Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007
The Motorcycle boy
Ανέβαινα τη Συγγρού μια Τρίτη -9 η ώρα το πρωί. Το πάλευα να φτάσω στη δουλειά μου και έβραζα, εγκλωβισμένος έξω από το ΦΙΞ –αλλά δεν αγανακτούσα. Βλέπεις, εκείνη τη μέρα είχα πάρει αυτοκίνητο γιατί η κόρη μου γιόρταζε. Μετά τη δουλειά θα περνούσα να την πάρω από το σχολείο για να πάμε στα παιχνιδάδικα. Άκουγα μουσική και προσπαθούσα να σκοτώσω την ώρα της ακινησίας. Είπα, «να σκοτώσω»; Εντάξει το είπα. Μιας και το έφερε η κουβέντα λοιπόν, βλέπω στο αντίθετο ρεύμα της Συγγρού κάποια γριά με μαγκούρα. Αυτή βάδιζε αργά, το αντίθετο ρεύμα δεν είχε μποτιλιάρισμα κι ένα αυτοκίνητο τη χτύπησε πριν προλάβει να ανέβει στη διαχωριστική νησίδα. Τη χτύπησε, δυο βήματα πριν η γριά πατήσει το διαχωριστικό. Εντάξει; Καθόλου εντάξει. Γιατί, εκεί που βλέπω το δυστύχημα –χάνω από το οπτικό μου πεδίο τη γριά. Πέταξε; Μπορείς να το πεις κι έτσι –απογειώθηκε από το χτύπημα και προσγειώθηκε στην πόρτα του αυτοκινήτου μου. Βγαίνω έξω. Ο απέναντι οδηγός φρικάρει και πέφτει πάνω σε ένα μηχανάκι –μετά τη γριά. Έρχεται ένας Ζητάς. Βλέπει τη γριά και παθαίνει σοκ –καλεί ασθενοφόρο από το κινητό του, δεν έχει κουράγιο να χρησιμοποιήσει καν τον ασύρματο. Πλακώνει το ανακριτικό της Τροχαίας. Συλλαμβάνει εμένα, τον οδηγό που χτύπησε τη γριά και τον οδηγό με το μηχανάκι. Μας πάνε για εξέταση αίματος –μήπως και είμαστε πιωμένοι και λένε «αν ζήσει η γριά θα ξεμπερδέψετε, αν πεθάνει πάτε αυτόφωρο». Όλοι; Όλοι!
Είναι ένας τύπος που ονομάζεται Λουίς Ποσάδα Καρίγιες (Luis Posada Carriles). Κουβανός αντικαστρικός, την κοπάνησε στο Μαϊάμι και στρατολογήθηκε από τη CIA. Είχε συμμετοχή στην εισβολή του Κόλπου των Χοίρων. Εκπαιδεύτηκε στο School of the Americas το 1961 –εκεί έφτιαχναν τους λατινοαμερικάνους κατασκόπους τους οι υπεύθυνοι της CIA.
Το 1976 σχεδίασε, από τη Βενεζουέλα, την βομβιστική ενέργεια στο αεροπλάνο της Air Cubana -73 άνθρωποι σκοτώθηκαν, ανάμεσά τους και η Ολυμπιακή ομάδα ξιφασκίας της Κούβας. Στα αρχεία της CIA που άνοιξαν για το ευρύ κοινό, φαίνεται πως η Υπηρεσία είχε άμεση εμπλοκή στη συγκεκριμένη ενέργεια. Τον συνέλαβαν στη Βενεζουέλα, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει από τη φυλακή και να γυρίσει στις ΗΠΑ.
Στη συνέχεια ο Καρίγιες δούλεψε σαν ενδιάμεσος μεταξύ του Όλιβερ Νορθ και των Κόντρας στην ανταλλαγή όπλων με ναρκωτικά, προκειμένου να ρίξουν από την κυβέρνηση τους Σαντινίστας. Προσπάθησε (όπως κάθε αξιοπρεπής αντικαστρικός) να δολοφονήσει τον Κάστρο και, το 1997, σχεδίασε τις βομβιστικές επιθέσεις σε Κουβανέζικα ξενοδοχεία. Οι συγκεκριμένες ενέργειες είχαν σαν αποτέλεσμα τον θάνατο ενός Ιταλού τουρίστα και τον τραυματισμό πολλών Κουβανών (κάποιοι λένε πως υπήρξαν και θάνατοι Κουβανών στην όλη υπόθεση –αλλά αυτό δεν έχει επιβεβαιωθεί από επίσημες πηγές). Ο Καρίγιες ανέλαβε την ευθύνη της οργάνωσης της συγκεκριμένης επιχείρησης, με τηλεοπτική του συνέντευξη σε αμερικάνικο κανάλι. Δήλωσε μάλιστα πως η επιχείρηση ήταν επιτυχημένη και «την απόλαυσε ιδιαίτερα».
Είχε πάει 12 το μεσημέρι όταν οι μπάτσοι μας πήγαν στο Αστυνομικό Τμήμα. Αλλά επειδή τους έτυχε κάποιο περιστατικό, μας παρακάλεσαν να περιμένουμε στο απέναντι καφενείο –μέχρι να ξεμπερδέψουν και να μας ξανασυλλάβουν. Περιμέναμε. Τηλεφωνώντας σε συγγενείς και δικηγόρους. Ο τύπος με το μηχανάκι πόναγε στα πλευρά.
Ήρθαν και μας πήραν μετά από καμιά ώρα. Από το ράδιο κάποιος άκουσε πως η γριά πέθανε τελικά. Καταθέσαμε τα σχετικά με την υπόθεση. Εγώ είπα ότι μου ήρθε μια γριά ουρανοκατέβατη, ο άλλος είπε πως τη χτύπησε –«δεν την είδα, θόλωσα, δεν κατάλαβα τι έγινε». Ο τρίτος δεν είπε τίποτα. Τι να πει δηλαδή; Αυτός πήγαινε μια χαρά και ένα αυτοκίνητο τον μάζεψε από πίσω, στα καλά καθούμενα. Ναι, υπήρχε και ένας ταξιτζής -αυτόπτης μάρτυρας που τον περιμέναμε μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.
Ο αυτόπτης δήλωσε πως είδε τον άλλο οδηγό να χτυπάει τη γριά, πως ο άλλος οδηγός έτρεχε και πως εκείνος ήταν στο δικό μου ρεύμα –«ήμασταν μποτιλιαρισμένοι και πηγαίναμε καροτσάκι, σταμάτα-ξεκίνα», είπε. Οι μπάτσοι απάγγειλαν κατηγορίες. Ο τύπος με το μηχανάκι, αθώος και ελεύθερος (αφού είχε χάσει μια ολόκληρη μέρα στο Τμήμα). Ο άλλος οδηγός θα πέρναγε αυτόφωρο για υπερβολική ταχύτητα, έλλειψη συγκέντρωσης στην οδήγηση και άλλα τέτοια. Εγώ θα πέρναγα επίσης αυτόφωρο.
«Για ποιο λόγο;»
«Γιατί η γριά πέθανε χτυπημένη από το αυτοκίνητό σας».
«Μα έπεσε πάνω μου και ήμουν σταματημένος».
«Ναι, το ξέρουμε».
«Επίσης δεν μπορούσα να κάνω τίποτα –το δήλωσε και ο αυτόπτης».
«Κι αυτό το ξέρουμε».
«Μα τότε γιατί κατηγορούμαι;»
«Για τίποτα».
«Άρα μπορώ να φύγω;»
«Όχι, θα πρέπει να περάσετε αυτόφωρο».
«Για ποιο λόγο;»
«Γιατί η γριά πέθανε χτυπημένη από το αυτοκίνητό σας».
Πάμε άλλη μία …
Ο Ποσάδα Καρίγιες μπήκε στις ΗΠΑ για μια ακόμα φορά, το 2005. Μπήκε παράνομα, στο κότερο κάποιου γνωστού αντικαστρικού και εγκαταστάθηκε στο Μαϊάμι. Δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρύψει την παρουσία του, αλλά η Αμερικάνικη κυβέρνηση αρνήθηκε επανειλημμένα να επιβεβαιώσει την παρουσία του στη χώρα. Μέχρι που ο 79χρονος βετεράνος έδωσε συνέντευξη σε τηλεοπτικό κανάλι! Εντάξει, τότε ξύπνησαν οι αμερικάνικες υπηρεσίες και παραδέχτηκαν πως, όντως, βρισκόταν στη χώρα. Έκαναν έφοδο στο σπίτι του τύπου με το κότερο και βρήκαν ολόκληρο οπλοστάσιο, βαρύ οπλισμό, μέχρι και όλμους. Τα πράγματα σοβάρεψαν και, όπως γνωρίζουμε, η αμερικάνικη δικαιοσύνη είναι αμείλικτη! Έθεσαν λοιπόν σε κατ΄οίκο περιορισμό τον Καρίγιες και αποφάσισαν να τον δικάσουν για παράνομη είσοδο στη χώρα! Η κατηγορία στηριζόταν και στο γεγονός πως ο Καρίγιες είχε δηλώσει ψευδώς πως μπήκε από τον Καναδά και όχι πως ήρθε με το γνωστό κότερο.
Μετά τον επίσημο πλέον εντοπισμό του Καρίγιες –η Κούβα και η Βενεζουέλα ζήτησαν για πολλοστή φορά την έκδοσή του σε μια από τις δυο χώρες, προκειμένου να δικαστεί για τις βομβιστικές επιθέσεις. Η αμερικάνικη κυβέρνηση αρνήθηκε, με το επιχείρημα πως στις συγκεκριμένες χώρες πραγματοποιούνται βασανισμοί κρατουμένων. Πράγμα που, τουλάχιστον για την Κούβα είναι ορθό και αποδεδειγμένο πολλάκις –όσον αφορά το Γκουαντάναμο! Αλλά, υποθέτω πως οι Κουβανοί δεν σκόπευαν να κλείσουν τον Καρίγιες στο Γκουαντάναμο –εκεί πηγαίνουν άλλου είδους τρομοκράτες και από άλλες χώρες –σωστά;
Μίλησα στο κινητό με την κόρη μου και, μάλλον έβαλα τα κλάματα. Τι σκατά να εξηγήσεις σε ένα παιδί, όταν δεν μπορείς να είσαι στη γιορτή του; Γιατί οι μπάτσοι μας είχαν πληροφορήσει πως δεν γινόταν να πάμε πλέον στα δικαστήρια για να περάσουμε αυτόφωρο –είχε λήξει το ωράριο των εισαγγελέων. Άρα, θα περνούσαμε μια ειδυλλιακή νύχτα στο κρατητήριο.
Μας πήραν τις ζώνες, τα κορδόνια και τα κινητά –προφανώς για να μην αυτοκτονήσουμε εκεί κάτω. Άλλωστε, είναι πολύ συνηθισμένες οι αυτοκτονίες παραβατών του ΚΟΚ! Μας παρέλαβε για λίγο ο αξιωματικός υπηρεσίας, ένας κακοχυμένος μπάτσος με απλήρωτο λογαριασμό κινητού και μας παρέδωσε στους άλλους μπάτσους –τους κανονικούς, όχι τους τροχαίους. Μαζί μας κι ένας Βούλγαρος που κατηγορούνταν για μικρο-παραβάσεις. Τι ακριβώς; Είχε κλέψει ένα αυτοκίνητο και, στην προσπάθειά του να ξεπαρκάρει, χτύπησε γύρω στα 10 σταθμευμένα. Όταν τελικά ξεπάρκαρε, έπεσε πάνω σε ένα άλλο αμάξι κι έτσι τον έπιασαν. Μικροπράγματα –τον είχαν δεμένο πισθάγκωνα και σερνόταν στους καναπέδες, μέχρι να μας κατεβάσουν όλους μαζί στο κρατητήριο.
Έχεις πάει ποτέ σε κρατητήριο; Όχι μετά από διαδήλωση, όταν σας κατεβάζουν μπουλούκι –«ενωμένοι, ποτέ νικημένοι». Να πας μόνος σου εννοώ, άντε με έναν ακόμα παρέα και οι τύποι που είναι ήδη μέσα να σε κοιτάζουν. Σκέφτεσαι αμερικάνικες ταινίες με βιασμούς κρατουμένων και ξυλοδαρμούς –τέτοια σκέφτεσαι στην αρχή. Μετά σε βάζουν στο κελί. Αλλά επειδή είσαι αξιοσέβαστος πολίτης σε βάζουν στη σουίτα –μαζί με τον άλλον. Δυο άτομα κυριλέ, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος στοιβάζεται σε πεντάδες και τα κελιά τους είναι μικρότερα από το δικό σου. Μαζί με τους υπόλοιπους κι ο Βούλγαρος, ακόμα με χειροπέδες.
Ο μπάτσος μας έβαλε στη σουίτα και έκλεισε την πόρτα φεύγοντας –οι υπόλοιποι κρατούμενοι βρέθηκαν έξω από τα κάγκελά μας σε χρόνο μηδέν. Πακιστανοί, Ιρανοί, Κούρδοι, Ρώσοι, Αλβανοί, Βούλγαροι, Σύριοι … Ο διπλανός μου τρόμαξε κάπως, αλλά υπολόγιζε πως δεν μπορούν να περάσουν τα κάγκελα –ησύχασε. Μέχρι που πιάσαμε κουβέντα μαζί τους και λέει ένας τυπάκος –«γιατί τα λέμε απέξω και δεν μπαίνουμε μέσα;» Τότε ανακαλύψαμε πως οι πόρτες των κελιών κλείνουν και κλειδώνουν –κι αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Από όλη αυτή την ενοχλητική ιστορία –οι μοναδικές στιγμές που ένιωσα ανθρώπινα ήταν όταν ήρθαν οι υπόλοιποι κρατούμενοι στο κελί μας. Άνθρωποι με ληγμένες άδειες παραμονής στη χώρα, που τους κρατούσαν σε κελιά για μερικούς μήνες και μετά τους άφηναν. Για μερικούς μήνες πάλι –μέχρι να τους ξαναπιάσουν. Άνθρωποι που είχαν οικογένειες να τους περιμένουν στην Αθήνα ενώ αυτοί λίμναζαν κάτω από σπασμένα τζάμια κρατητηρίων. Άνθρωποι που τους στερούσαν την ελευθερία, μέσα-έξω, δώδεκα μήνες το χρόνο. Καλοί άνθρωποι, που έψαχναν πώς να ζήσουν σε μια απάνθρωπη χώρα.
Πριν φύγουν τους έκανε νόημα ένας γέρος Αλβανός –«δώστε στα παιδιά ένα σλίπινγκ μπαγκ θα ξεπαγιάσουν τη νύχτα». Διαμαρτυρηθήκαμε, δεν θέλαμε να τους στερήσουμε τίποτα –αυτοί επέμεναν. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί χωρίς το σλίπινγκ μπαγκ θα είχαμε αφήσει τα κόκαλά μας στο κρατητήριο.
Βγήκα στο διάδρομο, έξω από τα κελιά, να κάνω ένα τελευταίο τσιγάρο. Δίπλα μου κάπνιζε σκεφτικός εκείνος ο άνθρωπος από τη Συρία. Ήταν πάνω από έξη μήνες, μέσα –το μεγαλύτερο διάστημα από όλους τους υπόλοιπους.
«Αύριο θα μας αφήσουν εμάς», του είπα.
«Ναι, ξέρω», απάντησε.
«Θέλετε να σας φέρουμε κάτι απ’ έξω;»
Με κοίταξε χαμογελαστός. Μπόλικη πίκρα και άλλα μπερδεμένα συναισθήματα.
«Τις προάλλες είχαν φέρει έναν μπουζουξή. Όταν βγήκε, ξαναγύρισε και έφερε κούτες τσιγάρα –ο μόνος που μας έχει φέρει κάτι όλο αυτό τον καιρό», μου είπε.
«Μπορούμε να σας φέρουμε κι εμείς τσιγάρα –ότι θέλετε».
«Δε θέλουμε τσιγάρα κι εγώ δεν θέλω τίποτα. Την ελευθερία μου θέλω, να με βγάλουν από εδώ μέσα. Έχω οικογένεια, να βγω να δουλέψω –αυτό θέλω. Τίποτα άλλο».
Μαζεύτηκα και άνοιξα το κουτί του «κοινωνικά ευαισθητοποιημένου» μαλάκα.
«Γιατί δεν κάνετε τίποτα; Γιατί δεν λέτε τι τραβάτε εδώ μέσα; Σε οργανώσεις, ξέρω ‘γω … ακόμα και στην τηλεόραση».
Ο άλλος γέλασε.
«Δεν ασχολούνται μαζί μας, ούτε οργανώσεις ούτε τίποτα. Μίλησα με τον Μάκη Τριαντάφυλλο …τίποτα. Μόνο λεφτά αν έχεις –βάζεις δικηγόρο …»
Τόσο απλά ήταν τα πράγματα. Έχεις δικηγόρο; Βγαίνεις έξω. Δεν έχεις; Κάθεσαι και τον πίνεις κανονικά.
«Κάνε μου μια χάρη», του είπα. «Γράψε μου σε ένα χαρτί τα ονόματά σας και τους μήνες που είσαστε εδώ μέσα. Δεν μπορεί, κάποιος θα υπάρχει εκεί έξω να ασχοληθεί».
Μετά πήγαμε για ύπνο. Πριν κλειδώσουν τα κελιά, τρύπωσε ο άνθρωπος μέσα στο δικό μας και άφησε δίπλα στο κεφάλι μου ένα χαρτί με ονόματα. Κοντά στα 30 ονόματα. Τα κουβαλάω ακόμα στο πορτοφόλι μου –όχι γιατί πιστεύω πως μπορώ να κάνω κάτι πλέον, αλλά για να τους θυμάμαι.
Η υπόλοιπη νύχτα πέρασε με κρατούμενους να διαμαρτύρονται επειδή ήθελαν να πάνε για κατούρημα και αγουροξυπνημένους μπάτσους να βρίζουν. Εμείς είχαμε ιδιόκτητη τουαλέτα στη σουίτα –αλλά, όταν τράβηξα το καζανάκι, πλημμυρίσαμε. Το γαμήδι έτρεχε από παντού και δεν έλεγε να σταματήσει –πλακώθηκα νυχτιάτικα να φτιάχνω υδραυλικά. Είπα να το θυμηθώ την επομένη, για να διαμαρτυρηθώ στον μαιτρ ντ’ οτέλ.
Αλλά δεν το θυμήθηκα δυστυχώς, γιατί η επόμενη μέρα είχε χειροπέδες και μεταφορά στη ΓΑΔΑ για μόντελινγκ. Εγώ, ο άλλος οδηγός κι ο Βούλγαρος –πατικωμένοι στο πίσω κάθισμα ενός περιπολικού –με δυο μπάτσους για παρέα.
Περάσαμε ωραία στη ΓΑΔΑ. Γνωρίσαμε έναν τύπο που μάλλον ντήλαρε, κάτι πιτσιρικάδες άσχετους και μερικές τραβεστί. Όρθιοι, 50 με 60 άτομα σε μια αίθουσα 3Χ3. Περιμένοντας. Παίζοντας με τους διακόπτες από τα φώτα. Ο Βούλγαρος ήθελε να τηλεφωνήσει –κάναμε μια οργανωμένη προσπάθεια, εγώ του κρατούσα το τηλέφωνο που ο τρίτος της παρέας κατάφερε να βγάλει από την τσέπη μου. Ένα γοητευτικό σύμπλεγμα. Ακόμα ένα, όταν θέλαμε να καπνίσουμε. Κάποιος αναλάμβανε τις τσέπες, κάποιος άλλος τον αναπτήρα κι ο τρίτος έβαζε το στόμα. Έτσι δένεσαι με τους ανθρώπους –τι νομίζεις;
Μετά τη φωτογράφηση και το «πιανάκι» μας πήραν σηκωτούς για τα Δικαστήρια. Αναμονή επίσης. Αλλά πλέον με γνωστούς –όλους αυτούς που στριμώχνονταν δίπλα μας στη ΓΑΔΑ. Και τέλος η εξέταση από την εισαγγελέα.
«Τι έχετε κάνει εσείς; Χτυπήσατε μια γριά;»
«Όχι, συγνώμη, αυτός την χτύπησε. Εμένα απλώς έπεσε πάνω μου».
«Ναι, εγώ τη χτύπησα».
«Καλώς. Να διεξαχθεί προανάκριση. Ελεύθεροι».
Αυτό ήταν. Πέντε δευτερόλεπτα υπόθεση που μας είχαν στοιχίσει μιάμιση μέρα. Αναμονή στους διαδρόμους της τροχαίας, κρατητήριο, χειροπέδες. Για πέντε δευτερόλεπτα υπόθεση!
Ένα χρόνο αργότερα έγινε το αστικό δικαστήριο. Εμένα δεν με κάλεσαν –μόνο τον τύπο που χτύπησε τη γριά. Συνυπαιτιότητα 70% σε αυτόν και 30% στη γριά. 106.000 ευρώ αποζημίωση στους τεθλιμμένους συγγενείς που σκυλόβρισαν τον «δολοφόνο οδηγό».
Ένάμιση χρόνο αργότερα μου ήρθε η κλίση για το ποινικό δικαστήριο. 11 Μαρτίου θα γινόταν η δίκη στην Ευελπίδων. 11 Μαρτίου, είχε προγραμματιστεί να γίνει η δίκη του Ποσάδα Καρίγιες στο Ελ Πάσο του Τέξας. Κοίτα να δεις κάτι αστείες συμπτώσεις!
Πήγα στη δίκη, οι μάρτυρες κατέθεσαν, οι συγγενείς έβρισαν –στο τέλος αθωώθηκα. Ο άλλος έφαγε 18 μήνες με αναστολή. Μου ανακοίνωσαν πως είμαι αθώος και απαίτησαν να φύγω, γρήγορα-γρήγορα γιατί το σεβαστό Δικαστήριο είχε κι άλλες δουλειές. Η όλη υπόθεση μου στοίχησε γύρω στα 1.500 ευρώ και όλα τα υπόλοιπα που περιέγραψα παραπάνω. Φυσικά, δεν θεώρησαν αναγκαίο να μου ζητήσουν έστω μια τυπική συγνώμη.
Ο Λουίς Ποσάδα Καρίγιες δεν πήγε καν στη δίκη. Η περιφερειακή δικαστής Κάθλην Καρντόνε αποφάνθηκε πως η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε υπερβεί τις δικαιοδοσίες της απαγγέλλοντας κατηγορίες στον Καρίγιες. Αυτό γιατί ο κατηγορούμενος δεν είχε καλή γνώση της αγγλικής γλώσσας –οπότε δεν μπορούσε να θεωρηθεί βάσιμη η δήλωσή του πως μπήκε στις ΗΠΑ μέσω Καναδά. Άρα, δεν είχε κοροϊδέψει τις αρχές και δεν υπήρχε λόγος να δικαστεί! Και επειδή ο κατηγορούμενος δεν κατέχει καλώς την αγγλική –δεν μπορούν να θεωρηθούν έγκυρες οι παλιότερες δηλώσεις του στις οποίες αναλαμβάνει την ευθύνη των βομβιστικών επιθέσεων σε ξενοδοχεία της Κούβας!
Η Αμέλια ΜακΝτόναλντ, μια από τους χιλιάδες διαδηλωτές που ζητούσαν την έκδοση του Καρίγιες ή, έστω, την τιμωρία του δήλωσε:
«Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα της υποκρισίας που δείχνει η κυβέρνησή μας. Νομίζω πως ήταν ο Πρόεδρος Μπους που είπε ότι αν προσφέρεις άσυλο σε έναν τρομοκράτη, είσαι το ίδιο ένοχος με αυτόν. Πρέπει λοιπόν να δούμε ποιοι είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες. Κι αν θέλουμε να το δούμε, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε προς τον Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο».
Αυτό είναι ένα αστείο. Αλλά είναι και δυο ιστορίες με ευτυχισμένο τέλος –σαν τις αμερικάνικες ταινίες… «και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Μόνο που δεν ξέρω σε ποιους αναφέρεται το «καλύτερα». Στους μετανάστες που σαπίζουν σε κρατητήρια; Στους νεκρούς από βομβιστικές επιθέσεις; Σε εμάς τους μαλάκες που κυκλοφορούμε στους δρόμους αυτής της πόλης; Για άλλαξε το λοιπόν, για σβήσε αυτό το «εμείς». Για κάνε το «και έζησαν αυτοί σκατά, άσε που κάποιοι πέθαναν όσο εκείνος την περνούσε ζάχαρη». Έτσι μου φαίνεται πιο ταιριαστό.
Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά
28 γκολ αυτοί, σέντρα εμείς.:
Πραγματικά αυτό το ντε και καλά happy ending που κατεβάζει το κεφάλι των -δε βλέπω παραέξω από τον κήπο μου- δεν καταλαβαίνω πού τελικά ταιριάζει..
Το να πω τώρα για την ιστορία, μάλλον θα ξύσω πληγές. Ελπίζω τουλάχιστον η κόρη σου να κατάλαβε και να γιορτάσατε όμορφα..έστω και καθυστερημένα!
Βασικά ψιλοφρίκαρε Bebe όταν της εξήγησα τι είχε συμβεί. Έχω μια τάση να μην λέω ψέμματα στη μικρή. Αλλά εντάξει -πέρασε κι αυτό.
Για το χάπυ εντ, εντάξει, για κάποιους είναι χάπυ. Για πολύ λίγους όμως.
Φρίκαρα με την ιστορία σου. Ειναι άλλο πράγμα να ξέρεις ή να ψιλιαζεσαι τι παίζει κ αλλο να τα ακους ή να τα ζεις απο πρωτο χέρι.
Όσο για τον Κοριγιες εκει δεν ειναι happy ending ειναι Happy blending, μαγειρεματα με τον Mπους σε ρολο Βεφας να ταϊζει ληγμενα όσους θέλουν να τα φανε.
Αει σιχτιρ.
ρε φιλε κατι μου ειπες την προηγουμενη της δικης αλλα δεν ειχα καταλαβει το ποσο μπερδευτηκε το θεμα. το μονο που ειχες αναφερει τοτε ηταν τα κερατιατικα για τους δικηγορους.
οσο για το αλλο το ρεμαλι σε καμια ξεραμενη συκια θα τον βρουν και αυτον κρεμασμενο. οι κουβάνοι παντως μπορει και να τον συγχωρησουν...
Απίστευτη ιστορία (η δικιά σου)! Τη δεύτερη - αυτήν του Κουβανού - δεν την ήξερα, αλλά και δεν με παραξένεψε. Η ιστορία σου μου θύμησε αντίστοιχη ιστορία πάνω για παράνομη συγκέντρωση... Θα στην πω εν καιρώ.
Χαιρετίσματα και στη Β.
Speira η όλη μαλακία είναι να έχεις κάνει ένα σωρό βλακείες και να σε μπουζουριάζουν στη μοναδική φάση που δεν φταις. Ειρωνία! Τουλάχιστον οι Αμερικάνοι συνταξιοδοτούν τους πράκτορές τους κατά πως φαίνεται.
marquee, οι Κουβανοί που μίλησα εγώ είναι απλά απορημένοι. Σε στυλ "μα είναι δυνατόν να ομολογεί την ενοχή του και να κυκλοφορεί ελεύθερος; δεν υπάρχει δικαιοσύνη;" Είναι στον κόσμο τους οι Κουβανοί -το ξέρεις. Αλλά είδα τους γονείς του παιδιού που λένε οτι σκοτώθηκε στο ξενοδοχείο μαζί με τον Ιταλό -δεν ξέρω αν μισούν, γιατί στην κατάσταη που τους είδα ήταν φαντάσματα πλεόν και όχι άνθρωποι. Μισούν τα φαντάσματα; Πίκρα, πολλή πίκρα.
Για τα δικά μου -'ντάξει μωρέ, την έβγαλα καθαρή. Το χαρτί με τα ονόματα με καίει ακόμα -μόνο αυτό.
exiled -ναι, να μου την πεις και καλύτερα από κοντά. Έκανες επαφή με τους πάνω;
κράτος οπερέτα, μοτοσακέ μου. Εσένα τουλάχιστον σου στοίχισε 1.500 και κάτι μέρες ταλαιπωρίας. Σ' εκείνους τους 30 την αξιοπρέπεια, το χρόνο, την ελπίδα τους.
απίστευτη ιστορία, ξαναγύρισα δυο και τρεις φορές πίσω το κείμενο για να δω αν κατάλαβα καλά...
και έχεις ένα τρόπο αδερφέ...
Ουφ..πέρασα από το προηγούμενο σου ποστ σ'αυτό, κι όχι δεν είναι ότι δεν μ'άρεσε (αν κ αυτός ο χαρακτηρισμός δεν ταιριάζει), είναι ότι από την γλυκιά μελαγχολία του άλλου, προσγειώθηκα εδώ και δεν μ'αρέσει, δεν μ'αρέσουν τα happy end αυτά..Πρέπει όμως να δούμε ποιοι είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες κι οι πραγματικοί παραβάτες κι οι πραγματικοί ένοχοι βρε παιδί μου..Ναι ναι..πρέπει..Και μετά να γυρίσουμε πλευρό. Τελοσπάντων, με σύγχυσες λιγάκι. Γεια σου.
Όμορφα που γράφεις όμως..
pastaflora μου, αυτό ακριβώς μου στοίχησε ανεξίτηλα. Βλέπεις, τα φράγκα φεύγουν και κλάφτα, η ταλαιπωρία ξεχνιέται. Αλλά είναι τρομερό πράγμα να βλέπεις με τα μάτια σου κάτι που, μέχρι τώρα, ήξερες σε "θεωρητικό" επίπεδο. Από τότε, για μένα, δεν είναι οι μετανάστες που απαξιώνονται στις φυλακές και τους οποίους καταγράφει η Διεθνής Αμνηστία -είναι αυτοί που είδα εκεί. Και δεν χωνεύεται το θέμα, σε διαβεβαιώνω.
Ροϊδη, γκαντεμιά φίλε μου. Ελπίζω να συνειδητοποίησες πως δεν πρέπει ποτέ να με καλέσεις σπίτι σου να σπάσω το ρό(ι)δι. Αφού να φανταστείς, μετά από αυτά έστειλα ευχετήρια κάρτα στον επίτιμο.
queerdom, μη συγχίζεσαι ρε σίφουνα! Ή μάλλον, να συγχίζεσαι, όχι με τις μαλακίες που μπορούν να συμβούν στον καθένα, αλλά με την άλλη ιστορία. Να συγχίζεσαι και να θυμάσαι. Τα εντ πηγαίνουν όλο και περισσότερο προς το χάπι για τη μαζική μας κουλτούρα κι αυτό είναι αισχρό.
Μείνε σπίτι, γιατί μπορεί να σου συμβεί το οτιδήποτε. Μη πηγαίνεις ούτε σε πάρτυ, ούτε σε διαδήλωση, μην κυκλοφορείς καν στο χώρο του πανεπιστημίου, στο δρόμο γιατί μπορεί να συλληφθείς, ακόμα και αν δεν έχεις διαπράξει την παραμικρή αξιόποινη πράξη. Η φυλακή σε περιμένει από τη στιγμή που θα μπεις στο μάτι της αστυνομίας. Αν σε συλλάβουν, αν σε προσαγάγουν, είσαι φακελωμένος για πάντα. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι, οδηγούμαστε στην απάθεια, την αδράνεια και τον καναπέ.
Το δες αυτό;;;
Εντάξει αδερφέ, μη στεναχωριέσαι -ξέρω να προσέχω (αρκεί να μη μας πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι ε;). Αλλά, μερικές φορές μπορεί να είναι καλύτερα πίσω από τα κάγκελα, παρά πίσω από τις κλειστές γρίλιες των παραθύρων. Το βιντεάκι θα το δω στο σπίτι -αλλά κατάλαβα, μέσες άκρες σε τι αναφέρεται.
τα πράγματα είναι σκούρα , δεν υπάρχει αμφιβολία , όταν η "δικαιοσύνη" είναι ό,τι πιο άδικο σ'αυτον τον κόσμο και σκοπός της είναι η εξυπηρέτηση συμφερόντων , γράφεις πολύ ωραία , τις καλημέρες μου;-)
Καλημέρα Αντώνη κι ευχαριστώ. Νομίζω πως πάντα η "δικαιοσύνη" αποσκοπούσε στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ισχυρών -σε κάθε κοινωνικό μόρφωμα. Απλά, καλό είναι να το θυμόμαστε που και που.
Τι να λεμε τωρα για ελληνικη δικαιοσυνη, την ωρα που στις 8 του Μαι συλλαβανε το φοιτητη του ΑΠΘ, προφανως για λογους εκδικησης και με εντελως ψευδες/αναληθες κατηγορητηριο. Και ενω υπαρχει βιντεο που δειχνει το δραστη! Δεν τηρουνται καν τα προσχηματα πλεον. Το θεμα ειναι οτι τετοια συμπεριφορα ειναι αναμενομενη απο την αστυνομια, οχι ομως και απο την "ανεξαρτητη" δικαιοσυνη. Δε μπορει να διατασει προφυλακιση με τετοιο κατηγορητηριο οπως εκανε και με τους 49 του Μαρτιου. Ευτυχως που η αποφαση ξεμπροστιασε την αστυνομια αλλα και παλι δεν αλλαξε τιποτα.
Το συγκλονιστικοτερο στην ιστορια σου ειναι οι μεταναστες στο κρατητηριο. Αυτες οι ψυχες που για την κοινωνια μας δεν αξιζουν τιποτα. Αυτος που κρατειται για μηνες και εξω το παιδι του πειναει. Που εχει χασει καθε αξιοπρεπεια, οχι οταν περασε την πορτα της αστυνομιας, αλλα τα συνορα. Που τους μεταχειριζονται σα ζωα μεσα στα κρατητηρια γιατι δε θα νοιαστει κανενας. Γιατι μαλλον ο 18χρονος αλβανος που κρατουνταν στην αστυνομια με ΥΠΟΨΙΑ ενοχης για μικροκλοπες και αυτοκτονησε μη μπορωντας να αντεξει τη ντροπη, δεν ειχε μανα να τον κλαψει. Γιατι τελικα μαλλον για την υποκριτικη κοινωνια μας, ανθρωπος ειναι αυτος που ειναι Ελληνας (αντε και ξενος με ανωτερο βιοτικο επιπεδο)...
nihardal για να πάρεις μια ιδέα προοδευτικότητας, άκουσε εκείνους τους γελοίους ράπερς, τον Ευθύμη και τον Αρτέμη που τραγουδάνε το "όσοι μιλάνε ελληνικά είναι δικά μας παιδιά". Ράπερς έτσι;
Ο Αλβανός αυτοκτόνησε κρεμασμένος από τη ζώνη κάποιας τσάντας μέσης. Που βρέθηκε αυτή στα κρατητήρια; Ο άλλος στην Πτολεμαϊδα κάηκε ζωντανός όταν πήραν φωτιά τα κρατητήρια γιατί οι μπάτσοι τον είχαν αφήσει με τις χειροπέδες στο κελί. Και οι Γεωργιάδηδες μιλάνε ακόμα στα κανάλια και οι Καρατζαφέρηδες παίρνουν πάνω από 3% στις εκλογές και οι Ψωμιάδηδες είναι καλεσμένοι παντού. Αυτή είναι η κατάσταση -όπως τη λες κι εσύ.
Ο Καρίλες αφέθηκε ελεύθερος επειδή, λένε τα δικαστήρια, είναι άρρωστος από καρκίνο του δέρματος.
Γιατί δεν πάει Κούβα, που εφαρμόζουνε κάτι πρωτοποριακές θεραπείες του καρκίνου;
Γράφεις ωραία ρε... Φιλιά στην κόρη σου, ξύλο στον καριόλη τον Καρίγιες.
Όχι Σκύλε μου, δεν είχαν ούτε καν τη σεμνότητα να επικαλεστούν λόγους υγείας. Ρίξε και μια ματιά στο "θα ξανάρθουν" που έχω στο πλάι, για πληροφορίες σχετικά με τα πρακτικά της υπόθεσης. Δεν ήξερε καλά αγγλικά ο άνθρωπος ρε συ -κατάλαβες;
Ευχαριστώ πολύ ρε pikei -ειδικά για τα φιλιά και θα της τα δώσω.
Φοβερά κείμενα (γιατί είναι δύο βέβαια το λέω). Για την αστυνομία δεν έχω να πω πολλά (είναι γνωστά όλα αυτά). Ωστόσο, η Κούβα κάνει βασανιστήρια; Μα, το Γκουαντάναμο δεν υπάρχει. Δεν είναι αμερικάνικο έδαφος, δεν είναι κουβανικό, άρα...
για τον καριγιες τα ηξερα αλλα για σενα δεν ειχα ακουσει. στα κρατητηρια εδω πουλανε τυροπιτες και πορτοκαλαδες εκει τιποτα; ποσο πισω εισαστε...παλι καλα να λες που δε σου ζητησαν λεφτα για την διανυκτερευση.
Δείμε, πρόσεξε να δεις τι συμβαίνει με το Γκουαντάναμο. Υπάρχει μεν, αλλά δεν λειτουργεί. Δεν πάνε κρατούμενους εκεί, δεν κάνουν βασανιστήρια. ΑΝ (λέω αν) συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι γιατί:
1. Πάει τις νύχτες ο Κάστρο από μόνος του, κόβει το συρματόπλεγμα και βασανίζει αθώους αντιφρονούντες που τους έχει κρυμμένους στις τσέπες της στολής του (γιατί νομίζεις έχει τόσο μεγάλες τσέπες;)
2. Αφού τους βασανίσει, λέει οτι το έκαναν οι Αμερικάνοι για να τους συκοφαντήσει και να μην θέλει ο λαός να τον ελευθερώσουν.
Ρε τον παλιο-Φιντέλ!
Άσωτε, ξέρα αδερφάκι μου, ούτε πορτοκαλάδες ούτε σάμαλι, τίποτα. Μόνο ένας πιτσιρικάς Ρώσσος, όταν τους ρώτησα αν τους δίνουν τίποτα να φάνε, έλεγε "κρουασάν για πρωινό" και κόντευε να κατουρηθεί στα γέλια. Δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί.
Με τα λεφτά -άστο. Μια φορά (πριν από χρόνια) είχε πέσει πάνω μου ένα λεωφορείο, ενώ περίμενα με τη μηχανή σε ένα φανάρι (γιατί, όλα τα άσχημα σταματημένος τα παθαίνεις). Μετά που γύρισα από το νοσοκομείο -ψάχνω τη μηχανή ... πουθενά! Την είχε πάρει ο γερανός της τροχαίας από το πεζοδρόμιο και την είχε βάλει σε γκαράζ της Τροχαίας. 9 χιλιάρικα δρχ. ο γερανός και άλλα 3 η φιλοξενία στο γκαράζ μάγκα μου!
Είσαι και κοσμογυρισμένος, δεν μπορώ να πω! Δηλαδής εσύ την έβγαλες στην μπουζού και πλήρωσες και 1500 ευρά επειδή έπεσε μια γριά από του ουρανό!
Ρε καλά λένε όπου δεις μπάτσο τρέχα.. το παρανόμησα δεν παρανόμησα δευτερεύουσας σημασίας είναι!
ΥΓ. Για το θέμα με το χαρτάκι, ή κάνε κάτι ή πέτα το και ξέχνα το (όσο μπορείς τουλάχιστον). Η υπάρχουσα κατάσταση είναι σκέτη ψυχική φθορά.
Atron, κάτι ξέρανε οι Γαλάτες που φοβόντουσαν μόνο μην τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Έχεις δίκιο για τους μπάτσους -αλλά ...
Για το χαρτάκι, το παλέυω για να το παλεύω -δεν ελπίζω σε τίποτα σημαντικό.
Αυτο το ποστ μου εδωσε την ιδια ποσοτητα ενημερωσης με 600 δελτία ειδήσεων. Η αληθεια βρισκεται στις ιστοριες που λεμε μεταξυ μας και σε οσα δε λενε οι τηλεορασεις.
lex ήμουν έτοιμος να γράψω πως υπερβάλλεις μέχρι που διάβασα τη δεύτερη φράση σου. Και είναι έτσι ακριβώς ρε γαμώτο -την αλήθεια την ξέρουμε και καλό είναι να τη λέμε. Έστω μεταξύ μας. Φίλε.
Γι'αυτό, στην επόμενη περίπτωση που θα στην ξαναπέσει πεζός που πέρασε παράνομα το δρόμο :
Το πρώτο που κάνεις είναι να καλέσεις το ΕΚΑΒ.
Το δεύτερο είναι να τηλεφωνήσεις στους μπάτσους και να πεις ότι "με χτύπησε ένας πεζός".
Ψυχρό, ε?
Κι όμως, είναι ο μόνος τρόπος να γλιτώσεις. To αλίευσα από πραγματικό περιστατικό που έγινε πριν μερικά χρόνια.
Μάλιστα, επειδή ο πεζός ήταν μπάτσος, καταδικάστηκε άσχημα γιατί "έπρεπε να δίνει το παράδειγμα στους άλλους και να μην παραβιάζει τον ΚΟΚ".
Άννα, σε ποιά χώρα καταδικάστηκε μπάτσος; Μετά το ατύχημα ξαναπέρασα από το ίδιο μέρος στη Συγγρού -αρκετές φορές. Πλέον αποφάσισα να μετράω τους πεζούς που κάνουν καταδρομικές μεταξύ των αυτοκινήτων και ξεπετάγονται πίσω από λεωφορεία. Μιλάμε για πάρα πολλά άτομα -απορώ πως δεν σκοτώνεται ένας την ημέρα.
Δημοσίευση σχολίου
Άσε κάτι για το γκαρσόνι ρε!