"Μέσα στο κεφάλι του"

Πρώτη φορά που τον είδα ήταν στην ταινία του Νίκου Νικολαϊδη –«Ο χαμένος τα παίρνει όλα». Ήταν κάποιο τραγούδι –«άκουσα πως τα πράγματα θα αλλάξουν/ αλλά μέχρι τότε θα είμαι νεκρός», ωραίο τραγούδι, λες και ήταν γραμμένο πάνω στην υπόθεση της ταινίας. Πιτσιρικάς μου είχε φανεί τότε ο Simon Bloom –μάλλον έφταιγε το στυλ του και η γενικότερη κίνησή του. Αθόρυβη κίνηση –διακριτική.

Πρόσφατα έτυχε να τον συναντήσω, o Simon Bloom ετοιμάζει τον δεύτερο δίσκο του –ο πρώτος κυκλοφόρησε από κάποια εταιρεία με περιορισμένες προοπτικές διανομής, όπως γίνεται συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις. Ποιες περιπτώσεις;

Το όνομα του ανθρώπου είναι Συμεών Νικολαϊδης, είναι ο γιος του Νίκου, αλλά επέλεξε να κυκλοφορεί δίσκους με το επώνυμο της μητέρας του γιατί δεν θέλει να το παίζει Julian Lennon ας πούμε. Ίσως να έκανε καλά –γιατί υπάρχει κάποιος πονηρός εκεί πίσω που ήδη έχει βγάλει συμπεράσματα περί του πόσο προωθήθηκε από τον πατέρα του (παίζοντας στον «Χαμένο») και άλλες τέτοιες γραφικότητες. Γαμώ τις προωθήσεις που έκανε ο Νίκος Νικολαϊδης! Εδώ, μέχρι και τις τελευταίες του ταινίες τις θάψανε στη διανομή -βλέπεις, επέμενε να παραμένει ενεργός, χαλώντας την εικόνα του σκηνοθέτη –φετίχ που του είχαν ήδη στήσει στο «μουσείο της ελληνικής 7ης τέχνης»! Τέλος πάντων, αυτή είναι μια άλλη κουβέντα και δεν υπάρχει λόγος να γίνει, αφού οι πονηροί παραμένουν τέτοιοι, γιατί τίποτα δεν είναι ικανό να πλήξει την πλήξη τους (διαβάζεται και ως ‘προκάτ άποψη επί παντός επιστητού’, αυτό το τελευταίο).



Έλεγα λοιπόν ότι έτυχε να τον συναντήσω τον Συμεών –είχα ήδη ακούσει αρκετά τραγούδια του. Πολύ καλά τραγούδια, από αυτά που, αν είχαν ελληνικό στίχο θα κυκλοφορούσαν σε μεγάλη εταιρεία στέλνοντας μπόλικους «σκεπτόμενους έλληνες τροβαδούρους» στον σκουπιδοτενεκέ. Αλλά δεν έχουν ελληνικό στίχο –βλέπεις! Γιατί το είδος μουσικής του Συμεών, αυτή η μοναχική ηλεκτρική μπαλάντα από την οποία πέρασαν οι Pink Floyd (όταν δεν το έπαιζαν σουπεργκρούπ αχανών χώρων), η μπαλάντα που έφτιαξε ο Bob Dylan (για να την ξεφτιλίσει στα γεράματά του), δεν ταιριάζει με ελληνικό στίχο. Ακούγεται, αλλά δεν ταιριάζει –πώς να το κάνουμε δηλαδή; Φαντάζεσαι κάποιο τραγούδι του Nick Drake ή των Crosby Still and Nash (άσε τον Young απέξω), στα ελληνικά;

Και την ίδια στιγμή, οι στίχοι που δεν κολλάνε να τραγουδηθούν ελληνικά, γίνονται καταπληκτικά τσιτάτα –αν τους μεταφράσεις ξεκομμένα. Όπως αυτό στο ξεκίνημα του κειμένου ή εκείνο το «όσοι πιστεύουν θα λάμψουν/ όσοι ξεχνάνε θα χαθούν». Ο Συμεών, είναι φανερό ότι μεγάλωσε δίπλα στον Νίκο Νικολαϊδη, αλλά, είναι ακόμα πιο φανερό ότι έκανε το χρέος του γιου απέναντι στον πατέρα του. Τον παράτησε στο ξεκίνημα της διαδρομής και έφτιαξε δικό του δρόμο για να περπατήσει –και να ξέρεις ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμή για έναν πατέρα.

Ας μιλήσουμε τώρα για θέματα όπως «στάση ζωής» και «ειλικρίνεια» -λίγο ντεμοντέ δεν σου φαίνονται όλα αυτά; Ποιος ασχολείται πλέον; «Πως νιώθω;/ σαν δροσερός, δροσερός αέρας/ σαν μακρινή, χαμένη γη/ σαν πύραυλος χωρίς προορισμό/ σαν βέλος χωρίς όνομα/ σαν τον ήλιο που δεν λάμπει πια», λένε οι στίχοι του «Doesn’t shine». Έτσι κάπως είναι και ο Συμεών που συνάντησα –απορημένος και διακριτικός. Θέλει να κάνει μουσική και δεν βλέπει κανένα λόγο να σπαταλιέται τριγύρω προωθώντας την. Δεν πιστεύει ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται –κιόλας. Δεν βλέπει τον λόγο.

Σε λίγο θα κυκλοφορήσει ο δεύτερος δίσκος του, υπάρχουν ήδη κάποια τραγούδια από αυτόν στο Myspace. Και φυσικά, κανένας σχεδόν δεν θα το μάθει –όπως συνέβη και με τον προηγούμενο δίσκο. Όχι επειδή κανένας δεν ενδιαφέρεται για τη μουσική του, αλλά γιατί δεν παίζει κάποια καλή προώθηση. Επίσημη, ας πούμε, από δισκογραφικές που μονοπωλούν τις τηλεοράσεις και τις playlists των (μη χέσω) ροκ σταθμών. Ανεπίσημη, ας πούμε, μέσα από εναλλακτικά (πως το ΄πες αυτό;) κυκλώματα που προωθούν ένα γκρουπ και μαζί του προωθούν τη γκόμενα του κιθαρίστα, τον αδερφό του μπασίστα και τη γιαγιά του ντράμερ.



Αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που η μουσική του Συμεών θα κυκλοφορήσει ελάχιστα. Βλέπεις, το είδος που επέλεξε αυτός ο ξεροκέφαλος (να κάτι κοινό με τον πατέρα του), δεν είναι εύκολο για τα αυτιά του ελληνικού κοινού, ούτε για τα δάχτυλα των Ελλήνων μουσικών. Αν εξαιρέσεις κάποιες δυνατές στιγμές από προικισμένες μπάντες (όπως οι Earthbound) κι εκείνο το τρομερό «αρχαίο» ντουέτο, τους «Δάμων και Φιντίας», ποιος έχει παίξει ακουστική ροκ στην Ελλάδα; Θυμάμαι τον Λήτη όταν το προσπαθούσε και προσπαθώ να μην τον θυμάμαι, γιατί με πιάνει σύγκρυο. Σκέφτομαι τον Σαββόπουλο που είχε βρει τον διάολο του με το είδος και είχε επιλέξει να την κάνει «δια της βαλκανικής οδού». Ο Μούτσης είχε καταφέρει να βγάλει κάνα δυο καταπληκτικά κομμάτια, αλλά και πάλι, πάταγε γερά στον στίχο ενώ η μουσική απλά τόνιζε τις φράσεις. Δεν μιλάμε όμως γι’ αυτό. Δεν μιλάμε για τη μπαλάντα που «τα λέει» όσο η μουσική βρίσκεται σε δεύτερο πλαίσιο –δεν μιλάμε για μπαλάντα καταγγελίας, σε στυλ Joan Baez.

Η ακουστική ροκ είναι πολύ κοντά στο ροκ εντ ρολλ –από την άποψη της σφιχτής δομής μουσικής και στίχων. Οι στίχοι μπορούν να λειτουργήσουν μόνο μέσα στον ρυθμό –αλλιώς, πολλές φορές, δείχνουν ξέμπαρκοι. Σκέψου –«Λουί, Λουί, πρέπει να φύγουμε» (ε, φύγετε –τι μας το λέτε;) Σκέψου –«δεν υπάρχει θεραπεία για τις καλοκαιριάτικες μαυρίλες» (ούτε για τον λόξυγκα, αλλά δεν το κάναμε τραγούδι). Αυτοί οι στίχοι, από μόνοι τους, χωρίς τη μουσική, δεν λένε τίποτα.
Και η εξέλιξη του είδους, ας πούμε η γέφυρα ανάμεσα στο ροκ εντ ρολ και την ακουστική ροκ -«βλέπω μια κόκκινη πόρτα και θέλω να τη βάψω μαύρη», «υπάρχει ένα σπίτι στη Νέα Ορλεάνη –το λένε ‘του Ανατέλλοντος Ηλίου’», «υπήρχε μια κυρία που νόμιζε πως ότι λάμπει είναι χρυσός» … Πάλι ανερμάτιστα φαίνονται τα λόγια χωρίς τη μελωδία.
Δύσκολα πράγματα μέσα στην απλότητά τους –μπλεγμένη η μουσική με τον στίχο, δύσκολο το συναίσθημα να αποδοθεί αν δεν το έχεις ήδη μέσα σου. Ο Συμεών το έχει –γι΄αυτό κάνει τραγούδια που δεν είναι καθόλου «ελληνικά». Αν ερχόταν από κάποια αγγλόφωνη χώρα θα γράφανε γι΄αυτόν συγκρίσεις με τους Radiohead –ας πούμε. Αλλά, δυστυχώς, έρχεται από εδώ δίπλα και πρέπει να κυκλοφορήσει σε μια πιάτσα που πλένει τα μυαλά των ακροατών, κάνοντάς τους να πιστεύουν ότι ο Τσακνής και οι Πυξ Λαξ, τραγουδάνε ροκ μπαλάντες! Μέσα σε αυτή τη θάλασσα την φτιαγμένη από γλυκανάλατη ιταλικούρα του περασμένου αιώνα, στην οποία επιπλέουν χάρτινες επαναστατικές βαρκούλες, ο Συμεών είναι καμένος από χέρι.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι –έχει κάποιο δίκιο ο Συμεών. Μάλλον ο κόσμος δεν θα ενδιαφερθεί για τη μουσική του. Όχι επειδή η μουσική του δεν είναι καλή, αλλά επειδή ο κόσμος δεν θα έχει ποτέ τη δυνατότητα να την ακούσει όπως πραγματικά της αξίζει.

Δεν με πιστεύεις; Κάνε ένα πείραμα –πήγαινε στο Myspace και άκου εκείνη την κομματάρα από τον καινούργιο του δίσκο –το Circles ή άκου το Desert cold. Μετά βάλε έναν φίλο σου να τα ακούσει –πες του ότι είναι εγγλέζικο το συγκρότημα. Θα ενθουσιαστεί. Κάνε το ίδιο με άλλον φίλο σου –λέγοντάς του ότι πρόκειται για Έλληνες. Θα γίνει αμέσως μουσικοκριτικός για να διαπιστώσει –«σιγά μωρέ, δεν παίζουν και τίποτα σπουδαίο»!

Λοιπόν ξέρεις κάτι; Ο «μουσικοκριτικός» θα έχει δίκιο! Στην τελική, ούτε οι Simon and Garfunkel, ούτε οι Beatles, ούτε οι Crosby, Stills, Nash (άντε –βάλε μέσα και τον) Young παίζανε τίποτα σπουδαίο. Απλά, έπαιζαν κάτι καταπληκτικό –πιάνεις τη διαφορά;



Υ.Γ.: Στις 27 Μαρτίου, ο Simon Bloom θα παίξει στο ΚΥΤΤΑΡΟ, μαζί την Kristin Hersh, την τραγουδίστρια των Throwing Muses. Μην το ξεχάσεις -εντάξει;

Posted in: Κολλήματα