Ξεθάβοντας τον διάλογο

Κατέχομαι από μονομανία; Είμαι, ίσως, κολλημένος; Δεν ξέρω –αλλά το θέμα που είχε συζητηθεί σε παλιότερο ποστ, σχετικά με την δυνατότητα (ή μη) διαλόγου με τους ακροδεξιούς με απασχολεί ακόμα.

Το ξαναθυμήθηκα λόγω της επικείμενης, στις 3 Δεκεμβρίου, δίκης του Πλεύρη για το περιεχόμενο του βιβλίου του σχετικά με τους Εβραίους. Σκέφτομαι πως, στα πλαίσια της κατάργησης οποιασδήποτε λογοκρισίας, πολλοί θα ήταν πρόθυμοι να υποστηρίξουν την απρόσκοπτη κυκλοφορία, οποιουδήποτε βιβλίου, με οποιοδήποτε περιεχόμενο. Άλλωστε, ποιος είναι αυτός που θα λογοκρίνει κάποιο βιβλίο; Και πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάνει σωστά τη δουλειά του; Σήμερα λογοκρίνουν τον Πλεύρη, αύριο μπορεί να λογοκρίνουν ένα αντιεξουσιαστικό βιβλίο –αφού χτες είχε συρθεί στα δικαστήρια εκείνο το κόμικ που αφορούσε τη ζωή του Χριστού. Είναι όμως έτσι;

Αντιγράφω από δημοσίευμα της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ:

«Κατά τη διάρκεια της δίκης που είχε διακοπεί, ο εισαγγελέας είχε χαρακτηρίσει -κατά τους μάρτυρες κατηγορίας- «επιστημονικό» το έργο του κ. Πλεύρη. Οπως αναφέρουν χαρακτηριστικά, «ο εισαγγελέας, αναιρώντας την ουσία και το νόημα της αντιρατσιστικής νομοθεσίας, απέδωσε πρωτοφανές εύσημο τιμής τιμής στον ρατσιστικό, γενοκτονικό φιλοχιτλερικό λόγο του Κ. Πλεύρη. Συγκεκριμένα χαρακτήρισε το ενάντια σε κάθε ιστορικό δεδομένο σχετικό με το εβραϊκό Ολοκαύτωμα σύγγραμμά του "επιστημονικό" και τον ίδιο επιστήμονα.»

Ακολουθούν αποσπάσματα από τον ΙΟ της ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, όπου παρουσιάζονται κάποια κομμάτια και απόψεις για το επίμαχο βιβλίο:

«Για προφανείς λόγους ο κ. Πλεύρης διαπράττει και ένα σοβαρό ατόπημα. Έχει περιλάβει στο βιβλίο του αυτούσια πρόσφατα δημοσιεύματα Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων που επικρίνουν τη σημερινή πολιτική του Ισραήλ, έτσι ώστε να δικαιολογήσει τη θέση του ότι καλύτερα θα ήταν να είχαν εξοντωθεί εγκαίρως όλοι οι Εβραίοι. Εκθέτει έτσι γνωστούς συγγραφείς και σχολιαστές ως ομοϊδεάτες του. Κλασική μέθοδος προπαγάνδας, απ’ αυτές που δίδασκε ο ίδιος επί χούντας.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται όλα τα αντισημιτικά στερεότυπα («η εγκληματική παραφροσύνη των ραβίνων», σ. 142, «το φονικόν μίσος των Εβραίων κατά των Χριστιανών», σ. 142), ενώ «εάν δεν είχαν σταυρώσει τον Χριστόν ουδείς θα τους εγνώριζε» (σ. 775).

Ο πραγματικός στόχος του βιβλίου είναι να υμνήσει για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά τον Χίτλερ και τους συνεργάτες του: o υπουργός προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς ήταν «ένα από τα φωτεινότερα πνεύματα του αιώνος» (σ. 885), ο Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγός των Ες Ες, «είχε υψηλόν ήθος» (σ. 871), ο οργανωτής της Νύχτας των Κρυστάλλων και εισηγητής του Ολοκαυτώματος Ράινχαρντ Χάιντριχ υπήρξε «έξοχος άνδρας» (σ. 842), ενώ «οι μεραρχίες των Ες Ες μάχονται με απαράμιλλον ηρωισμόν» (σ. 853). Με δυο λόγια, «τα Ες Ες και μάλιστα τα μάχιμα (τα Βάφεν Ες Ες) υπήρξαν οι ιππόται της σύγχρονης εποχής, ακατάβλητοι πολεμισταί εξ όλων των χωρών της Ευρώπης, οι οποίοι εθυσίασαν την ζωήν στο ιδανικόν μιας Νέας Τάξεως, διά τους πολιτισμένους Λαούς. Στις τάξεις των Ες Ες συγκαταλέγεται το εκλεκτότερον μέρος της Αρίας Φυλής» (σ. 871).

Το μόνο που βρίσκει να τους προσάψει είναι ότι υπήρξαν πολύ φιλάνθρωποι, πολύ ευαίσθητοι και δεν κατάφεραν να εξοντώσουν όλους τους Εβραίους:

- «Ο Αδόλφος Χίτλερ κι ο εθνικοσοσιαλισμός στο θέμα των Εβραίων ετοποθετήθησαν με ειλικρίνεια, ευθύτητα και θαρραλέως. Αλλ’ ουδέποτε επρογραμμάτισαν -καλώς ή κακώς- την φυσικήν εξόντωσιν αυτού του εξωευρωπαϊκού λαού» (σ. 503).

- «Κρίμα. (Οι ναζί) έπρεπε να είχαν απαλλάξει την Ευρώπην από την εβραιοσιωνιστικήν παρουσίαν» (σ. 1204).

- «Ο Μουσολίνι στα πολλά του λάθη προσέθεσε και το ότι δεν είχε σκοπό να εξοντώσει Εβραίους» (σ. 496)

- «Ο Γκέμπελς επεσήμανε τον ρόλον των Εβραίων στους βομβαρδισμούς πόλεων. Άλλο όπλο των Εβραίων, διά την εξαφάνισιν των Ευρωπαίων υπήρξε η παράτασις του πολέμου, ώστε να επαυξάνη συνεχώς η ολοκληρωτική καταστροφή της Ευρώπης» (σ. 511).

- «Οι Γερμανοί εσέβοντο την πολιτικοστρατιωτικήν ηγεσίαν των ηττηθέντων και ουδέποτε εδολοφόνησαν μαζικώς λαούς με βομβαρδισμούς αμάχων» (σ. 806)

- «Ο Χίτλερ απέναντι της Αγγλίας δυστυχώς ετήρησε ιπποτικήν στάσιν» (σ. 826).

- «Ο Χίτλερ υπήρξε εξαιρετικώς ευαίσθητος και εκ χαρακτήρος ηρνείτο να θυσιάση αμάχους, έστω και με αντάλλαγμα τη νίκη. Η ιστορία της ανθρωπότητος θα καταλογίση στον Αδόλφο Χίτλερ τα εξής:

1. Δεν απήλλαξε, ενώ ηδύνατο, την Ευρώπη, από τους Εβραίους.

2. Δεν εχρησιμοποίησε τα ειδικά χημικά όπλα, που μόνο η Γερμανία διέθετε, διά να νικήση» (σ. 882).

Χαρακτηριστικός για τη διαλεκτική του κ. Πλεύρη είναι ο συλλογισμός με τον οποίο συνάγει τη σχέση μαρξισμού και μασονίας: «ο μαρξισμός εχθρεύεται τον εθνικοσοσιαλισμόν, φασισμόν, κτλ και ο μασονισμός δεν δέχεται ως μέλη φασίστας ή εθνικοσοσιαλιστάς» (σ. 623).»

Και ακριβώς από κάτω, απόσπασμα του αντιρατσιστικού νόμου τον οποίο κατηγορείται ότι παραβίασε ο Πλεύρης:



Ποιο είναι το συμπέρασμα; Δεν σκοπεύω να φτάσω κάπου –απλά, παραθέτω κλείνοντας δυο, αντικρουόμενες, απόψεις σχετικά με την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς και την προοπτική κοινωνικού διαλόγου. Οι απόψεις δεν είναι δικές μου, αλλά δεν θέλω να αναφέρω τους συντάκτες τους γιατί, συνήθως, η υπογραφή μιας άποψης επηρεάζει την τοποθέτησή μας απέναντι στην ίδια την άποψη.

ΑΠΟΨΗ 1:
«Πώς αντιμετωπίζει κανείς την Ακροδεξιά; Αποκλείοντας τα στελέχη της από τα ξενοδοχεία, όπως αποφάσισαν πριν από λίγες μέρες οι ιδιοκτήτες 1.300 ξενοδοχείων στο Βραδεμβούργο της Γερμανίας; Συνομιλώντας μαζί της; Ή απλώς αποσιωπώντας την ύπαρξη της; Το ζήτημα έχει ανακύψει εκ νέου στην εξαιρετικά ευαίσθητη -για ευνόητους, ιστορικούς λόγους- Γερμανία. Εκεί οι σοσιαλδημοκράτες συζήτησαν στο πρόσφατο συνέδριό τους το ενδεχόμενο απαγόρευσης του κόμματος NPD, υιοθετώντας την άποψη ότι η περιθωριοποίηση της Ακροδεξιάς είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για την εξόντωσή της»


ΑΠΟΨΗ 2:
«Διότι εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι όσα λέει ο κ. Κωνσταντίνος Πλεύρης είναι έτσι και δεν δέχονται κανέναν αντίλογο, ούτε συμφωνώ με όλα όσα γράφει μέσα το βιβλίο. Τα λέω ξεκάθαρα αυτό… Εάν μπορούσα να κάνω μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης, να είναι από τη μία ο συγγραφεύς ο κ. Πλεύρης, να είναι από την άλλη η αντίθετη πλευρά και εγώ να είμαι στη μέση και να λέω εσύ γράφεις στην τάδε σελίδα του βιβλίου σου αυτά, αυτό το χαρτί, παρουσιάζεις αυτή την απογραφή του πληθυσμού, παρουσιάζεις αυτές τις διαταγές, τι έχει να απαντήσει η άλλη πλευρά; Ναι, θα τόκανα. Αφ' ης στιγμής, όμως, δεν μπορεί να γίνει αυτό, γιατί καλώς ή κακώς η άλλη πλευρά δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει, να καθίσει δηλαδή με τον κ. Πλεύρη και να συζητήσει γι' αυτό το θέμα, τότε εγώ δεν μπορώ να το δείξω, δεν γίνεται».

Εσύ τι λες για όλα αυτά;

ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Ο φίλος μου ο Χρίστος έθεσε την πραγματική, κατά την άποψή μου, διάσταση του θέματος στο σχόλιό του. Αντιγράφω το συμπέρασμά του:

Αλλά το θέμα λύνεται με ένα τρόπο - και ο νόμος (όπως πάντα) είναι σαφής - η εφαρμογή του πάσχει ¨Μιλά για προτροπή σε άσκηση βίας κατά όμαδων με φυλετικά κριτήρια..
Και όσο κι αν φωνάζουν οι χριστιανοί δεν κινδυνεύουν αύριο έξω από την εκκλησία να τους την πέσουν 100 άθεοι να τους πλακώσουν στο ξύλο, ούτε οι έλληνες πατριώτες να τους την πέσουν όσοι δεν δίνουν δεκάρα για πατρίδα και ελλάδα - όποτε οταν προσπαθούν να κλείσουν το στόμα των άλλων γιατι όσα γράφουν τους προσβάλλουν γελοιοποιούνται...
Οι μετανάστες όμως τρώνε ξύλο και σκοτώνονται καθημερινά απο τους φασίστες - και για αυτό τέτοια πονήματα δεν πρέπει να κυκλοφορούν...

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά