Πέμπτη, Οκτωβρίου 29, 2009
The Motorcycle boy
Ας πούμε πως σε προσλαμβάνουν σε μια δουλειά. Ας υποθέσουμε τώρα, οτι εσύ τυγχάνεις άτομο φιλότιμο, φιλόδοξο, φιλόσοφο και φιλοθεάμον –άρα σκοπεύεις να ξηγηθείς «χάρακας» στην επικείμενη εργασιακή σου πορεία. Έχεις δηλαδή όλες αυτές τις καλές προθέσεις. Και πας να αναλάβεις τα εργασιακά σου καθήκοντα.
Παρουσιάζεσαι στον υπεύθυνο.
«Λεβέντη μου, άκου πως πάει η φτιάξη εδώ μέσα, καθότι σε κόβω για ωραίο άτομο και θα συνεργαστούμε πρίμα», σε καλοδέχεται ο υπεύθυνος. «Εδώ λοιπόν», αρχίζει την ξενάγηση, «πουλάμε ένα προϊόν το οποίο δεν ξέρουμε τι είναι. Μπορεί να είναι σερβιέτες, μπορεί να είναι κουμπιά, μπορεί και να είναι ταξίδια αναψυχής –δεν έχει σημασία. Επειδή όμως δεν ξέρουμε τι πουλάμε, δεν μπορούμε να υπολογίσουμε πόσο κοστίζει το προϊόν –με πιάνεις; Από κάτω, στις υπόγες, έχουμε τις μάκινες που φτιάχνουν το προϊόν, ντούπου ντούπου, όλη μέρα. Ασταμάτητα! Και σε ερωτώ: τι βγαίνει στο τέρμα της γραμμής παραγωγής; Απαντώ επειδή εσύ είσαι ακόμα νέος: βγαίνει ένα πράμα που δεν μπορούμε να το δούμε, ούτε να το πιάσουμε, ούτε να το ζυγίσουμε, αλλά, παρ΄όλα αυτά ξέρουμε οτι είναι εκεί! Σκέτη μαγεία! Ονομάζουμε δε αυτό το πράγμα ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ! Με αντιλαμβάνεσαι;»
Ξεροκαταπίνεις εσύ καθότι δεν θες να φανείς βόιδι από την πρώτη μέρα στη δουλειά. Αλλά σε τρώει ο απαυτούλης σου και ρίχνεις την ερώτηση.
«Εντάξει, κατανοώ οτι το εργασιακό μας αντικείμενο κάπως ομιχλώδες, αλλά τότε ποιος κανονίζει πόσο προϊόν θα παραχθεί; Η πελατεία;»
«Ποια πελατεία βρε παιδί μου και μου φαινόσουν για έξυπνος! Αφού εμείς, που φτιάχνουμε το προϊόν δεν μπορούμε να το δούμε, πως θα το δουν οι πελάτες; Εμείς κανονίζουμε πόσο προϊόν θα παραχθεί!»
«Πάει καλά!» συμφωνείς για να μην ανοίγεις μέτωπα πριν ακόμα κάτσεις σε καρέκλα. «Αλλά αφού οι πελάτες δεν βλέπουν το προϊόν, πως το αγοράζουν;»
Ο υπεύθυνος αρχίζει να ψυλλιάζεται οτι είσαι ντιπ στούρνος, αλλά κάνει υπομονή.
«Αγορίνα μου, οι πελάτες αγοράζουν επειδή εμείς τους λέμε να το κάνουν. Και αγοράζουν τόσο πολύ, που όσο προϊόν κι αν βγάλουμε πάντα η ζήτηση είναι μεγαλύτερη της προσφοράς. Καθότι το συγκεκριμένο αόρατο προϊόν τούς είναι αναγκαίο!»
«Άρα κοροϊδεύουμε την πελατεία!» σου ξεφεύγει εσένα.
«Ε, ρε γαμώ τα συστήματα αξιολογήσεων –όλους τους βαρεμένους μου στέλνουνε!» φουρκίζεται ο υπεύθυνος. «Κοίτα να δεις λεβέντη μου και θα στο πω άπαξ! Οι πελάτες μας μπορούν να ζήσουν χωρίς όλα αυτά τα σκατολοϊδια που αγοράζουν στο εμπόριο και τ΄αλλάζουν πριν χαλάσουν επειδή απλώς βγήκε ένα σκατολοϊδι διαφορετικού χρώματος απ΄αυτό που έχουν ήδη. Αλλά χωρίς το δικό μας προϊόν οι πελάτες θα ψοφήσουν αβοήθητοι, ο κόσμος θα μετατραπεί αυτομάτως σε απέραντο Ιουράσιο Πάρκο, με εννοείς;»
«Τζουράσικ Παρκ!» αναφωνείς εσύ έκπληκτος.
«Ιουράσιο Πάρκο, εγώ τι είπα δηλαδή; Είπα κάτι διαφορετικό; Πανάθεμα τους νέους που μας στέλνουμε, θα ξεχάσουμε και τα ελληνικά μας!» σιχτιρίζει ο υπεύθυνος. «Κάτσε λοιπόν στο γραφείο σου τώρα και κάνε δουλειά –απορίες;»
Έχεις αλλά δεν τις λες για να μην τον νευριάσεις ακόμα περισσότερο.
Κάθεσαι τουτέστιν στο γραφείο σου ξέροντας οτι θα πουλήσεις ένα προϊόν αόρατο σε τιμή απροσδιόριστη που όμως είναι εξίσου σημαντικό με τον αέρα που αναπνέουμε.
Καλά;
Έρχεται τώρα ο πρώτος πελάτης.
«Καλημέρα σας κύριε υπάλληλε. Ήρθα σε σας επειδή σε σας με στείλανε, είμαι ο Έτσι Γιουβέτσι, η κατάστασή μου είναι μούμπλε μούμπλε... Πόσο προϊόν πρέπει να αγοράσω, πόσα θα πληρώσω και που θα τα πληρώσω;»
Σε κοιτάει ο πελάτης, τον κοιτάς κι εσύ.
«Μισό να πάω μέχρι τον ψύκτη», του λες.
Πας στο διπλανό γραφείο. Βρίσκεις έμπειρο συνάδελφο.
«Βοήθεια συνάδελφε, είμαι καινούργιος εδώ! Ήρθε εκείνος εκεί πέρα και μου ζήτησε να του πω πόσο να πάρει, πόσα να πληρώσει και που να τα πληρώσει! Τι να κάνω;»
Ο έμπειρος ούτε που γυρνάει να κοιτάξει τον πελάτη.
«Δέκα και ήμισυ κιλά, κόστος τριάκοντα τραπεζογραμμάτια και θα πληρώσει...» κόβει λίγο την κουβέντα ο έμπειρος, σκανάρει τον χώρο, «στον συνάδελφο έξω δεξιά με το δερμάτινο σακάκι, αν και να ξέρεις, μεταξύ μας –δεν είναι δερμάτινο, δερματίνη είναι –τέλος πάντων.... ας μην επεκταθώ».
Φεύγεις, τα λες στον πελάτη –γίνεται η δουλειά, ανασαίνεις.
Πριν προλάβεις να πεις «ντοσιέ», σκάει ο επόμενος πελάτης.
«Καλημέρα σας κύριε υπάλληλε. Ήρθα να μ΄εξυπηρετήσετε, είμαι ο Κοτέτσι Κοκορέτσι, η κατάστασή μου είναι σούξου μούξου... Πόσο προϊόν πρέπει να αγοράσω, πόσα θα πληρώσω και που θα τα πληρώσω».
Τρέχεις πάλι αγχωμένος στον έμπειρο.
«Επτά κιλά και διακόσα γραμμάρια, κόστος εκατό τραπεζογραμμάτια και θα πληρώσει...» στάση πάλι για να κόψει κίνηση, «στη συνάδελφο μέσα αριστερά δίπλα στο παράθυρο, πολύ γκομενάρα έτσι; Αλλά δε μου κάθεται η καργιόλα –μάλλον λεσβία θα είναι, τέλος πάντων... ας μην τα θυμάμαι κι εκνευρίζομαι».
Έτσι πάει το κορδόνι μέχρι την ώρα του Σχόλασμα, πλευρίζεις λοιπόν τον έμπειρο επειδή είσαι τύπος της απορίας.
«Για πες μου ρε συνάδελφε –από πού τα κατέχεις όλα αυτά;» τον ρωτάς. «Ούτε καν την υπόθεση του κάθε πελάτη δεν θέλησες να μάθεις πριν βγάλεις απόφαση, άσε που στον ένα πούλησες ακριβότερα απ΄ότι στον άλλο –δε μου λες κι εμένα το κόλπο να μη σε πρήζω συνέχεια;»
Σε κοιτάει ο έμπειρος με οίκτο, όπως τον είχε κοιτάξει κι αυτόν ο προηγούμενος έμπειρος όταν τύγχανε ακόμα γκάβακας.
«Τι να ξέρω ρε ποντικαρά!» χαμογελάει. «Στο τυχαίο τα λέω, ότι μου κατέβει, απλώς πριν βγάλω απόφαση ψάχνω ποιος συνάδελφος είναι εύκαιρος για να μη δημιουργείται συνωστισμός!»
Εδώ κάπου εκνευρίζεσαι.
«Τι πράγματα είναι αυτά; Ενδροπή σου κι αίσχος παλιο-άνθρωπε! Που κοροϊδεύεις την αξιότιμο πελατεία αντί να την εξυπηρετείς!»
Μαζεύεται ο έμπειρος καθότι σε κόβει για μεγάλο βλήμα και δεν έχει όρεξη να σκάσεις στα μούτρα του.
«Καλώς και μπράβο σου γιατί είσαι νέος με ιδανικά αισθήματα! Γι΄αυτό λοιπόν, σάλτα μέχρι παραδίπλα που έχουμε τη βιβλιοθήκη με τα μάνιουαλ και κάτσε ξεστραβώσου. Εκεί μέσα είναι γραμμένα τα πάντα, διάβασέ τα και μην έρθεις να με ξαναρωτήξεις, θα σε φλιτάρω!»
Κάνω εδώ ένα φαστ φόργουορντ για να μη γίνουμε Βιμ Αγγελόπουλος και φτάνω κατευθείαν στο αποτέλεσμα μετά από μερόνυχτα ανάγνωσης των μάνιουαλ. Τη στιγμή δηλαδή που έχεις ανεβάσει τη μυωπία σου δυο βαθμούς, έχεις αποκτήσει αλλεργικό άσθμα από τη σκόνη, κιρσούς από το κουβάλημα τόμων και ένα νευρικό τικ στο δεξί μάτι αλλά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κατέχεις την απόλυτη γνώση.
Να’σαι, πανέτοιμος –όταν σου σκάει ένας ακόμα πελάτης.
«Καλημέρα σας κύριε υπάλληλε. Ήρθα να μ΄εξυπηρετήσετε, είμαι ο ....»
Τον κόβεις με μια μεγαλοπρεπή κίνηση, όσο τον κοιτάζεις αφ υψηλού.
«Περιττό αγαπητέ μου, μην αναλωνόμεθα σε λεπτομέρειες! Είμαι εκ των προτέρων ενήμερος! Θα αγοράσετε δεκατρία κιλά προϊόν, κόστος είκοσι τραπεζογραμμάτια και θα πληρώσετε...» ψάχνεις τον χώρο, «στον συνάδελφο ακριβώς δίπλα μου, που πολύ τον έξυπνο μας παριστάνει τώρα τελευταίως –αλλά δεν σας αφορά!»
Ανασαίνεις μερικώς ξαλαφρωμένος, επειδή είσαι μεν σίγουρος οτι κατέχεις την υπάρχουσα γνώση αλλά έχει πάρει το ματάκι σου τη βιβλιοθήκη των μάνιουαλ που συνεχώς εμπλουτίζεται. Έχεις δει οτι κανένας δεν ξεσκαρτάρει τα παλιά όταν έρχονται τα καινούργια και κανένας δεν αρχειοθετεί σύμφωνα με το θέμα ενός εκάστου μάνιουαλ. Τουτέστιν, δεν είσαι σίγουρος αν έπραξες σωστά και μανιουαλικά –κοιτάς τριγύρω, ο έμπειρος συνάδελφος από δίπλα σου κάνει κωλοδάχτυλο.
Τέλος σαχλαμάρας –παράθεση πρόχειρων διευκρινήσεων:
Κατά πρώτον θα κατάλαβες οτι η παραπάνω παραβολή αναφέρεται στις δημόσιες υπηρεσίες. Λίγο ο ζαμανφουτισμός, κάτι η παράνοια –δεν μπορεί! Κάπου θα το έχεις δει να παίζεται το σενάριο! Γι΄αυτό άλλωστε έχεις την άποψη:
1. Οτι οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να εκτελεστούν στην πλατεία Συντάγματος.
2. Οτι ο Δημόσιος τομέας πρέπει να καταπολεμηθεί μέχρι ολοσχερούς εξαφανίσεως σαν σύγχρονη βουβωνική πανώλη.
3. Οτι πρέπει οπωσδήποτε να βρεις μια θεσούλα στο Δημόσιο για να κάθεσαι και να τα ξύνεις.
Σημείωση: άπαξ και πραγματοποιηθεί η επιδίωξη στην οποία βασίζεται η τρίτη σου άποψη, αυτομάτως οι προηγούμενες δύο μετατρέπονται σε: Εγώ δουλεύω και οι υπόλοιποι κάθονται και μάλιστα χωρίς να πληρώνομαι καλά και γι΄αυτό θα τα γράψω όλα στ΄αρχίδια μου –πολύ δούλεψα, ας δουλέψουν τώρα και οι επόμενοι.
Περνάω τώρα στις πιο σύνθετες διευκρινήσεις, προκαταβάλλοντας τυχόν ερωτήσεις:
-«Και δια τι ας πούμε το προϊόν των Δημοσίων Υπηρεσιών είναι αόρατο; Να μου πεις οτι είναι ανύπαρκτο να το δεχτώ –αλλά αόρατο;»
Απαντώ και ίσα ρε έξυπνε που κάνεις και χιουμοράκι, από πάνω! Ένα προϊόν παραγωγής ορίζεται μέσα από τις διαδικασίες σύμφωνα με τις οποίες παράγεται, μέσα από την κοστολόγησή του και σε σχέση με το αγοραστικό του κοινό αλλά και τις ανάγκες που καλύπτει. Δεκτό; Πες μου τώρα εσύ, μια οικοδομική άδεια για παράδειγμα –τι διαδικασία χρειάζεται για να παραχθεί, πόσο κοστίζει, ποιοι πρέπει να την αγοράσουν και τι ανάγκες καλύπτει; Δεν ξέρεις ούτε εσύ, ούτε ο υπάλληλος που την εκδίδει, ούτε ο υπουργός που την υπογράφει νομοθετικά.
-«Αλλά αν είναι έτσι πως υποστηρίζεις οτι το προϊόν των Δημοσίων Υπηρεσιών είναι εξίσου αναγκαίο με τον αέρα που αναπνέουμε;»
Εξηγούμαι. Από τη στιγμή που γεννιέσαι δεν θα πρέπει να αποκτήσεις συγκεκριμένα κωδικοποιημένα γνωρίσματα ώστε να είσαι αναγνωρίσιμος (άρα υπολογίσιμος) από το κράτος; Στην μετέπειτα πορεία σου εντός της συγκεκριμένης κοινωνίας δεν θα πρέπει να έχεις συγκεκριμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις –και κάποιος να τα ορίζει, κάποιος άλλος να τα εξυπηρετεί παύλα ελέγχει; Όταν χτίζεις σπίτι, ανοίγεις δουλειά, παθαίνεις ατύχημα καταμεσής του δρόμου, δεν θα πρέπει κάποιος να είναι επιφορτισμένος με το καθήκον να εφαρμόσει συγκεκριμένους (κοινούς για όλους) κανόνες διαχείρισης; Μη μου πεις οτι οι κανόνες δεν εφαρμόζονται ισομερώς –το είπα πρώτος εγώ άλλωστε. Μη μου πεις οτι αυτή η κοινωνία είναι σκατένια –δεν είναι της ώρας να μιλήσουμε για μια άλλη κοινωνία, τώρα ασχολούμαστε με την υπάρχουσα.
-«Εντάξει, ωραία όλα αυτά –όμως κάποιος φταίει; Ποιος;»
Θα μπορούσα να απαντήσω «όλοι» και να καθαρίσω. Αλλά προτιμώ να ξεφλουδίσω το πορτοκάλι επειδή έτσι γίνεται πιο ευκολοχώνευτο. Και γι΄αυτό θα πιάσω όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες –στο τέλος μάλιστα θα σου αποκαλύψω και τον πραγματικό δολοφόνο.
Παράγοντας 1 –οι Πολίτες: Φταίνε βεβαίως που ανέχονται, λαδώνουν, υπομένουν έναν αρρωστημένο Δημόσιο τομέα. Αλλά ποιες οι επιλογές τους; Να αδιαφορήσουν; Αυτό τους κάνει αμέσως παράνομους. Να καταγγείλουν; Το κάνουν –ε, και λοιπόν; Να αγωνιστούν για ανατροπή του υπάρχοντος αρρωστημένου συστήματος; Αυτό όντως θα αποτελούσε μια λύση, αν ήταν μαζικό φαινόμενο. Όταν όμως πάει ο καημένος να πάρει ένα πιστοποιητικό κι ο υπάλληλος τον ρημάζει, μην περιμένεις να σηκώσει τη σημαία της επανάστασης ο μοναχικός καημένος! Τουτέστιν, τι απομένει; Ξαναδιάβασε την πρώτη πρόταση και θα δεις.
Παράγοντας 2 –οι Δημόσιοι Υπάλληλοι: Φταίνε για πολλά και διάφορα, μην τα ξαναλέμε. Αλλά τι να κάνουν; Πρέπει να διαχειριστούν ένα προϊόν αόρατο και να χρησιμοποιήσουν στη διαχείριση κανόνες τόσο ομιχλώδεις, αλληλοαναιρούμενους και μη καταγεγραμμένους που θα έκαναν ακόμα και μελετητές της Γραμμικής Β΄ να σκίσουν τα πτυχία τους και να λακίσουν για την πλησιέστερη βουνοπλαγιά ψάχνοντας πρόβατα εύκαιρα για βοσκή. Εκεί λοιπόν που κωλώνει ο Ιντιάνα Τζόουνς πως θα τα καταφέρει ο μέσος Δημόσιος Υπάλληλος;
Παράγοντας 3 –η Πολιτική Ηγεσία: Εδώ επιβάλλεται κάποιο γέλιο! Εφόσον, γενιές ολόκληρες Δημόσιων Υπάλληλων δεν βγάλανε άκρη –πως περιμένεις να βγάλουν άκρη οι, παντελώς άσχετοι με το θέμα, πολιτικοί; Και για να μην επεκταθούμε, πήγαινε σ΄ένα βίντεο κλαμπ, νοίκιασε εκείνη την αγγλική σειρά ονόματι «Μάλιστα κύριε Υπουργέ» για να δεις τι εννοώ.
Άρα, τι μένει; Ο δολοφόνος –αυτό μένει!
Ο οποίος δεν είναι άλλος από την ίδια τη Δημόσια Υπηρεσία. Μα, η Δημόσια Υπηρεσία δεν είναι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι που την απαρτίζουν και οι πολιτικοί που τη διευθύνουν; Ουχί και μην επιμένεις! Η Δημόσια Υπηρεσία είναι, πάνω και πέρα απ΄όλα αυτά, ένας ΘΕΣΜΟΣ. Ένα πράγμα φανταστικό δηλαδή (ακόμα καλύτερα: φαντασιακό), που το έφτιαξαν οι άνθρωποι για να εξυπηρετούν κάποιες ανάγκες τους και ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗΘΗΚΕ. Πάει να πει, άρχισε να λειτουργεί από μόνο του και για πάρτη του αδιαφορώντας για τις ανάγκες που θα ήθελαν οι άνθρωποι να εξυπηρετεί. Δώσε βάση στη μετάβαση:
Ο θεσμός «Δημόσια Υπηρεσία» έχει έναν σκοπό (όπως κάθε ζωντανός οργανισμός) -να αυτοαναπαράγεται και να μεγαλώνει διαχρονικά. Πως γίνονται αυτά; Με την ύπαρξη όλο και περισσότερων ανθρώπων που εξαρτούνται από τον θεσμό. Άρα, με τη γιγάντωση της Δημόσιας Υπηρεσίας μέσω συνεχών προσλήψεων υπαλλήλων και με την μη επίλυση των υποθέσεων των πολιτών, προκειμένου να διογκώνεται συνεχώς το εργασιακό αντικείμενο του θεσμού. Αν το δεις έτσι το θέμα, δεν σου φαίνονται λογικά όλα τα παραπάνω; Δεν μοιάζει πλέον να κινούνται οι Δημόσιες Υπηρεσίες στη βάση κάποιου μελετημένου και αυστηρά στοχοθετημένου σχεδίου;
Να στο κάνω παραμυθένιο; Ο δράκος που φυλάει τη βασιλοπούλα δεν έχει κανένα απολύτως εμφανή λόγο να τρώει τους περαστικούς ιππότες, αρκεί μόνο να τους φοβίζει με τα οπτικά του εφέ. Όμως ο δράκος τους χλαπακιάζει, παρ΄όλα αυτά! Γιατί; Επειδή ο δράκος πρέπει να φάει για να ζήσει –έτσι δεν είναι;
Αν ακόμα έχεις αντιρρήσεις, ψάξε να δεις τι έγιναν όλες αυτές οι μελέτες περί δημόσιου μάνατζμεντ, περί κωδικοποίησης της νομοθεσίας, περί αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, περί καταγραφής των εργασιακών αντικειμένων της δημόσιας διοίκησης, περί μέτρησης αποτελεσματικότητας -αποδοτικότητας...
Μην ψάξεις για υπεύθυνους εκεί πέρα, δεν υπάρχει λόγος. Όλα αυτά πήγαν στο βρόντο επειδή ο δράκος χλαπάκιασε τα παλικαράκια κι έριξε και έναν στην βασιλοπούλα άμα λάχει!
Προς γνώση και συμμόρφωση.
Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά
26 γκολ αυτοί, σέντρα εμείς.:
read the fucking manual.
(ποιο; πως; γιατι; )
RTFM !!!
υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: Αυτοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες και οι άλλοι.
υπάρχουν 10 κατηγορίες ανθρώπων: Αυτοί που γνωρίζουν δυαδικό και αυτοί που δε γνωρίζουν.
βεβαιως μανουαλ απο "μανουαλ" διαφερει.
Αλλο να παιζει οντως καποια μηχανη, απτη και συγκεκριμενη, της οποιας οι κανονες να ειναι σαφεις, να προσφερονται για διαχειρηση, τροποποιηση και εξελιξη οπως ειναι μια μοτοσυκλετα ή ενας ηλεκτρονικος υπολογιστης και αλλο να μιλαμε για ενα νεκροζωντανο πλασμα τυπου φρανκεσταϊν που φτιαχτηκε "μαγειρεμα οταν δεν κοιταζαν οι αλλοι σε καποιο νεκροταφειο προοδευτικα παραδοσιακο".
Καποια διαφορα νομιζω.
Ο Χαϊντέγκερ νομίζω το είχε πει: "Φιλοσοφία είναι η αναζήτηση μιας μαύρης γάτας σ΄ένα σκοτεινό δωμάτιο όταν η γάτα δεν είναι εκεί".
Κοντολογίς, έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες -αλλά μην υποτιμάς το φαντασιακό.
Περί μάνιουαλ -πως να διαβάσεις για κάτι που περιγράφει το μη ορισμένο και αλλάζει συνεχώς χωρίς να ταξινομείται; Αυτό με λίγα λόγια είναι η ελληνική νομοθεσία.
απο που ηρθε ο Χαϊντεγκερ;
μηπως
"Μη μου πεις οτι αυτή η κοινωνία είναι σκατένια –δεν είναι της ώρας να μιλήσουμε για μια άλλη κοινωνία, τώρα ασχολούμαστε με την υπάρχουσα."
οποτε οχι μονο εχω δικιο, αλλα το δικιο μου ειναι απολυτο -τι να πω σε κατι τετοιο;
Ασε, το 'χω:
Ας υποθεσουμε πως η μαυρη γατα υπαρχει...
:ρ
κατι αλλο ειπα ομως.
Το μανιουαλ ενος απτου αντικειμενου, εχει προφανη σχεση με το αντικειμενο η οποια εξαντλειται στην περιγραφη.
Το μανιουαλ ενος μη απτου αντικειμενου, δεν εχει καθολου προφανη σχεση με το αντικειμενο. Η σχεση δημιουργειται. Οποτε, η αναγνωση ενος τετοιου μανιουαλ χωρις να ληφθουν υποψιν οι συνθηκες (τερατο)γεννεσης του, περιεχει καποιες εκπληξεις.
Η ελληνικη νομοθεσια μοιαζει με τον φρανκενσταϊν. Για κορμι εχει μελη απο διαφορες αλλες νεκρες ή που νεκρωνουν σε πιο μεσογειακα κλιματα, νομοθεσιες. Οι λειτουργικοτητα του κορμιου απεχει πολυ απο την ανθρωπινη και φυσικα, απο τη στιγμη που πηρε την πρωτη ανασα δεν εχουν σταματησει να το τρωνε σκουλικια απο το εσωτερικο ή να διεκδικουν κυριοτητα οι απογονοι των νεκρων του εξωτερικου.
υποτιμησα το φαντασιακο χωρις να το καταλαβω;
:-)
'σταδιάλα με αηδίασες μεσημεριάτικα! Ο Χαϊντέγκερ υπάρχει σε ελληνική κόπια και λέγεται Ραπτάρχης -είχε προσπαθήσει να κάνει κωδικοποίηση νομοθεσίας και νομολογίας! Ο τρελός με τη ρεντικότα!
Πιάνεις πάλι το μισό θέμα, ασχολούμενος αποκλειστικά με τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα των νόμων. Το άλλο μισό είναι η λάθρα ύπαρξή τους, π.χ. ο νόμος περί ασφαλούς σφαγής πουλερικών περιέχει μια διάταξη που αφορά τον συντελεστή δόμησης στον αιγιαλό και καταργεί όλους τους προηγούμενους! Η αφελής αντιμετώπιση είναι "θέλανε οι πολιτικοί να εξυπηρετήσουν συμφέροντα και το περάσανε ζούλα". Η πιο προσεκτική θέαση του γεγονότος μπορεί μόνο να σε αφήσει άναυδο με τα τερτίπια του τέρατος (ή μυθικού δράκου, ή Λεβιάθαν αν προτιμάς).
Εν ολίγοις, το φαντασιακό μόνο με το φαντασμένο (αυτό που έχουμε ήδη φανταστεί) χτυπιέται.
Ειναι να μην αηδιασεις -ακου εκει "οι λειτουργικοτητα". Σχεδον πατησα το κουμπι που διαγραφει το σχολιο, αλλα λιγο πριν το κανω, θυμηθηκα καποιες προεκλογικες κονταρομαχιες και την ειδα λιγο δε βαριεσαι.
Κοιταξε, δε διαφωνουμε σε αυτο που λες στο αρχικο ποστ. Μου φαινεται ευστοχη παρατηρηση, αλλα, ηθελα να προσθεσω μια αηδιαστικη νοτα στο παραμυθακι.
Νομιζω αφελεια θα ηταν να εκλεινε εκει η υποθεση.
Οσο για τη λαθρα υπαρξη του συγκεκριμενου χτηνους, ο καθενας τη συναντα σε διαφορετικο δρομο και την παρατηρει αντιστοιχα.
Ε τον Ραπταρχη... Αυτο δεν το ειχα υποψιν. Φαινεται ενδιαφερουσα προσπαθεια.
Καλά, σαφώς δεν διαφωνούμε -απλώς εμπλουτίζουμε το θέμα.
Το αστείο με τον κακομοίρη τον Ραπτάρχη είναι οτι αποφάσισε να κάνει τη δουλειά από το ξερό του το κεφάλι (συνταξιούχος εφοριακός, αν δεν κάνω λάθος) τελείωσε που λες την κωδικοποίηση (του πήρε πάνω από 10ετία) και περιχαρής την πήγε στον τότε υφυπουργό Εσωτερικών (ο υπουργός δεν τον δέχτηκε). Πήραν το πακέτο, τον συνεχάρησαν μετά πολλών επαίνων και ακολούθως το πέταξαν στα σκουπίδια. Λεπτομέρεια: προς το τέλος της προσπάθειας ο Ραπτάρχης είχε αρχίσει να έχει προβλήματα όρασης και μετά την παράδοση του Κώδικα τυφλώθηκε εντελώς. Δεν ήξερε περί τέρας ο χαζός!
τόσο τραγικά ε; καλά περί ελληνικού δημοσίου τομέα ντροπή μου αλλά δεν έχω ιδέα. εδώ στη γη της βασίλισσας και της χλιαρής μπύρας πάντως, όλα τα σχετικά έγγραφα είναι κατανοητά, προσιτά, ανανεώνονται και συνοδεύονται οπωσδήποτε από επεξηγηματικές οδηγίες ή/και οδηγίες καλής πρακτικής. τώρα για την πτυχιακή ασπούμε φχαριστήθηκα να διαβάζω νόμους και κανονισμούς.
Καλά μη νομίζεις οτι μιλάω για ελληνική πατέντα -δες το "Μάλιστα κύριε Υπουργέ" για να καταλάβεις οτι η Αγγλία ήταν το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της γραφειοκρατίας. Απλά μετά τη Θάτσερ βάλανε καπότα -αυτό έγινε.
Επειδή το ζήτημα είναι η γραφειοκρατία -τα υπόλοιπα είναι γαρνιτούρες.
hehe yes minister kai yes prime minister ta evlepa apo ellada akomh. grafeiokratia kse-grafeiokratia pantws, oi a8rwpoi edw get things done in the end.
Schrödinger's cat is dead
Schrödinger's cat is not dead
Razz μπράβο, αφού τα έβλεπες, καταλαβαίνεις τι εννοώ. Έχεις δίκιο, στην Αγγλία τα πράγματα γίνονται για κάποιο σκοπό και στην Ελλάδα το ίδιο. Το θέμα είναι για ποιους σκοπούς μιλάμε. Και στις δυο περιπτώσεις δεν μιλάμε για το συμφέρον του πολίτη -μιλάμε όμως για εξυπηρέτηση του πολίτη στην μια περίπτωση (την ποιο εξελιγμένη) και για αδυναμία εξυπηρέτησης του πολίτη στην άλλη περίπτωση.
Λύκε, σκότωσ' το το κατσούλι να ησυχάσουμε πια!
Εντάξει, υπάρχουν και χώρες όμως που το δημόσιο λειτουργεί μια χαρά. Όλα πηγάζουν από το επίπεδο του λαού και όλα επιστρέφουν σ' αυτόν.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε την ατυχία να είμαστε ένας λαός χωρίς παιδεία, χωρίς ικανότητες, χωρίς ήθος και κατά συνέπεια χωρίς αξιοπρέπεια. Όταν συνυπάρχουν όλα αυτά μαζί το επίπεδο του δημοσίου είναι σε μαύρα χάλια.
Μίλαγα με ένα γνωστό μου, ο οποίος βολεύτηκε επί προηγούμενης κυβέρνησης σε υπουργείο. Μέσα στα καθήκοντα της δουλειάς του ήταν και να εξυπηρετεί ψηφοφόρους για ρουσφέτια. Ο κόσμος που έρχονταν ζητούσε, τι άλλο, μια θέση στο δημόσιο. Επειδή όμως αυτό ήταν δύσκολο να συμβεί για όλους, η κυβέρνηση, έχουσα τις απαραίτητες διασυνδέσεις, μπορούσε εύκολα να βρει δουλειά σε κάποιον, στον ιδιωτικό τομέα. Έλα όμως που κανένας δεν ήθελε. Μα κανένας!
Τι μας δείχνει αυτό? Ότι πολλοί Έλληνες είναι τόσο παράσιτα, που προτιμούν την ανεργία από μια θέση στον ιδιωτικό τομέα, μια θέση που δεν θα την πάρουν με την αξία τους, μία θέση που θα στερήσουν από κάποιον άλλο πιο ικανό. Την απορρίπτουν όμως απλά γιατί δεν είναι δημόσιο. Γιατί προϋποθέτει ότι για να την κρατήσουν θα πρέπει να μοχθήσουν. Θα πρέπει να είναι αποδοτικοί.
Αντιλαμβάνεσαι για τι άτομα μιλάμε.
Αυτοί λοιπόν όταν με το καλό τους βολέψουν στο δημόσιο είναι προφανές ότι δεν θα προσφέρουν ούτε το ελάχιστο δυνατό στο κοινωνικό σύνολο. Θα προσκολληθούν στην πλάτη του κρατικού μηχανισμού και θα ζουν όπως τα σαπρόφυτα.
Συνεπώς δεν είναι ο πολιτικός που διαφθείρει το σύστημα και τον πολίτη, ούτε το σύστημα τον πολιτικό και τον πολίτη. Ο πολίτης διαφθείρει τους πάντες.
Ε, καλά -δεν είναι έτσι ακριβώς!
Υποστηρίζω οτι το Δημόσιο ΠΑΝΤΟΥ λειτουργεί μια χαρά -το θέμα είναι τι σκοπούς εξυπηρετεί αυτή η λειτουργία του! Νομίζω οτι ΠΟΥΘΕΝΑ η λειτουργία του δεν αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση των αναγκών του πολίτη (για τις οποίες δημιουργήθηκε). Μπορεί δηλαδή, όπως λέει και η Ραζ από πάνω, σε άλλες χώρες το Δημόσιο να είναι πιο φιλικό προς τον πολίτη -αλλά αυτό δεν σημαίνει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ οτι εξυπηρετεί τις ανάγκες του.
Δεν συμφωνώ οτι είμαστε έτσι επειδή μας λείπει η παιδεία, οι ικανότητες κ.λ.π. Και στους Αμερικάνους π.χ. λείπουν όλα αυτά αλλά δεν είναι έτσι! Είναι διαφορετικά (καλύτερα; χειρότερα; άλλη κουβέντα αυτή).
Αυτός ο γνωστός που λες, από την περιγραφή των καθηκόντων του, δεν βολεύτηκε σε θέση δημόσιου υπάλληλου -μάλλον σε θέση συμβούλου πολιτικού προσώπου βολεύτηκε. Άλλο πράγμα είναι αυτό από την κλασσική δημοσιοϋπαλληλία.
Κατά τα λοιπά -λογικό το κόβω να προτιμάει ο κόσμος το Δημόσιο από τον ιδιωτικό τομέα. Γιατί;
1. Ο ιδιωτικός τομέας σε συνθήκες κρίσης λειτουργεί στα όρια της πτώχευσης -ειδικά οι εταιρείες που εξαρτώνται από το κράτος.
2. Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα λειτουργεί εξίσου παρανοϊκά με τον Δημόσιο τομέα, στο μεγαλύτερό του ποσοστό. Μηδαμινός σχεδιασμός, μηδενικές επενδύσεις, σύστημα "ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας".
Άρα, γιατί να πάει σε ιδιωτική εταιρεία ο άλλος; Για να κινδυνεύει να απολυθεί τον επόμενο μήνα όταν η εταιρεία φαληρίσει, ή για να πρέπει να φιλάει κατουρημένες ποδιές για να πάρει μισό ευρώ αύξηση;
Κοντολογίς -το φταίξιμο για οτιδήποτε συμβαίνει σε μια κοινωνία βαρύνει τους πολίτες της. Αλλά αυτό από μόνο του δε λέει τίποτα, όσο δεν επικεντρωνόμαστε στην αιτία του κάθε προβλήματος. Και η αιτία του "κακού" δημοσίου δεν είναι οτι οι πολίτες θέλουν να μπουν σε αυτό, ούτε το ότι οι πολιτικοί το χρησιμοποιούν για ρουσφέτια, ούτε το οτι οι δημόσιοι υπάλληλοι ξύνονται.
Αυτό νομίζω.
Μέσα είσαι αδερφέ. Να διαλύσουμε την Δημόσια Υπηρεσία, να “φάμε” και καμιά 50αριά Δ.Υ. προς παραδειγματισμόν και όλα θα γίνουν όμορφα κι ωραία.
Πάμε τώρα στις Ιδιωτικές Υπηρεσίες που πληρώνουν απόφοιτους πανεπιστημίου με 700 ευρώ στην καλύτερη;
Εκεί τι κάνουμε;
Χρειαζόμαστε μια Δημόσια Υπηρεσία που να ελέγχει ότι το παιχνίδι παίζεται τίμια και τηρούνται οι κανόνες, τα πέναλντυ και τα οφσάιτ.
Κάτσε ρε 'συ αφού τη διαλύσαμε την Δημόσια Υπηρεσία, πως θα γίνει;
Μα γι' αυτό τη διαλύσαμε, για να μην γίνει.
Γκολ αυτοί, σέντρα εμείς.
Είδες που με πιάνεις απολύτως! Γι΄αυτό δεν λέω να διαλύσουμε τις Δημόσιες Υπηρεσίες. Λέω οτι αν δεν βάλουμε χέρι στον Δημόσιο Οργανισμό, αυτός όλο για την πάρτη του θα φροντίζει (η οποία πάρτη ΔΕΝ είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι). Θα μπορούσα να πω τα ίδια και για την ιδιωτική εταιρεία αλλά τα έχουν πει άλλοι καλύτερα από μένα.
Δεν με κατάλαβες. Δεν λέω ότι ο κόσμος προτιμά τον δημόσιο από τον ιδιωτικό τομέα. Αυτό είναι λογικό να συμβαίνει, για τους λόγους που ανέφερες και για πολλούς άλλους.
Λέω ότι ο κόσμος προτιμά την ανεργία από τον ιδιωτικό τομέα. Υπάρχει μεγάλη διαφορά.
Επίσης δεν μπορείς να συγκρίνεις μια χώρα σαν την Αμερική με την Ελλάδα, λόγω μεγέθους. Άλλα δεδομένα εδώ και άλλα εκεί.
Γνώμη μου είναι πάντως ότι ούτε έλλειψη παιδείας έχουν στην Αμερική ούτε έλλειψη ικανοτήτων.
Προφανώς και υπάρχει τρομερή σαβούρα στην Αμερική υπάρχει όμως και τρομερή ποιότητα. Το ένα αντισταθμίζει το άλλο.
Να το πω διαφορετικά. Ο μέσος redneck ή ο white trash της Αμερικής δεν διαφέρει και πολύ από τον μπουρτζόβλαχο ή τον γύφτουλα (και δεν εννοώ τους τσιγγάνους, αυτοί είναι άλλη ιστορία) της Ελλάδας. Ο μέσος πανεπιστημιακός της Αμερικής όμως δεν έχει καμία σχέση με τον αντίστοιχό Έλληνα. Μέρα με τη νύχτα και σε ικανότητες και σε παιδεία.
Τώρα για το αν το δημόσιο εξυπηρετεί τις ανάγκες του πολίτη σε άλλες χώρες δεν το ξέρω. Νομίζω ότι σαν τουρίστας δεν μπορώ να έχω γνώμη. Μόνο αν έχει ζήσει κάποιος σαν πολίτης σε μια χώρα μπορεί να έχει άποψη σε αυτό το ζήτημα. Από αυτά που έχω μπορέσει να καταλάβω, μέσα από συζητήσεις με φίλους κατοίκους του εξωτερικού προφανώς και το σύστημα λειτουργεί καλύτερα αλλού.
Χμμ! Το να προτιμάει κάποιος την ανεργία από τον ιδιωτικό τομέα μάλλον σημαίνει οτι ο ιδιωτικός τομέας έχει τα χάλια του. Κακές εργασιακές συνθήκες, χαμηλοί μισθοί, ανασφάλεια... Αυτό υποθέτω.
Δεν ήταν πάντα έτσι -ας πούμε, όταν εγώ ήμουνα 18 το Δημόσιο θεωρούνταν αποτυχία. Να φανταστείς, είχα γράψει ψιλοχάλια στις Πανελλήνιες και πήγαινα φροντιστήριο για να δώσω στην Εθνική και μόλις βγήκαν τ΄αποτελέσματα και είχα περάσει Πάντειο έκοψα το φροντιστήριο, δεν πήγα καν στις εξετάσεις κι όλα αυτά με τις ευλογίες των γέρων μου. Και μιλάμε για τράπεζα, όχι για χαμηλό Δημόσιο, έτσι!
Σαφώς και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε έτσι στο γενικό χώρες, ούτε να αποφανθούμε για το τι φταίει με βάση κάποια γενικά χαρακτηριστικά που αποδίδονται στεροτυπικά στους ανθρώπους -γι΄αυτό σου έφερα το σχετικό παράδειγμα.
Αν τώρα μιλήσουμε για επίπεδο μόρφωσης, στη βασική παιδεία είμαστε καλύτερα από τους Αμερικάνους και στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση επίσης. Σε μεταπτυχιακό πεδίο όμως είμαστε πολύ, πολύ, πολύ πίσω.
Άρα, ο μέσος πανεπιστημιακός καθηγητής της Ελλάδας μπορεί να είναι σε ψηλότερο ή σε χαμηλότερο επίπεδο από τον Αμερικάνο -ανάλογα με το γνωστικό αντικείμενο.
Τα λέω αυτά για να πω οτι: ας μην γενικεύουμε.
Κινούμαστε με υποθέσεις κι αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
Ο Δημόσιος τομέας από την εποχή που εμφανίστηκε η γραφειοκρατία ΔΕΝ λειτουργεί με βάση τις ανάγκες του πολίτη -αυτό είναι επιστημονικά διαπιστωμένο. Απλά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι πιο φιλικός προς τον πολίτη -αυτό λέει η Ραζ από πάνω. Κάνεις τη δουλειά σου πιο εύκολα και γρήγορα δηλαδή. Αλλά το θέμα είναι: γιατί πρέπει να την κάνεις αυτή τη δουλειά;
εξ' Αμερικής λοιπόν... οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι φιλικοί και κοιτάν να σε βοηθήσουν όσο μπορούνε στα πλαίσια τις δουλειάς τους - μην ζητήσεις κάτι εκτός, γιατί δεν ξέρουνε. Θα σε στείλουν στον προϊστάμενο άν δεν μπορούν να σε βοηθήσουν και δεν τους απασχολεί να πας, γιατί αυτοί έκαναν ότι ήξεραν. Δεν τους βρήκα αγενείς, όπως πολλούς έλληνες, και είναι πολύ ειδικευμένοι. Επίσης, δεν υπάρχει περίπτωση να λαδώσεις ή να σου κάνουν κάτι πιό γρήγορα γιατί σε γουστάρουν - δεν προσπάθησα να λαδώσω, αλλά φαίνεται από τον τρόπο τους, πως θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους γιατί απλά είναι η δουλειά τους.
Το ίδιο ωστόσο είδα τελευταία και στα ΚΕΠ, οπότε ίσως τελικά να άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα στο ελληνικό δημόσιο - και ναι, ξέρω πως είναι γενικά η κατάσταση... στην Δημαρχία Πειραιά βάρδα μην είσαι αλλοδαπός και θές να παντρευτείς έλληνα...
moto, από τη Ναύπακτο κατάγεσαι ρε; είχα μία κολλητή από 'κει, και έλεγε τις γάτες "κατσούλες"
Ναι, Λύκε -τα πράγματα αλλάζουν, οι κατευθύνσεις δεν αλλάζουν.
Τι είναι Ναύπακτος; Στην Ελλάδα είναι αυτό; Χαχαχα
Όχι, τη συγκεκριμένη λέξη την έχω κολλήσει από ένα παλιό σιχαμένο σήριαλ του Σμαραγδή ή του Αρμένη όπου πάει ο δάσκαλος στο χωριό και κάνει μάθημα στα παιδάκια. Όπου τους βάζει να διαβάσουν τη λέξη στον πίνακα: "Γου και Α;" "Γα", "Του και Α;" "Τα", "Όλο μαζί;" "Κατσούλλα!!"
Δεν είμαι και τόσο σίγουρος για το αν η μέση και η πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι ανώτερη στην Ελλάδα από την Αμερική. Αυτό ίσως ίσχυε πριν από κάποια χρόνια. Όμως το επίπεδο της εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι πολύ διαφορετικό σήμερα από αυτό που ήταν πριν 10 χρόνια και από αυτό που ήταν πριν από 20 χρόνια.
Εγώ αποφοίτησα από το ΠΑΠΕΙ (το οποίο θεωρούνταν τότε από τα κορυφαία της Ελλάδας) το 2000, ούτε καν 10 χρόνια πριν. Η γενική εικόνα που αποκόμισα ήταν ότι πρόκειται για ένα σύστημα καραγκιοζιλίκι. Δομές για τον φούτσο, καθηγητές για τον φούτσο καβάλα. Και το χειρότερο, πλήρης κοματικοποίηση. Αν δεν ήσουν κοματόσκυλο έδρα δεν έπαιρνες, άσχετα με το τι αξία είχες. Ζήτημα είναι από τους 30 καθηγητές, λέκτορες και βοηθούς που είχα ως φοιτητής, να είχα σε εκτίμηση τους 3. Όλοι οι άλλοι ή θα ήταν εντελώς άσχετοι με το αντικείμενο ή θα ήταν τόσο αηδιαστικά κοματικοποιήμενοι που μου έφερναν εμετό.
Δεν μπορώ να ξέρω βέβαια πως είναι ένα δημόσιο αμερικανικό πανεπιστήμιο μιας και δεν φοίτησα σε ένα τέτοιο αλλά από αυτά που γνωρίζω μπορώ να πω ότι σίγουρα, υπάρχει μεγαλύτερη αξιοκρατία, άρα και καταλληλότεροι καθηγητές, υπάρχει πολύ σοβαρότερο σύστημα εισαγωγής, υπάρχει κατά πολύ ανώτερη δομή. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι επιλέγεις 2 πτυχία, άσχετα το ένα με το άλλο δείχνει ότι το έχουν μελετήσει πολύ το θέμα. Για να μην μιλήσουμε για εγκαταστάσεις κτλ.
Το ότι στην Ελλάδα διδάσκουμε στα σχολεία μας πολύ πιο προχωρημένα μαθηματικά ή άλλα μαθήματα, δεν σημαίνει ότι έχουμε και καλύτερη μέση εκπαίδευση. Το ζήτημα για μένα δεν είναι ένας απόφοιτος λυκείου να έχει προχωρημένες γνώσεις σε ολοκληρώματα και παραγώγους, ή να γνωρίζει την οικονομική θεωρεία του Ανταμ Σμιθ ή να γνωρίζει την τεσσαρακοστό ψαλμό του Δαβίδ. Το σχολείο δεν είναι για να δίνει επαγγελματικά εφόδια στους μαθητές. Αυτή είναι η δουλεία της ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης. Το σχολείο πρέπει να δίνει εφόδια που θα χρησιμεύσουν στον μαθητή στην υπόλοιπη ζωή του άσχετα με το τι επάγγελμα θα κάνει. Να μάθει μια ξένη γλώσσα ή δυο ξένες γλώσσες. Να μάθει οδική συμπεριφορά. Να μάθει πως λειτουργεί μια φωτογραφική μηχανή. Να μάθει ότι οι άνθρωποι είναι όλοι ίσοι.
Πράγματα που θα του χρησιμεύσουν σε όλη του τη ζωή.
Συγγνώμη που ξέφυγα από το θέμα σταματάω εδώ.
Καλά έκανες και ξέφυγες -έτσι πρέπει.
Λοιπόν, απ΄αυτά που ξέρω εγώ περί αμερικάνικης εκπαίδευσης (από τον κολλητό μου που έκανε μάστερ στο Τζον'ς Χόπκινς και τους φίλους του κι από τους συγγενείς μου σε Βοστώνη, Σικάγο):
-Δεν συζητάμε για επίπεδο δημόσιας εκπαίδευσης, αυτό είναι ανέκδοτο για να γυρνάει ταινίες η Μισέλ Φάιφερ. Τα δημόσια σχολεία απλά απασχολούν τα παιδιά για να μη σκοτωθούν στους δρόμους.
-Η ιδιωτική εκπαίδευση έχει όλα τα καλά αλλά και όλα τα άσχημα της ιδιωτικής.
-Τα παιδιά που θέλουν να προχωρήσουν σε ακαδημαϊκό επίπεδο αναγκάζονται από το σύστημα να διαβάζουν 20 ώρες τη μέρα, να συμμετέχουν σε εθελοντικές ομάδες, να έχουν καλές επιδόσεις στον αθλητισμό... όλα αυτά μαζί! Μιλάμε οτι τα συνθλίβουν πλήρως!
-Επειδή η χώρα είναι πολυεθνική (εννοώ πολλές διαφορετικές εθνότητες), μέχρι πριν το Κολλέγιο μαθαίνουν να μιλάνε κάποια κοινή γλώσσα! Από Κολλέγιο ξεκινάνε να κάνουν κανονικά μαθήματα!
-Εντάξει, όποιος φτάσει σε μεταπτυχιακό επίπεδο παίρνει φερστ κλας εκπαίδευση και άμεσα συνδεδεμένη με την παραγωγή.
Τέλος πάντων, αυτά ξέρω και μπορεί να είμαι κάπως μεροληπτικός -επειδή δεν έχω ασχοληθεί με έρευνες περί του ζητήματος, βασίζομαι σε προσωπικές αφηγήσεις γνωστών μου. Άρα, μεταφέρω τη γνώμη τους.
Δεν πάει να πει οτι στην Ελλάδα έχουμε σούπερ παιδεία -έτσι; Χέσε μέσα κι εδώ.
Συμφωνώ οτι κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης θα έπρεπε τα παιδιά να μαθαίνουν πιο χρήσιμα ή/και χρηστικά πράγματα -αυτό έλειπε δα! Κοινωνιολόγος είμαι κι έχω φαγωθεί να μπει η Κοινωνιολογία από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου σαν υποχρεωτικό μάθημα! Χαχαχα
Έχεις (έχετε) ανοίξει τόσα θέματα που δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να προσθέσω ένα ακόμη: τον συνδικαλισμό (όχι σαν ιδέα, σαν πρακτική εφαρμογή).
Σε ένα καζίνο, προκειμένου να μην γίνουν απολύσεις τώρα που οι δουλειές πάνε χάλια, η διοίκηση πρότεινε στους συνδικαλιστές να μην γίνουν αυξήσεις ώστε να διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας. Οι συνδικαλιστές απαίτησαν αυξήσεις και άρχισαν οι απολύσεις. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει μια λογική, απλώς αδυνατώ να την βρω.
Οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι πιστεύουν ότι οι απεργίες εξυπηρετούν μόνο τις ανάγκες των συνδικαλιστών που θέλουν να δείξουν πόσο καλά τα καταφέρνουν ώστε να μπουν μετά τα ψηφοδέλτια των κομμάτων τους. Και στην ερώτηση "μα τότε γιατί συμμετέχετε;" η απάντηση είναι "και να θέλουμε να δουλέψουμε, δεν μας αφήνουν να μπούμε μέσα". Έτσι έμαθα ότι υπάρχει και η "εθιμοτυπική απεργία του προϋπολογισμού". Λέτε να απεργούν και σε άλλες χώρες εθιμοτυπικά;
Τέλος, να θυμίσω ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι των υπουργείων παιδείας και υγείας αρνούνται να πάνε στα νέα κτήρια (βλ. ολυμπιακά ακίνητα) όπου έχουν επισήμως μετακομίσει τα υπουργεία, γιατί ξεβολεύονται. Και εμείς πληρώνουμε τα ενοίκια και στα δύο κτήρια για κάθε υπουργείο. Ή να είμαστε πλούσιο κράτος ή να μην είμαστε!
Νομίζω ότι είναι σαφές πως το δημόσιο υπάρχει για να διασφαλίζει τη δική του και μόνο ευημερία.
Καλημέρα (και συγνώμη που έπιασα πολύ χώρο και ξέφυγα από το/τα θέμα/θέματα)!
Δεν ξέφυγες καθόλου από το θέμα -αυτό που περιέγραψες είναι η αυτόνομη βούληση του δράκου, της οποίας εκφραστές είναι (πολλές φορές) οι συνδικαλιστές. Πρόσεξε -δεν λέω οτι οι συνδικαλιστές φταίνε (ή δεν φταίνε) για τα χάλια του Δημοσίου. Λέω οτι, όπως οι παπάδες είναι οι εκφραστές του αυτονομημένου θεσμού με το όνομα "θρησκεία" έτσι και οι συνδικαλιστές είναι οι εκφραστές του αυτονομημένου θεσμού με το όνομα "γραφειοκρατία".
Δεν ισχύει, απ΄οτι ξέρω οτι εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι εξαναγκαζόμαστε να απεργήσουμε (εντάξει, υπάρχουν κάποιες πιέσεις αλλά μην τα μεγαλοποιούμε). Επειδή σε κάθε απεργία χάνουμε 100 ευρώ έκαστος (πάνω -κάτω) και οι μισθοί μας δεν είναι και τόσο ανθεκτικοί.
Σαφώς και έχω ακούσει για υπαλλήλους που δεν πάνε σε καινούργια κτίρια επειδή δεν τους βολεύουν ΑΛΛΑ αυτοί που νοίκιασαν, αγόρασαν, έχτισαν τα καινούργια κτίρια δεν είναι άμοιροι ευθυνών! Εννοώ, έτυχα στο Υπουργείο Πολιτισμού, του οποίου οι υπάλληλοι αρνούνταν να μετακομίστουν στου Ρέντη επειδή ήταν μακριά. Έλα όμως που πήγαν και κάνανε στατική μελέτη στο καινούργιο κτίριο και το βγάλανε ακατάλληλο! Άρα; Εντάξει, οι υπάλληλοι κοιτάνε τη βόλεψή τους, αλλά κι ο μαλάκας που ενέκρινε το καινούργιο κτίριο (πολιτικός προϊστάμενος) δεν θα έπρεπε να είναι φυλακή τώρα;
Φυλακή; Τι είναι αυτό; Εκεί πάνε οι κακοί, όχι οι καλοί που απλώς δεν κατάλαβαν τι υπέγραφαν. Δεν θυμάσαι τη ρικομέξ;
Άλλωστε, από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι. Όσο η βουλευτική ασυλία καλύπτει και τα ποινικά αδικήματα, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
ΥΓ Για τον παράνομο σταθμό της Μεταμόρφωσης τα μάθατε; (το κτίσμα θεωρείται παράνομο και δεν μπορεί να λειτουργήσει ο σταθμός! Ο δράκος σε όλο του το μεγαλείο!)
Πολύ σωστή η παρατήρηση περί σταθμού της Μεταμόρφωσης! Ο δράκος δουλεύει και έτσι και αλλιώς -ότι κρίνεται σήμερα παράνομο, χτες μπορεί να ήταν νόμιμο!
Το ψάρι βρωμάει από παντού αγαπητή μου και στο λέω εγώ που τα απεχθάνομαι τα ψάρια, χαχαχαχα. Και για όσους εμπλέκονται με θέσεις δημοσίου συμφέροντος ισχύει το "άγνοια νόμου απαγορεύεται".
Η βουλευτική ασυλία είναι ωραίο πράγμα -αλλά αν στείλεις στη βουλή υπόθεση περί διασπάθισης δημόσιου χρήματος οι βουλευτές είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να την παραπέμψουν στα δικαστήρια. Άλλο που βαφτίζουν το κρέας ψάρι με την αβάντα των ΜΜΕ.
Να λοιπόν πως βρωμάει το ψάρι -κεφάλι, σώμα, ουρά... Και το χειρότερο είναι οτι η ψαρίλα έχει ποτίσει τον χώρο και δεν φεύγει ακόμα κι αν μεταφέρουμε αλλού το ψόφιο ψάρι -με αντιλαμβάνεσαι νομίζω.
Δημοσίευση σχολίου
Άσε κάτι για το γκαρσόνι ρε!