1. Σφραγίζοντας πλαστά διαβατήρια

Από μικρά παιδιά είχαμε μείνει με την εντύπωση οτι ο «κακός» θα φάει τα μούτρα του τελικά. Ρίξε το φταίξιμο στο Χόλυγουντ, στον Μικρό Καουμπόη ή στον Διγενή Ακρίτα –λίγη σημασία έχει. Ο «κακός» έτρωγε πάντα χώμα κι εμείς δεν θέλαμε να είμαστε Ινδιάνοι, ούτε Γερμανοί. Μέχρι που βρέθηκαν κάτι μάγκες και ισχυρίστηκαν πως οι Ινδιάνοι ήταν τελικά οι «καλοί» και οι Γερμανοί είχαν αξιοθαύμαστα καλοσιδερωμένες στολές. Και λοιπόν; Θέλησαν κάποιοι να παίζουν τους Ινδιάνους απέναντι στα καουμπόικα στέτσον (διπλό χαρτόνι, απέξω μαύρο γκοφρέ –12 δραχμές από το κοντινότερο ψιλικατζίδικο), προθυμοποιήθηκαν κάποιοι άλλοι να φορέσουν καθίκια στο κεφάλι για να μοιάζουν με Γερμανούς που κυνηγάνε ασουλούπωτους αντάρτες. Δεν ήταν έτσι.

Γιατί μάθαμε τότε -πιτσιρικάδες που ξεπατίκωναν τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» -οτι οι «καλοί» δεν κερδίζουν πάντα. Και στα κεφάλια πολλών σφήνωσαν τα καθίκια –όσο μεγάλωναν τόσο πιο δύσκολο ήταν να τα ξεκολλήσουν. Γιατί; Και τι έγινε δηλαδή; Στο κάτω –κάτω ο Χίτλερ έβαλε μια τάξη στη Γερμανία. Τους έσωσε από τη χρεοκοπία και τον εκφυλισμό. Καλύτεροι είναι οι σημερινοί που κολυμπάνε στη ρεμούλα; Άσε μας ήσυχους ρε «Ποντικέ»!

Κι ο Αντώνης ο «Ποντικός» φούντωνε, μπέρδευε τα λόγια του, βλαστημούσε με κλεισμένα δόντια –μετά έτρεχε να χωθεί στα βιβλία του, εκείνα τα βιβλία που κουβάλαγε στο σακίδιο μαζί με τα σχολικά και τα ξεφύλλιζε απορροφημένος όσο οι υπόλοιποι έπαιζαν μπάσκετ. Όταν μάλιστα νόμιζε πως δεν τον έβλεπαν, έχωνε τη μύτη στο δέσιμο της σελίδας -μύριζε κόλα, μελάνι και χαρτί, ανακατεμένα. Οι άλλοι πάντα τον έβλεπαν και τον κορόιδευαν, «βγάλε τη μύτη σου από κει Ποντικέ!» -όμως ήταν μαγνητική η κίνηση, ο Αντώνης δεν μπορούσε να την αποφύγει. Έπαιρνε τότε το «Αγκάθι» που ήταν χτυπημένο σε εφημεριδόφυλλο –ελπίζοντας να τον αποτρέψει η στυφή μυρωδιά των τυπογραφικών. Άδικος κόπος –μετά από λίγο η άκρη της μύτης του γινόταν κατάμαυρη. Ποντικός!

Εικοσιπέντε χρόνια μετά, κανένας δεν τολμούσε να πει τον Αντώνη –«Ποντικό». Ούτε μπροστά του, ούτε και πίσω του. Ο κύριος Ανδριτσάκης είχε περάσει 6 υπαλλήλους από ΕΔΕ, τα τελευταία 4 χρόνια της διευθυντικής του θητείας στο Υπουργείο Εσωτερικών. Για αμέλεια, απρεπή συμπεριφορά, αργοπορία προσέλευσης –τέτοια πράγματα. Οι υπάλληλοι μετρούσαν τις μέρες που έμεναν μέχρι τη συνταξιοδότηση του κυρίου Ανδριτσάκη και οι μέρες ήταν ατέλειωτες. Είκοσι χρόνια έφτιαχναν αυτές οι μέρες –μόνη ελπίδα να μην ξαναγίνει διευθυντής στις επόμενες κρίσεις ο κύριος Ανδριτσάκης –όλοι οι υφιστάμενοί του ψήφισαν αντιπολίτευση, μπας και βγει καινούργια κυβέρνηση –να γλιτώσουν από αυτόν.

1 από 3

Ο Αντώνης ξεκόλλησε το αυτί του από την πόρτα –οι γραμματείς του διπλανού γραφείου θα πρέπει να είχαν ήδη φύγει. Ήταν πλέον ασφαλές να ανοίξει τον υπολογιστή χωρίς να διακυβεύεται η φήμη του «άσχετου περί τα τεχνολογικά» που με τόσο κόπο καλλιεργούσε. Άναψε το απογευματινό του τσιγάρο όσο στην οθόνη φόρτωνε το λειτουργικό σύστημα. Έκλεισε τα μάτια όσο περίμενε να φορτώσει η βάση του ενδοδικτύου και παρακάλεσε να μη βρει άλλον χρήστη εκεί μέσα. Δεν φοβόταν τους δικούς του υπαλλήλους –τον ανησυχούσε κάποιος τυχαίος ηλίθιος της εταιρείας που θα είχε την ευσυνειδησία να μπει, απέξω, για να ελέγξει την ασφάλεια του συστήματος. Άνοιξε τα μάτια –κοίταξε το κουτί που κατέγραφε τον αριθμό επισκεπτών. Ένας –μόνο. Αυτός –μόνος.
Ξεκλείδωσε τον tracker με έναν κωδικό που, εξακριβωμένα, δεν είχε και σημείωσε τις πέντε ip πριν την τελευταία, τη δική του. Βγήκε από τη βάση σβήνοντας το τσιγάρο. Πήρε βαθιά αναπνοή, σηκώθηκε από το γραφείο του και πέρασε από τον άδειο χώρο της γραμματείας. Ένας υπολογιστής βούιζε –κάποια κοπέλα είχε ξεχάσει να τον κλείσει πριν φύγει –θα την κατσάδιαζε άγρια αύριο το πρωί. «Σύνελθε μαλάκα», σκέφτηκε. «Το πολύ αντικάρφωμα καταντάει κάρφωμα! Άλλωστε δεν είσαι καν εδώ, τώρα!». Όταν όλα είναι προγραμματισμένα στην παραμικρή τους λεπτομέρεια, τότε αυξάνεται η πιθανότητα λάθους. Η τύχη βοηθάει τους χαοτικούς κι αυτή την ώρα δεν θα ήταν μαζί τους. Δεν την χρειάζονταν άλλωστε –ο Αντώνης μπήκε ξανά στο γραφείο του κλειδώνοντας την πόρτα. Χαμογέλασε κατάμουτρα στο τυχαίο, κορόιδεψε το απρόβλεπτο και κάθισε στη θέση του.

Φρόντισε να αλλάξει την ip του υπολογιστή του, για μια ακόμα φορά, πριν ξαναμπεί στη βάση. Εκατοντάδες σελίδες με αριθμούς ψηφοφόρων, κωδικούς που αντιστοιχούσαν σε εκλογικά τμήματα και σύμβολα που δήλωναν τα ονόματα κομμάτων πέρασαν μπροστά από τα μάτια του όσο η βάση έτρεχε για να φρεσκάρει την ενημέρωσή της. Ξαφνικά βλαστήμησε –δεν είχε ελέγξει τον αριθμό επισκεπτών! Πήγε πάλι πίσω –ένας μόνο επισκέπτης. Χαλάρωσε. «Γίνομαι υπερβολικός ρε γαμώτο!», μουρμούρισε. «Καλύτερα έτσι, παρά να με πιάσουν με τα παντελόνια κατεβασμένα», καθησύχασε τον εαυτό του. Πάντως, άναψε ένα ακόμα τσιγάρο –εκτός προγράμματος –για να ξορκίσει την υστερία.

Μετά πήγε στην οθόνη των τελικών αποτελεσμάτων. Πάτησε το σηματάκι με τα εργαλεία στην πάνω δεξιά πλευρά της οθόνης και, χρησιμοποιώντας έναν ακόμα κωδικό, που δέκα άτομα θα ήταν πρόθυμα να καταθέσουν ενόρκως πως δεν διέθετε, μπήκε στις γραμμές υπολογισμού. Κρατώντας την ψυχραιμία του με το ζόρι κατέστρεψε ένα σωρό τύπους και τροποποίησε άλλους τόσους. Στην επόμενη ανανέωση της σελίδας χαμογέλασε με την αλλαγμένη εικόνα των αποτελεσμάτων. Το δεύτερο κόμμα έβγαινε πλέον πρώτο με οριακή διαφορά. Το τρίτο κόμμα μοίραζε ένα σημαντικό κομμάτι του ποσοστού του στους «από κάτω» –βάζοντας το πέμπτο κόμμα στη βουλή. Όλα φαίνονταν πιθανά με την πρώτη ματιά, αλλά δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθείς την απάτη. Αρκεί να κοίταζες ακόμα μια φορά –έξυσε το κεφάλι του καθώς άλλαξε έναν ακόμα τύπο και ανανέωσε τη σελίδα. Το ποσοστό των ψηφισάντων μαζί με την αποχή έφτανε πλέον το 107% του συνόλου των εγγεγραμμένων. «Πόσο πιο εύκολο να γίνει δηλαδή;» αναρωτήθηκε.

Βγήκε από τη βάση, άλλαξε την ip του υπολογιστή του και ξαναμπήκε. Στόχος του ήταν τώρα οι σταυροί προτίμησης. Μετά από λίγο, επιφανείς βουλευτές θα χάριζαν το 1/3 των οπαδών τους σε άγνωστους που συνωστίζονταν στις ουρές των ψηφοδελτίων απλά και μόνο για λόγους πολυσυλλεκτικότητας. Χαμογέλασε ξαναβγαίνοντας από τη βάση. Είχε την τρελή επιθυμία να φτιάξει έναν ανύπαρκτο βουλευτή και να παρακολουθήσει την αναζήτησή του από αμήχανους πολιτικούς αρχηγούς –αλλά προτίμησε να μην το κάνει. Δεν σκόπευε να αποδείξει πως η εταιρεία πληροφορικής τα είχε σκατώσει –ήθελε να φανεί πολιτική πρόθεση. Κάποιοι πείραξαν τα αποτελέσματα προς όφελός τους –έτσι έπρεπε να εμφανιστεί το όλο θέμα. Ολοφάνερη η απάτη –αδύνατος ο εντοπισμός των ενόχων. Έτσι ακριβώς!

Ξαναβγήκε από τη βάση ευχαριστώντας την κοπέλα που είχε ξεχάσει ανοιχτό τον υπολογιστή της. Μια επιπλέον προφύλαξη ποτέ δεν έβλαψε κανέναν –γι΄αυτό βγήκε από το γραφείο του, κάθισε στο αναμμένο υπολογιστή και, αφού του άλλαξε την ip, αντέγραψε την ενημερωμένη βάση αποτελεσμάτων σε ένα dvd.
Διόρθωσε όλες τις πειραγμένες ip, έκλεισε τον υπολογιστή του, μάζεψε τα τσιγάρα που είχε καπνίσει σε ένα χαρτί Α4 και αντικατέστησε το dvd που βρισκόταν στη χρωματιστή θήκη, πάνω στο γραφείο του, με αυτό που μόλις είχε γράψει. Πριν φύγει, υπέγραψε το διαβιβαστικό για την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων που περιέχονταν στο αλλαγμένο dvd –χαμογέλασε, γιατί οι υφιστάμενοι του είχαν ήδη υπογράψει πριν από αυτόν.

Βγήκε από το κτίριο του Υπουργείου με το χέρι στην τσέπη του σακακιού, το κανονικό dvd είχε ήδη γίνει δυο κομμάτια μέσα στην παλάμη του. Συνέχισε να το σπάει καθώς προχωρούσε για το ΜΕΤΡΟ. Στην επόμενη αλλαγή μεταφορικού μέσου θα ξεφορτωνόταν κάποια κομμάτια. Όχι όλα. Μέχρι να φτάσει στο σπίτι του θα τα άδειαζε, σιγά –σιγά, σε υπονόμους και σκουπιδοτενεκέδες.

Και αύριο θα περίμενε μέχρι το μεσημέρι για να διαβάσει τα νέα στην εφημερίδα. Δεν θα είχε σημασία αν μουτζούρωνε τη μύτη του ανάμεσα στις σελίδες της –κανένας δεν ήταν σε θέση να τον κοροϊδέψει πλέον. Ο «Ποντικός» χαμογέλασε πετώντας τα διπλωμένα αποτσίγαρα σε κάποιον κάδο ανακύκλωσης χαρτιού.

Παρένθεση

«Το σύστημα βρίσκεται σε ασταθή ισορροπία. Αρκεί ένα σπρώξιμο για να χάσει την ικανότητα επαναφοράς στην αρχική του θέση».
Ο Γρηγόρης τον κοίταξε με μισό μάτι πριν συγκεντρωθεί στη στόχευση του απέναντι σκουπιδοτενεκέ με τη αναμμένη γόπα του τσιγάρου του. Τίναξε τον αντίχειρα, απελευθερώνοντάς τον από το μεσαίο δάχτυλο –η γόπα ταξίδεψε στον αέρα και χτύπησε στη βάση ενός STOP.
«Το είδες αυτό;» είπε πανηγυρικά στον Αντώνη.
«Μαλακίες», απάντησε εκείνος σηκώνοντας τους ώμους του. «Τον σκουπιδοτενεκέ σημάδευες –στην τύχη το έκανες».
«Μαλακίες είναι αυτά που λες εσύ! Το σύστημα βρίσκεται σε ευσταθή ισορροπία φιλαράκο. Αν το σπρώξεις μια φορά, θα επανέλθει –όσο δυνατό κι αν είναι το σπρώξιμο».
«Ποιος το λέει αυτό;» ενδιαφέρθηκε να μάθει ο Αντώνης.
«Η ιστορική γνώση του τελευταίου αιώνα. Σκέψου το –μη με κάνεις να αναλύω τζάμπα».
Ο Αντώνης σκέφτηκε. Το πρώτο που του ήρθε στο μυαλό ήταν η ξανθιά από το μπροστινό έδρανο –την ώρα της «Πολιτικής Οικονομίας». Αμέσως μετά θυμήθηκε οτι μπορούσε να δει τα μπούτια της αν έσκυβε κάτω από το δικό του έδρανο και αυτή η ανάμνηση ήταν χαλαρωτική. Η ξανθιά φορούσε πέδιλα και είχε βαμμένα τα νύχια των ποδιών –πράγμα σπάνιο για την εποχή.
«Κομμούνα του Παρισιού. Χτύπημα, ταρακούνημα –καταστολή και πάλι πίσω σε ισορροπία. Σοβιετική επανάσταση. Ταρακούνημα γερό –κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ενσωμάτωση. Μάης του ’68 –τα ίδια. Πολυτεχνείο –μην τα συζητάς. Ευσταθής ισορροπία και τα μυαλά στα κάγκελα!» αγόρευε ήδη ο Γρηγόρης.
«Ε;» ξεκόλλησε απρόθυμα από τις σκέψεις του ο Αντώνης.
«Τι κοιτάς σα χάχας; Διαφωνείς;»
«Λοιπόν ...», δεν του πήγαινε να παραδεχτεί το λάθος του έτσι εύκολα, όμως δεν έβρισκε πουθενά αντεπιχείρημα. «Και τι γίνεται αν τα σπρωξίματα είναι περισσότερα και συντονισμένα;»
«Τι γίνεται;» ρώτησε όλο περιέργεια ο Γρηγόρης.
«Εσύ να μου πεις που είσαι και ειδικός στην ιστορική γνώση του τελευταίου αιώνα», τον κορόιδεψε ανακουφισμένος ο Αντώνης.
«Άμα ξεκινάς κάτι να το τελειώνεις –αλλιώς είσαι σκέτος αεριτζής», είπε νευριασμένος ο Γρηγόρης.
«Θα το τελειώσω στην ώρα του –μη βιάζεσαι», μουρμούρισε με μυστήριο ύφος ο Αντώνης.

2 από 3

«Το είχε σκεφτεί από τότε ή απλά έκανε τον πονηρό; Μάλλον το δεύτερο, γιατί μας πήρε αμέτρητα ξενύχτια μέχρι να βγάλουμε μια άκρη. Και τότε ακόμα δεν πιστεύαμε πως όλα αυτά θα μπορούσαν ποτέ να εφαρμοστούν σοβαρά. Χρειαζόταν ...»
Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και μια γεροντοκόρη γραμματέας όρμησε φουριόζα.
«Κύριε Σπηλιώτη, σας θέλει επειγόντως ο Διευθύνων».
«Σιγά χρυσό μου, πως μπαίνεις έτσι; Μπορεί να σκάλιζα τη μύτη μου και να πάθαινα καμιά συγκοπή από την ταραχή μου!» αστειεύτηκε ο Γρηγόρης.
Η γεροντοκόρη κοντοστάθηκε.
«Μα ...»
«Καλά, άστο. Δεν σκάλιζα τίποτα –οπότε γλιτώσαμε το εργατικό ατύχημα», είπε αδιάφορα ο Γρηγόρης.
Μέσα του έτρεμε. Τι να ήθελε ο Διευθύνων; Μήπως είχε βρει τίποτα; Μήπως τον είχαν ανακαλύψει; Προσπάθησε να ηρεμήσει. «Αποκλείεται. Δεν άφησα το παραμικρό ίχνος –όλα πήγαν ρολόι. Για κάτι άσχετο θα με θέλει ο μαλάκας».
Σηκώθηκε φορώντας το σακάκι του. Η γεροντοκόρη βιάστηκε να γυρίσει στη θέση της –ποτέ δεν είχε καταλάβει αυτόν τον κυκλοθυμικό προϊστάμενο. Ήταν πολλές φορές που είχε μπει στο γραφείο του για να διακρίνει την ενόχληση που του προκαλούσε η παρουσία της. Γι΄αυτό ήταν σίγουρη πως θα την αντικαταστούσε στην πρώτη ευκαιρία. Δεν το είχε κάνει. Τον έβλεπε να ενοχλείται, να κρύβει τον εκνευρισμό του και να τη διατηρεί απείραχτη στη θέση της. Η γεροντοκόρη συνέχιζε να μην τον καταλαβαίνει –συνέχιζε να τον φοβάται.

«Περάστε κύριε Σπηλιώτη».
Ο Διευθύνων φορούσε ένα δουλικό χαμόγελο κι ο Γρηγόρης ανακάλυψε αμέσως την αιτία. Στο βάθος του γραφείου του, στο τραπέζι συσκέψεων, έπινε έναν εσπρέσο ο Υπεύθυνος Πολιτικού Σχεδιασμού της Κυβέρνησης. Ένας σαχλαμάρας αεριτζής με τικ στο δεξί μάτι.
«Γνωρίζετε βεβαίως τον κύριο ...», είπε όλο σεβασμό ο Διευθύνων.
«Βεβαίως», έσπευσε να τον καθησυχάσει ο Γρηγόρης.
«Καθίστε παρακαλώ», υπέδειξε ο άνετος Υπεύθυνος.
Ο Γρηγόρης κάθισε, δυο καρέκλες μακρύτερα από τον Διευθύνοντα και έμειναν να κοιτάζονται σα ζευγάρι σε συνοικέσιο.
«Ήρθα, σήμερα, εδώ», τόνισε την κάθε λέξη του ο Υπεύθυνος, «γιατί θέλω κάποιες διευκρινήσεις σχετικά με τα αποτελέσματα των τελευταίων ερευνών που πραγματοποιήσατε για λογαριασμό του κόμματός μας».
«Στη διάθεσή σας», είπε ο Γρηγόρης.
«Σαφέστατα», επιβεβαίωσε ο Διευθύνων.
Σώπασαν περιμένοντας τον άντρα απέναντί τους κι αυτός ανακάτευε τα υπολείμματα του καφέ του λες κι επρόκειτο να διαβάσει το φλυτζάνι.
«Στην έκθεση συμπερασμάτων ...», ο Υπεύθυνος έβγαλε ένα ντοσιέ από την τσάντα του και άρχισε να ψάχνει ακατάστατα ανάμεσα στις διαφανείς ζελατίνες «... λέτε ...», χάθηκε και ξανάρχισε το ξεφύλλισμα από την αρχή, «εδώ, εδώ!» ζητωκραύγασε στο τέλος.
Ο Γρηγόρης τον κοίταζε σα μύγα που ετοιμαζόταν να πατήσει στη μαρμελάδα. Εκνευρίστηκε κιόλας, όταν συνειδητοποίησε πως δεν μπορούσε να κρύψει αυτό το βλέμμα.
«Το 68% των ερωτηθέντων και το 93% των ψηφοφόρων του κόμματός μας, νιώθει ανασφάλεια από τους διστακτικούς χειρισμούς της κυβέρνησης σε θέματα μείζονος σημασίας. Δείχνει να απαιτεί μια πιο στιβαρή στάση αντιμετώπισης των προβλημάτων, προκειμένου να καταπολεμηθεί η καθημερινή αβεβαιότητα. Ζητούν περισσότερη αστυνόμευση, μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των ενεργειών διασάλευσης της τάξης και ανάκτηση της σιγουριάς της καθημερινότητας. Στις απαιτήσεις τους αυτές, φαίνεται πως ο σεβασμός του Συντάγματος και των ατομικών ελευθεριών αποτελούν τροχοπέδη. Τα παραπάνω ποσοστά συμφωνούν πως υπάρχει υπέρμετρη ελαστικότητα και εκφράζουν την απογοήτευσή τους γιατί οι, ανεφάρμοστοι σε πρακτικό επίπεδο, περιορισμοί αυτού του είδους οδηγούν σε προβληματικές καταστάσεις. Είναι μεγάλο το ποσοστό των ερωτηθέντων που θα δέχονταν αδιαμαρτύρητα τον περιορισμό των ατομικών και πολιτικών τους ελευθεριών, προκειμένου να απολαμβάνουν μεγαλύτερη ασφάλεια», ο Υπεύθυνος σήκωσε το κεφάλι του από τα χαρτιά και κοίταξε τους δυο άντρες.
«Και λοιπόν;» ρώτησε ο Γρηγόρης βγάζοντας ένα τσιγάρο.
«Καταλαβαίνετε τι σημαίνουν αυτά που γράφετε κύριε ...»
«Σπηλιώτης. Και προφανώς καταλαβαίνω. Αυτή είναι η δουλειά μου άλλωστε. Ο κόσμος βαρέθηκε τις ελευθερίες στο ‘γράμμα του νόμου’ και ζητάει την ησυχία του. Κι εσείς, χάσατε τις εκλογές επειδή δεν πείσατε πως μπορείτε να κινηθείτε πέραν των τυπικών Συνταγματικών περιορισμών».
«Αυτό είναι το θέμα κύριε Σπηλιώτη. Οτι δεν χάσαμε τις εκλογές».
Ο Γρηγόρης τινάχτηκε απότομα.
«Πως;»
«Τα επίσημα αποτελέσματα μας δίνουν οριακή πλειοψηφία αποδεικνύοντας πως όλα τα σχετικά με την πρόθεση ψήφου γκάλοπ έσφαλαν».
«Δεν είναι έτσι ακριβώς. Το ποσοστό σφάλματος σε κάθε δημοσκόπηση ...», ξεκίνησε απολογητικά ο Διευθύνων.
«Είναι 3% -το ξέρω», είπε ο άντρας απέναντι. «Αλλά το γεγονός παραμένει. Θα είμαστε ξανά κυβέρνηση!»
«Συγχαρητήρια», είπε περιπαικτικά ο Γρηγόρης.
«Ευχαριστώ», έκανε ντροπαλά ο Υπεύθυνος.
«Με θέλετε κάτι άλλο;» ενδιαφέρθηκε ο Γρηγόρης όσο σηκωνόταν.
«Βεβαίως και σας θέλω. Γι΄αυτό ζήτησα να μιλήσουμε», φώναξε ο άντρας απέναντί του ανυπόμονα.
Ο Γρηγόρης ξανακάθισε.
«Έχουμε την πλειοψηφία, αλλά ...», ο άντρας κατέβασε λίγο νερό πριν συνεχίσει, «... υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα ... με τα ποσοστά ...»
«Δηλαδή;»
«Έχουμε την πλειοψηφία στο 107% του εκλογικού σώματος», είπε ξαλαφρωμένος πλέον ο Υπεύθυνος.
Ο Γρηγόρης τον κοίταξε αβέβαια πριν ξεκαρδιστεί.
«Μα τότε αγαπητέ μου, φαίνεται πως κάποιος τα σκάτωσε άσχημα στην καταμέτρηση!» παρατήρησε.
«Δεν διαφωνώ ... τα αποτελέσματα είναι κάπως ... αλλοπρόσαλλα ... όμως ...»
«Όμως;»
«Έχουμε την πλειοψηφία».
«Ναι αλλά η καταμέτρηση δεν είναι έγκυρη».
«Και η καταπολέμηση της ανασφάλειας;»
«Ορίστε;»
«Εννοώ ... θέλω τη γνώμη σας ...»
«Ναι»
«Σύμφωνα με τα δικά σας συμπεράσματα ...»
«Μάλιστα;»
«Πως θα φαινόταν στον κόσμο η τυχόν άρνησή μας να εγκαταλείψουμε την διακυβέρνηση;»
«Σαν δικτατορία ίσως;»
«Μα ... αυτό δεν λέτε πως ζητάει ο κόσμος;»
Ο Γρηγόρης έσβησε το τσιγάρο του προσπαθώντας να εμφανίσει εκείνο το απορημένο βλέμμα που πρόβαρε μέρες τώρα μπροστά στον καθρέφτη του. Ασυναίσθητα έψαξε μια λεία επιφάνεια να κοιταχτεί γιατί δεν ήταν σίγουρος για το αποτέλεσμα.
«Υποθέτω ...», ξεκίνησε να λέει.
«Ναι;» ο Υπεύθυνος κρεμόταν από τα χείλη του.
«Είσαστε ένα κόμμα του λεγόμενου συντηρητικού χώρου», είπε ήρεμα ο Γρηγόρης δείχνοντας πως είχε ανακτήσει την ψυχραιμία του. «Να μου επιτρέψετε την υπόθεση πως τέτοιες πρακτικές είναι, ίσως, σχετικά αναμενόμενες από το κόμμα σας. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ ...»
«Μα ελάτε τώρα! Μεταξύ μας μιλάμε! Μια μεγάλη μερίδα των βουλευτών μας διακρίνονται για τις ακροδεξιές τους .... καταβολές. Αυτή ήταν η πρόθεση και του Πρωθυπουργού, προκειμένου να αντλήσει ψήφους κι από εκείνο τον χώρο. Μιλήστε ελεύθερα!»
Ο Γρηγόρης σηκώθηκε για να κοιτάξει, θεατρικά, έξω από το παράθυρο του γραφείου. Η λεωφόρος από κάτω ήταν μποτιλιαρισμένη.
«Θα κάνω μια εικασία –αρκετά τολμηρή», είπε. «Θεωρώ πως οι προοπτικές δράσης είναι απλές. Επανάληψη των εκλογών και σίγουρη ήττα του κόμματός σας –προηγουμένως διαβάσατε πως ο κόσμος βαρέθηκε τη μαλθακότητα. Η, αλλιώς ... άρνησή σας να οδηγήσετε τον κόσμο σε εκλογικές περιπέτειες, τόσο σύντομα, και διατήρηση του κόμματός σας στην κυβέρνηση. Σε αυτή την περίπτωση θα ξεσπάσουν αντιδράσεις από την αξιωματική αντιπολίτευση –αυτό είναι σίγουρο. Αν τους αντιμετωπίσετε σαν κοινούς ταραξίες και καιροσκόπους θα βρεθείτε σε θέση ισχύος. Με το δεύτερο κόμμα εκτεθειμένο στη φθορά της διασάλευσης της τάξης, θα έχετε τη δυνατότητα να αποδείξετε πως διαθέτετε πυγμή. Φρονώ πως μετά από μικρό χρονικό διάστημα θα μπορέσετε να προκηρύξετε εκλογές χωρίς τον φόβο να τις χάσετε. Γιατί θα ήσαστε πλέον η ασφαλής επιλογή για τον τόπο, την ώρα που οι άλλοι θα καίνε λεωφορεία και κάδους απορριμμάτων. Βέβαια, αυτά είναι εικασίες, σας θυμίζω ...»
«Τα κόμματα πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους στις έκρυθμες καταστάσεις χωρίς να ενδιαφέρονται για το πολιτικό κόστος. Σε τέτοιες στιγμές προέχει η ασφάλεια των πολιτών και η ομαλότητα. Και δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως η συγκεκριμένη κατάσταση είναι έκρυθμη!» αγόρευε ήδη ο Υπεύθυνος.
Ο Διευθύνων με το ζόρι κρατήθηκε να μην χειροκροτήσει κι ο Γρηγόρης έπνιξε κάποιο υστερικό γέλιο.
«Μπορώ να πηγαίνω τώρα;» ρώτησε.
«Βεβαίως κύριε Σπηλιώτη. Κάτι τελευταίο μόνο –είστε σίγουρος για το συμπέρασμα της έρευνάς σας;»
«Με προσβάλετε κύριε! Οι έρευνες της εταιρείας μας δεν έχουν δώσει ποτέ λανθασμένα συμπεράσματα! Θα έλεγα πως ακόμα και στην πρόβλεψη του νικητή των εκλογών είχαμε δίκιο. Οι .... ανωμαλίες στην καταμέτρηση δεν θα μπορούσαν να προβλεφθούν –έτσι δεν είναι;»
Έφυγε αφήνοντας τον Υπεύθυνο να ψελλίζει. «Αυτό έλειπε να μην τσίμπαγες καραγκιόζη», σκέφτηκε. «Ζείτε για την εξουσία και είσαστε έτοιμοι να σκοτώσετε γι΄αυτή. Μια αφορμή σας χρειάζεται μόνο –πάρε νάχεις λοιπόν».

Τα αποτελέσματα της έρευνας είχαν πειραχτεί με χειρουργική μέθοδο. Αργά, μεθοδικά, προσεκτικά. Δυο μήνες τώρα, στριφογύριζε τα ποσοστά στις κανονικές και τις ελεγκτικές ερωτήσεις, δυο μήνες κρατούσε το κλειδί και έστριβε τη βίδα του αποτελέσματος μέχρι να διαλύσει εντελώς τις «βόλτες» της. Η αγανάκτηση των ερωτηθέντων για το «αστυνομικό κράτος» που μπήκε σε λειτουργία με τους κυβερνητικούς χειρισμούς είχε μετατραπεί σε επιφώνημα όχλου για «περισσότερη και αποτελεσματικότερη καταπίεση». Ο Γρηγόρης προτίμησε να κατέβει στην καφετέρια της εταιρείας καθυστερώντας την επιστροφή του στο γραφείο. Ένιωθε άδειο το στομάχι του –προτίμησε να υποθέσει οτι πεινούσε παρά οτι φοβόταν. Δεν υπήρχε λόγος –όλα προχωρούσαν κανονικά, προσχεδιασμένα. Μήπως αυτό ακριβώς φοβόταν; Το φράγμα σπάει και νερό πλημμυρίζει την πεδιάδα, ο ποταμός φουσκώνει πνίγοντας τις όχθες. Ασυναίσθητα ήρθαν στο μυαλό του εικόνες οργισμένων ανθρώπων να ποδοπατάνε τη 46άρα plasma οθόνη της τηλεόρασής του. Σπασμένα τζάμια, έπιπλα που αχνίζουν –χαμογέλασε. «Η ελευθερία είναι μια ακόμα λέξη για να πεις οτι δεν σου έχει μείνει τίποτα να χάσεις».

Παρένθεση

«Το θέμα δεν είναι να χάσεις τα πάντα. Το θέμα είναι να μην υπάρχει λόγος να τα ξαναποκτήσεις».
Ο Νίκος τον κοίταζε χαμογελαστός. Ένιωθε ωραία με αυτή την κουβέντα, ένιωθε πως δεν γινόταν απλά για να σκοτώσουν την ώρα τους. Έξω από τη Νομική τα ΜΑΤ ψέκαζαν τους φλεγόμενους κάδους απορριμμάτων –σε λίγο θα άρχιζαν πάλι τις ρίψεις. Ξημέρωνε Δευτέρα και η κατάληψη θα έπρεπε να κατασταλεί για να μην ενοχλούνται οι μαγαζάτορες των γύρω δρόμων. Το πάρτι θα τελείωνε σύντομα.
«Ναι, αλλά εδώ μιλάς για αντιλήψεις που είναι βαθιά ριζωμένες στα άτομα. Πως θα τις αλλάξεις μέσα σε λίγες μέρες;» ρώτησε τον Γρηγόρη, δύσπιστος.
«Οι αντιλήψεις διαμορφώνονται από τις καταστάσεις –αν αλλάξουν οι καταστάσεις, δεν θα υπάρχει πεδίο εφαρμογής των αντιλήψεων», πετάχτηκε από το πλάι ο Αντώνης.
Ο Νίκος συνέχισε να κοιτάζει το Γρηγόρη.
«Ισχύει αυτό;» τον ρώτησε. Όλο το βράδυ δεν είχε ακούσει άλλη κουβέντα από το παιδί με τη μουτζουρωμένη μύτη –θεωρούσε πως απλώς ήταν φίλος του Γρηγόρη, περαστικός κι αδιάφορος.
«Μπορώ να σου δώσω και σχετική βιβλιογραφία άμα γουστάρεις –σαφώς ισχύει».
Ο Νίκος άναψε ένα άφιλτρο ανάποδα.
«Ιστορικά παραδείγματα. Οι βιβλιογραφίες είναι πούτσες μπλε –αν δεν υπάρχουν ιστορικές αναφορές».
Ο Γρηγόρης κοίταξε τον Αντώνη και μετά έβαλαν τα γέλια. Ταυτόχρονα.
«Ρε κόπανε, αν υπήρχε έστω ένα ιστορικό παράδειγμα –νομίζεις πως θα ήμασταν τώρα, εδώ μέσα, με τους μπάτσους απ΄έξω;»
«Και που θα ήμασταν δηλαδή;» απόρησε ο Νίκος.
«Σε κάποιο σούπερ μάρκετ να ψωνίζουμε με την ομορφιά μας», σχολίασε ο Γρηγόρης.
«Αλλά τότε, αυτόν δεν τον συμφέρει να αλλάξουν τα πράγματα γιατί δεν θα μπορούσε ούτε κωλόχαρτο να αγοράσει –έτσι που είναι;» είπε ο Νίκος δείχνοντας τον Αντώνη.
Ο άλλος δεν πρόλαβε να απαντήσει γιατί τραντάχτηκαν τα ντουβάρια από διαδοχικές εκρήξεις.
«Έρχονται», είπε σιγά ο Γρηγόρης.
«Πάμε από την πίσω πλευρά να την κάνουμε», πετάχτηκε ο Νίκος.
«Σκατά ρε γαμώτο! Βαρέθηκα να τρέχω», φώναξε ο Αντώνης.
«Κάποια μέρα δεν θα χρειάζεται να τρέχουμε», τον έπιασε από το μπράτσο ο Γρηγόρης.
«Πότε ρε μαλάκα;» απηύδησε εκείνος.
«Σύντομα», είπα σιγά ο Νίκος και οι άλλοι δύο γύρισαν για να τον δουν. Είχε αίμα στα μάτια –σιγουρεύτηκαν οτι το εννοούσε.

3 από 3

«Ότι λέω το εννοώ!» χτύπησε την παλάμη του πάνω στα χαρτιά εξοργισμένος. «Και δεν υπάρχει κανένας λόγος κωλυσιεργίας, από τη στιγμή που έχουμε τη δικαστική απόφαση. Μου βγήκε το λάδι να κερδίσω την υπόθεση, δεν έχω καμιά διάθεση να περιμένω άλλο».
Οι τέσσερις καλοντυμένοι άντρες έσκυψαν τα κεφάλια για να αποφύγουν το βλέμμα του. Δεν μπορούσαν να αντικρούσουν όσα είχε πει ο Νομικός Σύμβουλος, αλλά ήξεραν πως τα πράγματα ήταν πιο περίπλοκα από την εφαρμογή μιας δικαστικής απόφασης. Η έκταση είχε απαλλοτριωθεί απολύτως νόμιμα, οι γύρω Δήμοι και οι ενώσεις πολιτών είχαν κατατροπωθεί επανειλημμένα στα δικαστήρια –αλλά και πάλι ....
«Ίσως αν περιμέναμε λιγάκι να εξομαλυνθεί η πολιτική κατάσταση ...», πρότεινε ο Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου.
«Σωστά!» επιδοκίμασε ο Πρόεδρος. «Νομίζω πως τα πράγματα είναι αρκετά έκρυθμα για να προχωρήσουμε άμεσα στην απαλλοτρίωση και την έναρξη των εργασιών κύριε Μανιάτη».
Ο Νίκος χαμογέλασε προσπαθώντας να κρύψει τον εκνευρισμό του.
«Τι είναι αυτά που λέτε κύριοι; Προτείνετε δηλαδή να ρισκάρουμε μια ενδεχόμενη αναψηλάφηση της υπόθεσης στην περίπτωση που αλλάξει η κυβέρνηση; Δεν θυμάστε τον πόλεμο που μας έκανε η αντιπολίτευση;»
Τα μέλη του Συμβουλίου ξύστηκαν αμήχανα. Ο Νομικός Σύμβουλος είχε δίκιο. Άσχετα με τις αντιδράσεις του κόσμου –τώρα ήταν η ώρα να προχωρήσουν. Αν ήθελαν να μην έχουν απρόβλεπτα μπλεξίματα.
«Και ποιος θα αναλάβει την εποπτεία των εργασιών;» ρώτησε ο Πρόεδρος.
«Εγώ αυτοπροσώπως, αν δεν είναι κανένας άλλος πρόθυμος», είπε ο Νίκος. «Ανέλαβα από την αρχή το θέμα και δεν είμαι διατεθειμένος να δω τις προσπάθειές μου ακυρωμένες».
«Θα χυθεί αίμα», ψιθύρισε κάποιο γερασμένο μέλος του Συμβουλίου.
«Μακάρι!» φώναξε ο Νίκος. «Έτσι δεν θα έχουν χρόνο να ελέγξουν τυχόν παρατυπίες στις κατασκευαστικές εργασίες».
«Θα μας κάνουν ρόμπα τα κανάλια», σχολίασε κάποιος άλλος.
Ο Νίκος τον κοίταξε περιπαικτικά.
«Τι θα κάνουν; Ποια κανάλια εννοείτε; Αυτά που ελέγχονται από την εταιρεία μας, ή τα υπόλοιπα, ανταγωνιστικών συμφερόντων, που δεν θα βγάλουν τίποτα προς τα έξω, επειδή περιμένουν να πάρουν εκτάσεις από τις δασικές περιοχές γύρω από την πόλη;»
Ο άλλος άντρας έσκυψε ντροπιασμένος το κεφάλι ενώ τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου επιδοκίμαζαν όσα είχαν ακούσει.

Ο Νίκος αντάλλαξε μερικές φιλοφρονήσεις με τον Πρόεδρο πριν φύγει από την αίθουσα του Συμβουλίου. Όλα ήταν εντάξει –σύμφωνα με τον σχεδιασμό. Τις επόμενες μέρες θα εμφανίζονταν τα γκρέιντερ –το Προαστιακό Πάρκο θα ισοπεδωνόταν μέρα –μεσημέρι, δαγκάνες από μπουλντόζες θα μασούσαν δέντρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια των περιοίκων. Είχε πληροφορίες οτι ακτιβιστικές ομάδες φρουρούσαν το Πάρκο, μέρα –νύχτα, αλλά δεν υπήρχε λόγος να τις κοινοποιήσει στα μέλη του Συμβουλίου. Για την ακρίβεια, υπήρχαν πολύ σημαντικοί λόγοι να μην μάθει τίποτα το Συμβούλιο. Ο Νίκος γέλασε. «Θα χυθεί αίμα, είχε δίκιο ο μαλάκας εκεί μέσα. Ελπίζω μόνο να μην πάει χαμένο αυτό το αίμα –ελπίζω να τους πνίξει».

Κατέβηκε στο πάρκινγκ για να πάρει το θηριώδες τζιπ του –έπρεπε να ξεκουραστεί επειγόντως. Η τελευταία βδομάδα είχε τσακίσει το νευρικό του σύστημα, τόσα χρόνια δούλευε μεθοδικά με «προοπτική εκατονταετίας». Δεν αναρωτιόταν, δεν αμφέβαλλε –συμπλήρωνε τα κομμάτια ενός παζλ χωρίς να βλέπει τη συνολική εικόνα. Και χωρίς να νοιάζεται για τη συνέχεια –κάποιος άλλος θα ερχόταν να κολλήσει ένα νέο κομμάτι δίπλα στο δικό του. Σίγουρα.
Άφησε τη λεωφόρο για τον περιφερειακό δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι του –αρκετά με το παζλ, ήταν πλέον ώρα να παίξουν σκάκι, μετακινώντας τα πιόνια με σφυριές. Γέλασε για να διώξει την αγωνία του. Ο ήλιος έπεφτε πίσω από κάτι ατέλειωτους κήπους, σε λίγο θα χανόταν κατηφορίζοντας για τη θάλασσα. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στις ειδήσεις του ραδιοφώνου, αλλά δεν είχε καμιά όρεξη. Χρειαζόταν να ξεφύγει λίγο από όλα αυτά –να ανασυγκροτηθεί.

3 στα 3

Ωστόσο υπήρχε ακόμα μια δουλειά που έπρεπε να γίνει –έβγαλε βιαστικά τα παπούτσια και τη γραβάτα του όταν μπήκε στο σπίτι και κάθισε μπροστά από την αναμμένη οθόνη του υπολογιστή. Μπήκε σε ένα φόρουμ, ένα από τα πολλά στα οποία συμμετείχε. Έδωσε τον κωδικό του –η σελίδα καλωσόρισε τον χρήστη «Delta Blue». Ήταν ένα φόρουμ για τους λάτρεις των μπλουζ κι ο Νίκος πήγε κατευθείαν στην τελευταία του καταχώριση. «Έχει κανένας την αυθεντική εκτέλεση του ‘They ‘re red hot’ από τον Robert Johnson;» Σκρόλαρε βιαστικά περνώντας τις απαντήσεις –φυσικά και δεν το είχε κανένας το σινγκλάκι. Δέκα αντίτυπα κυκλοφορούσαν –ένα από αυτά βρισκόταν ήδη στη δισκοθήκη του –ενθύμιο από το τελευταίο του ταξίδι στο Μισισιπή. Κάποιος είχε γράψει «έχω το mp3 –αν θέλεις στο στέλνω». Ο Νίκος απάντησε –«ευχαριστώ πολύ, αλλά βρήκα ήδη το αυθεντικό». Μετά έκλεισε το συγκεκριμένο topic.

Το δεύτερο φόρουμ που επισκέφτηκε είχε σχέση με παλιές κινηματογραφικές ταινίες. Αναζήτησε μια συγκεκριμένη καταχώρηση- «Έχει κανένας το ‘Out of the blue’ του Dennis Hopper;» από τον χρήστη «Man on Metropolis». Ανάμεσα στις απαντήσεις είδε αυτό που έψαχνε –μια βδομάδα πριν, κάποιος είχε αφήσει το μήνυμα –«το έχω σε βιντεοκασέτα –είναι όμως BETA ΙΙ». Ο Νίκος χαμογέλασε. Το μήνυμα είχε γραφτεί από τον χρήστη «ElectRon» και πήγαινε στοίχημα οτι το συγκεκριμένο άτομο είχε μπει από νετ-καφέ. Έψαξε για άλλες καταχωρήσεις, αλλά, φυσικά δεν υπήρχε τίποτα σε αυτό το όνομα χρήστη. Ο «Man of Metropolis» είχε κλείσει το topic πριν τρεις μέρες γράφοντας –«ευχαριστώ πολύ, αλλά βρήκα ήδη την ταινία σε dvd».

Ο Νίκος βγήκε από το φόρουμ και άφησε τον υπολογιστή ανοιχτό. Για λίγες ακόμα μέρες η παράνοια θα κόχλαζε στα καζάνια των Αθηναϊκών συνοικιών. Μέχρι να ξεχειλίσει στους δρόμους, μέχρι να πιάσει στον ύπνο όσους ήταν σίγουροι πως αυτή η πόλη κοιμόταν βαριά. Ο Νίκος βγήκε στη βεράντα κρατώντας ένα ποτήρι ξέχειλο στο ρούμι. Χαλάρωσε το σώμα του στα μαξιλάρια της ξαπλώστρας –ένα ηλίθιο τραγούδι βούιζε στο κεφάλι του –«Burn baby, burn! Disco Inferno», μουρμούριζε κλείνοντας τα μάτια. Θα ήθελε να δει κάποιο όνειρο με ανθρώπους που χορεύουν απελευθερωμένοι στα συντρίμμια αυτής της πόλης –αλλά έπεσε σε λήθαργο στραγγίζοντας το ρούμι από το ποτήρι.

Ο ήχος του κρυστάλλου που κομματιαζόταν στα πλακάκια της βεράντας δεν τον ανησύχησε. Θα περίμενε μέχρι να τον ξυπνήσουν οι αληθινές εκρήξεις.

(Χμμμ, συνεχίζεται ...)

Posted in: Η μουσική των σφυριών