"Η Αλίκη δεν ήταν ποτέ εδώ"

Ζούμε σε περίεργους καιρούς –αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Ή ίσως και να ‘ταν, απλά εμείς δεν το βλέπαμε. Έτσι.

Επειδή τότε ήμασταν μικρότεροι κι, όσο να πεις, πρόθυμοι να καταναλώσουμε θρύλους –«η σιωπή γεννάει θρύλους», δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει αυτό, αλλά από σιωπή κοντεύανε να σπάσουν τα μηνίγγια μας τα παλιά χρόνια. Στο δικό μου λεξιλόγιο πάντως, ο όρος «θρύλος» παρέπεμπε μονίμως σε γυναίκα. Ή σε ποδοσφαιρική ομάδα, που κάνει ακριβώς το ίδιο.

Υπήρχαν στην προσωπική μου μυθολογία φοβεροί τυπάδες -συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, μουσικοί (εντάξει, και ποδοσφαιριστές) -όμως όλοι αυτοί κάνανε περατζάδα τις ώρες που χάζευα προς τα έξω κοιτάζοντας προς τα μέσα. Εννοώ οτι έχω περάσει άπειρες ώρες στήνοντας φανταστικές κουβέντες μαζί τους –λέγαμε εκεί πέρα τα δικά μας, προσωπικά πράγματα, δεν χρειάζεται να τα μάθεις. Έμοιαζαν όλοι αυτοί πολύ οικείοι για να τους σκεφτώ σαν θρύλους –είχαν σάρκα και οστά στις ονειροπολήσεις μου, δεν ήταν πηχτός αέρας και λάμψη και ζεστασιά από ανεξερεύνητη πηγή θερμότητας και περίεργη μουσική –αυτά τα τελευταία ορίζουν για μένα τους θρύλους.

Άρα, οι δικοί μου θρύλοι ήταν κυρίως «θρυλικές γυναίκες».

Σαν τη Λορίν Μπακόλ. Σαν τη Τζάνις Τζόπλιν. Σαν τη Ναστάζια Κίνσκι. Ή σαν την Πέμη Ζούνη. Ή τη Δώρα Μασκλαβάνου. Και την Όλυα Λαζαρίδου.
Θα μπορούσα να σου μιλάω ώρες για όλες τους –όμως εδώ μέσα δεν μιλάμε και δεν έχω χρόνο για να γράψω μια εγκυκλοπαίδεια, ας μείνουμε λοιπόν στην Όλυα....

Την είδα πρώτη φορά στην ΕΛΛΗ –έπαιζε «Τα Κουρέλια τραγουδάνε ακόμα» κι εγώ απολύτως πρόθυμος να μαγευτώ από την ταινία. Η Όλυα ήταν η Βέρα, «αυτή που ποτέ δεν έρχεται», «τελικά νομίζω πως Βέρα είναι το όνομα μιας ολόκληρης γενιάς» και ταυτόχρονα ήταν η γυναίκα που προσπαθούσε να επιβιώσει, όντας η Βέρα. Φυσικά τα υπόλοιπα Κουρέλια την είχαν θάψει σ΄ένα λάκκο στον κήπο και ζούσαν μετά με την ανάμνησή της –έτσι γίνεται με τους θρύλους, ζεις με την ανάμνησή τους και δεν τους αγγίζεις για να μη θρυμματιστούν. Τέλος πάντων, από εκείνη τη μέρα στην ΕΛΛΗ, η Όλυα ήταν η Βέρα για μένα.

Την ξανάδα στην «Παραγγελιά» όμορφη, διακριτική, να περιμένει την καταστροφή –μετά στο «Στίγμα»... να σου πω κάτι γι΄αυτή την ταινία; Είχε πολύ σπαραξικάρδιο θέμα κι αν δεν έπαιζε η Λαζαρίδου εγώ δεν θα μπορούσα να την παρακολουθήσω με τίποτα. Συγκινούμαι εύκολα –πως να το κάνουμε; Όμως ήταν εκεί η Όλυα, αλάφρωνε την ταινία, την έκανε μέχρι και χαρούμενη (θυμήσου τη σκηνή που βάφουν το σπίτι τους παρέα με τον Καφετζόπουλο)... Όταν ήρθε η συφορά, η Όλυα βουβάθηκε, μετατράπηκε σε άψυχη μάσκα -πως αλλιώς; Ένιωθες -αλλά δεν το έβλεπες φόρα παρτίδα στο πανί. Μόνο προς το τέλος της ταινίας σού κάρφωνε μια μαχαιριά απροειδοποίητη εκλιπαρώντας «κάντε το να πάψει, δεν αντέχω να το ακούω» -έτσι για να μη φύγεις ασημάδευτος από την προβολή. Όποιος έχει δει την ταινία ξέρει σε τι αναφέρομαι –όποιος δεν την έχει δει....
Βρήκα την Όλυα και σε άλλες ταινίες, εκείνη όμως που με εντυπωσίασε ήταν οι «Ακαταμάχητοι Εραστές» του Τσιώλη. Μη με παρεξηγήσεις –δε μ΄αρέσει καθόλου ο Τσιώλης. Αναφέρω τους «Ακαταμάχητους Εραστές» επειδή απλώς, αν τύχει να δεις την ταινία και να μην ερωτευτείς την Όλυα με τον χαρακτηριστικό τρόπο του πιτσιρικά –μάλλον κάτι πάει στραβά με σένα. Υπάρχει μια σκηνή που δίνει το χέρι της στον πιτσιρικά συμπρωταγωνιστή της κι εκείνος την κοιτάζει με βλέμμα: «είμαι κάποιος φοβερός γκόμενος για να με θέλει ΑΥΤΗ η γυναίκα –αλλά να το απλώσω το ξερό μου ή θα μου κοπεί από τη ρίζα;» Αν ακόμα έχεις απορία περί του γιατί θεωρώ την Όλυα θρυλική –μη διαβάσεις παρακάτω, δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε με τίποτα!

Με το πέρασμα των χρόνων άρχισαν να βγαίνουν όλο και λιγότερες ελληνικές ταινίες στους κινηματογράφους (ταινίες –όχι τηλεταινίες έτσι;) κάπου εκεί την έχασα την Όλυα Λαζαρίδου. Διάβαζα γι΄αυτήν ότι έπαιζε στο θέατρο –αλλά δεν πολυπάω θέατρο, είμαι κάπως αγροίκος και τρομάζω εύκολα, προτιμώ λοιπόν την ασφάλεια του κινηματογράφου. Ήταν και κάτι άλλο –απέφευγα συνειδητά να τη δω στο θέατρο, έχω μάθει με τα χρόνια οτι δεν βγαίνει πάντα σε καλό να πλησιάζεις τους προσωπικούς σου θρύλους. Απέφευγα λοιπόν.

Όπως είπα στην αρχή, ζούμε σε περίεργους καιρούς. Τώρα πια μπορεί ο κάθε μαλάκας (στην προκειμένη περίπτωση εγώ αυτοπροσώπως), να αφήσει το ίχνος του σε κοινή θέα (στην προκειμένη περίπτωση εννοώ τα μπλογκ). Και το περίεργο είναι οτι υπάρχει η πιθανότητα κάποιος άλλος να δει το «ίχνος» και ν΄ανταποκριθεί –έτσι έχω γνωρίσει πολλά σημαντικά άτομα -είδαν κάτι στο μπλογκ μου που τους γυάλισε και με περάσανε για ενδιαφέροντα τύπο (μέχρι να καταλάβουν το λάθος τους ήταν ήδη αργά). Όμως, αν κανένας μου έλεγε οτι το μπλογκ μου θα γινόταν αφορμή να γνωρίσω την Όλυα –μάλλον θα του στρέτσαρα καμιά μπουνιά στη μύτη, επειδή δε γουστάρω να με κοροϊδεύουν τόσο χοντρά! Από την άλλη βέβαια... έτσι ακριβώς έγινε. Και μετά ανακάλυψα πως είχε και η Όλυα μπλογκ, κανονικό, συμμαζεμένο, ευαίσθητο –όχι σαν το δικό του το αχανές!

Να μη στα πολυλογώ –βρέθηκα ένα βράδυ αμήχανος μαζί με την ψύχραιμη Tomboy να περιμένω, σε κάποιο μπαρ της Καλλιδρομίου, μια γυναίκα από σελυλόιντ. Επειδή ήμουνα σίγουρος οτι η Όλυα Λαζαρίδου δεν υπήρχε, με τους όρους που εμείς οι υπόλοιποι ορίζουμε την ύπαρξη. Εντάξει, είχαμε ανταλλάξει μερικά μέιλ –αλλά και τι μ΄αυτό; Εδώ κάποιοι αλληλογραφούν με τον θεό αυτοπροσώπως –δύσκολο ήταν να αλληλογραφώ κι εγώ με μια οντότητα του σινεμά; Θυμόμουν κιόλας τι είχε συμβεί στο «Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου» -σαφώς, όλα γίνονται, όμως δεν είναι όλα για όλους! Περίμενα λοιπόν στο μπαρ αγχωμένος και τότε μπήκε η Όλυα. Αν σου πω οτι η Όλυα είναι κανονικός άνθρωπος –όχι σαν κι εσένα κι εμένα, πιο όμορφη –θα με πιστέψεις; Μην απαντήσεις –δεν έχει σημασία...

Η Όλυα Λαζαρίδου είναι (φυσικά ηλίθιε!) κανονικός άνθρωπος, πολύ γλυκιά και αστεία, άνετη, ενδιαφέρουσα, έχει κι ένα νόστιμο σκουτεράκι... Αλλά με κάποιον εξωπραγματικό (ή εξωπραγματιστικό) τρόπο, η Όλυα είναι ΟΛΟΙ ΟΙ ΡΟΛΟΙ ΤΗΣ ΜΑΖΙ –τουλάχιστον οι ρόλοι που εγώ λάτρεψα. Και πάνω απ΄όλα –το σημαντικότερο για μένα –η Όλυα είναι η Βέρα, είναι αυτή η γυναίκα που σημαδεύει τις ζωές μας και ποτέ δεν τη φτάνουμε, επειδή, αν απλώσουμε χέρι πάνω της «θα μας κοπεί απ΄τη ρίζα». Ή, ακόμα χειρότερα, η Όλυα-Βέρα θα θρυμματιστεί, όπως συμβαίνει σε οτιδήποτε έχει φτιαχτεί από υλικό ονείρων.

Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσα να γράψω για την Όλυα Λαζαρίδου –αφού είναι έξτρα δραστήρια και δημιουργική στον χώρο του θεάτρου, όμως εδώ μέσα δεν κάνουμε παρουσιάσεις –αγιογραφίες κάνουμε διάβολε!

Και ήθελα καιρό να το γράψω όλο αυτό –άρπαξα τώρα την ευκαιρία επειδή η Όλυα ξεκινάει καινούργια παράσταση στο θέατρο, ίσως έχεις ακούσει σχετικά:

ΑΝΤΖΕΛΑ ΜΠΡΟΥΣΚΟΥ: WONDERLAND Με την Όλια Λαζαρίδου

Βασισμένο στα έργα «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» και «Μέσα από τον Καθρέφτη» του Λιούις Κάρολ Από την 1η Φεβρουαρίου 2010 στις 21:00 ΓΙΑ ΔΕΚΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
H Αλίκη μεγάλη πια επιστρέφει στην παιδική της ηλικία–ξαναγίνεται παιδί- καθώς μπαίνει μέσα σε μία τεράστια οθόνη υπολογιστή και παγιδεύεται μέσα στα σκοτεινά δωμάτια του διαδίκτυου. Κάνει κύκλους χωρίς πραγματική κατεύθυνση, αναζητά συγκεκριμένα πρόσωπα και μέρη που είχε ξαναζήσει. Ο κόσμος των ενήλικων αποδεικνύεται γρήγορα παράλογος και αυταρχικός για ένα παιδί που δεν το ενδιαφέρουν οι κανόνες…Τα πρόσωπα κρύβονται πίσω από μάσκες, μιλάνε με γρίφους κι αινίγματα. Η σκιά του φωτογράφου -συγγραφέα την ακολουθεί και την απαθανατίζει κρυφά. Είναι ο κακός ο λύκος ή ο καλός πρίγκιπας; Η Αλίκη πίνει το απαγορευμένο ποτό για να βλέπει μόνο αυτά που θέλει. Παγιδεύεται με τη φαντασία της σε υπέροχους κήπους, αναζητώντας αγάπη και ασφάλεια. Όμως βρίσκεται τελείως μόνη σ’ αυτά τα παράξενα μέρη που όλα κάτι της θυμίζουν. Το παρελθόν με το μέλλον μπερδεύονται. Η επιστροφή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων είναι η ανάγκη της να μάθει την αλήθεια για τον εαυτό της. Ο κόσμος της Αλίκης είναι όμως συγχρόνως και ο κόσμος της διασκέδασης και του θεάματος. Άνθρωποι που συμπεριφέρονται περίεργα μέσα από το χορό το τραγούδι και την προσδοκία που γεννάει τσίρκο. Οι εικόνες που ονειρεύεται αντικατοπτρίζονται στα άπειρα είδωλά τους. Ο πραγματικός κόσμος συναντιέται με το μαγικό και μυστηριώδη αυτό κόσμο της κάτω από τη γη. Η Αλίκη ταξιδεύει από το σκοτάδι στο φως. Στην παράσταση η μουσική θα είναι live από το νέο συνθέτη Απόλλωνα Ρέτσο που γράφει πρωτότυπες συνθέσεις αλλά και διασκευές γνωστών τραγουδιών ειδικά για το έργο.

ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΙΑΓΚΟΥΛΗΣ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, ΧΑΡΑ ΚΟΤΣΑΛΗ, ΑΘΗΝΑ ΚΟΥΤΣΙΑΝΟΥΛΗ, ΌΛΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ, ΗΛΙΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ ΜΟΥΜΟΥΡΗΣ, ΠΑΡΘΕΝΟΠΗ ΜΠΟΥΖΟΥΡΗ, ΗΛΕΚΤΡΑ ΝΙΚΟΛΟΥΖΟΥ, ΗΛΙΑΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ-ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΑ: ΑΝΤΖΕΛΑ ΜΠΡΟΥΣΚΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΠΑΣΤΑΣ ΣΚΗΝΙΚΑ: GUY ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΑΠΟΛΛΩΝ ΡΕΤΣΟΣ

Posted in: Κολλήματα