Οι Τυμβωρύχοι. Ένα δώρο.

Λοιπόν θα πρέπει να κάνω δυο –τρεις διευκρινήσεις σχετικά με το κείμενο που θα δημοσιευτεί τις επόμενες μέρες. Και επειδή το θέμα είναι μεγαλύτερο από ένα υστερόγραφο, προτίμησα να τα γράψω πριν δημοσιευτεί το κείμενο –προστατεύοντάς το έτσι, από γιγάντια υστερόγραφα. Κοίτα πως έχουν τα πράγματα …

Πριν λίγο καιρό γνώρισα μερικούς ενδιαφέροντες ανθρώπους –και το «ενδιαφέροντες» είναι πολύ συγκρατημένος χαρακτηρισμός, σε διαβεβαιώνω. Από αυτούς έμαθα πράγματα που δεν ήξερα για το έργο του Νίκου Νικολαϊδη –κι όποιος θυμάται το σχετικό κόλλημά μου, καταλαβαίνει πόσο σημαντικά θεωρώ όσα έμαθα.
Παράλληλα, έγραφα αυτή την ιστορία σε συνέχειες, τη «Μουσική των Σφυριών». Στην ιστορία (οι ελάχιστοι που έχουν αντέξει να τη διαβάσουν, θα το θυμούνται) σημαντικό ρόλο παίζει ένα βιβλίο, το λεγόμενο και «βιβλίο –ευαγγέλιο». Είναι το αγαπημένο βιβλίο της παρέας –αποσπάσματα του οποίου χρησιμοποιούν για να συνεννοούνται συνθηματικά, μέσω ίντερντετ. Είχα επιλέξει το «Playback» του Ρέιμοντ Τσάντλερ –καταπληκτικό βιβλίο και, κατά τη γνώμη μου, το σημαντικότερο που έγραψε ο γερο-Ρέιμοντ. Εντάξει, όλα καλά –αλλά το βιβλίο ήταν άσχετο με το θέμα. Δεν κόλλαγε. Βιβλιάρα ναι –αλλά «βιβλίο –ευαγγέλιο», όχι. Γιατί τέτοια βιβλία είναι μόνο εκείνα που τα ανοίγεις στην τύχη και βρίσκεις απαντήσεις. Ή ίσως και ερωτήσεις –δεν έχει σημασία. Λόγια που γράφονται στη μνήμη σου ανεξίτηλα.
Τότε ακριβώς, βρέθηκαν δίπλα μου οι «Τυμβωρύχοι» του Νικολαϊδη.

Τους «Τυμβωρύχους» έχω γύρω στα 20 χρόνια που τους ψάχνω. Αγόραζα όλα τα βιβλία του Νικολαϊδη (ακόμα και τα σενάρια), έβλεπα τον συγκεκριμένο τίτλο και έσκαγα. Που είναι οι «Τυμβωρύχοι»; Ποιος έχει εκδώσει τους «Τυμβωρύχους»; Κανένας δεν ήξερε.

Μέχρι να συναντήσω αυτούς τους ενδιαφέροντες ανθρώπους (αρχίζεις να καταλαβαίνεις γιατί ο χαρακτηρισμός είναι συγκρατημένος –έτσι;) και να μάθω ότι το βιβλίο είχε βγει σε αυτοέκδοση. Μου το έδωσαν χωρίς να παρακαλέσω πολύ, αν και θα ήμουν πρόθυμος μέχρι στη ζητιανιά να πέσω προκειμένου να το αποκτήσω. Διάβασα την αρχική σελίδα –τα διηγήματα της έκδοσης είναι γραμμένα μεταξύ του 1962 και του 1965. Ξεκίνησα το πρώτο διήγημα, έφτασα μέχρι τη μέση –ξαναγύρισα στην αρχική σελίδα. Σίγουρα; Αυτά τα πράγματα γράφτηκαν μεταξύ 1962 και 1965; Μέχρι να τελειώσω το βιβλίο ξανακοίταξα την αρχική σελίδα πάνω από 10 φορές! Ο Νικολαϊδης περιέγραφε την χούντα πριν αυτή εμφανιστεί, περιέγραφε τον τρόμο του ανθρώπου απέναντι στην ολοκληρωτική εξουσία, πριν ο τρόμος αυτός αποκτήσει το σημερινό του πρόσωπο … Και από δίπλα είχε ιστορίες οι οποίες αφορούσαν τις ανθρώπινες σχέσεις και την απώλεια –τόσο γεμάτες από συναίσθημα που θα ράγιζαν ακόμα και το μακιγιάζ παρουσιαστή ειδήσεων! Τρομερά πράγματα –με δυο λόγια.

Όσο το διάβαζα σιγουρευόμουν ότι αυτό ήταν το «βιβλίο –ευαγγέλιο» που έψαχνα. Δίσταζα να ζητήσω την άδεια, αλλά οι άνθρωποι εκείνοι μου το έκαναν εύκολο –γιατί είναι από αυτούς που κάνουν τα πάντα να φαίνονται εύκολα –μου είπαν, λοιπόν, ότι δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα αν χρησιμοποιούσα αποσπάσματα του βιβλίου. Το πρόβαρα στη δική μου ιστορία –ταίριαζε λες και είχα γράψει την ιστορία πάνω του! Θα το δεις και στα αποσπάσματα που έχω χρησιμοποιήσει,

εδώ:
4. Περιστροφή γύρω από ένα "βιβλίο -ευαγγέλιο"

κι εδώ:
8. Ο φόβος είναι οικογενειακή υπόθεση

... θα το καταλάβεις και από το κείμενο που θα δημοσιευτεί τις επόμενες μέρες. Γιατί το κείμενο αυτό θα είναι μια ιστορία του βιβλίου που μπαίνει ανάμεσα στη δικιά μου –ζωντανεύοντάς την. Η ιστορία που θα δημοσιευτεί, διαβάζεται φυσικά και μόνη της –μην μπεις στον κόπο λοιπόν να φας στη μάπα τα προηγούμενα και τα επόμενα. Διάβασέ την και θα καταλάβεις πως όλη αυτή η περιγραφή είναι πολύ συγκρατημένη σε σχέση με την ίδια την ιστορία.

Διάβασέ την για έναν ακόμα λόγο –τον σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου. Γιατί υπάρχουν κι άλλα τέτοια κείμενα του Νικολαϊδη, αδημοσίευτα ή δημοσιευμένα σε περιορισμένα αντίτυπα. Το ίδιο δυνατά -μπορεί και περισσότερο. Και έχω φάει τα αυτιά εκείνων των ανθρώπων να τα βρουν, να τα ταξινομήσουν και να τα εκδώσουν μαζί με τους «Τυμβωρύχους». Διάβασε λοιπόν την ιστορία και πες μου αν έχω δίκιο –ή, απλά είμαι ένας ηλίθιος φανατικός.

Posted in: Κολλήματα