Ded city rockers

Τι διάβολο σημαίνει «Tiger shark murder girl»; Ο Perri λέει «είναι το μοναδικό τραγούδι μας που παίζουν στο ραδιόφωνο γιατί δεν έχει κακές λέξεις μέσα» -μπορεί και να κάνει πλάκα, δεν ξέρω. Δεν έχω ακούσει ποτέ τους Ded City Jetz στο ραδιόφωνο –αλλά τρέχουμε να τους προλάβουμε στο Ejekt, ξεκινάνε πρώτοι και πρέπει να περάσουμε 17 ελέγχους (συν ένα παρκάρισμα φωτογραφικής μηχανής) για να φτάσουμε κοντά στη σκηνή.

Οι Jetz παίζουν σα να τους έχουν μόλις αποψύξει, μουδιασμένοι, νευρικοί και αγχωμένοι (είχαν στραβώσει με διάφορα, όπως έμαθα μετά). Είκοσι άτομα είμαστε μπροστά, κάποιοι πιτσιρικάδες που χορεύουν, η Raz με τον Kavou παρακολουθούν, εγώ με ένα προφυλακτικό στο χέρι (ευγενική διαφημιστική χορηγία γνωστής εταιρείας) -σκέφτομαι να το πετάξω στο Νίκο όσο αυτός κοιτάζει τα μόνιτορ στο πλάι, αλλά κωλώνω γιατί είμαι φάτσα με τους σεκιουριτάδες. Μια παρέα πίσω μας ζητωκραυγάζει «Χανιώτης, Χανιώτης!» (είναι οι κολλητοί του), ο Νίκος χαιρετάει με τη σεμνότητα ενός φτασμένου superstar και ο Billy τραβάει μια πωρωμένη διασκευή του «Brand new Cadillac» των Clash –«αυτός τραγούδησε λες και ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανε πριν πεθάνει», σχολιάζει ο Kavou. Η Tomboy δεν είναι και πολύ χαρούμενη γιατί έχασε σχεδόν ολόκληρο το αγαπημένο της κομμάτι. Απέξω ο marquee κοντοστέκεται αναποφάσιστος –δεν τον ψήνει ο ήχος των Jetz, έχει κι ένα κακό προαίσθημα για τη συναυλία.

Τελικά το προαίσθημα του marquee δικαιώνεται –το Ejekt γίνεται κώλος, ο Νίκος τρέχει στα καμαρίνια να σώσει τα όργανα του συγκροτήματος, κάποιοι ψευτόμαγκες κλέβουν λεφτά από το πουκάμισο του Perri, μερικοί «συνειδητοποιημένοι επαναστάτες» καίνε το τζιπ του ντράμερ και αποχωρούν πανηγυρίζοντας για «το χτύπημα που κατέφεραν στο κατεστημένο». «Επιχορηγούμενη επανάσταση» λέγεται αυτό, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Έμαθα τους Jetz από ένα mail. Ο Νίκος ο Χανιώτης μου έγραφε πως γουστάρει τις σαχλαμάρες που γράφω στο blog μου και ότι συμμετέχει σε ένα συγκρότημα, έχουν και σελίδα στο myspace, αν θέλω ας ρίξω μια ματιά. Ντροπαλό παιδί –ούτε καν τη διεύθυνση της σελίδας τους δεν μου έγραψε! Έκανε και μια περιγραφή της μουσικής του συγκροτήματος –ενδιαφέρουσα μου φάνηκε, αλλά είμαι σκεπτικιστής από τη φύση μου.

Άνοιξα τη σελίδα τους με υφάκι μπλαζέ –και κόλλησα αυτομάτως. Οι Jetz σέρβιραν rock ‘n’ roll όπως ακριβώς είχα συνηθίσει να το παραγγέλνω. Με βρώμικες punk φαζαρισμένες κιθάρες, με βραχώδη ντραμς και τσαχπίνικο μπάσο. Punk Glam Rock –αυτό γράφει η σελίδα τους πως παίζουν και δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Είχαν και κάτι βιντεάκια όπου αποδεικνυόταν ότι το συγκρότημα μπορούσε να στηθεί μνημειωδώς στη σκηνή.

«Remember these names. They could save you in an emergency. Read them, learn them, live them..

Billy the Kid Zervakakis- Spider guitar, vocals, muscle shirts

Dimosthenis Kazaglis- Big drums, occasional vocal screeching, FTW tattoos

Nikos Xaniotis- Bass, vocals, dances like a man on a holy mission

Perri Pagonis- Jackson Pollock guitar, vocals, wears too much jewelry.»

Όταν έκλεισα τη σελίδα, έγραψα ένα mail στον Νίκο, λέγοντάς του πως γουστάρω πολύ τη μουσική τους και ξέχασα το όλο θέμα. Αλλά δεν γλιτώνεις έτσι εύκολα από τους Ded City Jetz!

Είναι Κυριακή και πίνουμε τσικουδιές με τον Jean meets Tonic που δεν έχει ακόμα συνέλθει από την έκσταση της Σαββατιάτικης συναυλίας των Last Drive. Ρίχνει πρόταση -«πάμε και στη σημερινή συναυλία τους;» Νιώθω ήδη τα κόκαλά μου να πονάνε από τις παλιότερες εμφανίσεις των Drive, αλλά συμφωνώ. Έτσι, βρισκόμαστε στο Gagarin, μπροστά στη σκηνή πριν ξεκινήσει το support με τη λογική «πιάσε νωρίς θέση γιατί μετά θα γίνει της πουτάνας». Και, φυσικά, εμφανίζονται στη σκηνή οι Ded City Jetz!

Το συγκρότημα δείχνει από την αρχή ότι γουστάρει να παίξει "στα γεμάτα"–ο κόσμος χοροπηδάει και ο Jean με σκουντάει –«ρε συ, αυτοί γαμάνε!», λέμε ταυτόχρονα. Εκείνη τη βραδιά καταλάβαμε τι σημαίνει η έκφραση «dances like a man on a holy mission», πίστεψέ με δεν υπάρχει καλύτερη περιγραφή για την κίνηση του Νίκου επί σκηνής. Εντάξει, τους Drive τους περιμέναμε –και ήταν όπως ακριβώς τους θυμόμασταν. Αλλά οι Jetz μας εντυπωσίασαν. Δυνατά riffs, ξεσηκωτικά τραγούδια, καντάρια ιδρώτα πάνω στη σκηνή. Απλά πράγματα –«rock ‘n’ roll και άλλα συναφή».

«Ποιος είναι ο δικός σου;» ρωτάει ο Jean.

«Δε θυμάμαι ρε γαμώτο», απαντάω.

«Αυτός εκεί ο missionary man», λέει η Tomboy χοροπηδώντας.

Περίφημα!

Μετά από κάποιες μέρες συναντηθήκαμε για μπύρες με το Νίκο –πήγαμε στο μπαράκι που βάζει μουσική ο Jean γιατί τρωγόταν από περιέργεια να τον γνωρίσει. Ποιος; Ο Jean στην αρχή. Αλλά μου λέει σε κάποια φάση ο Νίκος:

«Ξέρεις, είναι ένας blogger που πολύ γουστάρω να τον διαβάζω, αλλά τώρα έχει σταματήσει να γράφει».

«Ποιος ρε;»

«Κάποιος Jean meets Tonic».

«Σώπα! Μήπως θέλεις να τον γνωρίσεις κιόλας; Για κοίτα κατά τα πλατό!»

Μαγικά πράγματα.

Οι Ded City Jetz είναι καινούργιο συγκρότημα.

«The band formed in September, 2006, in Athens, Greece. The members include former musicians from Greek pop band Oneirοpagida and underground surf/punk/rockabilly legend Serfin' Ded. They play in the style of dark punk/hard rock/glam-grunge guitar hero stuff. Also they swagger and fight their way through thunderous covers by American blues and subculture artists. Undoubtedly they are the current local phenomenon of the Athens rock scene. With half a liver and half a brain and all the guts in the world they have come to save your children. You should thank them every night for protecting them from cheesy ballads and light pop cr*p which are relentlessly played on the fm radio stations».

Και βελτιώνονται συνεχώς. Δένουν περισσότερο τον ήχο τους, καθαρίζουν τις φωνές τους (ο Perri δεν θυμίζει πια τον Jello Biafra) κάνουν πιο ογκώδεις εμφανίσεις. Και δεν βιάζονται –έτσι λέει ο Νίκος. Ετοιμάζονται και περιμένουν τα πράγματα να έρθουν. Μετά το Ejekt άνοιξαν και τη συναυλία του Alice Cooper –δεν τους είδα, αλλά είπαν οτι το διασκέδασαν. Οι μουσικοί που τον συνόδευαν ήταν καταπληκτικοί τύποι -"και γεμάτοι τατουάζ, εμείς μπροστά τους ήμασταν σαν παιδάκια του νηπιαγωγείου", λέει ο Perri.

Η άποψή τους για τις περιπτώσεις που παίζουν μόνοι τους είναι να φτιάχνουν πακέτο τη συναυλία με την μουσική πριν και μετά. Γι΄αυτό κανονίζουν σετάκια με djs που παίζουν ότι χορεύεται από punk, garage, psychobilly …

Έτσι έγινε και στην τελευταία τους συναυλία στη MAD –αυτή άλλωστε ήταν η αφορμή για το συγκεκριμένο post. Σάββατο βράδυ και ψάχνουμε το μαγαζί στο Γκάζι –εντάξει, δηλώνω πλήρως άσχετος με τα καινούργια in στέκια της Αθήνας. Πέφτουμε πάνω στο Νίκο, τον Perri και άλλους φίλους τους που πίνουν μπύρες (κάποιος έχει φέρει και μια σοκολάτα). Η συναυλία έχει διαφημιστεί λίγο (πολύ λίγο) και έχουν μαζευτεί καμιά τριανταριά φίλοι των παιδιών. Ψάχνω για ενδείξεις απογοήτευσης –οι Jetz το ρίχνουν στο χαβαλέ.

«Να βγούμε με ακουστικά όργανα;»

«Να φέρουμε γυναίκες για κράχτες;»

«Δεν θα γίνουμε ούτε απόψε διάσημοι ρε γαμώτο!»

«Που θα πάτε διακοπές;»

«Καλώς τον χοντρό!» (αυτό πάει για τον Billy που σηκώνει τη μπλούζα για να μετρήσουμε τα κόκαλά του).

«Κυρίες και κύριοι, εντός ολίγου αρχίζουν οι Ded City Jetz. Για περάστε να θαυμάσετε τα γυμνά μας μπαλέτα –είναι και τζάμπα!» αναγγέλλει το κεφάλι του Νίκου και ξαναχάνεται μέσα στο μαγαζί.

Μπαίνουμε όλοι μέσα. Και οι 30!

Στηνόμαστε μπροστά τους, στήνονται μπροστά μας και ξεκινάνε:

«More dead people», το συγκρότημα βρίσκει τους χώρους του πάνω στη σκηνή. Οι δυο κιθαρίστες στη μια πλευρά κι ο Νίκος από την άλλη σαν τον ψωριάρη.

«Tiger shark murder girl», το τραγούδι που παίζουν όλα τα ραδιόφωνα –είπαμε γιατί. Οι κιθαρίστες σολάρουν ο ένας στην πλάτη του άλλου (με όλες τις έννοιες) και σπρώχνονται σαν βρωμοπανκιά -ποιος είναι πάνω στη σκηνή και ποιος από κάτω;

«Pimp», ο Perri ξηγιέται ατόφια r’n’r στιχάκια –«I say you’re a fuckin’ pimp and you try to fuck me».

«The dead upstairs», το αγαπημένο μου τραγούδι τελικά –ο Billy οργιάζει σαν κλώνος του Joe Strummer. (Μικρέ, αν οι πεθαμένοι μας βλέπουν να είσαι σίγουρος πως έχεις κερδίσει κάποιο χαμόγελο γεμάτο χαλασμένα δόντια).

Διασκευές θεμάτων του Rob Zombie, ο Perri παίζει ακόρντα με τη θρυλική κυκλική κίνηση του Pete Townsend, ο Βilly κόβει βόλτες πηδώντας πάνω από τα καλώδια ή κυλιέται στο πάτωμα, ο Νίκος χορεύει στην πίστα μπροστά στη σκηνή, ο κόσμος διασκεδάζει όσο και το συγκρότημα.

Έρχεται ο Godot μόνο για να προλάβει το τελευταίο κομμάτι –διασκευή, πασίγνωστο, αλλά το ξέχασα. Οι Jetz ευχαριστούν και κατεβαίνουν …

«Δεν θα παίξετε άλλο ρε;»

«Γιατί; Αρκετά ρεζίλι δεν γίναμε;» γελάει ο Νίκος.

Καταλήγουμε στα τραπεζάκια έξω από το μαγαζί μέχρι τις 4, φίλοι φίλων και γνωστοί, μιλάμε για το πώς πήζουν τυρί, για αυτοκίνητα, γυναίκες, παλιές συναυλίες, ατάκες του Χάρυ Κλυν … Κουτσομπολεύουμε ότι περνάει με ειδίκευση στις trendy ντεθιάρες. Οι Jetz μας ευχαριστούν που ήρθαμε, καληνυχτίζουν και φεύγουν. Εμείς πάμε για μακαρονάδα.

Τι έγινε; Που είναι το σημαντικό του όλου ζητήματος; Κάποια ζόρικα τραγούδια; Μια σπιντάτη συναυλία; Τέσσερις ξηγημένοι τύποι που περνάς καλά μαζί τους και κάτω από τη σκηνή; Εντάξει –όλα αυτά είναι ωραία και να πάτε στην επόμενη συναυλία των Jetz οπωσδήποτε –θα περάσετε σίγουρα καλά.

Το σημαντικό όμως είναι πως οι Jetz δεν ανήκουν εδώ. Έρχονται από τα παλιά -κι ας είναι σχετικά μικροί κι ας μην τα πρόλαβαν. Έρχονται από νύχτες στον ΠΗΓΑΣΟ, όταν δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις το συγκρότημα από τους θαμώνες του μαγαζιού. Από τότε που τα συγκροτήματα έπαιζαν στο ΑΝ και στην ΑΙΤΝΑ –τότε που έτριζαν συντονισμένα τα ξύλινα πατώματα και χτυπούσες φιλικά τον κιθαρίστα στην πλάτη. Τότε που υπήρχαν εφαπτόμενες παρέες. Από εκεί έρχονται οι Jetz σαν bonus track σε κάποιο ξεχασμένο soundtrack βινυλίου. Και γι΄αυτό χαίρομαι πολύ που τους γνώρισα –μπορεί να μη μοιάζουν με γλυκανάλατο ποπ γκρουπάκι, μπορεί να μην τσιρίζουν τα τραγούδια, μπορεί να μην έχουν ηλεκτρονικό ήχο, μπορεί να μην πειραματίζονται με ιρλανδικές γκάιντες και φλογέρες των Ιμαλαΐων –αλλά βγαίνουν και παίζουν κολασμένα δωδεκάμετρα από αυτά που γουστάρω. Και πολύ το γουστάρω –γιατί είχα χρόνια να το ακούσω.

Τελικά, μήπως ξέρει κανένας τι διάβολο σημαίνει «Tiger shark murder girl»;

Posted in: Κολλήματα