H βλακεία είναι πάντοτε αυτοδύναμη

Ευχαριστημένοι; Οι Δεξιοί έκαναν πάλι κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ τον ήπιε, η «Αριστερά» τσίμπησε 4 μοναδούλες παραπάνω (συνολικά), οι εθνικοφασίστες μπήκαν στη Βουλή. Και η αποχή έφτασε κοντά στο 30%. Είμαστε όλοι χαρούμενοι;

Όσοι ζητούσαν δυνάμωμα της Αριστεράς αισθάνονται δικαιωμένοι; Όσοι φώναζαν «μαυρίστε τα μεγάλα κόμματα», θεωρούν οτι το πέτυχαν; Οι υποστηρικτές της αποχής που ανέβηκε κι αυτή 2-3 μονάδες, νιώθουν εντάξει; Δυνατοί; Τρίτο κόμμα; Μαλακίες.

Γιατί υπάρχουν κάποια δεδομένα. Ευδιάκριτα. Και ενοχλητικά:

-Η Ν.Δ. θα στριμωχτεί με τις 152 έδρες, αλλά δεν τρέχει και τίποτα. Αν ζοριστεί ιδιαίτερα (με καμιά αποχώρηση), ξαναπάει σε εκλογές τις οποίες, πιστεύει πλέον ότι, θα τις πάρει «περίπατο». Και το είπε ο Κωστάκης οτι «πήρε το μήνυμα». Ποιο μήνυμα; Το προφανές.

Οτι μπορεί να διαλύσει ακόμα περισσότερο τους, έτσι κι αλλιώς, προβληματικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης κρίσεων που διαθέτει η χώρα.

Μπορεί να βάζει τους μπάτσους να συλλαμβάνουν 19χρονες φορώντας πολιτικά, αλλά δεν χρειάζεται να εμφανιστεί ούτε μισός μπάτσος στις περιπτώσεις που θα υπάρχει ανάγκη εκκένωσης περιοχών –λόγω φωτιάς, ας πούμε.

Δεν τρέχει τίποτα αν καούν καμιά 65αριά άνθρωποι –σκάμε, σε όσους έμειναν, ένα τριχίλιαρο και ξεμπερδεύουμε.

Δεν πειράζει που δεν σβήνει τις φωτιές η πυροσβεστική –θα σβήσουν, από μόνες τους, κάποια στιγμή.

Δεν έχει σημασία αν κλέβεις από τα ταμεία –όσο υπάρχει το ΚΚΕ που θα σε στηρίξει ζητώντας να γίνει έρευνα για την κατασπατάληση του Δημοσίου Χρήματος από το 1950 και μετά. Το πολύ –πολύ να ζητήσεις κάποιο πόρισμα και να κάνεις εκλογές πριν ανακοινωθούν τα αποτελέσματά του.

Δεν πειράζει αν κομματικοποιήσεις τη δικαστική αρχή –ποιος ασχολείται με την ανεξαρτησία των τριών εξουσιών πλέον;

Δεν τρέχει τίποτα αν καταπατήσεις το Σύνταγμα –αρκεί να πείσεις τον κόσμο οτι και ο αντίπαλός σου το ίδιο έκανε.

Κοντολογίς, δεν έχει σημασία αν τα γαμήσεις όλα –αρκεί να ψήσεις τον κόσμο πως δεν φταις εσύ, αλλά η αντιπολίτευση. Αρκεί να πιστέψουν όλοι πως 3,5 χρόνια τώρα κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ και, στην τελική ανάλυση, «κι αυτοί τα ίδια έκαναν –όλοι ίδιοι είναι».

-Το ΠΑΣΟΚ πήρε το μήνυμα επίσης –μην αγχώνεστε. Έλεγαν οι δημοσκόποι χτες, οτι το ΠΑΣΟΚ έπεσε δυο μονάδες με τις ιστορίες της Φώφης και της Πατουλίδου. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ έχασε με αυτές τις σάχλες, λιγότερο από όσο έχασε η Ν.Δ. με τις φωτιές! 65 νεκροί από τη μια –η «αντικαταστατική» επέμβαση του Άρειου Πάγου και η μίρλα της Βουλίτσας από την άλλη. Τι μετράει περισσότερο;

Κατάλαβαν, λοιπόν, οι άνθρωποι πως δεν περνάει ο Γιωργάκης στο «αγιοποιημένο» εκλογικό σώμα, κατάλαβαν οτι χρειάζονται κι αυτοί έναν «καραμπουζουκλή», «μαχητικό», «δυναμικό». Ήδη ετοιμάζεται ο Βενιζέλος και ήδη ετοιμάζονται για τη ρεβάνς. Πρόβλημα; Κανένα. Αν εξαιρέσεις πως ο Βενιζέλος είναι ένα από τα δυο πιο επικίνδυνα άτομα του κοινοβουλίου (το άλλο είναι η Ντόρα) –δεν υπάρχει κανένα άλλο πρόβλημα.

Με τον Μπένι στη θέση του αρχηγού το ΠΑΣΟΚ έχει μεγάλες πιθανότητες να πάρει τις εκλογές. Και τότε θα καταλάβετε τι θα πει «αυταρχική διακυβέρνηση». Ξεχάστε τους αρχηγούς που παίζουν playstation ή κάνουν τζόκινγκ για να διατηρηθούν άφθαρτοι –εδώ μιλάμε για ατόφια εξαχρείωση.

Γιατί ο Μπένι δεν είναι μόνο αδίστακτος (σιγά τώρα –η πλειοψηφία των πολιτικών έτσι είναι). Ο Μπένι είναι και σατανικά πονηρός. Κι αυτό δημιουργεί κινδύνους όταν υπάρχουν νταραβέρια με την εξουσία. Αν δεν το πιστεύεις, ρίξε μια ματιά στη θητεία του (αλλά και σε αυτή της Ντόρας) σε υπουργικές θέσεις.

Άνθρωποι που χρησιμοποιούν, φανερά και κατ΄επανάληψη την πολιτική τους δύναμη για να γαμήσουν είναι τρομερά επικίνδυνοι –τι να λέμε τώρα; Αλλά είναι, ταυτόχρονα και πολύ αποτελεσματικοί –γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, έχει μεγαλύτερη δυσκολία να πηδήξεις μια γυναίκα (ή άντρα) με αναλογίες μοντέλου όταν εσύ είσαι σα μπουχέσας –από το να ψήσεις τον «κυρίαρχο λαό» να σε ψηφίσει. Ο Μπένι λοιπόν, πήρε κι αυτός το μήνυμα.

-Η Αλέκα πήρε επίσης αυτό που ήθελε. Διατηρώντας την αισχρή κομματική της φρασεολογία, παγώνοντας κάθε αγωνιστική κινητοποίηση στα συνδικάτα που ελέγχει το κόμμα, υποστηρίζοντας θέσεις του 1980 (από τότε έχει να πάρει φαξ από την ΕΣΣΔ). Αλλά και στελεχώνοντας το κόμμα με χριστιανορθόδοξες υστερικές τύπου Κανέλη, με «ξηγημένα μαγκάκια» τύπου Μπουγιόπουλου (έτσι δεν τον λένε αυτόν;) και βετεράνους του «συνδικαλισμού για το συνδικαλισμό». Στηρίζοντας τη Δεξιά και βρίζοντας το ΠΑΣΟΚ, αδιαφορώντας για τα τελευταία 3,5 χρόνια και επικεντρώνοντας στις προηγούμενες κυβερνήσεις –αφού αυτό βόλευε την ψηφοθηρία της.

Με κάτι τέτοια τσίμπησε 150 χιλιάδες ψηφοφόρους παραπάνω και με το νόμο Σκανδαλίδη (απλή αναλογική για τα κόμματα εντός Βουλής, αλλά ενισχυμένη κυβέρνηση του πρώτου κόμματος) απέκτησε 10 εδρούλες έξτρα. Ζήτω στην Αλέκα, ζήτω στους αγωνιστές, ζήτω στους ασυμβίβαστους –«ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», για να μην ξεχνιόμαστε!

-Ο Αλέκος; Μια χαρά κι ο Αλέκος –μην το συζητάς! Κατέβηκε στο δρόμο με τις κινητοποιήσεις κατά του άρθρου 16. Έτρεξε στη ΓΑΔΑ για να συμπαρασταθεί στους συλληφθέντες. Και μετά τους καπέλωσε. Αυτός πάλεψε –άρα δικοί του έπρεπε να είναι όλοι!

Α ναι –διοργάνωσε και την κινητοποίηση των μπλόγκερς με τα μαύρα –μη χέσω! Έβαλε τον κομματικό μηχανισμό του να κυκλοφορήσει τα SMS και τα mails, κατέβασε τους Σύριζες μεταμφιεσμένους σε «σιωπηλούς πολίτες» στο Σύνταγμα, έφτιαξε σελίδες αναδάσωσης ... όλα καλά. Μετά, φυσικά, έριξε ένα ακόμα καπελάκι περιπτωσιακό.

Μια και το έφερε η κουβέντα –ξέρεις πιο είναι το ενοχλητικό σε όλα αυτά; Όχι το καπέλωμα του Αλέκου –συμβαίνουν αυτά, από κάπου πρέπει ο καθένας να μαζέψει ψήφους. Αλλά αυτό που με ενοχλεί είναι οτι, όσοι κατέβηκαν τότε στο Σύνταγμα φορώντας μαύρα, δεν θα πήγαιναν στην περίπτωση που κάτω από την πρόσκληση φιγούραρε το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή –δεν έχει σημασία «τι λες», αλλά «ποιος είσαι εσύ που το λες»! Συμφωνούμε με τις απόψεις κατά περίπτωση –και δεν μιλάω για τις απόψεις κανενός φασιστικού ή άλλου περίεργου κόμματος! Τέτοιος στουρθοκαμηλισμός!

Πάρε λοιπόν Αλέκο μου 110 χιλιάδες «ταραξίες», βάλε 7 δικούς σου παραπάνω στα βουλευτικά έδρανα και κράτα γερά τη σημαία των αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Η Αριστερά από σένα περιμένει να ανακάμψει –καλά τα λες, καλά τα κάνεις –άντε και με Υπουργείο σε λίγα χρονάκια.

-Κι ο εθνικιστής είναι ευχαριστημένος. Χέρι –χέρι με τον φασίστα –ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης κι ο γιος του Πλεύρη σε λίγο κοντά μας! Για τη Μακεδονία, για ένα καλύτερο βιβλίο ιστορίας, για έλεγχο της εισόδου των μεταναστών στη χώρα.

Στη Γαλλία, όταν έμπαινε στο κοινοβούλιο το κόμμα του Λεπέν ο κόσμος διαμαρτυρόταν ηχηρά. Ακόμα κι ο Ζιντάν με τον Καρεμπέ έκαναν απεργία από την εθνική ομάδα –εσύ πως αισθάνεσαι με τους φασιστές στη βουλή; Τι θα κάνεις; Θέλει και ρώτημα; Θα σεβαστείς τη γνώμη του «κυρίαρχου λαού» και θα κάνεις μόκο -τι άλλο;

-Έβλεπα σε πολλά μπλογκς (και άλλου) την παρότρυνση για «ψήφο στα μικρά κόμματα». Υποθέτω οτι αφορούσε τα κόμματα εκείνα που έμειναν εκτός βουλής. Έχω να επισημάνω κάτι –σχετικό. Τα κόμματα που πιάνουν το 3% και μπαίνουν στη Βουλή, μοιράζονται (με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο) 260 έδρες. Οι υπόλοιπες 40 που περισσεύουν (αφορούν ουσιαστικά ψήφους προς τα κόμματα που δε έπιασαν το 3% και έμειναν εκτός) –αυτές λοιπόν οι 40 εδρούλες πάνε όλες στο πρώτο κόμμα! Τι σημαίνει αυτό; Πως όσοι ψηφίσατε τα μικρά κόμματα, ουσιαστικά ψηφίσατε Νέα Δημοκρατία! Μπορείτε τώρα να χαρείτε άφοβα –είστε κι εσείς νικητές!

-Ρε συ ξέχασα την αποχή! Το τρίτο κόμμα, το ενισχυμένο! Αλλά δεν πειράζει –έτσι κι αλλιώς όλοι χεσμένη την έχουν την αποχή. «Αν κάτι δεν σε ενοχλεί, μην το πειράζεις», λένε οι Αμερικάνοι –κι αυτοί, όσο να πεις, ξέρουν από αποχή.

Και κάτι ψιλά για το τέλος:

-Είχα γράψει σε προηγούμενο ποστ για εκλογικό σύστημα που βιάζει ασύστολα την βούληση των πολιτών. Θα προσπαθήσω να το περιγράψω εδώ –λιγάκι πιο δυναμικά, «σε κίνηση» ας πούμε.

Όταν συνειδητοποιείς το εκλογικό παιχνίδι (προσοχή! όχι τα συμφέροντα που εξυπηρετεί η κρατική εξουσία), όταν καταλαβαίνεις πως η επιλογή σου θα είναι περιορισμένη, κατευθυνόμενη και ήσσονος σημασίας –τότε, ίσως, αηδιάζεις. Αποφασίζεις λοιπόν να μην παίξεις το παιχνίδι τους –κάθεσαι σπίτι και περιμένεις. Μέχρι που κάποτε φορτώνεις και συμμετέχεις. Γιατί, ίσως, υπάρχει κάτι που δεν αντέχεις και θεωρείς «το μη χείρον, βέλτιστο». Πας λοιπόν και υφίσταται τον πρώτο σου βιασμό –αλλά, εντάξει, τουλάχιστον δεν ήσουν αδρανής.

Μετά την πρώτη φορά –όλα είναι πιο εύκολα. Καταλήγεις μια εκλογική πουτάνα –το θέμα ήταν να μη χάσεις την παρθενιά σου, τώρα, είσαι πρόθυμος ακόμα και να πουλήσεις την ψήφο σου. Για μια θέση, για μια άδεια περιπτέρου, για 1.000 ευρώ –για οτιδήποτε.

Μέχρι να έρθει η παρακμή -όταν σε μεταχειριστούν με όλους τους τρόπους, μένεις με την ψήφο στο χέρι και παρακαλάς να την πάρει κάποιος. Θλιβερή κατάσταση ε; Το ίδιο θλιβερή με το να κάθεσαι –σαν αγάμητη γεροντοκόρη –στο σπιτάκι σου, περιμένοντας τους άλλους να ψηφίσουν και για σένα.

-Δεν είναι όλοι ίδιοι. Το ξαναγράφω, για εμπέδωση –δεν είναι όλοι ίδιοι! Αυτή ήταν, στις συγκεκριμένες εκλογές, η γραμμή των δύο «Αριστερών» κομμάτων για να πάρουν τις ψήφους των αναποφάσιστων –αγανακτισμένων. Θέλω όμως να ρωτήσω κάτι –αν στη θέση της Ν.Δ. βρισκόταν το ΛΑ.Ο.Σ., πάλι το ίδιο σύνθημα δεν θα είχαν τα κόμματα της «Αριστεράς»; Θα μου πεις –«άλλο το ΛΑ.Ο.Σ., άλλο η Ν.Δ.» -σωστά; Γεωργιάδης (της Ν.Δ. αυτή τη φορά), Πολύδωρας, Αλογοσκούφης, Γιαννάκου, Πετραλιά, Τσιτουρίδης, Σπηλιωτόπουλοι (Άρης και Σπήλιος), Μπακογιάννη, Ανδρεουλάκος, Γκιουλέκας. Να συνεχίσω; Άλλο το ΛΑ.Ο.Σ και άλλο η Ν.Δ.; Σοβαρολογείτε;

Θέλω να ρωτήσω και κάτι τα παιδιά που υποστήριξαν την κίνηση υπέρ του πολιτικού γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων. Είναι τα δυο κόμματα εξουσίας ίδια; Με την αναφορά του «συμβολαίου συμβίωσης» στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ από τη μια και τις απαντήσεις της Μαριέττας («η ταυτότητα των δυο φύλων είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, αν η κόρη μου ήταν λεσβία θα έψαχνα μήπως την έχουν παρασύρει ή το κάνει από αντίδραση») και του Παυλόπουλου («ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει, αλλά αν ο γιος μου ήταν γκέι θα αναρωτιόμουν τι έκανα λάθος») από την άλλη; Διακρίνετε μεγάλες ομοιότητες σε αυτά; Τα λέω μετά τις εκλογές γιατί δεν έχω καμιά όρεξη να απαντάω σε κατηγορίες περί προπαγάνδας υπέρ κάποιου κόμματος.

-Είχα γράψει πριν τις εκλογές οτι θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ. «Δεν θυμάσαι τι έκανε το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια;» μου έλεγαν οι φίλοι μου. Θυμάμαι. Και πολύ καλά μάλιστα. Έχω και μια κοκάλινη θήκη σε σπασμένο δόντι –ενθύμιο από Πασοκικό ξύλο –θυμάμαι σου λέω.

Αλλά θυμάμαι και τι θα πει Δεξιά. Από τον Κουμή και την Κανελλοπούλου, από τον Τσιρώνη μέχρι τον Τεμπονέρα –θυμάμαι. Από τους συνταξιούχους λοχαγούς που μου ζάλιζαν τ΄αρχίδια στο στρατό, μέχρι τις ζαρντινιέρες και τα πράσινα παπούτσια –το ξύλο στους μετανάστες, θυμάμαι. Και την πρέζα που κατακλύζει την πλατεία κάθε φορά που βγαίνει η Δεξιά –καθαρή πρέζα που σκοτώνει ένα κάρο κόσμο από overdose –θυμάμαι. Εσείς τα ξεχάσατε όλα αυτά;

-Τελικά όμως δεν ψήφισα κανέναν. Γύρισα μια μέρα στο σπίτι μου και βρήκα ένα χαρτί όπου με όριζαν μέλος εφορευτικής επιτροπής. Πήρα την επόμενη μέρα στο Πρωτοδικείο –«κύριοι, είμαι δημόσιος υπάλληλος –ο νόμος λέει πως απαγορεύεται να συμμετέχω σε εφορευτικές». Μου είπαν να πάω ένα χαρτί από τη δουλειά μου στο εκλογικό κέντρο και να απαλλαγώ –πήγα.

Μια κωλόγρια δικαστική αντιπρόσωπος δεν το δέχτηκε. «Μα, το λέει ο νόμος», της επεσήμανα. «Δεν με ενδιαφέρει –να έρθετε, να ντανιάζετε ψηφοδέλτια –αφού λείπουν κι άλλοι! Πηγαίνετε και ξαναελάτε σε 2 ώρες –τότε θα ψηφίσετε κιόλας!» Αντέδρασα. Της εξήγησα πως δεν ήταν δικό μου πρόβλημα η έλλειψη μελών της εφορευτικής. Αδιαφόρησε.

Σκέφτηκα πως η δικαστική αντιπρόσωπος με παρότρυνε να παραβώ ένα νόμο. Σκέφτηκα πως, για να κάνει τη δουλειά της, έγραφε κανονικά τους νόμους. Αλλά, αν επρόκειτο για κάτι που θα εξυπηρετούσε εμένα, πήγαινα στοίχημα τον κώλο μου πως θα ήταν άτεγκτη. Το έχω αντιμετωπίσει –«αυτό λέει ο νόμος κύριε, ο νόμος είναι σαφής, δεν μπορούμε να τον παραβούμε». Αυτά σκέφτηκα και δε γούσταρα καθόλου. Μπορεί να ήταν μαλακία μου, αλλά δεν ξαναπήγα στο εκλογικό κέντρο –δεν κάθισα εφτά ώρες να φτιάχνω ψηφοδέλτια για να μου επιτραπεί να ψηφίσω. Μαλακία μου αλλά έτσι έκανα.

Είπε κάτι χτες η Dawkinson –«μετά από τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών, μην τολμήσει κανένας να ξανακοροϊδέψει τους Αμερικάνους για τον Μπους!». Έχει δίκιο –μεγάλη κουβέντα! Επιτέλους γινόμαστε Αμερική, ψηφίζουμε ηλίθιους αρκεί να τους βλέπουμε στην τηλεόραση, αδιαφορούμε για τα γεγονότα και ασχολούμαστε με το «show off» -επιτέλους προοδεύουμε! Αυτή μάλλον θα είναι η «καλύτερη Ελλάδα» που «τη θέλουμε!»

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά