Σε καταστολή

Είχα τις τελευταίες εβδομάδες κάποιες εξωπλασματικές εμπειρίες τις οποίες ακολούθησαν βαθυστόχαστοι συλλογισμοί. Μπερδεύτηκα πάει να πει –οπότε, τα’σπασα και τα ξανάριξα, γιατί δεν φαίνονταν καθαρά ούτε οι αριθμοί από τα ζάρια. Κι έφερα ντόρτια, ή αλλιώς 2Χ2 –πιάσε στασίδι να σου εξηγήσω τις λεπτομέρειες.

Τις τελευταίες εβδομάδες αναγκάστηκα να νταραβεριστώ υπερβολικά, για τα γούστα μου, με τις αρχές καταστολής του εγκλήματος ή σκέτο «καταστολής» αν προτιμάς.

Επειδή:

1. Έπρεπε να βγάλω διαβατήριο στην κόρη μου, για να κάνουμε ένα ταξιδάκι στην αλλοδαπή.
2. Με επέλεξε «τιμητικά» η Πολιτεία ως ένορκο σε κακουργιοδικείο.

Πικράθηκες; Βολέψου αναπαυτικότερα όσο παραθέτω τα γεγονότα.

ΒΡΕ ΠΟΥ ΜΠΛΕΞΑΜΕ! -ΙΣΤΟΡΙΑ 1

Μια ωραία πρωία επισκεφτήκαμε το αρμόδιο, για διαβατήρια, Αστυνομικό Τμήμα με τα δικαιολογητικά μας, τις φωτογραφίες μας κι ένα σκασμό παράβολα –όπου μια αστυνομικίνα επιπέδου σούπερ μόντελ (δεν κάνω πλάκα) ανέλαβε να μας εξυπηρετήσει. Όσες προσπάθειες κι αν έκανα να της πιάσω κουβέντα πήγαν στο βρόντο, πήρε γραμμή και η κόρη μου, πήγε να με βοηθήσει –ματαιότης. Ντουβάρι η σούπερ μόντελ, πιο ζεστά είχα νιώσει παλιότερα όταν με είχε πάρει αγκαλιά ένας ΜΑΤάς και μ΄έσουρνε. Όπως και να ‘χει, ξεμπερδέψαμε κι όταν πέρασαν οι απαιτούμενες μέρες τηλεφώνησα προκειμένου να μάθω πότε θα παραλάβω διαβατήριο.
«Ξέρετε –η αίτησή σας για διαβατήριο ακυρώθηκε», με πληροφόρησε μια γυναικεία φωνή.
«Γιατί;» απόρησα.
«Το χαρτί της φωτογραφίας δεν ήταν κατάλληλο για σκανάρισμα».
«Τι θα πει αυτό;»
«Οτι δεν μπορούσαν να σκανάρουν τη φωτογραφία!» μου εξήγησε υπομονετικά η φωνή.
«Και τώρα τι κάνουμε;» ρώτησα.
«Όλη τη διαδικασία από την αρχή –πιστοποιητικό, φωτογραφίες... Μόνο τα παράβολα γλιτώνετε», με πληροφόρησε η φωνή.
Άρχισα να φορτώνω.
«Εντάξει για τις φωτογραφίες, αλλά γιατί να ξαναφέρω πιστοποιητικό; Που να τρέχουμε πάλι στο Δήμο;»
«Τι να σας κάνω; Έτσι είναι ο νόμος!»
«Κι αν ακυρωθεί πάλι, θα το ξαναπάμε τρίτη φορά το κορδόνι;» νευρίασα.
«Ε, μάλλον. Σκέφτεστε να ταξιδέψετε;» με ρώτησε όλο ευγένεια η φωνή.
Όχι –έτσι για πλάκα το ήθελα το διαβατήριο της μικρής, για να το δείχνει άμα θέλει να πάρει κουλούρι από το κυλικείο, σκέφτηκα. Αλλά δεν της το είπα.

Μια επόμενη ωραία πρωία ξαναβρεθήκαμε στο ίδιο Αστυνομικό Τμήμα με καινούργιο σετάκι χαρτιών. Η σούπερ μόντελ ήταν απασχολημένη, οπότε μας ανέλαβε μια άλλη, πολύ όμορφη κοπελίτσα. Διαφορετική κατάσταση –έπιασε την κουβέντα με την κόρη μου, πλακωθήκανε να γελάνε και να κοροϊδεύονται, το κάνανε καλοκαιρινό κανονικά το μαγαζί. Η μικρή τους χώθηκε στο τέλος που δεν την άφηναν να υπογράψει πουθενά και που οι μεγάλοι όλα δικά τους τα θέλουν και θα μαζέψει όλα τα παιδιά της Αθήνας να την αλλάξουν αυτή την αδικία, τους ανακάτεψε τις σφραγίδες και τα συραπτικά –ωραία περάσαμε!
«Όταν ξανάρθετε για το διαβατήριο να μου την ξαναφέρετε τη μικρή!» ζήτησε η όμορφη κοπελίτσα –αστυνομικίνα.
«Είστε σίγουρη;» απόρησα. «Επειδή εγώ την άφησα λυτή καθαρά για λόγους εκφοβισμού –σε στυλ, αν μας ξανακυρώσετε διαβατήριο, θα ξανάρθουμε!»
Να μην τα πολυλογώ –μετά από 3 μέρες χτυπάει το κινητό μου.
«Γεια σας, είμαι από το αστυνομικό τμήμα –το διαβατήριό σας είναι έτοιμο».
Πήγα, το πήρα –ευχαρίστησα την όμορφη κοπελίτσα για το ενδιαφέρον της, μου ευχήθηκε καλό ταξίδι και να χαίρομαι την κόρη μου την πανέξυπνη –μόνο που δεν αγκαλιαστήκαμε ν΄αρχίσουμε τα φιλιά (όχι οτι θα με χάλαγε δηλαδή!)

Να προσθέσω κλείνοντας το πρώτο μέρος των εμπειριών μου, οτι το αστυνομικό τμήμα που βγάλαμε διαβατήριο ήταν αυτό που χτύπησαν οι καμπόιδες με τα καλάσνικοφ τις προάλλες.

ΒΡΕ ΠΟΥ ΜΠΛΕΞΑΜΕ! -ΙΣΤΟΡΙΑ 2

Πριν παρουσιάσω την εμπειρία μου ως ενόρκου, θέλω να πω κάτι: αν ακούσεις οτι η Πολιτεία θέλει να σε τιμωρήσει άραξε και προετοιμάσου, αν όμως σου πουν οτι η Πολιτεία θέλει να σε τιμήσει κοπάνα την επειγόντως για τα Νησιά του Πάσχα –μόνο έτσι θα γλιτώσεις.

Δεν θα σε κουράσω με τη φρίκη των δικαστηρίων, τους φτωχούς κατηγορούμενους με τις χειροπέδες και τους πλούσιους με τα κουστούμια. Θα πω μόνο οτι την τιμητική διάκριση της Πολιτείας τη νιώθεις με το που μπαίνεις στη δικαστική αίθουσα και πληροφορείσαι οτι αν αργήσεις καμιά μέρα απ΄αυτές που έχεις οριστεί για ένορκος θα πληρώσεις ένα κατοσταρικάκι πρόστιμο! Μην ακούς λοιπόν αυτούς που λένε οτι «η τιμή, τιμή δεν έχει»... Μερικές φορές έχει και παραέχει!

Τέσσερις μέρες ήμουνα υποχρεωμένος να παρευρίσκομαι στην τιμή που μου έκανε η Πολιτεία, τρεις φορές κληρώθηκαν ένορκοι για δίκες και τις τρεις βγήκε το όνομά μου! Διότι αν είσαι γκαντέμης φίλε μου, πας κόντρα και στο νόμο των πιθανοτήτων! Τι πιθανότητες έχεις να είσαι μέσα στους 4 που κληρώνονται από 12 άτομα; 100% -σωστά;

Ευτυχώς η πρώτη δίκη που κληρώθηκα δεν έγινε.

Δυστυχώς όμως η δεύτερη δίκη έγινε. Είχαμε απέναντί μας έναν τύπο με πανάκριβο δικηγόρο και κατηγορίες για πολύ γερά στομάχια. Δεν θέλω να επεκταθώ –μην το κάνουμε θρίλερ εδώ μέσα. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ένας πράος άνθρωπος, ευγενικός, καλόβολος. Όσο μας παρουσίαζε (στην αίθουσα συσκέψεων) την υπόθεση κράταγε ουδετερότητα σχοινοβάτη, αν πηγαίναμε να πούμε «ένοχος είναι ο καργιόλης», μας υπενθύμιζε οτι υπάρχει και το τάδε στοιχείο που μπορεί να αποδεικνύει το αντίθετο. Αν λέγαμε, «ρε λες να είναι θύμα σκευωρίας ο άνθρωπος;» φρόντιζε ο πρόεδρος να μας θυμίσει τα ενοχοποιητικά στοιχεία. Φυσικά ο εισαγγελέας ήταν πεπεισμένος οτι ο κατηγορούμενος είχε κάνει όσα τον κατηγορούσαν κι άλλα τόσα –αλλά ο πρόεδρος έβαζε πάγο γενικώς.

Όσο ήμασταν μαζεμένοι σαχλαμαρίσαμε κιόλας –λύθηκε ο πρόεδρος, μας είπε γενικές απόψεις του, για το πόσο μαλακία είναι το αμερικάνικο δικανικό σύστημα (η υπόθεση που εξετάζαμε είχε και Αμερική μέσα) που στηρίζεται σε περιπτωσιολογία και όχι σε νομολογία, για τις συναλλαγές των Αμερικάνων με εγκληματίες όπου αρκεί αυτοί να καρφώσουν κάποιους και αθωώνονται (ακόμα κι αν έχουν σίγουρα διαπράξει έγκλημα). Μας είπε και για τα κολλήματα της ελληνικής δικαιοσύνης... Με λίγα λόγια ο πρόεδρος μου φάνηκε ένα καλορυθμισμένο γρανάζι του συστήματος που όμως, λόγω υπερχρησιμοποίησης, είχε αρχίσει να βγάζει γρέζια. Όχι οτι δεν έκανε τη δουλειά του σύμφωνα με τους τύπους, όχι οτι ήταν ανεπαρκής, μεροληπτικός, λουφαδόρος, ξέρω ΄γω... Απλά, έβγαζε γρέζια.
Τελικά καταλήξαμε σε απόφαση, χαιρετηθήκαμε ευγενικά και βρεθήκαμε στο πεζοδρόμιο μαζί με τους συγγενείς του κατηγορούμενου που μόλις είχαμε καταδικάσει. Μια ωραία ατμόσφαιρα!

Την τρίτη φορά που με κληρώσανε για δίκη –φόρτωσα. Αει σιχτίρ πια, πως την είχαν δει; Βρήκαμε παπά να θάψουμε πέντε –έξη; Στην έδρα ήτανε μια πρόεδρος εντελώς χάλι. Απ΄αυτές που βρίζουν τους κατηγορούμενους, μιλάνε επιθετικά στους μάρτυρες, ειρωνεύονται τους πεθαμένους –εντελώς χάλι, το ξανάπα. Κληρώνει τον πρώτο ένορκο, πάει ο άνθρωπος να σηκωθεί, πετάγεται ο συνήγορος υπεράσπισης (χωρίς καν να τον δει) και λέει «εξαιρείται»! Γιατί το έκανε δεν κατάλαβα –μάλλον, κάποιο δικηγορίστικο στυλάκι... Κληρώνουν τ΄όνομά μου, σηκώνομαι, πλησιάζω -μούγκα ο συνήγορος.
«Δε με εξαιρείς κι εμένα;» του λέω.
Μπλοκάρει ο συνήγορος.
«Μόνο δύο μπορώ να εξαιρέσω», μου δικαιολογείται.
«Τι πράγματα είναι αυτά; Δεν ντρέπεστε;» φορτώνει η πρόεδρος.
«Τι να ντρέπομαι κυρία πρόεδρος!» διαμαρτύρομαι. «Τρεις φορές κληρώθηκαν ένορκοι και τις τρεις μέσα ήμουνα!»
«Εκατοντρείς να κληρωθείτε!» τσιρίζει η κυρία.
«Όπως νομίζετε», απαντάω, επειδή βλέπω τους μπάτσους τριγύρω έτοιμους να μου φερμάρουν.
Αλλά η κυρία συνεχίζει!
«Αν δεν θέλετε να είστε ένορκος να πηγαίνετε κάθε Γενάρη να το δηλώνετε!»
Σηκώνω κι εγώ τους ώμους.
«Και τώρα μου το λέτε;» παρατηρώ.
«Είναι τιμή σας να κληθείτε για ένορκος!» γκαρίζει η κυρία πρόεδρος.
«Τι τιμητικό έχει το να κάθομαι εκεί πάνω και ν΄αποφασίζω για τις ποινές των ανθρώπων;» απορώ.
Ευτυχώς με λυπήθηκε η εισαγγελέας και με εξαίρεσε! Έφυγα από την αίθουσα ακούγοντας την πρόεδρο να ουρλιάζει οτι αποτελώ την «ντροπή των ενόρκων» -πράγμα που δεν μου φάνηκε και πολύ υποτιμητικό αν θες να ξέρεις.

Αυτά ήταν τα γεγονότα –περνάω τώρα στις επακόλουθες σκέψεις:

Έχω συνηθίσει να αποφεύγω τα νταραβέρια με τις Αρχές. Το πρώτο λοιπόν που ήρθε στο μυαλό μου ήταν πως να τη γλιτώσω. Πως να γίνει έτσι που να μην χρειαστεί να πηγαίνω σε αστυνομίες και δικαστήρια...

Αν δεν πήγαινα στο αστυνομικό τμήμα δεν θα μπορούσα να ταξιδέψω με την κόρη μου -απλό είναι το θέμα. Και το αναφέρω για να υπενθυμίσω σε όσους ξεσκονίζουν τον αντικρατισμό τους κάθε εκλογική αποχή -οτι το κράτος έχει άμεση σχέση με τη ζωή μας, δυστυχώς. Δε γουστάρεις νταραβέρια με μπάτσους; Μαγκιά σου. Κάτσε ψηλά στο βουνό κι αγνάντευε. Είσαι της άποψης οτι ACAB, ας πούμε; Σωστός. Κι όταν πας να βγάλεις το δείνα χαρτί σε αστυνομικό τμήμα τι κάνεις; Μοιράζεσαι με τα μπατσόνια την άποψή σου ή το παίζεις τυπικός και μετρημένος; Ερωτώ.

Πάμε τώρα στην άλλη περίπτωση. Όπως βεβαίως γνωρίζεις "τα δικαστήρια απλώς νομιμοποιούν την κρατική βία" κ.λ.π. Σε καλούν για ένορκο -τι κάνεις; Λες "συγνώμη, αναρχικός, δεν θα μπορέσω"; Κι αφήνεις άλλους να βγάλουν το φίδι; Αν, ας πούμε, είναι κάποιος καημένος ταλαίπωρος -κακό είναι να τον υποστηρίξεις μπας και γλιτώσει τη μπουζού; Ή μήπως η ελευθερία ενός ταλαίπωρου είναι λιγότερο σημαντική από τις απαράβατες αρχές σου;
Κι ας πούμε τώρα οτι με βάση το παραπάνω πήγες στα δικαστήρια για ένορκος. Που, έτσι κι αλλιώς θα πας δηλαδή -επειδή αν δεν πας, θα πληρώνεις σα μαλάκας -τέλος πάντων... Πήγες στα δικαστήρια κι απέναντί σου έχεις έναν στυγερό δολοφόνο. Τι κάνεις; Ψηφίζεις να τον κλείσουν μέσα ή μένεις πιστός στο "η ελευθερία είναι θεραπευτική" και υποστηρίζεις για την αθώωσή του -κι ας έχει σφάξει ένα κάρο κόσμο;

Κοντολογίς, πως λειτουργεί κάποιος μέσα σε θεσμούς στους οποίους είναι ιδεολογικά και ηθικά αντίθετος;

Έγραψα παραπάνω οτι το αστυνομικό τμήμα που επισκέφτηκα ήταν εκείνο που χτύπησαν με καλάσνικοφ. Πράγμα που με έκανε να αναρωτηθώ –ποια θα ήταν η αίσθησή μου αν χτυπάγανε εκείνη την όμορφη κοπελίτσα που έπαιζε με την κόρη μου; Ή την άλλη την αχώνευτη μεν, αλλά σούπερ μόντελ δε; Δηλαδή –κατά πόσο θα προσωποποιούσα στις συγκεκριμένες την απωθητική όψη της κατασταλτικής εξουσίας; Ή τη θεσμοποιημένη αστυνομική βία; Μαλακίες να λέμε τώρα; Αν μάθαινα κάτι για αυτές τις κοπελίτσες σίγουρα θα λυπόμουν.

Επειδή ήταν όμορφες; Μπορεί.
Επειδή με εξυπηρέτησαν; Δουλειά τους είναι.
Επειδή ήταν τόσο φιλικές; Για τη μια από τις δύο ίσχυε αυτό να υπενθυμίσω.

Αν μάθαινα οτι κάποια από τις κοπελίτσες έφαγε μια σφαίρα θα λυπόμουν επειδή θα εικονοποιούσα μια τραυματισμένη κοπέλα κι όχι έναν τραυματισμένο θεσμό –τόσο απλό είναι το θέμα.

«Οι δικαστές είναι ασυνείδητα καθάρματα που υπερασπίζονται τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης» –έτσι δεν πάει;
«Ήμουνα σε μια δίκη κι ο εισαγγελέας σηκώθηκε και είπε οτι κακώς δικαζόμασταν, επειδή το θέμα ήταν καθαρά ιδεολογικό και οι ιδέες δεν δικάζονται –αυτός ο εισαγγελέας ήταν πολύ πιο προωθημένος από κάτι και καλά αναρχικούς που συχνάζουν πλέον στα Εξάρχεια κι αν έχεις διαφορετική άποψη από τη δική τους σε σπάνε στο ξύλο», μου έλεγε τις προάλλες ένας φίλος, που διακρίνεται για τη συνέπειά του στον αναρχικό τρόπο ζωής.

Η πρόσφατη εμπειρία μου στα δικαστήρια πάντως εξαντλήθηκε στην παρατήρηση μερικών ευσυνείδητων υπαλλήλων που προσπαθούσαν να μην αδικήσουν (ή για να το πω καλύτερα: να αδικήσουν όσο γίνεται λιγότερο) τους εμπλεκόμενους. Εντάξει, υπήρχε κι εκείνη η πρόεδρος που είχε μπερδέψει το θρόνο του παντοκράτορα με την έδρα του κακουργιοδικείου –αλλά, τέλος πάντων.
Πόσους απ΄αυτούς θα ήθελα νεκρούς; Κανέναν ρε γαμώτο –ούτε καν εκείνη την ψωνισμένη πρόεδρο -ίσως να σκεφτόμουν οτι χρειάζεται επειγόντως ψυχιατρική υποστήριξη, αλλά με τίποτα δεν θα σκεφτόμουν οτι ο θάνατός της θα έκανε τον κόσμο καλύτερο.

Τι θέλω να πω;

Τίποτα περισσότερο από το προφανές –οτι η συγκεκριμένη κοινωνική δομή έχει πρόβλημα στους θεσμούς. ΣΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ. Και το πρόβλημα αυτό δεν λύνεται με νεκρούς μπάτσους, νεκρούς δικαστές, νεκρούς υποθηκοφύλακες –νεκρούς γενικώς.

Επειδή τη θέση των νεκρών θα πάρουν άμεσα κάποιοι άλλοι –τι γίνεται τότε; Συνεχίζεται ο σκοτωμός;

Ας υποθέσουμε οτι διαθέτουμε έναν λεπτομερέστατο κατάλογο με τα ονόματα όλων των αστυνομικών –πατάμε ένα κουμπί κι όλοι μαζί πεθαίνουν. Επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία με τους δικαστικούς κι αφού έχουμε κουμπιά, να φαν΄κι οι κότες, εξολοθρεύουμε και τους δημόσιους υπαλλήλους, τους στρατιωτικούς, τους πολιτικούς, τους πλούσιους, τους λιγότερο πλούσιους, τους έτσι κι έτσι, τους ολίγο από γιουβέτσι... Φτάνει μέχρι εδώ;

Μετά απ΄αυτό θα δημιουργηθεί ένας καλύτερος κόσμος; Εγώ σου λέω πως έτσι θα γίνει –απάντα όμως κι εσύ σε αυτό: ένας καλύτερος κόσμος για ποιους; Ποιοι θα έχουν απομείνει; Μόνο εκείνοι που πατάνε τα κουμπιά και η παρέα τους.

Μάγκα μου, αν αυτός είναι ο καλύτερος κόσμος εγώ δεν θα είμαι εκεί για να τον δω. Θα με έχει καθαρίσει κάποιο πάτημα κουμπιού –οπότε ο συγκεκριμένος καλύτερος κόσμος δεν με αφορά.

Όσους τους αφορά ας τραβηχτούν μόνοι τους. Και για πάρτη τους.

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά