"Μαυροντυμμένοι περπατούν οι γιοι του Τζον Γουέιν"

Υπάρχει λοιπόν το (ας πούμε) «παράδοξο του Σίντλερ» -εντάξει, δεν υπάρχει –εγώ το εφευρίσκω επειδή με βολεύει. Όπου Σίντλερ ο γνωστός συντάκτης λιστών στην ταινία του Σπίλμπεργκ.
Την ταινία δεν έχω αντέξει ακόμα να τη δω ολόκληρη, επειδή τον βαριέμαι το Σπήλμπεργκ –όμως το θέμα της έχει να κάνει με κάποιο Γερμανό, ο οποίος παίρνει Εβραίους από τα ναζιστικά στρατόπεδα και τους σώζει από βέβαιο θάνατο χρησιμοποιώντας τους σαν εργάτες στο εργοστάσιό του. Προκύπτει εδώ το ερώτημα: τι άνθρωπος ήταν τελικά αυτός ο Σίντλερ; Αν πεις «καλός και άγιος» θα σου απαντήσουν «ναι, αλλά ο τύπος κονόμαγε εκμεταλλευόμενος τη φτηνή εργατική δύναμη των φυλακισμένων», αν πεις «αιμορουφήχτρας καπιτάλας» θα σου αντιτείνουν πως «ναι, αλλά ο άνθρωπος έσωσε ένα κάρο κόσμο από βέβαιο θάνατο».

Τι σκατά ήταν τελικά ο Σίντλερ;

Κάτσε τώρα και παιδέψου με το παραπάνω ερώτημα -κάθε επιχείρημα που θα βρίσκεις υπέρ της μιας άποψης θα γεννάει αυτόματα το σχετικό αντεπιχείρημα -και μπορούμε να ξοδέψουμε άπειρα βράδια καπνίζοντας ή άπειρο χώρο σχολιάζοντας, μέχρι να αποδειχτεί οτι το παραπάνω ερώτημα δεν έχει μία, αλλά δυο, αντίθετες απαντήσεις –εξίσου ορθές –εξ ου και «παράδοξο».

Αυτό συμβαίνει επειδή το αρχικό μας ερώτημα είναι μια μαλακία και μισή (τουτέστιν 1,5 μαλακία) –αν θες να ξέρεις. Επειδή τελικά δεν έχει καμιά σημασία τι είδους άνθρωπος ήταν ο Σίντλερ. Επειδή η προσωποποίηση μιας ενέργειας είναι αισχρή τακτική αποπροσανατολισμού σε σχέση με την ίδια την ενέργεια. Κι αυτή η τακτική ξεδιπλώνει το γαϊτανάκι του μάγματος Σέρλοκ Χολμς –Σίγμουντ Φρόιντ που κάποιοι έκρυψαν μέσα μας. Αρχίζουμε τότε να ψάχνουμε τις μύχιες προθέσεις του ενεργούντος, ξαμολάμε και τα στερεότυπά μας σε σχέση με τον ρόλο που αυτός κατέχει, ρίχνουμε και μισό κιλό απωθημένα στο μπλέντερ – έτοιμη η φρουτοσαλάτα. Μόνο που στον ρόλο των φρούτων είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Γιατί το κάνουμε αυτό; Λοιπόν, αν θέλουμε να διακρίνουμε κάποιες αιτίες θα πρέπει να πάμε λίγο πίσω, θα πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα τα «φαντάσματα της νεκρής πολιτικής» -που λέει κι ο καλλιτέχνης. Και η βόλτα προς τα πίσω θα φτάσει αναγκαστικά μέχρι την εποχή των Μεγάλων Ιδεολογιών –εκεί κάπου στο τέλος του τελευταίου Μεγάλου Πολέμου. Τότε εμφανίστηκε με τη μορφή ευφυολογήματος το ψευδοσυμπέρασματα «ο Τζο ο Αμερικάνος νίκησε τον Ιάπωνα Τακαχίρο επειδή ο πρώτος έπαιρνε πρωτοβουλίες όσο ο δεύτερος απλώς εκτελούσε διαταγές». Αθώο, απλοϊκό και αστειούτσικο συμπέρασμα, που φρόντιζε να κρύβει επιμελώς την πραγματικότητα των δυο ατομικών βομβών.

Το μοντελάκι της κυριαρχίας της προσωπικότητας επί των ιστορικών γεγονότων (δανεισμένο από τα ρομαντικά μυθιστορήματα του 18ου αιώνα) ήρθε κι έκατσε στην προσπάθεια αντίκρουσης των αριστερών ιδεολογιών, εφόσον, στη θέση του Τακαχίρο τοποθετήθηκε σταδιακά ο Γερμανός Φριτς και μετά (εντελώς ξεδιάντροπα) ο, πρώην σύμμαχος, Ρώσος Ιβάν.

Σε τι εξυπηρετούσε το συγκεκριμένο μοντελάκι; Σε τι εξυπηρετούσε δηλαδή ο Τζον Γουέιν που έτρωγε Ινδιάνους για μπρέκφαστ, ή ο Μπρους Γουίλις που μάσαγε τρομοκράτες, ή ο Μάικλ Ντάγκλας που κατάπινε μετοχές (τα σχηματοποιώ όλα αυτά προκειμένου να γλιτώσουμε χρόνο), σε τι εξυπηρετούσε τελικά ο V ο Βεντέτας, ή ο καινούργιος, μπουσταρισμένος, Σκοτεινός Ιππότης Batman που αναγκαζόταν να γίνει τα ίδια σκατά με τους κακούς προκειμένου να τους νικήσει; Λοιπόν νομίζω οτι από την ίδια την ερώτηση προκύπτει η απάντηση.

Κι αφού το κάναμε σινεφίλ εδώ μέσα, ας υπενθυμίσω και την ακραία εκδοχή της αντίθετης άποψης: «Μη μου λες οτι η ομάδα έκανε λάθος –αν έγιναν λάθη αυτά οφείλονται στα άτομα, ποτέ στην ομάδα!» ούρλιαζε ο εκνευρισμένος Αντρέας Μπάαντερ στη σχετική ταινία.

Και μετά τα γενικά, περνάω στις εξειδικεύσεις.

-Έκανα τις προάλλες ένα, ας το πω, πείραμα. Παρέθεσα κάποια άποψη των Πυρήνων της Φωτιάς, την οποία θεώρησα σωστή, σημειώνοντας από κάτω τη διαφωνία μου με την εν γένει πρακτική της συγκεκριμένης ομάδας. Στη συνέχεια πήρα δυο εκπροσώπους στερεοτυπικά προσημασμένων απόψεων –από τη μια έβαλα κάποια δήλωση του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως (ε, όχι και Προστασίας του Πολίτη!) και την συνέκρινα με το σχόλιο κάποιου ριζοσπάστη χιουμορίστα, όπως θεωρούνται οτι είναι αυτοί οι τύποι της Ελληνοφρένειας. Παρατήρησα ότι:
1. Κάποιος σχολιαστής θεώρησε εντελώς φυσιολογικό το γεγονός της συμφωνίας μου με μια άποψη των Πυρήνων, αλλά ενοχλήθηκε από την κριτική μου στην πρακτική τους.
2. Κάποιοι άλλοι σχολιαστές μου επεσήμαναν ότι ο Χρυσοχοϊδης είναι υπεύθυνος για τις κτηνώδεις επιχειρήσεις της Αστυνομίας, άρα «δεν έχει δικαίωμα να ομιλεί», άσε που χρησιμοποιεί μικροαστική ορολογία και τελικά το κάνει όλο αυτό με «κακό σκοπό».

-Είχα κάνει παλιότερα ένα κείμενο όπου σχολίαζα τις, κατά τη γνώμη μου, απαράδεκτες απόψεις της Σώτης Τριανταφύλλου σχετικά με τις απολύσεις δυο υπαλλήλων βιβλιοπωλείου-εκδοτικού οίκου. Αυτό το κείμενο, είδα να χρησιμοποιείται, εκ των υστέρων, από φίλους σαν επιχείρημα στη διαμάχη σχετικά με το αν, καλώς ή κακώς γιαουρτώθηκε η κυρία Σώτη.

-Πάει καιρός από τότε που ανακάλυψα τη δράση της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ σχετικά με τους μετανάστες. Επειδή θεώρησα το έργο της σημαντικό, της πρότεινα να αναδημοσιεύει οτι θεωρεί χρήσιμο σε μια σελίδα «κοινόβιο» που διατηρούμε –τους «Ανθρώπους από Καλαμπόκι». Θυμάμαι οτι τότε είχα τον εξής διάλογο με καλό μου φίλο:
«Η Αφροδίτη; Καλή είναι ρε παιδί μου αλλά να.... Δείχνει πως έχει κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού της, δείχνει πως έχει κάποιο σκοπό για οτιδήποτε κάνει...Έχει υποστηρίξει και τον Βενιζέλο σε κάποια κείμενά της...»
«Εννοείς δηλαδή πως ότι κάνει το κάνει για να βγει βουλευτής ή να βολευτεί στην κυβέρνηση του Πασόκ;»
«Εεεεε, κάπως έτσι!»
«Εντάξει –και λοιπόν; Αν κατέβει για βουλευτής εγώ θα την ψηφίσω με τα χίλια, επειδή, τουλάχιστον, έχει γνώση του θέματος περί μετανάστες».
Τώρα που η Αφροδίτη έγινε σύμβουλος του Βούγια δεν έχω προλάβει να συναντήσω τον καλό μου φίλο, άρα, δεν ξέρω αν θα μου πει: «στα ΄λεγα εγώ!» Πρόλαβαν όμως και πλακώσανε τα όρνια.

• Οι σιχαμεροί δημοσιογράφοι που βρήκαν ημίγυμνες φωτογραφίες της Αφροδίτης και φτιάξανε κάποιον εμετό με πολλά υποσχόμενο τίτλο «Ποια είναι η Αφροδίτη του Βούγια»!!!!

• Οι σεξουαλικά στερημένοι νεοφασίστες που γέμισαν το ιστολόγιό της με βρισίδια.

• Οι μαλακοτσαχπίνηδες που διατύπωσαν μαλακοτσαχπίνικα ερωτήματα του τύπου: «γιατί δεν το έγραψε στο ιστολόγιό της για τη θέση στο Βούγια, παρά μόνο όταν αναγκάστηκε από τo αποκαλύψει;» (λες και είναι κανένας αναγκασμένος να γράφει ΤΑ ΠΑΝΤΑ και όχι ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ στο ιστολόγιό του!), «πέρασε από ΑΣΕΠ για τη θέση συμβούλου;» (σα να ήταν δυνατό οι σύμβουλοι –δηλαδή οι ειδικοί επί συγκεκριμένων θεμάτων –να περνάνε από το ΑΣΕΠ, δηλαδή πως θα γινόταν; θα έκανε την αίτησή της η Αφροδίτη μαζί με τον Παπίκιο τον «πανταχού παρόντα αγανακτισμένο κάτοικο»,ας πούμε;)

• Και οι πούροι αντιεξουσιαστές έτρεξαν να της τα χώσουν που «πουλήθηκε στους προσκυνημένους»!!

-Διάβασα κάπου οτι υπήρξε τηλεφωνική ανάληψη για το τελευταίο πέσιμο σε πεζή περιπολία. Και τι είπε ο αναλαμβάνων; «Χθες το απόγευμα, ομάδα συντρόφων επιτέθηκε σε πεζό περίπολο της ΕΛ.ΑΣ. στην οδό Καλλιδρομίου. Θαυμάσαμε τους λεβέντες του Χρυσοχοΐδη στο ταχύτατο σπριντ τους, στο οποίο πετούσαν ακόμα και τα κλομπ τους, για να τρέξουν πιο γρήγορα. Θαυμάσαμε, επίσης, την επίδειξη συναδελφικής αλληλεγγύης, όταν παράτησαν πίσω τους τη νεαρή συνάδελφό τους. Σε ένδειξη μεγαλοψυχίας μας, τη φιλοδωρήσαμε μόνο με κάνα δυο κλωτσιές. Επιφυλασσόμαστε για τους λεβέντες συναδέλφους της. Επιστρέφουμε, τέλος, στο Χρυσοχοΐδη, ένα κλομπ, που «έπεσε» από τους λεβέντες του. Ο Δεκέμβρης έρχεται.»

Νομίζω οτι οι παραπάνω αναφορές είναι επαρκείς. Και αποδεικνύουν οτι ο Τζον Γουέιν δεν πέθανε άδικα –δεκάδες (εκατοντάδες;) μικροί Τζον Γουέιν ξεπετάχτηκαν για να συνεχίσουν το έργο του. Αποδεικνύουν επίσης οτι ο Batman δεν κάνει ποτέ λάθος, ακόμα κι όταν σκοτώνει κατά λάθος!

Επειδή εδώ πέρα το στερεότυπο εξαφανίζει τον άνθρωπο –αν φας καμιά τούμπα κι ένας περαστικός σου δώσει το χέρι να σηκωθείς θα πρέπει πριν το πιάσεις να κοιτάξεις προσεκτικά τον φάκελό του. Μήπως είναι ασφαλίτης; Μήπως είναι κρατικός υπάλληλος; Μήπως (ακόμα χειρότερα!) είναι πολιτικός; Αν ναι, έχει σίγουρα σκοπό να σου πιάσει τον κώλο –οπότε κάτσε με τα μούτρα στην άσφαλτο μέχρι να βρεθεί κάποιος δικός σου.
Οι στερεοτυπικοί δικοί μας, που έχουν πάντα δίκιο (ή άδικο, αλλά πασπαλισμένο με καλές προθέσεις) και οι στερεοτυπικοί άλλοι που έχουν άδικο πριν καν ανοίξουν το στόμα τους κι αν τύχει να πουν κάτι που μας βολεύει το κάνουν για να μας γαμήσουν στην τελική!

Επειδή Εμείς μπορεί να μην έχουμε θέσεις –αλλά έχουμε δίκιο! «Έχουμε δίκιο να επαναστατούμε», όπως ισχυριζόταν ο λαοφιλής ανθρωποφοβικός φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ!

Και Εμείς έχουμε εχθρούς–ανθρώπους, όχι εχθρούς-θεσμούς. Θέλουμε μια κοινωνία δίχως μπάτσους κι αυτό θα γίνει όχι αποδεικνύοντας στην πράξη την αχρηστία του θεσμού του μπάτσου αλλά τρομοκρατώντας τους ήδη υπάρχοντες μπάτσους! Θέλουμε να καταργηθεί το κράτος και για να γίνει αυτό αρκεί να στραβώνουμε τη μυτούλα κάθε φορά που πλησιάζουμε τους φορείς της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» -που θα πάει; Θα το πάρει απόφαση η παλιο-«κοινοβουλευτική» και θα φύγει από μόνη της!

Και Εμείς μπορούμε (κατέχοντας το αλάθητο του επαναστάτη, φυσικά) να την πέφτουμε σε τίποτα ξεμοναχιασμένους μπάτσους, αδιαφορώντας για το προφανές –οτι δηλαδή οι αστυνομικές συμμορίες θα ξεσπάσουν μετά σε ανυποψίαστους δικούς μας. Επειδή το επαναστατικό μας καθήκον είναι τόσο σημαντικό που δε μας αφήνει χρόνο ούτε καν να ρίξουμε κάποια προειδοποίηση –ένα «κάντε την μαλάκες, σε λίγο θα πλακώσουν»!

Βεβαίως, Εμείς έχουμε όλο το δικαίωμα να γιαουρτώνουμε αδύναμες Σώτες και να κλωτσάμε πεσμένες μπατσίνες! Αλλά ακόμα πιο βεβαίως, οι φασίστες είναι ζώα όταν διακόπτουν παρουσιάσεις ενοχλητικών (τους) βιβλίων και οι μπάτσοι είναι γουρούνια όταν κλωτσάνε πεσμένες κοπέλες! Είπαμε –Εμείς κατέχουμε το επαναστατικό αλάθητο και αυτό μας νομιμοποιεί!

Κι αυτό το ρημάδι το επαναστατικό αλάθητο μας δίνει το δικαίωμα να τρώμε τζάμπα σε ταβέρνες των Εξαρχείων ή να τραμπουκίζουμε γκέι μπαρ της περιοχής –επειδή, πως να γίνει; Η επανάσταση θέλει τη μπριζόλα της και οι πούστηδες δεν ταιριάζουν με το αγριεμένο μας στυλάκι. (Εδώ θέλω να ζητήσω μια ταπεινή συγνώμη, επειδή παλιότερα, όταν ακόμα πήγαινα στις διαδηλώσεις, είχα μπροστά μου την Πάολα –έπρεπε να την τσακίσω κι εγώ στο ξύλο μαζί με τους μπάτσους, την παλιοτραβέλω που ξεφτίλιζε το επαναστατικό μας αντριλίκι!)

Και τελικά, αν κάποιος απομακρυνθεί από Εμάς, αν κάποιος προσπαθήσει να περάσει τις θέσεις του μέσα από το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο, θα πρέπει να τον κράξουμε ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ.

Επειδή ξέρουμε πως είναι τα πράγματα, κατέχουμε την απόλυτη γνώση, τη μοναδική αλήθεια! Εμείς! Οι απόγονοι του Τζον Γουέιν, οι λάτρεις του V του Βεντέτα, οι εκφραστές της καμίας πρότασης!

Οι εκτρωματικοί ήρωες φτηνής αμερικάνικης ταινίας που γουστάρουμε να πιστεύουμε οτι αυτοπροσδιοριζόμαστε.

Κατάλαβες;

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά