"Σταυροφορία χωρίς σταυρό"

Ήταν σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη που το άκουσα. Δηλαδή, εγώ δεν πολυακούω ραδιόφωνο γιατί μένω στα βουνά και δεν πιάνουν πολλοί σταθμοί εκεί πάνω, αλλά με έφαγε ο McManus. «Άκου, έχει φάση» και τέτοια –άκουσα κι εγώ τέλος πάντων.

Δεν είναι η συνέντευξη το θέμα μου, αλλά μια φράση του Old boy –λοιπόν, ο άνθρωπος κατάφερε να προσεγγίσει το θέμα της κυρίαρχης νοοτροπίας των bloggers εντελώς ιμπρεσιονιστικά, ας πούμε. Η ερώτηση ήταν περίπου «για πείτε μας, τι είσαστε τελικά εσείς οι bloggers;» Και το άτομο απάντησε ότι είχε δει τις προάλλες τον καινούργιο Batman, υπήρχε μια σκηνή όπου ο σουπερήρωας καθόταν παρέα με τον Δήμαρχο, τον Εισαγγελέα και άλλους κουστουμάτους. Κάπως έτσι προσδιόρισε και τους bloggers –σαν άτομα με «κρυμμένες» ταυτότητες που κάθονται δίπλα στους «κανονικούς» και συνομιλούν μαζί τους.

Για να μην τον παρερμηνεύσω θα πρέπει να σου πω ότι αναφερόταν κυρίως σε αυτή τη φάση όπου ο Χ δημοσιογράφος (ας τον πούμε Ιώσηπο Μοισιόδακα, χάριν ευκολίας) απευθύνεται στον κύριο απέναντί του (ας τον δούμε σαν έναν συνηθισμένο άνθρωπο, μέσης ηλικίας και μέσης ενδυματολογικής αμφίεσης) κάπως έτσι:

Ιώσιπος Μοισιόδαξ: Λοιπόν, Beast of Bourbon, πες μας δυο πράγματα για το blog σου.
Συνηθισμένος άνθρωπος-blogger: Τι να σου πω Ιώσιπε; Ότι θέλω να πω το γράφω εκεί μέσα κι απορώ γιατί με κάλεσες να μιλήσουμε στην τελική.

Αυτό ήταν το έναυσμα για τον Old boy –ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζω.

Επειδή έτυχε να δω κι εγώ το καινούργιο Batman, τσίμπησα στον παραλληλισμό και αποφάσισα να ξεμαλλιάσω κάπως τον παραπάνω συλλογισμό.

Κατά πρώτον, μια παρένθεση περί καινούργιου Batman. Η ταινία ήταν, σύμφωνα με την ποταπή μου γνώμη, ένας ύμνος στην κλειστοφοβική Αμερική του Τζώρτζ (ψυχάκια) Μπους. Οι διεφθαρμένοι μπάτσοι ήταν μονίμως σκούρου χρώματος (Μεξικάνοι ή μαύροι), τα βασανιστήρια δικαιολογούνταν από την ανάγκη να σωθούν ζωές ή ακόμα κι επειδή ο παλιομασκαράς ο φυλακισμένος ήταν προκλητικός, ο «καλός» ήταν «καλός» όσο έμενε όμορφος και ατσαλάκωτος –όταν του κάνανε τα μούτρα κρέας μετατράπηκε αυτομάτως σε κομπλεξικό ψυχοπαθή. Το ηθικό δίδαγμα ήταν πως, για να νικήσεις τους «κακούς» πρέπει να πέσεις στο επίπεδό τους, να χρησιμοποιήσεις τις μεθόδους τους. Κλείνει η παρένθεση και ακολουθεί το ξεμάλλιασμα του συλλογισμού.

Έχω διαβάσει ένα κάρο bloggers που έχουν λίγο περισσότερη αυτοπεποίθηση από τον Batman και απείρως μεγαλύτερη προσήλωση στην ιερότητα του σκοπού τους από τον ίδιο τον Captain America. Έχουν αυτή τη σιγουριά ότι αρκεί να το γράψουν στο blog τους και την επόμενη στιγμή οι «κακοί» θα μετατραπούν σε αμμοχάλικο. Είναι κάτοχοι της αδίστακτης και μοναδικής αλήθειας, οι ψευτοηθικοί ενδοιασμοί του Batman δεν τους απασχολούν στο ελάχιστο.

Εμένα πάλι με απασχόλησε πολλές φορές η αιτία. Γιατί βρε αδερφέ το παίζεις έτσι; Γιατί κατακρίνεις, θάβεις, καταγγέλλεις, βρίζεις, χωρίς να ψάξεις καν την ορθότητα των συλλογισμών σου; Κι αν τύχει να σου στραβώσει το βαρύγδουπο –γιατί δεν λες ένα «συγνώμη -λάθος», αλλά πλακώνεις στο βρισίδι τους τριγύρω –ανακαλύπτοντας «προβοκάτορες και νεροκουβαλητές στον μύλο της αντίδρασης» σαν παλιός Κνίτης;
Δεν αρνούμαι ότι όλο αυτό το απέδιδα σε μικροπρέπεια, ανάγκη επίδειξης, κόμπλεξ κατωτερότητας –συνηθισμένα πράγματα. Σε στυλ «τρώω σφαλιάρες όλη μέρα, από το αφεντικό στη δουλειά, από την πεθερά και τη γυναίκα στο σπίτι, από τον μπροστινό με το Καγιέν –θα μπω κι εγώ στο blog να ξεσπάσω, θα σας πηδήξω όλους τώρα!» Δεν πρόκειται να αρνηθώ επίσης ότι η άποψή μου αυτή μπορεί να προκύπτει από προσωπικές εμπειρίες, μπορεί έτσι να λειτουργώ εγώ και να το προβάλλω σε όλους τους υπόλοιπους.

Όμως αυτή η φράση του Old boy με προβλημάτισε. Λες τελικά να υπάρχει κόσμος εκεί έξω που την έχει δει Batman; Τιμωρός, εκδικητής, μοναχικός καβαλάρης με αποστολή να σώσει τον κόσμο; Ψάχνω έναν συνοπτικό χαρακτηρισμό για όλα αυτά –κάτσε, το βρήκα! Σταυροφόρος! Εντάξει, τώρα βγάζω κάποια άκρη. Γιατί, είμαι πλέον εγώ που έχω την αποστολή και τις ικανότητες να τη φέρω σε πέρας. Εγώ είμαι ο προικισμένος -επειδή, εκεί που καθόμουν και μάζευα χαρούπια σκίστηκε το ουράνιο παραπέτασμα (ή μπορεί και να είχα φάει το καταπέτασμα, που κάνει ακριβώς το ίδιο), η κοσμική ακτίνα με σημάδεψε και ο ίδιος ο Μέτατρον (με τη φωνή του Άλαν Ρίκμαν) με διέταξε: «πήγαινε και σώσε τον κόσμο, εσύ είσαι ο Εκλεκτός, τσακίσου τώρα αμέσως!» Μετά ο Μέτατρον μεταχειρίστηκε ένα σφηνάκι τεκίλα σαν στοματικό διάλυμα, επειδή στον Παράδεισο απαγορεύεται το αλκοόλ -αλλά αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα.

Έτσι μπορώ να εξηγήσω και την οργισμένη αντίδραση των bloggers-Σταυροφόρων σε κάθε αντίθετη άποψη. Λογικό είναι. Αφού εγώ κατέχω την απόλυτη αλήθεια, ο άλλος είναι, από θέση, απατεώνας. Οι σκοποί του είναι ύπουλοι, σε σύγκριση με τους δικούς μου που είναι ιεροί. Άντε –στην καλύτερη περίπτωση να δεχτώ ότι πρόκειται απλώς για κάποιον αδαή που δεν έχει αντιληφθεί ακόμα την μοναδική και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια –άντε να κάνω υπομονή να του την εξηγήσω για μια ακόμα φορά. Αλλά η υπομονή έχει και τα όριά της –εντάξει;

Είναι η συγκεκριμένη αντίληψη ψυχοπαθολογική; Μήπως ο blogger που κατέχεται από σταυροφορικές εμμονές πρέπει να επισκεφτεί άμεσα ψυχίατρο; Λοιπόν, δεν ξέρω και δε με νοιάζει σε τελική ανάλυση. Όσο κυκλοφορούν εκεί έξω άτομα με το σύνδρομο του θερμοσίφωνα («τον έκλεισα το θερμοσίφωνα ή θα ανατιναχτεί το σπίτι; πρέπει να γυρίσω πίσω, να δω –με έχει πεθάνει το άγχος»), όσο κυκλοφορούν οδηγοί με Hammer, όσο υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ανήκουν στο «περιούσιο ελληνικό έθνος» -η παραπάνω εμμονή μοιάζει με το συνάχι του καρκινοπαθή. Ενοχλητικό, αλλά όχι μοιραίο. Στον ρόλο του καρκινοπαθή, φυσικά, η κοινωνική μας δομή.

Μιας και έγινε κουβέντα για κοινωνικές ψυχοπαθολογίες –ίσως να υπάρχει κάποια επιστημονική προσέγγιση του φαινομένου «bloggers-Σταυροφόροι». Θα μπορούσες να υποθέσεις δηλαδή, ότι η ανάγκη σημαντικού αριθμού ανθρώπων για πίστη σε κάτι «πέρα και πάνω» από αυτούς δεν καλύπτεται πλέον επαρκώς. Άρα, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, αντιδρούν παρόμοια με τους πρωτόγονους προγόνους τους, προσπαθώντας να καλύψουν την ανάγκη τους αυτή. Υψώνουν δηλαδή εικονικά είδωλα του εαυτού τους και τους προσδίδουν αυξημένο κύρος προκειμένου να τα λατρέψουν στη συνέχεια. Όπως ακριβώς και οι πρωτόγονοι ζωγράφιζαν τους εαυτούς τους σε σκηνές κυνηγιού. Μόνο που, αντίθετα με ότι συνέβαινε στην πρωτόγονη καθημερινότητα, ο ζωγραφισμένος εαυτός έβρισκε πάντα στόχο με το ακόντιο και μονίμως υπερίσχυε του θηράματος.

Τελειώνοντας, θέλω να διευκρινίσω ότι η άποψη του Old Boy ήταν απλώς το έναυσμα –δεν προσπάθησα σε καμιά περίπτωση να την αναλύσω, ή να την κριτικάρω. Με απλά λόγια, δεν ισχυρίζομαι ότι αυτά που αναφέρω παραπάνω έχουν άμεση σχέση με όσα είπε, ή εννοούσε ο άνθρωπος. Εντάξει;

Και μια αυστηρά προσωπική άποψη σχετικά με την γενικότερη παρουσία των bloggers στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (την οποία δεν χρειάζεται να λάβει κανείς σοβαρά υπόψη του): Έχω την εντύπωση ότι η δυναμική του μέσου blogger εξαντλείται στα όρια του blog του. Γιατί (ο μέσος blogger -το ξαναλέω) ξέρει να χρησιμοποιεί σε ικανοποιητικό βαθμό τα εργαλεία της συγκεκριμένης πλατφόρμας. Στο γυαλί, ή στο μικρόφωνο, για παράδειγμα, εμφανίζεται συνήθως ένας χαρακτήρας αποδυναμωμένος λόγω της αδυναμίας χρήσης των προσφιλών του εργαλείων. Έτσι ο χειμαρρώδης και επιθετικός blogger (σε στυλ Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου) καταλήγει να μοιάζει κοινότυπος και απονευρωμένος, λόγω αμυντικής τακτικής (σε στυλ Εθνική Ελλάδος επί Ρεχάγκελ). Με λίγα λόγια –δεν έχει πλάκα. Γιατί, αντί να βλέπω τον Batman που, δικαίως, εντοπίζει ο Old boy στα blogs, συνήθως καταλήγω να παρακολουθώ μια εκμοντερνισμένη εκδοχή της πάλαι ποτέ «μάνας ρέιβερ». Προσωπική εντύπωση –έτσι; Και μηδέν παρεξήγηση.

Posted in: Blog off