Γελαδεροί ή α-γελαδεροί;

Σε τι διαφοροποιείται το γελοίο από το γέλιο; Με πρώτη ματιά, απαιτείται ένας κύκλος και μια έκπτωση για να μετατραπεί το γέλιο σε γελοίο. Ένας κύκλος που είναι κάτι περισσότερο από το παραπανίσιο όμικρον της λέξης και μια έκπτωση σημαντικότερη από αυτή του τόνου. Επειδή κάπως αόριστη η άποψη, θα τη σπάσω σε κέρματα αμέσως παρακάτω.

Η γελοιότητα ενός θέματος είναι συγγενής έννοια της κατάντιας, της ξεφτίλας και όλων των σχετικών παραφυάδων. Πάρε για παράδειγμα την έκφραση «δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω με το τάδε γεγονός». Η (πρόσκαιρη ή μόνιμη) αδυναμία του ανθρώπου να ξεχωρίζει την τραγικότητα μιας κατάστασης από την αστειότητα ενός περιστατικού είναι, όπως και να το κάνεις, πρόβλημα θεώρησης και συμπεριφοράς επακόλουθα –άρα κοινωνική δυσλειτουργία. Μας μάθανε να κλαίμε στις κηδείες κι έτσι κάνουμε, ακόμα και στην περίπτωση που ο θάνατος του εκλιπόντος επήλθε μέσα από σκηνικό κωμωδίας του βωβού κινηματογράφου. Αν, τώρα, γελάμε στις κηδείες και κλαίμε στις γέννες, μάλλον φέρνουμε σε τραγούδι του Κώστα Χατζή με στίχους Σώτιας Τσώτου –αλλά σίγουρα δεν δείχνουμε την αναμενόμενη κοινωνική συμπεριφορά. Κι αν σκεφτείς οτι το παραπάνω τραγουδάκι λεγόταν «Όλα ανάποδα τα βλέπει (της γειτονιάς μας ο τρελός)» καταλαβαίνεις οτι τέτοιου είδους σπορ έχουν συνήθως λευκή κατάληξη με τα μανίκια κουμπωμένα στην πλάτη. Τουτέστιν, καλό είναι ο άνθρωπος να εκτιμά (κοινωνικά) ορθά το βάρος μιας κατάστασης –αλλιώς πέφτει (κοινωνική και περαιτέρω) φάπα.

Τι γίνεται όμως όταν η τάδε διαμορφωμένη κατάσταση εκτιμάται λάθος λόγω του τρόπου με τον οποίο αυτή προβάλλεται; Φταίνε σαφώς όσοι προβάλλουν παύλα παραμορφώνουν την τάδε κατάσταση, αλλά αυτό, συνήθως, δεν είναι αρκετό για να ξεμπερδέψει κανείς. Δίνω απλό παράδειγμα:
Πας να πάρεις το αμάξι σου από το υπόγειο πάρκινγκ και βλέπεις δυο νταγλαράδες να έχουν βάλει κάτω μια κοπέλα και να τη βιάζουν. Αναστατώνεσαι, κοιτάζεις καλύτερα.
«Δεν τρέχει τίποτα», σου λέει ο ένας νταγλαράς. «Πλάκα κάνουμε, έτσι για να γελάσουμε». Τη συγκεκριμένη στιγμή έχεις δύο επιλογές: α) να μην χάψεις τη δικαιολογία-παραμόρφωση της πραγματικότητας, β) να γελάσεις καλόκαρδα με το αστείο και να φύγεις.
Οι συγκεκριμένες επιλογές συνήθως λειτουργούν πέραν του συνειδητού –εκεί "έξω" γίνεται η διεργασία που καταλήγει στο «καλύτερα να τους πιστέψεις και να μη μπλεχτείς γιατί αλλιώς κινδυνεύσεις να πηδήξουν κι εσένα μετά την κοπέλα». Γελάς λοιπόν με τη γελοία δικαιολογία και τη χάφτεις –έτσι επιλέγεις μια βολική και επιφανειακή ουδετερότητα η οποία στην πραγματικότητα είναι συμμετοχή στο γεγονός στο πλάι των ισχυρών.

Ξεχωρίζω τώρα τα κέρματα από τα κουμπιά, τις κλωστές και τα χαρτάκια τσίχλας που είχα στην τσέπη μου:

1. Αδυναμία (συνειδητή ή ασυνείδητη) του ανθρώπου να ξεχωρίσει το αστείο από το γελοίο. 2. Παραμορφωμένη παρουσίαση μιας δεδομένης κατάστασης. 3. Ψευδής ουδετερότητα προκειμένου να τεθείς στην πλευρά των ισχυρών.
Κράτα αυτά τα κέρματα, θα σου χρειαστούν όταν (και εάν) θελήσεις να αγοράσεις τα σουσαμένια κουλούρια της πραγματικότητας. Πρόσεξε τι εννοώ:

Πρόσφατα ήταν τα εγκαίνια του Μουσείου Ακρόπολης και νιώσαμε εθνικά υπερήφανοι –μη σου πω οτι ζωστήκαμε κιόλας τους φονικούς μας νυχοκόπτες προκειμένου να κάνουμε ρεσάλτο στο Βρετανικό Μουσείο για να πάρουμε πίσω τα μάρμαρά μας. Που μας τα κλέψανε –λέει! Αστείο ή γελοίο;
«Ποιος γέλασε! Έχω μια βίλα στην Κηφισσά...» Ζορζ Πιλαλί.

Σε αυτόν που οργίστηκε για την κλοπή των μαρμάρων και για την άρνηση των Βρετανών να τα επιστρέψουν και σ΄αυτόν που γέλασε με την εξομοίωση ενός από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου με αποθήκη σπείρας αρχαιοκαπήλων (όπως αποφάνθηκαν ξεδιάντροπα τα ΜΜΕ) έχω να πω οτι κατάπιε την παραμορφωμένη παρουσίαση ενός γεγονότος και τελικά επέλεξε να αράξει αναπαυτικά δίπλα στους ισχυρούς για να έχει το κεφάλι του ήσυχο.

Επειδή, προφανώς, επέλεξε να «ξεχάσει» το γεγονός οτι τα μάρμαρα του Παρθενώνα βγήκαν νόμιμα από την Ελλάδα με φιρμάνι του Σουλτάνου. Θα μου πεις «ναι, αλλά τότε ήμασταν υπόδουλοι στους Τούρκοι και δεν ευθυνόμασταν εμείς γι΄αυτό» και θα σου απαντήσω οτι δεν ξέρεις τι λες. Γιατί θα έπρεπε το συγκεκριμένο γεγονός να ενδιαφέρει τους Εγγλέζους; Μήπως δηλαδή να περιμένανε μέχρι την απελευθέρωση (όποτε και αν αυτή γινόταν) και μετά να ζητούσαν τα μάρμαρα; Τα οποία υποθέτω ο εκάστοτε Βασιλιάς της Ελλάδας θα τους τα έδινε, αλλά μετά θα υποστήριζες οτι «τότε ήμασταν με Βασιλιά φορετό πάνω από το κεφάλι μας και δεν ευθυνόμασταν γι΄αυτό», οπότε θα έπρεπε οι εκάστοτε Εγγλέζοι να περιμένουν μέχρι να διώξει η χώρα τους Βασιλιάδες και να απευθυνθούν στους δικτάτορες (οι οποίοι πάλι θα τα έδιναν αλλά ούτε αυτό μετράει) ή να περιμένουν τον Μητσοτάκη (ο οποίος...) και πάει λέγοντας. Μια χώρα έχει διαχρονικά μια κυβέρνηση η οποία με τις πράξεις ή τις παραλείψεις της δεσμεύει και τις επόμενες κυβερνήσεις –εκτός αν η κυβέρνηση της χώρας περάσει στα χέρια του λαού και έχουμε αλλαγή κοινωνικού συστήματος, άρα μηδενίσουμε το κοντέρ και σβήσουμε τον μαυροπίνακα. Τόσο απλό είναι. Κι αν ζορίζεσαι που οι Τούρκοι επέτρεψαν στον Έλγιν να πάρει τα μάρμαρα, ελπίζω να ζορίζεσαι εξίσου σχετικά με τις εκτάσεις που κατέχει η εκκλησία με παρόμοια τούρκικα φιρμάνια. Γιατί, καλή είναι η πολιτιστική κληρονομία αλλά εξίσου καλή είναι και η εθνική περιουσία.

Επίσης, οι παραπάνω επέλεξαν να υποβαθμίσουν το γεγονός οτι π.χ. στο Βρετανικό Μουσείο υπάρχουν καλούδια από όλον τον κόσμο, αλλά μόνο οι δικοί μας τσιρίζουν για επιστροφή. Μάλιστα, έφτασαν κάποιοι επαγγελματίες κρετίνοι να υποστηρίζουν οτι το συγκεκριμένο Μουσείο δεν δίνει πίσω τα μάρμαρα για να μην αρχίσουν όλοι οι λαοί του κόσμου να ζητάνε πίσω τα δικά τους εκθέματα! Αυτό μοιάζει με τον άνθρωπο που κρυώνει στους 45 βαθμούς Κελσίου κι αντί να παραδεχτεί οτι έχει κάποιο πρόβλημα, τα ρίχνει στο θερμόμετρο που δεν λέει σωστά τη θερμοκρασία!

Και θα ήταν για γέλια το συγκεκριμένο γεγονός, αν δεν αναδείκνυε την τάση αυτιστικού απομονωτισμού που κυριαρχεί στη χώρα –όταν οι υπόλοιποι λαοί προσπαθούν (περισσότερο ή λιγότερο) να εξάγουν το (όποιο) πολιτιστικό τους απόθεμα εμείς παλεύουμε να κρύψουμε τα πάντα στο σεντούκι της γιαγιάς μας σαν τα πιτσιρίκια που παίρνουν τη μπάλα και φεύγουν αν τύχει να τους σκάσουν καμιά εξευτελιστική ντρίπλα ή να τους βάλουν κάνα γκολ στην αλάνα.

Δεν είναι λοιπόν για γέλια όλο αυτό –είναι ένα γελοίο γεγονός που αναδεικνύει την πολιτιστική μας κατάντια κι όσο δεν αντιμετωπίζεται σαν τέτοια, η συγκεκριμένη κατάντια μεγεθύνεται.

Μετά τα θριαμβευτικά εγκαίνια του Μουσείου ακολούθησε η οπερέτα της περικοπής αποσπασμάτων από βίντεο που ετοίμασε ο Γαβράς με την επανασυγκόλληση των λογοκριμένων αποσπασμάτων λόγω γενικότερης κατακραυγής και εφόσον ο σκηνοθέτης έκανε μια δήλωση την οποία μετέφρασαν κατά το βολικότερο οι υπεύθυνοι του μουσείου. Δε γελάς ε; Θα στηρίξω λοιπόν τη στάση σου με μερικές ακόμα εξοργιστικά γελοίες λεπτομέρειες:

-Βγήκε που λες ένας πρώην ρουφιάνος του Τριανταφυλλόπουλου (ξέρεις, απ΄αυτούς που κυκλοφορούσαν κάποτε με κρυφές κάμερες και διαμόρφωναν το θεάρεστο περιεχόμενο των εκπομπών του Μάκη) και αποκάλυψε οτι ο Γαβράς είναι σαϊεντολόγος –γι΄αυτό και έδειχνε στο βίντεο τους χριστιανούς να σπάνε τα αγάλματα της μετώπης του Παρθενώνα! Πρόκειται για την καταπληκτική μέθοδο της «ιδιώνυμης εχθρότητας», όταν δηλαδή κάποιος είναι διαφορετικός από εμάς, αυτό σημαίνει οτι θα είναι ΕΚ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ εχθρικός απέναντί μας! Φυσικά ο συγκεκριμένος κρετίνος δεν μπήκε στον κόπο να σκεφτεί το εξής απλό: αφού ο Γαβράς παραποίησε ένα γεγονός λόγω του ότι είναι σαϊεντολόγος, δεν εξυπακούεται οτι και οι παπάδες είναι εξίσου μεροληπτικοί όταν ζητούν να περικοπεί το σχετικό απόσπασμα ως αναληθές; Εντάξει –εδώ έχεις το ελεύθερο να γελάσεις, όσο κι αν ο ανθρωπισμός σου δεν σου επιτρέπει να περιγελάς τους ηλίθιους.

-Μια άλλη άποψη που διάβασα αφορούσε την οργισμένη αντίδραση κάποιου συνανθρώπου μας ο οποίος καλούσε τον Γαβρά να πάρει το βίντεό του και να ξεκουμπιστεί επιστρέφοντας τα λεφτά που πήρε για να το γυρίσει! Κι έτσι έμαθα για τα βίντεο-κοστουμάκια, πας δηλαδή στον ράφτη, παραγγέλνεις ένα βίντεο-κοστουμάκι κι αν σε στενεύει στον καβάλο σηκώνεσαι και φεύγεις αφήνοντας τον ράφτη απλήρωτο. Γίνεται; Ούτε με σφαίρες! Κι αν δεν γίνεται αναφορικά με ρούχα, φαντάσου πόσο δε γίνεται στην περίπτωση ενός καλλιτεχνικού έργου. Το παραγγέλνεις κι αν στο δώσει στην ώρα του ο καλλιτέχνης είσαι υποχρεωμένος να το πάρεις –αν δεν σου αρέσει ή δεν σου ταιριάζει, η μαλακία είναι όλη δική σου που διάλεξες τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη! Εκτός αν είμαστε στον Μεσαίωνα όπου οι Ιεροεξεταστές είχαν άποψη στο περιεχόμενο των καλλιτεχνικών έργων!

-Κάπου αλλού διάβασα οτι οι «εθνικοί» είχαν κάνει μεγαλύτερες ζημιές στα αρχαία μνημεία από τους χριστιανούς –άρα ο Γαβράς λέει μαλακίες! Εδώ έχουμε να κάνουμε με την καθολική υπερίσχυση του γενικού επί του μερικού –πρόσεξε παράδειγμα: Πάω εγώ και πλακώνω ένα αμάξι στα κλωτσίδια. Βγαίνει έξω ο οδηγός να μου ζητήσει το λόγο κι εγώ τον παίρνω από τα μούτρα –«τι είναι αυτά που λες ρε συ, αφού όλοι ξέρουμε οτι τα αμάξια χτυπάνε τους πεζούς και όχι το ανάποδο, άντε από δω μη σου κάνω καμιά μήνυση!»

-Με όλο αυτό το χαμό περί των χριστιανών που σπάνε αγάλματα κάθισα κι εγώ να δω το βίντεο και σοκαρίστηκα. Όχι από τους χριστιανούς που κόβουν μαρμάρινα τσουτσούνια φυσικά (αυτά είναι γνωστά πράγματα από την Ιστορία). Σοκαρίστηκα όμως με την παράνοια των πολέμιων του βίντεο. Επειδή κατακεραύνωσαν τη συγκεκριμένη σκηνή αλλά δεν είπαν τίποτα για την αμέσως επόμενη όπου φαίνεται να στήνουν έναν ξύλινο σταυρό στον Παρθενώνα και να χτίζουν μια εκκλησία μέσα στον ναό! Αυτά δεν τα αμφισβήτησαν σαν ανιστόρητα –νομίζω; Το κανιβάλισμα ενός ναού με την, εντός του, δημιουργία κάποιου ναού άλλης θρησκείας υποθέτω οτι δεν τους πείραξε! Ίσως να λειτούργησαν στα πλαίσια της ανεξιθρησκίας και της θρησκειολογικής εξέλιξης –να το δω έτσι το ζήτημα; Όμως τότε γιατί οι ίδιοι τσιρίζουν για τους Τούρκους που έκαναν την Αγ. Σοφία τζαμί; Οι Τούρκοι βάρβαροι που βεβήλωσαν την εκκλησία και οι δικοί μας που έκαναν εκκλησία μέσα στον Παρθενώνα εκπολιτιστές; Δεν πάει έτσι ρε φωστήρες! Ή σεβασμός στις διαφορετικές θρησκείες ή θρησκευτικός επεκτατισμός, διαλέξτε!

Κι εδώ ακριβώς έγκειται η δυσκολία του πράγματος –στο γαμημένο το «διαλέξτε» στην άτιμη την επιλογή. Η οποία φυσικά έχει και τίμημα, επειδή οτι επιλέξεις θα πρέπει να το υποστηρίξεις κιόλας.

Θες τα μάρμαρα πίσω; Πες μου γιατί.

Υποστηρίζεις οτι οι χριστιανοί ήταν οι συνεχιστές του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού; Αιτιολόγησέ το.

Ισχυρίζεσαι οτι το πουλί σου είναι μεγαλύτερο από όλα τα πουλιά του υπόλοιπου κόσμου; Φέρε μου τις μετρήσεις που έκανες, να τις δω.

Και βάλε το πουλί σου μέσα, εφόσον δεν πρόκειται να το χρησιμοποιήσεις.

Αλλά μην προσπαθείς να με πείσεις οτι η γελοιότητα αντιμετωπίζεται με γέλιο, μην προσπαθείς να μου αποδείξεις οτι η αδράνεια είναι ουδετερότητα, μην προσπαθείς να μεταφέρεις την ευθύνη όσων κάνεις και όσων ΔΕΝ κάνεις σε άλλους, πέρα από σένα.

Καμιά θέση δεν είναι εκ προοιμίου καλή ή κακή –κάθε θέση οδηγεί σε πράξη και οι πράξεις είναι το κάρβουνο που κινεί το τρένο της κοινωνικής ιστορίας. Όταν όμως αποφασίζεις να ερμηνεύσεις την πρακτική σου παραποιώντας τα εμφανή αποτελέσματα των πράξεών σου τότε πάσχεις από κοινωνικό Μποβαρισμό και όλοι ξέρουμε πως κατάντησε στο τέλος η Μαντάμ Μποβαρύ.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά