"Αγάπα τον χαφιέ σου ως εαυτόν"

Είδα χτες μια, σχετικά καινούργια, ταινία που λεγόταν «50 dead men walking» και κατάλαβα οτι όλα πλέον είναι επαμφοτερίζοντα. Το άσπρο μπορούμε κάλλιστα να το αποκαλούμε μαύρο (υπάρχει μια τρέντι έκφραση: «το μαύρο είναι το νέο άσπρο!»), τη μπόχα μπορούμε εύκολα να τη θεωρήσουμε εκλεπτυσμένο άρωμα και, φυσικά, το ψέμα μπορούμε πλέον να το αποκαταστήσουμε, τοποθετώντας το στην θέση που του αξίζει: «το ψέμα είναι η νέα αλήθεια». Για να είμαστε και τρέντι.

Να σου εξηγήσω, επειδή ίσως να μην έχεις δει την ταινία, πρόκειται για την ιστορία ενός χαφιέ πληρωμένου από την Αγγλική Αστυνομία ο οποίος έχει μπει στον IRA και καρφώνει στεγνά τις ενέργειες της οργάνωσης. Εξ ου και ο τίτλος, επειδή ο συγκεκριμένος χαφιές με τις ενέργειές του έχει σώσει τη ζωή τουλάχιστον 50 Εγγλέζων αστυνομικών και στρατιωτικών (έχοντας παράλληλα καταδικάσει σε θάνατο καμιά εκατοστή Ιρλανδούς)! Αυτή λοιπόν είναι μια ιστορία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και την είδα χτες στην τηλεόραση –είναι μια ιστορία που ηρωοποιεί τον συγκεκριμένο χαφιέ! Το μαύρο είναι το νέο άσπρο! Το ψέμα είναι η νέα αλήθεια! Ή μάλλον: η αλήθεια είναι καθαρά θέμα οπτικής γωνίας. Για παράδειγμα: αν βλέπεις έναν βιασμό από τα κάτω (από τη θέση του θύματος) είναι μια επώδυνη και επαίσχυντη πράξη, αν βλέπεις τον βιασμό από πάνω (από τη θέση του θύτη) είναι μια πράξη διασκέδασης –μη σου πω κι απελευθέρωσης!

Πάμε τώρα στην ποίηση της καθημερινότητας:

Γεγονός 1
Είχαμε για 6 χρόνια μια κυβέρνηση κάπως μονόπλευρη –εννοώ ασχολούνταν αποκλειστικά με το κομμάτι του τσεπώματος και όχι με το κομμάτι της είσπραξης. Αποτέλεσμα –παίρνανε τα έτοιμα, αλλά δεν ετοιμάζανε για να έχουν να παίρνουν, τουτέστιν αρπάξανε ότι είχε μέσα το ταμείο, δανειστήκανε για ν΄αρπάξουν και κάτι παραπάνω, μετά φύγανε και πήγαν να τα γλεντήσουν με την ησυχία τους. Η αντίδραση της πλειοψηφίας των πολιτών στη συγκεκριμένη πρακτική περιορίστηκε στο θυμόσοφο: «όλοι ίδιοι είναι, όλοι τα ίδια κάνουν» (πρόκειται για διασκευή του γνωστού άσματος του Ιησού του Ζαγοραίου, «Όλες, είσαστε ίδιες/ στην καρδιά στην ψυχή στις συνήθειες»).

Γεγονός 2
Με το που έφυγε η προηγούμενη κυβέρνηση και ήρθε η τωρινή –οι θυμόσοφοι πολίτες ένιωσαν ακόμα μια απογοήτευση ενθυμούμενοι τον επόμενο στίχο του Ζαγοραίου Ιησού: «Και καμιά μα καμιά σας δεν μοιάζει/ μ΄εκείνη την φανταστική!» Τουτέστιν, άρχισαν την πολιτική κριτική επιπέδου Ελβετικής κομμούνας ωρολογοποιών: «Μα είναι δυνατόν να εφαρμόζει τόσο στυγνή καταστολή μια σοσιαλιστική κυβέρνηση;» -και άλλα τινά. Εδώ παρατηρείται, κατά πρώτον, η εφαρμογή του αξιώματος, γνωστού ως «Ευρωπαϊκή βραδιά του Θρύλου» –σύμφωνα με το οποίο κάθεται ο οπαδός να δει το παιχνίδι στην τηλεόραση και βλαστημάει προκαταβολικά: «κοίτα να δεις που πάλι θα χάσουμε στο 80φεύγα και θα μου τσαταλιάσουν τα νεύρα!» Κατά δεύτερον, παρατηρείται η αχαλίνωτη τάση των πολιτών για τραμπολίνο -από τη μια απαξιώνουν τις εκλογές κι από την άλλη δηλώνουν απογοητευμένοι από τα, εκ των προτέρων απαξιωμένα, αποτελέσματά τους.

Γεγονός 3
Η καινούργια κυβέρνηση επειδή έχει όλη την καλή διάθεση να παραμείνει κυβέρνηση εφαρμόζει το πλάνο: «και έτσι και γιουβέτσι». Δηλαδή, φτάχνει ένα νομοσχέδιο για την παροχή ιθαγένειας στους μετανάστες από τη μια –μουρλαίνει στο ξύλο και στις συλλήψεις την περιοχή μείζονος Εξαρχείου από την άλλη. Γεμίζει τις γειτονιές μπάτσους όλων των ποικιλιών, χρωμάτων και σχημάτων από τη μια –αφήνει όμως να σπάνε τίποτα βιτρίνες ή μαγαζιά, για να δικαιολογείται η επέμβαση των μπάτσων, από την άλλη. Ελευθερώνει κάποιους απ΄αυτούς που έπιασαν οι προηγούμενοι και τους ονόμασαν «τρομοκράτες με τις κατσαρόλες» από τη μια –μαγκώνει κάποιους «μονίμως, και με τη βούλα, επικίνδυνους» από την άλλη. Κι επειδή πέρα από τα γεγονότα υπάρχουν και οι επείγουσες καταστάσεις (αυτές δηλαδή που προκαλούν τα γεγονότα) η κυβέρνηση δεν προλαβαίνει ούτε καν να στήσει μια παράσταση της προκοπής –πριν κάτι χρόνια θεωρούσαμε γραφικούς τους Κουφοντίνες, τους Γιωτόπουλους και τους Ξηρούς, σήμερα είμαστε αναγκασμένοι να παραδεχτούμε οτι εκείνοι ήταν σκέτοι Ρενάτο Κούρτσιο, Αντρέας Μπάαντερ και Χόλγκερ Μάινς, συγκρινόμενοι με τον Μαζιώτη και τους υπόλοιπους τωρινούς συλληφθέντες.

Γεγονός 4
Οι δημοσιογράφοι οδηγούν την έννοια του καιροσκοπισμού σε διαγαλαξιακό επίπεδο. Σήμερα ζητάνε εξεταστικές επιτροπές για τα πάντα, αύριο αποφασίζουν οτι δεν είναι ώρα για πόλωση! Σήμερα καταδικάζουν τους στυγερούς τρομοκράτες, αύριο αναρωτιούνται με τι στοιχεία τούς συνέλαβε η αστυνομία! Σήμερα καυτηριάζουν τα χάλια της ελληνικής οικονομίας, αύριο καταγγέλουν όσους υποστηρίζουν οτι η χώρα έχει πτωχεύσει!
Σήμερα και αύριο και μεθαύριο (αυτό δεν είναι δείγμα καιροσκοπισμού –είναι παράδειγμα παντοσκαιροσκοπισμού) ξεσκίζουν οποιουδήποτε τολμήσει να μιλήσει για άλλη μορφή ενέργειας, πέραν των συμβατικών, τις οποίες εμπορεύονται μονοπωλιακά στη χώρα τα αφεντικά τους. Αν δεν με πιστεύεις –κοίτα τι γίνεται στο ΑΛΤΕΡ. Από τη μια ο μπουχέσας ο Τράγκας με τη δεκάκιλη ειρωνία όποτε η κουβέντα πάει σε Αιολική ενέργεια, από την άλλη ο μπανιστιρτζής ο Ζούγκλας που ανακαλύπτει «σκάνδαλα παράνομων επιδοτήσεων αιολικών πάρκων του 1999!!!», φάμπρικα κανονική.

«Αι καταστάσεις αι οποίαι» -που έλεγε κι ένας φιλαράκος όταν μέθαγε... Ποιες είναι αυτές οι καταστάσεις οι οποίες οδηγούν σε γεγονότα σαν τα παραπάνω;

Μα, η δημοσιονομική πτώχευση της χώρας –θέλει και ρώτημα! Κι αν απορείς πως το πάθαμε αυτό, κάτσε να σου πω την εντύπωσή μου.

Λοιπόν, η κάθε χώρα έχει έσοδα, τα επονομαζόμενα και φόρους -και έξοδα, που αλλιώς ονομάζονται δαπάνες. Για το νόμιμο, το ίσο και το στρωτό μιλάω –όχι περί ρεμούλας και κομπίνας, έτσι; Όταν οι δαπάνες είναι μεγαλύτερες από τα έσοδα, η εκάστοτε κυβέρνηση, θα πρέπει να δανειστεί για να πληρώσει –όπως ακριβώς κάνουμε κι εμείς οι μαλάκες που έχουμε αγοράσει ένα σκασμό πράγματα και μας πηδάνε οι τράπεζες. Καλά μέχρι εδώ;

Ποιες είναι οι μεγάλες δαπάνες στον προϋπολογισμό της χώρας; Μισθοί, συντάξεις, ασφαλιστικά, κατασκευαστικά, εξοπλιστικά και δόσεις δανείων. Να κάνω κάποιες σχετικές παρατηρήσεις:

-Οι μισθοί είναι, στην πραγματικότητα, ανελαστική δαπάνη και κανονικά δεν πειράζονται. Επειδή όμως οι ανελαστικές δαπάνες έχουν το χαρακτηριστικό να είναι προϋπολογισμένες μέχρι σέντσι, εκτός από την περίπτωση της Ελλάδας όπου κανένας δεν είναι σε θέση να δώσει έστω κάποιον κατά προσέγγιση αριθμό αναφορικά με τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων –γι΄αυτό έσκασε περικοπή μισθών ενώ κανείς δεν ξέρει ούτε πόσα πληρώνεται ο υπάλληλος, ούτε πόσα κερδίζει το κράτος.

-Κάποτε είχε έρθει ένα παλικαράκι ίσα με 60 χρονώ –ονόματι Σπράος, είχε στήσει μια επιτροπή, είχε βγάλει ένα πόρισμα περί ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού. Έλεγε το πόρισμα της επιτροπής οτι αν δεν γίνει κάτι άμεσα, το σύστημα θα σκάσει σε μια 10ετία. Αυτά τα λέγανε το 1997 και έπεσε σύμπασας ο αγωνιζόμενος λαός να τους φάει. Η κυβέρνηση Σημίτη προτίμησε να παραμείνει κυβέρνηση παρά να διορθώσει την κατάσταση, ο Καραμανλής.... θα αστειεύεσθε βέβαια! Αποτέλεσμα –το 2007 σκάσανε τα δυνατά κανόνια σε ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό. Τώρα, το 2010, το συνταξιοδοτικό σύστημα έχει πλήρως καταρρεύσει με αποτέλεσμα να προωθούνται μέτρα του τύπου «θα δουλεύεις μέχρι να πεθάνεις, θα πληρώνεις αυξημένα ποσοστά κι αν τύχει και δεν πεθάνεις στην ώρα σου, δε θα σου δίνουμε σύνταξη –μπας κι ορθοποδήσει το σύστημα».

-Τα κατασκευαστικά έργα της χώρας είχαν ένα μπεζαχτά, τον επιλεγόμενο και Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Ότι ήθελε να χτίσει, να αναβαθμίσει, να ασφαλτοστρώσει κ.λ.π. η εκάστοτε κυβέρνηση –έπαιρνε τα λεφτά από εκεί και το έκανε. Έτσι δουλεύανε οι εταιρείες, έρχονταν έσοδα και στο κράτος... Αλλά η κατάσταση στράβωσε από δυο πάντες:
α) Στο θέμα των συντηρήσεων –δηλαδή, σου λέγανε οι Ευρωπαίοι «να στο φτιάξω το κτιριάκι (μουσείο, νοσοκομείο, χαμαιτυπείο), να στον ασφαλτοστρώσω τον δρόμο –αλλά φρόντισε μετά να βρεις πόρους περί συντήρησης, δεν θα στο πληρώνω μια ζωή!» Συντήρηση μπορούσε να γίνει είτε εφόσον τα συγκεκριμένα έργα έβγαζαν έσοδα (αυτοσυντηρούνταν δηλαδή), είτε εάν ο κρατικός προϋπολογισμός είχε λεφτά να τους δώσει –όμως κανένα από τα δυο δεν μας έκατσε.
β) Λόγω Ολυμπιακών Αγώνων τα έργα των οποίων δεν δέχτηκε, ούτε με σφαίρες η Ε.Ε., να πληρωθούν από τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης.
Με αυτά τα πακέτα μπήκαμε στην εποχή διακυβέρνησης της Ν.Δ. (με έτοιμα έξοδα και χρωστούμενα) είδαν τα σαϊνια οτι το ρεφάρισμα έδειχνε πιο χλωμό κι από την Κάτια Δανδουλάκη σε σήριαλ της ΕΙΡΤ -τι να κάνουν; Ανοίξανε τα συρτάρια κι αρχίσανε να μοιράζουν σε ημέτερους λεφτά που δεν υπήρχαν! Πρόκειται για εφαρμογή του αξιώματος, «ότι δεν γίνεται να καλυτερέψει, μπορεί άνετα να χειροτερέψει».

-Τα εξοπλιστικά της χώρας είναι οι κατεξοχήν ΕΛΑΣΤΙΚΕΣ δαπάνες, οι οποίες όμως προβάλλονται σαν ΑΝΕΛΑΣΤΙΚΕΣ! Κι όταν κάτι τέτοιο το κάνει ο δείνα στρατιωτικός ή ο ψι πολιτικός είναι κατανοητό –η δουλειά τους είναι, απ΄αυτή ζουν. Όταν όμως την ανελαστικότητα της συγκεκριμένης δαπάνης την υπερασπίζεται ένας διανοούμενος, ή ένας δημοσιογράφος ή κάτι τέτοιο ξέρω ΄γω –τότε προκύπτει το ερώτημα: «πληρωμένος ή ηλίθιος;»

-Οι δόσεις δανείων είναι αυτές που βάζουν τη βούλα στην πτώχευση μιας χώρας. Επειδή τελικά όλα τα παραπάνω σε δόσεις δανείων μετατρέπονται –όταν το κράτος δεν έχει να πληρώσει και δεν μπορεί να δανειστεί, χρεοκοπεί. Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση της Ελλάδας.

Θυμάσαι οτι στον πρόλογο είχα εκείνο το παράδειγμα με τον χαφιέ που έγινε ήρωας; Το χρησιμοποίησα για να δώσω έμφαση στην πρακτική αυτής της ασπρομαυροποίησης και των ψεύτικων αληθειών που τρώμε στη μάπα το τελευταίο διάστημα. Εξηγούμαι:

-Είμαστε, λέει, στόχος διεθνών κερδοσκόπων γι΄αυτό δεν μας δανείζουν με φτηνά επιτόκια! Δηλαδή, απλό παράδειγμα, πας εσύ που έχεις ρίξει εντελώς έξω την επιχείρησή σου και χρωστάς στους πάντες, πας λοιπόν να ζητήσεις δάνειο. Σου λέει η τράπεζα, «κανονικά δεν θα έπρεπε να σε δανείσω καθότι ρισκάρω τρομερά τα λεφτά μου μαζί σου –αλλά επειδή έχω μια ροπή στην τοκογλυφία, θα σου δώσω ένα επιτόκιο κυμαινόμενο, κάθε φορά που θα χτυπάει καινούργια ώρα θα ανεβαίνει μια μονάδα –για ν΄αξίζει τον κόπο το ρίσκο, εντάξει;» Σηκώνεσαι τότε και φωνάζεις, «ντροπή σας κερδοσκόποι με βρήκατε στην ανάγκη και με πατάτε, αντί να με συμπονέσετε για το χάλι μου και να με δανείσετε με μηδενικό επιτόκιο!» Σου στέκει αυτό το σκηνικό; Όχι βέβαια –αλλά εξακολουθείς να πιστεύεις οτι οι διεθνείς κερδοσκόποι μας έχουν βάλει στο μάτι!

-Δεν πρέπει, λέει, να δεχτούμε δανεισμό από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επειδή θα μας υποχρεώσουν να πάρουμε (όχι εμείς ρε παιδί μου –η κυβέρνηση!) απεχθή μέτρα για τους πολίτες! Δηλαδή, συνεχίζω το αποπάνω παράδειγμα με τον επιχειρηματία που την έχει φουντάρει την επιχείρηση: «Μη δανειστείς από τράπεζα που θα σου ζητήσει να κάνετε τίτλους συνιδιοκτησίας, θα κουμαντάρετε μαζί και το μαγαζί και τους υπαλλήλους», του σφυρίζουν οι γύρω του. Εντάξει –να μη δανειστεί. Και τι να κάνει; Το μόνο που του μένει -να ρίξει ένα λουκέτο ξεγυρισμένο! Έτσι δεν θα μπει συνιδιοκτησία σε μαγαζί και υπαλλήλους –θα του μείνουν αμανάτι να τους τρίβει στην κασίδα του –έχω δίκιο;

-Έρχονται, λένε, οι ξένοι εμπειρογνώμονες και οι αξιωματούχοι να μας πουν τι θα κάνουμε, να μας ελέγξουν, νας μας επιβάλλουν μέτρα! Και αγανακτά ο δείνα Τσίπρας, η στρουμπουλή Αλέκα, ο λουκουμάς Καρατζαφέρης, ο Πάνος ο Προφιτερόπουλος και οι υπόλοιπες δημοκρατικές δυνάμεις. Οτι δηλαδή εμείς μια χαρά τα καταφέρνουμε και φταίνε για το χάλι μας οι έξω που μας ανάγκασαν να αγοράσουμε υποβρύχια που γέρνουν και τρύπιες καπότες –άρα δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μας ζητάνε τα ρέστα τώρα! Σωστοί στο γενικότερο, αλλά πάσχοντες στο ειδικότερο. Επειδή οι έξω δεν μας ζητάνε τα ρέστα, τα χρωστούμενα μας ζητάνε. Κι επειδή δεν μας ζητάνε καν στην τελική ανάλυση –εμείς τους ξαναζητάμε! Κι άμα δεν μας άρεσαν τα υποβρύχια που γέρνανε, άμα δεν μας άρεσαν οι αγροτικές επιδοτήσεις, άμα δεν μας άρεσαν οι μεγάλες κατασκευαστικές που φτιάχναν μετρό, αεροδρόμια και δρόμους –ας μην τα παίρναμε! Όχι μόνο φωτογραφιούλες εγκαινίων κι όταν έρχεται η λυπητερή, «γουρούνια Γερμανοί!» Έχει και η γελοιότητα τα όριά της!

-Οι Ευρωπαίοι της Ένωσης και δη οι Γερμαναράδες, έχουν βαλθεί να μας χρεοκοπήσουν, έτσι ακούω να λένε. Παραλλαγή αυτού είναι πως θέλουν να μας βγάλουν από το ευρώ. Κι αυτά, όταν τα λένε οι φωστήρες μας στα κανάλια, δεν σηκώνονται οι μπετούγιες από τις πόρτες να τους πάρουν στο κυνήγι! Δηλαδή, αν αύριο πρωί βγει ο πρωθυπουργός και πει «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» θα κάνουν πάρτι οι Γερμανοί και οι λοιποί Κοινοτικοί που θα χάσουν τα λεφτά τους! Θα χαρούν όλως ιδιαιτέρως που θα κηρύξουμε στάση πληρωμών και δεν θα τους δώσουμε πίσω ούτε ευρώ! Κοίτα κάτι πράγματα –κοίτα τι εμπαθείς που είναι αυτοί οι Ευρωπαίοι –για να μας ρεζιλέψουν είναι ικανοί να χάσουν τα λεφτά τους!

-«Φέρτε πίσω τα κλεμένα», «το χρέος να πληρώσει η πλουτοκρατία», «όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι ο άνθρωπος», λένε στις διαδηλώσεις. Κάτσε μισό λεπτό! Να φέρουν πίσω τα κλεμένα –συμφωνώ! Ποιοι; Αυτοί που τα έκλεψαν ή το καπιταλιστικό σύστημα γενικότερα; Επειδή όταν το φωνάζεις αυτό έξω από το Μαξίμου θα βγει ο Γιωργάκης και θα σου πει: «δεν τα πήρα εγώ μανούλα μου, άντε να τα ζητήσεις από τον Καραμανλή, το Σημίτη ή τον Φούφουτο». Κι αν του πεις οτι το χρέος πρέπει να το πληρώσει η πλουτοκρατία θα σου απαντήσει οτι εδώ δεν είναι Κούβα να κάνουμε εθνικοποιήσεις –εδώ το χρέος το πληρώνει ο περνών από το ταμείο. Έχεις δει εσύ καμιά πλουτοκρατία να περνάει από το ταμείο; Κάτι τελευταίο –αν η απάντηση είναι ο άνθρωπος, η ερώτηση είναι ρητορική.

-Μας λένε οτι πρέπει να αντιδράσουμε στα μέτρα και προτείνουν διαδηλώσεις, απεργίες κ.λ.π. Δηλαδή, θα πάω εγώ έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, θα του πω: «μη μου κόψεις το μισθό». Και θ΄απαντήσει αυτός: «δε βγαίνω μάνα μου –αν δε σου τον κόψω λίγο θα πρέπει να σου τον κόψω σε λίγο από τη ρίζα -με το συμπάθειο». Ωραία; Φυσικά κανένας από τους προτείνοντες απεργιακές διαδηλώσεις δεν προβάλει αιτήματα του τύπου: «εντάξει, δεν έχετε για μισθούς –πιάστε τουλάχιστον τις τράπεζες και πριμοδοτήστε τα επιτόκια με τα οποία έχουμε δανειστεί, σας το χρωστάνε οι τράπεζες στην τελική». Κανένας δεν ζητάει να μπει πλαφόν στα πάντα, ώστε να μη χάσουμε σε αγοραστική δύναμη λόγω της μείωσης μισθού. Προτιμούν όλοι να κάνουν μέτωπο εναντίον του κράτους, επειδή προφανώς αυτό είναι πιο συμφέρον. Το κράτος χρεοκόπησε, άρα ότι κι αν διεκδικήσεις απ΄αυτό τ΄αρχίδια σου θα πάρεις. Ενώ οι τράπεζες για παράδειγμα.... ε;

Για να μην το παιδεύουμε περισσότερο –ας καταλήξουμε οτι βρισκόμαστε σε μια από τις σπάνιες εκείνες ιστορικές συγκυρίες όπου η κατάσταση ενός κράτους απεικονίζει σχεδόν πλήρως την μέση κατάσταση των πολιτών του. Όπως εσύ έχεις τινάξει τον οικογενειακό σου προϋπολογισμό στον αέρα λόγω υπερκατανάλωσης –έτσι ακριβώς έχει πράξει και το κράτος. Κι όπως εσένα δε σε δανείζει ούτε μεθυσμένος, έτσι ακριβώς κανένας δεν είναι μεθυσμένος σε διεθνές κυβερνητικό επίπεδο.

Κι όποιος σου βαφτίζει ήρωα τον χαφιέ στο κάνει επειδή κονομάει αγορίνα μου -μη νομίζεις οτι το κάνει για να σε φωτίσει ή να σε διασκεδάσει. Αγάπα λοιπόν τον χαφιέ σου αφού "το είχε πει κι ο τύπος που δήλωνε θεός/ χωρίς αγάπη όλους ο διάλος θα μας πάρει".

Posted in: Συμβαίνουν κι αυτά