρνητικό.
Άλλα ήθελα να σχολιάσω, αλλά αυτό στο τέλος με το θείο σου μου έκοψε τη φόρα. Άδικος θάνατος διεκδικώντας μια "δίκαιη" ζωή.
Τα σέβη μου, ανυπερθέτως. Διότι, κάτι τέτοια σκεφτόμουν όταν έθεσε το ζήτημα ο numb. Ας πούμε, πώς ο Μεταξάς έγινε αίφνης εθνικός ήρωας και παρεγράφη η παλαιότερη δράση του (στα χρόνια του Διχασμού είχε οργανώσει ομάδες παραστρατιωτικών που κηνυγούσαν, έδερναν και σκότωναν βενιζελικούς και κομμουνιστές). Ή πώς είπε ο Churchill εκείνο το περίφημο "Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες" και μας έπιασε όλους η εθνική υπερηφάνεια.
Η διδασκαλία της ιστορίας είναι ούτως ή άλλως ένα πικρό κεφάλαιο εν Ελλάδι - και όσο πλησιάζουμε στα νεότερα χρόνια τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα.
Η ιστορία είναι μια πουτάνα που όλοι τη γαμάνε ασύστολα. Επειδή είναι μια προσιτή επιστήμη, σε σύγκριση ας πούμε με την πυρηνική φυσική, πολλοι θέλουν να έχουν άποψη για πολλά από τα ιστορικά γεγονότα.
Τα σχολικά βιβλία στην προσπάθειά τους να εμφυσήσουν στα παιδιά το ιδεώδες της "εθνικής συνείδησης" και να τα κάνουν "καλούς και χρήσιμους" πολίτες αναπαράγουν εθνοκεντρικά στερεότυπα, τα οποια συνήθως αποκκλίνουν από την ιστορική αλήθεια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται γεγονοτολαγνικό χάος. Τα παιδιά σιχαίνονται την ιστορία γιατί αναγκάζονται να παπαγαλίσουν ολόκληρες σελίδες με ημερομηνίες και γεγονότα και ύποπτα ιδεολογικά κατασκευάσματα, δες κρυφό σχολείο.
Το να διακρίνεις ποια είναι τα βιβλία που πραγματεύονται με ψύχραιμία κάποια ιστορικά θέματα, είναι κάτι δύσκολο. Αλλά συνήθως τα περισσότερα "ιστορικά" μυθιστορήματα ανήκουν στην κατηγορία " καμία σχέση με ιστορία, απλά το ιστοριό μπακγκράουντ πουλάει". Τα βιβλία που γράφονται πάντως από καθηγητές πανεπιστημίου είναι δύσκολο πάντως να διαβαστούν από αμύητους και γι αυτό δεν κάνουν και πωλήσεις.
Με ενοχλεί που όλοι έχουν άποψη για την ιστορία. Με ενοχλεί που σε συζητήσεις προσπαθούν να επιβάλουν τις εθνοκεντρικές και κατασκευασμένες απόψεις τους, που έτσι κι αλλιώς δεν αντέχουν σε κριτική. Θυμάμαι μια φίλη θεσσαλονικιά που είπε κάτι για τους Εβραίους και τον Ψωμιάδη και της είπα ότι μου έδωσε ένα ωραίο θέμα για μελλοντική διατριβή, πώς σε ένα αστικό περιβάλλον του 21ου αιώνα ενσπείρεται ο νεοσυντηριτισμός και ο δήθεν πατριωτισμός. Με ενοχλεί που όσοι διαβάζουν 2-3 ιστορικά μυθιστορήματα έχουν άποψη για όλα τα παρελθοντικά θέματα. Με ενοχλεί που ως ιστορικός, αντί να γράφω ποστ σαν της Λίτσας και του ΜΒΟΥ, κάθομαι και γράφω για όνειρα και ψευδαισθήσεις. Με ενοχλεί που είμαι " φέρελπις" ιστορικός και δεν αντιδράω συχνά, όταν ακούω ανιστόρητες μαλακίες. Και με ενοχλεί κυρίως το ότι δεν έγραψα τίποτα για την Μ.Κ που επί Μεταξά εξορίστηκε στην Κίμωλο και πέρασε τα πάνδεινα.Επειδή ήταν "μπολσεβίκα"
σορι για την κατάχρηση χώρου.
Και γαμώ το κέρατό μου με ενοχλεί που δεν έχω γράψει ακόμη τίποτα στα καλαμπόκια. Αλλά αυτό θα αλλάξει σύντομα.
μωρε κατάλαβα τι ήθελες να πεις με το ποστ σου, απλά όπως πάντα εγώ είπα τα δικά μου, αφού αυτός ο άνθρωπος είμαι, πνεύμα αντιλογίας :)
σέξπυρ νομίζω πως όταν κάποιος σκοτώνεται από φασίστες δεν πάει άδικα ο θάνατός του. Αρκεί να τον θυμούνται αυτοί που μένουν.
Λίτσα, με χώσατε οι γραμματιζούμενοι και το έβγαλα εγώ το ποστ -να σας πιάσω να δείτε εσείς! Τέλος πάντων, πέρα από την ημερήσια γκρίνια -καλό είναι να υπάρχει η "από θέση" οπτική στην ιστορία. Έτσι νομίζω πως η ιστορία εξακολουθεί να είναι χρηστικό εργαλείο κατανόησης της κοινωνικής πορείας.
numb έφαγε όλο το βρισίδι η Λίτσα, οπότε εσύ τη γλίτωσες. Ξέρω και το πήξιμό σου και σε δικαιολογώ. Και κάτι ακόμα -εγώ σαν μη ιστορικός μπορώ να γράψω μια προσωπική θέση απέναντι σε ένα ιστορικό γεγονός. Εσύ όμως θα πρέπει να γράψεις μια τεκμηριωμένη άποψη. Έχει διαφορά. Και το δεύτερο θέλει περισσότερο χρόνο. Στα Καλαμπόκια σε έχουμε βάλει αλήθεια; Γιατί, για να γράψεις θα πρέπει να είσαι. Να θυμηθώ να το κοιτάξω και να σου στείλω πρόσκληση.
Μητσάκο, εσύ παιδί μου διαφωνείς για να λουφάρεις από τη δουλειά σου -δε σε ξέρω νομίζεις τι παλιόμουτρο είσαι;
Και τι με νοιάζει ρε βλάκα; Άντε ρώτα τους και άντε γεια.
Στο εξήγησα αλλά δεν καταλαβαίνεις. Αν θέλεις να πεις κάτι γι' αυτούς, πήγαινε να το πεις σε αυτούς. Πάρε την προπαγάνδα σου και άντε παραπέρα. Εσύ θα γράφεις, εγώ θα σβήνω.
χαχαχαχα! Γαμω τα πεθαμένα σου πουτανας γιε!
Ευχαριστώ -επίσης.
ώπα! τυχερέ! μέχρι κι ο γιος του λιακόπουλου σ αφήνει σχόλια κι εσύ αντί να τον ευγνωμονείς, τα σβήνεις! αχάριστε!
Τα αφήσε σε πολλούς ρε φιλενάδα -δεν είχα εγώ την αποκλειστικότητα. Γι' αυτό στεναχωρήθηκα.
Πάντως, δεν γουστάρω να βρίζουν άλλους στο δικό μου μπλογκ. Να πάνε στα δικά τους, για να μπορούν οι άλλοι να απαντήσουν. Εδώ, ας βρίζουν μόνο εμένα.
Δημοσίευση σχολίου
Άσε κάτι για το γκαρσόνι ρε!