37. Μια πόρτα λιγότερη

Προηγούμενα:
1ο μέρος: Στο ξέφωτο βαδίζοντας προς την κλειστή πόρτα
2ο μέρος: 'Ποτέ ξανά' έγραφε η πόρτα που δεν ήταν εκεί νωρίτερα

3ο μέρος: Όπου οι μέρες γέλασαν κι έτρεξαν μακριά
31. Το ξημέρωμα είναι δική μας υπόθεση
32. "Είμαστε τα λουλούδια στον σκουπιδοτενεκέ"
33. Γράφοντας με το ζόρι αναμνήσεις
34. Η νύχτα που μύριζε ξινισμένο ροδόνερο
35. "Πες μου, πόση ώρα έφυγε το τρένο; Κι εκείνη, ήταν μέσα;"
36. Ένα τσιγάρο και τίποτα

Πάμε παντού παρέα τις τελευταίες μέρες –κι αυτό το «παντού» είναι μια φτυσιά τόπος αν θες να ξέρεις. Δωμάτιο ακατάστατο, μισοσκότεινες σκάλες και μερικά λουλούδια που ψάχνονται να ανθίσουν στην αυλή. Δεν βγαίνω παραέξω αν και κάποτε πρέπει να το κάνω, επειδή έχουν ακουστεί περίεργα πράγματα για το μαγαζί του Μπιλ του Χοντρού. Θέλω να το ψάξω το θέμα, αλλά, για την ώρα προτιμώ να βολτάρουμε παρέα. Ή να λιαζόμαστε ακουμπισμένοι στα κάγκελα του κήπου –εγώ κι αυτός. Μου πασάρει ένα Κάμελ φίλτρο, από τα καλά, με τα τούρκικα χαρμάνια –και μετά βάζει το πακέτο πίσω στην τσέπη του.
«Εσύ;» ρωτάω.
«Δεν καπνίζω τώρα τελευταία. Αλλά έχω πάντα μαζί μου ένα πακέτο –ξέρεις γιατί;»
«Επειδή ένα πακέτο τσιγάρα είναι η καλύτερη δικαιολογία για να κουβαλάς ένα κουτί σπίρτα», γελάω.
«Κάπως έτσι», μουρμουρίζει σπρώχνοντας πίσω τα κόκκινα, αχτένιστα, μαλλιά του.
Καπνίζω λοιπόν και νιώθω ήσυχα, δε λέμε πολλά μεταξύ μας, δε χρειάζεται. Ξεκινάω να σηκωθώ αλλά με τραβάει πίσω, φέρνει το δάχτυλο στα χείλη -κάνοντας νόημα για ησυχία. Ξανακάθομαι όσο πιο αθόρυβα. Μετά ακολουθώ το δάχτυλό του –έχει τεντωθεί προς τις τριανταφυλλιές –δεν μπορώ να καταλάβω τι σκατά μου δείχνει.
«Δε βλέπω τίποτα», του λέω.
Συνεχίζει να δείχνει χωρίς να μιλάει –τσιμπάω λίγη από την προσήλωσή του κι αυτό με βοηθάει να διακρίνω το μικροσκοπικό πουλί που κρύβεται στα αραιά φυλλώματα.
«Τι είναι;» αναρωτιέμαι.
«Αηδόνι», ψιθυρίζει.
«Αηδόνι», επαναλαμβάνω κι εγώ.
«Τα αηδόνια είναι οι αληθινοί καλλιτέχνες στο βασίλειο των πουλιών. Αυτό συμβαίνει γιατί, αν και γεννιούνται με ένα ολόδικό τους τραγούδι, μια μελωδία που τυγχάνει να είναι η πιο ευπροσάρμοστη απ΄όλες τις ορνιθολογικές εκφράσεις, τα αηδόνια δεν δείχνουν ιδιαίτερα πρόθυμα να αρκεστούν στο κομμάτι που τους αναλογεί. Όπως όλοι οι καλλιτέχνες, κυκλοφορούν εκεί έξω, για να αναδομήσουν την πραγματικότητα. Καινοτόμα, πρόθυμα, τολμηρά, αδέσμευτα από τους κανόνες που όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν τυφλά, τα αηδόνια συγκεντρώνουν αποσπάσματα τραγουδιών από άλλα πουλιά, στα δέντρα, στα χωράφια -τα ταιριάζουν μεταξύ τους, συνθέτουν με αυτά νέες και απρόσμενες μελωδίες -ξαναδημιουργούν τον κόσμο χρησιμοποιώντας υλικά από τον ίδιο τον κόσμο. Για παράδειγμα, ένα αηδόνι στη Νότια Καρολίνα ακούστηκε να αναμιγνύει 32 κελαηδίσματα διαφορετικών πουλιών σε μια δεκάλεπτη παράσταση, μια βιρτουόζιδικη επίδειξη που δεν εξυπηρετούσε κανέναν απολύτως σκοπό, αλλά, παρ΄όλα αυτά, εντάσσεται άνετα στην κατηγορία της ανόθευτης τέχνης», λέει αργόσυρτα, ενώ απλώνει τα πόδια του για να ξεπιαστεί.
Τον ακούω κοιτάζοντας το αηδόνι και το αηδόνι έχει σταματήσει να τσιμπολογάει –μοιάζει να ακούει κι αυτό. Τότε κλείνω το βιβλίο, ο Τομ ζητάει συγνώμη, πρέπει να βρει ένα ηλιόλουστο μέρος για ξάπλες, έχει την ανάγκη όλων των ξασπρουλιάρηδων για έξτρα ηλιακή ακτινοβολία. Τον αφήνω λοιπόν στην ησυχία του. Εδώ κάτω οι μέρες φεύγουν λες και εξυπηρετούν με το πέρασμά τους κάποιο σκοπό –αυτό καταλαβαίνω.

Ντύνομαι χωρίς να έχω πουθενά να πάω, ο ήλιος γδέρνει πλάτες αλλά είναι επείγουσα η κατάσταση, επειδή το δωμάτιο ζωντάνεψε και με πήρε στο κατόπι. Φοράω το κράνος, μπας και μαζέψω λίγο τα μυαλά μου. Και βγαίνω στο στενό δρόμο, πηγαίνω ανηφορικά, πηγαίνω όπου με πάει. Λίγα σπίτια, μετά ακόμα λιγότερα σπίτια, η άσφαλτος γίνεται τσιμέντο και στη συνέχεια κροκάλες γλιστερές. Φτάνω στα αυθαίρετα, προσπερνάω, προχωράω για τα παραπήγματα. Σκυλιά αλλάζουν δρόμο όσο η εξάτμιση της μηχανής ξεραίνει τα αγριολούλουδα, κοιτάζω μόνο πάνω –πουθενά αλλού. Μέχρι που ακούω οπλές να τσακίζουν τις πέτρες. Χαμογελάω, αλλά δε φαίνεται.
«Κόψε λίγο ρε πούστη!»
Φρενάρω ελεγχόμενα, γυρνάω τη μηχανή κόντρα στην ανηφόρα. Βγάζω το κράνος.
«Ακόμα το έχεις το άλογο, δε σου ψόφησε;» τον ρωτάω όσο το ζώο τριποδίζει στα πέντε μέτρα απόσταση.
Ο Ιντζές σκάει ένα χαμόγελο αυτοπεποίθησης.
«Τα άλογα ζούνε πολλά χρόνια, βλάκα», με πληροφορεί.
«Το κακό είναι οτι και οι άνθρωποι ζούνε πολλά χρόνια», σχολιάζω.
«Άσε που πολλαπλασιάζονται κιόλας σε στυλ σφάλματα είμαστε, ανθρώπους κάνουμε», γελάει ο Ιντζές.
«Πως και σε έχουν λυτό;» απορώ.
«Βαρεθήκανε να με κρατάνε άνευ λόγου και αιτίας».
«Άνευ λόγου –ότι πεις!»
«Κι εσύ πως από δω; Άκουσες οτι κυκλοφορήσανε τα ανοιξιάτικα σαλιγκάρια;» αναρωτιέται.
«Κάπως έτσι –αλλά τι σε κόφτει; Δικό σου είναι το βουνό;»
«Δικό μου, τα πάντα δικά μου είναι».
Κατεβαίνω από τη μηχανή, χαϊδεύω τη μουσούδα του αλόγου.
«Έμαθες για την ιστορία με τον Μπιλ;» ρωτάω.
«Οτι πουλάει το μαγαζί –αυτό λες;»
«Ναι, αυτό».
«Κάτι άκουσα, αλλά δε δίνω βάση. Ο Μπιλ πουλάει το μαγαζί από τότε που πήγαινα δημοτικό...»
«Δεν τα ξέρεις όλα. Τώρα υπάρχει έτοιμη πρόταση, τελειωμένα πράγματα λένε. Πήγανε, του τα σκάσανε και δατς ολ».
«Ποιος;»
«Ο Μαστακουνάς, ο Μασταπιάνεις... ξέρω ΄γω;».
«Τα πιστεύεις όλα αυτά;»
«Μέχρι να δω δεν πιστεύω τίποτα».
«Σωστά».
«Λοιπόν, τώρα να την κάνω. Έχω κάποιο ραντεβού».
«Που ρε μαλάκα;»
«Κάπου... πάνω, ψηλά... γενικότερα».
«Ραντεβού με τον Άγιο Πέτρο;»
«Με κάποιον Άγιο τέλος πάντων».
«Εντάξει, τα χαιρετίσματά μου στον Σάιμον Τέμπλαρ!»
«Παπάρα παπάρα», τραγουδάω ξαναβάζοντας το κράνος.
Ούτε στα βουνά δε βρίσκεις ησυχία.

Καταλαβαίνω λοιπόν οτι δε μου περισσεύει χρόνος, έχω αυτές τις πέτρες κάτω από τις ρόδες, δίπλα τα θυμάρια, οι τσουκνίδες και τα γαϊδουράγκαθα –ένας τρόπος υπάρχει, τέρμα γκάζι. Αν διστάσεις για μια στιγμή θα σε ψάχνουν δίπλα στις παράγκες –η μηχανή κλωτσάει και μουγκρίζει, όμως ανεβαίνει. Αυτό είναι ένα φαλακρό βουνό και μου αρέσει να το παλεύω –είναι όμορφοι οι καχεκτικοί θάμνοι, είναι όμορφες οι κατσιασμένες βελανιδιές 20 πόντους ύψος, είναι όμορφο το ξερό χώμα, οι σαύρες που πετάγονται κάτω από τις κοτρόνες. Αλλά δεν έχω χρόνο για όλα αυτά –ρεγουλάρω το γκάζι να προχωρήσω, ψάχνω την κατάλληλη ροπή με αμφίβολη επιτυχία. Γλιστράω, πατάω πόδια, Γλιστράω περισσότερο –τα καταφέρνω. Από το πλάτωμα του χωματόδρομου διακρίνεται ήδη ο Προφήτης Ηλίας –πιτσιρικάδες ανεβαίναμε εκεί πάνω ποδαράτο, σωριαζόμασταν λαχανιασμένοι και λέγαμε οτι ποτέ δεν θα ξανακατέβουμε. Μετά μας περόνιαζε το κρύο, ξεχνάγαμε την απόφασή μας και γυρίζαμε πίσω στα σπίτια μας με αυτιά κατεβασμένα. Εγώ, ο Στάθης, ο Θωμάς, οι δυο Βαγγέληδες, ο Τάσος ο Κατ... Σπάνια έρχονταν μαζί μας και κορίτσια, η Ελενίτσα η κοκαλιάρα, η Μαρία η κολλητή της και η Νανά που ακουγόταν οτι είχε πηδηχτεί με κάποιον μεγάλο –αλλά κανείς δεν ήταν σίγουρος. Τώρα που το σκέφτομαι, αναρωτιέμαι γιατί δεν μας πέρναγε από το μυαλό να χαμουρευτούμε με καμιά απ΄αυτές –δεν ξέρω, δεν ξέρω...
Η πίσω ρόδα φεύγει ανεξέλεγκτη στην πλαϊνή πλευρά ενός βράχου, κάνω να τη μαζέψω αλλά μάλλον έχω αργήσει. Τουμπάρω κανονικά, ευτυχώς προλαβαίνω να ακουμπήσω γόνατο, μη βρει στις πέτρες η μηχανή και σπάσει καμιά μανέτα. Νιώθω το κάψιμο –μάλλον το ΄σκισα το παντελόνι. Ακουμπάω απαλά τη μηχανή στο χώμα κλείνοντας τον διακόπτη βενζίνης, ο ιδρώτας στάζει δάκρυα. Βγάζω το κράνος. Πολλές φορές προσπάθησα να φάω το βουνό, όλες τις φορές με έφαγε το βουνό. Μαλακία πάντως, δεν είναι περισσότερο από 300 μέτρα ο Προφήτης Ηλίας.

Βγάζω το πακέτο, τσεκάρω λίγο το γόνατο μέσα από την τρύπα του τζιν, μπας και χρειάζεται καθόλου καπνό –μικροπράγματα –δεν αξίζει να χαραμίσω τσιγάρο. Ανάβω με σκονισμένα χέρια και του κάνω χώρο να αράξει δίπλα μου. Γυρίζω να του πω κάτι, με αποτρέπει χαμογελαστός, στριφογυρίζοντας το κεφάλι σαν τυφλοπόντικας.
«Οι λέξεις εξαπλώνονται σαν δερματική ασθένεια σε αποικία γυμνιστών», με προειδοποιεί.
Σωπαίνουμε λοιπόν και σκεφτόμαστε επιτακτικά το τίποτα.

Ο ήλιος έχει βουλιάξει μεσοπέλαγα όταν γυρίζω σπίτι, χώνομαι στο δωμάτιό μου, να αλλάξω ρούχα να ξεπλύνω σκόνη και ιδρώτα από πάνω μου. Αφουγκράζομαι τη ζωή των γέρων μου στον κάτω όροφο, κάνω ησυχία να μη με ψυλλιαστούν –κλέφτης στο ίδιο μου το σπίτι. Επειδή δεν έχω όρεξη, δε θέλω να δω κανέναν τώρα, δεν είμαι προετοιμασμένος. Στον καθρέφτη με κοιτάζει μια φάτσα πανικόβλητη, πρέπει να το αλλάξω αυτό, δε γίνεται να βγω έτσι έξω. Ίσως η κατάσταση διορθωθεί με κάποιο ξύρισμα, αν κοιτάξω για πολλή ώρα τα μούτρα μου μπορεί και να τα παγώσω, αν ξυριστώ μπορεί και να φύγει ο πανικός μαζί με τις σαπουνάδες. Εσύ τι λες;
«Από τους 7 νάνους, μόνο ο Χαζούλης ήταν μονίμως ξυρισμένος. Αυτό θα πρέπει κάτι να μας λέει σχετικά με το πόσο σοφό είναι να ξυρίζονται οι άνθρωποι», ξεκαρδίζεται στα γέλια πίσω από τον ώμο μου.
Μάλιστα. Τι σκατά θέλω και μπλέκω με πρώην χίπηδες;

Κάτι με σπρώχνει να αφήσω τη μηχανή στο πεζοδρόμιο απέναντι από το μαγαζί του Μπιλ του Χοντρού –μάλλον νιώθω οτι αυτό το μέρος δεν μας ανήκει. Τώρα πια. Περνάω το δρόμο αδιαφορώντας για τα αμάξια που κορνάρουν, είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. Αλλιώς πρέπει να τα μπήξω επί τόπου και να ξεσκίσω κανέναν πούστη οικογενειάρχη. Ανοίγω τη τζαμένια πόρτα, τρώω κατάφατσα το μνημόσυνο. Είναι όλοι εδώ μέσα αλλά, για κάποιο μυστήριο λόγο, κανένας δεν κάθεται. Όρθιοι στις γωνίες, μισοσκότεινοι, ψιθυρίζουν.
«Καλώς τον πεθαμένο!» με χαιρετάει ο Μάριος.
Είναι παρέα με κάτι άγνωστες μούρες, τίγκα στη μαλλούρα και τα ριγέ φωσφοριζέ κολάν.
«Καλώς με!» συμφωνώ. «Ποιες είναι οι λούγκρες;»
«Το συγκρότημά μου ρε αρτηριοσκλήρωση!» γελάει ο Μάριος. «Ρόου Σιλκ».
«Το ‘Σιλκ’ το βλέπω, μη σου πω οτι βλέπω και μπόλικη οργαντίνα....» διαπιστώνω.
«Χαρντ εντ Χέβυ χρυσέ μου!» σπάει τον καρπό ο Μάριος. «Ετοιμαζόμαστε για ντέμο».
«Ναι ε; Κρίμα μόνο που πέθανε ο Μπίλι Μπο –πρώτες μούρες θα σας είχε στην πασαρέλα», τον πληροφορώ και προσπερνάω.
Ο Μπιλ βάζει ποτήρια μπύρα στη σειρά χωρίς κανένας να του έχει παραγγείλει και τα παιδιά δέχονται το κέρασμα αμίλητα.
«Κυκλοφόρησαν κάτι φήμες», λέω.
«Τι φήμες;» κάνει χωρίς να με κοιτάξει.
«Λένε οτι δίνεις το μαγαζί».
Σταματάει για λίγο να γεμίζει ποτήρια.
«Οι φήμες είναι σαν τον πούτσο», ψιθυρίζει. «Κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα».
Το δέχομαι.

Ο Στάθης χαμουρεύεται με κάποια γκόμενα δυσδιάκριτη –κοιτάζω καλύτερα και ανακαλύπτω οτι είναι εκείνη που γνωρίσαμε τις προάλλες στο Σάσεξ. Του κάνω νόημα από απόσταση, με βλέπει –πλησιάζει.
«Τι παίζει κολλητέ; Μας προέκυψε αίσθημα;» ρωτάω.
«Και λίγα λες. Βρες μου δήμαρχο να παντρευτώ επιτόπου», απαντάει.
«Κούλαρε αδερφάκι! Κι εμείς αγαπήσαμε αλλά δεν κάναμε έτσι!»
«Εσύ είσαι κακομοίρης, γι΄αυτό. Παντρεύομαι σου λέω –ξύπνα!»
Ξύνω το κεφάλι μου, αλλά παραμένω κοιμισμένος.
«Πες μου τώρα όλο το κόλπο», τον παρακινώ.
«Η Αλίσια είναι Γιουγκοσλάβα», μουρμουρίζει.
«Μπράβο στον Τίτο και να μας ζήσει ο Υπαρκτός!» πανηγυρίζω.
«Ρε ηλίθιε, η βίζα της θα λήξει όπου νάναι –δε με πιάνεις;»
«Εντάξει, η βίζα της θα λήξει και θα πρέπει να γυρίσει στη μαμά της –αν έχει! Εμάς γιατί μας κόφτει το όλο θέμα;»
«Επειδή δεν θέλουμε να φύγει από τη χώρα η Αλίσια...»
«Πως κι έτσι;»
«Επειδή αν φύγει μπορεί να μην ξαναγυρίσει....»
Τον αγκαλιάζω, πλησιάζω το αυτί του.
«Την πήδηξες;» ρωτάω.
«Ναι αμέ».
«Ε, άστη να πάει στο διάολο! Τι μπλέκεσαι;»
«Επειδή την αγαπάω ρε!» διαμαρτύρεται ο Στάθης.
«Εντάξει, δεν είναι τίποτα. Όταν πηδήξεις την επόμενη θα σου περάσει», τον πληροφορώ.
«Άλφα, δεν θέλω να μου περάσει και βήτα, είσαι εντελώς καργιόλης!» τινάζεται ο Στάθης.
«Καλύτερα καργιόλης παρά θύμα της κάθε τουρίστριας που ψάχνει τρόπο να βγάλει άδεια παραμονής», απαντάω.
«Άντε γαμήσου!» φορτώνει ο Στάθης.
«Ευχαρίστως!» χαμογελάω. «Έχει καμιά φίλη η Αλίσια να μου συστήσεις;»
Εκείνη τη στιγμή μας πλησιάζει η κοπέλα.
«Χάι» μου χαμογελάει.
«Χάλι!» απαντάω.
«Λαβ, γουί χαβ του γκόου», ψιθυρίζει στον Στάθη.
«Εμείς θα την κάνουμε», μου λέει εκείνος.
«Αυτή μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις!» κοροϊδεύω.
«Καλύτερα!» λέει ανασηκώνοντας τους ώμους. «Έτσι κι αλλιώς δεν έχω μουστάκι».
Και έχει δίκιο καθότι ο Στάθης καστανός προς το ξανθομπάμπουρας –τον κοροϊδεύαμε στο λύκειο όταν σφαζόταν προσπαθώντας να μας πείσει οτι το χνούδι του είναι κανονικά, αντρικά γένια.
«Μπάι», μου χαμογελάει η Αλίσια.
Μένω να τους κοιτάζω, ακουμπισμένος στην ανοιχτή τζαμένια πόρτα, αμίλητος.

«Όσο το ζευγάρι κατευθυνόταν προς τη Μπιούικ του, δυο αηδόνια πέταξαν μακριά από το παρμπρίζ, το ένα τιτιβίζοντας σε μια ελάχιστα γνωστή διάλεκτο που χρησιμοποιούν οι καρδερίνες και το άλλο μιξάροντας την κραυγή του σπουργιτιού με κάποιες συγχορδίες δανεισμένες από τους τρυποκάρυδους. Για αιώνες τα αηδόνια κυνηγούσαν έντομα και σκάλιζαν το έδαφος για σπόρους, άλλα όταν τα αυτοκίνητα άρχισαν να κυκλοφορούν σωρηδόν στους δρόμους του Νότου, ανακάλυψαν οτι μπορούσαν να δειπνήσουν πολύ πιο άνετα, απλώς μαζεύοντας πεθαμένα έντομα από τα παρμπρίζ των παρκαρισμένων αμαξιών. Αηδόνια. Μετατρέπουν τη μοντέρνα τεχνολογία σε ιδιοσυγκρασιακό τους πλεονέκτημα. Ανακαλύπτουν καινούργια κόλπα για να αυξήσουν την εκφραστική τους γκάμα. Καλλιτέχνες!» τον ακούω να ψιθυρίζει στο αυτί μου.
Μορφάζω νευριασμένος –μερικές φορές είναι ανυπόφορο να ζεις με ξενιστές.

Ο Ιντζές στέκεται παράμερα –πίνει και συνωμοτεί με κάτι παλιοτόμαρα, τον αποφεύγω. Λίγο πιο κει είναι ο Ζόμπι σκεπτικός.
«Τι γίνεται ρε άτομο;» τον πλευρίζω.
«Αυτή την κασέτα την ξέρω απέξω...» μιλάει σχεδόν στον αέρα. «Μετά έχει το Κίλινγκ Μουν».
«Και στη συνέχεια;»
«Έκο Μπιτς».
«Και μετά;»
«Γκοστ Τάουν».
«Με εντυπωσίασες μπαγάσα!» διαπιστώνω. «Αρκεί βέβαια όλα αυτά να ισχύουν...»
«Έτσι όπως τα λέω είναι. Αυτή την κασέτα την ξέρω απέξω...»
«Ποιος την έχει γράψει;» ζητάω να μάθω.
«Εγώ», λέει αφηρημένα.
Γελάω.
«Κομμάτι –κομμάτι, απέξω...» συνεχίζει τη μουρμούρα του ο Ζόμπι.
«Εντάξει, το καταλάβαμε!»
«Και δεν πρόκειται να την ξανακούσω!»
«Τώρα... μήπως παραλογίζεσαι; Αφού εσύ την έγραψες, τα έχεις τα κομμάτια!»
«Ναι, αλλά εδώ ακούγονται αλλιώς...»
«Ε, που ξέρεις; Μπορεί ο καινούργιος ιδιοκτήτης να βάζει την ίδια μουσική...»
Με κοιτάζει λες και ξέχασα να φορέσω το παντελόνι μου φεύγοντας από το σπίτι.
«Ξέρεις ποιος παίρνει το μαγαζί;»
«Ποιος;»
«Ο Βάκης!»
«Βάκης; Ο γνωστός;»
«Ναι»
«Ο Σερίφης;»
«Ναι ντε!»
Μιλάμε για σίχαμα κανονικό! Τον τύπο τον ξέρω από παιδί, διπλανά είναι τα σπίτια μας. Τρία χρόνια μεγαλύτερός μου, αξιώθηκε να ζήσει στην εποχή των Μεγάλων Μαχαιριών –Τζίμης ο Έλβις, Μπιλ Στρατοκάστερ, Τζώννυ Τάραμας, Νίνο, Φώτης ο Πεταλούδας, Ίντι –τέτοιοι τρομακτικοί τύποι. Εμείς, πιτσιρικάδες τότε, αποφεύγαμε να κυκλοφορούμε στους δρόμους –με το που έπεφτε βράδυ μαζευόμασταν έξω από τα σπίτια μας επειδή, αν σε πετύχαινε κανένας από αυτούς στην πλατεία της συνοικίας υπήρχε περίπτωση να σου κάνει οχτάρια τις ζάντες του ποδηλάτου, ή να σε βάλει να ρουφήξεις 5-6 κουτάκια μπύρα, έτσι για να σπάσει πλάκα. Μια φορά είχανε στριμώξει το Στάθη, έφευγε από το σπίτι μου με το ποδήλατο για να πάει στο δικό του –ίσως ήθελαν να κάνουν φιγούρα σε τίποτα αλανιάρες, του είπανε τότε να πάνε τις κόντρες, ο Έλβις με την Καβασάκι του κι ο Στάθης με το ποδήλατο. Και ο νικητής τα παίρνει όλα. Είχε ένα Μερσιέ αγωνιστικό ο Στάθης, ακριβό κομμάτι όσο να πεις –αλλά δε μάσησε. «Να τα πάμε ρε μάγκα», είχε πει. «Αλλά, άμα σου βαστάει, καβάλα εσύ το Μερσιέ να πάρω εγώ την Καβασάκι –έχεις άντερα;» Τούρκος είχε γίνει ο Τζίμης ο Έλβις, αλλά δέχτηκε –δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Ξεκινάνε, που λες, έξω από την εκκλησία, στα 100 μέτρα μπερδεύεται ο Στάθης που μόνο παπιά ήξερε να οδηγεί, κουμπώνει καρφωτή μια ταχύτητα, του φεύγει σκορτσάροντας η Καβασάκι καταμεσής στην άσφαλτο. Πετάει το ποδήλατο ο Τζίμης και τρέχει τραβώντας τα μαλλιά του –παρατάει την πεσμένη μηχανή ο Στάθης, τρέχει κι αυτός να γλιτώσει το ξύλο. Τελικά πρόλαβε να φτάσει σπίτι του, αλλά το επόμενο πρωί βρήκε το Μερσιέ του έξω από την πόρτα με τις ζάντες οχτάρια. Αυτό ήταν η αιτία που πήγαμε για πρώτη φορά στο μαγαζί του Μπιλ του Χοντρού, ξέραμε οτι το είχαν στέκι –μαζευτήκαμε η παρέα, Στάθης, Σόλωνας, Θωμάς, οι δυο Βαγγέληδες κι ας ήταν μεγαλύτεροί μας, η αφεντομουτσουνάρα μου χεσμένος μέχρι καλτσοδέτα... Πηγαίναμε να ζητήσουμε το λόγο –κατάλαβες;

Θυμάμαι οτι μπήκα τότε, πρώτη φορά στο μαγαζί, σα χριστιανός στα Ιεροσόλυμα –αν με ρωτούσες θα σε διαβεβαίωνα οτι τα καζανάκια στις τουαλέτες έτρεχαν αγιασμό. Ο Μπιλ μας είχε κόψει πριν καν ανοίξουμε την πόρτα, τεντώθηκε πίσω από τη μπάρα και φώναξε –«παράγγειλε κανένας τσιγάρα από το περίπτερο;» Και μετά –«μπούληδες, δεν παράγγειλε κανένας τίποτα εδώ μέσα –αμολάτε, μην τύχει και πέσετε πάνω στην αδερφή σας που χερουκλώνεται πριβέ».
«Ωραία τα λες -πιάσε τώρα έξι μπυρόνια παγωμένα και μπουκαλίσια», είχε ξηγηθεί ο Σόλωνας που ήταν ο πιο ετοιμόλογος απ΄όλους μας.
«Ξου από ΄δω χάμω ρε ανήλικα!» είχε φορτώσει ο Μπιλ, έτοιμος να μας πλακώσει στις γρήγορες με τη σφουγγαρίστρα.
«Δώσε στα παιδιά ότι γουστάρουν –κερασμένα από μας», είχε χωθεί ο Ίντι (καλή του ώρα).
Να μη στα πολυλογώ, εκείνη τη μέρα γίναμε δεκτοί στο μαγαζί του Μπιλ του Χοντρού, επειδή τα Μεγάλα Μαχαίρια κατάλαβαν οτι είχαν κάνει μαλακία με τον Στάθη και ήθελαν να επανορθώσουν. Φυσικά για να πληρώσουν τις ζάντες του Μερσιέ, ούτε λόγος –τη βγάλανε καθαρή με ένα κέρασμα και πάλι «δόξα τω θεώ» να λέμε.

Θέλω να καταλήξω οτι εκείνη την εποχή αξιώθηκε να ζήσει ο Βάκης, συνομήλικος των Μεγάλων Μαχαιριών κι ο άνθρωπος πήγε και γράφτηκε στην ΚΝΕ! Κυκλοφορούσε με μοντγκόμερι απ΄αυτά με τα ξύλινα κουμπιά, τον βλέπανε οι γάτες και πνιγόντουσαν με τα ψαροκόκαλα. Όταν τελείωσε, με τα χίλια ζόρια, το γυμνάσιο (λύκειο δεν υπήρχε ακόμα) πήρε μεταγραφή κατά ΠΑΣΟΚ μεριά, του βρήκαν αμέσως δουλειά -μπαλαντέζα στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Αντρέα, ρεσεψιόν στα γραφεία της κλαδικής, τέτοια πράγματα. Με τον καιρό, κατέβηκε κοινός υποψήφιος ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ στις δημοτικές, βγήκε δήμαρχος και πήρε τον Βάκη στο Δήμο. Αρχικά σοφέρ, μετά δημοτικό αστυνομικό –εξ ου και «Σερίφης». Κυκλοφορούσε ο αρχίδης με μια καραγκιοζίστικη στολή και πούλαγε μούρη στις μεσόκοπες –άτομο απολύτως της καρπαζιάς. Και τώρα θα μαγάριζε το μαγαζί του Μπιλ του Χοντρού –δε γίνονται αυτά τα πράγματα αδερφέ μου! Που στο κέρατο κρύφτηκε η δικαιοσύνη;
«Αποκοιμήθηκες όρθιος;» με σκουντάει ο Ζόμπι.
«Όχι –εντάξει. Πάω για μπύρα», του απαντάω αφηρημένα.

«Γιατί μας αδειάζεις έτσι ρε Μπιλ;» τον ρωτάω.
Με κοιτάζει σκοτωμένος κανονικά.
«Τι θες ρε μαλακισμένο;» αγανακτεί.
«Θέλω το στέκι μας ρε φίλε. Εδώ φάγαμε τα νιάτα μας, πως πας και το δίνεις τώρα στο Βάκη; Στο Βάκη ρε πούστη; Δεν έχεις καθόλου φιλότιμο;»
Κατεβάζει με φόρα την πετσέτα που κρέμεται στον ώμο του, λες και ο πάγκος έχει μύγες για σκότωμα –σκύβει κιόλας, ο μισός έξω από τη μπάρα.
«Άκου κάτι επιστήμονα. Το μαγαζί το κάνω ότι γουστάρω –μπουρλότο του βάζω, ξηγηθήκαμε; Στον πούτσο μου αν ήταν στέκι σας, να πάτε αλλού μαλακοκάβληδες! Τόσα χρόνια δουλεύω και όλο μέσα μπαίνω, δραχμή δε βγάζω!»
Με παίρνουν τα σάλια του κατάμουτρα όσο φωνάζει.
«Εντάξει γαμώτο –το μαγαζί είναι παθητικό! Πούλα το, θα μας λείψει η χαμογελαστή σου φάτσα, αλλά τέλος πάντων... Όμως αδερφάκι μου χάθηκε ο κόσμος να βρεις κάποιον κανονικό άνθρωπο; Στο Βάκη πήγες και το ‘δωσες;»
«Αυτός μου τα ‘σκασε –τι γουστάρεις τώρα;»
«Κι αν σου έσταζε λίγα φράγκα παραπάνω για να σου τον σφυρίξει τιμής ένεκεν, τι θα έκανες ρε Μπιλ; Θα κατέβαζες επιτόπου τα σώβρακα;»
Με κοιτάζει ίσα στα μάτια και, για κάποιο περίεργο λόγο, δείχνει ήρεμος.
«Πάρε τη μπύρα σου και ξεκουμπίσου», λέει στο τέλος.
Κι αυτό ακριβώς κάνω. Από τα ηχεία η Μάρθα λέει για την Παραλία της Ηχούς και οι Τηγανίτες τη ντουμπλάρουν ασύστολα.

Αλλά εκεί κόβεται το κομμάτι –απότομα.

Κοιταζόμαστε μεταξύ μας αμήχανοι, δεν είναι η πρώτη φορά που τα φτύνει το καβουρντιστήρι του Μπιλ, αλλά ψυλλιαζόμαστε οτι κάτι διαφορετικό παίζεται.
«Άστο γαμώτο! Έχει Γκοστ Τάουν μετά!» διαμαρτύρεται ο Ζόμπι.
«Φύγετε όλοι από δω μέσα!» γαβγίζει ο Μπιλ.
Καθόμαστε κερωμένοι, αναποφάσιστοι.
«Άντε στα τσακίδια ρε! Φυγέτε, κλείσαμε!» ουρλιάζει ο Μπιλ.
Κάτι παιδιά πάνε να του μιλήσουν, σε εντελώς ΟΗΕ στυλ αλλά ο άνθρωπος είναι σκαλωμένος.
«Όλοι έξω! Τώρα!» επαναλαμβάνει σταθερά.
Βγαίνουμε λοιπόν, κουρδισμένοι σα στρατιωτάκια –τι να κάνουμε; Μένω με τους τελευταίους, κοιτάζω πίσω από τη μπάρα, ο Μπιλ κάτι ψαχουλεύει με την πλάτη γυρισμένη προς την πόρτα.
Κι εμείς στεκόμαστε απέξω, μερικοί κάθονται στους σαραβαλιασμένους ξύλινους πάγκους, δεν έχουμε που αλλού να πάμε –κατάλαβες; Από το μαγαζί κάτι ακούγεται, στήνουμε αυτί.
«Τι είναι αυτό μαλάκα μου;» φρικάρει πρώτος ο Μάριος.
«Κάτι μου ρίξανε στο ποτό μου, αποκλείεται να ακούω καλά!» διαπιστώνει ένα παιδί δίπλα μου.
Μέσα, το μαγαζί πλημμυρίζει στο μπουζούκι! Ακουμπάω ασυναίσθητα το αυτί στο τζάμι, πιάνω τους πρώτους στίχους, το δέρμα μου χαράζεται από τη φωνή της.
«Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς,/ η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγάζια και με ΙΚΑ./ Τώρα απόχτησες καβούκι και αμάξι σπορ μοντέλο/ τώρα σκάλωσες στο λούκι κι είσ' αλλιώτικο καπέλο».
Ανάβω τσιγάρο προσπαθώντας να συνέλθω κι εκείνη περνάει ανελέητα στο επόμενο κουπλέ.
«Η ζωή σου ντούμπλε-φας, μέσα κι έξω τη φοράς,/ η καρδούλα σου γκαζιέρα δίχως γκάζι και αγέρα./ Μες στο κόλπο είσαι χωμένος και γλιτώνεις παρά τρίχα,/ τώρα είσαι βολεμένος και σου κόψανε το βήχα».
Κοιτάζω τότε μέσα από το τζάμι, η φιγούρα του Μπιλ στη μέση του σκοτεινού μαγαζιού –προσπαθώ να διακρίνω τι γίνεται. Και τον βλέπω εκεί πέρα, με τα χέρια σηκωμένα, πλάγια στο ύψος των ώμων, το κεφάλι κρεμασμένο στο στήθος, καπνός μπροστά του, μάλλον κάποιο τσιγάρο. Βλέπω εκεί πέρα τον Μπιλ μαρμαρωμένο.
«Κι αν θυμάσαι τα παλιά, ψέματα και μπλα μπλα μπλα,/ η μαγκιά σου ναφθαλίνη με κασμίρι και λουστρίνι./ Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ' την κουτάλα,/ τώρα μάγκωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα».
Όταν σταματάει η μουσική, αφήνει τα χέρια να πέσουν ξεψυχισμένα, δεν κουνάει από τη θέση του για ώρα πολλή –μέχρι το τσιγάρο να σβήσει, απ΄όσο τουλάχιστον διακρίνω.
Γυρίζω να κοιτάξω τα παιδιά, βιαστικές ματιές –λες και μόλις κατεβάσαμε το φέρετρο στον λάκκο. Μερικοί φεύγουν βιαστικά, άλλοι περπατάνε άσκοπα στο πεζοδρόμιο.
«Θα τον περιμένεις;» ρωτάει ο Μάριος.
«Έτσι είναι το σωστό», ψιθυρίζω.
«Τι σημαίνει αυτό; Οτι είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις το Μπιλ σ΄αυτή την κατάσταση;» γελάει εκείνος.
«Άλλο εννοούσα», δικαιολογούμαι αμήχανα.
«Πάμε παραλιακά, έρχεσαι;» ρωτάει ο Μάριος.
«Μπα –είμαι για σπίτι», μουρμουρίζω.
Εκείνη τη στιγμή γίνεται ένας φοβερός σαματάς, κοιτάζουμε όλοι προς τα μέσα και βλέπουμε οτι ο Μπιλ έχει βάλει σημάδι την κάβα του. Ανοίγει το ψυγείο, παίρνει μπουκάλια μπύρας και τα πετάει κουτουρού, βλέπουμε γυάλινους πάτους να εκτοξεύονται στον αέρα. Κοιτάζουμε από τα τζάμια όσο γίνεται της Κορέας μέσα στο μαγαζί.
«Τον έτσουξε πολύ που του το παίρνουν», λέει ο Μάριος.
«Τι εννοείς;» ζητάω να μάθω.
«Για το Δήμο λέω. Ήρθαν και του ακύρωσαν την άδεια λειτουργίας –δεν τα ΄μαθες;»
Μένω κάπως κάγκελο.
«Γι΄αυτό το πουλάει στο Βάκη, ποιος άλλος θα αγόραζε μαγαζί χωρίς άδεια;» εξηγεί ο Μάριος.
Κοιτάζω πάλι μέσα, ο Μπιλ έχει στοκ να σπάει μέχρι το πρωί και δεν τον κόβω πρόθυμο να σταματήσει.
«Φεύγουμε», ειδοποιεί ο Μάριος.
«Στ΄αρχίδια μου», απαντάω.

Νιώθω οτι χρωστάω ένα «συγνώμη» αλλά δεν έχω τα κότσια να ξαναμπώ εκεί μέσα. Άλλωστε μας κέρασε από μόνος του, την τελευταία μπύρα και το τελευταίο τραγούδι. Αρκούν αυτά.

Σέρνω λοιπόν τη μηχανή στο δρόμο προς το σπίτι, φοβάμαι να ανέβω και να τη βάλω μπροστά, φοβάμαι να κάνω θόρυβο –μην ξυπνήσω τίποτα πεθαμένα κορίτσια με φιδίσια μαλλιά. Επειδή η ζωή είναι η λαχανιασμένη προσπάθεια να γυρίσεις σπίτι σου, ακολουθώντας σκοτεινούς, κακόφημους δρόμους, από εκεί που σε άφησε το τελευταίο λεωφορείο και προσπαθώντας απεγνωσμένα να ξεχάσεις οτι είσαι άστεγος.

Όπου κι αν φτάσεις, όποτε κι αν φτάσεις την έχεις άσχημα φιλαράκο –γι΄αυτό βιάσου.

Posted in: Μέρες κρασιού και τριαντάφυλλων,Όπου οι μέρες γέλασαν κι έτρεξαν μακριά