"Κύριοι, ανάψτε τις μηχανές σας"

Στην αρχή ήταν το ποδήλατο. Στην αρχή και στις γειτονιές και στους δρόμους δίπλα στα χωράφια. Κι αν δεν αποφάσιζε ένας πρώην κατασκευαστής ραπτομηχανών (νυν ποδηλατοβιοτέχνης) να προσαρμόσει κινητήρα σε ποδήλατα παραγωγής, ίσως θα περνούσαν πολλά χρόνια μέχρι να εμφανιστεί κάτι ανάλογο με τις NSU. Σίγουρα πάντως δεν θα εμφανίζονταν οι πρώτες μοτοσυκλέτες με σήμα το αδράχτι. Σαν αυτή εδώ -που κυκλοφόρησε το 1901, με την τερατώδη ισχύ του 1,5 ίππου:



Η παραγωγή μοτοσυκλετών ξεκίνησε στην (όχι ακόμα) Ανατολική Γερμανία και συνεχίστηκε στις (από τότε) Ηνωμένες Πολιτείες, με την εμφάνιση της εταιρείας -θρύλου, της επoνομαζόμενης και Indian.


Αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα σας:



"Ξετιναγμένος/ μαστουρωμένος/ δαρμένος/ με σπασμένα κόκαλα/ να έχεις/ και να μην έχεις/ σας το λέω μάγκες/ είναι πιο δύσκολο απ΄ότι φαίνεται". It's a long way to the top -AC/DC



Η αγωνιστική NSU που σάρωνε τις πρωτιές, μέχρι να εμφανιστούν οι κουφάλες οι Ιταλοί.

Και ο Ινδιάνος στα πρώτα στάδια -της βροντής και της αστραπής -πριν αρχίσουν να φιγουράρουν πολεμιστές και αρχηγοί στο ντεπόζιτό του. Όποιος έχει τύχει ν΄ακούσει τον ήχο του κινητήρα του δεν τον ξέχασε ποτέ:

"Έστειλες ένα μπαμπούλα στο σπίτι μου/ για να με γοητεύσει και να με σκοτώσει/ έχω περισσότερους σταυρούς απ΄όσους μπορεί κανείς ν΄αντέξει/ αλλά είπες οτι θα τα καταφέρεις./ Τώρα, κοίτα πουθενά αλλού/ κοίτα πουθενά αλλού/ κι άσε με στην ησυχία μου./ Καλώ τον κεραυνό/ με τα χέρια υψωμένα προς τον ουρανό/ καλώ τον κεραυνό/ από τον αέρα και την ξαστεριά." Callin' Thunder -The Gun Club

Μετά εμφανίστηκε η ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ κι όπως συμβαίνει συνήθως, όποιος ορίζει ένα νέο είδος ποτέ δεν ξεπερνιέται. Την έλεγαν "η Ρολς Ρόις των μοτοσυκλετών" -μαλακίες! Η αλήθεια είναι πως η Ρολς Ρόις είναι "η Brought Superior των αυτοκινήτων". Κάποιος άλλος πολιτισμός, κάποιου άλλου έμβιου είδους που θα έρθει κάποτε στη γη, μπορεί και να βγάλει κάτι καλύτερο. Μέχρι τότε η Brought Superior θα είναι η δυνατότερη μοτοσυκλέτα που κυκλοφόρησε στον πλανήτη. Κι όποιος δεν το πιστεύει, ας ρωτήσει τον Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (τον επιλεγόμενο και Λόρενς της Αραβίας) που σκοτώθηκε προσπαθώντας να την κουμαντάρει. Άλλο οι Βεδουίνοι και άλλο οι μοτοσυκλέτες Συνταγματάρχα μου!

"Είμαι ο πεινασμένος λύκος και τρέχω ασταμάτητα με το ταίρι μου/ βλέπω τους υπονόμους να γεμίζουν από αυτούς που ήταν τόσο ηλίθιοι για να με κυνηγήσουν και σκοτώνω τους δυνατότερους ανάμεσά τους/ στο τέλειωμα της μέρας περιπλανιέμαι, μάτια στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου/ έτοιμος να αιματοκυλήσω τον κόσμο περιπλανιέμαι" The Hungry Wolf -The X


"Περήφανος για τα χρώματά του, όσο τα χρώμια γυαλίζουν/ Μ΄ένα Σιδερένιο Άλογο πετάει/ πάνω σ΄ένα Σιδερένιο Άλογο πεθαίνει χαρούμενος/ το Σιδερένιο Άλογο είναι η γυναίκα του/ το Σιδερένιο Άλογο είναι η ζωή του" Iron Horse -Motorhead.

Οι πρώτες διαφημίσεις της Brought Superior κόπιαραν τους στίχους του Κίπλινγκ: "Εκείνοι αντέγραψαν όσα μπορούσαν να καταλάβουν/ αλλά δεν μπόρεσαν να αντιγράψουν το μυαλό μου/ Κι έτσι τους άφησα πίσω να ιδρώνουν και να κλέβουν/ Ένα χρόνο και μισό τους άφησα πίσω" Χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο;

Και μετά ήρθαν τα ρεμάλια. Ο Μάρλον Μπράντο, "Ο Ατίθασος" με την Triumph Bullet κι ο Φάνης "ο Βαλκάνιος" με τη Matchless. Θρύλοι.



"Θα συνεχίσω να χορεύω/ θα συνεχίσω να τριγυρνάω μωρό μου/ μη μου χαλάς το στυλ/ γιατί είμαι πραγματικά άγριος" The Wild One -Jerry Lee Lewis



"Πρέπει να ξεφύγουμε απ΄αυτό το μέρος/ ακόμα κι αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνουμε/ πρέπει να ξεφύγουμε απ΄αυτό το μέρος/ κάπου υπάρχει μια καλύτερη ζωή για μένα και σένα" We 've gotta get out of this place -The Animals

Κι ύστερα ήρθα εγώ. Επειδή όλα τα παραπάνω έγιναν πριν από μένα, παλιότερα - τα έμαθα από τους σινεμάδες, από βιβλία και ιστορίες διάφορες. Όμως όταν πρωτοείδα αυτή τη μοτοσυκλέτα ήξερα οτι θα έπρεπε να την οδηγήσω όπως και να'χε. Κι όταν την οδήγησα (στη ζούλα από έναν κοντράκια της Βούτας) κατάλαβα πως θα περνούσα την υπόλοιπη ζωή μου οδηγώντας μοτοσυκλέτες. Εντάξει, τη συγκεκριμένη δεν κατάφερα ποτέ να την αποκτήσω -ίσως καλύτερα έτσι. Χρόνια τώρα ψάχνω να βρω άρπαγμα σαν το δικό της, επειδή κάθε φορά που γέμιζες δευτέρα έψαχνες για ανταλλακτικό σετ μασχάλες. Καλύτερα λοιπόν που δεν την ξαναβγάλανε.

"Απόψε θα γίνουν φασαρίες/ και θα βρεθώ μπλεγμένος σ΄αυτές/ απόψε θα γίνουν φασαρίες/ γι΄αυτό γυναίκα μείνε μέσα με καμιά φίλη σου" Jailbreak -Thin Lizzy

Εντάξει, υπήρχαν κι άλλες. Ένα απόγευμα στο Σχοινιά μετά από κάτι αγώνες εντούρο, πούλαγα μούρη στην παρέα -με άκουσε κάποιος αγωνιζόμενος, απ΄αυτούς που συμμετείχαν άνευ προοπτικής βάθρου. "Σαν πολύ εύκολα να τα βλέπεις", μου λέει "για πάρε τη δικιά μου και κάνε ένα γύρο στην πίστα και μετά τα ξαναλέμε". Την πήρα, που να μην έσωνα! Κι απόρησα -από πότε βάλανε σέλες στα κομπρεσέρ; Ήμουνα τόσο μαλάκας που το πάλεψα κιόλας να βγάλω όλη την πίστα, όταν τελείωσα, με τ΄αρχίδια ομελέτα και τους προσαγωγούς σε τσιμεντοειδή κατάσταση, κατάπια το λαχάνιασμά μου και το έπαιξα κουλ: "ωραία ροπή έχει το μηχάνημα -στρωτή!" Αμέσως μετά λιποθύμησα.


"Είμαι καύσιμο για τζετ, αγαπούλα, καλωδίωσέ με κατευθείαν στα 220/ μετά κάνε πίσω κι άσε τα δάχτυλά μου να πάρουν φωτιά/ Όσο θα καίω τα μηχανήματα/ θα νιώσεις τη φωτιά στ΄αυτιά σου/ και δε θα σου φύγει μέχρι να πεθάνεις" All men play on 10 -Manowar

Καρναβάλι της Πάτρας. Το σιχαινόμουν αλλά είχαμε κάτι γνωστές, φοιτήτριες εκεί πέρα, θα μας φιλοξενούσαν σπίτι τους. Είχε πάρει απόγευμα κι εμείς ακόμα κωλοβαράγαμε στα πέριξ -κάτι να μαζέψουμε, κάτι που ξεχάσαμε... Ήμασταν 5, αλλά τσάκισε η φάση, έμεινα εγώ κι ένας ακόμα. Νύχτωσε. Ο "ένας ακόμα" είχε κάποιο κανιβαλισμένο παπί, εγώ είχα το DT σε κατάσταση "πιάσε τοίχο να φρενάρω". Κάποιος από την υπόλοιπη παρέα μάς δάνεισε το δικό του επειδή βιαζόμασταν. Αθήνα -Πάτρα 1 ώρα και 25 λεπτά, δικάβαλο, όταν κατεβήκαμε από τη σέλα τα μαλλιά μας είχαν πάρει να γκριζάρουν επικίνδυνα. Έφταιγε αυτό το διαβολόπραγμα:

"Τα εγκεφαλικά τραύματα ακόμα ουρλιάζουν/ με οδηγούν στην παράνοια/ εκτροχιάζομαι σ΄ένα τρελό τρένο" Crazy train -Ozzy Osbourne

Είχε τότε ακουστεί οτι θα γινόταν πίστα στο Αιγίνειο, πολύ ενθουσιασμένοι εμείς -στρώσαμε γραμμή τα σούργελά μας να πάμε να τη δούμε. Όταν φτάσαμε ανακαλύψαμε οτι η πίστα ήταν ήδη έτοιμη αλλά περίμενε την άδεια για να λειτουργήσει. Μια άδεια που δεν πήρε ποτέ, επειδή πέσανε από δίπλα οι οικολόγοι και γανιάσανε περί καταστροφής του φυσικού βιότοπου της περιοχής. Εντάξει -βιότοπος μπορεί να ήταν, αλλά φυσικός σε καμιά περίπτωση! Βασικά η περιοχή ήταν σκουπιδότοπος, αδειάζανε μπάζα τα φορτηγά και σάπια φρούτα οι λαϊκατζήδες -είχε και κάτι γλάρους που τσιμπολογάγανε... Τέλος πάντων, τη μέρα που φτάσαμε είχε πάει εκεί ένας ιθαγενής να τρέξει λίγο τη μοτοσυκλέτα του. Τον παρακαλέσαμε, του κάναμε τεμενάδες, τελικά μας την έδωσε για μια γύρα. Ήμουνα τυχερός επειδή την πήρα από τους πρώτους. Δυο γύρες μετά από τη δικιά μου ο ιθαγενής άρπαξε τη μοτοσυκλέτα του κι έφυγε βρίζοντας. Είχα όμως προλάβει να μάθω τι σημαίνει δεσμοδρομικό σύστημα μετάδοσης -πώς είναι να μετακινείσαι με το χαλί του Αλαντίν; Ένα τέτοιο πράγμα.

"Δώσμου πίσω τις σφαίρες μου/ βάλτες πάλι εκεί που ανήκουν/ Δεν θα χαζολογήσω τριγύρω, έκανα ήδη την πλάκα μου/ Δεν θα κάτσω να δω κι άλλες ζημιές να γίνονται/ Δώσμου πίσω τις σφαίρες μου/ βάλτες πάλι εκεί που ανήκουν" Gimme back my bullets -Lynyrd Skynyrd.

Κυκλοφορούσαν δυο ή τρεις στην Αθήνα. Τη μια την είχε ο Νταλάρας, την άλλη ο Μούτσης. Μιλάμε για τότε -παλιά δηλαδή. Ένα παλιόμουτρο από το Περιστέρι είχε την τρίτη, έτυχε να με συμπαθήσει -μου τη δάνεισε να πάω μια βόλτα με "το αίσθημα". Σιγά μην τη χαράμιζα! Άρπαξα τον κολλητό μου και ξεκινήσαμε για όπου μας βγάλει, σαν πρώτο σταθμό ονοματίσαμε τη Θεσσαλονίκη. Βγήκαμε στην Εθνική, δεν παιζόταν η αίσθηση του θηρίου! Στην ευθεία της Θήβας έβγαλε 240 κοντεράτα, τουτέστιν 220 κανονικά. Αλλά έβγαλε κι ένα κόκκινο παπαράκι προειδοποιητικό, οτι ξέμενε από βενζίνη. Πιάσαμε βενζινάδικο -ωραία; Αρχίδια! Από που βάζεις βενζίνη σ΄αυτό το πράγμα; Μας πήρε πάνω από μισάωρο να βρούμε την τάπα, κοντέψαμε να τη λύσουμε ολόκληρη με δανεικά εργαλεία. Όταν το πετύχαμε είχε πέσει ψύχρα, αλλά μαζί με την ψύχρα πέσανε και κάτι τροχαίοι. Χαρτιά -θα αστειεύεσθε βέβαια! Μας πήγαν καροτσάκι μέχρι το τοπικό Α.Τ. και περιμέναμε το παλιόμουτρο από το Περιστέρι να μας βγάλει έξω. Είναι πρόβλημα να κυκλοφορείς με μοτοσυκλέτα για λίγους.

"666 ο αριθμός του κτήνους/ Κόλαση και φωτιά αγκομαχούσαν να ελευθερωθούν/ Πυρσοί έκαιγαν και καταραμένοι ύμνοι ακούγονταν/ όσο εκείνοι άρχισαν να κλαίνε κρατώντας τα χέρια τους κάτω από τον ουρανό/ Μέσα στη νύχτα η φωτιά έκαιγε εκτυφλωτικά/ Η τελετή είχε αρχίσει, η δουλειά του Σατανά είχε γίνει" The Number of the beast -Iron Maiden

Και μετά όλα έμοιαζαν να τελειώνουν. Οι μηχανές που καβαλάγαμε είχαν πλέον φρένα και οι ντίζες σταμάτησαν να σκουριάζουν. Σταμάτησαν να σκουριάζουν οι ντίζες, αρχίσαμε να σκουριάζουμε εμείς. Κάποια στιγμή πιστέψαμε οτι όλα αυτά θα ήταν παροδικά -οτι θα υπήρχε τελικά η ρεβάνς κι εμείς ίσως να την παίρναμε. Κάποια στιγμή, μέχρι που πιστέψαμε οτι ήταν δυνατό να ξανακάνουμε όνειρα. Επειδή τότε ήρθε στα μέρη μας ο Δούκας:

"H επιστροφή του λεπτού Λευκού Δούκα που ρίχνει βελάκια στα μάτια των εραστών/ Εδώ είμαστε, μια μαγική στιγμή, τέτοιο είναι το υλικό/ που κάνει τα όνειρα να κυματίζουν/ Εδώ είσαι κι εσύ, οδηγώντας σα δαίμονας από σταθμό σε σταθμό" Station to station -David Bowie

Δυο φορές άκουσα τα μαντάτα -ο ένας καρφώθηκε σε κολώνα για ν΄αποφύγει κάποιο φορτηγό, ο άλλος βγήκε από το δρόμο κι ακόμα πήγαινε, εκεί που ήταν μόνο αέρας πηχτός και βράχια σε περίμεναν να διαλυθείς. Κανένας τους δεν έφτασε στη θάλασσα και μιλάμε για παιδιά που ξέρανε να οδηγούν μηχανές -επαγγελματίες κι έτσι. Τους πήρε ο Δούκας και τους σήκωσε -τώρα κοιτάζω αλλού όταν τον ακούω να περνάει.


Και βολεύομαι με ένα ΧΤ -"δε με παίρνει για περισσότερα".

Αλλά θυμάμαι οτι πριν καταντήσω κότα λυράτη αξιώθηκα τουλάχιστον να δω πως είναι η ζωή μετά τα 300. Στην ευθεία της Θήβας βέβαια -και δεν υπήρχε περίπτωση να με σταματήσει μπάτσος ή οτιδήποτε άλλο σχετικό. Πήγαινε μέχρι 313 κανονικά, εγώ είδα 306 στο μηχάνημα μέτρησης κι ας έλεγε το κοντέρ 320. Μόνο αυτό είδα επειδή ο δρόμος είχε γίνει ένα με τα χωράφια και τον ουρανό -πράσινο, μπλέ, μαύρο -ένας θολός αργοκίνητος καπνός.

Αυτά ήταν όλα.



"Κανένας δεν μου πάρει το κεφάλι/ έχω ταχύτητα αντί για μυαλό/ κανένας δεν θα μου κλέψει το κεφάλι/ τώρα που είμαι ξανά στον δρόμο/ Είμαι στον ουρανό ξανά, έχω τα πάντα/ Έχω το έδαφος που κινείται, έχω τον ανοιχτό δρόμο/ έχω τα πάντα" Highway Star -Deep Purple.

Υ.Γ.: Αφιερωμένο στους παλιόγερους (και όχι μόνο!) που συχνάζουν τώρα τελευταία εδώ μέσα -μαζί με μια υπενθύμιση. Οι φωτογραφίες, άμα τις πατήσεις μεγαλώνουν.

Posted in: Κολλήματα