"Εκείνο το καλοκαίρι"

Καλοκαίρι του '80, έχω τελειώσει την Γ' Γυμνασίου και οι γέροι μου αποφασίζουν να με κάνουν άνθρωπο. Πάει να πει, με στέλνουν να δουλέψω στις διακοπές σε ένα εργοστάσιο ειδών κιγκαλερίας -για να μάθω να εκτιμώ την αξία του χρήματος. Ξυπνάω κάθε πρωί στις 5:30, κάνω 1 χιλιομετράκι ποδαρόδρομο, το πόστο μου είναι βοηθός ψήστη -βγάζω τις λαμαρίνες από τους τεράστιους φούρνους όσο ένας σκατόγερος ψήστης γαμωσταυρίζει αδιάκοπα. Δουλεύουμε στο υπόγειο, από τα μισοχωμένα παράθυρα μπαίνει φως με το ζόρι, επειδή το αφεντικό -κάποιος κωλόχοντρος μουστάκιας -παρκάρει απέξω τις Μπεμβέ του. Μετά κόβει βόλτες ανάμεσά μας και κλαψουρίζει "όλοι το ίδιο είμαστε, ψωμάκι και λαδάκι τρώμε κι εμείς όπως κι εσείς -τι νομίζετε δηλαδή;" Εμείς βλέπουμε τις Μπεμβέ του και άλλα πράγματα νομίζουμε. Κάθε 15 μέρες κάνει ντου η Επιθεώρηση Εργασίας -αδειάζει τότε το εργοστάσιο και τρέχουμε τα παιδιά μαζί με τους γέρους να κρυφτούμε στο παρκάκι παραδίπλα. Μετά ξαναγυρίζουμε στις δουλειές μας.

Με το πρώτο μου μηνιάτικο αγοράζω ένα κασετόφωνο τσίλικο.

Εκείνη την εποχή υπήρχε η Βάση του Ελληνικού, στα ραδιόφωνα πιάναμε τον σταθμό τους, έπαιζαν διάφορα rock 'n' roll, country, soul... Υπάρχει μια εκπομπή που δεν χάνω ούτε με σφαίρες, το Show του Wolfman Jack. Δεν έχω δει ακόμα το American Graffiti, αλλά το κόβω για πολύ σούπερ το άτομο. Τέλος πάντων, κοντά στη Βάση ήτανε τότε ένα δισκάδικο που αγόραζε τα μεταχειρισμένα των Αμερικάνων κι έγραφε παράνομες κασέτες -πολύ ενημερωμένο μαγαζί. Ένα απογευματάκι, μετά από ώρες ψάξιμο, παραγγέλνω εκεί την πρώτη μου κασέτα. Maxwell 90άρα, στην μπροστά πλευρά το World Record των Van Der Graaf Generation (που έχω τρελαθεί ακούγοντάς τους στο Cat's Eye/ Yellow Fever) και στην πίσω πλευρά ένα σάουντρακ με τίτλο That Summer. Δεν κατάφερα ποτέ να δω αυτή την ταινία.

Το σάουντρακ έχει μέσα όλα τα καλά παιδιά, Elvis Costelo στη θρυλική κομματάρα Chelsea, The Only Ones με τον ύμνο Another Girl Another Planet, Wreckless Eric, Patti Smith... Είναι εκεί και το εποχιακό μου κόλλημα, οι Boomtown Rats -βασικά, λόγω αυτών διαλέγω το συγκεκριμένο σάουντρακ.

Μέχρι να ξημερώσει η επόμενη μέρα και να γράψει ο φαλάκρας την κασέτα δεν μου κολλάει ύπνος. Το πρωί στήνομαι έξω από το μαγαζί, ανοίγει κατά τις 10 κατσούφης -η κασέτα δεν είναι ακόμα έτοιμη. Εντάξει, θα περιμένω.

Τελικά φτάνει μεσημέρι όταν επιστρέφω σπίτι, με την κασέτα ιδρωμένη στην παλάμη -κλείνομαι στο δωμάτιό μου και τη βάζω να παίξει. Το σάουντρακ ξεκινάει με τον Εθνικό Ύμνο -τουτέστιν, Sex and Drugs and Rock 'n' Roll -Ian Dury & the Blockheads. Ενθουσιάζομαι.

Το επόμενο κομμάτι έρχεται μετά από κάποια σκρατς ηχογραφημένα από τα αυλάκια του δίσκου. Αλλά δεν είναι αυτό που θα περίμενα. Ηλεκτροακουστικές κιθάρες, τσαχπίνικος ρυθμός, μπόλικα κρουστά -τα χάνω κάπως. Τι στο διάολο παίζουν; Το πρώτο κουπλέ πάει χαμένο λόγω σύγχισης. Συγκεντρώνομαι στο δεύτερο: "Το αδέρφι μου ο Τζώννυ βρήκε ένα αεροπλάνο και μπήκε μέσα/ τώρα είναι σκέτο ξυράφι στον άνεμο/ και κουβαλάει ένα πιστόλι στην τσέπη/ Εκεί πέρα στη Δυτική Ακτή λένε γι΄αυτόν οτι είναι τρελαμένος/ Θεε μου, δεν υπήρχε ποτέ αμφιβολία γι΄αυτό!/ Εντάξει, όλα καλά". Αρπάζω το κουτί της κασέτας, ψάχνομαι. Mink DeVille -Spanish Stroll.



Περνάνε αρκετά χρόνια μέχρι να ξανακούσω τον περίεργο. Στα περιοδικά δεν υπάρχει κουβέντα για την πάρτη του, μόνο μια φωτογραφία του βρίσκω με μουστακάκι ποντικοουρά, βλογιοκομμένη φάτσα και γούνα μινκ ρηγμένη ανέμελα πάνω από το σακάκι του. Ωραίος τύπος, αλλά τι σκατά παίζει;
"Μεξικάνικο ροκ εν ρολ ρε μαλάκα!" μου λέει ένα καλοκαίρι, 6-7 χρόνια αργότερα, ο ξαδερφός μου. Δούλευε τότε ντιτζέι στον ΙΠΠΟΠΟΤΑΜΟ, είχε περάσει η ώρα -ξημέρωνε. Μόνο εμείς κι ο μπάρμαν είχαμε απομείνει, έβαλε τότε το δεύτερο τραγούδι που αξιώθηκα ν΄ακούσω από τον Willy (Mink) DeVille και ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει στη ζωή μου. "Κάθε πρωί είμαι κομμάτια/ κάθε μέρα πεθαίνω/ κάθε νύχτα σηκώνομαι/ κάθε νύχτα κλαίω/ Στέκομαι στη βροχή/ έξω στο δρόμο/ μουσκεύει το πρόσωπό μου/ δάκρυα τρέχουν./ Δεν ξέρω γιατί σηκώθηκα από το κρεβάτι/ δεν ξέρω γιατί προσπαθώ ακόμα/ Εγώ ήμουνα ο κουλ τύπος;/ Ή κάποιος άλλος που μου έμοιαζε;/ Κρύβομαι στις σκιές/ με τα σύννεφα από πάνω μου/ κανένας δεν ξέρει οτι κλαίω/ νικημένος από την αγάπη". Mink DeVille -Demasiado Corazon.



Περνάει άλλη μια δεκαετία, ο ξάδερφός μου ανοίγει το δικό του μπαράκι στου Ψυρρή. Έχουμε χαθεί, έχουμε ο καθένας τα δικά του θέματα. Μέχρι εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ που αποφασίζω να του γνωρίσω τη γυναίκα μου -κι εκείνη θέλει να γνωρίσει επιτέλους κάποιον συγγενή μου. Πάμε στο μαγαζί του, έχει μάθει οτι παντρεύτηκα και όλα τα σχετικά. Είμαστε τρεις -εγώ, η γυναίκα μου και η ξαδέρφη της -αλλά ο δικός μου καταλαβαίνει αμέσως ποια παντρεύτηκα.
"Ε καλά τώρα!" λέει. "Αυτό έλειπε να μην ξέρω τα γούστα του ξαδέρφου μου!" Γινόμαστε λιώμα στα ποτά.
Όταν αδειάζει το μαγαζί ο ξάδερφός μου κάνει νόημα στον ντιτζέι του.
"Άστο -θα βάλω εγώ μουσική, για τον ξάδερφό μου και τη γυναίκα του".
Ξεκινάει με το Demasiado Corazon.
"Που το θυμήθηκες ρε;" του φωνάζω.
"Τι ψάχνεις τώρα μαλάκα. Φαίνεται πως μόνο σε μας τους δύο αρέσει ο Mink DeVille!" ξεκαρδίζεται στα γέλια.


Καλοκαίρι του 2009. 8 Αυγούστου. Διαβάζω την είδηση:
"Ο Αμερικάνος τραγουδιστής και συνθέτης Willy DeVille πέθανε στις 6 Αυγούστου από καρκίνο στο πάγκρεας στα 55 του χρόνια σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Ο DeVille έγινε γνωστός με τα τραγούδια του που βασίζονταν σε φόρμες της Αμερικάνικης παραδοσιακής μουσικής, στους Λάτιν ρυθμούς, με την προσθήκη blues riffs και doo-wop ενώ είχε επιρροές από τη μουσική Cajun, το Γαλλικό καμπαρέ και τη σόουλ της πρώιμης δεκαετίας του '60.
Γεννημένος σαν William Borsay στο Stamford του Connecticut πήρε το όνομα DeVille το 1974. Παντρεύτηκε τη δεύτερη γυναίκα του τη Λίζα στα 1984, η οποία έγινε και μάνατζέρ του.
Τον Απρίλιο του 2009 βρέθηκε θετικός σην Ηπατίτιδα C και τον Ιούνιο του 2009, ενώ ετοιμαζόταν να κάνει την σχετική θεραπεία οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο στο πάγκρεας".

"Εκείνο το καλοκαίρι" λοιπόν, έμαθα για έναν ζόρικο μάγκα που σημάδεψε τα δικά μου καλοκαίρια πριν φύγει. Πάει μάλλον να βρει την "Υπέρτατη Αγαπημένη" του και να της γκρινιάξει.

"Lacrimas en mi cara/ Abajo de la lluvia/ μοναχός με την αξιοπρέπειά μου/ παλεύω να κρύψω τον πόνο μου".

Θα τα καταφέρει στο τέλος ο μάγκας -είμαι σίγουρος γι΄αυτό.

Posted in: Κολλήματα