Εκλογές -ένας δημοκρατικός βιασμός

Δεν μου αρέσει να γράφω για τις εκλογές –ειδικά σε προεκλογική περίοδο και ακόμα ειδικότερα σε δημόσιο χώρο κατά τη διάρκεια προεκλογικής περιόδου. Αυτή μου η δυσφορία έχει να κάνει κυρίως με την προσωπική μου στάση απέναντι στη διαδικασία, η οποία δεν υπήρξε πάντοτε συνεπής. Συνεπής ως προς τι; Συνεπής ως προς οτιδήποτε. Ψέματα –ότι κι αν έχω κάνει στις εκλογές, ποτέ δεν έχω ψηφίσει Δεξιά, αυτό είναι ένα μίνιμουμ συνέπειας, όσο να πεις.

Αν όμως τα φέρει η κατάρα να γνωρίσεις τον Σκιές μιλάν κι αν διαβάσεις το σχετικό του πόστ δεν είναι εύκολο να μείνεις αδρανής. Ο άνθρωπος παρουσιάζει την αποχή από την εκλογική διαδικασία μέσα από το τραγικό πρίσμα του αδιεξόδου αντιπροσώπευσης που κυριαρχεί, τουλάχιστον στη δική μας κοινωνία –συναισθηματικά με καλύπτει απόλυτα η ανάλυσή του. Αλλά έχω κάποιες αντιρρήσεις, σε προσωπικό επίπεδο –και δεν μου φταίει σε τίποτα ο άνθρωπος για να του καταστρέψω το πόστ με ένα σχόλιο μεγαλύτερο από το κείμενό του!

Πριν συνεχίσω να ξεκαθαρίσω το αυτονόητο: το πόστ του Σκιές, αλλά και το δικό μου δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προσωπική μας στάση απέναντι στη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση. Αν είχαμε θέσεις ικανές να καλύψουν τις προσδοκίες και άλλων ανθρώπων, αν είχαμε λύσεις στο πρόβλημα της δημοκρατικής φαρσοκωμωδίας που παίζεται στη χώρα μας, θα έπρεπε να τις καταθέσουμε έξω από εδώ –σε επίπεδο συλλογικής λειτουργίας. Δεν λέμε τι πρέπει να κάνει ο κόσμος, λέμε τι θα κάνουμε εμείς. Εξηγηθήκαμε;

Πριν προχωρήσω σε αυτά που θέλω να πω, θα κάνω μια σύντομη καταγραφή της δικής μου «συμμετοχής» στις εκλογικές αναμετρήσεις της τελευταίας εικοσιπενταετίας (περίπου τόσο είναι το διάστημα που έχω δικαίωμα ψήφου):

-Ξεκίνησα την καριέρα μου ως ψηφοφόρος ρίχνοντας άκυρο ΟΤΑΝ ο καυγάς μου με τον εκάστοτε δικαστικό αντιπρόσωπο, για τη μη ύπαρξη «λευκού» ανάμεσα στα ψηφοδέλτια, δεν κατέληγε στην «ως δια μαγείας» εμφάνιση των «λευκών» ψηφοδελτίων που βρίσκονταν επιμελώς καταχωνιασμένα κάτω από το τραπέζι. Μια φορά μάλιστα, κάποιος δικαστικός μου έδωσε ένα λευκό φύλλο που έκοψε από το μπλοκάκι του. Φυσικά, τότε έστησα άλλον καυγά –αφού αναγκάζοντάς με να ζητήσω «λευκό» παραβίαζαν το δικαίωμά μου στη μυστική ψηφοφορία.

-Η «λευκή» μου περίοδος διαταράχτηκε μόλις τρεις φορές. Την πρώτη, ψήφισα Κύρκο (ήταν η εποχή που έκλεινε τις προεκλογικές του ομιλίες παίζοντας φυσαρμόνικα), τη δεύτερη ψήφισα Οικολόγους –Εναλλακτικούς (ήταν η εποχή που όλοι νιώθαμε περιέργεια σχετικά με το πως θα μπορούσε να σταθεί ένας καθαρά εξωκοινοβουλευτικός φορέας στο κοινοβούλιο –τελικά η περιπέτεια είχε άδοξο τέλος) και την τρίτη φορά ψήφισα Σημίτη (ήταν η εποχή που είχε πει ‘ευχαριστώ τους Αμερικάνους’ και είχε δώσει τον Οτσαλάν στους Τούρκους). Φέτος, αν αντέξω μέχρι τέλους, θα είναι η τέταρτη φορά που θα ψηφίσω Κόμμα.

-Στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις δεν πηγαίνω καν. Βαριέμαι, προτιμώ να κάνω καμιά βόλτα εκμεταλλευόμενος την εκλογική άδεια της Tomboy.

Τα παραπάνω, αφορούν βέβαια, τις βουλευτικές εκλογές και τις ευρωεκλογές. Σε δημοτικό επίπεδο έχω ψηφίσει αρκετές φορές, αλλά, ειλικρινά, δεν θυμάμαι ποια παράταξη υποστήριζε τους «εκλεκτούς» μου –σίγουρα όχι η Δεξιά, μάλλον ο Συνασπισμός, το ΚΚΕ και ίσως το ΠΑΣΟΚ. Σε επίπεδο δήμων η κομματική στήριξη μεταβάλλεται ασύστολα.

Αφού ξεκαθάρισα τη, μέχρι τώρα, θέση μου μπορώ να προχωρήσω σε μια σύνοψη των απόψεών μου σε επίπεδο πολιτειακού ζητήματος:

-Αυτό που υπάρχει στην Ελλάδα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Είναι, μάλλον, μια ολιγαρχία οικονομικής φύσεως, όπου συγκεκριμένα συμφέροντα ανεβοκατεβάζουν αντιπροσώπους βιτρίνας (λέγονται και «κυβερνήσεις»).

-Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΚΛΕΓΕΣΘΑΙ. Σίγουρα, ο καθένας μπορεί να κάνει μια αίτηση στο Πρωτοδικείο και να συμμετάσχει στις εκλογές, αλλά αυτό, από μόνο του, δεν σημαίνει τίποτα. Αν δεν δαπανήσεις αμύθητα ποσά ή αν δεν έχεις την στήριξη κάποιου οικονομικού –μηντιακού νταβατζή (πράγμα που, συνήθως, είναι το ίδιο) δεν πρόκειται κανένας να πάρει χαμπάρι τις θέσεις σου. Θα καταλήξεις ένας ακόμα γραφικός δίπλα στο «Κόμμα των κυνηγών», λίγο πιο κάτω από την «Ένωση Κεντρώων».

-Ο, εκάστοτε, εκλογικός νόμος είναι, βαθύτατα ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ. Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή όπου το 30κάτι τις εκατό των ψηφοφόρων εκλέγει κυβέρνηση καπελώνοντας το υπόλοιπο 60και; Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή, όπου τα «λευκά» και τα «άκυρα» δεν καταμετρούνται αλλά μοιράζονται –ενίοτε στα δυο πρώτα κόμματα; Αυτό είναι ένα τσίρκο με τους ψηφοφόρους στον ρόλο των εκπαιδευμένων ζώων και τους πολιτικούς στον ρόλο των ταχυδακτυλουργών.

-Στην ελληνική δημοκρατία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ. Μπορείς ίσως να επιλέξεις ποιο από τα δύο κυρίαρχα κόμματα θα αναλάβει την διακυβέρνηση, μπορείς να βάλεις (ή όχι) στη Βουλή κάποιο μικρότερο κόμμα –αλλά είναι αυτά πραγματικές επιλογές; Έχω δει πολλούς έλληνες «δημοκράτες του καφενείου» να σκίζουν υστερικά τα καλσόν τους με την κατάσταση που επικρατεί στην Κούβα (για παράδειγμα) –και το γεγονός πως ο Κάστρο κατέχει θέση ανάλογη με του Προέδρου της Δημοκρατίας τα τελευταία 50 περίπου χρόνια. «Δικτατορία», αποφαίνονται οι ειδήμονες –ξεχνώντας να αναφέρουν πως και στην Κούβα γίνονται εκλογές. «Δικτατορία», τσιρίζουν τη στιγμή που δεν νιώθουν καμιά ενόχληση από το γεγονός οτι στη χώρα τους, τα τελευταία 70 περίπου χρόνια, εναλλάσσονται, στη θέση του πρωθυπουργού δυο μόλις οικογένειες –με μικρά, ενδιάμεσα, διαλείμματα. Παπανδρέου Γεώργιος (αλλιώς «ο γέρος της τρομοκρατίας»), Καραμανλής Κων/νος (αλλιώς «Τριανταφυλλίδης»), Παπανδρέου Αντρέας (αλλιώς «Σιδερένιος»), Καραμανλής Κώστας (αλλιώς «μπούλης») και, κάποια στιγμή, Παπανδρέου Γιώργος (αλλιώς «το παιντί»). Να υποθέσω πως φταίει ο Κάστρο για το γεγονός πως οι «φωτισμένοι ηγέτες» της χώρας μας ψόφησαν νωρίτερα από αυτόν;

-Στην ελληνική δημοκρατία (αναρωτιέμαι γιατί το γράφω χωρίς εισαγωγικά), ΨΗΦΙΖΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΘΕΣΕΙΣ. Αγρότες ψηφίζουν τη «Δεξιά των μεγάλων συμφερόντων», μεγαλοϊδιοκτήτες ψηφίζουν το «ΠΑΣΟΚ με το κοινωνικό πρόσωπο», ηθοποιοί ψηφίζουν το «ΚΚΕ της στρατευμένης τέχνης» σε μια κακόγουστη πολιτική φάρσα. Και όλοι μαζί ψηφίζουν «τον άλλο για να φύγει αυτός που είναι τώρα στην κυβέρνηση» -σαν συνέπεια του πλήρους στραγγαλισμού της ελεύθερης πολιτικής βούλησης.

«Δεν έχει σημασία τι θα ψηφίσεις –τελικά, όποιος κι αν βγει θα είναι ίδιος με τον προηγούμενο», λένε πολλοί. Και, επειδή κατανοούν όσα ανέφερα παραπάνω δεν πηγαίνουν καθόλου να ψηφίσουν. Στη λογική του «τίποτα δεν αλλάζει», αποφαινόμενοι πως «δεν τους ενδιαφέρει η συμμετοχή σε ένα στημένο παιχνίδι». Δεκτό –άλλωστε, όπως είπα, κι εγώ έχω βαρεθεί να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα κάμποσες φορές. ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ –το επαναλαμβάνω γιατί έχει σημασία! Γιατί, κατά τα υπόλοιπα, η αποχή από τις εκλογές δεν έχει κανένα νόημα. Βαρέθηκες, απογοητεύτηκες, κουράστηκες, σιχάθηκες; Δεκτό κι εγώ μαζί σου. Αλλά μη μου μιλήσεις για την «πολιτική θέση της αποχής»! Η αναγωγή της προσωπικής συναισθηματικής κατάστασης σε πολιτική συμπεριφορά είναι, το λιγότερο, άτοπη. Γιατί η αποχή είχε νόημα όταν αποτελούσε πολιτική στάση συγκεκριμένου χώρου –«δεν συμμετέχουμε στις εκλογές», έλεγε το ΚΚΕ πριν τον εμφύλιο, «δεν ψηφίζουμε κανέναν», έλεγαν οι Ζαπατίστας στις τελευταίες Μεξικανικές εκλογές. Και το έλεγαν με επιχειρήματα, ζητούσαν μαζική αποχή –αυτό είναι μια πολιτική στάση. Μην βιαστείς να κρίνεις αν η συγκεκριμένη στάση ήταν σωστή ή λανθασμένη κατά περίπτωση –δεν είναι εκεί το θέμα.

Η προσπάθεια μαζικής αποχής από τις εκλογές εξυπηρετεί συγκεκριμένες επιδιώξεις και αποτελεί πολιτική θέση. Η μπάχαλο-αποχή που παρατηρείται στις αμερικάνικες εκλογές (και, πρόσφατα, στις ελληνικές) δεν λέει τίποτα απολύτως! Μπορεί να απέχεις γιατί είσαι κατά του εκλογικού συστήματος, ή γιατί διαφωνείς με τους υπάρχοντες υποψήφιους, ή γιατί έχασες την ταυτότητά σου, ή γιατί βαριέσαι να πας στο εκλογικό κέντρο, ή γιατί έπαθες ποδάγρα –δεν υπάρχει ενιαία θέση σε όλα αυτά! Και δεν αλλάζει η κατάσταση με τέτοιου είδους αποχή. Στην Αμερική ψηφίζει το 40% των εγγεγραμμένων –ε, και λοιπόν; Είδες εσύ κανένα Πρόεδρο να αγχώνεται για το θέμα; Να μην έχει υπερεξουσίες; Στην Ελλάδα η αποχή έχει φτάσει στο 20% -ε, και; Αφού οι έδρες του κοινοβουλίου κατανέμονται σύμφωνα με την κατανομή των ΕΓΚΥΡΩΝ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΩΝ ΜΟΝΟ. Όλα τα άλλα δεν προσμετρούνται!

Και τα Κόμματα; Είναι όλα ίδια; Εντάξει, τα Κόμματα είναι εκπρόσωποι και εκφραστές του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος –αν είσαι αναρχικός, τροτσκιστής ή αγνός μαρξιστής, δικαιούσαι να θεωρείς την αστική δημοκρατία εχθρό σου και οι εχθροί δεν έχουν πρόσωπο. Αλλά, αν δεν είσαι κάτι από αυτά –η προσπάθεια εξομοίωσης όλων των κοινοβουλευτικών Κομμάτων συνιστά καθαρή αφέλεια! Εξηγούμαι περιληπτικά:

-Υπάρχει η Δεξιά. Αυτή η Δεξιά που έστελνε κόσμο στα ξερονήσια, που βασάνιζε και σκότωνε. Η «Δεξιά του Κυρίου», η παράταξη του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Ίδια και απαράλλαχτη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

-Υπάρχει το ΠΑΣΟΚ. Η συνέχεια της παλιάς «Ένωσης Κέντρου», οι απόγονοι αυτών που άνοιξαν τον δρόμο στη χούντα, οι αμφιταλαντευόμενοι μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς με στόχο την κατάληψη της εξουσίας, οι προσχηματικοί.

-Υπάρχει το ΚΚΕ. Το κόμμα -δορυφόρος της ΕΣΣΔ, ακόμα και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ! Οι προδότες της αριστερής ιδεολογίας, οι υπεύθυνοι για τον άδικο θάνατο αθώων αγωνιστών, οι χωροφύλακες κάθε λαϊκής διεκδίκησης.

-Υπάρχει ο Συνασπισμός (ή όπως αλλιώς λέγεται). Οι συνεχιστές του ευρω-κομμουνισμού (ιταλικής κοπής σε στυλ Μπερλιγκουέρ και Κράξι, αν θυμάσαι), οι απόγονοι της ΕΔΑ, το Κόμμα που διαθέτει συμπαθές κοινωνικό πρόσωπο αλλά στερείται συγκεκριμένων θέσεων. Εξαντλείται σε γενικόλογα ευχολόγια –κάτι σαν τις κίνησεις των μπλόγκερς «για την Αμαλία», ή «κατά των δασικών πυρκαγιών».

-Και υπάρχουν οι φασίστες. Ρατσιστές, εθνικιστές, αρχαιολάτρες βρυκόλακες, Παπαθεμελήδες, Καρατζαφέρηδες, Πλεύρηδες –τα ονόματα αλλάζουν, η απειλή παραμένει.

Τα Κόμματα λοιπόν δεν είναι ίδια. Καθόλου. Απλά δεν εκφράζουν καμιά από τις ανάγκες του λαού. Όλα όσα έγραψα μέχρι τώρα είναι οι προσωπικές μου απόψεις και το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει φροντίσει να μου τις ενισχύσει –θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες παραδείγματα σε κάθε συμπέρασμά μου, αλλά δεν υπάρχει λόγος.

Αν λοιπόν έτσι είναι τα πράγματα –τι μένει να κάνω στις εκλογές που πλησιάζουν; Εγώ, σαν άτομο –όχι η χώρα ολόκληρη, εντάξει; Και, φυσικά, το οτι εκθέτω την άποψή μου δεν σημαίνει πως προτείνω να την ακολουθήσει κανένας άλλος –απλά, σαν άτομο θα χρησιμοποιήσω τη μοναδική επιλογή που διαθέτω στα πλαίσια της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» -όπου οι εκλογές μοιάζουν με το παλιό εκείνο σήριαλ που λεγόταν «Εσύ αποφασίζεις» (με τον Γιάννη Βούρο, αν θυμάσαι). Θα ακολουθήσω τον Βούρο λοιπόν. Που είναι ο Βούρος; Στο ΠΑΣΟΚ. Ε, κι εγώ ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσω.

Κοίτα πως έχουν τα πράγματα –δώσε βάση σε μια μικρή παρουσίαση της πρόσφατης ελληνικής, πολιτικής, ιστορίας:

Το 2004, το ΠΑΣΟΚ κολύμπαγε μέσα στην αλαζονεία της εξουσίας μέχρι που πνίγηκε. «Δεν σας χαιρετάω», μας είπε η Ειδική Γραμματέας του Υπουργείου μου, «θα τα ξαναπούμε μετά τις εκλογές». «Η μοναξιά του πατριάρχη» σε συσκευασία κυβέρνησης –αλλά δεν μου πήγαινε να ψηφίσω κανένα από τα Κόμματα της πασαρέλας. Κάθισα σε μια καφετέρια και παρακολουθούσα το δικό τους παιχνίδι –δεν ήταν δική μου υπόθεση η εκλογική αναμέτρηση. Όπως και οι προηγούμενες αναμετρήσεις –να μην ξεχνιόμαστε. Μετά βγήκε η Νέα Δημοκρατία. Και φρόντισε να το κάνει «δική μου υπόθεση».

-Καλοκαιριάτικα και στα κρυφά, όσο ο κόσμος πλατσούριζε, κατάργησε τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και τις υπερωρίες. Με θυμάμαι να παρακολουθώ τρομοκρατημένος τον Παναγιωτόπουλο που υποστήριζε πως «η υψηλή αμοιβή των υπερωριών στόχευε στην αντιμετώπιση της ανεργίας –αλλά στην πράξη οι επιχειρήσεις δεν εφάρμοσαν ποτέ τον νόμο, γι΄αυτό καταργούμε τις υπερωρίες»! Raz, αν νομίζεις οτι έχεις διαβάσει ιστορίες τρόμου σου λέω πως κάνεις λάθος! Ο Νοσφεράτου και όλοι οι Κθούλου μαζί δεν έπιαναν μπάζα μπροστά στον υπουργό που καταργούσε «σεμνά και ταπεινά» τις εργασιακές κατακτήσεις των δύο τελευταίων αιώνων.

-Όταν χειμώνιασε, άρχισε η ασύστολη λεηλασία του Δημοσίου χρήματος. Θα πεις «το ΠΑΣΟΚ δεν έκλεβε»; Έκλεβε. Αλλά συγκαλυμμένα. Αυτοί ήρθαν με το γνωστό τραμπούκικο στυλ τους απαιτώντας να τους βγάλεις τα λεφτά από το ταμείο και να τους τα παραδώσεις ιδιοχείρως ψελλίζοντας «ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε αφέντη». Με ποιο απλά λόγια –το ΠΑΣΟΚ κάλυπτε τα ίχνη της κλοπής, η Ν.Δ. έμπλεκε δημόσιους υπαλλήλους οι οποίοι απλά μετέφεραν τις τσάντες χωρίς κανένα όφελος. Ή μάλλον, με μοναδικό όφελος την πρόσκαιρη αναστολή της υπηρεσιακής τους δίωξης. Η μέθοδος του τσιφλικάτου, σε βελτιωμένη έκδοση –αυτή ήταν η πολιτική της Ν.Δ. στον δημόσιο τομέα. Σε αυτή τη λογική, άφησε τους συμβασιούχους ξεκρέμαστους σε συνεχιζόμενο καθεστώς αβεβαιότητας. Και (επειδή η μαλακία των προηγούμενων κυβερνήσεων δεν τους ήταν αρκετή) δημιούργησε καινούργιο συνωστισμό από συμβασιούχους τους οποίους βάφτισε «επιμορφωνόμενους σε προγράμματα του ΟΑΕΔ», πριν τους στρογγυλοκαθίσει σε όλον το Δημόσιο τομέα. «Μειώσαμε την ανεργία από 11% σε 7% περίπου», κόμπασε τις προάλλες ο Κωστάκης. Τι λες ρε καημένε; Σε ποιους τα λες;

-Ύστερα ήρθε η «επιτήρηση». Γάμησαν την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ αμφισβητώντας μια λογιστική συμφωνία της προηγούμενης κυβέρνησης με την Ε.Ε. Την οποία λογιστική συμφωνία την εφάρμοσαν και οι ίδιοι μετά από δυο χρόνια! Γιατί το έκαναν; «Για να μην εκπληρώσουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις», είπαν κάποιοι. «Σιγά τα αυγά!» λέω εγώ. Το πρώτο ή το τελευταίο Κόμμα θα ήταν που θα δικαιολογούσε τις προεκλογικές του παπαρολογίες με το κλασσικό «παραλάβαμε καμμένη γη»; Το θέμα τους δεν ήταν εκεί, κατά τη γνώμη μου. Το πρόβλημα που προσπαθούσαν να λύσουν ήταν η έμφυτη τάση τους για αντιπολίτευση –τόσα χρόνια αυτό έκαναν, δεν ήξεραν τίποτα άλλο. Πως αντιπολιτεύεσαι την προηγούμενη κυβέρνηση όταν την έχεις, ήδη, διαδεχτεί; Η Ν.Δ. είναι η μοναδική κυβέρνηση με εκπροσώπους στα τηλεοπτικά παράθυρα να ουρλιάζουν «όταν θα κυβερνήσουμε εμείς, θα καταπολεμήσουμε τη φαυλοκρατία του ΠΑΣΟΚ!», «εκλογές εδώ και τώρα –σας βαρέθηκε ο λαός!» και οι ροφοί (τηλεοπτικοί παρουσιαστές) να παρατηρούν σαστισμένα: «Μα εσείς είστε κυβέρνηση –τρία χρόνια τώρα!» Να μην ξεχάσω βέβαια πως βγήκαμε από την «επιτήρηση» ε; Μαγειρεύοντας το Δημόσιο Χρέος με δάνειο που παράνομα πήραμε από την J P Morgan (γιατί, απαγορεύεται στα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να δανείζουν χώρες «υπο επιτήρηση» για να μην αλλοιώνονται τα οικονομικά δεδομένα). Δάνειο που το πήρε χαμπάρι η Ε.Ε. και θα μας το κοπανήσει μετά τις εκλογές –μην ξεχνιόμαστε! Πες μου τώρα ποια είναι η κυβέρνηση που θα πιέσει τη Morgan για επιστροφή των χρημάτων του «ομολόγου –απάτη»!

-Από μια δεξιά κυβέρνηση που σέβεται την ιστορία της δεν μπορεί να λείπει το «αστυνομικό κράτος». Οι δικαστικοί (από Πρωτοδικείο μέχρι Άρειο Πάγο) έβγαζαν αποφάσεις σύμφωνα με τις κυβερνητικές υποδείξεις. Οι μπάτσοι απέκτησαν υπερεξουσίες και τις ξεχείλωσαν όσο δεν έπαιρνε. Κοντεύει χρόνος που τα Εξάρχεια είναι περικυκλωμένα από ΜΑΤ. Στα αστυνομικά τμήματα τραβάγανε βίντεο με τα κατορθώματα των εθνικοφρόνων βασανιστών. Στις διαδηλώσεις παίζονταν χοντροκομμένα παιχνίδια προβοκάτσιας που έκαναν τον Ανδρέα του ΄80 να μοιάζει με αθώο μαθητούδι. Συλλήψεις, τραμπουκισμοί, κρατική τρομοκρατία –δεξιά με λίγα λόγια. Πολύδωρας με μια κουβέντα.

-Προσφάτως αποφάσισαν να κάνουν αναδιανομή γης –έβγαλαν λοιπόν ένα χαριστικό νόμο μεταβίβασης πρώην δασικών εκτάσεων σε ιδιώτες και την επόμενη μέρα κάηκε ότι δάσος είχε απομείνει στην Ελλάδα. Λογικό ήταν –τώρα που χαρίζουν, ποιος είναι τόσο μαλάκας ώστε να μην επωφεληθεί; «Κάψε και χτίσε», αναρωτιέμαι αν θα το κάνουν σποτ στην προεκλογική τους καμπάνια. Πάντως, πρόλαβαν να χαρίσουν γύρω στα 65 στρέμματα καμένου δάσους στο καζίνο της Πάρνηθας πριν πάνε σε εκλογές. Γι΄αυτό ίσως καθυστερούν ακόμα οι δίκες των συλληφθέντων, έξω από το καζίνο, διαδηλωτών –πως να τα προφτάσουν όλα οι άνθρωποι;

-Και τελικά, κατέληξαν να προκηρύξουν εκλογές τρομοκρατημένοι από πορίσματα, αγχωμένοι γιατί δεν μπορούν να καταθέσουν προϋπολογισμό και σερνόμενοι από τις δημοσκοπήσεις. Δημοσκοπήσεις! Θυμάσαι πως ο πρωθυπουργός παντρεύτηκε όταν οι δημοσκοπήσεις τον πληροφόρησαν οτι πρέπει να κοντράρει το προφίλ του «οικογενειάρχη Σημίτη»; Θυμάσαι πως έκανε παιδιά για να ανεβάσει το ποσοστό δημοτικότητάς του; Μέχρι και το πόδι του έσπασε ο άχρηστος –παίζοντας μπάλα για να δείξει «ανθρώπινο πρόσωπο»! Ο «φίλαθλος πρωθυπουργός»! Όταν η Εθνική πήρε το Ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο, ο μάγκας τους συμβούλεψε: «πηγαίνετε τώρα και να τους τα πάρετε χοντρά»! Μετά έκοψε την επιχορήγηση της ΕΠΟ -τα τελευταία τρία χρόνια δεν δίνει φράγκο ο Ορφανός γιατί δεν γουστάρει τον Πασόκο Γκαγκάτση! Πως το έλεγαν παλιά; «Για τον αθλητισμό και τον πολιτισμό» -έτσι ακριβώς!

-«Οι εκλογές εκφράζουν την κυριαρχική θέληση του λαού και θεμελιώνουν τη δημοκρατία» -κάπως έτσι τα λέει το Σύνταγμα. Γίνεται να προκηρύξεις εκλογές κουρελιάζοντας τους συνταγματικούς θεσμούς; Με τη Ν.Δ. ακόμα κι αυτό γίνεται! Κάνει πρόωρες εκλογές ο άνθρωπος γιατί θέλει, λέει, να περάσει τη συνταγματική του μεταρρύθμιση και να φτιάξει τον προϋπολογισμό του επόμενου έτους! Αυτοί είναι οι «λόγοι εθνικής σημασίας» για τους οποίους προκηρύσσονται πρόωρες εκλογές! Και δεν βρέθηκε κανένας να πει πως στην επόμενη Βουλή, ακόμα κι αν κερδίσει, με τίποτα δεν θα βγάλει τις απαραίτητες 180 έδρες για την αναθεώρηση. Κανένας δεν απόρησε για το πως «η Ελλάδα πάει καλά και από την επόμενη τετραετία θα αρχίσουν οι κοινωνικές παροχές» τη στιγμή που ο πρωθυπουργός παραδέχεται πως πάει σε εκλογές γιατί ούτε προϋπολογισμό δεν μπορεί να καταρτίσει! Και ο Ρουσσόπουλος ανακοίνωσε τις εκλογές μια μέρα πριν τις ζητήσει ο πρωθυπουργός από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Και ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων μπήκε στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του κόμματος ενώ ήταν ακόμα στη θέση του,γαμώ την ουδετερότητα των Ενόπλων Δυνάμεων μέσα! Για μισό λεπτό ρε παλικάρια! Εγώ, εντάξει, δεν έχω σε καμιά υπόληψη το Σύνταγμα και χέστηκα για την εφαρμογή του. Όχι επειδή δεν κατοχυρώνει το μίνιμουμ των δικαιωμάτων του πολίτη –αλλά γιατί το έχετε κάνει ελβετικό τυρί τα τελευταία χρόνια με τις τροποποιήσεις και τις διασταλτικές ερμηνείες. Κι εσείς και οι προηγούμενοι. Αλλά θέλω να ξέρω –εσείς δεν εκστασιάζεστε με την «ιερότητα του Συντάγματος»; Εσείς δεν ορκιστήκατε να το τηρείτε; Πως το κάνετε σφουγγαρόπανο δηλαδή –απλά και μόνο για να πάρετε τις επόμενες εκλογές; Και μετά σας πειράζουν οι σημαίες που καίγονται και τα παιδιά που «βεβηλώνουν» τον Άγνωστο Στρατιώτη; Ρε καραγκιόζηδες, αν αυτοί επιτίθενται σε σύμβολα (και καλά κάνουν –αν θέλουν να προσδώσουν συμβολική σημασία στις ενέργειές τους), εσείς γαμάτε τους θεσμούς! Για πείτε μου τώρα -τι είναι ποιο σημαντικό για εσάς; Και γενικότερα δηλαδή.

Κλείνοντας λοιπόν, φίλε Σκιές, θέλω να σου πω κάτι. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο η τοποθέτησή σου, αλλά διαφωνώ με το πρακτέο. Γιατί, μπορεί να έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες –αλλά η συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι εφιαλτική. Δεν ξέρω πόσο το έχεις ζήσει –όμως, για μένα, δεν πάει άλλο. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να φύγουν, δε τους αντέχω μια ακόμα τετραετία –δεν υποφέρονται. Και το μόνο που μπορώ να κάνω για να φύγουν είναι να ψηφίσω το άλλο, υποψήφιο να κυβερνήσει, Κόμμα. Δεν με νοιάζει τι είναι –αρκεί να κινούνται «ιδεολογικά» εκεί γύρω στο κέντρο. Δεν είμαι ικανός να ψηφίσω Δεξιά –γι΄αυτό το λέω. Και δεν με νοιάζει που ο Συνασπισμός (ΣΥΡΙΖΑ) έχει μια χαρά θέσεις κι εκείνο τον γοητευτικό Τσίπρα που πολύ τον κάνω κέφι. Γιατί δεν με ενδιαφέρει να αποδυναμώσω την επόμενη κυβέρνηση –θέλω να φύγουν αυτοί που είναι τώρα κυβέρνηση!

Κι αυτό, Σκιές, είναι ο πλήρης βιασμός της βούλησης του εκλογικού σώματος –να σε αναγκάζουν να ψηφίζεις όχι με γνώμονα το ποιος θέλεις να κυβερνήσει αλλά το ποιος θέλεις να ξεκουμπιστεί. Και επειδή έτσι είναι –το ξέρεις καλά, άλλωστε –αν υπάρχει κάποιος που θεωρεί πως ζούμε σε δημοκρατία να μου το πει κι εμένα να το μάθω! Γιατί εγώ λέω πως ζούμε στη χώρα του αδιάκοπου βιασμού και η μοναδική μας επιλογή σχετίζεται με το αν θα χρησιμοποιήσει, ή όχι, βαζελίνη ο βιαστής μας. Γι΄αυτό σου λέω Σκιές, συμφωνώ μαζί σου –αλλά τσούζει πολύ ο κώλος μου για να απέχω.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά