«Ποτέ μην εμπιστεύεσαι έναν χίπη με λάπτοπ»

Ε, λοιπόν -υπάρχουν εδώ μέσα διάφορες συνεντεύξεις που έχω βρει στα πέριξ του διαδικτύου. Τι λείπει; Μα φυσικά ο Τζόνι ο Σάπιος, ο Johnny Rotten που έγινε John Lydon. Βρήκα τη συνέντευξη εδώ, έχει κι άλλες -για πάρε μια ιδέα:

Ερ.: Μας έκανε εντύπωση που σε είδαμε στο ‘Rolling Stone’ του προηγούμενου μήνα. Όχι μόνο επειδή η συνέντευξη είχε παρθεί 18 μήνες πριν δημοσιευτεί, αλλά επειδή δεν υπήρχε καμιά σχετική αναφορά στο εξώφυλλο! Πολύ περίεργο.

Ειλικρινά, το βρίσκω ελεεινό που τους πήρε τόσον καιρό να βγάλουν το κομμάτι, έτσι που, όταν τελικά δημοσιεύτηκε ήταν ήδη ξεπερασμένο. Φαίνεται οτι περάσανε πολύ καιρό τσεκουρώνοντας το κομμάτι, πρέπει να ταλαιπωρήθηκαν πολύ για να ανακαλύψουν τα στραβά μας. Και, κατά δεύτερον, το άρθρο είχε θέμα την άρνησή μας να μπούμε στο Hall of Fame η οποία δεν ισχύει πια!
Μας είχαν υποσχεθεί τότε οτι θα μας κάνουν εξώφυλλο –γι΄αυτό το κάναμε. Αλλιώς δεν θα ασχολιόμουν μαζί τους. Είχα μιλήσει με την Anita Camarata –τη μάναντζερ του Στηβ και του Πολ –πριν δεχτούμε, και με είχε διαβεβαιώσει οτι δεν επρόκειτο να είναι ακόμα ένα πικρόχολο κομμάτι. Είμαι σίγουρος οτι έτσι της είχαν πει κι αυτής. Γι΄αυτό άλλωστε το ‘Rolling Stone’ πήρε έναν συγγραφέα να κάνει τη δουλειά, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια από τα ίδια. Ευχαριστώ πολύ. Ποτέ μην εμπιστεύεσαι έναν Χίπη. Το λέγαμε χρόνια πριν κι ακόμα δεν έχει αλλάξει. Κι αυτοί είναι χίπηδες με λάπτοπς. Μέχρι κι αυτό το κομμάτι το παρεξήγησαν!
Το ‘Rolling Stone’ είναι πιο καθεστωτικό κι από τ΄αρχίδια ενός τσοπανόσκυλου αλλά τους αρέσει να το παίζουν πολύ αριστεροί και πολύ τρέντυ. Δεν είναι τίποτα τέτοιο. Είναι πιο μπουρζουάδες κι από τους μπουρζουάδες. Είναι σκέτη φιγούρα. Είναι σαν το σαξόφωνο του Κλίντον! (γελάει). Το περιοδικό αποσκοπεί στην αυτοϊκανοποίηση του κοινού που έχει το ίδιο δημιουργήσει. Ενός κοινού από χίπηδες, εκείνης της γενιάς υποθέτω –αυτούς που μεγάλωσαν πλέον και έγιναν δικηγόροι σε πολυεθνικές. Κι αυτός είναι ο τρόπος που γουστάρουν να διαβάζουν για τη μουσική τους....


Ερ.: Υπάρχει μια περίεργη υπόγεια αίσθηση σε όλο το άρθρο οτι δεν πιστεύουν ούτε λέξη απ΄όσα λες.

Δεν χρειάζεται. Δεν χρειάζεται να πιστεύεις όλα όσα λέω, αλλά αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις είναι να δεις πως είναι στ΄αλήθεια τα πράγματα –και μετά έλα να τα ξαναπούμε. Το μόνο για το οποίο πάλεψα σε ολόκληρη τη ζωή μου, ήταν να κάνω ένα πράγμα σωστά, να εξηγήσω γιατί ενεργώ με τέτοιο τρόπο, κι αν αυτό με κατατάσσει στους ψεύτες, λοιπόν, δεν καταλαβαίνω, δεν μπορώ να κατανοήσω το κίνητρό σου. Πάει κάπως έτσι, η γνώμη μου για τη δική μου ζωή είναι απλώς μια ακόμα άποψη. Σωστά; Μιλάνε με ειδικούς για μένα -δεν είναι εύκολο να καταπιείς τόση ανοησία.

Ερ.: Είναι πολύ αισχρό που στο άρθρο σε αποκαλούν «λάτρη της παραπληροφόρησης» και αμέσως μετά ισχυρίζονται οτι ο Marilyn Manson είναι ο Αντίχριστος! Πάνε δηλαδή να κολλήσουν τον Αντίχριστο με τον Αναρχικό στην ίδια πρόταση, έτσι ξεδιάντροπα!

Τέτοιοι άνθρωποι φροντίζουν πάντα να «νοστιμίζουν» τα κείμενά τους αλλά μέχρι ενός σημείου, επειδή, ξέρεις (γελάει) αν επιτεθούν σε κάποιον άλλον, τι θα μείνει για να καταλογίσουν σε εμάς! Είχαν ΑΠΕΙΡΟ χρόνο μπροστά τους μέχρι να το δημοσιεύσουν και, αν είμαι σκέτο ναρκοπέδιο, ή όπως αλλιώς το γράφουν, παραπληροφόρησης –εντάξει, αποδείξτε το. Μην το πετάτε έτσι απλά και μετά να επικαλείστε διάφορους εκ γενετής ψεύτες, για να το αποδείξετε. Τους το είχα δηλώσει ξεκάθαρα, «αν θέλετε να μάθετε για τους Sex Pistols ρωτήστε τους Sex Pistols!» Οτιδήποτε άλλο είναι άσχετο. Ο Malcolm δεν ήταν ένας Sex Pistol. Κι όσο για το οτι εγώ ευχήθηκα να πεθάνει σε κάποια εμφάνιση στη Βρετανική τηλεόραση –πολύ θα ήθελα να μου το δείξει κάποιος αυτό!
Αν πετσοκόβεις δηλώσεις του Malcolm από διάφορα άρθρα –προκειμένου να φτιάξεις κάποια δικιά σου αλήθεια –λοιπόν, τότε είσαι εντελώς εκτός. Νομίζω οτι ο συγγραφέας ήθελε να μας βάλει σε κάποιες θέσεις που είχε φτιάξει ερήμην μας. Δεν πιάνει καθόλου το νόημα όσων του λέμε –μοιάζει να αγνοεί ακόμα και τη μουσική μας.
Αν νομίζεις οτι τα τραγούδια μας είναι μέτρια και τέτοια... Εντάξει. Η άποψή σου είναι καλοδεχούμενη. Αλλά ακόμα και ολόκληρες κυβερνήσεις είχαν εντελώς διαφορετική γνώμη! Και μπήκαμε σε μεγάλους κινδύνους λόγω αυτών των τραγουδιών. Δεν μπορούν να καταλάβουν τις δυσκολίες, και ειλικρινά, τον τρόμο που έπρεπε να ξεπεράσουμε στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων για να υποστηρίξουμε οτι αρχίσαμε. Και το να τα υποβαθμίζεις όλα αυτά –λες και δεν μετρήσανε πουθενά –είναι απλώς βλακώδες. Επειδή χρειάζεται να είναι κανείς πραγματικά γενναίος για να σταθεί κόντρα σε τέτοιες δυνάμεις. Κι αν αυτό θεωρείται αυτοθαυμασμός –λοιπόν έτσι είναι! Εδώ έρχεται ο αυτοθαυμασμός. Εγώ τα κατάφερα όλα αυτά. Εσύ πάλι –όχι. Άντε γαμήσου. Εντάξει; Καθαρά και ξάστερα. Είναι πολύ εύκολο να πουλάς μούρη όταν ο άλλος έχει ήδη φυσήξει την τρομπέτα, αλλά δεν το έκανες εσύ, δεν βγήκες εσύ μπροστά με την τρομπέτα, οπότε άντε γαμήσου! (γελάει)

Ερ.: Σε κατηγορεί κιόλας οτι λες ψέματα όταν ισχυρίζεσαι οτι οι Sex Pistols ήταν για το Music Hall.

Γιατί ήταν ψέμα αυτό; Πως ήταν ψέμα δηλαδή; Είναι κομμάτι της κουλτούρας μας –αυτό είναι. Γεφυρώσαμε πολλά, πολλά χάσματα μεταξύ της εργατικής και της μεσαίας τάξης και κάναμε τον κόσμο ελάχιστα καλύτερο –και σίγουρα ανοίξαμε πόρτες για πολλά, πολλά καινούργια συγκροτήματα. Κι αυτά δείχνει να τα υποβαθμίζει.
Το άρθρο, στ΄αλήθεια, στήθηκε με μια εντελώς αρνητική διάθεση –από την αρχή. Και συνεχώς προσπαθούσαν να βγάλουν κάποια κόντρα ανάμεσα σε μένα και τον Στηβ. Κι ας μην υπήρχε τίποτα τέτοιο.
Μέσα στους μεγαλύτερους εχθρούς μου υπολογίζω όλους εκείνους που φτιάχνουν ιστορίες περί του πως είμαστε μεταξύ μας. Τώρα, αν εγώ πλησιάσω τον Malcolm και του πω «Φέρε μου μια μπύρα ρε μουνί» κι εκείνος απαντήσει «Άντε γαμήσου», αυτό έχει να κάνει με το πως είμαστε μεταξύ μας. Δεν πρόκειται για κάποια πικρία. Πρόκειται για οικειότητα. Πρόκειται για ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι, όπως θα έπρεπε να γνωρίζει και να έχει ακούσει κάθε κάτοικος των Βρετανικών Νήσων. Πρόκειται για έναν ανοιχτό τρόπο φιλικής επικοινωνίας. Ο συγγραφέας δεν καταλαβαίνει το Βρετανικό χιούμορ, ή το Ευρωπαϊκό χιούμορ, ή το πως λειτουργεί ο κόσμος γενικότερα και τι ακριβώς δημιουργούν οι ταξικές διαφοροποιήσεις.

Ερ.: Μια από τις μεγαλύτερες γελοιότητες του άρθρου ήταν η άποψη οτι οι Ramones «είχαν περισσότερο περφεξιονισμό στο παίξιμό τους» από τους Pistols. Τι είδους οπτική είναι αυτή;

Α, καλά –αυτό ήταν εντελώς εκτός τόπου και χρόνου! Καλημέρα, δεν είμαστε Εργοστασιακά Διαμορφωμένες Ποπ Μονάδες! Πολλά, πολλά συγκροτήματα είναι έτσι –και η Αμερική γουστάρει να δημιουργεί τέτοιες Εργοστασιακά Διαμορφωμένες Ποπ Μονάδες –ο Marilyn Manson μου έρχεται πρόχειρα στο μυαλό και οπωσδήποτε οι Green Day. Έχουν κατασκευαστεί και κατευθυνθεί στην αγορά με σκοπό τις πωλήσεις. Όλα για το Δολάριο. Ο στόχος είναι οι εισπράξεις. Λοιπόν, όλα αυτά είναι εντάξει, δεν νιώθω καμιά αηδία για αυτό το είδος των ανθρώπων –αλλά αηδιάζω όταν προσπαθούν να μας στήσουν απέναντί τους και ισχυρίζονται οτι είμαστε υποδεέστεροι επειδή δεν είμαστε τόσο διεφθαρμένοι όσο αυτοί.
Όλο αυτό είναι μια πολύ πούστικη μέθοδος για να υποβαθμιστεί το πόσο γαμημένα καλοί είμαστε! Και προέρχεται από τη λεγόμενη ιντελιγκέντσια. Αλλά και πάλι αποτυγχάνουν σ΄αυτές τους τις προσπάθειες παραπλάνησης. Επειδή δεν μπορείς να αγνοήσεις την αλήθεια. Η αλήθεια είναι εκεί έξω και όλοι τη βλέπουν. Εγώ έγραψα τα τραγούδια, τα τραγούδησα και έκανα καλά τη δουλειά μου. Έτσι είναι. Εκτός απ΄αυτό, εγώ δεν ζήτησα τίποτα περισσότερο και, σίγουρα, δεν ζήτησα τίποτα βραβεία. Για την ακρίβεια, με πολλή χαρά, απέρριψα κάποια βραβεία.

Ερ.: Έχω την εντύπωση οτι δεν έχουν χρησιμοποιήσει τέτοιο υποτιμητικό στυλ σε άλλο άρθρο για συγκρότημα εκτός από εσάς. Λες και είναι δίκαιο να κάνεις κάτι τέτοιο, απλώς επειδή έχεις απέναντί σου τους Sex Pistols.

Ναι, το ξέρω. Κατά κάποιον τρόπο είναι τιμητικό για μας οτι ξόδεψαν τόσο χρόνο για να μας υποτιμήσουν –σωστά; Λοιπόν, εγώ μίλησα μ΄αυτόν τον άντρα για δυο ώρες περίπου, κι αυτό ήταν όλο που κατάλαβε –τι να κάνω; Τον αντιμετώπισα με πολύ φιλικό και ανοιχτόμυαλο τρόπο –όπως συνήθως κάνω –και μου το ανταπέδωσε με συκοφαντίες. Είναι πραγματικά ατυχές, οτι δεν μπορείς να μιλήσεις με κάποιον στα ίσα και να είσαι ο εαυτός σου –και πρέπει μια ζωή να ψάχνεις για κακές προθέσεις.
Κι αυτή η συνεχής υποψία, λοιπόν, κατά έναν παράξενο τρόπο, έχουν μάλλον δίκιο να είναι καχύποπτοι επειδή είμαι πολύ πιο έξυπνος απ΄αυτούς (γελάει). Κι αυτό τους τρομάζει. Μιλώντας για τον εαυτό μου, θα πρέπει να παραδεχτώ οτι δεν είναι τύπος που μανιπουλάρεται εύκολα απ΄αυτή τη βιομηχανία. Επειδή η βιομηχανία είναι λάθος. Όχι εγώ! Είναι αδυσώπητα και ολοκληρωτικά διεφθαρμένη. Και περιοδικά σαν αυτό είναι απολύτως πιστά στη συγκεκριμένη βιομηχανία. Και στ΄αλήθεια, αν θες να παραμείνεις ηλίθιος τότε το Rolling Stone’ είναι η καλύτερη επιλογή. Γιατί θα σε κρατήσει ηλίθιο για πάντα.
Επειδή εκεί μέσα τους λείπει το πάθος και η αγάπη για τη μουσική. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις τίποτα εκεί μέσα που να σε κάνει να σκεφτείς κάτι διαφορετικό από το «Ω, μα τι ωραία διαφήμιση αφτερσέιβ!» Νομίζω οτι με κάποιον περίεργο τρόπο το ‘Rolling Stone’ έχει δίκιο –δεν είμαστε τόσο προσοδοφόροι όσο ένα Land Rover ή ένα αφτερσέιβ –σωστά; Άρα δεν είμαστε συγκρότημα για σας, αγοράκια του ‘Rolling Stone’! Αυτοί είναι ένας ακόμα θεσμός που σύντομα θα καταρρεύσει από το ίδιο του το βάρος. Δεν μπορείς να ζεις στον ζεστό αέρα και στον γεμάτο πορδές άνεμο για πάντα.

Ερ.: Αλλά φαίνεται οτι έχουν κάνει ολόκληρες καριέρες σε αυτό το πράγμα. Που είναι ανθρωπίνως αδύνατο να διαβαστεί...

Δεν ξέρω ποιοι το διαβάζουν. Ξέρω πως θεωρείται κάποιο είδος καθιερωμένου θεσμού, αλλά καλημέρα, όπως ξέρουμε για όλους τους θεσμούς, θα πρέπει αναγκαστικά –θα πρέπει –να καταρρεύσουν και να ξαναστηθούν από την αρχή! Είναι κομμάτι του σκατεστημένου και είναι εκεί που πάνε όλα λάθος. Η αποστείρωση του περιοδικού σκοτώνει ότι έχει ενδιαφέρον στη μουσική. Συνέχισε την καλή δουλειά ‘Rolling Stone’, συνέχισε να αποδεικνύεις οτι είσαι ο εχθρός –είσαι ο ε-χθ-ρός...

«Η επανάσταση θα γίνει σε απευθείας μετάδοση»



Ερ.: Είσαι ένας από τους κριτές στο ‘Bodog Battle of the Bands’ που θα αρχίσει να παίζεται στην αμερικάνικη τηλεόραση. Πως μπλέχτηκες με όλο αυτό;

Δεν είχα να κάνω τίποτα τον Ιανουάριο όταν μου το πρότειναν. Αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν πως υπήρχαν τρομερά πολλά συγκροτήματα που θα έπρεπε να ακούσουμε. Οι περισσότεροι έπαιζαν 3 τραγούδια, αλλά ήταν δικά τους τραγούδια. Επρόκειτο λοιπόν για μια γνωριμία με τραγουδοποιούς μέσα από ζωντανές εμφανίσεις –πως να μην το βρω ενδιαφέρον; Κι έτσι το έκανα.
Δεν είμαι όμως και πολύ δοσμένος σε όλο αυτό. Υποστηρίζω όποιον γράφει τη δική του μουσική. Αλλά δεν μπορώ να πω οτι κάποιο από τα συγκροτήματα που είδα ήταν τόσο καλό ώστε να κάνει τον κόσμο να σταματήσει να γυρνάει. Δεν ήταν τέτοιου επιπέδου, αλλά αυτό δεν είναι δικό μου λάθος. Το όλο θέμα είχε να κάνει με την ποικιλία και δυστυχώς, σόου σαν κι αυτό είναι τόσο ποικίλα όσο τα συγκροτήματα που συμμετέχουν. Κάποιοι ήταν αρκετά ενδιαφέροντες. Κάποιοι άλλοι ήταν πολύ, πολύ Βρετανοί στην προσέγγισή τους στην ποπ –το οποίο δεν είναι καθόλου κακό –ξέρω οτι χρόνια πριν όλοι λυσσάγανε για το ‘Top of The Pops’ αλλά, μάγκες, αυτή η φάση έχει τελειώσει.

Ερ.: Αν βγουν καναδύο αξιοπρεπείς μπάντες από όλο αυτό, πέρα από τα συνηθισμένα καραόκε ποπ σκουπίδια, θα είναι μια χαρά.

Θα προτιμούσα μια απαίσια μπάντα παρά κάποια βιομηχανοποιημένη δημιουργία των μεγάλων εταιρειών. Οι άνθρωποι πρέπει να θυμόνται οτι ο Jimi Hendrix έπαιξε κάποτε στο ‘Opportunity Knocks’!

Ερ.: Δεν το ήξερα αυτό!

Ναι! Ναιαιαιαι (γελάει). Δεν το έχω δει αλλά οι φήμες λένε οτι ήταν γαμημένα καλός!

Ερ.: Οι καιροί αλλάζουν, η τηλεόραση φαίνεται να γίνεται σημαντικό τμήμα της καριέρας των συγκροτημάτων.

Είναι ο μοντέρνος κόσμος, δεν μπορείς να το αποφύγεις. Και ειλικρινά, αν είσαι νέο συγκρότημα, το χρειάζεσαι. Και το να δίνεται αυτή η δυνατότητα σε τόσες καινούργιες καταστάσεις είναι υπέροχο. Είμαι πολύ χαρούμενος για όλους τους. Δεν περιμένω βέβαια να είναι όλοι φωτεινές διάνοιες, επειδή τελικά και ποιος είναι; Αλλά μόνο αν δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους υπάρχει περίπτωση να δεις το αστέρι να λάμπει πάνω τους. Το να κάθεσαι στον κώλο σου και να μονολογείς, «Ω, θα είναι όλα απαίσια...» είναι τυπική Εγγλέζικη συμπεριφορά που πρέπει να σταματήσει!

Ο νικητής θα κερδίσει ένα συμβόλαιο με τη Bodog;

Ναι. Το οποίο είναι καλό πράγμα βέβαια, αλλά μπορείς εύκολα να διακρίνεις που βρίσκονται οι ρωγμές και οι παγίδες σε όλο αυτό! Αλλά είναι πολύ καλύτερο από το να μην κάνεις τίποτα. Επειδή από το πουθενά μπορεί να σου βγει κάτι. Στην Αμερική είναι πολύ δύσκολο πλέον για ένα συγκρότημα να βρει συμβόλαιο.

Ερ.: Είχα την εντύπωση οτι αφορούσε μόνο ροκ μπάντες, αλλά δεν είναι έτσι –σωστά;

Α, δεν είναι μόνο ένα είδος μουσικής. Πολλά, πολλά διαφορετικά είδη. Εγώ πάντως, αμέσως καταψήφισα όποιον ήταν σκέτη φωνή και κακό! Ξέρεις, άτομα που απλώς βουτάνε το μικρόφωνο και γκαρίζουν. Είναι απλώς τόσο αδιάφοροι! (γελάει) Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς και σε όσους έχουν να περάσουν ένα μήνυμα που σημαίνει κάτι. Υπήρχαν τόσα διαφορετικά είδη μουσικής, αλλά είναι πολύ δύσκολο όταν είσαι σε μια επιτροπή μαζί με άλλους κριτές που δεν έχουν την ίδια οπτική με τη δική μου! (γελάει). Αυτό βέβαια δεν είναι κακό!

Ερ.: Όταν σε βάλανε στην επιτροπή θεωρούσαν μάλλον οτι θα ήσουν ο κακός, οτι θα έλεγες στους ανθρώπους να πάνε να πηδηχτούν και τέτοια.

Όχι. Είμαι εντελώς προσηλωμένος στο να προσπαθήσω να εξηγήσω σε αυτούς τους ανθρώπους τη διασκέδαση που μπορούν να βγάλουν αν κάνουν σωστά το όλο πράγμα. Δεν είμαι εκεί για να κρίνω, δεν είναι αυτός ο τρόπος μου. Θα τους κρίνω αργότερα, όταν το θέμα φτάσει στο να αγοράσω τον δίσκο τους ή όχι....
Για μένα η μουσική είναι γνώση. Οι άνθρωποι σού δίνουν μια αίσθηση περί του πως αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Αν σου μεταφέρουν την αίσθησή τους σωστά και καθαρά, κι εγώ ακόμα μαθαίνω πως γίνεται αυτό, τότε είναι ωραία. Και δεν έχει σημασία το μουσικό στυλ. Η αντίληψη του να μην ακούς τίποτα άλλο εκτός από πανκ δεν είναι πανκ αντίληψη. Καθόλου. Δεν θα μπορούσες να βρεθείς μακρύτερα από το πανκ αν έχεις αυτό το modus operandi. Πρέπει να είσαι ανοιχτός σε όλα. Επειδή εμείς ψάχναμε για τις σωστές απαντήσεις –όχι για τις βολικές απαντήσεις...
Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι κάνουν τα πράγματα διασκεδαστικά. Και λυπάμαι, αλλά ο καταπληκτικός κόσμος του ίντερνετ είναι πολύ στενός για τα ανθρώπινα πλάσματα (γελάει). Ξέρεις. Γενιές ολόκληρες χάνουν το μπούσουλα εκεί μέσα. Μανιπουλάρονται από τις ιδέες και τις ιδεολογίες κάποιων άλλων –και γίνονται σκλάβοι ενός συστήματος το οποίο δεν το καταλαβαίνουν πλήρως.

Ερ.: Το πρόβλημα με το ίντερνετ –όπως έχουμε καταλάβει –είναι η τεράστια ανωνυμία και το οτι οι άνθρωποι δεν έχουν την υπομονή να ελέγξουν τα ΓΕΓΟΝΟΤΑ από μόνοι τους, ή ακόμα και να διαβάσουν το κάθε τι ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ!

Νομίζω οτι οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πως είναι να επικοινωνούν ένας με έναν. Το χιούμορ κι άλλα τέτοια πράγματα χάνονται. Όροι όπως η ειρωνεία δεν γίνονται πια αντιληπτοί! Το πρόβλημα είναι πως όταν πρόκειται για κείμενο οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να το διαβάσουν, άσε όταν πρόκειται να γράψουν οι ίδιοι! Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τα κόμματα, τις τελείες μιας πρότασης –τη δομή της γενικά (γελάει). Είμαι ένα ζωντανό πλάσμα και η φωνή μου αντικατοπτρίζει αυτά που εννοώ, τα νοήματα, τις εμφάσεις, και όταν όλα αυτά λείπουν, λοιπόν, τότε χάνεις πολλά πράγματα. Χάνεις περίπου τα 7/8 της πληροφορίας.

Ερ.: Περιμέναμε να σε δούμε σε αυτή τη σειρά, το ‘Bronx Bunny’ τι ακριβώς έγινε εκεί πέρα;

.... Φαίνεται οτι δεν χωράω στον μικρό περιστερώνα τους. Έτσι ακριβώς. Λυπάμαι που σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει χώρος για ανθρώπους έξω από τις νόρμες. Λοιπόν, δεν θέλω να προσπαθήσω να χωρέσω. Χαίρομαι που με πετάνε συνέχεια έξω. Που κάνουν σα να μην υπάρχω. Επειδή υπάρχω μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο! Κι αυτοί χάνουν, όχι εγώ.


John Lydon.
The Horses Mouth.
July 2nd 2007.

Posted in: Κολλήματα