"Τότε εγώ θυμάμαι εσένα"

Πάει ένας χρόνος από τότε που ο Νίκος Νικολαϊδης έφυγε λόγω "ανωτέρας βίας". Κι αυτό είναι πολύ περίεργο, βλέπεις, κανένας δεν τον είχε ειδοποιήσει σχετικά, αλλά εκείνος ήταν προετοιμασμένος. Είχε ήδη κλείσει τους λογαριασμούς του με τον κινηματογράφο, είχε τελειώσει τη "Στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα" αποχαιρετώντας ... Αποχαιρετώντας, τέλος πάντων, φτάνει αυτό. Πάει ένας χρόνος από τότε που ο Νίκος Νικολαϊδης φόρεσε εκείντο το στραβό χαμόγελο και βγήκε ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω του. Ή έτσι νομίζω.

Πάνε περίπου 18 χρόνια από τότε που ο Νίκος Νικολαϊδης έγραφε αυτό το Γράμμα σ΄έναν άγνωστο φίλο -είχε τότε φτιάξει το Singapore Sling και ήταν η μοναδική φορά που τον είδα. Στην πρώτη προβολή της ταινίας, "ο σκηνοθέτης θα απαντήσει σε ερωτήσεις του κοινού μετά το τέλος της προβολής", κάπως έτσι. Σιγά μην τολμούσα να του κάνω και ερώτηση!

Το γράμμα αυτό μού το έδωσε κάποιο πολύ σημαντικό άτομο πριν πέντε μήνες -δεν χρειάζεται να σου πω τι ένιωσα διαβάζοντάς το. Θα το καταλάβεις από μόνος σου. Αλλά πρέπει να ευχαριστήσω το συγκεκριμένο άτομο, όχι μόνο για το Γράμμα, όχι τόσο γιατί μου έδωσε την άδεια να το δημοσιοποιήσω -αλλά επειδή ήταν εδώ όλο αυτό το διάστημα. Όταν είμαστε μαζί αντέχουμε -όταν είμαστε σκόρπιοι μας παίρνει ο αέρας, κάπως έτσι.

Επειδή το κείμενο που ακολουθεί είναι πρωτόλειο, προσπάθησα να επέμβω όσο το δυνατό λιγότερο -διορθώνοντας αλλά όχι παραφράζοντας. Πάμε παρακάτω:


Γράμμα σ’ έναν άγνωστο φίλο

Αγέρωχος, Αιρετικός, Ακραίος, Αναρχικός, Ανατρεπτικός, Αντιφατικός, Άξιος για το Χόλλυγουντ, Από τους καλύτερους σκηνοθέτες, Αποκαλυπτικός, Αρρωστημένη Φαντασία, Αυτός που κάνει το κέφι του, Βάρβαρος, Δεξιοτέχνης, Δημιουργός, Έγκλειστος, Εγωιστής, Εγωκεντρικός, Εμπνευσμένος, Εξαίρεση, Θυελλώδης, Ιδιόρρυθμος, Ικανότατος, Καθιερωμένος πιά, Καταξιωμένος, Καταραμένος, Κοπρολάγνος, Μαέστρος, Μάστορας, Μεγάλος Δάσκαλος, Μισάνθρωπος, Ο «Δεν χρειάζεται συστάσεις», Ο καλύτερος, Ο καλύτερος κατασκευαστής που έχουμε, Πυργοδεσπότης της Κηφισσιάς, Πληθωρικός, Προκλητικός, Πρωτομάστορας, Σαρκαστικός, Σκηνοθέτης του έντεχνου περιθωρίου, Σκηνοθέτης του περιθωρίου, Συγγενής του Κουτσόγιωργα, Σοκαριστικός, Σπουδαίος, Σνομπ, Ταλαντούχος, Ταλέντο, Το αγαπημένο παιδί του εξώστη, Το τρομερό παιδί του Ελλ. Κιν/φου, Φιλικός και ζεστός, Φορμαλιστής, Ψύχραιμος και Ειρωνικός.
Κάτι σου θυμίζουν όλα αυτά!

Για να σε βοηθήσω, έτσι με χαρακτήρισαν αυτοί που ασχολούνται με την κριτική του κινηματογράφου. Πρόσεξε, δεν αναφέρονται στο Singapore Sling αλλά σε μένα προσωπικά! ..

Δεν στα γράφω όλα αυτά μόνο για να γελάσεις με το χάλι και τον κομπλεξισμό τους, αλλά και για να καταλάβεις ότι αυτοί οι χαρακτηρισμοί αφορούνε κι εσένα, άγνωστε με αρρωστημένη φαντασία, κοπρολάγνε και αιρετικέ φίλε. Γιατί διάολε τέτοιος είσαι για ν΄αγαπάς τη «Συμμορία» και τα «Κουρέλια» και τώρα τελευταία και το Singapore Sling. Είσαι άρρωστος και επικίνδυνος κι αυτοί νομιμόφρονες και υγιείς και πρέπει πάσει θυσία άνθρωποι σαν κι εσένα που συντηρούνται από –και συντηρούν –σκηνοθέτες σαν κι εμένα να εξαφανιστούν, να μετατραπούν σε ρέπλικες και κινούμενες λωβοτομές κι όταν αρνούνται, να στιγματισθούν, να χαρακτηρισθούν και ν’ αποβληθούν. Γιατί εσύ δεν καταλαβαίνεις κανέναν και με την τρέλλα στο λοφίο και με σηκωμένη στύση προχωράς κατά πάνω τους. Σε φοβούνται και σε μισούνε και σ΄έχουνε στημένο από παντού.
Χθες με πήραν από μια εφημερίδα και μου ζήτησαν να τους γράψω ένα κειμενάκι για το «τι μ΄ενοχλεί στον τόπο μου και μέσα στο επάγγελμά μου». Στο στέλνω γιατί φοβάμαι ότι μπορεί να λογοκριθεί.. Ξέρεις –«δεν είχαμε πολύ χώρο κι έπρεπε να μπούνε κι άλλα κείμενα» και τέτοιες αηδίες.

ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΕΙ

• Η αυθάδεια, η ανικανότητα, το χαμηλό πνευματικό επίπεδο των πολιτικών μας.

• Αυτοί με την αριστερή καρδιά και τη δεξιά τσέπη.

• Η ελεγχόμενη από γνωστά Κέντρα διακίνηση ναρκωτικών και το «σιδέρωμα» που περνάει η νεολαία.

• Η απάθεια, η μοιρολατρεία, η αναχώρηση.

• Τα Εμπορικά Κέντρα.

• Η λεξιλαγνεία και ο βερμπαλισμός στις καθημερινές μας σχέσεις.

• Η εναρμόνιση με τα στερεότυπα της Ε.Ο.Κ.

• Αυτοί που βγάζουν φανάρι δεξιά και στρίβουν αριστερά.

• Το Ραδιόφωνο και η Τηλεόραση και η Αφασία.

• Εκείνες που δεν ξέρουν ν΄αγαπούν.

• Ο Ο.Τ.Ε.

• Η ανθρωπομάζα που το παίζει σιωπηλή πλειοψηφία.

• Η πολιτικοποίηση του σεξ και οι σεξουάλες της πολιτικής.

• Υποκρισία. Πουριτανισμός. Λογοκρισία.

• Η παραπληροφόρηση σχετικά με τη ραδιενέργεια, τα πλαστικά και τα αντιβιοτικά μέσ’ την τροφή μας.

• Οι πουλημένοι επαναστάτες.

• Πάλι «Εκείνες που δεν ξέρουν ν΄αγαπούν».

• Η εντύπωση οτι «ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα».

• Η ακρίβεια των στερεοφωνικών.

• Οι αριστερο-ροκάδες.

• Αυτοί που τα ξέρουν όλα, οι επιτηδευμένα σεμνοί και πάνω απ΄όλα ο εαυτός μας.

ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ

• Η έλλειψη τόλμης και φαντασίας.

• Η σεξουαλική ανεπάρκεια και φίμωση των μεγαλοπαραγόντων της κριτικής.

• Οι μπάτσοι-κριτικοί.

• Οι μικροαστικοί κοκκινολαίμηδες.

• Οι Αγγελόπουλοι-μαϊμούδες.

• Τα πολυεθνικά σκουπίδια πολυτελείας και τα «επαναστατικά και προοδευτικά» που εισάγουν και μας προβάλλουν.

• Οι θεατές που πληρώνουν για να βιασθούν.

• Οι με-το-παγωτό-στο-κούτελο λάτρεις του Βέντερς, του Γκρηναγουαίη, του Ληντς και των πάσης φύσεως δημοσιοσχεσιτών της ντόπιας κινηματογραφίας..

• Εκείνες που δεν ξέρουν ν΄αγαπούν!

• Αυτοί που βγάζουν σπυράκια με τις Αμερικάνικες ταινίες και τώρα γλείφουν το κάθε MADE IN USA σκουπίδι.

• Αυτοί που βιάζουν το Κόμμα μέσα απ΄τις ταινίες.

• Οι σκηνοθέτες που έκαναν αίτηση στο Ίδρυμα Φορντ.

• Όσοι δεν αγαπούν τον Τζέρρυ Λούις.

• Οι επίγονοι των Γαλλικών Καγιέδων.

• Οι Κούνδουρος, Δαμιανός, Πανουσόπουλος και Παναγιωτόπουλος που δεν κάνουνε ταινίες.

• Ο Ζερβός που μας απειλεί οτι θα ξανακάνει.

Υπάρχουν νύχτες που τρελλαίνομαι, νύχτες σαν κι αυτές που περνάς κι εσύ .. Χιλιάδες πεταλόφτερα μυρμηγκάκια μασσάνε το στομάχι σου και ταξιδεύουν μέσα στα νεύρα των ποδιών, πεταλούδες φτεροκοπάνε σαν τρελλές στο διάφραγμα και το στέρνο μου και σκάει η αδρεναλίνη και πιτσιλάει τα ταβάνια. Τότε εγώ θυμάμαι εσένα. Έτσι κάπου μόνο σου πεταμένο να χαλινώνεσαι για να βγάλεις την άγρια νύχτα της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης, κι όπου αλλού σκατά είμαστε πεταμένοι.. Λοιπόν τότε σ’ έχω συντροφιά.. Γελάω με το χάλι μας και σου λέω –«Άκου πτώμα να μαθαίνεις» και συ σαν γνήσιος Σινγκαπούρης βουτάς στον ιδιωτικό σου τάφο και μου απαντάς –«Θάχω λοιπόν καλή παρέα απόψε».

Είναι σπάνιο νά ‘χεις φίλους σαν κι εμάς και ξέρω οτι ποτέ δεν θα με προδώσεις και οτι θα με βοηθήσεις να μη σε ξεγελάσω κι εγώ ποτέ. Ακούγεται λίγο μελό, αλλά δεν ντρέπομαι να σου πω, τα αγαπάω τα μελό ιδιαίτερα εκείνα της Μπάρμπαρα Στάνγκουϊκ, της Άιντα Λουπίνο και φυσικά της Μπέττυ Νταίηβις... Μήπως είδες τελευταία τον Ξυπόλητο Τζό... Κάπου με πήραν τα βουρκώματα κι ένοιωσα πολύ όμορφα που δεν κατάφεραν αυτά τα καθάρματα να με κάνουν να ντρέπομαι επειδή μπορώ ακόμα να κλαίω.

Θυμάμαι ένα βράδυ, παραμονή Χριστούγεννα, με πήρες τηλέφωνο και μούπες ευχαριστώ γιατί κάποτε με μια ταινία μου σε βοήθησα να ξεπεράσεις κάποιες κόντρες και κάποιες άσχημες στιγμές σου. Έκλεισες χωρίς να μου πεις τ’ όνομά σου γιατί αυτό σίγουρα δεν είχε σημασία. Ήταν το καλλίτερο δώρο που μου έκαναν ποτέ. Ξέρεις αυτή η μοναξιά κι η θλίψη των Χριστουγέννων μπορεί νάναι πολύ ευγενική, αλλά συνάμα και πολύ οδυνηρή. Κάπου σε χρειαζόμουνα.

Με ξαναπήρες κι άλλες φορές με άλλη φωνή σε άλλη πόλη. Όταν κλείνεις το τηλέφωνο, βγαίνω μόνος στο μπαλκόνι και καπνίζω ένα τσιγάρο και σε σκέπτομαι και κάπου διαπερνώντας τη νύχτα, προσπαθώ να ενωθώ μαζί σου. Καμμιά φορά τα καταφέρνω!

Στη Δράμα, μια φορά βγαίνοντας από μια προβολή της «Συμμορίας» ξέκοψες απ’ το πλήθος, με πλησίασες και μου είπες –«Πρόσεχε Νικολαϊδη, είσαι πολύ μόνος σου». Κατάλαβα οτι κάτι ήξερες, κάτι παραπάνω από μένα κι ότι ανάμεσα απ’ αυτά τα λόγια πάσχιζες να μου μεταδώσεις κάποιο μήνυμα που τη σημασία του γνώριζες πολύ καλά, αλλά κάποιοι κανόνες σ’ εμπόδιζαν να μου το μεταφέρεις πιο ξεκάθαρα. Δεν στο κρύβω οτι με φόβισε αυτή η προειδοποίησή σου. Μετά σκέφτηκα οτι μπορεί κάπου να με παρακολουθούσες και να με προστάτευες κρυφά. Τώρα μου φαίνεται οτι σκοτώθηκες.. Κάποια φωτογραφία σου στις εφημερίδες κάτι μου θύμιζε από σένα. Μιλάνε πολύ συχνά για σένα.. Αλήθεια σκοτώθηκες;.. Μπορεί, γιατί φαινότανε οτι ήξερες πολλά. Πάντως και νεκρός είσαι ακόμα πιο αγέρωχος, αιρετικός και επικίνδυνος.
Δεν θα τελειώσουμε ποτέ.
Θα μπορούσα να σου γράψω πολλά ακόμα όμως ο χρόνος βιάζει. Αύριο θα τρέχω όλη μέρα στην Αθήνα. Πρέπει να συζητήσω με το Ελλ. Κέντρο Κιν/φου... Ξέρεις θέλουν ν’ αγοράσουν ποσοστά στην ταινία για ψίχουλα και γω δεν πρέπει να τους κάνω τη χάρη, όσο κι αν είμαι χρεωμένος. Την Τρίτη πρέπει ν’ ασχοληθώ με το διαφημιστικό της ταινίας, για να παιχτεί στην τηλεόραση. Την Τετάρτη πρέπει να φύγω απ’ την Αθήνα γι΄αυτό σου στέλνω αυτό το γράμμα χέρι με χέρι με τον Χρήστο. Φεύγει σήμερα το βράδυ για την Πάτρα.

25 Νοεμβρίου 1990

Νάσαι καλά
Νίκος
Υ.Γ.: Ένας χρόνος κλείνει σήμερα και είχες δίκιο. "Δεν θα τελειώσουμε ποτέ".

Posted in: Κολλήματα